Με αυτές τις λέξεις του Τζακ Νανς (στο ρόλο του Πιτ Μαρτέλ) μπήκε μπροστά η προσπάθεια λύσης ενός μυστηρίου που θα άλλαζε για πάντα τους κανόνες της τηλεοπτικής αφήγησης. Σε αυτή τη σκηνή απολύτως τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Ο Πιτ ανακαλύπτει όντως το πτώμα πίσω από τα βράχια, τυλιγμένο σε πλαστικό. Δίνουμε όμως σημασία στο βλέμμα της κάμερας, υπό την στιβαρή σκηνοθετική καθοδήγηση του Ντέιβιντ Λιντς, ο οποίος, σύμφωνα με κριτικές της εποχής, «έφερε την τηλεόραση όσο κοντά μπορεί να φτάσει στην τέχνη». Η κάμερα δεν βρίσκεται εκεί για να χιμήξει ανήθικα στο άψυχο κορμί, δεν είναι εκεί για να αντλήσει αξία μέσα από την πράξη βίας.
Αντί να μελετήσει το πτώμα, αντί να χαθεί στη φρίκη, η αφήγηση εξανθρωπίζει άμεσα το συμβάν. Ο Πιτ δεν ξετυλίγει το πλαστικό. Δεν κοιτάζει το πτώμα. Δεν μας εκθέτει, αυτός ή ο Λιντς, στη φρίκη του φόνου προτού δώσει στο θύμα ανθρώπινη υπόσταση. Ο Πιτ τηλεφωνεί στον σερίφη Τρούμαν (Μάικλ Όντκιν), εμφανώς σπασμένος ψυχολογικά από την ανακάλυψή του. «She’s dead», του λέει έτοιμος να λυγίσει. «Wrapped in plastic».
Όταν ο σερίφης με το προσωπικό του καταφθάνει στον τόπο του εγκλήματος για να μας αποκαλύψει το πρόσωπο του θύματος, οι δύο άντρες μοιάζουν καταρρακωμένοι όταν διαπιστώνουν πως το πτώμα ανήκει στην Λόρα Πάλμερ. Ο φωτογράφος της σκηνής του εγκλήματος, κλαίει. Αυτό χρησιμοποιείται ως τικ του χαρακτήρα όμως ταυτόχρονα η πρόθεσή είναι σαφής. Αυτό που βλέπουμε μετράει. Αυτό που βλέπουμε είναι δυσβάσταχτο.
Σε αυτό το σημείο δεν ξέρουμε ποια είναι η Λόρα. Όμως πριν δούμε τους CSI να δουλεύουν, πριν αρχίσουμε κυνικά να αναλύουμε γεγονότα και στοιχεία, παρακολουθούμε καθώς η μικρή κοινωνία της πόλης αρχίζει να συντρίβεται υπό το βάρος αυτής της απώλειας.
Αυτό λοιπόν είναι, με το καλημέρα κιόλας, που το «Twin Peaks» κάνει σωστά ως σειρά μυστηρίου, προτού δεκάδες άλλες σειρές μυστηρίου έρθουν να το κάνουν λάθος. Για την επόμενη μισή ώρα μεταφερόμαστε από σπίτι σε σπίτι, από εργοτάξια σε σχολεία, από τους δρόμους στα μαγαζιά, καθώς η μικρή κοινωνία (λίγο πάνω από 5,000 κάτοικοι) του Τουίν Πικς έρχεται αντιμέτωπη με το θάνατο της Λόρα Πάλμερ.
Σε ένα μικρό, μα απολύτως αποτελεσματικό τουρ περίπου μισής ώρας, ο οι Φροστ και Λιντς (που συν-δημιούργησαν τη σειρά και συνέγραψαν τον πιλότο) μας συστήνουν μια ιδιόμορφη, ζεστή, ονειρική κοινωνία ξεχωριστών αλλά και γνώριμων καθημερινών ηρώων.
Η ιδέα πάντα αυτή ήταν, σύμφωνα με τον Λιντς: Να εισηχθεί το στοιχείο αυτό του φόνου ως αφορμή γνωριμίας μας με την πόλη και σταδιακά να περάσει στο παρασκήνιο καθώς η σειρά αφοσιώνεται στις ζωές των κατοίκων. «Το “Blue Velvet” συναντά το “Peyton Place”», κατά τον Μαρκ Φροστ. Ήταν μια πρώιμη εφαρμογή της προσέγγισης των μυστηρίων όπου ένα ερώτημα (και αργότερα πολλά) μας ενδιαφέρει μόνο εφόσον προκύπτει ως συνάρτηση παραγόντων, ανθρώπων, συναισθημάτων, καταστάσεων, στους οποίους ήδη είμαστε αφοσιωμένοι.
Έτσι, πριν καν περάσουν στιγμές από την αποκάλυψη του παγωμένου, νεκρικά γαλάζιων αποχρώσεων(*) προσώπου της Λόρα Πάλμερ, γνωρίζουμε την μητέρα της, που μες στην ανησυχία ψάχνει να τη βρει. Ο πατέρας της, Λίλαντ (Ρέι Γουάιζ, από τους πλέον αναγνωρίσιμους του καστ βάσει μετέπειτα ρόλων), μαθαίνει τα νέα εν μέσω μιας εμπορικής συμφωνίας. Η κολλητή της, Ντόνα και ο κρυφός της έρωτας, Τζέιμς, το συνειδητοποιούν κοιτάζοντας την κενή της θέση στην τάξη.
(*Κάτι που η αντίθεση με τα διαρκή κόκκινα και καφέ που χρησιμοποιεί κατά κόρον ο Λιντς, κάνει ακόμα πιο αποτελεσματικά ανατριχιαστικό και παγερό. Όλη η σειρά αποπνέει μια αίσθηση ονειρικής ζεστασιάς. Η νεκρή Λόρα είναι το ξαφνικό σημείο που το όνειρο γίνεται εφιάλτης και σε ξυπνάει απότομα.)
Οι αντιδράσεις δεν κυμαίνονται όλες σε αυτό το μήκος κύματος, εξάλλου αυτό θα έκανε τον πιλότο μονότονο. Η Όντρεϊ Χορν (Σέριλιν Φεν) φαίνεται να διασκεδάζει αυτή τη μακάβρια εξέλιξη: Δε θυσιάζει τίποτα από το στυλ και το ύφος της, ούτε στο σχολείο ούτε αργότερα όταν καταστρέφει με παιχνιδιάρικη διάθεση μια εμπορική συμφωνία του πατέρα της, αποκαλύπτοντας το μυστικό για τον φόνο.
Ο Μπόμπι, ο φίλος της Λόρα, αντιμετωπίζει την όλη κατάσταση σα να ήταν ένα μικρό δραματικό εμπόδιο. Τα νέα του θανάτου της δε τον αγγίζουν, ανησυχεί και γίνεται έξαλλος μόνο όταν υποπτεύεται πως είναι ύποπτος (και γι’αυτό ο Πράκτορας Κούπερ γρήγορα καταλαβαίνει πως δεν είχε σχέση με το έγκλημα), θυμώνει όταν καταλαβαίνει πως η Λόρα αγαπούσε κάποιον άλλον (παρατηρώντας την σε μια στιγμή αγνής ευτυχίας σε ένα βίντεο μαζί με τη Ντόνα και έναν άγνωστο βιντεολήπτη), παραμερίζοντας το γεγονός πως ο ίδιος διατηρεί παράνομη σχέση με τη Σέλι (Μάντχεν Άμικ), μια παντρεμένη σερβιτόρα.
Ναι. Το «Twin Peaks» καθόλου μα καθόλου δε ντρεπόταν να αποκαλυφθεί ως σαπουνόπερα πριν περάσει πολλή ώρα.
Ως ονειρική σαπουνόπερα για την ακρίβεια. Το μπαλαντζάρισμα των ειδών είναι θαυμαστό. Η μουσική του Μπανταλαμέντι παίζει τεράστιο ρόλο εδώ. Το ερωτικό theme του είναι υπόγεια θριαμβευτικό. Το theme της Λόρα Πάλμερ είναι επίμονα απόκοσμο, σαν κάτι που σε υποχρεώνει να αναζητήσεις με το βλέμμα σου κάτι ψηλά, στον ουρανό. Το theme τη στιγμή που μας συστήνεται ο Κούπερ, με τα δάχτυλα να φτιάχνουν τη δική τους μελωδία, είναι σχεδόν σκανταλιάρικο. Η μουσική των τίτλων αρχής είναι ένα ονειρώδες κέντημα. Ένα ατμοσφαιρικό έπος του οποίου η κάθε νότα νιώθεις πως είναι κι ένα ερωτηματικό.
Η μουσική είναι που συχνά κατευθύνει το ύφος ή έστω το υπογραμμίζει, κι ο Μπανταλαμέντι εδώ είναι λες και γεννήθηκε μες στο κεφάλι του Ντέιβιντ Λιντς, κάτι που τώρα που το έγραψα σαν φράση και το οπτικοποίησα μες στο μυαλό μου ομολογώ πως δε μου φαίνεται και εξωφρενικό ως πρόταση.
Η μουσική και η εικόνα σπάνια έχουν ταιριάξει ιδανικότερα. Ο Λιντς, σύμφωνα ακριβώς με τις προθέσεις του σεναρίου, αφήνει τον ρυθμό και το mood να πουν την ιστορία. Επιστρέφει σε πλάνα μέχρι να νιώσουμε πως είμαστε σπίτι. Εστιάζει σε χαρακτήρες με τρόπο που τους σκιαγραφεί πριν καν ανοίξουν το στόμα τους. (Η εισαγωγή της Τζόζι Πακάρντ της Τζόαν Τσεν είναι από τις αγαπημένες μου.) Και επιβάλλει τους υπνωτιστικούς ρυθμούς της αφήγησής του δίχως να μοιάζει επιτηδευμένο ή παράταιρο.
Και δίχως ακόμα να εισάγει πολλά σουρεαλιστικά ή εφιαλτικά στοιχεία, κοιτάζει τον κόσμο με τέτοιο τρόπο ώστε τίποτα να μη σου μοιάζει ξένο, ώστε τα πάντα να έχουν ήδη την αίσθηση ενός ονείρου.
Προσέξτε ας πούμε πώς σκηνοθετεί τη σκηνή όπου μαθαίνει ο Μπόμπι πως τον θέλει ο διευθυντής. 99 στα 100 δράματα θα είχαν φέρει την κάμερα κοντά στη δράση, αλλά εδώ την κρύβει στην γωνία του διαδρόμου και κοιτάζει τον διάλογο από μακριά, δίνοντάς του ακριβώς την όψη μιας ανάμνησης που προσπαθείς να φτάσεις μα δεν μπορείς, ακριβώς.
Ο πιλότος είναι γεμάτος τέτοιες στιγμές ονείρου-στον-ξύπνιο μας.
Για να μη μιλήσουμε φυσικά (τουλάχιστον όχι αναλυτικά, όχι ακόμα) για το πόσο αβίαστα ο Λιντς τα μετατράπει όλα σε ανατριχιαστικό εφιάλτη, όπως στο cliffhanger του επεισοδίου, με την Σάρα Πάλμερ να ξυπνά ουρλιάζοντας καθώς ένα μανιώδες τρέξιμο στο σκοτάδι έχει ως αποτέλεσμα να ξεθαφτεί το μενταγιόν του Τζέιμς.
(Στα ουρλιαχτά της Σάρα παρατηρούμε και μια φοβερή λεπτομέρεια: Πάνω δεξιά φαίνεται ο αντικατοπτρισμός ενός άντρα, του υπεύθυνου διακόσμησης του σετ, Φρανκ Σίλβα. Η εικόνα άρεσε τόσο στον Λιντς που όχι μόνο της κράτησε, αλλά έβαλε τον Σίλβα να παίξει το ρόλο του πνεύματος Μπομπ στη συνέχεια της σειράς- κι όλα επειδή απλώς έτυχε να μην προσέχει την ώρα του γυρίσματος να μείνει εκτός κάδρου. Ένας αληθινός θρίαμβος του «making it up as we go along».)
Το κλειδί σε όλα αυτά, και πάλι, είναι η έγνοια. Όπως ο θάνατος της Λόρα στέλνει κύματα ηλεκτροσόκ στη μικρή, κλειστή, ιδιαίτερη αυτή κοινωνία, κάνοντάς μας να νοιαστούμε και για εκείνη, τη μυστηριώδη 17χρονη που πέθανε υπό αδιευκρίνηστες συνθήκες πριν βρεθεί καλυμμένη με πλαστικό, έτσι και ο Λιντς με τον Φροστ γράφουν το δράμα αυτών των χαρακτήρων με απόλυτη έγνοια και μηδενική ειρωνία.
Το σενάριο είναι πλούσιο σε χιούμορ και δεν αποφεύγει ποτέ μια ευκαιρία για να παιχνίδι (συχνά με τη βοήθεια της μουσικής του Άντζελο Μπανταλαμέντι που υποδεικνύει τις απότομες αλλαγές τόνου) όμως οι Λιντς και Φροστ είναι απόλυτα σοβαροί ως προς τις προθέσεις τους απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους και σε αυτή την πόλη. Δε σκοπεύουν να σπάσουν πλάκα ή να λοιδωρήσουν.
Ο Φροστ έχει θεωρητικά αναλάβει το βάρος του γραψίματος των πιο εκφραστικών χαρακτήρων, κάνοντας τέλεια δουλειά, τίποτα δε μοιάζει φλύαρο. Ο Λιντς είναι όμως που κάνει τη διαφορά γράφοντας τον Πράκτορα Κούπερ. Ναι, δεν τον είχαμε αναφέρει ως τώρα.
Περνάνε 36’ τηλεοπτικού χρόνου πριν ο πρωταγωνιστής εμφανιστεί στη σειρά. Οι Φροστ και Λιντς έχουν πρωτίστως βεβαιωθεί πως έχουμε ήδη βυθιστεί στο δράμα του Τουίν Πικς πριν μας υπενθυμίσουν βιαίως (μέσω της εμφάνισης μιας άλλης βασανισμένης κοπέλας που τη γλίτωσε πριν δολοφονηθεί) πως είμαστε εδώ για να λύσουμε ένα έγκλημα.
«Αγαπητή Νταϊάν», εδώ μπαίνει στο παιχνίδι ο Ντέιλ Κούπερ του Κάιλ Μακλάχλαν, ένας από τους πιο απολαυστικά πολύχρωμους και περίεργους χαρακτήρες στην ιστορία της τηλεόρασης. Δεν τον λες straight man, δεν τον λες κωμικό περιτύλιγμα, δεν τον λες αστείο, δεν τον λες σοβαρό. Είναι μια μοναδική περίπτωση χαρακτήρα, γραμμένου, παιγμένου και καδραρισμένου την ίδια στιγμή ως καρτούν αλλά και ως διάβολος.
Η εισαγωγή του δίνει επιπλέον δυνατότητες στους σεναριογράφους να μας συστήσουν τους πάντες στη σειρά. Το σύμπαν του Τουίν Πικς ύστερα από αυτή τη μιάμιση εισαγωγική ώρα φαντάζει άπειρο. Αν ο στόχος ήταν να μπορούμε να περάσουμε ένα ολόκληρο επεισόδιο με τον κάθε έναν από αυτούς τους χαρακτήρες δίχως καν να σκεφτούμε τη Λόρα Πάλμερ, τότε ο πιλότος φτάνει πολύ κοντά στο να το πετύχει.
Όχι πως αγνοεί το μυστήριο κιόλας. Μέχρι να περάσει αυτή τη πρώτη μιάμιση ώρα, ο Κούπερ έχει ήδη μιλήσει με φίλους της Λόρα, έχει αποκλείσει προφανείς υπόπτους, έχει πλησιάσει καινούριους. Και έχει βρει στοιχεία. Το χαρτάκι «R» κάτω από το νύχι της Λόρα. (Τι σημαίνει αυτό;) Το σημείωμα «Fire walk with me» γραμμένο με αίμα. (Τι σημαίνει αυτό;;) Το μενταγιόν με τη μισή καρδιά. (Τι σημαίνει αυτό;;; Α όχι, αυτό ξέρουμε τι είναι, άκυρο.)
Όμως το σημαντικό είναι πως είμαστε ήδη έτοιμοι για περισσότερα.
Για το παράνομο ρομάντσο της Ντόνα με τον Τζέιμς, ο οποίος είναι ο χειρότερος ηθοποιός του κόσμου.
Για την Νόρμα της αιώνιας -κατευθείαν βγαλμένης από παλιό σινεμά- γοητείας της Πέγκι Λίπτον και του τίμιου Εντ που τη θέλει παρότι εκείνη είναι παντρεμένη με έναν φυλακισμένο.
Για την Σέρι με τον απειλητικό άντρα που διατηρεί δεσμό με τον Μπόμπι.
Για τον Λίλαντ και την Σάρα Πάλμερ, και την Γκρέις Ζαμπρίσκι που δίνει τις πιο καθηλωτικές ερμηνευτικές στιγμές του πιλότου.
Για τον σερίφη Τρούμαν και το κρυφό ρομάντζο του (δεν ξέρω αν παρατηρείτε κάποιο μοτίβο) με τον Τζόζι.
Για την Κάθριν Μαρτέλ της Πάιπερ Λόρι, για την οποία κάθε Πλούσια Κακιά Με Τουπέ από σαπουνόπερα του Άαρον Σπέλινγκ θα ήταν περήφανη.
Και φυσικά, πάνω απ’όλα, για τον Πράκτορα Κούπερ. Που ήρθε σε αυτή την παράξενη, μυθική πόλη του κρύου αμερικάνικου βορρά με διάθεση και με παιχνιδιάρικο αέρα, ρωτώντας τι είναι αυτά τα φανταστικά δέντρα που τον καθήλωσαν στην διαδρομή και ζητώντας όχι κάτι, μα απλώς τα βασικά, ένα κρεβάτι, ένα τηλέφωνο, μια τηλεόραση για τις νύχτες που θα γυρνούσε νωρίς. Για τον Κούπερ το Τουίν Πικς έμοιαζε κατευθείαν σαν να ήταν περιέργως το σπίτι του από πάντα, και το ίδιο και για εμάς.
Οι χαρακτήρες μα κυρίως η ίδια η πόλη, το σκηνικό-ως-χαρακτήρας σε μια από τις απολυτότερες εκφράσεις του, θα μας αφορούσαν πάντοτε, ακόμα κι αν η όμορφη, άτυχη, νέα Λόρα Πάλμερ δεν κατέληγε ποτέ τυλιγμένη σε πλαστικό.
Σημειώσεις:
*Σύντομα αυτή τη βδομάδα γιατί είχαμε πολλή εισαγωγή λογω πιλότου.
*Άλλη μια περίπτωση αυτοσχεδιασμού που ο Λιντς μετέτρεψε σε κάτι εξαιρετικό και εναρμοσνισμένο με το ύφος της σκηνοθεσίας του: Η λάμπα στη σκηνή του ιατροδικαστή πράγματι τρεμόπαιζε. Ο Λιντς δε τους άφησε να τη διορθώσουν, παρά θεώρησε πως ήταν κάτι το τέλειο για τη σκηνή.
*Αυτός ο διάλογος είναι τα πάντα:
*Το επεισόδιο προτάθηκε για 6 βραβεία Έμμυ, κέρδισε τα 2 (για Κουστούμια και Μοντάζ).
*O αβίαστος τρόπος με τον οποίον δημιουργούνται αξιομνημόνευτοι β' χαρακτήρες χωρίς να χρειάζεται να εμφανιστούν πάνω από 15" στην κάμερα:
*Τυχαία λατρεμένα μου πράγματα που σκέφτηκα σε διάφορες στιγμές παρακολούθησης του πιλότου πως δεν θα είχαν υπάρξει χωρίς το «Twin Peaks», τα οποία δεν είχα αναφέρει στοσχετικό κείμενο του αφιερώματος: «Gilmore Girls». «Veronica Mars». «Upstream Color». Είναι τρομερό. Πραγματικά δεν είναι δυνατόν να τονιστεί αρκετά το πόσο πολύ το «Twin Peaks» άλλαξε τα πάντα.
*Μου άρεσε πολύ μια από τις πολλές στιγμές του Κούπερ με τον Τρούμαν στον πιλότο, όπου ο πράκτορας του FBI εξηγεί στον σερίφη γιατί κάθεται και σκαλίζει το ξύλο. «Γιατί είμαι σε μια πόλη όπου το πορτοκαλί σημαίνει κόψε ταχύτητα αντί για πάτα γκάζι»: Από τις τελειότερες περιγραφές της αποσυμπίεσης μιας επαρχιακής πόλης που το μόνο που καταφέρνει είναι να δημιουργήσει άγχος στον άνθρωπο της μητρόπολης. Την ίδια στιγμή τέλεια και ως περιγραφή του Τουίν Πικς, όσο και του Ντέιλ Κούπερ ως ανθρώπου.
Oταν γράφεται η ιστορία του σινεμά και της τηλεόρασης, κανείς δημιουργός δε θα κρατά τόσο υψηλή θέση σημασίας και στα δύο. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς την άνοιξη του 1990. Αν μη τι άλλο δε θα βρει κανείς εύκολα ένα δίμηνο σαν εκείνο του Λιντς: Τον Απρίλιο έκανε πρεμιέρα, εν μέσω διθυράμβων της κριτικής και τεράστιας αποδοχής του κοινού, το «Twin Peaks» στην τηλεόραση. Τον Μάιο κέρδιζε τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες για το «Wild at Heart».
Χρυσός Φοίνικας και τηλεόραση. Και γιατί όχι.
Ο Ντέιβιντ Λιντς μπορεί να είναι ένας από τους πιο σημαντικούς (και ξεχωριστούς) auteurs του Αμερικάνικου σινεμά, όμως στην πρώτη του -και μοναδική με σημασία- επίσκεψη στη μικρή οθόνη το 1990, κατάφερε να σημαδέψει μια για πάντα την εξέλιξή της.
Δέκα χρόνια μετά το «Twin Peaks», ο Λιντς θα επιχειρούσε να επιστρέψει. Θα σκηνοθετούσε έναν νέο πιλότο σειράς για το ABC. Το αποτέλεσμα; Eνας αληθινός θρίαμβος.
Στο σινεμά.
Περίεργο πώς έρχονται καμιά φορά τα πράγματα.
Στην πραγματικότητα ο Λιντς δεν έφυγε από την τηλεόραση με το κλείσιμο του «Twin Peaks». Το ‘92 ξεκίνησε, πάλι με τον Φροστ, ένα σίτκομ εποχής για τους ανθρώπους σε μια ψεύτικο τηλεοπτικό κανάλι των ‘50s. Το «On the Air» κόπηκε στα 3 επεισόδια. Ένα χρόνο μετά, γύρισε για το ΗΒΟ (που τότε μπορεί να λεγόταν ΗΒΟ αλλά δεν ήταν ΗΒΟ, καταλαβαίνετε) μια σειρά αυτοτελών τηλεταινιών υπό τον τίτλο «Hotel Room» που ούτε ο ίδιος δε θα θυμάται πως έχει κάνει. Την ίδια αυτή περίοδο γύρισε και το «Twin Peaks: Fire Walk With Me»- γενικά το πρώτο μισό των ‘90s είναι όλο τηλεόραση για τον Λιντς.
Οι διαδοχικές απογοητεύσεις τον ώθησαν να στραφεί ξανά στο σινεμά όπου έβγαλε το άχτι του με το «Lost Highway», όμως η αγάπη του για το μέσο της τηλεόρασης δεν έσβησε. «Λατρεύω μια συνεχιζόμενη ιστορία», δήλωνε τότε. «Θέλω τη δυνατότητα να ανοίξεις διάπλατα ένα κόσμο, όμως αυτό χρειάζεται χρόνο». Σε context καριέρας, δεν είναι λάθος να σκεφτείς πως οι διάφοροι εφιάλτες που έχει κατά καιρούς απλώσει ο Λιντς στη μεγάλη οθόνη, δεν είναι παρά εν δυνάμει πιλότοι εν δυνάμει σειρών. Απλά έτυχε το «Twin Peaks» να είναι το μόνο που έγινε όσα μπορούσε να γίνει.
Λίγα χρόνια μετά, ακολουθώντας το «Lost Highway» με μια άλλη ιστορία μιας άλλης λεωφόρου, στο μάλλον πιο απίθανο back-to-back ταινιών στην ιστορία του κινηματογράφου (με το #διπλής «Straight Story» του), ο Λιντς αναζήτησε ξανά δίοδο για τα όνειρά του. Την αναζήτησε ξανά σε αυτό το μέσο που ο ίδιος βοήθησε να μετατραπεί από γέμισμα διαφημιστικού χρόνου σε αληθινή τεχνη.
Και, όπως και σχεδόν οτιδήποτε είχε κάνει την προηγούμενη δεκαετία, είχε κι αυτό ως σημείο εκκίνησης το «Twin Peaks». Οι πρώτοι σπόροι ιδέας είχαν προέλθει πίσω στις αρχές των ‘90s, όταν ο Λιντς είχε την ιδέα για ένα spin-off της σειράς του επικεντρωμένου στον χαρακτήρα της Όντρεϊ. «Κι αν κάναμε μια ταινία για την Όντρεϊ στην Καλιφόρνια;» ήταν σύμφωνα με την ερμηνεύτρια Σέριλιν Φεν, η αρχική ιδέα. Χρόνια αργότερα, εκείνη η ιδέα για spin-off ταινία, μετεξελίχθηκε σε pitch για μια εντελώς ανεξάρτητη, νέα σειρά.
Μιλώντας και πάλι με το ABC, ο Λιντς είχε την ιδέα για μια νεο-νουάρ σειρά που θα εξερευνούσε με τους δικούς του όρους τον κόσμο του θεάματος. Στη λεωφόρο Μαλχόλαντ του Λος Άντζελες, μια γυναίκα απομακρύνεται από ένα δυστύχημα με μια τσάντα γεμάτη λεφτά. Από εκεί και πέρα, τα πάντα θα ήταν ένα μυστήριο. Όμως συνέβη αυτό για το οποίο γράφαμε στο κείμενο για την επιστροφή του «Twin Peaks»: 10 χρόνια μετά από εκείνη τη σειρά, η τηλεοπτική βιομηχανία ήταν σε μια ενδιάμεση κατάσταση- όχι αρκετά ανέτοιμη για αυτό που τη βρήκε ώστε να το αποδεχτεί δίχως αντιστάσεις (όπως το 1990) και όχι αρκετά έτοιμη ώστε να το υποδεχτεί στρώνοντας κόκκινο χαλί (όπως το 2016).
Το ABC απέρριψε τον πιλότο $7 εκατομμυρίων του «Mulholland Drive».
Ο γεμάτος συμβιβασμούς εκείνος πιλότος (τον οποίον ο Λιντς πετσόκοψε στα 88 λεπτά από τα αρχικά 125) κυκλοφόρησε χέρι με χέρι ανάμεσα στους ανθρώπους της βιομηχανίας όταν έγινε γνωστό πως το ABC, γεμάτο απαιτήσεις και ενστάσεις, δε θα προχωρούσε σε παραγγελία της σειράς. (Ο πιλότος υπάρχει ακόμα online, προς θλίψη του ίδιου του Λιντς ο οποίος ντρέπεται για τον βιαστικό τελικό προϊόν που τότε παρέδωσε.) Έφτασε στα χέρια των ανθρώπων του Γαλλικού StudioCanal, το οποίο έβαλε άλλα $7 εκατομμύρια ώστε ο Λιντς να μπορέσει να κλείσει την ιστορία και να ολοκληρωθεί ο πιλότος ως αυτοτελής ταινία.
Δε θα μπορέσουμε ποτέ να γνωρίζουμε αν και πόσο καλή σειρά θα ήταν το «Mulholland Drive», ξέρουμε όμως πως αυτή η προσθήκη των νέων σκηνών ήταν που το έκανε κινηματογραφικό αριστούργημα. Ο Λιντς, απελευθερωμένος από την ιδέα του ανοιχτού αφηγηματικού ορίζοντα, έγραψε τις νέες σκηνές που ακολουθούν το άνοιγμα του μυστηριώδους κουτιού. Έφερε την ιστορία του τούμπα, αντέστρεψε τους ρόλους, και μετέτρεψε ένα σουρεαλιστικό όνειρο σε έναν ψυχαναλυτικό εφιάλτη με ρίζες στην πραγματικότητα.
Το αποτέλεσμα ήταν αυτή η μεγαλειώδης σπουδή στο μεγάλο ψέμα του κόσμου του θεάματος, μέσα από κρυμμένες επιθυμίες και συσχετισμούς (σεξουαλικών, επαγγελματικών, και κάθε είδους) δυνάμεων, να εξελιχθεί όχι απλά σε μια ακόμη ταινία, μα πιθανώς στο κατεξοχήν αριστούργημα της φιλμογραφίας του Λιντς. Εκκινώντας μάλιστα στην πορεία την καριέρα της τότε πανάγνωστης Ναόμι Γουώτς, εξέχουσα ηθοποιό των μετά-2000s που όμως δε θα είχε πάρει ποτέ αυτή την high profile ευκαιρία αν η ταινία δεν είχε ξεκινήσει τη ζωή της ως τηλεοπτικός πιλότος.
Το «Mulholland Drive», που δεν ήταν αρκετά καλό για το τηλεοπτικό πρόγραμμα του ABC, κέρδισε το βραβείο Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Καννών (προσφέροντας ένα διασκεδαστικά συμμετρικό κλείσιμο ως προς το αξέχαστο 1990 του Λιντς) και κατετάγη στην 28η θέση της πιο πρόσφατης λίστας του περιοδικού Sight & Sound με τις καλυτερες ταινίες όλων των εποχών.
«Κοίταξα τα πάντα από διαφορετική γωνία», είπε ο Λιντς κατά την έξοδο της ταινίας στις αίθουσες το 2001. «Τώρα βλέπω πως η ταινία πάντα ήθελε να είναι έτσι. Απλά χρειάστηκε αυτό το περίεργο ξεκίνημα ώστε να φτάσει να γίνει αυτό που είναι».
Δεν υπάρχει ηθικό δίδαγμα σε αυτή την ιστορία. Ούτε για τα κουστούμια των δικτύων, ούτε για τη σχέση σινεμά και τηλεόρασης, ούτε για τις ιδέες που μέσα στην απόγνωση μεταλάσσονται σε κάτι άλλο. Το μόνο που υπάρχει, είναι ο Ντέιβιντ Λιντς: Ένας δημιουργός που προήλθε από το σινεμά και άλλαξε για πάντα την τηλεόραση και, όταν δοκίμασε να κάνει ξανά τηλεόραση, γύρισε μια από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών. Ένας δημιουργός τόσο μοναδικός, που περιφερόμενος επί μια δεκαετία με κινήσεις απρόβλεπτες και ρυθμούς ακανόνιστους ανάμεσα σε δύο μέσα, κατάφερε να γράψει ιστορία και στα δύο.
Εντοπίζουμε τους αμεσότερους απογόνους της σειράς των Μαρκ Φροστ και Ντέιβιντ Λιντς, για να καταλήξουμε στο πιο αναπόφευκτο μεγαλόστομο συμπέρασμα για την κληρονομιά της.
Ας εντοπίσουμε λίγες από τις σειρές που δε θα είχαν υπάρξει δίχως το «Twin Peaks» των Ντέιβιντ Λιντς και Μαρκ Φροστ, ώστε να έχουμε μια καλύτερη ιδέα για τι πράγμα μιλάμε, όταν μιλάμε για «επιρροή» (και τι είδους).
Ακριβώς πάνω στη στιγμή που η ανακοίνωση του τρίτου κύκλου της σειράς έρχεται ως το σημαντικότερο τηλεοπτικό νέο της δεκαετίας (τουλάχιστον) για να αλλάξει όλα όσα ξέραμε για την τηλεόραση τότε και τώρα.
«Lost»
Για το μυστήριο, τα ερωτήματα, τα αινίγματα, την αίσθηση πως όλα όσα παρακολουθείς είναι ένα εφιαλτικό υπερμεγέθες επεισόδιο «Twilight Zone».
Τι γέννησε το «Lost»: Τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τηλεόραση σήμερα, τον τρόπο με τον οποίο η τηλεόραση μυθολογίας γράφεται για το σήμερα.
«The Sopranos»
Για τον ονειρικό τόνο και για τους ρυθμούς με τους οποίους μια κεντρική ιστορία διακλαδώνεται στο πλούσιο περιβάλλον της.
Τι γέννησαν οι «Sopranos»: Τον τηλεοπτικό αντιήρωα, την κυριαρχία του ΗΒΟ, το επίσης uber-«Twin Peaks»-ικό «Mad Men», τον θρίαμβο της καλωδιακής τηλεόρασης. Εν ολίγοις: Την Χρυσή Εποχή της τηλεόρασης.
«The X-Files»
Για την ιδέα πως μπορείς να αναπτύξεις μια μακράς αφήγησης ιστορία μέσα από δεκάδες επεισόδια και πολλές σεζόν, κοιτώντας τόσο τα μεμονωμένα επεισόδια, όσο και τη μεγάλη εικόνα.
Τι γέννησαν τα «X-Files»: Τη σειρά μυθολογίας.
«Deadwood»
Για το πώς μια ιστορία εξαπλώνεται ρευστά δίχως απαραιτήτως να έχει σαφή αίσθηση του πού κατευθύνεται και πώς, και για το πώς οι χαρακτήρες και η ατμόσφαιρα χτίζουν μια κοινότητα-πρωταγωνιστή.
Τι γέννησε το «Deadwood»: Εκτός του «John from Cincinnati» (του πιο αγνού απογόνου του «Twin Peaks» και της μοναδικής σειράς που μπορεί να ισχυριστεί πως το ξεπερνά σε βαθμό ‘δεν πιστεύω αυτό που βλέπω’), κυριότερα ενίσχυσε την ιδέα της auteur TV, ανοίγοντας το δρόμο για απαιτητικές, ποιητικές αφηγήσεις μέσα από τη ματιά και τη γραφή ενός ακραίου δημιουργού αντί μιας ομάδας συνεργατών-γραφιάδων.
«Six Feet Under»
Για την απόλυτη απελευθέρωση του Παράξενου και του γκροτέσκου στη μικρή οθόνη, με όρους εξ ολοκλήρου καλλιτεχνικούς και ονειρικούς.
Τι γέννησε το «Six Feet Under»: Δεν είναι επιδραστικό όσο τα υπόλοιπα της λίστας, όμως από τα εφιαλτικά καλλιτεχνικά όνειρα του Ράιαν Μέρφι και του «American Horror Story» μέχρι τις στυλιζαρισμένες σειρές που ακροβατούν ανάμεσα στο δράμα και την κωμωδία παραδίδοντας φρίκη ως έντονο όνειρο (σκέψου «Dexter»), ένα μικρό χρέος του το έχουν.
«Desperate Housewives»
Για την ανατριχιαστική αίσθηση που μπορεί να σου αφήνει μια σαπουνόπερα όταν κοιτάζει με χιουμοριστική και κριτική ματιά μια γεμάτη ένοχα μυστικά (κάτω από την επιφάνεια) ειδυλλιακή κοινότητα.
Τι γέννησε το «Desperate Housewives»: Τη μοντέρνα σαπουνόπερα, από όλο το drama πρόγραμμα του ABC μέχρι τα εφηβικά fever dreams τύπου «Gossip Girl» και «Pretty Little Liars».
«True Detective»
Για την απόκοσμη αίσθηση της εφιαλτικής americana μέσα από τα μάτια ανθρώπων του νόμου, τρομακτικών όσο και τα εγκλήματα που επιχειρούν να διαλευκάνουν.
Τι γέννησε το «True Detective»: Νωρίς για να του χρεώσουμε ακόμα κάτι, μα στο μέλλον όταν θα αναζητούμε τις ρίζες του revival της πρεστίζ (αστυνομικής) μίνι σειράς ως δημιουργικό όχημα, σε αυτό θα επιστρέφουμε κατά κύριο λόγο.
Είναι απλά μαθηματικά. Αν αθροίσεις όλα τα παραπάνω, σχηματίζεις με τρομερά μεγάλη πληρότητα την εικόνα του σημερινού τηλεοπτικού δράματος. Δύσκολα θα βρεις κάτι που να σημαίνει κάτι σήμερα και να μη χρωστάει στο «Twin Peaks» ή σε κάτι που χρωστάει εκείνο στο «Twin Peaks».
Φυσικά όλα αυτά δεν είναι πράγματα που θα είχε ποτέ στο κεφάλι του ο Λιντς τότε, αν και ποτέ δεν πρέπει να είσαι σίγουρος τι έχει στο κεφάλι του ο Λιντς. Όμως η επίδραση είναι τόσο σαφής και καθολική, που με αφορμή τα νέα επεισόδια, αξίζει να αναρωτηθείς πώς θα είναι η εμπειρία του «Twin Peaks» μέσα από τα μάτια του σημερινού θεατή. Ενός θεατή δηλαδή που έχει καταναλώσει τηλεόραση η οποία φτιάχτηκε από τα υλικά που το «Twin Peaks» προσέφερε.
Πώς μπορούν τα νέα επεισόδια να μοιάζουν, 25 χρόνια αργότερα. Και, επιπλέον, πώς θα μοιάζουν τα παλιά επεισόδια; Πολύ συχνά παρακολουθείς κάτι τρομερά επιδραστικό χρόνια μετά, και είναι κάτι που πλέον δύσκολα βλέπεται ακριβώς επειδή κάθε δομικό στοιχείο του έχει αντιγραφεί και χρησιμοποιηθεί τόσο συχνά, που το πρωτότυπο καταντά παρωχημένο.
Αυτά είναι ερωτήματα που σκοπεύουμε να απαντήσουμε μαζί, μέσα από την επιστροφή μας στον ύποπτο κόσμο του Τουίν Πικς.
Πολλές σειρές έχουν επιστρέψει τα τελευταία χρόνια. Όμως η επιστροφή, 25 χρόνια μετά, της σειράς που άλλαξε για πάντα την τηλεόραση, είναι η πιο απίστευτη περίπτωση όλων. Κι η πιο σημαντική επίσης.
Το αντιλαμβάνομαι με όρους περισσότερο θρησκευτικούς.
Για λόγους που θα διαβάσετε αναλυτικά (και ξανά, και ξανά) και εδώ αλλά και αλλού, το «Twin Peaks», για έναν πράκτορα του FBI που φτάνει σε μια μυστηριώδη επαρχιακή πόλη ώστε να διαλευκάνει το φόνο μιας νεαρής κοπέλας, είναι η σειρά βάσει της οποίας αναπτύχθηκε όλη η σύγχρονη τηλεόραση.
Αυτό δεν είναι υπερβολή, δεν είναι κενό hype. Είναι η αλήθεια.
Μια τέτοια επιστροφή λοιπόν είναι εκ των πραγμάτων μια εντελώς διαφορετική περίπτωση από όλες τις άλλες.
Διότι, για να προλάβει ένα οποιοδήποτε έργο να έχει επιδράσει σε τέτοιο αποφασιστικό βαθμό στο μέσο του, σημαίνει πως έχει περάσει χρόνος. Πολύς χρόνος. Όπως λέμε, 25 χρόνια. Κάποιες φορές ένα απόλυτο νούμερο μπορεί να είναι τόσο μεγάλο ώστε να κάνει όλη τη διαφορά. «Εδώ δεν μιλάμε ‘Veronica Mars’», όπως έγραψε κι ο Άντι Γκρίνγουωλντ. Μιλάμε για κάτι άλλο.
Τον Απρίλιο του 1990 στο ABC ξεκίνησε να προβάλλεται μια σειρά μυστηρίου και φαντασίας από τον Ντέιβιντ Λιντς και τον Μαρκ Φροστ που δεν έμοιαζε με τίποτα που να είχε προηγηθεί. Γνωστό το παραμύθι. Λιγότερο από 2 χρόνια μετά, η σειρά κόπηκε, αλλά το άμεσο, βίαιο level-up στο οποίο υποχρέωσε την τηλεόραση είχε σαν αποτέλεσμα μια επίδραση διαρκείας. Πήρε χρόνια, πήρε δεκαετίες, ώστε το μέσο να είναι αληθινά έτοιμο για το «Twin Peaks».
Όταν έκανε πρεμιέρα, ήταν κάτι το -απλά- εξωπραγματικό. Μιλάμε για μια τηλεόραση πριν καν τα «X-Files». Κανείς δεν ήξερε από πού του ήρθε το «Twin Peaks», πόσο μάλλον αν μιλάμε περί πλήρους κατανόησης του όλου επιτεύγματος. Όσο απίστευτη είναι, δεδομένων των συνθηκών, η τεράστια αρχική επιτυχία της σειράς (κοντά 35 εκατομμύρια θεατές στην πρεμιέρα), άλλο τόσο φυσιολογική είναι λοιπόν η σύντομη, γοργή πτωτική πορεία. (Έναν Απρίλιο αργότερα, η θεαματικότητα έφτανε στα 7 εκατομμύρια).
Το «Twin Peaks», αυτή η ανωμαλία της φύσης, ήρθε φαινομενικά από το πουθενά, άφησε τους πάντες να απορούν τι τους χτύπησε. Για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης, ας αναφέρομαι μερικές άλλες σειρές που έκαναν πρεμιέρα το 1990. Τις επιτυχημένες τουλάχιστον. Ώστε να καταλάβουμε τι πράγματα προσπαθούσε να πετύχει η τηλεόραση ως μέσο το 1990.
«Law & Order». «The Bradys». «Northern Exposure». «Beverly Hills, 90210». «In Living Color». «The Flash». «Parker Lewis Can’t Lose». «The Fresh Prince of Bel-Air».
Αυτές οι σειρές είναι η τάξη του 1990. Αυτές ήταν οι τάσεις, αυτά ήταν τα πράγματα που επιχειρούσε η τηλεοπτική κουλτούρα να δημιουργήσει και να αναπαράγει τότε. Αυτή ήταν η τηλεόραση τότε.
Αυτά τα πράγματα, καλά ή κακά ή συμπαθή ή μέτρια, αν ψάχνουμε τόση ώρα μια φράση που να τα χαρακτηρίζει και να τα συνδέει όλα, ναι, αυτή είναι: Παλιά τηλεόραση. Είναι παλιά τηλεόραση.
Δίχως πρόγονο, δίχως να προκύπτει από κάπου, σαν αστεροειδής που μας ήρθε δώρο από κάποια ανώτερη δύναμη που βαριόταν να περιμένει πότε θα κάνουμε μόνοι μας τα απαραίτητα εξελικτικά βήματα, το «Twin Peaks» ήρθε κι αυτό ως μέλος της τάξης του ‘90, και μας επέβαλε την εξέλιξη.
Φυσιολογικά, δεν άργησε να κοπεί. Όμως αυτό που έφερε μαζί του πέρασε στο DNA της δημιουργίας και ξεκίνησε μια διαδικασία ωρίμανσης. Σκεφτείτε λοιπόν τώρα, αν ο κόσμος τότε ήταν σα τον σημερινό και μπορούσαμε κάθε τι που υπήρξε κάποτε δημοφιλές να το νεκρανασταίνουμε σα ζόμπι όλη την ώρα, το «Twin Peaks» να επέστρεφε 5 χρόνια μετά. Ή 10 χρόνια μετά. Τι μας κάνει να πιστεύουμε ότι ο Λιντς, που στην πορεία της 2ης σεζόν παράτησε τη σειρά και γύρισε στο σινεμά, θα είχε κάτι αντάξιο αυτού του εξωφρενικού legacy να προσθέσει;
Όμως τώρα είναι 25 χρόνια και το «Twin Peaks» μπορεί όλοι να το λατρεύουν, αλλά κανείς δε ζήτησε περισσότερο.
Το πρόβλημα με τις επιστροφές είναι πως πρόκειται για ζήτημα περισσότερο δικού μας εγωισμού. Δεν αντιλαμβανόμαστε κάτι ως τέχνη, παρά ως δικό μας παιχνίδι. Στην ανασκόπηση του 2013, γράφαμε για το πώς το Netflix, ο αδιαμφισβήτητος πρωταγωνιστής της περσινής χρονιάς, ήταν σαν κάτι το οποίο όλοι μας, συλλογικά, φέραμε στη ζωή. Αν δεν υπήρχε θα το είχαμε δημιουργήσει. Ήταν η απάντηση στην συγχρονη ανάγκη μας να έχουμε κάθε επιθυμία διασκέδασής μας ικανοποιημένη άμεσα. Ήταν το τζίνι της zeitgeist απαίτησής μας.
Να το πω αλλιώς. Το «Arrested Development» το κοιτάζαμε ως ένα κομμάτι της προσωπικής μας διασκέδασης που κάποιος το πήρε μακριά και θέλαμε να τον βρούμε και να του πούμε «σήκω φύγε, ΡΕ, που θα μου πάρεις το παιχνίδι μου, με ρώτησες;». Και τον βρήκαμε, και του το είπαμε, κι έτσι είχαμε κι άλλο «Arrested Development». Το πρόβλημα του όλου σεναρίου είναι πως ποτέ στη διάρκεια της διαδικασίας δεν σκεφτήκαμε το «Arrested Development» ως τέχνη. Δε θα ζήταγε κανείς από τον Πικάσο να ζωγραφίσει λίγη περισσότερη Γκουέρνικα. «Αααα, τέλεια αυτή η εικόνα! Αλλά τι να βρίσκεται άραγε λίγο πιο έξω από το κάδρο; Χμμμ, ποια να είναι άραγε η αληθινή ιστορία πίσω από το ανθρώπινο κρανίο πάνω στο πτώμα του αλόγου; ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΤΙΣ ΠΕΙ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ.»
Το «Twin Peaks», αντιθέτως, το αντιλαμβανόμαστε ως τέχνη, ως Τέχνη τελοσπάντων, με “τ” κεφαλαίο. Τόσο επειδή είχε την τύχη να είναι αρκετά παλιό ώστε να γλιτώσει από τη λαίλαπα του κακομαθημένου μας pop culture ‘εγώ’ των 2000s, όσο κι επειδή μπορούμε να δούμε την επίδρασή του σε ό,τι λατρεύουμε σήμερα. Είναι τόσο μεγάλος ογκόλιθος που μοιάζει πολύ μεγάλο ώστε να το αγγίξουμε με απαιτήσεις. Είναι ένας τηλεοπτικός Πικάσο. Δε θα ζητούσες ποτέ από τον Πικάσο να συνεχίσει μια ζωγραφιά του. Δε θα ζητούσες ποτέ από τον Λιντς να συνεχίσει τη δικιά του. Μοιάζει εξωφρενικό, μοιάζει λάθος, έτσι δεν είναι; Είναι το «Twin Peaks»! Τι είναι;Καμιά σειρά;
Γι’αυτό και η επιστροφή του είναι κάτι το μοναδικό, κάτι το μεγαλειώδες.
Οι ίδιοι οι Λιντς και Φροστ το θέλησαν. Οι ίδιοι θα το γράψουν. Ο Λιντς θα το σκηνοθετήσει, με το στάτους του πλέον αδιαμφισβήτητο ως Ένας Από Τους Διαχρονικά Μεγάλους.
Αν η σειρά έκανε πρεμιέρα σήμερα, όπως ακριβώς ήταν τότε, θα φαινόταν ως κάτι και πάλι ως περίεργο, μα την ίδια στιγμή και ενταγμένο στις τηλεοπτικές τάσεις της εποχής. Πολυεπίπεδη αφήγηση μακράς διαρκείας, μια κοινότητα που αναπτύσσεται παράλληλα με την εξερεύνηση των quirky χαρακτήρων της, ένα μεγάλο μυστήριο, μεταφυσικοί τόνοι, διακριτό οπτικό στυλ, διαρκή επίμονα ερωτήματα που γεννούν τη μία θεωρία μετά την άλλη.
Αντ’αυτού, όλα αυτά τα έκανε 25 χρόνια πριν. Στο τέλος της, η Λόρα εκστόμισε την πρόβλεψη-προφητεία πως «θα τα πούμε ξανά σε 25 χρόνια».
Είναι λες και ό,τι θεϊκό ήταν αυτό που έφερε αυτή την καλλιτεχνική έμπνευση σε έναν ανέτοιμο γι’αυτήν κόσμο, προφήτευσε την επιστροφή. Τη Δευτέρα Παρουσία. Σα να μας λέει ο Λιντς, «επιστρέφω για να δω τι κάνατε με όσα σας χάρισα». Και πόσο, μα πόσο συναρπαστικό, θα είναι το να γίνουμε μάρτυρες στα όσα μπορεί να πετύχει ετούτη τη φορά, 8 μάλιστα χρόνια μετά την τελευταία φορά που γύρισε κάποια ταινία; Αυτός ο συλλογικός κρότος που ακούστηκε τη στιγμή της ανακοίνωσης της επιστροφής, δεν ήταν «ω, γαμώ!», ήταν «ω! τι ζούμε».
Ο 3ος κύκλος του «Twin Peaks» μπορεί να αποδειχθεί μέτριος ή ακόμα και περιττός, όμως σημειολογικά και μόνο εξετάζοντάς το, είναι ένα μοναδικό είδος ιστορικής στιγμής. Επιστρέφει για να οριοθετήσει την ωρίμανση ενός ολόκληρου μέσου, από την ‘παλιά τηλεόραση’ του 1990 σε αυτό το γεμάτο επιλογές, καλλιτεχνικά προκλητικό πεδίο δημιουργίας που έχουμε στη διάθεσή μας εν έτει 2014.
Μας πήρε δεκαετίες, μα η τηλεόραση έφτασε στο σημείο να είναι έτοιμη να αντικρύσει στα μάτια τη σειρά που την έφερε ως εδώ.
-Kalinda, why do people let you onto crime scenes? -I don't know. People like me. Ναι. Τη λατρεύουμε. Η Καλίντα ήταν για αρκετό καιρό ο αγαπημένος μου χαρακτήρας στο “Good Wife” αλλά μετά η σειρά την προσπέρασε. Δεν είναι ότι έγινε ποτέ βάρος, απλά σε επίπεδο δραματουργίας, η έμφαση μετακινήθηκε αλλού. Στην αρχή ήταν οι 2 πρώτες σεζόν. Είναι σημαντικό και καθόλου τυχαίο πως εκείνες ήταν οι σεζόν δόξας της Καλίντα. Οι δημιουργοί Ρόμπερτ και Μισέλ Κινγκ είχαν κατά παραδοχή τους, σχεδιάσει το βασικό δραματικό arc των 2 πρώτων σεζόν, προετοιμάζοντας για 40+ επεισόδια το έδαφος για τη στιγμή της μεγάλης αποκάλυψης, πως ο Πίτερ είχε απατήσει την Αλίσια με την Καλίντα. Το αποτέλεσμα ήταν μια πρώτη σπουδαία κορύφωση για τη σειρά, μια επική αποκάλυψη (που όμως στηριζόταν πλήρως από ό,τι είχε προηγηθεί) και ένα Έμμυ για την Άρτσι Παντζάμπι. Όχι και άσχημα. Το μεγάλο ερώτημα είναι τι θα συνέβαινε μετά, γιατί συχνότερα από ό,τι όχι, όταν οι σειρές φτάνουν το πρώτο βασικό σημείο μέχρι το οποίο έχουν σκεφτεί οι δημιουργοί, μετά δεν έχεις πού να πας. Και εκεί είναι που συνέβη κάτι αξιοσημείωτο: To “Good Wife” επιβίωσε. Η Καλίντα όχι. Η πορεία της σειράς είναι γνωστή και, βασικά, πολυτραγουδισμένη. Είχε μια συμπαθή 3η σεζόν, και μια άνιση 4η, προτού εκραγεί δημιουργικά με την ιστορική 5η. Η σειρά βρήκε νέα πράγματα να πει. Απλά αυτά τα νεά πράγματα δε συμπεριλάμβαναν την Καλίντα. Ήταν κρίμα, γιατί από την πρώτη της στιγμή η Καλίντα ήταν από τους πιο μαγνητιστικούς χαρακτήρες οπουδήποτε στην τηλεόραση. Είχε έναν αέρα μυστηρίου, μια αύρα ισχύος, και κάτι το επιθετικά σεξουαλικό δίχως καν να χρειάζεται να κοπιάσει γι'αυτό. Ήταν ο χαρακτήρας-άγκυρα της σειράς, η ηρωίδα που ήξερες πως δε θα απογοητεύσει ποτέ, που ήξερες πως όταν υπάρχει πρόβλημα θα είναι εκείνη που θα το λύσει ή που έστω θα στηριχτείς πάνω της για να πάρεις δυνάμεις. (Ο Ντάμπλντορ του “Good Wife” δηλαδή, lol.) Η Καλίντα συνέχισε να είναι αποτελεσματική και συνέχισε να είναι καθηλωτική και τις επόμενες σεζόν. Δεν ήταν όμως πια μυστηριώδης και απόκοσμη. Μια απόπειρα ανάκτησης της αύρας μυστηρίου και απειλής μας χάρισε το χειρότερο storyline που έχει κάνει ποτέ η σειρά, το οποίο ευτυχώς εγκαταλείφθηκε γρήγορα και με ταιριαστά διφορούμενο τρόπο: Ποτέ δε μάθαμε τι ακριβώς έκανε η Καλίντα για να ξεφορτωθεί τον άντρα της. Δεν πιστεύω πως θα μάθουμε ποτέ. Ωστόσο πιστεύω πως ξέρουμε. Αλλά τελοσπάντων, το γεγονός παραμένει. Η Καλίντα έπαψε να είναι μυστηριώδης, έπαψε να είναι κάτι που δε μπορούσε πια να το αγγίξεις. Προσγειώθηκε στη γη. Κι αυτό είναι ΟΚ. Αυτό την έκανε πιο ανθρώπινη. Αυτό είναι κάτι που συμβαίνει- ακόμα κι ο πιο μυστηριώδης, ο πιο μυθικός άνθρωπος, όταν τον φέρεις αρκετά κοντά σου αργά ή γρήγορα θα κατέβει στο έδαφος. Η αλήθεια είναι πως το πιο ενδιαφέρον κομμάτι δραματουργίας της Καλίντα μετά την 2η σεζόν, είνα το ρήγμα στη σχέση της με την Αλίσια. Φυσικά στην αρχή απομακρύνθηκαν βίαια, και ναι, στη συνέχεια τα ξαναβρήκαν. Μα όλοι ξέρουμε πως τα πράγματα δεν είναι ποτέ τόσο απλά, και πολύ σοφά (και θαρραλέα) η σειρά δεν επιχείρησε ποτέ να τις ξανακάνει στα αλήθεια φίλες, πόσο μάλλον κολλητές.(*) Μόλις πριν λίγες μέρες σημειώναμε εδώ πως έχουν να μοιραστούν σκηνή 34 επεισόδια, και πως το ίδιο το επεισόδιο από μόνο του μας υπενθύμισε και το γεγονός, αλλά και την αιτία του. (*Υπάρχουν φήμες σχετικά το γιατί, όμως εφόσον αυτό που προκύπτει στην οθόνη ως αποτέλεσμα είναι κάτι δραματουργικά συνεπές, το εξετάζω αποκλειστικά υπό αυτούς τους όρους. Εξάλλου κι ο θάνατος του Γουίλ συνέβη επειδή ο Τζος Τσαρλς ήθελε να φύγει από τη σειρά- το θέμα είναι τι ιστορία αποφασίζεις να πεις με το κάθε δεδομένο σου.) Λίγες μέρες μετά, μαθαίνουμε πως η Άρτσι Παντζάμπι φεύγει από τη σειρά στο τέλος της σεζόν. Θα μπορούσαν αυτά να είναι δύο τυχαία γεγονότα, μα το “Good Wife” έχει υπάρξει τόσο συνεπέστατα υπολογισμένο σε όλη τη διάρκεια της ζωής του, που με έχει κάνει να μην πιστεύω στις συμπτώσεις. Η Καλίντα ήταν εμφανές πως όσο κι αν θέση στη σειρά θα είχε για πάντα, θέση στη ζωή της Αλίσια δεν είχε πλέον και τόσο. Μετά τις 2 πρώτες σεζόν-εφαλτήριο της πορείας της Αγίας Αλίσια, αυτό ακριβώς το γεγονός της απομάκρυνσης έγινε το σημαντικότερο κομμάτι της Καλίντα. Το ότι ήταν εκεί, αλλά πλέον δεν μπορούσε και ακριβώς να είναι. (Μας έχει συμβεί όλους κάποια στιγμή στη ζωή μας, έτσι δεν είναι; Και από τη μία πλευρά και από την άλλη.) Αυτή η αποχώριση δεν είναι πως έπρεπε καλά και ντε να συμβεί, όμως είναι απολύτως κατανοητό που συμβαίνει. Είμαι σίγουρος πως οι Κινγκς θα έχουν κάτι εξαιρετικό στα σχέδιά τους για την τελευταία πράξη της πολυτάραχης σχέσης της Αλίσια με την Καλίντα. Και μαζί μια ευκαιρία για την Καλίντα να θυμίσει με εμφατικό τρόπο γιατί υπήρξε ο αγαπημένος χαρακτήρας πολλών.
Α, ναι, έλα, τι έγινε; Ξεκίνησε η σεζόν; Μπορούμε να αρχίσουμε να δίνουμε σημασία τώρα δηλαδή;
Μετά από αυτό το επώδυνο mini arc με τον Τζον Ρόκερ στα 3 πρώτα επεισόδια της σεζόν, ξαφνικά έχουμε ένα πλήρες reboot με τη σειρά να θυμάται ότι έχει μια σεζόν να αφηγηθεί. Έτσι έξαφνα έχουμε όλους αυτούς τους νέους ανθρώπους με τους οποίους ασχολούμαστε τώρα. Την Κέλι, τον Τζον, τον Ντρου, τη Ζάκλιν, τον Άλεκ, μαγικά πράγματα! Καινούριοι χαρακτήρες τα παιδιά; Πόσο Νίκι+Πάολο φάση. Αλήθεια είναι πολύ ενοχλητικό όταν η σειρά πωρώνεται τόσο πολύ με ιστορίες που ξέρει πως δε θα οδηγήσουν πουθενά. Όπως πχ σε εκείνη τη σεζόν με τη Σούγκαρ και τον Έις, που ξαφνικά ο δεύτερος έφυγε στη μέση της σεζόν και για τα υπόλοιπα επεισόδια βλέπαμε ξαφνικά μόνο καινούρια πράγματα. Τελοσπάντων, τουλάχιστον εδώ το μαρτύριο τελείωσε νωρίς. Αλλά το πρόβλημα δεν είναι απλώς ότι υπήρχε ως αφηγηματική επιλογή, αλλά και το ότι βοηθήθηκε από τα μονόπλευρα αποτελέσματα. Μια φυλή έχανε πάντα οπότε τους άλλους δε τους είχαμε δει ποτέ. Ειλικρινά στο σημερινό επεισόδιο ένιωθα σα να έβλεπα spin-off της ως τώρα σεζόν. “Ο δημοφιλής Τζέρεμι μετακομίζει σε ένα άλλο νησί όπου πετυχαίνει ένα άλλο γκρουπ παράξενων ναυαγών!” Το αποτέλεσμα ήταν ένα αναπάντεχα διασκεδαστικό επεισόδιο. Διότι για τον ίδιο λόγο που δεν είχαμε ασχοληθεί ως τώρα με όλους αυτούς τους χαρακτήρες, για τον ίδιο ακριβώς λόγο είχαν μεταξύ τους αυτή τη χαώδη δυναμική. Συμβαίνει πάντα στο “Survivor” (και γενικά στη ζωή δηλαδή): Όταν ένα σύστημα βολεύεται τόσο πολύ και δεν αποβάλλει τα προβληματικά του κομμάτια, η ώρα της κρίσης θα είναι πολύ πιο επίπονη, γιατί πλέον τίποτα δε λειτουργεί, τίποτα δεν ταιριάζει με τίποτα άλλο. Τα πάντα είναι σε μια φλου, παντελώς αδοκίμαστη κατάσταση. Φτάσαμε δηλαδή στη 10η μέρα στο νησί, και στο Hunahpu δεν ξέραν καν ποιες είναι οι συμμαχίες τους! Ο “Χα-γιάκ!” Κιθ συγκεκριμένα δεν ήξερε καν τι ακριβώς σημαίνει συμμαχία, αλλά από την άλλη ο Κιθ υποπτεύομαι πως δεν είναι ιδιαίτερα εξυπνότερος από αυτό το τσακμάκι που όλο χάνουν και βρίσκουν. Οπότε κάρφωσε τον Τζέρεμι (δίχως καν ο Τζέρεμι να έχει το Immunity Idol) με αποτέλεσμα εκείνος να του κρατήσει μούτρα και να τον ψηφίσει στο τέλος παρότι δεν έβγαζε κανένα νόημα στρατηγικά μιλώντας. Αλλά από την άλλη, ο καθένας εκεί στο τέλος ό,τι του κατέβαινε ψήφιζε, εκτός από τις 4 γυναίκες που ψήφισαν σε ενιαίο μέτωπο επειδή μάλλον η Κέλι και η Νάταλι είναι στοιχειωδώς έξυπνες σε αντίθεση με όλα τα υπόλοιπα ντουβάρια. Και γιατί ψήφισαν συνασπιμένα; Επειδή ο Ντρου ήταν σε φάση “α-χακ-χακ θα ψηφίσουμε την Κέλι να φύγει επειδή είναι γυναίκα και στάνταρ οι γυναίκες θέλουν να μας διώξουν”, παρότι οι γυναίκες ούτε σκόπευαν κάτι τέτοιο και ούτε είχαν τα νούμερα για να το καταφέρουν, αλλά όταν ο Ντρου το είπε τότε όντως συνασπίστηκαν για να το καταφέρουν, και τα κατάφεραν. Αυτό Ντρου λέγεται αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Αχ, ο Ντρου. Υπέροχος. Τι στιγμές. Τρέφω 0% συμπάθεια για αυτή την τύπου carefree surf dudebro φασούλα των δίδυμων αδερφών, και εδώ ο φίλος Ντρου ήρθε να δικαιώσει την αρνητική μου στάση πανηγυρικά. Καταρχάς σε μια φυλή με ασχημάτιστες και αδοκίμαστε συμμαχίες, κάθεται και μιλάει αραχτός για την Κέλι ενώ αυτή είναι από πίσω του, λες κι είμαστε στο προαύλιο του σχολείου και κακομαθημένα παιδιά προσπαθούν να πληγώσουν το ένα τα αισθήματα του άλλου. Κατά δεύτερον, και αυτό είναι κατά λέξη, είπε πως θα ξεφορτωθούν την Κέλι “and then all these bitches don't know what to do”. Φίλε; Ναι; Αλήθεια;
Πραγματικά, go #Team_Bitches, δηλαδή σχεδόν φώναζα στην οθόνη μου. Αλήθεια με κουράζει το όλο concept των αυτόματων συμμαχιών βάσει φύλου, αλλά εδώ πανηγύριζα ακριβώς επειδή σχηματίστηκε απέναντι σε ένα τέτοιο σκεπτικό. Από εκεί και μετά. Πόσο συνεπές είναι ότι ένα άτομο με τόσο μηδενικά social skills όσο αυτά της παραπάνω παραγράφου, θα ήταν τόσο αδαής ώστε να μην έχει την παραμικρή συναίσθηση του κινδύνου στον οποίον έβαζε τον εαυτό του; Το μισό επεισόδιο ήταν θριαμβευτικές του ατάκες τύπου “ΜΟΥΧΑΧΑ ΕΙΜΑΙ Ο ΝΟΝΟΣ ΘΑ ΣΑΣ ΕΞΑΦΑΝΙΣΩ ΠΟΤΑΠΕΣ ΜΑΡΙΟΝΕΤΕΣ ΜΟΥ”. Άραξε το πετσόνι σου δικέ μου, είναι εντελώς προφανές ότι θα φύγεις εσύ σε αυτό το επεισόδιο. Για την ακρίβεια το επεισόδιο δεν έκανε καν κόπο να το κρύψει. Από το previously καταλάβαμε ότι αυτή η φυλή θα έχανε επιτέλους, και από την πορεία του επεισοδίου καταλάβαμε ότι ο Ντρου θα καταψηφιζόταν. Παραήταν κωμικό για να μην. Οι παραγωγοί δεν άφηναν να περάσει πεντάλεπτο που να μη μας τον δείχνουν να επαναλαμβάνει το θριαμβευτικό του σχέδιο. Comedy gold. Σιχαίνομαι την επί τούτου ήττα και πάντα πανηγυρίζω τις μετέπειτα ήττες όποιου τις επιδιώκει (να χάνεις ήθελες, οπότε ορίστε). Πόσο μάλλον όταν απλά δεν βγάζει νόημα. Να χάσεις ένα παιχνίδι στην Ολυμπιάδα για να αποφύγεις την Dream Team στα προημιτελικά, να πάει στο διάολο. Αλλά να χάνεις στο “Survivor” για να διώξεις την Κέλι; Την όποια Κέλι; Έλα, πέρνα έξω. Έτσι λοιπόν στο τέλος ο Ντρου ψήφισε την Κέλι, ο Τζέρεμι ψήφισε τον Κιθ (ο οποίος Τζέρεμι ανάμεσα στον Κιθ και τον Ρόκερ, πραγματικά πρέπει να αρχίσει να διπλοτσεκάρει με ποιος κάνει συμφωνίες και συμμαχίες), κάποιος που δε θυμάμαι ψήφισε Τζούλι επειδή γιατί όχι, και οι γυναίκες ψήφισαν να φύγει το ζαβό, όπως κι έγινε. Ευτυχώς που είναι και ladies' man δηλαδή. Στο πρώτο επεισόδιο, βάσει ελάχιστου χρόνου στην οθόνη, είχα ξεχωρίσει την Κέλι ως μια από τους λιγοστούς παίχτες αυτής της σεζόν που μου έμοιαζαν συπαθείς και έξυπνοι, και μετά από αυτό το επεισόδιο φαίνεται πως το ένστικτο ίσχυε. Τώρα κάποιος να πει στον Χαντζ να ηρεμήσει λίγο όμως. Επόμενη βδομάδα merge μάλλον. Επιτέλους η σεζόν ξεκίνησε.
Αυτή η σεζόν πάει από το καλό στο καλύτερο, από την ώρα που δήλωσε δίχως δισταγμό τι είναι και τι κάνει δεν έχει δώσει ούτε μισό μέτριο επεισόδιο. Αυτό που άλλες σεζόν θα ήταν μια τυπική περιπέτεια στο διάστημα για τον Doctor και την companion, φέτος στο πλαίσιο αυτής της σεζόν είναι ένα αληθινά κομβικό σημείο με τον Doctor να φέρνει την Κλάρα στο διαστημικό Όριαν Εξπρές για ένα τελευταίο αντίο. Υποτίθεται.
ΟΚ, καταρχάς πόσο κουλ είναι το διαστημικό Όριαν Εξπρές; Αν έχω ένα κρίμα για την όλη φάση είναι που δεν εμπεριείχε κάποιο whodunnit το επεισόδιο για να είναι και συνεπές θεματικά, αλλά πραγματικά δε θα είμαι ο ξενέρωτος που θα διαμαρτυρηθεί για το ότι είχαμε μια αόρατη διαστημική μούμια-στρατιώτη. Δεν ήταν whodunnit αλλά ήταν whonext, το οποίο μπορεί υπό συνθήκες να είναι εξίσου νευρώδες και καθηλωτικό. Και ήταν καθηλωτικό επεισόδιο. Όταν ήρθε η στιγμή που ο Doctor αποφάσισε πως ήταν ώρα να δει εκείνος τη Μούμια, θυμάμαι να απορώ τι θα βλέπουμε σε όλη την υπόλοιπη ώρα, έχοντας παντελώς χάσει την αίσθηση του χρόνου και ότι το επεισόδιο σχεδόν τελείωνε πια. Όπως σε όλο αυτό το σερί επεισοδίων, αυτό που με κράτησε πρώτα και κύρια ήταν το interplay μεταξύ Doctor και Κλάρα. Ύστερα από τον καυγά τους την προηγούμενη βδομάδα μου φάνηκε περίεργο εξαρχής που ήταν μαζί στο τραίνο ακαι η άμεση εξήγηση δεν έκανε αυτό που συνέβαινε φυσιολογικό: Ήταν εκεί για ένα τελευταίο ταξίδι, που εμφανέστατα κι οι δυο τους ήλπιζαν πως θα ήταν κάτι παραπάνω από ένα ταξίδι. Εγώ συνήθως θέλω να πω, όταν τσακώνομαι δεν το ρίχνω μετά στους επιλόγους. Άμα τελειώσει κάτι, τελείωσε. Ο Doctor με τον γνωστό douchey τρόπο του το ξέρει και τους ταξιδεύει εν γνώσει του στο στόμα του λύκου, αποδεχόμενος μια πρόσκληση που λάμβανε εδώ και καριό από έναν μυστηριώδη uber-douchebag που ήθελε να λύσει το μυστήριο μιας αρχαίας εξωγήινης θρυλικής φονικής μούμιας. Όμως και η Κλάρα, περνάει όλο το επεισόδιο προσπαθώντας να αρνηθεί αυτό που θέλει πραγματικά: Αυτό το ταξίδι να είναι μια ακόμα επικίνδυνη περιπέτεια. Και επειδή ακριβώς το αρνείται επίμονα, στο τέλος η μεταστροφή της είναι εντελώς έξαφνη, συνοδευόμενη από την φανταστική ατάκα, “Shut up and give me some planets”. “Shut up and give me some planets!” Υπέροχο. Και ξέρεις πως απελευθερώνει τη δυναμική τους εν όψει του τρίτου act αυτής της τρομερά ενδιαφέρουσας σεζόν. Δεν έγινε τυχαία αυτό το μπρος-πίσω της Κλάρα, ούτε για να σκοτώσουμε χρόνο. Ο Μόφατ το πάει κάπου όλο αυτό, και συνεχίζω να υποτπεύομαι πως η κορύφωση θα συμπεριλαμβάνει μια ακόμα θυσία της Κλάρα για τον Doctor, αυτή τη φορά πιο συνειδητή από ποτέ. Το σενάριο του Τζέιμι Μάθεσον τους διαχώρισε ελαφρώς αμήχανα σε μερικά σημεία (οι επιμέρους μηχανισμοί του επεισοδίου δεν ήταν και τέλεια δουλεμένοι, ειδικά το κομμάτι με το βαγόνι στο οποίο είχε παγιδευτεί η Κλάρα μέχρι που δεν είχε παγιδευτεί άλλο), όμως ήταν απόλυτα λειτουργικό. Το έδαφος προετοιμαζόταν ώστε η Κλάρα να μπει στα παπούτσια του Doctor για μια στιγμή (όταν αναγκάστηκε να πει ψέμματα για το ευρύτερο καλό) την ώρα που ο Doctor έμπαινε στα παπούτσια της Κλάρα (όταν για πρώτη ίσως φορά στ σεζόν έδειξε δείγματα συναισθηματικής κατανόησης, εξηγώντας ότι δεν ήταν ακριβώς ψέμα(*).) (*) Το πιστεύουμε αυτό απόλυτα; Ίσως όχι, αλλά ακόμα κι αν ο Doctor έλεγε ψέματα στην Κλάρα (σχετικά με το ψέμα που νωρίτερα την υποχρέωσε να πει), δείχνει πως για πρώτη φορά καταλαβαίνει πως πρέπει να φέρεσαι με έναν συγκεκριμένο τρόπο στους ανθρώπους ώστε να μην είσαι τελείως douchebag. THIS IS PROGRESS. Όλα αυτά είναι όμορφα αλλά ο κυρίως κορμός του επεισοδίου είναι που το έκανε όλο έναν μικρό θρίαμβο αντί απλώς ένα μικρό κομμάτι του ευρύτερου παζλ. Η ιδέα του θρύλου μιας φονικής μούμιας που κανείς δε βλέπει εκτός εκείνου που πρόκειται να πεθάνει είναι απίστευτα spooky και εκτός από τα τρομερά visuals, από ένα σημείο και μεγά έγινε ενδιαφέρον για να βλέπουμε το πώς θα αντιδρούσε ο καθένας απέναντι στο αναπόφευκτο. Κάθε θάνατος ήταν διαφορετικός, ειδικά από τη στιγμή που αρχίσαμε να έχουμε μια ιδέα για το τι συμβαίνει. Και ακόμα και η λύση του μυστηρίου κατάφερε να μην είναι απογοητευτική- όλα ταίριαζαν, και o τρόπος με τον οποίο ο Doctor ανέλαβε το ζήτημα όταν το έκανε (κάτι ανάμεσα σε ειλικρινή περιέργεια και μια τσαντίλα του στυλ “ε ΦΤΑΝΕΙ πια όμως”) έδωσε τέλειο φινάλε. Φυσικά. Φυσικά και θα ήταν στρατιώτης που έψαχνε να βρει ειρήνη. Φυσικά: Όλη η σεζόν είναι μια συνεχιζόμενη σπουδή πάνω στον ηρωισμό, τις διαταγές, τους απώτερους σκοπούς και τις θυσίες. Ο ίδιος ο Doctor είναι σαν ένας rogue στρατιώτης που συνεχίζει να υπηρετεί χωρίς να έχει διαταγές από κανέναν και χωρίς να ξέρει γιατί. Ο Doctor είναι ακριβώς σαν τη μούμια της οποίας το πνεύμα απελευθέρωσε- βρίσκεται κι ο ίδιος σε αναζήτηση ειρήνης, απλά δεν το έχει συνειδητοποιήσει πλήρως: Ο Doctor απλώς περιμένει κάποιον να του πει “ανάπαυση”. Αυτή η σεζόν γίνεται όλο και καλύτερη.
Αυτό είναι το είδος του επεισοδίου που σειρές χρησιμοποιούν συχνά ώστε να παρουσιάσουν μια περίληψη του premise ή του κεντρικού χαρακτήρα τους μέσω ενός αφηγηματικού τεχνάσματος. Το σενάριο απαιτεί, για κάποιον λόγο, να καθίσει κάποιος και να αρχίσει να εξηγεί βασικά όλη τη σειρά σε κάποιον νεοεισελθόντα, με στόχο φυσικά όλα να δοθούν στο πιάτο σε πιθανούς νέους θεατές. Το “Good Wife” φυσικά σε αυτό το σημείο της ζωής του δεν ενδιαφέρεται να τραβήξει νέους θεατές (άσχετα που το κάνει βάσει του συνεχιζόμενα πανίσχυρου word of mouth) και απλώς χρησιμοποιεί τη δομή 'συνέντευξη με clip show'΄όχι για να ενισχύσει μα για να ταράξει, για μια ακόμα φορά, λίγο ακόμα, τα θεμέλια.
Η πρώτη μικρή ανατροπή ήρθε όταν συνειδητοποιήσαμε πως το 'oppo research' του τίτλου δεν αναφερόταν στον Κάστρο μα στην Αλίσια. Αυτό ουσιαστικά εκκίνησε ένα επεισόδιο γεμάτο μικρές εμφύλιες συρράξεις μέσα σε ένα κλειστό χώρο. Τα πρώτα 15-20' λεπτά έφυγαν δίχως ανάσα, με τον Ιλάι και τον (σίγουρα όχι παραμορφωμένο από το δυστύχημά του, LOL, Πίτερ) Τζόνι Έλφμαν να παίζουν μαγικό 1-2 στην πολιορκία της προσωπικής ζωής της Αλίσια. Είπαμε. Δεν υπάρχει προσωπική ζωή. Έτσι το επεισόδιο διακλαδώνεται σε μικρές υπο-πλοκές με την Αλίσια να έχει να διαχειριστεί ταυτόχρονα τις κρίσεις με τον Ζακ, τον Πίτερ (αν και αυτό δε το ξέρει), τη μάνα και τον αδερφό της, τον Φιν Πόλμαρ και τον Λεμόντ Μπίσοπ. Και το κάνει με χάρη που θα ζήλευε κι ο πιο ακριβής χειρούργος. (Και στην όλη διάρκεια του επεισοδίου το background γέμιζε συνεχώς με ψαλμούς της Γκρέις και των φίλων της. Αναμφίβολα η πίστη της κόρης της Αλίσια θα παίξει κάποιο ρόλο...;) Οι σκηνές με τον Ζακ ήταν εκείνες που μου εντυπώθηκαν εντονότερα. Τη στιγμή που μαθαίνεις ένα νέο-σφαλιάρα που δεν ξέρεις από πού σου ήρθε, η πρώτη ενστικτώδης αντίδραση είναι πάντα να αναζητήσεις εκ των υστέρων αποδείξεις ή έστω ενδείξεις. Φευγαλέες αναμνήσεις με τον Ζακ περνούν μπροστά από τα μάτια της σε όλη τη διάρκεια του επεισοδίου, με την Αλίσια να αναρωτιέται, ήταν αυτό κάτι που είχε δει και δεν το πρόσεξε; Ήταν κάτι που θα έπρεπε να έχει προσέξει; Ήταν όλα στο μυαλό της; Όλα ήταν και στο μυαλό του Ιλάι όσο αφορά στην Λόρεν της intern του Πίτερ- ή και όχι. Γιατί το αληθινό πρόβλημα μοιάζει τελικά να είναι η μητέρα της την οποία παίζει η Κόνι Νίλσεν, και καλωσήρθες Κόνι Νίλσεν. Ο Τσέχωφ έλεγε πως δεν μας δείχνεις την Κόνι Νίλσεν στην πρώτη πράξη μιας σεζόν αν δεν σκοπεύεις να βάλει την Κόνι Νίλσεν να κάνει σεξ με τον Πίτερ Φλόρικ μέχρι την τρίτη πράξη. Αυτό θα είναι αληθινό πρόβλημα, και ο Ιλάι θα κοπανάει το κεφάλι του στον τοίχο για πολύ καιρό. Όμως πριν φτάσουμε στο τι επιπλοκές θα έχει ο Πίτερ στην καμπάνια της Αλίσια, υπάρχει ένα άλλο σημαντικότερο ζήτημα: Ο Μπίσοπ. Ο οποίος ήμουν βέβαιος πως τη στιγμή που θα μάθαινε για τις αληθινές προθέσεις της Αλίσια (από το στόμα της νέας απρόσμενης συνεργάτιδάς του, της Καλίντα) θα σκεφτόταν το μεγάλο πιθανό κέρδος του από αυτή την ιστορία, παρά το άμεσο αρνητικό αντίκτυπο. Η σειρά έχει κάνει πολύ κόπο σε αυτά τα πρώτα επεισόδια της 6ης σεζόν για να μπλέξει τον Μπίσοπ με κάθε πιθανό τρόπο στα συμφέροντα της Αλίσια, και τώρα αποκαλύπτεται το γιατί. Κατά παράδοση στο “Good Wife”, τίποτα δεν είναι ευθεία γραμμή, τίποτα δεν είναι μόνο ένα πράγμα. Τώρα η Αλίσια θα έχει να διαχειριστεί έναν Μπίσοπ ο οποίος διατίθεται να της προσφέρει όλη την οικονομική στήριξη που χρειάζεται (και, υποθέτει κανείς, όχι μόνο οικονομική, αλλά και σε επίπεδο επιρροής) την ώρα που με τον Κάρι τα πάντα ισορροπούν στην τρίχα. Ο Κάστρο είναι ήδη διατεθειμένος να παίξει βρώμικα απέναντι στην Αλίσια, και σίγουρα αν αντιληφθεί πως τη φλερτάρει σε επίπεδο δύναμης, ισχύος και επιρροής ο Μπίσοπ, θα πατήσει κι άλλο γκάζι στις ήδη εντατικές προσπάθειές του. (Η Αλίσια θεωρητικά μπορεί απλά να κάνει block out τον Μπίσοπ αλλά ποτέ κάτι σε αυτή τη σειρά δεν ήταν τόσο απλό, και επίσης πρακτικά αυτό απλά δε γίνεται.) Το όργανό του είναι ο Φιν, ο οποίος είναι ένα από τα γρανάζια εμπλοκής της προσωπικής ζωής της Αλίσια στην ενδεχόμενη πολιτική της διαδρομή. Δε νομίζω πως αυτό θα κλείσει σε ένα κουτάκι βολικά ύστερα από ένα ποτήρι κρασί σε ένα μπαρ. Ο Κάστρο σίγουρα δε θα το αφήσει. Ο Φιν Πόλμαρ... δεν ξέρω. Δεν νιώθω πως τον ξέρω καλά ακόμα. Πάντως θα έχει ρόλο να παίξει, και δε θα είναι απλά να εμφανίζεται μια σκηνή τη βδομάδα προσπαθώντας να ξαναβάλει τον Κάρι στη φυλακή. Στο μεταξύ, το μίνι επεισόδιο με τη μάνα της Αλίσια ήταν διασκεδαστικό, αλλά εκείνο με τον αδερφό της μας άφησε μετέωρους. Τι σήμαινε η σιωπηλή αποχώρησή του; Ήταν έξαλλος; Ήταν σοκαρισμένος; Ήταν σε άρνηση; Δεν γνώριζε τίποτα; Είναι γνωστό ότι η σειρά πιάνει μικρές παραπεταμένες λεπτομέρειες και τις απομυζεί για ιστορία και character development για χρόνια ολόκληρα. Σε αυτό το επεισόδιο οι Ρόμπερτ & Μισέλ Κινγκ (που έγραψαν ένα από τα πιο σφιχτά σενάριο που έχει παραδώσει ποτέ η σειρά, κι αυτό λέει πολλά) έσπειραν τόσες νάρκες που ειλικρινά δεν έχεις τρόπο καν να μπεις στη διαδικασία να εικάσεις με τη σειρά (και με τι απώλειες) θα σκάσουν. Ή αν θα σκάσουν. Κάποιες είναι κούφιες, συμβαίνει. Και κάποιες άλλες είναι θαμμένες εκεί που δεν τις έχεις πάρει χαμπάρι καν- εκείνες είναι που θερίζουν περισσότερο. Όπως ας πούμε αυτή για την Καλίντα και τον Πίτερ, που οι Ιλάι και Έλφμαν δεν γνώριζαν καν. Τι άλλο μπορεί να έχουν χάσει; Αλλά κι ετούτο από μόνο του-- μπορεί η Καλίντα να ορκίζεται πως δε θα είναι πρόβλημα, και φυσικά την πιστεύω, όμως η σειρά δε θα το επανέφερε αυτό αν σκόπευε να κάνει κάτι. Σιωπηλά, δίχως να το συνειδητοποιήσουμε, οι Αλίσια και Καλίντα έχουν να μοιραστούν σκηνή κοντά δύο ολόκληρες σεζόν πια. Και τώρα ξαφνικά έχεις την Αλίσια να μιλάει ανοιχτά για αυτό που κατέστρεψε τη φιλία τους και την Καλίντα να υπογραμμίζει πως δεν είναι οι καλύτερες φίλες (πια). Κάπου πάει όλο αυτό, έτσι; Όλο αυτό το γαϊτανάκι συγκρουόμενων συμφερόντων στήνεται πλέον και επίσημα γύρω από μια Αλίσια που εν γνώσει της πήρε το 'κόκκινο χάπι' και άρα τώρα, κατέβει δεν κατέβει στις εκλογές, δεν μπορεί να σταματήσει αυτό που ξεκίνησε. Όμως όσο για το αν κατεβαίνει; “Δεν είμαι υπερήρωας”, λέει σε ένα σημείο του επεισοδίου, όσο κι αν οι πάντες προσπαθούν να την βλέπουν έτσι. Η πικρή αλήθεια είναι πως η Αλίσια δεν ξέρει καν γιατί θέλει να βάλει υποψηφιότητα. Αυτό που της έδωσε το έναυσμα ήταν μια προσωπική επίθεση- το μόνο που μπορεί να σκεφτεί, είναι άρνηση για τον Κάστρο. Όλα αυτά τα χρόνια, από την πρώτη στιγμή έως τις δυσκολότερες συγκρούσεις της 5ης σεζόν, η Αλίσια κατάφερε να μπαλαντζάρει θαυμαστά ό,τι έβρισκε μπροστά της καθώς χάραζε μια διαδρομή που ισορροπούσε ανάμεσα στην 'καλή σύζυγο' και στην ανεξάρτητη σύγχρονη γυναίκα. Αλλά αυτό, τώρα; Αυτή είναι η μάλλον η τελευταία πίστα. “Τα καλά νέα έχουν την τάση να μην διαρκούν πολύ”, εξηγεί κυνικά στον Ιλάι στην αρχή του επεισοδίου. Είναι αυτό που γράφουμε εδώ και 3 βδομάδες, στο ξεκίνημα αυτής της σεζόν. Η σειρά ζωγραφίζει το πορτρέτο της Αγίας Αλίσια μα θα πρέπει να είμαστε πολύ διστακτικοί απέναντι σε αυτή την βολικότατη και τόσο ονειρική ανάγνωση. Όταν συμβαίνει κάτι τόσο καλό, είναι επειδή πρόκειται να έρθει μεγαλειώδες γκρεμοτσάκισμα, και αυτό πρώτη απ'όλους το ξέρει η ίδια η Αλίσια. Το θέμα είναι πώς θα το αντιμετωπίσει. Και αυτό.
Ουάο. Τίποτα, είναι απλά αυτή η πηγαία χαρά του να βλέπεις άσχημους ανθρώπους να ξεφτιλίζονται μπροστά στους πάντες, έτσι, ανηλεώς. Ούτε καν απόπειρα εξιλέωσης. Μπράβο “Survivor”, πάλι καλά δηλαδή, γιατί φοβόμουν τα χειρότερα. Έτσι, στεγνά. Μόνο μίσος και άρνηση και ρεζίλεμα και ξεκουμπίδια. Όχι, δε μπορώ να πω. Αυτό το ευτυχώς σύντομο arc του Τζον Ρόκερ ήταν απολαυστικό εν τέλει. Και για μπόνους πόντους, έφυγε και με Idol στην τσέπη. Υπέροχο. Το θανάσιμο αμάρτημα του Ρόκερ βέβαια, εντός των πλαισίων του παιχνιδιού, ήταν ότι πολύ απλά έπαιζε άθλια. Δεν πάει να ήταν ο πιο δυνατός από όλους. (Άσε που δεν ήταν γιατί το μόνο που έκανε όλες αυτές τις μέρες ήταν να χάνει με κάθε πιθανό τρόπο.) Ο τύπος ήταν άνοιωθος. Απολογήθηκε ξανά και ξανά στον Τζέρεμι χωρίς να καταλαβαίνει πως και δικαίωμα στους απέναντι έδωσε έτσι χωρίς λόγο, αλλά και αποκάλυψε την κακή στρατηγική του στους συμπαίκτες του. “Ναι παιδιά βασικά προσπαθούσα να πετύχω κάτι για προσωπικό μου όφελος γι'αυτό σας παρέκαμψα όλους. Σόρι! Α, και τελικά απέτυχα, οπότε χέι! Εσείς οι 9 ξένοι άνθρωποι που δε θα έχετε λόγο στο αν θα μείνω ή θα φύγω από το παιχνίδι για καμιά δεκαριά μέρες ακόμα; Σόρι και σε εσάς! Για κάποιο λόγο!” Μα τι μπετόβλακας. Το αποτέλεσμα ήταν να έχεις ένα ολόκληρο “Survivor” σύσσωμο εναντίον του Τζον Ρόκερ. Οι αντίπαλοι να του χώνονται επειδή είναι εμφανέστατα κρετίνος και αντιπαθής και bad sport (εκτός του ότι είναι ρατσιστής και ομοφοβικός), η κοπέλα του να είναι γενικά σε μια φάση “δε με παρατάτε όλοι σας μωρέ” και οι συγχωριανοί του ξαφνικά να διαπιστώνουν ότι Χμ! Ίσως και να μην πολυλέει η φάση να τον κουβαλάμε για πολύ επειδή και το παιχνίδι δεν ξέρει να παίζει, και τίποτα δεν προσφέρει, και όταν φτάσουμε στο merge οι άλλοι -που θα έχουν ΗΔΗ τα νούμερα- θα μας ξεσκίσουν. Άνετα βλέπω τον Τζος να πουλάει σε μελλοντικό αντίπαλο την αφήγηση πως “εγώ πέταξα έξω τον Ρόκερ, μην το ξεχνάς αυτό”. Παρόλο που ξαφνικά λοιπόν το σύμπαν ήθελε ο Ρόκερ να πάει σπίτι του, ήρθε μια τελευταία στιγμή μέγιστους χιούμορ στο Συμβούλιο, με τη Ζάκλιν να κρίνει πως θα πάει να τα αποκαλύψει όλα ενώ προφανώς έπρεπε το όλο σχέδιο να είναι κρυφό από τον Ρόκερ, και τον Γουές με τον Τζος να είναι σε φάση “LOL παιδιά μα τι λέει αυτή χαχα ΠΟΙΟΣ ΤΑ ΛΕΕΙ ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ *evil stare*” και την άλλη να εξακολουθεί να μην καταλαβαίνει. High comedy, πέρασα φανταστικά. Προφανώς τα γύρω-από-τον-Ρόκερ πράγματα ήταν η όλη ενασχόληση του επεισοδίου, το οποίο δεν είχε χρόνο για πολλά-πολλά. Οι δοκιμασίες αυτή τη βδομάδα ήταν κι οι δύο μέτριες και βαρετές. Η προσωπική της αρχής παντελώς μονότονη και χωρίς συγκινήσεις και ανατροπές, η δε Immunity εντελώς αμήχανη ως προς τον μηχανισμό του σκοραρίσματος, πόσο άβολο το να κάνεις ένα σουτ και μετά να σέρνεσαι πάλι. Το μόνο καλό σημείο ήταν τα σπρωξίδια στο σημείο της συνάνατησης των αντιπάλων, αλλά ήταν πολύ λίγο. Και ήταν και προφανές ποια φυλή θα κέρδιζε πάλι ακριβώς επειδή το επεισόδιο -και η σειρά εν γένει ως τώρα- ήταν τόσο πολύ αφοσιωμένο στον Ρόκερ που οτιδήποτε άλλο λες και δεν υπήρε. Αν κέρδιζε η άλλη φυλή με το ζόρι θα ξέραμε τα ονόματά τους, όχι να υποπτευόμαστε και συμμαχίες κιόλας. Οπότε ναι, χάρηκα αυτό το δίπτυχο επεισοδίων που χρονολόγησε την Ξεφτίλα Του Τζον Ρόκερ αλλά πραγματικά, αρκετά. Είμαι έτοιμος για την κανονική σεζόν τώρα πληζ. Αρκετό χρόνο χαραμίσαμε σε ένα ζώο αποχώρησε στο 3ο επεισόδιο, δηλαδή έλεος. Τουλάχιστον είναι ευχάριστο το πόσο αρνητική ήταν η όλη παρουσία του- μπορεί να ακούγεται afterschool special αυτό, αλλά πάντα θα χαίρομαι όταν τέτοια παραδείγματα προς αποφυγήν τα κρεμάμε σε ένα τόσο δημόσιο χώρο για να τα βλέπουν όλοι. (Sidenotes. Δύο πράγματα. 1. Αναρωτιόμουν αν θα προλάβαινε και την “έχω και φίλους γκέι!” υπεράσπιση ο Ρόκερ πριν φύγει. He did not disappoint. 2. Η μακρά παράδοση της σειράς να ενθουσιάζεται με τη δυναμική 'καράβλαχος παππούς σε συμμαχία με γκέι' δε σταματά να με διασκεδάζει. Δηλαδή θέλω να πω θα ήταν κάτι το όντως παράξενο και συναρπαστικό αν δεν είχε συμβει στον actual πρώτο κύκλο της σειράς πριν 187 χρόνια. Αλλά όχι, ΟΚ. Η αλήθεια είναι πως θα με διασκεδάσει πολύ το ενδεχόμενο μελλοντικής συμμαχίας του Τζος με τον Κιθ, μέσω του Γουές πιθανότατα. Ο Κιθ είναι ακριβώς το hick καρτούν που φέρνουμε στο μυαλό μας όταν σκεφτόμαστε 'Αμερικάνικος Νότος'. Μόνο “χα-γιάκ!” δεν έκανε. Ή έκανε, δεν είμαι σίγουρος.) Και τώρα η σεζόν, υποθέτω; Με βάση τα όσα έχουμε δει ως τώρα, θα έλεγα Τζέρεμι. Η φυλή που χάνει διαρκώς είναι λογικό να έχει περισσότερους σωστά αναπτυγμένους χαρακτήρες (μετράω Τζος προφανώς, αλλά και Γουές και Μπέιλορ και Ντέιλ, στους ξεκάθαρα αναγνωρίσιμους), όμως η προσπάθεια των παραγωγών να μας κάνουν να μάθουμε πολύ καλά τον Τζέρεμι (αλλά και τη Νάταλι) παρόλο που η φυλή τους έχει παίξει ελάχιστα πέραν των δοκιμασιών, δείχνει πως θα πάνε πολύ μακριά. Ενιγουέι. Εγώ με τον Τζος και τη Μπέιλορ είμαι. Μετά από αυτό το παράξενο τρόπο που ψήφισαν στο πρώτο επεισόδιο, αλλά και το πώς που η δεύτερη αρχίζει να χτίζει σερί επιβίωσης σε συνδυασμό με την ξεκάθαρα ηγετική θέση του πρώτου, μου φαίνονται σαν ένα παράξενο είδος περίπου-συμμαχίας που δεν έχουμε ακριβώς ξαναδεί στη σειρά. Ελπίζω να φτάσουν πολύ μακριά. Κατά τα άλλα, αντίο.
Αυτό ήταν ένα πολύ καλό επεισόδιο στο πλαίσιο του τι μπορεί να κάνει η σειρά, έχω την εντύπωση. Αρκετά focused και συνάμα έχοντας υπόψη του το πώς να αντλήσει στοιχεία από τα διάφορα περιφερειακά arcs ή πώς να τα εντάξει σε αυτή τη μία ιστορία που έλεγε. Το βασικό όμως είναι αυτό. Είπε μια ιστορία για ένα Τέρας Της Βδομάδας, δίνοντάς του σημασία που προέκυπτε από μια πολύ συγκεκριμένη κατεύθυνση δύο πολύ συγκεκριμένων χαρακτήρων. Οι Φιτζ και Σίμμονς είχαν πάντα αυτή την παράξενη διάκριση, να είναι οι χαρακτήρες της σειράς που ναι μεν ήταν οι προφανέστεροι στο επίπεδο του 'ποιο ρόλο γεμίζουν' αλλά ταυτόχρονα ήταν όντως οι πιο διασκεδαστικοί. Απλά σα να απουσίαζε κάτι που θα τους έκανε όντως συναρπαστικούς αντί απλώς, γενικώς, συμπαθείς. Στο season break οι συγγραφείς μάλλον σκέφτηκαν το ίδιο πράγμα, αλλά τους άλλαξαν τα φώτα των κακομοίρηδων. Έτσι, είχαμε ήδη δει πώς ο Φιτζ έχοντας κουβαλήσει μπόλικη βλάβη από αυτό που του έκανε ο Γουώρντ, είναι πλέον μια σκιά του εαυτού του, ένας άνθρωπος στα όρια της λογικής του, που βρίσκει κουράγιο από τη σκέψη και μόνο της Σίμμονς που δεν είναι πια εκεί. Και με αληθινές ζημιές, όχι μόνο κάτι αόριστα συναισθηματικό που θα επουλωθεί. Τώρα πήραμε και την άλλη πλευρά. Είμαι μεγάλος φαν της POV αφήγησης όπως την πετυχαίνει ας πούμε το “Fargo” (για να πιάσω ένα πολύ πετυχημένο πρόσφατο παράδειγμα) οπότε χάρηκα πάρα πολύ για το πώς το σενάριο (πολύ καλό, από τη Μόνικα Ογούσου-Μπριν) απλά μας προσγείωσε στο ξεκίνημα μιας μέρας της Σίμμονς. Που εννοείται τρελάθηκα όταν από το πουθενά έσκασε το “God Help the Girl” του Στούαρτ Μέρντοχ, αλλά και ταυτόχρονα ήξερα πως κάτι λάθος θα ακολουθούσε. Και ναι, Hydra. Η ιδέα της διπλής κατασκόπου βέβαια δεν είναι περίεργη αλλά ίσα-ίσα, είναι απαραίτητη. Είναι μια κατασκοπική σειρά στην ουσία της, οπότε για κάθε Γουώρντ δε θα πρέπει να υπάρχει μια Σίμμονς; Προς στιγμήν πίστεψα πως το επεισόδιο θα μας οδηγούσε σε μια πρόωρη συνάντησή τους, όμως προφανώς είναι κάτι που μας το φυλάνε για αργότερα, όταν θα έχει και μεγαλύτερο impact. (Ε και τη βάλουν να τον σκοτώσει για να αποδείξει την πίστη της στην Hydra.) Όμως σε πρώτη φάση είμαι ικανοποιημένος με το πώς τοποθετούνται τα πιόνια. Εκείνος προσπαθεί να σκαρφαλώσει έξω από το σκοτεινό υπόγειο στο οποίο βρίσκεται αυτή τη στιγμή, εκείνη παίρνει το ασανσέρ για να ανέβει ranks μες στην Hydra. Όπου βρίσκεται ο Ριντ Ντάιαμοντ τον οποίον πολύ πάω και ο οποίος είναι άρα, ας πούμε, ο Μεγάλος Κακός της σεζόν; Ο Ντάιαμοντ πολύ μερακλίδικα καταφέρνει να πουλήσει ακόμα και uber-cheesy σκηνές όπως αυτή της πλύσης εγκεφάλου με τη χρήση ενός πολύ ενοχλητικού screensaver από τα '90s. Η πλύση εγκεφάλου είναι λίγο προβληματική ως ιδέα- αποδυναμώνει την ισχύ των ηθικών επιλογών του ατόμου, και παρουσιάζει μια λύση που 'μικραίνει' κάθε ενδιάμεσο αγώνα. Συγκεκριμένα για το δεύτερο, η απορία είναι γιατί απλά δεν τους κάνουν όλους ζόμπι αντί να ρισκάρουν το να είναι πχ η Σίμμονς κατάσκοπος, όπως και είναι. Και όσο για το πρώτο, και η ίδια η σειρά προφανώς έχει την ίδια ένσταση στο τέχνασμά της, γι'αυτό και έβαλε στο tag του επεισοδίου τον Γουώρντ να ξεκαθαρίσει πέραν αμφιβολίας πως δεν του έγινε ποτέ πλύση εγκεφάλου, πως είναι απολύτως υπεύθυνος για τις πράξεις του. Αυτή θα είναι μια εξιλέωση με νόημα, γκαντέμιτ! Ο Γουώρντ κουβαλάει το Σκοτεινό Μούσι Του Βασανισμένου Αντι-ήρωα και άρα καταλαβαίνουμε πως τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά. Είναι σκυθρωπός αλλά όχι διαλυμένος, το οποίο με κάνει σκεπτικό απέναντι σε αυτό που η σειρά αναμφίβολα θα δοκιμάσει να κάνει με αυτόν. Ο Σπάικ στη “Buffy”; Ήταν διαλυμένος. Ο Γουέσλι στον “Angel”; Ήταν σμπαραλιασμένος. Ο Γουώρντ μου βγάζει κάτι πάρα πολύ μηχανικό. Ωστόσο είναι μια ιστορία που αναγκαστικά παρουσιάζει ενδιαφέρον. Ναι, οι συγγραφείς βρήκαν τον μόνο τρόπο που αυτό το ξυλάγγουρο θα αποκτούσε κάτι το συναρπαστικό. Έτσι, βοηθάει τη Σκάι και κατ'επέκταση την S.H.I.E.L.D., αλλά μετά βοηθάει και τον Φιτζ επειδή θέλει να τον σώσει. (Η σκηνή τους ήταν πολύ δυνατή.) Όλα αυτά καταλήγουν να κορυφώνονται στη στιγμή που η Σκάι απλά σκοτώνει εν ψυχρώ τον Γκιλ, παρότι η ενεργοποίησή του από την Hydra δεν ήταν δική του ευθύνη, δίχως να διαστάσει. Νωρίτερα ο Γουώρντ έχει πει πως η Hydra θα νικήσει ακριβώς επειδή οι άνθρωποί της δε σκέφτονται όταν φτάνουν σε τέτοια διλήμματα. Well played. Όπως έχουμε τώρα τα πράγματα, υπάρχουν τουλάχιστον 4-5 χαρακτήρες σε μια αληθινά ενδιαφέρουσα κατάσταση και, συνυπολογίζοντας την βασική θέση που έχουν οι Ριντ Ντάιαμοντ και Κάιλ Μακλάχλαν, αλλά και το πώς η 2η αυτή σεζόν μοιάζει να πιάνει την ιστορία από τη σωστή της πλευρά αυτή τη φορά, νομίζω πως φέτος τα πράγματα θα είναι πολύ καλύτερα.
Στο τέλος του επεισοδίου έπιασα τον εαυτό μου να αναρωτιέται τι θα συμβεί τώρα με την Κλάρα, και το γεγονός ότι αναρωτιέμαι για το τι θα συμβεί τώρα με την Κλάρα είναι κάτι που πραγματικά δεν περίμενα ότι θα κερδίσει ποτέ με το σπαθί της η σειρά, αλλά να που.
Η γενική ιδέα ήταν ευχάριστα old school, κι όταν λέω old school διευκρινίζω πως αναφέρομαι στην εποχή του RTD γιατί πλέον πάλιωσε κι αυτή(*). Το επεισόδιο όπως ξεκινά έχει έναν απόλυτα RTD τόνο, με την καλύτερη των εννοιών. Μου θύμισε κάτι μεταξύ “Waters of Mars” και “Midnight”, μια ιστορία τρόμου σε αποκλεισμό που εξερευνά τον Doctor ως απομονωμένη πανίσχυρη οντότητα σε συνθήκες περιορισμένων επιλογών. Ήταν καλός σε αυτές τις ιστορίες ο RTD, ωστόσο ετούτη εδώ παρότι είχε γραφτεί για τον Ματ Σμιθ, δεν βλέπω πώς θα μπορούσε να είχε ταιριάξει με άλλο Doctor εκτός του 12. Πολύ απλά είναι μια ιστορία που δένει τελεια με αυτό το συναρπαστικό εν εξελίξει arc εξερεύνησης του Darkest Doctor, ακριβώς επειδή η πλοκή έρχεται σε τέτοιο σημείο λύσης όπου δεν απαιτεί, πρακτικά, τη συνδρομή του. Ο Doctor μπορεί βασικά να κάτσει στην άκρη και να κοιτάζει, κι αυτό μας αποκαλύπτει γι'αυτόν όσα και οι πράξεις του. Ουσιαστικά ζητά από την ανθρωπότητα να αναλάβει τις ευθύνες της και να ενηλικιωθεί, και η ανθρωπότητα τον κοιτά πίσω και του λέει “φίλε εντάξει αλλά δε χρειάζεται να είσαι τόσο μαλάκας, ΟΚ;” Έχει τεράστιο ενδιαφέρον αυτό που επιχειρεί φέτος ο Μόφατ. Ξέρουμε πως οι Doctors κάθε φορά που αναγεννιούνται παρουσιάζουν κάποιες βασικές παρεκκλίσεις στο χαρακτήρα και στη φυσιολογία τους. Και πάντα περνούν ένα αρχικό διάστημα όπου προσπαθούν να ανακαλύψουν μέσω ενός διαρκούς trial-and-error, τι είναι αυτό που τους αρέσει, τι όχι, τι αναγνωρίζουν, τι απορρίπτουν. Σκέφτείτε το εναρκτήριο gag του 11 με τα φαγητό στην κουζίνα της Αμίλια. Αυτό που βλέπουμε στη φετινή σεζόν είναι ένα εκτεταμένο τέτοιο trial-and-error, με τον 12 να δοκιμάζει τρόπους σύνδεσής του με την ανθρωπότητα, γιατί αυτή τη φορά έχει αλλάξει κάτι παραπάνω από την αίσθηση γεύσης του. Ειλικρινά το βρίσκω έξοχο και περιμένω με τρελό ενδιαφέρον την κατακλείδα. Η οποία θα είναι φυσικά συνδεδεμένη με τις πράξεις και τις αποφάσεις της Κλάρα. Έγραφα την προηγούμενη βδομάδα πως ένα από τα πράγματα που μου αρέσουν στην εποχή Μόφατ είναι οι διαρκείς διακυμάνσεις στη σχέση του Doctor με τους εκάστοτε companions. Δεν θα δεις μια δυναμική στάσιμη επί 13 επεισόδια απλά επειδή έτσι. Είμαστε στο 7ο επεισόδιο και η Κλάρα τα βροντάει. Υπάρχει αίσθηση χρόνου, πράξεων και συνεπειών. Η Κλάρα, για τον όποιον λόγο, (και δεν με ενοχλεί αυτό φέτος όσο θα με ενοχλούσε πέρυσι) έχει εξελιχθεί σε έναν χαρακτήρα με διαχρονική σύνδεση στις στιγμές που καθόρισαν τον Doctor, γράφεται ως περίπου φάρος ανθρωπιάς για αυτόν. Ο Doctor άλλαξε, επειδή όλοι αλλάζουμε, και ξέχασε προς στιγμήν τι σημαίνει επαφή, επειδή όλοι κάποτε το ξεχνάμε. Η Κλάρα θέλει να του το θυμίσει- αν δεν το κάνει αυτός, τότε δεν μένει κανείς για να το κάνει. Υπό ποιες συνθήκες θα γυρίσει κοντά του; Και υπάρχει άραγε περίπτωση η ιστορία αυτή να κορυφωθεί με την Κλάρα να θυσιάζεται πάλι για τον Doctor, επειδή κάποιες φορές για έναν άνθρωπο τραβάς ξανά και ξανά τα ίδια πράγματα, και εκείνος να πηγαίνει πάλι να τη σώσει; (Εκεί, στην περίεργη αυλή που πάνε όσοι θυσιάζονται για τον Doctor αυτή τη σεζόν.) Είμαι αληθινά excited για το τι ακολουθεί.
***
Σχόλια: *Η Κόρτνεϊ (“τι είναι το 'Κόρτνεϊ';”) κάνει τέλεια μίνι companion. *Ο Πινκ κάνει τέλειο companion της companion. Αν δεν έγραφε Μόφατ η σεζόν απάνω θα ήμουν σίγουρος πως θα πεθάνει. Τώρα είμαι απλώς σίγουρος πως θα έχει happy end με την Κλάρα. *Α, το κλασικό δίλημμα 'μια ψυχή ενάντια στην ανθρωπότητα'. Ποτέ δεν μπορείς να χάσεις με αυτό. Ανάλογα τους εμπλεκόμενους χαρακτήρες έχεις πάντα τόσα διαφορετικά πράγματα να ξεδιπλώσεις. Λάτρεψα το πώς η μικρή ήταν σε φάση “δε το συζητάμε καν, πάτε καλά; δε θα σκοτώσουμε ένα αθώο φεγγαράκι”. *Οι τρεις γυναίκες και η μοίρα της ανθρωπότητας. Όμορφο. *Ο Doctor καθώς εξηγεί το μέλλον της ανθρωπότητας κοιτάζοντας τον ουρανό δίχως φεγγάρι. Powerful stuff. *Η στιγμή που σκάει το φεγγάρι-αυγό και γεννιέται ο δράκος ήταν η πιο τέλεια υπέροχη σαχλή σκηνή της σεζόν. Μόνο αγάπη. *Η στιγμή που εμφανίζεται ένα νέο φεγγάρι στη θέση του παλιού ήταν εντελώς LOL-worthy αλλά χαλάλι. *Το επόμενο επεισόδιο μοιάζει γαμάτο.
Αυτό που καταφέρνει το “Good Wife” να κάνει τέλεια, το οποίο θεωρώ τεράστια αλήθεια της κοινωνικής μας ζωής, και που σπάνια έχει υπογραμμιστεί ξανά τόσο αποτελεσματικά, είναι το πώς στη βάση της κάθε μεγάλης μας απόφασης βρίσκεται ο σπόρος μιας πολύ προσωπικής πληγής.
Στο τέλος της 4ης σεζόν η Αλίσια αποδέχεται την πρόκληση του Κάρι για να ξεκινήσουν μαζί νέα φίρμα, κάτι το οποίο δικαιολογείται βάσει λογικής με χίλιους διαφορετικούς τρόπους, αλλά όλοι ξέρουμε πως το κάτι παραπάνω που έδωσε το σπρώξιμο στην Αλίσια, ήταν η σχέση της με τον Γουίλ. Αυτό δεν είναι αδυναμία, είναι αλήθεια. Αν δεν ήταν οι προσωπικές αδυναμίες, οι ελλείψεις, οι πόθοι, δε θα συνέβαινε ποτέ τίποτα. Και να, τώρα, ξανά. Επί τρία επεισόδια έχουμε κόσμο να ανυψώνει και να θεοποιεί το Φαινόμενο Αλίσια. Ο Ιλάι, ο Πίτερ, φεμινιστικά είδωλα, τα polls, το σύμπαν ολόκληρο συνωμοτεί. Ναι, είπαμε, όταν ο κόσμος είναι έτοιμος για κάτι, αυτό το κάτι θα συμβεί. Οπότε φυσικά και η Αλίσια θα αποδεχόταν κι αυτή την πρόκληση, αργά ή γρήγορα. Μα τι θα ήταν αυτό που θα της έδινε το τελικό σπρώξιμο; Ο Κάστρο, να την εκφοβίζει, πατώντας σε ακραία προσωπικά δεδομένα. Μπορεί να έχεις όλο το σύμπαν να σου ψιθυρίζει στο αυτί νούμερα και λογικές και δεδομένα, αλλά ποτέ δεν αποφασίζεις να πράξεις αν κάποιος δε σου πατήσει έναν κάλο. Ο Κάστρο το έκανε προσωπικό. Αν κάτι δεν γίνει προσωπικό, τότε δεν υπάρχει λόγος να γίνει καθόλου. Ο βλάκας ο Κάστρο. Το έκανε προσωπικό. *** Παραμερίζοντας λίγο την Αγιοποίηση της Αλίσια (το οποίο θα μου την έσπαγε τόσο πολύ αν το έγραφε ο Άαρον Σόρκιν ας πούμε, αλλά εδώ απλά περιμένω με ενδιαφέρον να δω πού θα το πάνε οι Κινγκς), το επεισόδιο αποτέλεσε μια τύποις επιστροφή στο φορμάτ των ιστοριών της βδομάδας, αλλά πάντα την έγνοια του πώς αυτό επιδρά στους βασικούς χαρακτήρες που βρίσκονται εν μέσω μιας ακόμα δίνης αλλαγής. Πάντα ευχάριστο το να βλέπουμε αγαπημένα πρόσωπα ως γκεστ σε τέτοιες ιστορίες, και ο Ρόμπερτ Σον Λέοναρντ είναι ένα από αυτά, κάνοντας ακόμα κι ένα sub-plot απέναντι στο οποίο θα είχα κανονικά ελάχιστες αντοχές, να μου φανεί συμπαθές. Η υπόθεση των δύο αντιμαχόμενων καλλιεργητών που εν τέλει τα βρίσκουν σαν άνθρωποι 'ενώπιον θεού' κάνει τέλεια αντίθεση με οτιδήποτε συμβαίνει σε όλο το υπόλοιπο επεισόδιο, όπου οι πάντες αποκρύπτουν καίρια στοιχεία από άλλους, σε κάθε πιθανό επίπεδο. Η Καλίντα ας πούμε τη γλιτώνει εκεί ακριβώς που φαίνεται πως η υπόθεση του Κάρι θα λάβει απότομη στροφή εναντίον της. (Και δεν είμαι 100% σίγουρος πως όντως με αυτό έχουμε ξεμπερδέψει. Η σειρά έχει την υπέροχη συνήθεια να επιστρέφει ακόμα και στην πιο μικρή λεπτομέρειά της, ακόμα και χρόνια μετά.) Επιπλέον, ο Κάρι μοιάζει να ξεμπέρδεψε από αυτή την τρομερή εναρκτήρια πλοκή της σεζόν, όμως πραγματικά, το πιστεύει κανείς αυτό; Εκτός του ότι η εισαγγελία δεν πρόκεται να σταματήσει να κυνηγά τον Μπίσοπ (και την Αλίσια) μέσω τρίτων, ακόμα και ο ίδιος ο Κάρι είναι πια αλλαγμένος. Όσο εκείνος ήταν στη στενή αγωνιώντας για βασικά πράγματα επιβίωσής του, εκεί έξω η φίρμα που εκείνος ξεκίνησε, αναπτύχθηκε παρακάμπτοντάς τον. Δε νομίζω πως αυτό είναι κάτι που θα του αφήσει ευχάριστες αναμνήσεις, και ξέρουμε πως αυτές οι τρύπες γίνονται μεγαλύτερες όσο περνάει ο καιρός. Τι θα συμβεί όταν η Αλίσια κατέβει στις εκλογές και ο Κάρι μείνει μόνος να διευθύνει μια φίρμα (του), περιτριγυρισμένος από ένα μάτσο αποστάτες της Lockhart/Gardner; Όσο για τον τρόπο που ο Κάρι όντως ξεμπέρδεψε; Τέλειος. Η κατάθεση της υπεύθυνης για την εγγύησή του έδωσε μια πολύ όμορφη στιγμή. Το επεισόδιο ήταν τέλεια δομημένο με αυτό τον τρόπο: Έδωσε σύντομα updates για οτιδήποτε έπρεπε να ξέρουμε -τη δυναμική στα γραφεία, την αποχώρηση πελατών, τη θέση του Κάρι, τη σχέση του με την Καλίντα, τη σχέση του με την Αλίσια- μέσα από μικρές φλασιές εν μέσω καταθέσεων, που και οι τρεις τους μαζί σχημάτιζαν ένα πλήρες και ακριβές πορτρέτο της κατάστασης του Κάρι αυτή τη στιγμή. “The Good Wife”: Καλή τηλεόραση παιδιά. Συνεχίζω να περιμένω να δω γιατί ακριβώς προστέθηκε στο καστ ο Τέι Ντιγκς, αναμφίβολα υπάρχουν πλάνα, όπως και περιμένω να δούμε σύντομα ποια είναι η κατάσταση πίσω στη Lockhart/Gardner. Αλλά για την ώρα, αυτό μίνι αρκ 3 επεισοδίων κλείνει τέλεια δίνοντας πάσα σε ό,τι θα ακολουθήσει. Υπήρχαν στιγμές στη διάρκεια αυτών των πρώτων εβδομάδων που έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται πως είναι μεγάλη νίκη της σειράς το ότι δεν σκεφτόμουν καν τον Γουίλ. Η σειρά επέλεξε να μας τον θυμήσει η ίδια, με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο, υπογραμμίζοντας το ότι κάποιοι άνθρωποι, με τον τρόπο τους, θα είναι πάντα εκεί. Υπό μία έννοια, η Αλίσια συνεχίζει να κάνει τα πάντα για τον Γουίλ. Και για τον εαυτό της φυσικά. Αλλά και για τον Γουίλ.
Ο 4ος κύκλος της σειράς ξεκινά με την επίσκεψη της Έλσα από την μεγα-επιτυχία της Disney. για το FLIX
Νιώθω πάντα λίγο περίεργα όταν γράφω για σειρές που δεν παρακολουθώ κανονικά, αλλά σε περιπτώσεις όπως του stunt storytelling του παρόντος story arc στο «Once Upon a Time» σχεδόν ενδείκνυται. Κι αυτό επειδή ούτως ή άλλως η ιδέα πίσω από το ‘να φέρουμε το «Frozen» στο «Once Upon a Time»’ είναι αυτή ακριβώς: Να γυαλίσει η σειρά σε κόσμο που δεν τη βλέπει ήδη.
Άρα, τα βασικά: Έχω δει όχι παραπάνω από 3-4 επεισόδια της πρώτης σεζόν της σειράς, συν 1-2 του spin-off της. Χαριτωμένα μου είχαν φανεί μεν, δε με μαγνήτισαν μεν ώστε να φορτωθώ άλλη μια σειρά μυθολογίας. Αλλά επειδή ακριβώς είχα περάσει συμπαθητικά, δεν είδα ποτέ τυχαία παρακάτω επεισόδια, για την πιθανότητα κάποτε να κάτσω να το δω όλο. Ε, αυτό το σχέδιο τώρα φεύγει από το παράθυρο γιατί είμαι μέγας φαν του «Frozen» οπότε αυτό έπρεπε να το δω εδώ και τώρα.
Τι γίνεται; Η Έλσα εμφανίζεται στο Στόριμπρουκ και, μπερδεμένη από όλους αυτούς τους γυαλιστερούς δαίμονες (τα αμάξια) και τους ανθρώπους που την κυνηγούν χωρίς να ξέρει γιατί (αν και θα έπρεπε να της είναι κάπως γνώριμο) τρέχει εδώ κι εκεί σπέρνοντας τον παγωμένο τρόμο στους τυχαίους περιστικούς και κουβαλώντας ένα γενικευμένο ύφος σύγχυσης, πανικού και απορίας. Ως εδώ όλα καλά κι όλα κλισέ.
Όμως! Όπως αποκαλύπτεται μέσα από εκτεταμένα φλάσμπακ από τις πιο ευτυχισμένες μετά-«Frozen» μέρες της με την αδερφή της, Άννα, οι γονείς τους χάθηκαν προσπαθώντας να να φέρουν σε πέρας μια αδιευκρίνηστη αποστολή σε σχέση με τις δυνάμεις της. Και, χωρίς να αποκαλύψουμε υπερβολικά πολλά πράγματα, μαθαίνουμε ποιος ακριβώς είναι ο στόχος της Έλσα σε αυτό το ταξίδι που της δίνει σάρκα και οστά.
Συγκεκριμένα, της δίνει τη σάρκα και τα οστά της Τζορτζίνα Χέιγκ, γνωστή μας και από έναν πολύ βασικό ρόλο της στην ενδιαφέρουσα 5η σεζόν του «Fringe». Ανεξαρτήτα από οτιδήποτε άλλο, θα ήταν έτσι κι αλλιώς σκέτη απόλαυση το να βλέπεις τις live motion ενσαρκώσεις των αγαπημένων χαρακτήρων από την Άρεντελ και το σύμπαν του «Frozen». Οι πρώτες σκηνές της Έλσα με την Άννα είναι εκεί για να χαρίσουν χαζό χαμόγελο σε όλους τους φανς της ταινίας, χαμόγελο που επεκτείνεται καθώς συναντάμε κι άλλους χαρακτήρες της ταινίας σταδιακά.
Η ιδέα είναι, ειλικρινά, τέλεια. Δηλαδή ναι, σαφώς μπορείς να διακρίνεις τα corporate νήματα πίσω από την απόφαση. Η Disney έκανε το «Frozen», η Disney παράγει και προβάλλει (μέσω του ABC) το «Once Upon a Time», παραμύθι το ένα, για παραμύθια μιλάει το άλλο, ε, θα ήταν σοκ αν δεν το σκεφτόταν κανείς. Όμως την ίδια στιγμή, απλά βγάζει τόσο πολύ νόημα, είναι τόσο πολύ ταιριαστό, που εύχεσαι κάθε εταιρική απόφαση για synergy στο περιεχόμενο να ήταν τόσο ιδανική. Ένα χιουμοριστικό κλιπάκι στη διάρκεια του καλοκαιριού έδειχνε πώς οι συγγραφείς της σειράς σκέφτηκαν να φέρουν στο σύμπαν τους την Έλσα και σε αυτό, την λύση δίνει ένας διανομέας πίτσας που, ύστερα από ώρες μέτριων ιδεών πεταμένων στα σκουπίδια, φτάνει στα γραφεία των σεναριογράφων και αφού μαθαίνει ποια σειρά γράφουν λέει, απολύτως φυσικά, «ξέρετε τι πρέπει να κάνετε; Πρέπει να κάνετε το “Frozen”!»
Ναι, προφανώς και δεν έγινε έτσι. Αλλά θέλω να πω, είναι τόσο συνεπές και ταιριαστό, που θα μπορούσε να είχε γίνει. Και γίνεται με μια αισθητική που δεν προσβάλει την ταινία, όπως και με μια φροντίδα (στο λουκ και στους χαρακτήρες και στην ιστορία τους) που δείχνει αληθινή έγνοια. Δε θα μπορούσε να είναι κι αλλιώς εξάλλου- η Disney είναι υπερπροστατευτική απέναντι στα animation properties της, και πολύ ορθώς πράττει.
Τώρα λοιπόν, η σειρά έχει την προσοχή μας. Η εισαγωγή της Έλσα και του σκοπού της επίσκεψής της είναι άκρως ικανοποιητικές, το θέμα είναι τι γίνεται στο εξής.
Στο πρώτο αυτό επεισόδιο το βάρος δίνεται εύλογα σε αυτή την ιστορία, αφήνοντας τους κεντρικούς χαρακτήρες κάπως σε δεύτερη μοίρα. Και πάλι, αυτό είναι έξυπνο. (Όπως και διάφορες άλλες μικροαναφορές σε άλλα Disney animation που ελπίζω να συνεχιστούν, σαν εκείνη στο «Beauty & the Beast» με τον Ρόμπερτ Καρλάιλ και την Έμιλι ντεΡάβιν.) Όποιος δεν έχει ιδέα για τις ιστορίες και τους χαρακτήρες της σειράς, δε θα δυσκολευτεί να ακολουθήσει το επεισόδιο: Τα πάντα καταλήγουν λίγο-πολύ στη βασική ιδέα του ότι έχεις την Κακιά Μάγισσα η οποία είχε γίνει καλή αλλά τώρα παίζει και να ξαναγίνει κακιά;
Κάτι τέτοιο. Και πάλι, ακόμα κι αυτή η ιστορία εκτυλίσσεται μέσα από καθαρά Disney animation όρους. Ο καθρέφτης, ο Ρόμπιν κι η Μάριον, και φυσικά μέσα σε όλα η Έλσα κι η από σπόντα απειλή που δημιουργεί.
Σαν εισαγωγή σε ένα κάτι-σαν-σίκουελ του «Frozen», το επεισόδιο λειτουργεί θαυμάσια: Κάνει απόλυτα πιστευτό και εμφανές (και ενδιαφέρον) τι ζητά η Έλσα και γιατί. Σαν προϋπάρχουσα σειρά, κάνει τα απολύτως απαραίτητα ώστε να ενδιαφερθώ, ως περαστικός θεατής, και για τους βασικούς της χαρακτήρες- ή, έστω, για μία από αυτούς. Είναι μια αρχή. Για όσο βρίσκεται στο Στόριμπρουκ η Έλσα, το ίδιο θα κάνω κι εγώ. Για το μετά είναι νωρίς ακόμα, αλλά δεν το αποκλείω, κι αυτό είναι ένα καλό βήμα για τη σειρά.
Θεέ της τηλεόρασης, αυτό ήταν ένα απολαυστικό επεισόδιο, ναι. Θα μπορούσα να βλέπω τον Τζον Ρόκερ να ξεφτιλίζεται για όλες τις ώρες της μέρας μου, και δε θα το βαριόμουν στιγμή.
Ο Τζον Ρόκερ να χάνει δοκιμασία από την κοπέλα του; Ναι.
Ο Τζον Ρόκερ να χάνει τόσο εμφατικά που αν παίζαν αυτή τη δοκιμασία για πέντε χρόνια, ακόμα δε θα κατάφερνε να φτάσει ψύχραιμα ως την άλλη άκρη; Ναι.
Ο Τζον Ρόκερ να είναι έξαλλος επειδή “έχασα από ένα κορίτσι;” Ναι.
Ο Τζον Ρόκερ να διαλέγει το βάζο που δεν είχε μέσα στοιχείο για το Immunity Idol; Ναι.
Ο Τζον Ρόκερ να χάνει δοκιμασία από έναν τζενέρικ τύπο που θα ξαναδούμε στη σειρά στο επεισόδιο που θα τον διώξουν; Ναι.
Ο Τζον Ρόκερ να αποτυγχάνει να προστατεύσει τη γυναίκα του Τζέρεμι, ο οποίος δε τον έκραξε ως ρατσιστικό σκουπίδι ακριβώς για αυτό το λόγο; Ναι.
Παιδιά, ναι όμως. Δεν είναι απλά πως είναι αντιπαθής και θέλω να του συμβούν επώδυνα πράγματα (για τα οποία έγραψα αναλυτικά την προηγούμενη βδομάδα), αλλά είναι πως επιπλέον χάνει και με απολαυστικά κομπλεξικό τρόπο. Μπόνους πόντοι. Το κακό είναι πως βρήκε το II βέβαια, αλλά αυτό σημαίνει πως πιθανότατα θα μείνει τριγύρω αρκετά περισσότερο ώστε να προσφέρει ακόμα περισσότερες στιγμές απόλαυσης. Εξάλλου όπως είναι ήδη εμφανές, οι υπόλοιποι παίχτες δεν θα είναι ιδιαίτερα ΟΚ με το ρατσιστικό εμετό που βγάζει από το στόμα του. Δηλαδή ο Τζέρεμι ήταν για τους δικούς του λόγους, αλλά αυτό μάλλον τελείωσε τώρα. Είμαι περίεργος πώς θα εξελιχθεί αυτό. Το στοιχείο της συνεργασίας μεταξύ μελών διαφορετικών φυλών χάρη στο Exile Island πάντα υπήρχε στη σειρά, αλλά τώρα με τους loved ones παίρνει πολύ μεγαλύτερη διάσταση και σίγουρα θα οδηγήσει σε δράματα. Είναι όπως στο πρώτο All-Star και τη συμφωνία του Λεξ με τον Ρομπ, αλλά σε εβδομαδιαίες επαναλήψεις. Καλή φάση. Στο μεταξύ, το επεισόδιο εξήγησε κάπως και το βασικό μου πρόβλημα/απορία με το προηγούμενο, δηλαδή την σύγχυση με την ψηφοφορία και το γιατί η μεν Μπέιλορ ψήφισε κατά της Νάντια, γιατί ο δε Τζος ψήφισε την ίδια τη Μπέιλορ. Ουσιαστικά απλά την άφησε να πάρει εκείνη την ευθύνη για να φύγει η Νάντια, προστατεύοντας τον εαυτό του. Ωραίος. Αλλά τώρα βοήθησε να σωθεί η Μπέιλορ, οπότε υποθέτω είναι κάπως πάτσι. Αναρωτιέμαι τώρα ποιος παίρνει η σειρά μέχρι να αρχίσουν να κερδίζουν. Άλλα highlights του επεισοδίου:
*Παιδιά κράττει με τα κλάματα, σοβαρά όμως. Αυτή η δουλειά θα γίνεται κάθε βδομάδα; Χεστήκαμε που έφυγε η αδερφή ψυχή σου από τη σειρά, θα τα ξαναπείτε σε 2 βδομάδες, ήμαρτον. *H ξεκαρδιστική 'δεν είμαι σίγουρος ποιος από τους δύο γκέι είναι στην ομάδα μας' στιγμή στη διάρκεια της τελευταίας δοκιμασίας. Άβολο. *Η μαμά της Μπέιλορ σκίζει το χείλος της Μπέιλορ. Η Μπέιλορ μοιάζει έτοιμη να βάλει τα κλάμματα. Η μαμά της Μπέιλορ κάθεται να χάσει. Έπος. *Η αποτυχημένη προσπάθεια ανταλλαγής τσακμακιού με τα σύνεργα ψαρέματος και το πόσο ξεκάθαρα έξαλλος ήταν ο Προμπστ που πήγαν να του τη φέρουν οι failάδες. *O Τζον Ρόκερ να χάνει. Θρίαμβος.
Αυτό ήταν, έτσι δεν είναι; Η σειρά έχει ξεκάθαρα περάσει το σημείο της μη επιστροφής σχετικά με το είδος των ιστοριών που λέει σε εβδομαδιαία βάση, έτσι δεν είναι; Είναι όπως η “Buffy” όταν μπήκε στην 5η σεζόν, όπου από το σημείο εκείνο κι έπειτα ήταν κάθε σεζόν λες και έβλεπες μια τεράστια όπερα να ξετυλίγεται σε εβδομαδιαίες δόσεις, παρά μια σειρά ιστοριών που σχημάτιζαν κάτι μεγαλύτερο. Υποθέτω αργά ή γρήγορα συμβαίνει αυτό σε κάθε φιλόδοξη σειρά, όσο procedural δομή κι αν διατηρούν στην αρχή της ζωής τους.
Θέλω να πω, έχω την αίσθηση πως το “Good Wife” αυτή τη στιγμή έχει απλώσει τόσο πολύ την ιστορία και το σύμπαν του, που μπορεί να διατηρήσει μια season-long αφήγηση δίχως ποτέ ξανά να μας βάλει στη διαδικασία να ασχοληθούμε με υπόθεση της βδομάδας- εκτός από όταν θα θέλει να κάνει κάποιο συγκεκριμένο point, του στυλ 'αυτή είναι η νόρμα στη φίρμα'. Και δε με ενοχλεί τίποτα από όλα αυτά. Οι Κινγκ το έχουν κερδίσει με το σπαθί τους το δικαίωμα να περάσουν σε μια τέτοια δομή ιστοριών. Η σειρά έχει ανατιναχθεί, και προς τιμήν τους δεν έχουν σταματήσει να την ανατινάζουν ξανά και ξανά. Ο ρυθμός δεν έχει σταματήσει να είναι φρενήρης, με αυτό τον elegant τρόπο που το “Good Wife” μόνο ξέρει να αποδίδει το φρενήρες, αλλά φρενήρες όπως και νά'χει. Το φοβερό είναι πως ειλικρινά δε μπορώ να σκεφτώ αυτή τη στιγμή, με τα τωρινά δεδομένα, έναν πάρα πολύ εμφανές τρόπο να οδηγηθεί σε λύση όλος αυτός ο χαμός. Τουλάχιστον βγήκε προσωρινά έξω ο Κάρι αλλά έχουμε ακόμα τον Μπίσοπ και τη μαρτυρία του ενός που απέμεινε, το κυνήγι της εισαγγελίας, τον ερχομό της Νταϊάν που κουβάλησε μαζί της τον ΤΕΪ ΝΤΙΓΚΣ!!!, το γεγονός ότι ο Κάρι δεν γουστάρει καθόλου αυτή τη νέα τάξη πραγμάτων, και φυσικά το γεγονός πως όλο το σύμπαν συνωμοτεί ώστε να κατέβει η Αλίσια. Δυο σημειώσεις για αυτό πρώτα. Συνεχίζει καθόλου να μη ενοχλεί ότι η σειρά παρουσιάζει τέτοιο έυρος αποδοχής για την Αλίσια στα polls. Είμαι σίγουρος πως γίνεται επειδή κάπου θα τουμπάρει άσχημα η κατάσταση στην πορεία. Και εξάλλου, μου φαίνεται απολύτως φυσιολογικό. Κανείς μα κανείς δεν έχει αρνητική γνώμη για την Αλίσια. Κυριότερα, με ενθουσίασε η στιγμή που ο Ιλάι της εξηγεί πώς έχει η κατάσταση, σε μια ολόσωστη αντιστροφή της τσιτατοπαπαριάς του Κοέλιο: “Όταν το σύμπαν θέλει κάτι πολύ, συνομωτεί για να το πετύχεις.” Κοινώς, όταν έχει έρθει η στιγμή για να συμβεί κάτι, συχνά ξεφεύγει από τα χέρια σου. Όπως αρχίζει να συμβαίνει κι εδώ με την Αλίσια. Τη σέβονται οι “κακοί”. Τόσο απλά, τόσο σωστά. (Και τι έξυπνος τρόπος να παρουσιαστεί το αληθινό της 'θέλω', όταν αρνήθηκε τα λεφτά που, όπως σημείωσε η Ρόμπιν, θα της ζημίωναν μόνο εάν είχε την παραμικρή διάθεση να κατέβει.) Στο παρελθόν είχαμε πολλές πλοκές που δεν πήγαν πουθενά- με τηλεοπτικούς όρους μιλώντας βέβαια. Διότι ας πούμε η άρνηση του Πίτερ να στηρίξει εν τέλει τη Νταϊάν δεν είναι ακριβώς ιστορία που δεν πήγε πουθενά, όσο μία που ήρθε σε απότομο, δραματικό φρενάρισμα ώστε να υπογραμμιστεί μια άλλη αλήθεια (εν προκειμένω η αληθινή έγνοια του Πίτερ για την Αλίσια). Αλλά ναι, το “Good Wife” είναι μια σειρά που απλώς και μόνο επειδή βλέπουμε το όπλο στην πρώτη πράξη, δε σημαίνει πως κάποιος θα πυροβολήσει με αυτό στην τρίτη. Μπορεί να το χρησιμοποιήσει για να στηρίξει μια πόρτα ή για να κάνει φάρσα σε κάποιον ή ξερωγώ για να το σπρώξει κατά λάθος κάποιος από το περβάζι και να ανοίξει το κεφάλι ενός περαστικού. Η σειρά στρίβει συνεχώς εκεί που δεν περιμένεις, εκεί που δεν ξέρεις καν πως υπάρχει δρόμος για να στρίψει, οπότε δε θα προσποιηθώ πως έχω την οποιαδήποτε ιδέα πού θα πάει αυτή η ιστορία. Για την ώρα εστιάζω στις μικρές στιγμές θριάμβου και σοκ που συνεχίζει να προσφέρει: Την επιμονή του Μπίσοπ να μάθει ποιον μάρτυρα χρειάζεται ο Κάρι. Την τελευταία αποχώρηση της Νταϊάν από τα γραφεία που η ίδια έχτισε. Την αγκαλιά της Αλίσια στον Κάρι. Την 'κυρία Λάμπαρντ' να πείθεται για την τακτική υποεράσπισης από ένα νεύμα του Άλλου Κάρι. Την Αλίσια να επαναλαμβάνει “δε θα κατέβω!” στον Κάστρο. Και μια απορία για τη συνέχεια, από τις πολλές. Μια απορία που βρίσκεται στον αέρα καιρό τώρα, αλλά πλέον οφείλει να έρθει στο προσκήνιο: Θα ξαναδούμε τη Lockhart/Gardner; Και υπό ποιες συνθήκες; Αν έχω μια αληθινή διαμαρτυρία για αυτό το επεισόδιο, είναι που δεν έκλεισε με τη σκηνή της αποχώρισης της Νταϊάν από τα γραφεία. Η βουβή τελευταία ματιά, τα σιωπηλά νεύματα μαζικής αποχώρισης, οι δευτερολεπτοδείκτες, το τελευταίο “goodbye”. Ήταν σα να αποχαιρετούσε για μια τελευταία φορά τον Γουίλ. Είναι ήδη μια σκηνή που λιγοστές στη φετινή χρονιά θα καταφέρουν να ξεπεράσουν.
Αγαπώ τα επεισόδια των sci-fi/fantasy σειρών που παραμερίζουν την μεταφορά. “Kill the metaphor”, που είχε πει κι ο Τζος Γουήντον για το “The Body”. Επειδή πάντα σε κάποιο βαθμό, τουλάχιστον στις καλές σειρές, το fantasy στοιχείο έρχεται για να υπογραμμίσει ή να αναπτύξει περαιτέρω κάποια κεντρική ιδέα στην ιστορία των χαρακτήρων, είναι πολύ ενδιαφέρον το τι μένει από πίσω όταν αυτό προσωρινά παραμερίζεται. Το προαναφερθέν “The Body” είναι φυσικά ένα ακραίο παράδειγμα, ιστορικής τηλεόρασης, δεν περιμένεις εύκολα τέτοια πράγματα να παράγονται με ιδιαίτερη συχνότητα. Και εξάλλου ούτε και θέλω μια σειρά του φανταστικού να απαρνείται την ταυτότητά της για να παράγει 'πεζό', γήινο δράμα. Όμως με το σωστό τρόπο, τη σωστή στιγμή, μια απογυμνωμένη ιστορία μπορεί να κάνει θαύματα.
Το “The Caretaker” δεν ήταν full-on “The Body” εμπειρία φυσικά, εχθρός υπήρχε, ταξίδι στο χρόνο υπήρχε, γκατζετάκι που έκανε ανθρώπους αόρατους υπήρχε. Αυτό που υποθέτω προσπαθώ να πω είναι πως για ένα πολύ σημαντικό μέρος του επεισοδίου, είχα ξεχάσει να παρατηρήσω πως δεν υπήρχε Εχθρός. Κι αυτό καθόλου δε με ενόχλησε, γιατί το επεισόδιο ενδιαφερόταν για κάτι εντελώς διαφορετικό και, κυριότερα, ήξερε πώς να το αποζητήσει. Την προηγούμενη κιόλας βδομάδα είχα αναφερθεί στην αίσθηση που μου βγάζει ο τρόπος με τον οποίον γράφεται φέτος η Κλάρα. Σα να είναι ένας νέος χαρακτήρας που μόλις φέτος εισήχθη, και τον οποίον η σειρά μόλις τώρα αρχίζει να εξερευνά. Αυτό το επεισόδιο ήρθε να επιβεβαιώσει πλήρως αυτή την ιδέα. Η Κλάρα δεν είναι φυσικά νέος χαρακτήρας, είναι η 2η σεζόν της στη σειρά. Όμως -κι αυτό ήταν το σημαντικό λάθος του Μόφατ στην 7η σεζόν- η Κλάρα δεν ήταν χαρακτήρας, ήταν ένα αίνιγμα που ο Doctor έπρεπε να λύσει. Και μετά έγινε μια μαγική νεράιδα που τον φύλαγε από τα χωροχρονικά τερτίπια της μοίρας του. Και μετά ήρθαν τα larger-than-the-show επετειακά και το φινάλε του 11ου, και η Κλάρα ήταν ξαφνικά η αναίτια σημαντική κοπέλα που στεκόταν εκεί. Υπήρξε ένα τεράστιο progression στο στάτους του χαρακτήρα της, στην ιδέα της Κλάρα, τη στιγμή που εξακολουθούσαμε να μην έχουμε την παραμικρή ιδέα για το ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος και γιατί ασχολούμαστε τόσο μαζί του. Η Κλάρα μέχρι φέτος ήταν απλά μια συλλογή από γρίφους, quirks και catch-phrases. Αν τα πρώτα 3 επεισόδια της σεζόν έπεσαν λίγο βαριά δεν είναι επειδή δεν ήταν καλά, είναι επειδή μέσα από αυτά ο Μόφατ έθεσε εαυτόν τη διπλή αποστολή, όχι μόνο να επανεισάγει τον πρωταγωνιστή του μέσα από τα μάτια της Κλάρα, αλλά να επανεισάγει και την Κλάρα μέσα από τα μάτια του πρωταγωνιστή του. Αυτό είναι κάτι τρομερά δύσκολο, είναι να κάνεις ένα πλήρες reboot σειράς εντός της σειράς, μπροστά στα μάτια των ήδη υπάρχοντων πιστών φαν της σειράς. Ελπίζεις πως κάνεις αρκετά καλή δουλειά ώστε κανείς να μην το προσέξει και ξαφνικά έχεις ορδές θεατών να αναρωτιούνται τι βλέπουν. Το τρικ δεν ξέρω αν έχει δουλέψει, είναι ongoing project, αλλά σίγουρα εξηγεί την αρχική αμηχανία. Ωστόσο με αυτό το επεισόδιο φτάνουμε στο κρίσιμο σημείο. Σκοτώνοντας τη μεταφορά, ο Μόφατ αισθάνεται προφανώς αρκετά σίγουρος για αυτό που έχει δημιουργήσει από πίσω της, ώστε να μην κινδυνέψει η σειρά όταν γίνουν τα αποκαλυπτήρια. Σκοτώνοντας τη μεταφορά, δεν υπάρχει τίποτα άλλο πλέον να προσέξει κανείς, παρά τους χαρακτήρες, αυτούς που μεθοδικά ο Μόφατ χτίζει εκ του μηδενός εδώ και κάμποσα επεισόδια. Του πήρε μισή σεζόν, μα έφτασε εκεί. Γιατί το “Caretaker” είναι υπέροχο. Η ιδέα είναι ξεκαθαρίσει τη θέση του Doctor ως προστατευτικού πατέρα / cranky θείου της Κλάρα που ανησυχεί γι'αυτήν ανησυχώντας για τον εαυτό του. (Και, μιλώντας για τον τύπο-που-μοιάζει-στονΜατ-Σμιθ, η Κλάρα ξεκαθαρίζει, “δεν είναι ο τύπος μου”. ΒΟΟΜ.) Μπορεί να είναι όλο ύφος και να το παίζει ιστορίας, αλλά καταλαβαίνει πολύ καλά πόσο μεγάλη άγκυρα ανθρωπιάς είναι αυτή η κοπέλα για τον αλλοπαρμένο εαυτό του. Το ότι νοιάζεται, είναι γλυκό, αλλά είναι και ανάγκη. Και φυσικά δεν θα καταλάβαινε γιατί η Κλάρα ελκύεται από έναν στρατιώτη, ακριβώς επειδή δεν έχει συναίσθηση κι ο ίδιος πόσο rogue ex-general είναι. (“You explained me to him. You haven't explained him to me,” η καλύτερη ατάκα του επεισοδίου.) Την ίδια ώρα οι σκηνές της Κλάρα με τον Πινκ συνεχίζουν να είναι αξιολάτρευτη rom-com χωρίς να ξεπέφτουν στο υπερβολικά cute. Μέχρι το 3ο act και την επανεμφάνιση του λειτουργικού-σε-εντελώς-βασικό-επίπεδο villain, θες ειλικρινά ο τύπος να τα πάει καλά, όπως τώρα είμαι πολύ περίεργος για το ποια μπορεί να είναι η θέση του στο υπόλοιπο μισό της σεζόν. Επίσης όμορφη στιγμή: Ο Doctor να δείχνει το σύμπαν στη μαθήτρια με την προβληματική συμπεριφορά- κι εκείνη να μην το 'σηκώνει'. Τέλειο. Και, κάνοντας μια ευρύτερη παρατήρηση, αυτό που μου αρέσει στη σχέση των Doctors του Μόφατ με τις/τους companions του, είναι η αποτύπωση του περάσματος του χρόνου. Δε νιώθεις πως είναι ένα περιοριστικό arc που αρχίζει στο 1ο επεισόδιο και τελειώνει στο 13ο, παρά διακρίνεις τα κύματα του χρόνου. Άλλοτε ο καιρός περνάει γρήγορα, άλλες αργά, άλλες καθόλου, άλλες χωράνε μήνες και χρόνια μέσα σε ένα επεισόδιο. Ποτέ η ροή δεν είναι ίδια και στρωτή, παρά όπως θα συνέβαινε κι αν αφηγούσουν τη σχέση σου με τον οποίονδήποτε άνθρωπο, κάποιο διάστημα θα χρειαζόταν πολλές αφηγήσεις, κάποια χρόνια θα τα προσπερνούσες με ένα σύντομο μοντάζ. Ο Μόφατ διακρίνεται σε διάφορα πράγματα, αλλά αυτό είναι quality που έχει φέρει στο “Doctor Who” το οποίο πραγματικά ταιριάζει απόλυτα με την ίδια την ιδέα της σειράς. Επιστρέφοντας από τη γενικότητα: Αυτό το επεισόδιο ήταν ουσιαστικά το μεσαίο της σεζόν. (Έχει 12, αλλά το πρώτο ήταν διπλό, οπότε ουσιαστικά αυτό το επεισόδιο ήταν η 7η από τις 13 ώρες.) Και μοιάζει σαν όντως κομβικό σημείο. Είναι η στιγμή που ο Μόφατ ένιωσε πως μπορούσε να κάνει τα αποκαλυπτήρια για τους ήρωές του, έχοντας -όπως είπαμε και την προηγούμενη βδομάδα- γράψει όλα πλην ενός τα επεισόδια ως τώρα. Εικάζω πως τώρα η δυναμική θα αλλάξει τελείως, και περιμένω με ειλικρινή ενθουσιασμό τις μη-Μοφατικές περιπέτειες που θα οδηγήσουν στο φινάλε και την όλη αυτή ιστορία με τον Παράδεισο και τους νεκρούς. Αυτή η σεζόν ξεκίνησε κάπως αμήχανα επειδή η ίδια το επέλεξε, όμως εξελίσσεται σε μια από τις δυνατότερες της μοντέρνας σειράς.
Καθώς η πρώτη επίσημη νέα βδομάδα της τηλεοπτικής σεζόν έχει ήδη ολοκληρωθεί, ρίχνουμε μια σύντομη ματιά στις υπόλοιπες πρεμιέρες. για το FLIX
Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος το Σεπτέμβριο θα ρίξουμε μια ματιά σε όλες τις νέες σειρές που κάνουν πρεμιέρα στην Αμερική. Η τηλεοπτική σεζόν έχει φυσικά αλλάξει δομή σε σχέση με 10 χρόνια πριν. Σημαντικές σειρές κάνουν πρεμιέρα και τους 12 μήνες, με κάθε πιθανό τρόπο, φορμάτ ή πλατφόρμα διάδοσης, ωστόσο η σεζόν των πιλότων παραμένει ένα ενδιαφέρον απομεινάρι της αναλογικής εποχής: Κάθε χρόνο, σε ένα διάστημα 2-3 βδομάδων, τα 5 ελεύθερα (μη καλωδιακά) δίκτυα κάνουν πρεμιέρα σχεδόν σε όλες τις νέες τους σειρές για την ερχόμενη σεζόν, σε ένα τύποις battle royale που έχει λίγους νικητές και πολλούς χαμένους. Το τελικό προϊόν συνήθως καταλήγει να μην έχει σχέση με τον πιλότο από τον οποίο ξεκίνησε (ειδικά στις κωμωδίες), αλλά η παράδοση αυτή συνεχίζει να είναι καθοριστική για το μέλλον πολλών νέων σειρών, για όσο τελοσπάντων καιρό υπάρχει ακόμα. Γι’αυτό και βλέποντας αυτό το πρώιμο δείγμα της κάθε σειράς, θα εξετάζουμε κυρίως τις υποσχέσεις που αφήνει και το κατά πόσο θα είχαμε διάθεση να παραμείνουμε μαζί της.
Αφού μιλήσαμε εκτενώς για το «Gotham», το «Madam Secretary» και το «How to Get Away with Murder», τρεις σειρές με τις οποίες σκοπεύουμε να ασχοληθούμε για κάποιο διάστημα, ήρθε η ώρα να τσεκάρουμε και ό,τι άλλο έκανε πρεμιέρα αυτή την γεμάτη πρώτη βδομάδα της σεζόν.
«Red Band Society»
Το pitch: Το «Fault in Our Stars» γυρισμένο σαν το «Glee». Νοσοκομείο παιδιών όπου όλοι είναι υπέροχοι και την αφήγηση παραθέτει ένα παιδάκι που είναι σε κώμα. Δεν σας δουλεύω.
Το preview: -
Τα ταλέντα: H δημιουργός Μάργκαρετ Νέιγκλ έχει προταθεί στο παρελθόν για δύο Έμμυ, έχει γράψει για «Boardwalk Empire», έχει γράψει το «Warm Springs» του ΗΒΟ και είναι η σεναριογράφος του «The Good Lie», αυτής της φετινής ταινίας που στην αφίσα το λαμπερό πρόσωπο της Ρις Γουίδερσπουν φωτίζει την Αφρική. Πρωταγωνιστεί η Οκτάβια Σπένσερ ως αυστηρή νοσοκόμα με χρυσή καρδιά. Η σειρά είναι διασκευή ισπανικής που ακούγεται πανομοιότυπη.
Το αποτέλεσμα: Δεν ξέρω ποια η γνώμη σας για το «Fault in Our Stars». Εγώ το βρήκα φανταστικό για διάφορους λόγους (όχι επειδή με έκανε να κλάψω, τα πάντα μπορούν να κάνουν τον θεατή να κλάψει, δε σημαίνει τίποτα), ένας εκ των οποίων ήταν ότι έβρισκε μια πολύ σωστή ισορροπία με την ασχήμια της κατάστασης που απεικόνιζε. Δεν φερόταν στις αληθινές, απάνθρωπες αρρώστιες των ηρώων του σαν όχημα για quirky ιστορίες. Ένιωθες τον πόνο της κατάστασης και το βάρος της. Υπήρχε εκείνη η σκηνή με τη Λόρα Ντερν να τρέχει στο δωμάτιο της κόρης της πανικόβλητη για το αν θα προλάβει να τη σώσει. Την έβλεπες συχνά να μην ξέρει πώς να μιλήσει στην κόρη της επειδή είχε την Αρρώστια και δεν ήξερε αν θα έχει αύριο και πόσα αύριο θα έχει. Τελοσπάντων, έβγαζε κάποια αλήθεια το όλο πράγμα, δεν ήταν φιόγκοι και καρδούλες. Τα λέω όλα αυτά γιατί το «Red Band Society» είναι η σειρά σου, αν σου φαίνεται ελκυστική η ιδέα του να βλέπεις ένα παιδί να τρέχει στο νοσκομείο χρησιμοποιώντας τα πόδια του για τελευταία φορά ενώ από πάνω παίζουν χαρούμενοι Coldplay.
Η απόφαση: Για κανένα λόγο.
«The Mysteries of Laura»
Το pitch: Έχουμε τη Ντέμπρα Μέσινγκ, και τη βάζουμε να παίξει μια σκληρή αστυνομικό που είναι και μητέρα.
Τα ταλέντα: Ντέμπρα Μέσινγκ, που συνεχίζει να μη βρίσκει μια σειρά αντάξιά της. Δημιουργός είναι ο Τζεφ Ρέικ του «Tomorrow People», που διασκευάζει επίσης από Ισπανική σειρά. Σκηνοθέτης και παραγωγός ο Μακ Τζι, του οποίου οι μέρες δόξας με «Charlie’s Angels», «Chuck» και «The O.C.» μοιάζουν περασμένες.
Το αποτέλεσμα: Η Λόρα έχει μια σκληρή δουλειά και καταφέρνει να την ισορροπεί με τις απαιτήσεις του να είναι μητέρα! Τι καινοτόμα ιδέα για το 1991!
Η απόφαση: Είδα όλο τον πιλότο χάρη στο αίσθημα αφοσίωσης που έχω απέναντι στον Ενρίκο Κολαντόνι. Αρκετά.
«Scorpion»
Το pitch: Το «Big Bang Theory» γυρισμένο σαν σειρά δράσης. Μια ομάδα από ‘ιδιοφυίες’ που ‘δεν ξέρουν να επικοινωνούν με τους ανθρώπους’ καλούνται να σώσουν την κατάσταση όταν μια βλάβη λογισμικού στο αεροδρόμιο αφήνει δεκάδες αεροπλάνα στον αέρα.
Τα ταλέντα: Τον πιλότο έχει σκηνοθετήσει ο Τζάστιν Λιν, που είναι από τους αγαπημένους μου Φανταστικούς Σκηνοθέτες Που Κανείς Δεν Παίρνει Σοβαρά Παρότι Θα Έπρεπε και η συνεισφορά του εξαντλείται στην πιο εξωφρενική σκηνή δράσης της νεαρής σεζόν. (Δείτε την και διαβάστε τα πάντα γι’αυτήν εδώ.) Κατά τα άλλα ο Κάθριν Μακφί του «American Idol» παίζει μια σερβιτόρια που έχει γιο ιδιοφυία και ο Ρόμπερτ Πάτρικ εξαργυρώνει επιταγές παίζοντας τον αυστηρό σύνδεσμο της ιδιοφυο-ομάδας με την κυβέρνηση.
Το αποτέλεσμα: Να πω ότι δεν πέρασα φανταστικά βλέποντάς το; Ψέμματα θα πω. Είναι ακριβώς το είδος της παντελώς απενοχοποιημένης σαχλαμάρας που το CBS έχει τελοιοποιήσει, και που αν την πετύχεις στην τηλεόραση δε θα αλλάξεις κανάλι. Να πω όμως ότι θα ψάξω να δω εξ επί τούτου κι άλλο επεισόδιο; Δεν υπάρχει λόγος. Είναι αυτό που είναι, δεν δείχνει να έχει πολλά περισσότερα πίσω του. Δε με νοιάζει που μόλις και μετά βίας αποδέχεσαι το concept, με πειράζει που οι χαρακτήρες μοιάζουν τόσο αδιάφοροι και κλισέ.
Η απόφαση: Θα είμαι ανοιχτός στην ιδέα, αν ακούσω πως στην πορεία συμβαίνει κάτι που το κάνει όντως καλό. Ως τότε του εύχομαι καλό ταξίδι και το αφήνω στην ησυχία του.
«Black-ish»
Το pitch: Τι υπάρχει ανάμεσα στο «Cosby Show» και στο «Modern Family»; ‘Η μάλλον,υπάρχει κάτι ανάμεσά τους; Η σειρά ακολουθεί μια ακόμα τηλεοπτική οικογένεια, έχοντας ιδιαίτερη έγνοια στα φυλετικά χαρακτηριστικά και στην έννοιά τους σε μια διαρκώς εξελισσόμενη κοινωνία. Βασικά αδικείται αν το περιορίσουμε σε ένα απλό pitch, είναι αληθινά ενδιαφέρουσα προσπάθεια.
Τα ταλέντα: Ο Λόρενς Φίσμπερν, αδαή προ μηνών εαυτές μου, είναι εδώ επειδή προκύπτει τελικά πως η σειρά είναι μια χαρά και καλά κάνει που είναι εδώ, στο ρόλο του απολαυστικού γκρινιάρη παππού. (Αν και για να είμαι δίκαιος απέναντι στον εαυτό μου, ο πανικός μάλλον έχει να κάνει περισσότερο με το «Hannibal».) Ο Άντονι Άντερσον ηγείται ενός εξαιρετικού καστ. H σειρά έρχεται από τον Κένυα Μπάρις (συν-δημιουργό του «America’s Next Top Model» και σεναριογράφου του «The Game») και showrunner για τα πρώτα επεισόδια θα είναι ο Λάρι Γουίλμορ πριν αναλάβει τη σειρά που θα αντικαταστήσει το «Colbert Report» στο Comedy Central.
Το αποτέλεσμα: Η σειρά μοιάζει έξυπνη και αστεία και όλα αυτά τα πράγματα που δεν περίμενα να είναι. Έχει μπόλικο άγχος σχετικά τις διαφυλεκτικές δυναμικές στη μοντέρνα κοινωνία όπου το «μαύρο» γίνεται «urban» και η επιτυχία είναι -ίσως- πάντα λευκή. Δεν ξέρω για το κατά πόσον καταλήγει απραιτήτως κάπου, αλλά είναι υπερβολικά νωρίς και εξάλλου δεν χρειάζεται τέτοιο άγχος. Το καστ, οι ιδέες, και το χιούμορ του πιλότου, αν μεταφερθούν και στην περαιτέρω διαδρομή, κάνουν αυτή την οικογενειακή κωμωδία άξια παρακολούθησης.
Η απόφαση: Βεβαίως και ναι.
«Forever»
Το pitch: Το «Edge of Tomorrow» συναντά το «Sherlock» και το «Highlander» και γενικώς βάλε και 2-3 ακόμα σειρές μέσα γιατί τα πάντα είναι κλεμμένα από κάπου. Γιατρός μελετά πτώματα προσπαθώντας να λύσει το μυστήριο της ύπαρξής του, όντας αθάνατος για 200 χρόνια.
Τα ταλέντα: Δημιουργός είναι ο Ματ Μίλερ που έγραφε στο «Chuck», από όπου έφερε και τον δημιουργό εκείνης της σειράς, Κρις Φέντακ, μαζί σαν σεναριογράφο. Πρωταγωνιστεί ο Ριντ Ρίτσαρντς των «Fantastic Four» και ο Τζαν Χιρς, δυστυχώς, στο ρόλο του Watcher του ή όπως τελοσπάντων λέγεται εδώ.
Το αποτέλεσμα: Ένα βαρετό procedural που καταφέρνει να μην δημιουργεί το παραμικρό ενδιαφέρον γύρω από το προχειροστημένο concept του. (Αν το σκεφτείς ένα λεπτό, καταρρέουν τα πάντα γύρω του.) Το καστ δεν έχει καμία γοητεία, η πλοκή κανένα ρυθμό, και γενικά τα πάντα είναι τόσο ξαναζεσταμμένα και προβλέψιμα που θα είναι εύκολο για κάποιο να ξεχάσει κι ότι το είδε
Η απόφαση: Ποια απόφαση;
«NCIS: New Orleans»
Το pitch: Το «NCIS» αλλά στη Νέα Ορλεάνη. Και τα λοιπά.
Τα ταλέντα: Ο Σκοτ Μπάκουλα ηγείται του καστ (και είναι καλός, όσο καλός μπορεί τελοσπάντων να είναι κάποιος σε κάτι τόσο αδιάφορο) και παίζει και η CCH Pounder του «The Shield».
Το αποτέλεσμα: Καθόλη τη διάρκεια σκεφτόμουν ποια θα ήταν η αντίδραση του Ντέιβιντ Σάιμον σε αυτή τη σειρά, κι αυτό με διασκέδασε πολύ περισσότερο από την ίδια τη σειρά.
Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος τον Σεπτέμβριο θα ρίξουμε μια ματιά σε όλες τις νέες σειρές που κάνουν πρεμιέρα στην Αμερική. Η τηλεοπτική σεζόν έχει φυσικά αλλάξει δομή σε σχέση με 10 χρόνια πριν. Σημαντικές σειρές κάνουν πρεμιέρα και τους 12 μήνες, με κάθε πιθανό τρόπο, φορμάτ ή πλατφόρμα διάδοσης, ωστόσο η σεζόν των πιλότων παραμένει ένα ενδιαφέρον απομεινάρι της αναλογικής εποχής: Κάθε χρόνο, σε ένα διάστημα 2-3 βδομάδων, τα 5 ελεύθερα (μη καλωδιακά) δίκτυα κάνουν πρεμιέρα σχεδόν σε όλες τις νέες τους σειρές για την ερχόμενη σεζόν, σε ένα τύποις battle royale που έχει λίγους νικητές και πολλούς χαμένους. Το τελικό προϊόν συνήθως καταλήγει να μην έχει σχέση με τον πιλότο από τον οποίο ξεκίνησε (ειδικά στις κωμωδίες), αλλά η παράδοση αυτή συνεχίζει να είναι καθοριστική για το μέλλον πολλών νέων σειρών, για όσο τελοσπάντων καιρό υπάρχει ακόμα. Γι’αυτό και βλέποντας αυτό το πρώιμο δείγμα της κάθε σειράς, θα εξετάζουμε κυρίως τις υποσχέσεις που αφήνει και το κατά πόσο θα είχαμε διάθεση να παραμείνουμε μαζί της.
Και να η πρώτη φετινή σειρά που παίρνει season pass χωρίς πολλά-πολλά.
Η Αναλις Κίτινγκ είναι καθηγήτρια σε πανεπιστήμιο της Φιλαδέλφεια με μεγάλο πρεστίζ, ενώ διατηρεί και δική της δικηγορική φίρμα. Η ίδια είναι μάλιστα τόσο σημαντική προσωπικότητα που στη διάρκεια ενός flash forward μοντάζ, με 4 φοιτητές της να βγαίνουν από το σπίτι της κουβαλώντας ένα τυλιγμένο χαλί, ένας αστυνομικός τους σταματά και τους ρωτά «ε παιδιά τι κάνετε εκεί; Έι, αυτό δεν είναι το σπίτι της δικηγόρου Αναλις Κίτινγκ;». Κατάλαβες.
Η Κίτινγκ λοιπόν έχει μια άλλου είδους προσέγγιση στη διδασκαλία του δικαίου, πολύ πιο εφαρμοσμένη θα έλεγε κανείς. Προκαλεί τους φοιτητές της να σκέφτονται διαφορετικά, επιβραβεύοντάς τους με immunity idols τύπου «Survivor», ενώ τους εμπλέκει σε αληθινές της υποθέσεις. Αυτό που κανείς όμως δεν ξέρει -Ή ΜΗΠΩΣ- είναι πως σύντομα όλοι τους, ή τελοσπάντων οι φοιτητές-αστέρια της, θα εμπλακούν οι ίδιοι σε μια αληθινή υπόθεση φόνου.
Η σειρά φαίνεται, βάσει τουλάχιστον του πιλότου, να παίρνει μια δομή όπου παρακολουθούμε τόσο την εξέλιξη της γνωριμίας όλων καθώς ξεκινά η φοιτητική χρονιά, αλλά και με ματιές στο μέλλον, με μικρές λεπτομέρειες της υπόθεσης φόνου. Η ιντριγκαδόρικη ερώτηση που φαίνεται να προτείνει η σειρά είναι, «μπορεί η Κίτινγκ να έμαθε στους φοιτητές της να γίνονται τόσο καλοί στο να ξεγλιστρούν από τα παραθυράκια του νόμου, ώστε να το κάνουν κι οι ίδιοι;». Βέβαια είναι εμφανές πως μέχρι να λάβουμε απάντηση θα έχουμε περάσει από 17 ανατροπές ανά επεισόδιο, οπότε κανένα άγχος, μόνο διασκέδαση.
Και είναι αληθινά διασκεδαστικό. Η σειρά είναι του Πίτερ Νόγουοκ, αλλά αυτό δε θα το καταλάβεις από κανένα από τα μέσα -του FLIX συμπεριλαμβανομένου- που περιχαρή ακολουθούν την επίσημη γραμμή του ABC βαφτίζοντας το «Murder» λίγο-πολύ ως σειρά της Σόντα Ράιμς, δημιουργό-εργοστάσιο των «Grey’s Anatomy» και «Scandal». Το ABC θα μου πεις έχει λόγο να το κάνει, γιατί αλλιώς πουλάει τη ‘νέα σειρά της Σόντα Ράιμς’, αλλά οι υπόλοιποι; Είμαστε και αρκετά ευαίσθητοι ως προς τη δημιουργική ταυτότητα των σειρών κιόλας, εγώ προσωπικά εξακολουθώ να μην έχω δει καν την 4η σεζόν του «Community» επειδή δεn την έγραψε ο Νταν Χάρμον.
Ο λόγος για αυτή την εν γνώσει όλων μας αβλεψία είναι πως η σειρά μοιράζεται τόσο πολύ από το DNA των σειρών της Ράιμς που εν τέλει δεν έχει διαφορά. (Η ίδια διατηρεί εδώ το ρόλο της executive producer και η σειρά έρχεται από την εταιρεία παραγωγή της που, ταιριαστά, λέγεται ShondaLand.) Ο Νόγουοκ ήταν παραγωγός και σεναριογράφος για χρόνια στο «Grey’s Anatomy» και σεναριογράφος στο «Scandal», με το οποίο το «Murder» μοιράζεται αμέτρητα κοινά στοιχεία. Από τους δυναμικούς χαρακτήρες και την άμεση εμπλοκή τους σε ό,τι κατάσταση τους προσφέρει η μοίρα (και οι επιλογές τους) δίχως ιδιαίτερες στάσεις για ηθικά ζυγίσματα, μέχρι τεχνικά στοιχεία όπως τις μεταβάσεις ανάμεσα στις σκηνές και, φυσικά, την ένταση.
Αυτό ήταν που κάνει το «Scandal» τόσο εθιστικό, η ένταση και η αφοσίωσή του στην εξωφρενική ιστορία που διηγείται. Αν αποδεχτείς αυτό που βλέπεις, δε θες να το σταματήσεις, και το «Murder» είναι φτιαγμένο από τα ίδια ακριβώς υλικά. Κάθε λέξη που βγαίνει από τα στόματα των ξεκάθαρα-μη-ηρώων του κολλάει στην οθόνη. Κάθε σκηνή κουβαλάει τον εαυτό της με αίσθηση σημαντικότητας και κύρους, ακόμα κι όταν προσπαθεί (και φυσικά καταφέρνει) να σου πουλήσει την πιο εξωφρενική σαπουνοπερατική ανατροπή. Σπάνιο να βλέπεις μια σειρά τόσο σίγουρη για τον εαυτό της και για τον τόνο της από το πρώτο επεισόδιο, αλλά αυτό υποθέτω συμβαίνει σε αυτό το στάδιο της δημιουργικής παραγωγής του εργοστασίου της ShondaLand.
Σε όλα αυτά βοηθάει και η πρωταγωνίστρια, Βάιολα Ντέιβις, που είναι μακράν η καλύτερη ερμηνεύτρια που είχε ποτέ οποιαδήποτε από αυτές τις σειρές. Η υποψήφια για Oσκαρ Ντέιβις αποτελεί μια ακόμα περίπτωση εξαιρετικής ηθοποιού που βλέπει άσπρη μέρα χάρη στη μικρή οθόνη. Το Χόλιγουντ δε συνηθίζει να είναι πολύ γενναιόδωρο απέναντι σε 50χρονες ηθοποιούς αν δεν ανήκουν στον πολύ συγκεκριμένο κλειστό κύκλο των Στριπ και των Κίντμαν, όμως στην τηλεόραση σταθερά το υλικό που προσφέρεται είναι όλο και πιο ενδιαφέρον. Η Ντέιβις παίζει την Κίτινγκ ως μια φιγούρα που καταφέρνει την ίδια στιγμή να είναι larger than life αλλά και μια ρεαλιστική δύναμη της φύσης. Κρέμεσαι από τα χείλη της κάθε φορά που μιλάει, γεμίζει την οθόνη όποτε απλώς κινείται μέσα σε αυτήν. Ακόμα κι όταν σπάει, μοιάζει ευαίσθητη σαν άνθρωπος αλλά και κάτι ταυτόχρονα ανέγγιχτο, δυσπρόσιτο. Και φυσικά, η Aναλις Κίτινγκ είναι πολλά πράγματα, αλλά δεν είναι τέλεια, το οποίο είναι τέλειο γιατί βαριέμαι τους τέλειους χαρακτήρες.
Και το «Murder» δεν είναι τέλεια σειρά, σίγουρα δεν είναι Σημαντική σειρά, αλλά διάβολε, κανείς δεν κάνει μη-Σημαντικές σειρές όσο τέλεια τις κάνει η Σόντα Ράιμς.
Θα φυλάξω κάποιες γενικότερες σκέψεις για τη σεζόν, για τα προηγούμενα επεισόδια και για τον Καπάλντι για μελλοντικό ποστ, αλλά σε κάποια φάση πρέπει να πιάσω να γράφω για τα μεμονωμένα επεισόδια γιατί ως τότε χάνουμε βδομάδες κι είναι κρίμα. Αυτό ήταν το πρώτο απλό, κανονικό, νορμάλ, όχι-ιδιαίτερο(*) επεισόδιο “Doctor Who” της εποχής Καπάλντι, οπότε έχει μια αξία να δούμε τι έλεγε, πώς κυλούσε.
(*“Deep Breath”: Πρώτη εμφάνιση του 12ου, “Into the Dalek”: Η υποχρεωτική Dalek ιστορία, “Robot of Sherwood”: η γνωρίζουμε-κάποια-αγγλική-ιστορική-φιγούρα ιστορία, “Listen”: το 'Μόφατ' επεισόδιο.) Αυτό που μου έκανε την αμεσότερη θετική εντύπωση στο επεισόδιο, το πρώτο πλήρως απαλλαγμένο από το φορτίο του 'να δούμε τον νέο Doctor' ή 'να δούμε τι ιστορία τρόμου έγραψε ο Μόφατ' ή ή ή, ήταν το γεγονός πως έχοντας πια ξεπεράσει το όλο άγχος του να εισάγει τον νέο πρωταγωνιστή με τον ενδιαφέροντα αλλά και αγχωτικό τρόπο που το έκανε στα πρώτα 2-3 επεισόδια, όταν εν ολίγοις έκανε λίγο η ησυχία κι άφησε τον άνθρωπο να μιλήσει μόνος του, είχαμε μια διασκεδαστικότατη περιπέτεια με έναν εξίσου διασκεδαστικό lead. Δεν χρειάζεται οι χαρακτήρες και τα σενάρια να μας υπογραμμίζουν διαρκώς τι είδους άνθρωπος είναι ο 12, ο Καπάλντι μπορεί να την κάνει από μόνος του τη δουλειά, και είναι φανταστικός. Η ιδέα πως ο Doctor θα μάζευε μια ομάδα για να σκαρώσει μια ληστεία σε τράπεζα ήταν πολύ καλή, ιδίως χάρη στο πώς παρουσιάστηκε, ως ένα ακόμα δηλαδή Μοφατικό αίνιγμα που όμως είχε απολύτως καλό λόγο να παρουσιάζεται έτσι. Οι αναμνήσεις ως πηγή ενοχών δηλαδή, άρα σβήσιμο μνήμης, άρα αίνιγμα. Ναι, το δέχομαι. Βέβαια η ανατροπή πως ο Αρχιτέκτονας ήταν ο Doctor, ήρθε κάπως αναμενόμενα, αλλά από την άλλη αποζημιωθήκαμε όταν έγινε εμφανές για ποιο λόγο το σκάρωσε όλο αυτό. Θα ρίσκαρε τόσα ο Doctor ώστε να σώσει τους τελευταίους ενός σπάνιου εξωγήινου είδους που δε θυμόταν καν να έχει αντικρύσει ξανά στο παρελθόν; Ναι, φυσικά και θα ρίσκαρε, αυτός είναι ο Doctor. Και γι'αυτό μου άρεσε το επεισόδιο, γιατί αντί να αγκομαχά με τα 'είμαι καλός άνθρωπος ή είμαι κακός άνθρωπος', απλά αφήνεται και λέει μέσω πράξεων: “είμαι αυτός ο άνθρωπος”. Τον ξέρουμε καλά. Τον αναγνωρίζουμε ακόμα. Οι μηχανισμοί του ίδιου του επεισοδίου είχαν τα highs και όχι-τόσo-highs τους. Η βόμβα ατόμων ήταν ωραία πινελιά, η όλη ιδέα με την απώλεια μνήμης και τα συγκεκριμένα στοιχεία του κάθε μέλους της ομάδας και το πώς βοηθούσαν στο σχέδιο, η ανατροπή, η σύνδεση όλων των στοιχείων στο τέλος, όλα μια χαρά. Το κρίμα ήταν που δεν έφτασε η εκτέλεση του επεισοδίου το awesomeness που υπόσχεται μια time heist. Δηλαδή τα heist movies από μόνα τους είναι uber-fun. Ο σκηνοθέτης του επεισοδίου, Ντάγκλας Μακίνον, λέει πως “έχω δει κάθε heist movie που έχει γυριστεί” και φαίνεται πως το διασκεδάζει και πως ξέρει να στήνει τέτοιες σκηνές. Και φυσικά φαντάσου τώρα ένα heist με το έξτρα στοιχείο του χωροχρονικού πήγαινε-έλα. Το αποτέλεσμα δεν είχε πρακτικά καθόλου να κάνει με ταξίδι στο χρόνο, το οποίο ήταν απογοητευτικό με τον ίδιο τρόπο που ήταν απογοητευτικό το να βλέπεις τον time war να συμβαίνει με ακτίνες λέιζερ και βόμβες και ανατινάξεις αντί, ξερωγώ, με σκουληκότρυπες, με χρονικές εξορίες, με ξεκλειδώματα fixed points της ιστορίας, κλπ. Οπότε ναι, δεν ήταν ιδιαίτερα Μόφατ στον μηχανισμό του το επεισόδιο, αλλά και πάλι δεν πειράζει, γιατί ήταν μια πολύ διασκεδαστική, straight περιπέτεια ληστείας/απόδρασης/όπως θες πέστην. Συνεχίζω να εκτιμώ τη δουλειά που γίνεται φέτος με την Κλάρα, στην οποία η σειρά φέρεται σα να είναι μια εντελώς ολοκαίνουρια companion την οποία τώρα σχηματίζει ως χαρακτήρα, και κάνει καλή δουλειά. Και επίσης με χαροποίησε που το επεισόδιο δεν είχε καμία 'υποχρεωτική' μικροαναφορά στο ongoing arc με τον Παράδεισο. (Όταν φάνηκε πως αυτοκτονούσε η Σέμπρα θεώρησα βέβαιο πως θα τη δούμε κι αυτή στην αυλή της Μίσυ, όπου καταλήγουν φαινομενικά όσοι θυσιάζονται για τον Doctor ως τώρα. Αλλά, ευχάριστη ανατροπή.) Η σεζόν φαίνεται να ανασαίνει κάπως, πλέον. Ο Μόφατ, όπως φαίνεται από το ασυνήθιστα μεγάλο για τον ίδιο μέρος της συγγραφής σεναρίων σε αυτά τα 6 πρώτα επεισόδια (γράφει ή συν-γράφει τα 5 από τα 6 πρώτα της σεζόν, μια hands-on εμπλοκή που δεν είχε εφαρμόσει ούτε καν στην πρώτη του σεζόν ως showrunner), έχει πάρει πάρα πολύ σοβαρά την επανεισαγωγή του ήρωά του. Τα πρώτα επεισόδια μου άρεσαν, με διαφορετικό τρόπο και για διαφορετικό λόγο το καθένα, και θα επανέλθω σε αυτό. Αλλά μετά το σπουδαίο “Listen” και μετά το αβασάνιστα διασκεδαστικό “Time Heist” και την πολύ καλή αίσθηση χαρακτήρα που φάνηκε μέσα από την εξέλιξή του, περιμένω πλέον με ακόμα μεγαλύτερη χαρά το πίσω μισό της σεζόν.
Η περσινή σεζόν ήταν, αθροίζοντας τους δύο κύκλους, πιθανότατα η καλύτερη που έχει δει το “Survivor” από τότε που ο Ρούπερτ, ο Τζόνι Φέρπλεϊ και ο Ρομπ Σεστερνίνο έπαιζαν για πρώτη φορά το παιχνίδι, οπότε βγάζει νόημα που οι παραγωγοί επέλεξαν να κινηθούν στις κατευθύνσεις που αυτοί οι δύο περσινοί κύκλοι όρισαν. Από το “Blood vs. Water” κρατούν το όλο αυτό στοιχείο αλλά εμπλουτισμένο με διάφορα νέα twists- υποπτεύομαι πως οι μάχες μεταξύ των φυλών που προσωποποιούνται σε μάχες μεταξύ των αντίστοιχων loved ones θα είναι στοιχείο που θα επανέρχεται. Και από το “Cagayan” κράτησαν το ότι, α ναι, μπορεί μια σεζόν να είναι φανταστική δίχως κανέναν απολύτως παλιό παίχτη. Μου αρέσει να βλέπω παίχτες να επιστρέφουν γιατί αυτό χτίζει μια σπάνια εσωτερικής ιστορία για τη σειρά, όμως χρειάζεται μέτρο, και το μέτρο είχε χαθεί. Το “Survivor” είχε μάθει να πατάει υπερβολικά στους παλιούς παίχτες και για κάποιο διάστημα αυτό φρέναρε την εξέλιξή του. Αν το “Cagayan” έδειξε (θύμησε) κάτι, είναι ότι μπορείς να βγάλεις μια τοπ-5 σεζόν, ακόμα και σήμερα, δίχως κανέναν απολύτως 'star'.
Το άμεσο κακό στην εφαρμογή αυτής της ιδέας πάνω σε εκείνη του Blood vs. Water είναι ότι υπάρχει μια γρήγορη εμμονή σε κλισέ ριαλιτοαφηγήσεις που το “Survivor” δεν είχε πάντοτε ανάγκη. Αλλά εδώ επειδή οι προϋπάρχοντες προσωπικοί δεσμοί είναι θεμελιώδες στοιχεία της σεζόν, κι επειδή σε αντίθεση με τον περσινό κύκλο οι δεσμοί αυτοί δεν βασίζονται στην ήδη γνωριμία μας με έναν από τους δύο, οι παραγωγοί ένιωσαν πως πρέπει να μας συστήσουν όλους τους παίχτες με ευκολοδιάβαστα κεφαλαία ΜΑΝΑ ΜΕ ΤΡΙΑ ΔΙΑΖΥΓΙΑ - ΚΟΡΗ ΠΟΥ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ, ΤΟ ΠΑΛΕΥΕΙ Η ΚΑΚΟΜΟΙΡΑ ή Η ΜΑΝΑ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΚΙ ΑΥΤΟΣ ΗΡΘΕ ΣΤΟ “SURVIVOR” - [ΚΑΠΟΥ ΕΊΝΑΙ ΚΑΙ Η ΚΟΠΕΛΑ ΤΟΥ] ή ΜΑΤΣΟ ΣΥΖΥΓΟΣ - ΜΠΙΜΠΟ ΓΥΝΑΙΚΑ ή ΜΑΤΣΟ ΣΥΖΥΓΟΣ - 'ΧΑΛΑΡΩΣΕ ΛΙΓΟ ΤΗ ΦΑΣΗ ΣΟΥ' ΓΥΝΑΙΚΑ. Αυτό με κουράζει πάρα πολύ, έψαχνα απεγνωσμένα να βρω κάποιο συμπαθητικό δίδυμο μέσα σε όλη την κλισεδούρα. Πρώτες εντυπώσεις για εκείνους που σηκώνουν εντυπώσεις σε αυτό το στάδιο: Τζέρεμι, ό,τι πιο κοντινό είχε το επεισόδιο σαν πρωταγωνιστή. Ανυπόφορος. Έχασα το μέτρημα πόσες φορές είπε παραλλαγή του “take care of my woman”. Η Βαλ πρακτικά κουνούσε χέρια και πόδια φωνάζοντας “I'M STANDING RIGHT HERE” αλλά εκείνος τα δικά του. Πάω στοίχημα ότι είναι και Patriots. Blergh. Ντέιλ, ο γέρος με τη φωτιά. Ο Ντέιλ και η κόρη του η Κέλι πρέπει να ήταν οι δύο μοναδικοί άνθρωποι που συμπάθησα σε αυτό το αρχικό μοντάζ, οπότε θα μείνω με αυτούς για την ώρα. Ο Ντέιλ είναι δυο αιώνες μεγαλύτερος σε ηλικία από οποιονδήποτε άλλον στη φυλή του όμως ήταν ο μόνος που ήξερε να ανάψει φωτιά χωρίς τον αναπτήρα που τους χαρίζει ο Προμπστ για να μην πεθάνουν. Νάντια. Α, η Νάντια. Στο τέλος του επεισοδίου η 'συμμαχία γυναικών' (paging 2001) αποφάσισε να συνασπιστεί για να διώξει έναν άντρα κι αντί ας πούμε να σουτάρουν τον Χαζό Κουασιμόδο Της Λουιζιάνα, ή όποιον από τους δίδυμους surfer dudebros έκατσε στη φυλή τους, έκριναν πως θα διώξουν τον Ντέιλ 'επειδή δεν βοηθά στις δοκιμασίες' (WTF), παρότι ο Ντέιλ ήταν ο μοναδικός άνθρωπος της φυλής τους που είχε κάνει το παραμικρό χρήσιμο πράγμα τις 3 πρώτες μέρες. Η Νάντια επίσης ήταν όλο σε φάση “awwww, ο Τζοςςςς!! είναι ένα από, ξερωγώ, λάικ, τα κορίτσια, γιου νόου;” Χαίρομαι πάρα πολύ που έφυγε. Τζος. Μη νομίζεις ότι σε ξέχασα. Η φυλή είναι κομμένη στα δύο κι αυτός έχει την αποφασιστική ψήφο, και τη ρίχνει σε μια τυχαία. Δεν έχω αποφασίσει αν αυτή η κίνηση ήταν πανέξυπνη ή πανηλίθια, αλλά εν τέλει δεν είχε σημασία επειδή η Μπέιλορ λάκισε και έδιωξε τη Νάντια δίχως καμία εξήγηση από το επεισόδιο. Οι μοντέρ έχουν εξηγήσεις να δώσουν. Ο Τζον Ρόκερ είναι ο απαραίτητος πλέον Διάσημος Ντούσμπαγκ Αθλητής που επιστρατεύει η σειρά μια φορά το χρόνο. Ο Τζον Ρόκερ, πρώην αθλητής μπέιζμπολ αλλά νυν και αεί μαλάκας, έχει μεταξύ άλλων δηλώσει πως δε θα έπαιζε ποτέ στη Νέα Υόρκη επειδή φαντάσου λέει να έπαιρνες το τρένο “δίπλα μια αδερφή με AIDS, δίπλα σε μια 20χρονη μητέρα με 4 παιδιά. Είναι καταθλιπτικό.” Καταθλιπτικό είναι ότι έχω αυτό το κρέας στην οθόνη μου σε μια από τις αγαπημένες μου σειρές. “Αυτό που δε μου αρέσει στη Νέα Υόρκη είναι οι ξένοι. Προχωράς ένα ολόκληρο τετράγωνο στην Times Square και δεν ακούς καθόλου Αγγλικά.” Χριστέ μου, κάτσε στο κτήμα σου να κάνεις σεξ με κότες. Έχει αναφερθεί σε παλιό συμπταίκτη του από τη Βενεζουέλα με τη φράση “χοντρός πίθηκος”. Επίσης έχει αποφανθεί πως το Ολοκαύτωμα δε θα είχε συμβεί αν δεν απαγορευόταν η οπλοκατοχή στη Γερμανία. Θέλω να του συμβούν οι πιο επίπονοι τραυματισμοί της καριέρας του, μπροστά στα μάτια μας. Τελοσπάντων, ας προχωρήσω. Τους χαρακτήρες θα τους δούμε και στην πορεία. Γενικά θα είμαι με όποιον βρίσκεται ανά πάσα στιγμή εναντίον αυτού του τούβλου. Σχεδόν μου λείπει ο ΚΑΛΠΕΠΕΡ. Τι μου άρεσε πάρα πολύ σε αυτή την πρεμιέρα: Οι δύο δοκιμασίες. Και η ατομική-ως-ομαδική της αρχής, αλλά και της ασυλίας στο τέλος, που ήταν φανταστική από την αρχή ως τη λήξη της, με όλα τα ενδιάμεσα στάδια να είναι απολαυστικά. Ακόμα και η αρχή, με τους 18 παίχτες να μπουσουλάνε στο χώμα σε διαφορετικές διαδρομές. Χάος! Χωρίς λόγο! Το καλύτερο! Επίσης θετικό το ότι εγκαταλείφθηκε τελευταία στιγμή το Redemption Island που επρόκειτο να επιστρέψει φέτος. Είναι το χειρότερό μου twist στην ιστορία του παιχνιδιού, αλλοιώνει την ίδια του την ουσία. Αντίο και να μας γράφεις. Στη θέση του λέει θα υπάρξει κάτι άλλο, αφενός δηλαδή το Exile Island που είναι απείρως προτιμότερο σαν ιδέα, αλλά και σαν έξτρα μάχηι του Redemption. Εικάζω πως θα έχουμε κάθε βδομάδα κάτι στη λογική της αρχικής δοκιμασίας/μάχης που είδαμε στο επεισόδιο. Απλά, για το θεό, όχι κλάματα κάθε φορά που κάποιος κερδίζει τον loved one του, “Survivor” έβαλα να φω, όχι “Πάμε Πακέτο”. Deal with it, παιχνίδι είναι, ήμαρτον. Ξύλο στον Τζον Ρόκερ.
Με καθαρό μυαλό και απόσταση από την πρώτη σεζόν, και χρόνο να σκεφτώ καθαρά γιατί λειτουργούσε ή όχι, έχω την αίσθηση πως το πρόβλημα καταλήγει σε ένα βασικό στοιχείο. Το ότι αυτή η ομάδα ηρώων, όσο περιθωριακή κι αν προσπάθησε να την κάνει αρχικά να φανεί το σενάριο, παρέμενε τίποτα λιγότερο από ένα πανίσχυρο μπράτσο μιας παγκόσμιας υπερ-αστυνομικής δύναμης. Δεν έχω τίποτα ενάντια σε αυτό το concept, και το σκέτο “Shield” ας πούμε μια ομάδα αστυνομικών έχει για ήρωες, και μάλιστα το πιο δυνατό και βρώμικο και ύπουλο. Κανένα θέμα. Το πρόβλημα είναι πως ο Γουήντον δεν γράφει τέτοιες ιστορίες, και ακόμα πιο συγκεκριμένα, πως το ίδιο το “Agents of S.H.I.E.L.D.” δεν γραφόταν πέρσι σα να επρόκειτο για τέτοια ιστορία.
Η δραματική αυτή βελτίωση που είδαμε στο πίσω 1/3 της σεζόν δεν επήλθε επειδή έγιναν καλύτερες οι ιστορίες ή επειδή έδεσε το καστ. Σίγουρα αυτά βοηθάνε, αλλά αυτά θα συνέβαιναν ούτως ή άλλως. Αντίθετα με τις ανυπόμονες προσδοκίες του σημερινού κοινού, οι σειρές του Γουήντον πάντα έπαιρναν τον χρόνο τους μέχρι να δέσουν αρκετά. (Εκτός του “Firefly”, αλλά το “Firefly” είναι το “Firefly”.) Η βελτίωση λοιπόν ήταν απολύτως υπαρκτή και αληθινή, δε τη φανταστήκαμε, και οφειλόταν κατά κύριο λόγο σε ένα πράγμα: Στην διάλυση της S.H.I.E.L.D., στο γεγονός πως αυτή η ομάδα ηρώων έγινε η περιθωριακή ομάδα ηρώων που πάντα ήθελε -νόμιζε!- πως είναι. Ο Γουήντον(*) γράφει περιθώριο και απόγνωση και ηθική εναντίον ευκολίας. Ακόμα και το “Avengers” ήταν τόσο καλό επειδή το έγραψε με αυτούς τους όρους, σαν “Breakfast Club” με υπερδυνάμεις. Το “Agents” άρχισε να λειτουργεί όταν άρχισε να γράφεται κι αυτό έτσι. Με τη διάλυση της πανίσχυρης διεθνούς οργάνωσης/στρατού/αστυνομίας, η ομάδα του Κούλσον έγινε κάτι σαν το πλήρωμα του Firefly, κάτι σαν τους Scoobies της Μπάφυ, κάτι σαν το Angel Investigations. Έγινε μια ομάδα απεγνωσμένων περιθωριακών ηρώων on the run, που προσπαθούσαν να κάνουν τον κόσμο καλύτερο ακόμα κι αν ο κόσμος, κατά τις διδαχές των X-Men του πρωτομάστορα Κρις Κλέρμοντ, τους μισεί. (*Και δεν ακούω τίποτα περί της Γουηντονοσύνης της σειράς. Το αν είναι καλή ή όχι δεν έχει σχέση. Τη σειρά διευθύνουν και γράφουν μεταξύ άλλων οι Τζεντ Γουήντον και Μορίσα Ταντσαρόεν (“Dr. Horrible's Sing-Along Blog” με τον Τζος), Τζέφρι Μπελ (showrunner του “Angel” και σεναριογράφος/σκηνοθέτης του φινάλε της σειράς), Τζεφ Λόεμπ (συνεργάτης για σειρά ετών του Τζος σε διάφορα πρότζεκτ), Ντρου Ζ. Γκρίνμπεργκ (σεναριογράφος τις 3 τελευταίες σεζόν της “Buffy”). Ο Τζος Γουήντον μπορεί να δίνει μόνο ντιρεκτίβες και εγκρίσεις, αλλά το σύνολο των ανθρώπων που έχει μαζέψει είναι δημιουργοί διαλεγμένοι από αυτόν, που ξέρουν τι ζητά και πώς το ζητά αυτός. Το “Agents” είναι Γουήντον. Όχι 100%, αλλά όχι και 0%.) Όλα αυτά τα γράφω επειδή εκείνο το περσινό τελευταίο 1/3 μεταφράζεται, στο ξεκίνημα της 2ης σεζόν, ως κάτι σαν mission statement πλέον. Μπορούμε να θεωρήσουμε την μισή περσινή σεζόν ως κάτι που θα έλεγε ο αφηγητής στους τίτλους αρχής της σειράς και να πάρουμε σαν αληθινό Επεισόδιο 0 το “Captain America: The Winter Soldier”; Όσο με αφορά, η αληθινή σειρά, ως σειρά που λειτουργεί με τα υλικά που διαθέτει στην παλέτα του ο Γουήντον, εκεί ξεκίνησε. Και τώρα συνεχίζει από εκεί που το άφησε, επειδή προφανώς όλοι οι εμπλεκόμενοι καταλαβαίνουν όλα τα παραπάνω. Η σειρά επιτέλους βγάζει κάποιο νόημα. Το οποίο ποιο είναι; Ο Κούλσον είναι πλέον Διοικητής μιας υπόγειας S.H.I.E.L.D. που ενεργεί ακόμα στην παρανομία, στο περιθώριο, με την κυβέρνηση να τους έχει πάρει στο κυνήγι. Ας φορέσουν και καφέ παλτά, θα τους πηγαίνουν.
Άλλα δεδομένα που προκύπτουν στη διάρκεια του 40λεπτου: Η Hydra προφανώς και υπάρχει ακόμα, απλά είναι κι αυτή κρυμμένη. Η κυβέρνηση, μέσω ενός ξεκαρδιστικά πεισματάρη στρατηγού (τέλειος ο Άντριαν Πάσνταρ στο ρόλο) δεν πιστεύει πως υπάρχει ακόμα Hydra, οπότε η μίνι-S.H.I.E.L.D. του Κούλσον πρέπει τώρα να αποφεύγει και τους καλούς-κακούς, την ώρα που κυνηγάει τους κακούς-κακούς. Μια χαρά. Για να το καταφέρει, ο Κούλσον στήνει μια ληστεία με κρυφό στόχο το αόρατο τζετ της Wonder Woman και παράλληλα κι ένα μαγικό ματζαφλάρι που κυνηγούσε ο Χίτλερ πίσω στην εποχή της “Agent Carter” (ενθουσιάστηκα με το guest spot της Χέιλι Άτγουελ, δεν είχα ιδέα, και γενικότερα είμαι ενθουσιασμένο για την όλη αυτή σειρά) και το οποίο έκανε πέτρα ολόκληρη Ζήνα με το που το άγγιξε. Προφανώς αυτό το ματζαφλάρι είναι εκεί για να μας οδηγήσει μέσα στα επόμενα επεισόδια σε ό,τι υποτίθεται πως θα είναι ο αληθινός μεγάλος κακός / απειλή της 2ης σεζόν, αν υποθέσουμε πως η ευρύτερη 'κυνηγάμε τη Hydra και ξαναστήνουμε τη S.H.I.E.L.D.' αποστολή δεν είναι παρά κάτι το γενικότερο. Προς το παρόν, στα μικρά συγκεκριμένα που είδαμε ως τώρα:
ο villain αυτής της βδομάδας ήταν αρκούντως cool, με τις μετατροπές της φυσιολογίας του σώματός του, για μικρο-μπράβος μια χαρά ήταν. Ο Μανώλης της gkoultouraς μου λέει πως είναι ο Absorbing Man. Κουλ.
ο Ριντ Ντάιαμοντ πάντα θα με χαροποιεί όπου κι αν το βλέπω.
ο Φιτζ τα έχει χάσει τελείως, σε μια πειστική μεν ανατροπή, δύσκολο να την πιστέψεις δε (η Σίμμονς όντως θα τον άφηνε έτσι; και οι Κούλσον κλπ απλώς θα κοιτάζανε; δε το τρώω).
ο Γουώρντ είναι σε ένα κελί και στο δρόμο προς τη Μεγάλη Γουηντονική Μεταστροφή θα παρέχει πληροφορίες για την Hydra στον Κούλσον μέσω της Σκάι, η οποία ίσα που ανέχεται να τον κοιτάει.
Τελοσπάντων, κάτι μοιάζει να γίνεται. Σίγουρα έχω μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τη συνέχεια από ό,τι πέρσι σε σημεία του πρώτου μισού της σεζόν. Το ατυχές είναι πως σε επίπεδο παραγωγής και οπτικής, η σειρά παραμένει σε αισθητικό επίπεδο '90s syndication, το οποίο μάλλον πρέπει να το αποδεχτούμε. Είναι απλά μια άσχημη σειρά. Και -ίσως βέβαια επειδή εδώ η έγνοια ήταν στο να μπουν μπροστά πολλά πράγματα ενόψει νέας σεζόν- η γραφή δε μου φάνηκε ιδιαίτερα έξυπνη ή με χαρακτήρα. Θα έχω υπομονή, ωστόσο θα ήθελα κάποια στιγμή να με εκπλήξει η σειρά με θετικό τρόπο. Για την ώρα μοιάζει απλώς ικανή να κυλάει ευχάριστα. Το οποίο είναι κι αυτό κάτι, υποθέτω.
Η νέα πρίκουελ σειρά από το σύμπαν της DC έχει για πρωταγωνιστή την πόλη της Γκόθαμ όσο και τον καθένα από τους νεαρούς ήρωές της- μεταξύ αυτών και τον μικρό Μπρους Γουέιν.
Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος το Σεπτέμβριο θα ρίξουμε μια ματιά σε όλες τις νέες σειρές που κάνουν πρεμιέρα στην Αμερική. Η τηλεοπτική σεζόν έχει φυσικά αλλάξει δομή σε σχέση με 10 χρόνια πριν. Σημαντικές σειρές κάνουν πρεμιέρα και τους 12 μήνες, με κάθε πιθανό τρόπο, φορμάτ ή πλατφόρμα διάδοσης, ωστόσο η σεζόν των πιλότων παραμένει ένα ενδιαφέρον απομεινάρι της αναλογικής εποχής: Κάθε χρόνο, σε ένα διάστημα 2-3 βδομάδων, τα 5 ελεύθερα (μη καλωδιακά) δίκτυα κάνουν πρεμιέρα σχεδόν σε όλες τις νέες τους σειρές για την ερχόμενη σεζόν, σε ένα τύποις battle royale που έχει λίγους νικητές και πολλούς χαμένους. Το τελικό προϊόν συνήθως καταλήγει να μην έχει σχέση με τον πιλότο από τον οποίο ξεκίνησε (ειδικά στις κωμωδίες), αλλά η παράδοση αυτή συνεχίζει να είναι καθοριστική για το μέλλον πολλών νέων σειρών, για όσο τελοσπάντων καιρό υπάρχει ακόμα. Γι’αυτό και βλέποντας αυτό το πρώιμο δείγμα της κάθε σειράς, θα εξετάζουμε κυρίως τις υποσχέσεις που αφήνει και το κατά πόσο θα είχαμε διάθεση να παραμείνουμε μαζί της.
Ο Μπρούνο Χέλερ φαίνεται να είχε μια αν μη τι άλλο ενδιαφέρουσα ιδέα. Στο πλαίσιο της Μεγάλης Υπερηρωικής Έκρηξης Του ‘14, ο δημιουργός των «Rome» και «Mentalist» επιχειρεί να επισκεφθεί το σύμπαν του Μπάτμαν όχι για μια ακόμα ιστορία με τους ίδιους χαρακτήρες ή (μακριά από εμάς) ιστορία προέλευσης, παρά ένα σκοτεινό ψηφιδωτό μιας σκοτεινής πόλης γεμάτης διαφθορά και αίμα. Με βρώμικους μπάτσους, διεστραμμένους ψυχασθενείς εγκληματίες, πανίσχυρους μαφιόζους, και τον Έναν Καθαρό Ήρωα. Όχι τον Μπάτμαν, αλλά τον νεαρό Τζιμ Γκόρντον, μελλοντικό επιθεωρητή.
Υπέροχη ιδέα. Μοιάζει να συνδυάζει ευαισθησίες και από τις δύο προηγούμενες δουλειές του Χέλερ. Κάτι από το εγκληματικό σύμπαν του «Mentalist», κάτι από την αίσθηση τόπου του «Rome». Και οι πρωταγωνιστές του; Δε θα μπορούσε να έχει πετύχει πιο διάνα: ο Μπεν Μακένζι είναι φανταστικός ως Γκόρντον, έχοντας το είδος του τετράγωνου, καθαρού προσώπου μα ταλαιπωρημένου ταυτόχρονα με εκατό διαφορετικές έγνοιες και ηθικά βάρη, που χρειάζεται ένας τέτοιος χαρακτήρας. Και παρτενέρ του, ο διεφθαρμένος Χάρβεϊ Μπούλοκ του Ντόναλ Λογκ, ένας ηθοποιός για τον οποίον θα παρακολουθούσα κυριολεκτικά το οτιδήποτε.
Η χημεία τους είναι το καλύτερο κομμάτι της σειράς, καθώς ακροβατούν στη λεπτή ισορροπία της αμοιβαίας αντιπάθειας που σε κάποιο επίπεδο κρύβει συμπάθεια και εκτίμηση. (Τουλάχιστον από την πλευρά του Μπούλοκ.) Οι σκηνές που μοιράζονται οι δυο τους δίχως ενοχλήσεις, κάνουν το όλο εγχείρημα να αξίζει τον κόπο.
Και σίγουρα βοηθάει η δουλειά που έχει γίνει σε αισθητικό επίπεδο, με μια Γκόθαμ που κοιτώντας την από πάνω μοιάζει με κόλαση στην οποία ετοιμαζόμαστε να πραγματοποιήσουμε κατάβαση, και την οποία όταν εξερευνούμε το κάνουμε με ένα συνδυασμό φόβου και θαυμασμού. Το σκοτάδι βλέπεις δεν είναι αυτή η μονόχρωμη πίσα ενός «Man of Steel», μα εμπεριέχει στοιχεία του Μπατ-σύμπαντος. Καταφέρνει να μοιάζει και ποπ και μουντό και ζωντανό και θεοσκότεινο, πιο πολύ Νόλαν παρά Σνάιντερ. Όπως θα έπρεπε δηλαδή.
Αν λοιπόν οι δύο κεντρικές φιγούρες, που προσπαθούν ο καθένας να πετύχει τους σκοπούς του παραμένοντας δίπλα στον άλλον, και το σκηνικό μες στο οποίο ενεργούν, αποτελούν στοιχεία τόσο πετυχημένα, γιατί η σειρά μοιάζει να κολλάει τόσο πολύ;
Γιατί αυτό που έγραψα στην αρχή δεν ισχύει.
«όχι για μια ακόμα ιστορία με τους ίδιους χαρακτήρες ή (μακριά από εμάς) ιστορία προέλευσης»: Ναι. Θά’θελα. Και πιθανώς και ο Χέλερ το ίδιο.
Βλέπεις, η παραπάνω σειρά που περιγράφουμε τόση ώρα μάλλον δεν ήταν αρκετή για κάποιους, και στην πορεία της ανάπτυξής της άλλαξε αρκετά ώστε να περιλαμβάνει και τους ίδιους χαρακτήρες αλλά και μια ακόμα ιστορία προέλευσης. Πολλές, για την ακρίβεια. Σε πρίκουελ. Πολλαπλό πρίκουελ origin story; Λυπηθείτε μας.
Έτσι, στη διαδρομή του πρώτου επεισοδίου και μόνο, ο Γκόρντον πετυχαίνει εντελώς τυχαία -προσπαθώντας να διαλευκάνει το φόνο των γονιών του μικρού Μπρους Γουέιν- τη νεαρή Κατγούμαν, τον νεαρό Πιγκουίνο, τη νεαρή Poison Ivy, τον νεαρό Γρίφο. Δεν υπάρχει λόγος για τίποτα από όλα αυτά, σημειώστε. Η σειρά έχει ενδιαφέρον για το σύμπαν που στήνει γύρω από την σχέση της Μαφίας με το νόμο και την τάξη, από το πώς ο Φαλκόνε χρησιμοποιεί τον Μπούλοκ και πώς ο Μπούλοκ προσπαθεί -μα δεν καταφέρνει- να ελέγξει τον Γκόρντον.
Και άντε να δεχτούμε ως σημείο εκκίνησης της σειράς τον φόνο των Γουέιν. Άλλωστε παραμένει ως στιγμή το απόλυτο σύμβολο της σκοτεινής Γκόθαμ σε ανάγκη ενός ήρωα. Αλλά το ότι μέσα στα επόμενα 40 λεπτά πρέπει να γνωρίσουμε τη μισή πινακοθήκη ηρώων του Μπάτμαν, είναι κάτι απεγνωσμένο και αταίριαστο, που εκτός από γελοίο, πετάει και τα πάντα στην ιστορία εκτός ρυθμού. Μέχρι να φτάσουμε στο τέλος, θα εύχεσαι κι εσύ να ρίξουν το φόνο σε έναν αθώο για να πάμε παρακάτω.
Δώσε στη σειρά 4-5 επεισόδια, κι ο Γκόρντον θα τρέχει τριγύρω κυνηγώντας έναν 8χρονο Mister Freeze που παίζει με νεροπίστολα κι έναν 13χρονο Χάρβεϊ Ντεντ που περνάει όλη την ώρα του με νομίσματα στον κουλοχέρη ενώ τον ψάχνει η μαμά του για φαγητό.
Προφανώς τα επιμέρους στοιχεία θα μπορούσαν να στηρίξουν μια καλή σειρά, όμως η αβεβαιότητα σχετικά με το τι θέλει να είναι το «Gotham», το αφήνει ως ένα αμήχανο και πραγματικό βαρετό δείγμα κόμικς νουάρ τηλεόρασης. Η ομορφιά και η χημεία των πρωταγωνιστών μπορεί να σε πάει αρκετά μακριά, αλλά σε κάποιο σημείο ο Χέλερ (ή το στούντιο ή όποιος τελοσπάντων ακόμα εμπλέκεται δημιουργικά), θα πρέπει να αποφασίσει ακριβώς τι σειρά είναι αυτή που θέλει να φτιάξει, και να τη φτιάξει. Εύχομαι να έχει περισσότερο να κάνει με χαρακτήρες σαν τη Μοντόγια και τον Άλεν (οι φανταστικοί πρωταγωνιστές του κόμικ «Gotham Central», δηλαδή τη σειρά που υποπτεύομαι πως ήθελε στην πραγματικότητα να κάνει ο Χέλερ), και λιγότερο αυτή τη σκοτεινή Tiny Toons εκδοχή του σύμπαντος του Μπάτμαν, με 5 αστειάκια για τον Γρίφο το λεπτό, και τον Τζιμ Γκόρντον να δίνει λογαριασμό σε ένα ανήλικο παιδί για τη σχέση του με τη μαφία.
Θα επανέλθουμε μετά από μερικά ακόμη επεισόδια, όταν και θα έχουμε μια πιο συγκεκριμένη ιδέα για το πού πάει το πράγμα.
Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος το Σεπτέμβριο θα ρίξουμε μια ματιά σε όλες τις νέες σειρές που κάνουν πρεμιέρα στην Αμερική. Η τηλεοπτική σεζόν έχει φυσικά αλλάξει δομή σε σχέση με 10 χρόνια πριν. Σημαντικές σειρές κάνουν πρεμιέρα και τους 12 μήνες, με κάθε πιθανό τρόπο, φορμάτ ή πλατφόρμα διάδοσης, ωστόσο η σεζόν των πιλότων παραμένει ένα ενδιαφέρον απομεινάρι της αναλογικής εποχής: Κάθε χρόνο, σε ένα διάστημα 2-3 βδομάδων, τα 5 ελεύθερα (μη καλωδιακά) δίκτυα κάνουν πρεμιέρα σχεδόν σε όλες τις νέες τους σειρές για την ερχόμενη σεζόν, σε ένα τύποις battle royale που έχει λίγους νικητές και πολλούς χαμένους. Το τελικό προϊόν συνήθως καταλήγει να μην έχει σχέση με τον πιλότο από τον οποίο ξεκίνησε (ειδικά στις κωμωδίες), αλλά η παράδοση αυτή συνεχίζει να είναι καθοριστική για το μέλλον πολλών νέων σειρών, για όσο τελοσπάντων καιρό υπάρχει ακόμα. Γι’αυτό και βλέποντας αυτό το πρωίμο δείγμα της κάθε σειράς, θα εξετάζουμε κυρίως τις υποσχέσεις που αφήνει και το κατά πόσο θα είχαμε διάθεση να παραμείνουμε μαζί της.
Δε χρειάζεται και μεγάλη γνώση της τηλεοπτικής πραγματικότητας για να καταλάβει κανείς τι κάνει εδώ το CBS. Ύστερα από μια γιγάντια χρονιά για το «Good Wife» (αν όχι σε αληθινές θεαματικότητες, τότε σίγουρα σε δημοσιότητα, προσοχή, βραβεία), το δίκτυο προφανώς και θα ήθελε να κινηθεί περαιτέρω σε αυτή την κατεύθυνση. Εξ ου και το ταίριασμα του «Madam Secretary» τα βράδια της Κυριακής πριν τη σειρά των Ρόμπερτ και Μισέλ Κινγκ.
Ο τόνος και η κεντρική δραματουργική λογικά συγγενεύουν. H σειρά ακολουθεί την Ελίζαμπεθ Μακόρντ, μια καθηγήτρια πανεπιστημίου με παλαιούς δεσμούς με τον Πρόεδρο των ΗΠΑ, ο οποίος σε μια στιγμή κρίσης της ζητά να αναλάβει το πόστο της Υπουργού Εξωτερικών. Η Ελίζαμπεθ κι η οικογένειά της μετακομίζουν στην Ουάσινγκτον καθώς εκείνη προσπαθεί να ισορροπήσει τα καθήκοντά της στον Λευκό Οίκο και την οικογενειακή της ζωή. Όποτε τίθεται το θέμα, η εξήγηση που δίνει στο γιατί δέχθηκε τη δουλειά είναι πως ήθελε να κάνει τη διαφορά στον κόσμο, να κάνει ‘το καλό’.
Αν όλη αυτή η παραπάνω παράγραφος θυμίζει εκατό διαφορετικά πράγματα, αυτό σημαίνει πως όποιος άνθρωπος έκανε το pitch, πέτυχε το στόχο του. Δεν υπάρχει τίποτα άσχημο στο να θυμίζεις γνώριμα πράγματα, όλα έτσι ξεκινούν. (Το ίδιο το «Good Wife» ήταν μια ιστορία παρμένη από τα εποχιακά ταμπλόιντ και κοίτα σε τι εξελίχθηκε.) Το πρόβλημα είναι όταν δεν μένει τίποτα άλλο από πίσω, όταν επιχειρήσεις να παραμερίσεις την κουρτίνα.
Στον κεντρικό ρόλο πρωταγωνιστεί η Τία Λεόνι, που μου είναι αόριστα συμπαθής και κάνει αόριστα καλή δουλειά εδώ, αν και ποτέ δεν σε κρατά σφιχτά με την ερμηνεία της. Είναι αυτό που πρέπει να είναι, αλλά δεν είναι συναρπαστική. Κάτι που ισχύει για όλη τη σειρά, στην πραγματικότητα. Δανείζεται στοιχεία από τα δύο κατεξοχήν πολιτικά shows της Στιγμής με γυναίκες ηρωίδες (το «Good Wife» και το «Scandal», και τα δύο φανταστικά για ακραία διαφορετικούς λόγους) και τα φιλτράρει μέσα από τις ευαισθησίες ενός «West Wing», αλλά σε μια εποχή όπου αυτή η μαγική διάθεση για καλό του σκρούμπολ σύμπαντος του Σόρκιν μοιάζει διαλυμένη στο έδαφος σε χιλιάδες κομματάκια από την σκληρή αλήθεια ενός ενηλικιωμένου κόσμου.
Το βασικό στόρι του πιλότου, για δυο νέους που βρίσκονται αιχμάλωτοι στη Συρία, το ξεπερνά η ίδια η πραγματικότητα, αλλά την ίδια στιγμή δεν χρησιμοποιείται καν με τρόπο που να εμπνέει κάτι αληθινά βαθύ μέσα στους ήρωες. Ταυτόχρονα κάποια επιμέρους στοιχεία μοιάζουν άτσαλα τοποθετημένα, ειδικά η υποψία συνομωσίας γύρω από τον θάνατο του προκατόχου της Ελίζαμπεθ. Ενώ την ίδια ώρα η οικογένειά της δεν ξεπερνά το ρόλο των σκηνικών. Έχουν όλοι τη μία ατάκα τους, τη φράση-κλειδί τους. Χειρότερος όλων ο μικρός, ‘αναρχικός’ γιος που δε μιλάει ποτέ σαν άνθρωπος παρά λέει φράσεις που υπογραμμίζουν την αναρχοσύνη του για τους θεατές. (Φαντάζομαι πως η σεναριογράφος Μπάρμπαρα Χολ θα περιμένει ότι οι θεατές της σειράς θα σοκάρονται κάθε φορά που ο μικρός ανοίγει το στόμα του.)
Πιθανώς να λέω και ανοησίες. Πιθανώς ο κόσμος πάντα να έχει χώρο για έναν παραμυθένιο Λευκό Οίκο ενός Τζεντ Μπάρτλετ, αλλά αυτό δε μοιάζει να συμβαίνει με το «Madam Secretary»: Ο πιλότος αυτός δεν διαθέτει τίποτα από τη μαγεία και το ρυθμό του έργου του Σόρκιν ή τίποτα από τη μανία και την εθιστικότητα εκείνου της Ράιμς. Η δημιουργός Μπάρμπαρα Χολ, η οποία έχει δημιουργήσει «Joan of Arcadia» και «Judging Amy», ενώ έχει δανείσει την πένα της σε «Northern Exposure» και «Homeland», δεν είναι αμελητέα ποσότητα. Οπότε σίγουρα δεν διαγράφουμε τίποτα.
Επιπλέον, το στιβαρό καστ (με τον άνθρωπο-πασπαρτού Ζέλικο Ιβάνεκ να βρίσκεται και εδώ), η καλή αίσθηση κεντρικού χαρακτήρα και της αποστολής της, μια γενικότερη αίσθηση ικανότητας που περιβάλλει τη σειρά, αλλά και εν τέλει η άνεση με την οποία παρακολουθεί κανείς αυτό το πρώτο επεισόδιο, είναι στοιχεία όχι απαγορευτικά ως προς τη συνέχεια. Μια τέτοια σειρά μπορεί πολύ εύκολα να είναι φανταστική σε μισή ή μία σεζόν από τώρα. Για την ώρα δεν δηλώνω ικανοποιημένος, αλλά τη ψήφο εμπσιτοσύνης την δίνω.
Δεν έχω ιδέα πώς ακολουθείς μια σεζόν σαν την 5η αυτής της σειράς, αλλά από την άλλη δεν είχα ιδέα πώς ακολουθείς σχεδόν τα μισά από τα επεισόδια εκείνης της σεζόν καθώς συνέβαινε. Οπότε θέλω να πω, το “Good Wife” ξέρει πολύ καλά πώς να διαχειρίζεται άπιαστες προσδοκίες και τον φόβο μπροστά στο κενό που έρχεται ύστερα από την ανατίναξη των θεμελίων μιας σειράς. Η διαφορά με το “Good Wife” είναι πως η ανατίναξη δεν συνέβη από απόγνωση, αλλά ως δραματουργική επιλογή. Γι'αυτό και οι συνέπειες είχαν τόσο οργανική δομή, γι'αυτό κάθε δευτερόλεπτο ήταν καθηλωτικό, γι'αυτό και το σύνολο λειτουργούσε τόσο καλά. Παρόλ'αυτά η σεζόν τελείωσε, γράφτηκε στην ιστορία με χρυσά γράμματα, και τώρα πάμε παρακάτω. Κλασικά, όπως έχουμε μάθει να περιμένουμε από τη σειρά, τίποτα εδώ δεν κινείται σε νεκρά. Αν δηλαδή η προσδοκία ήταν πως η πρεμιέρα του 6ου κύκλου θα εστίαζε στο ενδεχόμενο πολιτικής καριέρας της Αλίσια ή στον ερχομό της Νταϊάν στη φίρμα, τότε... well, δεν κάναμε λάθος αν τα περιμέναμε όλα αυτά, αλλά θα κάναμε λάθος αν περιμέναμε πως θα ήταν οι κυρίαρχες ιστορίες. Κλασικά, οι Κινγκς έριξαν άλλο ένα μπουρλότο στα αποκαϊδια πριν προλάβουμε να δούμε πώς μοιάζει το τοπίο όταν κατακάθεται ο καπνός. Έτσι, η υπόθεση της βδομάδας, ή τελοσπάντων αυτό περνάει δομικά σαν υπόθεση της βδομάδας, είναι η σύλληψη από το πουθενά του Κάρι, ο οποίος βρίσκεται στο στόχαστρο της εισαγγελίας ώστε μέσω αυτού να μπορέσουν να φτάσουν στον Μπίσοπ, που κάνει την επιστροφή του στη σειρά. Αυτό δε μοιάζει με υπόθεση που θα φύγει άμεσα από τη μέση, έχει χαρακτηριστικά περισσότερο κάποιου season arc- ή έστω (επειδή η σειρά δεν κάνει ακριβώς season arcs) κάποιου σημαντικού στόρι που θα πυροδοτήσει περαιτέρω εξελίξεις σε μορφή ντόμινο.
Για παράδειγμα. Ο Κάρι όντως βοήθησε τον Μπίσοπ; (Τι άκουσε η Καλίντα; Και ποιο το νόημα της τελευταίας σκηνής όπου έκανε πως δεν τον είδε;) Αν τον βοήθησε, τότε μπορείς όντως να τον κατακρίνεις ηθικά περισσότερο από ό,τι αν όχι; Ούτως ή άλλως τα λεφτά ενός εγκληματία παίρνουν, τι διαφορά έχει αν κάνουν τα στραβά μάτια και διαχωρίζουν τις νόμιμες από τις παράνομες δουλειές του, λες και έχει διαφορά; Αν δεν τον βοήθησε, τότε μήπως θα είχε αξία να βοηθήσει τον Φιν Πόλμαρ να τον βάλει μέσα; Λέω εγώ τώρα. Ο οποίος Φιν μέσω αυτού του στόρι βρίσκει κι έναν λόγο να μένει στη σειρά, υποθέτω οι Κινγκς έχουν σχέδια για αυτόν αλλά σε πρώτη φάση χρειαζόταν έναν λόγο για να βρίσκεται ακόμα εδώ. Τρελό ενδιαφέρον για το πώς θα εξελιχθεί αυτό, αλλά και η πιθανή πολιτική καριέρα της Αλίσια. Τα νούμερα που ανακάλυψε ο Ιλάι μπορεί να ακούγονται βολικά μεγάλα, αλλά αν το καλοσκεφτείς όντως βγάζει νόημα πως η Αλίσια θα είχε απόλυτη αποδοχή από όλα τα δημογραφικά γκρουπ. Όπως και η ίδια η σειρά, έτσι κι η πρωταγωνίστριά της εκτελεί εδώ και χρόνια μια φοβερή άσκηση ισορροπίας ανάμεσα στο καθήκον, τον επαγγελματισμό, την ηθική, το δημόσιο και το προσωπικό, που καταφέρνει να κάνει τους πάντες να θαυμάζουν. Σε άλλη μία σεζόν θαυμασμού λοιπόν.
Σημειώσεις: *Δυσκολεύομαι να πιστέψω πώς ο Κάνινγκ με τον Ντέιβιντ Λι δε θα ήξεραν με σιγουριά ακριβώς τι θέλει να κάνει η Νταϊάν. Και δυσκολεύομαι να πιστέψω πως δε θα κατάφερναν να κρατήσουν στην εταιρεία τους πελάτες της. Και δυσκολεύομαι να πιστέψω πως ύστερα θα τη δεχόταν ως ισότιμη ο Κάρι. Γενικά κρύβει ζόρια αυτή η μετάβαση. *Κοίταζα την κόρη του Ιλάι και αναρωτιόμουν από πού τη θυμόμουν και μετά θυμήθηκα πως την είδα προχτές στο φανταστικό “The Mend” που προβλήθηκε στις Νύχτες Πρεμιέρας και όσο την κοίταζα εκεί αναρωτιόμουν από πού τη θυμόμουν και μόλις συνειδητοποίησα πως τη θυμόμουν από το “Good Wife” εξαρχής. Στίβεν Μόφατ, τηλεφώνησέ μου. *Μου αρέσει το πόσο ευθεία είναι η σειρά σχετικά με το τι συμβαίνει με τον Πίτερ και την intern. *Ο Κάρι δέχτηκε πρώτα με έκπληξη και ύστερα με σιωπηλή κατανόηση το αναγκαίο μαχαίρωμά του. Όταν τον ρώτησαν η Αλίσια κι η Νταϊάν αν τον εκφόβισε κανείς, είπε όχι. Παρόλο που Αλίσια, Κάρι και Μπίσοπ έχουν όλοι ακριβώς το ίδιο συμφέρον από αυτή την ιστορία, εδώ έπρεπε κάθε κορυφή αυτού του τριγώνου να προσπεράσει με ψέματα την άλλη. Ένα ακόμα μικρό μα φανταστικό δείγμα του πόσο περίπλοκα μπλέκει η σειρά τις διαφορετικές πλευρές ενός ζητήματος ώστε όλοι να έχουν δίκιο και όλων το δίκιο να έρχεται κόντρα στου άλλου το δίκιο. *Μιλώντας για τον Μπίσοπ, εκπληκτική η ισορροπία της έντασης στη σκηνή με την Καλίντα. “Είναι καλό για σένα,” του είπε αναφερόμενη στην πιθανή αποφυλάκιση του Κάρι. Τη στιγμή που έβγαλε αυτές τις λέξεις από το στόμα της, ήξερες τη λογική ακολουθία αυτής της σκέψης, το πώς ήταν σα να υποννοούσε πως κατά τα άλλα ο Μπίσοπ απειλείται, και πόσο τελοσπάντων θα ήθελε να μην έχει πει ποτέ έστω μια λέξη. *Και ο Χερκ από το “Wire” σε μια απολαυστική σκηνή, φέρνει τα χρήματα της εγγύησης στα γραφεία της Florick/Agos. Ο Μπίσοπ, φυσικά, ήταν εκεί για απολύτως νόμιμο σκοπό. Κατανοητό.
Υιοθετώντας μια επαναστατική δομή, αρχικά με τα φλάσμπακ και ύστερα με τις διαφόρων ειδών παράλληλες ιστορίες, το «Lost» κατάφερε αβίαστα κάτι που μυριάδες σειρές μυθολογίας που το ακολούθησαν δεν μπόρεσαν ποτέ να πετύχουν: Την εξισορρόπηση του μπλεγμένου μύθου αμέτρητων ανατροπών και αποκαλύψεων, με την επεισοδιακή, αυτοτελή αφήγηση αφοσιωμένη σε συνήθως ένα χαρακτήρα τη φορά.
Ας αναλογιστούμε το εξής. Οι περισσότερες σύγχρονες σειρές δεν έχουν, πλέον, αρκετά διακριτά μεταξύ τους επεισόδια ώστε να δικαιολογούν την οποιαδήποτε τέτοια λίστα, ειδικά αν είναι σειρά μυθολογίας. Όλο και περισσότερες σύγχρονες δουλειές λειτουργούν στη λογική της μιας ιστορίας κομμένης στα Χ κομμάτια, παρά μιας ανθολογίας ιστοριών που όλες μαζί σχηματίζουν κάτι ευρύτερο.
Το «Lost», περήφανος απόγονος σε ίσα μέρη του «Twilight Zone», των «X-Files» και του «Survivor», κατάφερνε σε επίπεδο δομής, να παρουσιάζει κάθε φορά μια ιστορία με αρχή, μέση, τέλος και θεματική συνοχή, καθώς την ίδια ώρα επέκτεινε με διάφορους -άλλοτε εντυπωσιακούς, συχνά εξοργιστικούς- τρόπους το σύμπαν της και τους θρύλους της. Παίζοντας μάλιστα σε ένα τερέν που δε γνώριζε από χρονικούς περιορισμούς.
Η αλήθεια είναι πως γνωρίζοντας εκ των υστέρων τι είναι αυτό που παρουσίαζε το «Lost», οι περισσότεροι δημιουργοί δε θα το αναλάμβαναν γιατί μοιάζει με στοίχημα αδύνατο να κερδηθεί. Οι Λίντελοφ και Κιουζ έκαναν λάθη στην πορεία, όμως εν τέλει δημιούργησαν κάτι που, απέναντι σε κάθε λογική, παραμένει ανέγγιχτο και δύσκολο να αντιγραφεί ή να αποδομηθεί σε ικανοποιητικό βαθμό.
Κι ένα από τα σημεία της νίκης τους, είναι ακριβώς ο τρόπος με τον οποίον η σειρά εκμεταλλεύεται τις δυνατότητες του μέσου για να πει την -όποια, εν τέλει- ιστορία της. Εμείς, τιμώντας τα 10 χρόνια από τη γέννηση αυτού του αδιαμφισβήτητου ποπ φαινομένου, βουτάμε σε αναμνήσεις, παλιά recaps και ό,τι άλλο μέσο διατίθεται, για να κατατάξουμε όλα τα επεισόδια με σειρά προτίμησης.
Τώρα, προφανώς η λίστα είναι ακραία υποκειμενική, και επίσης εξυπακούεται πως μια λίστα με τόσα πολλά αντικείμενα (111 θέσεις για 117 επεισόδια) δε θα είναι και το πιο στέρεο πράγμα στον κόσμο. (Ας πούμε απλά πως, για παράδειγμα, η θέση 97 με τη θέση 72 δε θα έχουν και τόση αστρονομική διαφορά.) Επίσης, ειδικά στο «Lost», μεγάλο ρόλο παίζει και ο παράγοντας προσωπικής προτίμησης σε επίπεδο χαρακτήρων. Αν ας πούμε διακρίνετε μια ιδιαίτερη αδυναμία σε επεισόδια του Ντέσμοντ ή του Σώγιερ, ναι εντάξει, ένοχος. Όλοι έχουμε τις αδυναμίες μας.
(Προκαταβολικά συγγνώμη από τους φανς της Κέιτ.)
Με όλα αυτά λοιπόν υπόψη, πάμε σε μια παντελώς υποκειμενική κατάταξη των 6 χρόνων του «Lost», από το χειρότερο επεισόδιο, προς το καλύτερο, με ελάχιστα λόγια για το καθένα. Δείτε το σαν μια αφορμή να θυμηθούμε ακόμα και κάποιες μικρές στιγμές της σειράς που είχαμε ξεχάσει.
111. Σεζόν 3, Επεισόδιο 9, «Stranger in a Strange Land»
To πολυαναμενόμενο φλάσμπακ που αποκαλύπτει την προέλευση των τατουάζ του Τζακ. Γκεστ σταρ από την μεγάλη ερμηνεύτρια Μπάι Λινγκ. Τόσο προφανές χαμηλό σημείο της σειράς που εν τέλει έκανε ένα τεράστιο καλό: Έπεισε το δίκτυο για την ανάγκη σαφούς σημείου τερματισμού, επιτρέποντας σε Λίντελοφ και Κιουζ να σφίξουν την αφήγησή τους στις επόμενες σεζόν. Κοινώς, το γεγονός πως στα χαμηλά αυτής της λίστας βρίσκονται τόσα λίγα επεισόδια των σεζόν 4 και 5 οφείλεται σε αυτό το μαγικό επεισόδιο.
110. Σεζόν 2, Επεισόδιο 18, «Dave»
Το απαραίτητο ‘μήπως είμαι τρελός, μήπως τά’χω χαμένα’ επεισόδιο κάθε sci-fi/fantasy σειράς. Δεν μου αρέσει το trope γενικώς, αλλά ειδικά ετούτη εδώ η εκτέλεση είναι χαοτικά κακή, με μια προσπάθεια ανατροπής που σκάει στα μούτρα των σεναριογράφων όντας προφανής από την πρώτη στιγμή.
109. Σεζόν 2, Επεισόδιο 12, «Fire + Water»
Είχα ξεχάσει πόσο πολύ βαριόμουν αυτά τα κλισέ φλάσμπακ του Τσάρλι με την ‘ροκ σταρ ζωή ουυυ’ αλλά ειδικά ετούτο είναι τονικά ό,τι νά’ναι. Για να μη σχολιάσω τα αγαλματάκια της Παναγίας με τα ναρκωτικά στο νησί. Χριστέ μου.
108. Σεζόν 2, Επεισόδιο 2, «Adrift»
Εδώ είναι που αρχίζουν τα μεγάλα ζόρια στη σειρά αν το καλοσκεφτείς: Στο επεισόδιο δε συμβαίνει σχεδόν απολύτως τίποτα, και για τους κόπους μας λαμβάνουμε μια σεζόν ασταμάτητων κραυγών ΓΟΥΩΩΩΩΩΛΤ. Βυθίστε τη σχεδία σας ικετεύω.
107. Σεζόν 6, Επεισόδιο 3, «What Kate Does»
Το μόνο χειρότερο από φλάσμπακ της Κέιτ ήταν τα flash-sideways της Κέιτ. Αδιάφορη σε όλα τα παράλληλα σύμπαντα.
106. Σεζόν 6, Επεισόδιο 13, «The Last Recruit»
Πιόνια (‘χαρακτήρες’) κουνιούνται με αργόσυρτους και επαναλαμβανόμενους ρυθμούς ώστε όλα να είναι έτοιμα για τη μάχη του φινάλε, ακριβώς το είδος του επεισοδίου που βαριέμαι να βλέπω όταν δε συνονδεύεται από λίγη ουσία. Και η επανένωση του Τζιν με τη Σαν (το σίκουελ) με τη Σαν να θυμάται ξανά τα αγγλικά της. Νευρικά γέλια. Ο Νίκος Φώσκολος θα ήταν περήφανος.
105. Σεζόν 2, Επεισόδιο 11, «The Hunting Party»
Στο χιλιοστό φλάσμπακ του Τζακ, η Σάρα του φωνάζει με δραματή ένταση στη φωνή της, «Πάντα θα χρειάζεσαι κάτι να φτιάξεις!!!». So deep.
104. Σεζόν 1, Επεισόδιο 7, «The Moth»
Αυτές οι ιστορίες ροκ σταρ ζήλειας, ανόδου και πτώσης είναι βαρετές ακόμα κι όταν αφορούν τους Oasis και τον Πιτ Ντόχερτι.
103. Σεζόν 1, Επεισόδιο 12, «Whatever the Case May Be»
H ιδέα των φλάσμπακς έμοιαζε άτρωτη, αλάνθαστη, συγκλονιστική, μέχρι που συνειδητοποιήσαμε πώς μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τις δυνάμεις του κακού. Η Κέιτ κάνει μια ληστεία, για να πάρει ένα αντικείμενο από τη θυρίδα, και μες στη θυρίδα είναι ένας φάκελος. ΤΑΝ ΤΑΝ ΤΑΝ. Αφήστε μας ήσυχους.
102. Σεζόν 3, Επεισόδιο 16, «One of Us»
Το θυμάστε όλο εκείνο το τζέρτζελο με τον Μπεν και τον καρκίνο και την εγχείρηση και το πώς τους δούλευε όλους για να τον εγχειρήσει ο Τζακ; Δεν παίρνω κι όρκο, μπορεί και να τα ονειρεύτηκα όλα αυτά.
101. Σεζόν 6, Επεισόδιο 5, «Lighthouse»
6η σεζόν φίλε. Εκτός από τα 3-4 συγκεκριμένα επεισόδια που λειτούργησαν για συγκεκριμένους λόγους, πραγματικά ήταν άβολη εμπειρία. Στο νησί άνθρωποι απλά πήγαιναν κι έρχονται μέχρι να βρεθούν όλοι στο σημείο που έπρεπε για την τελική μάχη, και στις προσωπικές ιστορίες είχαμε ένα fan fiction σύμπαν που εισήχθη και αναπτύχθηκε με παντελώς λάθος τρόπο. Αυτό το επεισόδιο είναι ο ορισμός της 6ης σεζόν.
100. Σεζόν 5, Επεισόδιο 4, «The Little Prince»
H Σαν να κοιτάει τους πάντες απειλητικά είχε ένα κάτι, όμως πραγματικά είχα ελάχιστη υπομονή για την όλη φάση με την Κέιτ και το μωρό στο πλαίσιο της προσδοκώμενης επιστροφής στο νησί. Σε όλη τη διάρκεια αυτών των επεισοδίων σχεδόν φώναζα στην οθόνη ΤΕΛΕΙΩΝΕΤΕ ΓΥΡΙΣΤΕ ΠΙΣΩ ΕΛΕΟΣ.
99. Σεζόν 5, Επεισόδιο 11, «Whatever Happened, Happened»
Εκείνο όπου η Κέιτ την είδε μαμά του μικρού ετοιμοθάνατου Μπεν, και τον πάει στον Ρίτσαρντ ο οποίος του κάνει Marvel magic, του σβήνει από τη μνήμη την φονική επίθεση του Σαγίντ και τον κάνει για πάντα Other. Παιδιά, όχι.
98. Σεζόν 6, Επεισόδιο 10, «The Package»
Το επεισόδιο που η Σαν ξεχνάει τα αγγλικά της. Εγώ ξέχασα αυτά που ήξερα.
97. Σεζόν 4, Επεισόδιο 10, «Something Nice Back Home»
Η σπάνια αστοχία της 4ης σεζόν, το επεισόδιο όπου ξαφνικά σταματάμε να ασχολούμαστε με όσα έκαναν τη σειρά φανταστική για εκείνα τα 2-3 χρόνια και αντ’αυτού είδαμε με τρόμο την επιστροφή του αποκρουστικότερου τέρατος στην ιστορία του show, της σχέσης του Τζακ με την Κέιτ.
96. Σεζόν 6, Επεισόδιο 12, «Everybody Loves Hugo»
Η παράλληλη ιστορία του Χιούγκο με τη Λίμπυ είναι κάπως γλυκιά, και οι προσπάθειες Ντέσμοντ και Λοκ να αλληλοσφαχτούν στα διάφορα σύμπαντα είχε τη φάση της, αλλά γενικά το επεισόδιο είναι από αυτά τα ‘Are We There Yet’ της τελευταίας σεζόν. Μπόνους μειωμένοι πόντοι επειδή εδώ φάνηκε πως η φάση με το παράλληλο σύμπαν θα πήγαινε σε κάποιο πραγματικά ενδιαφέρον σημείο αλλά τελικά ήταν μια απογοήτευση.
95. Σεζόν 5, Επεισόδιο 13, «Some Like It Hoth»
Επειδή ένας τίτλος επεισοδίου με ανόητη αναφορά στο «Star Wars» πραγματικά έλειπε από τη σειρά. Κατά τα άλλα ο Μάιλς αποκτά κι αυτός τα απαραίτητα father issues του γιατί αλλιώς σε ξερνάει το νησί στον ωκεανό.
94. Σεζόν 2, Επεισόδιο 15, «Maternity Leave»
Κάτι δεν πάει καλά με τον Άαρον! Μας νοιάζει περίπου 13%.
93. Σεζόν 2, Επεισόδιο 16, «The Whole Truth»
Και μόνο για τον τίτλο του αυτό το επεισόδιο θα έπρεπε να καεί στο σταυρό. Από εκεί και μετά, η τελευταία σκηνή με τον Χένρι/Μπεν να ζητά γάλα είναι ανθολογίας, αλλά το υπόλοιπο επεισόδιο, με τον Τζιν και τα προβλήματα με το σπέρμα του, όχι και τόσο.
92. Σεζόν 2, Επεισόδιο 4, «Everybody Hates Hugo»
Από όλα τα αφοσιωμένα σε έναν χαρακτήρα επεισόδια, του Χιούγκο είναι τα πιο ασταθή. Μπορούσαν να είναι τρομερά έξυπνα και διασκεδαστικά, μπορούσαν να είναι άστοχο χάσιμο χρόνου. Εδώ επιπλέον γνωρίσαμε και τη Λίμπυ, έναν από τους κατεξοχήν ΟΚ, Αυτό Πραγματικά Δεν Πήγε Πουθενά τηλεοπτικούς χαρακτήρες.
91. Σεζόν 4, Επεισόδιο 4, «Eggtown»
Το μισό επεισόδιο διαδραματιζόταν σε ένα μελλοντικό δικαστήριο της Κέιτ, το οποίο είναι όσο βαρετό ακούγεται.
90. Σεζόν 5, Επεισόδιο 6, «316»
Για να επιστρέψουν στο νησί, θα πρέπει να αναπαραστήσουν τις αρχικές συνθήκες όσο πιο πιστά γίνεται; Αλήθεια; Τραγέλαφος.
89. Σεζόν 3, Επεισόδιο 3, «Further Instructions»
Μετά την έκρηξη της καταπακτής συμβαίνουν στην παραλία ένα σωρό κουλαμάρες (πάντα ευχάριστο όταν το «Lost» αφήνεται στην παλαβομάρα του) αλλά δεν είναι σαφές αν μια από αυτές τις συνέπειες είναι και η εμφάνιση της Νίκι και του Πάολο. Δε θα ξεχάσω ποτέ την συλλογική πρώτη μας αντίδραση καθώς το βλέπαμε με παρέα και λες κι ήμασταν συνεννοημένοι φωνάξαμε όλοι μαζί «ΠΟΙΟΙ ΕΙΣΤΕ ΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΙ ΘΕΛΕΤΕ». Το φλασμπάκ του Λοκ την κουράζει ακόμα περισσότερο την ιστορία, παίζοντας κι άλλο με τις προσδοκίες περί αποκάλυψης της αιτίας που έμεινε παράλυτος.
88. Σεζόν 6, Επεισόδιο 7, «Dr. Linus»
To μόνο χειρότερο από ανούσια και αργόσυρτα επεισόδια της τελευταίας σεζόν, είναι τα ανούσια και αργόσυρτα επεισόδια της τελευταίας σεζόν που είναι τοποθετημένα ανάμεσα σε επεισοδιάρες της τελευταίας σεζόν.
87. Σεζόν 3, Επεισόδιο 4, «Every Man for Himself»
Μια από τις αγαπημένες μου ατάκες του Σώγιερ («What the hell am I going to write, ‘Dear Goo-goo, Ga-ga?’ She's a baby.») σε ένα από τα τόσο αδιάφορα πλέον επεισόδια της κουραστικής 3ης σεζόν που είχα φτάσει στο σημείο να μη νοιάζομαι πια αν ο Σώγιερ ήταν ικανός ή ανίκανος παράνομος.
86. Σεζόν 3, Επεισόδιο 11, «Enter 77»
Στο νησί οι ναυαγοί παίζουν πινγκ-πονγκ (τέλειο) αλλά στο φλάσμπακ ο Σαγίντ αισθάνεται πρωτότυπες ενοχές και κοιτάει μια γάτα βαθιά στα μάτια (δυσάρεστο). Οι σεναριογράφοι της σειράς γενικά παραήταν ταλαντούχοι για να καταλήξουν να βγάζουν πολλά άθλια επεισόδια σαν εκείνο με τα τατουάζ του Τζακ, όμως αν η σειρά δεν είχε αποκτήσει end date τότε την φαντάζομαι με σεζόν μετά τη σεζόν γεμάτη επεισόδια σαν αυτό, κάτι δηλαδή ακόμα χειρότερο.
85. Σεζόν 3, Επεισόδιο 6, «I Do»
Εκείνο με το σεξ στα κλουβιά και με την χαραμισμένη εμφάνιση του Νέιθαν Φίλιον στο φλάσμπακ της Κέιτ.
84. Σεζόν 3, Επεισόδιο 15, «Left Behind»
Πω πω, μέσα 3ης σεζόν. Πραγματικά δοκίμαζαν την αφοσίωσή μας.
83. Σεζόν 1, Επεισόδιο 9, «Solitary»
Κούραζε κανέναν άλλον η Ρουσώ ή μόνο εμένα; Όσο για το επεισόδιο, καμία αντίρρηση, ικανότατο ήταν, αλλά γενικά αυτά τα πρώτα επικεντρωμένα στον Σαγίντ δεν είχαν τίποτα από την ποπ creepy ενέργεια που έκανε τη σειρά καλή. Ήταν συμπαθής τηλεόραση αλλά ήταν μέτριο «Lost».
82. Σεζόν 2, Επεισόδιο 22, «Three Minutes»
Ήταν αυτό το πρώτο επεισόδιο μεμονωμένου φλάσμπακ που διαδραματίστηκε εξ ολοκλήρου στο νησί; Όπως και νά’χει, τόσος πολύς Μάικλ μπορούσε να κουράσει πάρα πολύ γρήγορα. Δηλαδή πραγματικά, δε χρειαζόταν ολόκληρο επεισόδιο για να καταλάβουμε γιατί έκανε αυτό που έκανε. Επίσης, ο Έκο ξαφνικά παράτησε την εκκλησία κι αποφάσισε να ασχοληθεί με τα νούμερα. Μετά την απογοητευτική 2η σεζόν, σε αυτό το σημείο είχα πια την αίσθηση πως οι σεναριογράφοι δεν έχουν ιδέα τι κάνουν με τους μισούς χαρακτήρες του καστ.
81. Σεζόν 5, Επεισόδιο 9, «Namaste»
To κακό της επανένωσης του κεντρικού καστ στην ίδια χρονική στιγμή ήταν η ανάσταση του ερωτικού τετραγώνου από την κόλαση.
80. Σεζόν 6, Επεισόδια 1+2, «LA X»
Η αιώνια μάχη μεταξύ Τζέικομπ και Μαύρου Καπνού εδραιώθηκε με ικανοποιητικό τρόπο, αλλά ύστερα από την θυσία της Τζούλιετ περίμενα κάτι πιο εντυπωσιακό σαν closing act της σειράς από την εισαγωγή αυτού του τεμπέλικου παράλληλου φαντασιακού σύμπαντος. Μια χαρά είναι τα What If κόμικς αλλά όχι όταν διαβάζεις το 100ό τεύχος του run ενός συγγραφέα και ξαφνικά καταλαμβάνουν τις μισές σελίδες κάθε μήνα.
79. Σεζόν 3, Επεισόδιο 18, «D.O.C.»
Ο Τζιν το ρίχνει στο κουνγκ-φου (awesome!) αλλά την παράσταση κλέβει η Γιούντζιν Κιμ βγάζοντας συναισθηματικό νόημα από το τυπικά κακογραμμένο σενάριο των Κίτσις/Χόροβιτς.
78. Σεζόν 6, Επεισόδιο 8, «Recon»
Υποθέτω αν είναι να τα έχουμε υποχρεωτικά τα flash sideways, ας επικεντρώνονται τουλάχιστον στον Σώγιερ, σωστά;
77. Σεζόν 3, Επεισόδιο 7, «Not in Portland»
H επιστροφή της σειράς μετά από ένα διάλειμμα μηνών έληξε κάπως εκείνο το βαρετό παράλληλο storyline με το Άλλο Νησί αλλά γενικά δεν ξεφεύγει από τη μετριότητα της κοιλιάς στη μέση της 3ης σεζόν.
76. Σεζόν 2, Επεισόδιο 5, «...And Found»
H Σαν ψάχνει το δαχτυλίδι της, ο Μάικλ ψάχνει τον γιο του και το μόνο που μας σώζει είναι το σταθερό ενδιαφέρον στην προσωπική παρελθοντική διαδρομή του Τζιν, εδώ λίγο πριν γνωρίσει την Σαν.
75. Σεζόν 1, Επεισόδιο 21, «The Greater Good»
H Σάνον σε εκδικητική μανία για το θάνατο του Μπουν σε μια σπάνια -και κάπως βεβιασμένη- απόπειρα να αποκτήσει χρησιμότητα ο χαρακτήρας τόσο αργά στη σεζόν και ο Σαγίντ προστατεύει τον Λοκ στο περιτύλιγμα ενός άχρωμου φλασμπάκ του. Γίνονται πράγματα στη ζούγκλα όμως.
74. Σεζόν 2, Επεισόδιο 9, «What Kate Did»
Μια κάποια σχετική υπερβολή τη διακρίνουμε στο storyline της Κέιτ, θα έλεγε κανείς.
73. Σεζόν 5, Επεισόδιο 2, «The Lie»
O Χέρλι περνάει ποιοτικό χρόνο με το μπαμπά και τη μαμά ενώ ο Τζακ με τον Μπεν αρχίζουν να μαζεύουν τους 6 για να γυρίσουν πίσω. Τα filler της 5ης σεζόν ήταν καλύτερα από τα filler ας πούμε της 2ης, αλλά παραμένουν filler.
72. Σεζόν 2, Επεισόδιο 6, «Abandoned»
To κλασικό μοτίβο της μιας τελευταίας σταγόνας ευτυχίας πριν από την καταστροφή, καθώς ο Σαγίντ και η Σάνον επιτέλους ζουν τη στιγμή τους αλλά ευτυχώς όλα αυτά σύντομα κάνουν στην άκρη για την εκρηκτική είσοδο των άλλων ναυαγών, με την Άνα Λουσία να πυροβολεί την Σάνον στο σοκαριστικό cliffhanger.
71. Σεζόν 4, Επεισόδιο 6, «The Other Woman»
Προς στιγμήν στημένο ως μια χαριτωμένη μπλόφα για να πιστέψουμε πως η Τζούλιετ είναι κι αυτή μέλος των Oceanic Six λόγω της αναγνωρισιμότητάς της, κατά τα άλλα ένα ικανό χρονολόγιο της creepy σχέσης της με τον Μπεν.
70. Σεζόν 4, Επεισόδιο 7, «Ji Yeon»
Η ανατροπή που επιχειρείται εδώ, με τις σκηνές του Τζιν να είναι φλάσμπακ ενώ της Σαν flash-forward, έχει αν μη τι άλλο ενδιαφέρον ως προσέγγιση, αλλά εν τέλει δεν προσφέρει τίποτα.
69. Σεζόν 1, Επεισόδιο 14, «Special»
Μιλώντας για creepy πράγματα, καλωσήρθατε στην ιστορία του μικρού Γουώλτ, που στο σημείο της προβολής του επεισοδίου υπήρξε ένα από τα πιο συναρπαστικά πράγματα της σειράς αλλά στην πορεία των χρόνων έμεινε απλά ως ένα σημείο διαρκούς σύγχυσης.
68. Σεζόν 1, Επεισόδιο 10, «Raised by Another»
Κλείνοντας την creepy τριλογία: Η Κλερ, το αγέννητο μωρό της, το ανατριχιαστικό μέντιουμ που Κάτι Κρύβει- και, στο νησί, ο Ήθαν. Μπρ.
67. Σεζόν 2, Επεισόδιο 21, «?»
Ο Έκο, ο αδερφός του, το αεροπλάνο, και ένα -κυριολεκτικό- ερωτηματικό στη ζούγκλα. Η πιο δυνατή στιγμή ωστόσο είναι ο θάνατος της Λίμπι δίπλα στον Χέρλι, και η αναγνώριση του δολοφόνου της με την τελευταία της ανάσα.
66. Σεζόν 2, Επεισόδιο 19, «S.O.S.»
Στο νησί τσαντιζόμαστε όταν ο Τσάρλι και ο Έκο αρνούνται να βοηθήσουν τους υπόλοιπους στην έκκληση βοήθειας επειδή είναι απασχολημένοι με το χτίσιμο εκκλησίας, αλλά στο φλάσμπακ η Ρόουζ και ο Μπερνάρντ αποζημιώνουν. Η ιστορία τους δεν είναι ιδιαίτερα σημαντική στη μεγαλύτερη εικόνα αλλά είναι τόσο αξιαγάπητοι χαρακτήρες που απλά χαίρεσαι να τους βλέπεις.
65. Σεζόν 1, Επεισόδιο 15, «Homecoming»
Μάχη μέχρι θανάτου με τον Ήθαν αλλά και Βολική Αμνησία για την Κλερ, με κερασάκι αδιάφορο φλάσμπακ Τσάρλι.
64. Σεζόν 5, Επεισόδιο 10, «He’s Our You»
Εκείνο με τη συζήτηση για το αν μπορούμε να πάμε πίσω στο χρόνο για να σκοτώσουμε τον Χίτλερ.
63. Σεζόν 1, Επεισόδιο 3, «Tabula Rasa»
Το πρώτο φλάσμπακ της Κέιτ, η πρώτη μας αληθινή ματιά στο πώς θα μοιάζει η σειρά. Δεν στέκεται σε δεύτερη ή τρίτη θέαση δίπλα σε άλλα, καλύτερα φλάσμπακ επεισόδια, αλλά είναι καλοφτιαγμένο και διατηρεί ιστορική αξία.
62. Σεζόν 1, Επεισόδιο 19, «Deus Ex Machina»
Μεγάλη στιγμή για τον Τέρι Ο’Κουίν, ο οποίος έχει την ευκαιρία να παίξει ψυχικά διαλυμένο Λοκ τόσο στο φλασμπάκ (και την προδοσία από τον πατέρα του), όσο και στο νησί, όπου βιώνει μια σπάνια κρίση πίστης ύστερα από αυτό που συνέβη στον Μπουν. Στο τέλος οδύρεται πάνω στην καταπακτή κι εκείνη του δίνει φως.
61. Σεζόν 1, Επεισόδιο 20, «Do No Harm»
Η κορύφωση προς τον θάνατο του Μπουν χαρίζει στη σειρά μερικές από τις πιο αγωνιώδεις στιγμές της, που αποζημιώνουν για το φλάσμπακ με τον γάμο του Τζακ με τη Σάρα, συμπεριλαμβανομένης της ατάκας «[You’re] just not good at letting go». Νευρικό γέλιο κάπως, αλλά και νευρικό μάσημα νυχιών στο τέλος.
60. Σεζόν 1, Επεισόδιο 13, «Hearts and Minds»
Μιλώντας για τον Μπουν, η φύση της σχέσης του με τη Σάνον αποκαλύπτεται σε αυτό το αναπάντεχο όσο και άβολο επεισόδιο. Δεν έχω αποφασίσει ακόμα αν είναι καλό ή κακό αλλά σίγουρα πιο ξεχωριστό από πολλά από τα τριγύρω αυτής της περιοχής της λίστας.
59. Σεζόν 2, Επεισόδιο 13, «The Long Con»
Γνωρίζουμε την Κάσιντι της Κιμ Ντίκενς, έναν από τους πιο συμπαθείς φλάσμπακ χαρακτήρες, σε μια από τις πιο καλές παλιές περιπέτειες του Σώγιερ.
58. Σεζόν 3, Επεισόδιο 17, «Catch-22»
Μάλλον το μοναδικό σχετικά filler επεισόδιο αφιερωμένο στον Ντέσμοντ, αλλά γραμμένο με φροντίδα και προσοχή, για έναν χαρακτήρα που μάλλον δεν ήταν ικανός να προσφέρει ποτέ αληθινά χασμουρητά. Στο τέλος γνωρίζει και την Πένι, κάτι που από μόνο του αξίζει ανέβασμα δέκα θέσεων στη λίστα.
57. Σεζόν 5, Επεισόδιο 14, «The Variable»
Εκείνο που η Ελοϊζ σκοτώνει εν ψυχρώ τον γιο της. Άβολο.
56. Σεζόν 6, Επεισόδιο 4, «The Substitute»
H σπάνια στιγμή στην ιστορία της σειράς που ένας χαρακτήρας είπε σε άλλον «ακολούθα με και θα μάθεις τις απαντήσεις» και όντως τις έμαθε. Εδώ αποκαλύπτεται ουσιαστικά το κυρίως backstory του Καπνού καθώς και ποιος ο ρόλος της παρουσίας όλων αυτών των ναυαγών στο νησί. Εδώ πήρε μια κάποια ζωή η 6η σεζόν.
55. Σεζόν 4, Επεισόδιο 1, «The Beginning of the End»
Και εδώ η σπάνια πρεμιέρα σεζόν της σειράς που έπιασε τα άπειρα threads που ανατίναξε το φινάλε της προηγούμενης, και με αυτά κεντάει έναν νέο κόσμο. Εδώ, περνώντας στο δεύτερο μισό της σειράς, έχουμε την εισαγωγή των Oceanic Six και της ‘αποστολής’ που έδωσε σε αυτή την ιστορία νέα ζωή.
54. Σεζόν 1, Επεισόδιο 22, «Born to Run»
Εκείνο που η Κέιτ βρίσκει το αεροπλανάκι στην χρονοκάψουλα.
53. Σεζόν 6, Επεισόδιο 11, «Happily Ever After»
Ο μέγας ερωτικός ήρωας της Λοστ-ικής επανάστασης, Ντέσμοντ Χιουμ, σύρεται και πάλι στο καταραμένο νησί της κόλασης για να δώσει μια επίφαση νοήματος στην 6η σεζόν και, κυριότερα, για να αποτελέσει κεντρικό πιόνι στην επερχόμενη τελική μάχη που θα καθορίσει τη μοίρα του νησιού και των ναυαγών, λίγα επεισόδια αργότερα.
52. Σεζόν 2, Επεισόδιο 14, «One of Them»
O Σαγίντ ανακρίνει με το γνωστό του λεπτό τρόπο τον γνωστό και μη εξαιρετέο κύριο Χένρι Γκέιλ από τη Μινεσότα. Η πρώτη εμφάνιση του Μπεν Λάινους και του φοβερού Μάικλ Έμερσον στη σειρά.
51. Σεζόν 6, Επεισόδιο 16, «What They Died For»
Ο Μπεν σκοτώνει εν ψυχρώ τον Γουίντμορ για να μη μπορέσει να σώσει την Πένι, ο Τζακ επιλέγεται ως ο Εκλεκτός μιας και έχει ολοκληρώσει τη διαδρομή της πίστης από την αρχή προς το φινάλε της σειράς, στο παράλληλο σύμπαν ο Ντέσμοντ προσπαθεί να ξυπνήσει(;) τους πάντες κάνοντάς το προς στιγμήν ενδιαφέρον, και γενικά για μια ώρα μανιώδους τρεξίματος αμέσως πριν το φινάλε, μια χαρά είναι αυτό το επεισόδιο.
50. Σεζόν 2, Επεισόδιο 17, «Lockdown»
H καταπακτή ως ρετρό κλαμπάκι τίγκα στο μπλάκλαϊτ, διαγράμματα, χάρτες, αριθμοί, και η αποκάλυψη της αληθινής ταυτότητας του ‘Χένρι Γκέιλ’. Καλό κέφι δεδομένου του βαρετού φλάσμπακ Λοκ που νιώθεις πως το έχει δείξει άλλες 17 φορές η σειρά.
49. Σεζόν 5, Επεισόδιο 12, «Dead Is Dead»
Εκείνο όπου ο Ντέσμοντ ρίχνει ξύλο στον Μπεν, όταν εκείνος πάει να επιτεθεί στην οικογένειά του.
48. Σεζόν 3, Επεισόδιο 12, «Par Avion»
Πολλοί εστιάζουν εδώ στην καρα-προβλέψιμη αποκάλυψη για τη συγγένεια Τζακ/Κλερ όμως προς τιμήν της και η σειρά δεν πήγε να μας την πασάρει ως σοκ, παρά την προσπέρασε με μια τυπική σκηνή στα μισά του επεισοδίου. Αντ’αυτού, όλα τα λεφτά είναι στη χημεία του γκρουπ Κέιτ, Λοκ, Σαγίντ και Ρουσώ στο δάσος, στις συνεχιζόμενες προσπάθειες του Ντέσμοντ να σώσει τη ζωή του Τσάρλι (το αγαπημένο μου storyline της 3ης σεζόν), και φυσικά στο ξεκαρδιστικό/σοκαριστικό cliffhanger με τον Τζακ να παίζει μπάλα με τον Τομ στο χωριό των Others.
47. Σεζόν 1, Επεισόδια 23+24+25, «Exodus»
Φινάλε πρώτης σεζόν. Τρομερά διασκεδαστική μπλοκμπαστεριά, γνώριμοι χαρακτήρες σε πολλαπλές συγκρούσεις, απόλαυση για τρεις τηλεοπτικές ώρες, και μετά… κενό. Ερωτηματικό. Μια σκάλα στο άγνωστο. Απορίες τσουβαλιασμένες πάνω σε απορίες. Το είδος του κούφιου φινάλε που δεν θα ξαναέκανε ποτέ η σειρά μετά την 1η σεζόν της.
46. Σεζόν 3, Επεισόδιο 2, «The Glass Ballerina»
Όχι ιδιαίτερα σημαντικό, μα πάντα κάτι με κέρδιζε στο κρυφό σκοτάδι αυτού του επεισοδίου, με τη Σαν στο φλασμπάκ να αποκαλύπτεται ως άνθρωπος ικανός για αληθινά άσχημη, ανήθικη συμπεριφορά.
45. Σεζόν 5, Επεισόδιο 15, «Follow the Leader»
Η σειρά δανείζεται έστω για λίγο την οπτική του αθάνατου Ρίτσαρντ, ενός εκ των υπογείως κορυφαίων χαρακτήρων της, για να μας δείξει πώς εκείνος λειτουργεί και κινείται, χαρίζοντας τον έλεγχο σε εκείνους που επιθυμεί να χειραγωγήσει. Στο μεταξύ, ο Χέρλι δεν καταφέρνει να πείσει τον Τσανγκ πως είναι από το παρόν, σε ένα από τα απολαυστικότερα LOLs των 6 σεζόν.
44. Σεζόν 3, Επεισόδιο 19, «The Brig»
Η πιο προφανής αποκάλυψη στην ιστορία της σειράς που η σειρά προσπάθησε αστειωδώς να πουλήσει ως αποκάλυψη, εξιλεώνεται τουλάχιστον από την εκπληκτικά τεταμένη σκηνή του Σώγιερ με τον αυθεντικό Σώγιερ στο κελάρι (και το ξεκαρδιστικά random cameo της Ρουσώ).
43. Σεζόν 2, Επεισόδιο 3, «Orientation»
Από τις δυνατές στιγμές στην έναρξη της 2ης σεζόν, με τον Λοκ και τον Τζακ να τσακώνονται πάνω από μια αντίστροφη μέτρηση, καταλήγοντας σε μια διαφωνία-ορόσημο της σειράς: Γιατί το βρίσκεις τόσο δύσκολο να πιστεύεις;, ρωτάει ο ένας. Γιατί το βρίσκεις εσύ τόσο εύκολο;, απαντά ο άλλος. ΒΟΟΜ, όπως λέμε και στο χωριό μου. Μπόνους πόντοι για το φλάσμπακ του Λοκ που βουτάει λίγο βαθύτερα στη σχέση του με την Έλεν και με τον πατέρα του, αλλά και για την εισαγωγή του Έκο ως ενός τύπου που απλά κοπανάει κόσμο με το μαγικό ραβδί του.
42. Σεζόν 4, Επεισόδιο 8, «Meet Kevin Johnson»
Πολύ ενδιαφέρον το πόσο σκληροί ήταν οι Κιουζ/Λίντελοφ με τον Μάικλ, δείχνοντάς τον ως αποξενωμένο με τον γιο του, με τελευταία ελπίδα εξιλέωσης αυτή την -εμφανέστατα αυτοκτονική- αποστολή. Καλό πράμα.
41. Σεζόν 3, Επεισόδιο 1, «A Tale of Two Cities»
Σχετικά μέτρια πρεμιέρα που όμως αξίζει μόνο για την απίστευτη σκηνή έναρξης: Η πτώση του αεροπλάνου από την μεριά των Others, στο πιο εξέχον ίσως δείγμα αλλαγής οπτικής της αφήγησης, κάτι που το «Lost» ήξερε να κάνει με συχνά αποστομωτικά αποτελέσματα.
40. Σεζόν 1, Επεισόδιο 6, «House of the Rising Sun»
Να πιάσουμε λίγο ένα σερί από αγαπημένα φλάσμπακ επεισόδια από τα γεννητούρια της σειράς; Όπως αυτό, με το αγαπημένο μου δυσλειτουργικό ζευγάρι, τον Τζιν και τη Σαν, και την εμφάνιση υποτίτλων σε Αμερικάνικη σειρά για περισσότερο από μια σύντομη σκηνή διαλόγου.
39. Σεζόν 1, Επεισόδιο 8, «Confidence Man»
To πρώτο φλάσμπακ του Σώγιερ εξηγεί το μυστηριώδες γράμμα από τον πιλότο, του δίνει αληθινή ανθρώπινη υπόσταση και βάζει τα θεμέλια για την βασισμένη στους χαρακτήρες μυστηριώδη μαγεία της 1ης σεζόν. Από τα δυνατότερα πρώιμα επεισόδια της σειράς.
38. Σεζόν 1, Επεισόδιο 5, «White Rabbit»
Ομοίως κι ετούτο, με τον Τζακ, τα father issues 101 του, και τον Κρίστιαν να κάνει τσάρκα στη ζούγκλα.
37. Σεζόν 6, Επεισόδιο 6, «Sundown»
Ο Καπνός ξεκάνει όποιον βρει μπροστά του κι ο Σαγίντ ως αμοραλιστικό ζόμπι κυνηγιέται στο ναό ξεπαστρεύοντας κόσμο για λογαριασμό του νέου του αφεντικού. Ένα από τα πιο παλαβά και γκαζωμένα επεισόδια της σειράς. Εγκρίνω.
36. Σεζόν 2, Επεισόδιο 20, «Two for the Road»
Ξέρετε. Αυτό που ο Μάικλ σκοτώνει με ένα σμπάρο δύο tailies.
35. Σεζόν 5, Επεισόδιο 7, «The Life and Death of Jeremy Bentham»
Μαθαίνουμε όλη την ιστορία του ‘Τζέρεμι Μπένθαμ’, και γινόμαστε μάρτυρες του τέλους του Λοκ καθώς παραδομένος, με όλο και λιγότερη ελπίδα, βλέπει τις απόπειρές του να προσεγγίσει όλους τους Oceanics να αποτυγχάνουν και αφήνεται στην αυτοεκπληρούμενη προφητεία της μοίρας του. Αποπνικτικό, μα τόσο καλό.
34. Σεζόν 6, Επεισόδια 17+18, «The End»
Νιώθω πως η αυτόματη αντιπάθεια πολλών (συμπεριλαμβάνω τον εαυτό μου) απέναντι σε αυτό το επεισόδιο οφείλεται σε συσωρρευμένη αμηχανία απέναντι στην 6η σεζόν, παρά απέναντι στο επεισόδιο αυτό καθ’αυτό. Δεν είναι δα και κανένα αριστούργημα, ωστόσο αντο απογυμνώσεις από διάφορες περιφερειακές συζητήσεις, είναι ένα κατά τόπους διασκεδαστικότατο monster movie, με μια μάλλον σαφή seek and destroy αποστολή, μια ομάδας απεγνωσμένων ανθρώπων απέναντι σε ένα τέρας που θέλει να απελευθερωθεί αλλά πρέπει πάση θυσία να σταματηθεί. Τα flash sideways, ως συνήθως, καθόλου δε βοηθάνε.
33. Σεζόν 4, Επεισόδιο 11, «Cabin Fever»
«We have to move the island.»
32. Σεζόν 1, Επεισόδιο 18, «Numbers»
Χέρλι. Νούμερα. Κωμική απόγνωση. Χρυσός, απλά. (Και αν ήξεραν οι Κιουζ/Λίντελοφ τι τέρας δημιουργούσαν, θα εύχονταν να μην είχαν πει ποτέ αυτό το αστείο.)
31. Σεζόν 5, Επεισόδιο 1, «Because You Left»
Ο Ντάνιελ βρίσκεται στη χρονική στιγμή της κατασκευής της καταπακτής, ο Σώγιερ κόβει βόλτες -ξεκαρδιστικά- χωρίς πουκάμισο, το νησί χάνει χρονικές στροφές με αποτέλεσμα να χοροπηδάει στο χρόνο κάθε όποτε του καπνίσει, ο Σαγίντ σκοτώνει άνθρωπο χρησιμοποιώντας εφευρετικά ένα πλυντήριο πιάτων και ο Ντέσμοντ συναντά για πρώτη φορά τον Φάραντεϊ, ξυπνά στο παρόν του και κινά για Οξφόρδη. Σχιζοφρενικό, αναπολογητικά pulpy «Lost», όπως ακριβώς το λάτρεψα.
30. Σεζόν 1, Επεισόδιο 11, «All the Best Cowboys Have Daddy Issues»
Με τη σκηνή ανθολογίας στο δάσος όπου ο Τζακ σώνει τη ζωή του Τσάρλι.
29. Σεζόν 1, Επεισόδιο 17, «...In Translation»
Εκπληκτική συνέχιση του νωρίτερου φλάσμπακ των Σαν και Τζιν, με τη σχέση τους, αλλά και την προσωπική διαδρομή ηθικών υποχωρήσεων του Τζιν να φωτίζουν τους αγαπημένους χαρακτήρες με νέο τρόπο.
28. Σεζόν 2, Επεισόδιο 1, «Man of Science, Man of Faith»
H έναρξη της 2ης σεζόν μας συστήνει τον Ντέσμοντ, υπογραμμίζει την αισθητική της εμμονή με το vintage ανακαλύπτοντας σε αυτό μια σχεδόν μαγική, απόκοσμη υπόσταση, και προτείνει την ιδέα πως όταν μιλούσαμε τόσο καιρό για λογική εναντίον πίστης (δηλαδή Τζακ εναντίον Λοκ) στην ουσία ακολουθούσαμε την εσωτερική μάχη του ίδιου του Τζακ.
27. Σεζόν 6, Επεισόδιο 14, «The Candidate»
Ο Σαγίντ θυσιάζεται και η Σαν με τον Τζιν πεθαίνουν χέρι-χέρι στο υποβρύχιο μακελειό. Κόμπος στο λαιμό.
26. Σεζόν 2, Επεισόδιο 10, «The 23rd Psalm»
Μια φανταστικά γραμμένη εξερεύνηση της ιδέας της λύτρωσης, που φυσικά διατρέχει όλη τη σειρά αλλά σπάνια παρουσιάστηκε με τον ουσιαστικό και δυναμικό τρόπο αυτού του -αφιερωμένου στον Έκο- επεισοδίου, το οποίο κορυφώθηκε με την πρώτη μας πλήρη ματιά στον Καπνό.
25. Σεζόν 4, Επεισόδιο 2, «Confirmed Dead»
Επεισόδιο συμπυκνωμένης απόλαυσης καθώς παρακολουθούμε 4 φλάσμπακ σε συσκευασία ενός, με όλα τα μέλη της αποστολής του Γουίντμορ να μας συστήνονται μέσα από τη δική τους σκηνή προέλευσης.
24. Σεζόν 3, Επεισόδιο 5, «The Cost of Living»
Το τέρας σκοτώνει τον Έκο όταν αυτός αρνείται να εξομολογηθεί για τις αμαρτίες μιας ζωής, δεχόμενος τα λάθη του μα υπερασπιζόμενος τις επιλογές και την ουσία του εαυτού του μπροστά στην προσωπική του στιγμή της κρίσης. Από τους κορυφαίους θανάτους που παρέδωσε η σειρά, με έκανε να αγαπήσω έναν χαρακτήρα ακριβώς της στιγμή που εκείνος έπαυε, με τον Καπνό να τον χτυπάει σαν χταπόδι.
23. Σεζόν 3, Επεισόδιο 10, «Tricia Tanaka is Dead»
Είπαμε, όταν λειτουργούν τα γλυκόπικρα κωμικά ιντερλούδια του Χέρλι, λειτουργούν και με το παραπάνω. Τόσο ο μετεωρίτης που σκοτώνει την Τρίσια Τανάκα, όσο και το λεωφορείο της αγάπης του Χέρλι ανήκουν στις σκηνές ανθολογίας του show. Όταν έσμιξαν ξανά ο Χέρλι με τον Σώγιερ και αγκαλιάστηκαν, συγκινήθηκα σχεδόν όσο όταν βρέθηκαν ξανά η Ρόουζ με τον Μπερνάρντ.
22. Σεζόν 2, Επεισόδιο 8, «Collision»
Καθηλωτικό φλάσμπακ-κατάβαση στην κόλαση για την Άνα Λουσία, σε μια από τις σκληρές αποφάσεις που έχουν πάρει οι σεναριογράφοι, γνωρίζοντάς μας έναν χαρακτήρα αμέσως αφού την έχουμε δει να σκοτώνει (στο ίδιο cliffhanger, σε δύο συνεχόμενα επεισόδια) ένα από τα ιδρυτικά στελέχη των ναυαγών. Επική Μισέλ Ροντρίγκεζ.
21. Σεζόν 5, Επεισόδιο 3, «Jughead»
Ένα εκπληκτικό χωροχρονικό παζλ που γεμίζει άπειρα κενά σημεία της μυθολογίας της σειράς, φέρνοντας το παρόν και το παρελθόν σε πλήρη σύγκρουση. Highlight οι συναντήσεις του Ρίτσαρντ με τον νεαρό Εκλεκτό Λοκ.
20. Σεζόν 4, Επεισόδιο 3, «The Economist»
Cool agent Σαγίντ, υπό τις διαταγές του Μπεν. Τό’βλεπα άνετα το spin-off.
19. Σεζόν 3, Επεισόδιο 21, «Greatest Hits»
Λίγο πριν ο χρόνος του στον κόσμο μας τελειώσει, ο Τσάρλι απαριθμεί τα 5 μεγαλύτερα σουξέ της ζωής του, σε ένα φορμάτ φλασμπάκ διαφορετικό από τα άλλα, και σίγουρα συγκινητικό (και υπέροχα cheesy) μέχρι, εχμ, θανάτου. Επιτέλους, ένας από τους πιο αγαπημένους χαρακτήρες της σειράς πήρε το προσωπικό επεισόδιο που του άξιζε.
18. Σεζόν 5, Επεισόδιο 5, «This Place is Death»
Με το ξεχαρβάλωμα του τροχού το νησί πηδάει εδώ κι εκεί στο χρόνο, σε ένα επεισόδιο αληθινή ζαλάδα, απόγνωση και πανικό, σε ένα απίστευτο κρεσέντο προς τη σκηνή που ο Λοκ βάζει τον τροχό στη θέση του και συναντά τον Κρίστιαν/Τζέικομπ/Ό,τι.
17. Σεζόν 2, Επεισόδιο 7, «The Other 48 Days»
Η πρώτη ουσιαστική αποχώρηση από το καθιερωμένο φορμάτ, καθώς η σειρά κάνει ένα διάλειμμα από τα μεμονωμένα αυτοτελή παρελθοντικά εκτός νησιού επεισόδια, για να μας παρουσιάσει με ταιριαστά σκληρό τρόπο την ιστορία επιβίωσης των tailies. Το χρυσό αστέρι το κερδίζει επειδή το έκανε αμέσως μετά από ένα Σοκαριστικό Cliffhanger, το οποίο μάλιστα επανέλαβε από την αντίθετη οπτική. Η τηλεόραση είναι φανταστικό μέσο αφήγησης ακριβώς επειδή χωράει τέτοιους είδους φιλόδοξες και γεμάτες ρίσκο ιδέες.
16. Σεζόν 5, Επεισόδιο 8, «LaFleur»
40 groovy λεπτά με τον Σώγιερ και την Τζούλιετ στα ‘70s. Να άλλο ένα spin-off που κανένα πρόβλημα δε θα είχα να παρακολουθήσω.
15. Σεζόν 3, Επεισόδιο 13, «The Man from Tallahassee»
Η πτώση των 8 ορόφων που απαντά σε ένα ερώτημα δυόμιση σεζόν, και η επανεμφάνιση-σοκ του πατέρα-τέρας στο δεύτερο κλασικότερο Λοκ-επεισόδιο της σειράς.
14. Σεζόν 4, Επεισόδια 12+13+14, «There’s No Place Like Home»
Η πιο αφηγηματικά περίπλοκη σεζόν της σειράς κλείνει με τον πιο αναμενόμενο τρόπο, αλλά αυτό δε μειώνει την απόλαυση του επεισοδίου: ο Ντέσμοντ βρίσκει την Πένι, οι 6 δραπετεύουν, ο Σώγιερ βγαίνει από τη θάλασσα εν μέσω χειροκροτημάτων, και ο Μπεν στρίβει τον τροχό εξαφανίζοντας το νησί. Βασικά τι συζητάμε; Εξαφανίστηκε το νησί.
13. Σεζόν 1, Επεισόδιο 16, «Outlaws»
Σε σενάριο Ντρου ‘Cabin in the Woods’ Γκόνταρντ, το πιο λατρεμένο μου παραδοσιακό φλάσμπακ όλης της σειράς: Ο γοητευτικός απατεώνας, το λάθος σχέδιο, ο λάθος άνθρωπος (Ρόμπερτ Πάτρικ σε ένα πολύ καλό γκεστ), η τραγική απόφαση ενός διχασμένου, γκρίζου ήρωα. Και στο φινάλε, μια αναφορά στους Red Sox που λειτουργεί ως αποκάλυψη. Απλά φανταστικό.
12. Σεζόν 3, Επεισόδιο 20, «The Man Behind the Curtain»
Ο Μπεν και το purge, στο ανεπανάληπτο κρεσέντο που οδήγησε στο κλείσιμο της 3ης σεζόν.
11. Σεζόν 3, Επεισόδιο 8, «Flashes Before Your Eyes»
H έκρηξη του Hatch αποκολλά τον Ντέσμοντ από το χρόνο στέλνοντάς τον σε μια τύπου Dr. Manhattan εμπειρία ζωής, καθώς η σειρά αφήνεται στην κόμικ αφέλεια των κορυφαίων στιγμών της και επανεφευρίσκει τον εαυτό της μέσα από το ταξίδι-ψηφιδωτό του μεγαλειωδέστερου των brothas.
10. Σεζόν 4, Επεισόδιο 9, «The Shape of Things to Come»
Αν η αντιπαλότητα Τζέικομπ/Καπνού κινεί τη σειρά σε επίπεδο θεματικής και εικονογραφίας, η έχθρα Μπεν/Γουίντμορ έδινε το απαραίτητο καύσιμο στη διάρκεια της αναγέννησης των σεζόν 4-5. Και όλα περιστρέφονται γύρω από αυτό το δίχως φρένα επεισόδιο, με τον οργισμένο Μπεν να ταξιδεύει στο χώρο και το χρόνο για μια εκδίκηση αίματος και τον Γουίντμορ να ‘αλλάζει τους κανόνες’. Μου κόλλησε την ψυχή στην πλάτη.
9. Σεζόν 1, Επεισόδια 1+2, «Pilot»
Πριν την επανεφεύρεση, βέβαια, η ίδια η εφεύρεση. Σε έναν από τους εντυπωσιακότερους πιλότους που έχουν γυριστεί ποτέ, ο Τζέι Τζέι Έιμπραμς ρίχνει τα καλύτερα ένστικτά του στον πανέμορφο καμβά της σειράς, αφήνοντάς τους στρατηγούς Λίντελοφ και Κιουζ πίσω για να βγάλουν νόημα. Σχεδόν κάθε σκηνή του διπλού επεισοδίου είναι εμβληματική, από την απορία του Τσάρλι μέχρι την πολική αρκούδα του Σώγιερ.
8. Σεζόν 2, Επεισόδια 23+24, «Live Together, Die Alone»
Με τους παραγωγούς να μαθαίνουν από το ατόπημα του φινάλε της 1ης σεζόν, ετούτο εδώ ξεκινά μια παράδοση τρελών φινάλε για το υπόλοιπο διάστημα ζωής της σειράς. Οι παρελθοντικές σκηνές του Ντέσμοντ στο νησί είναι στοιχειωτικές, την ώρα που στο παρόν ο Μάικλ κι ο Γουώλτ δραπετεύουν, ένα άγαλμα έχει 4 δάχτυλα, το Hatch εκρήγνυται και η Πένι κλείνει το επεισόδιο έχοντας βρει το νησί. Αν υπάρχει μία στιγμή που το «Lost» γίνεται «Lost», είναι ξεκάθαρα αυτή.
7. Σεζόν 6, Επεισόδιο 9, «Ab Aeterno»
Ο Ρίτσαρντ, ο Τζέικομπ, ο Καπνός και η αναλογία με το μπουκάλι του κρασιού, με τη δομή του 6ου κύκλου να εγκαταλείπεται πλήρως (ευτυχώς). Μικροαπαντήσεις σε ερωτήματα χρόνων (το Black Rock, τα 4 δάχτυλα, η αθανασία) έρχονται στο πλαίσιο μιας πολύ δυνατής προσωπικής ιστορίας που διατρέχει αιώνες καθώς ο αθάνατος Ρίτσαρντ Άλπερτ απολαμβάνει τη μεγάλη του στιγμή σε ένα από τα πιο ξεχωριστά επεισόδια που έκανε ποτέ η σειρά.
6. Σεζόν 3, Επεισόδιο 14, «Exposé»
Υποθέτω αυτό το επεισόδιο ανήκει είτε στα 10 χειρότερα είτε στα 10 καλύτερα της σειράς, δίχως κάποια ενδιάμεση λύση. Μα συγγνώμη: ο ιδιοφυής τρόπος με τον οποίο οι Λίντελοφ και Κιουζ αποδομούν το ίδιο τους το δημιούργημα μέσα από ένα αυτοσαρκαστικό, razzle dazzle επιπέδου εντυπωσιασμού στόρι που μοιάζει να ξεπήδησε από κάποιο όνειρο πυρετού του Ροντ Σέρλινγκ, μεταμφιέζοντας τους καταμίσητους Νίκι και Πάολο σε οχήματα μετα-σχολιασμού, είναι κάτι το μοναδικό και το πανέμορφο.
5. Σεζόν 5, Επεισόδια 16+17, «The Incident»
Στην ακτή, ο Τζέικομπ κι ο Άντρας με τα Μαύρα συζητούν για κανόνες, για loopholes, για σχέδια θανάτου και για την ανθρώπινη φύση καθώς ένα πλοίο πλησιάζει. Η ευκολία με την οποία η σειρά μπορούσε να αλλάζει τη συζήτηση και την οπτική της αφήγησης, στην καλύτερή της ενσάρκωση.
4. Σεζόν 6, Επεισόδιο 15, «Across the Sea»
3 ώρες πριν το τέλος της σειράς, ένα ολόκληρο επεισόδιο αφιερωμένο στη γένεση των δύο αρχέγονων οντοτήτων που καθοδηγούν τη μοίρα των ηρώων μας από την πρώτη στιγμή. Είναι εμφανές πως οι άνθρωποι πίσω από τη σειρά έκαναν σκληρά ναρκωτικά. Είναι επίσης εμφανές πως ήταν διατεθειμένη να καταπατήσουν τις συμβάσεις, και γι’αυτό δε γίνεται να μη τους αγαπάς.
3. Σεζόν 1, Επεισόδιο 4, «Walkabout»
Η στιγμή της αποκάλυψης του Λοκ σε καροτσάκι, να αναφωνεί πως κανείς δε μπορεί να του πει τι μπορεί να κάνει και τι όχι, και καπάκι μοντάζ από τις σκηνές μετά την πρόσκρουση όπου κοιτάζει τα πόδια του καθώς πλέον κινούνται ξανά. Η στιγμή, δηλαδή, που ξέραμε πως το «Lost» ήταν κάτι αληθινά ξεχωριστό.
2. Σεζόν 3, Επεισόδια 22+23, «Through the Looking Glass»
Το τελευταίο μήνυμα του Τσάρλι είναι φυσικά από μόνο του μια στιγμή μεγαλείου, όμως όλοι οι θεατές της σειράς θυμοόμαστε με ποιούς βλέπαμε και πώς αντιδράσαμε τη στιγμή της συνειδητοποίησης πως ο Τζακ με τα Μούσια της Κατάθλιψης είναι στο μέλλον. «We have to go back» και τίποτα δε θα ήταν ξανά ίδιο.
1. Σεζόν 4, Επεισόδιο 5, «The Constant»
Στην ερώτηση αν αγαπάω εν τέλει το «Lost», η απάντησή μου είναι πως δεν θα γινόταν να μην αγαπάω έστω και λίγο μια σειρά που έβγαλε αυτό το επεισόδιο. (Αναλυτικότερα.)
