...υπομονή & όνειρα... View RSS

...όταν η πραγματικότητα είναι εκνευριστική, κουραστική και ελαφρώς δύσοσμη, τι κάνεις ? φτιάχνεις μια εικονική, για να περάσεις λίγο καλύτερα ;-)

The Riverbank - Henri Matisse, 1907

...ανάσα καλοκαιριού, όνομα και πράμα αυτό το τραγούδι !!!  

 Μουσικη Νικος Γεωργακης
Στιχοι Γιαννης Περδικης

Από δρόμο σε δρόμο
και στην πλάτη το χρόνο
κουβαλώ,
κι από λύση σε λύση
να χαρώ πριν να δύσει
λαχταρώ.

Και τα χέρια υψώνω
στη ζωή παραδίνομαι
ανασαίνω τη μέρα
και φωνάζω "αέρα"
και ξανοίγομαι.

Μ' ένα τρένο ή μια βάρκα
μ' ένα αμάξι για τσάρκα
με κομμένη ανάσα
στο κρυφτό φανερώνομαι,
από χίλιες συμβάσεις
από μίση και πάθη
λευτερώνομαι.

Ξεχνώ τα παλιά
βαρώ στα τυφλά
γεια και φεύγω
φτου και βγαίνω.

Η Βαρβάρα του Π ΤΟΥΝΤΑ σατυρικό τραγούδι απο το μουσικό αρχείο του Ν ΣΔΡΕΓΑ.

Η Βαρβάρα κάθε βράδυ στη Γλυφάδα ξενυχτάει
και ψαρεύει τα λαβράκια, κεφαλόπουλα, μαυράκια
Το καλάμι της στο χέρι, κι όλη νύχτα στο καρτέρι
περιμένει να τσιμπήσει το καλάμι να κουνήσει

Ένας κέφαλος βαρβάτος, όμορφος και κοτσονάτος
της Βαρβάρας το τσιμπάει, το καλάμι της κουνάει
Μα η Βαρβάρα δεν τα χάνει τον αγκίστρωσε τον πιάνει
τον κρατά στα δυο της χέρια και λιγώνεται στα γέλια

Κοίταξε μωρή Βαρβάρα, μη σου μείνει η λαχτάρα
τέτοιος κέφαλος με νύχι, δύσκολα να σου πετύχει
Βρε Βαρβάρα μη γλιστρήσει και στη θάλασσα βουτήξει
βάστα τον απ' το κεφάλι μη σου φύγει πίσω πάλι

Στο καλάθι της τον βάζει κι από την χαρά φωνάζει
έχω τέχνη έχω χάρη ν' αγκιστρώνω κάθε ψάρι
Για ένα κέφαλο θρεμμένο όλη νύχτα περιμένω
που θα 'ρθεί να μου τσιμπήσει το καλάμι να κουνήσει

πέτρες πελεκημένες από χέρια σκληρά, πώς ν' αντέξουν,

κι ας πέρασαν αιώνες μούχλες κι' ασβέστης,

ανάμνηση έμειναν άδεια.... 

αλουλούδιαστη, χωρίς γέλια, φωνές, χαρές ή κλάματα

 να μοιάζει μαγική η ερημιά στους περαστικούς ... όλο μυστικά φαντάσματα

στους καιρούς που ζούμε... Φως, αυτό εύχομαι για το 2012

 Socos μουσική επένδυση στην ποίηση του Νίκου Εγγονόπουλου

ερμηνεύει ο Δημήτρης Πουλικάκος.
Ζωγραφική - Ποίηση Νίκος Εγγονόπουλος 1907-1985 

Επίσημο Site http://www.engonopoulos.gr/_homeEL/

Η Ύδρα Των Πουλιών

 paul klee - winter

  μικρό διάλλειμα με ένα παραμύθι και τη μεγαλύτερη ευχή...

ότι λαχταράς

...είναι μέρες τώρα, όταν βγαίνω στο μπαλκόνι για να καπνίσω τα βράδυα, ο αέρας φέρνει μυρωδιές που σε καμία περίπτωση δεν θυμίζουν πόλη .... αλλά  χωριό ορεινό στο καταχείμωνο.

Φέτος τα τζάκια άναψαν "άξαφνα"  πρίν από τους καυστήρες, φουντώνουν σε καθημερινή βάση και στις  πυλωτές των πολυκατοικιών τα στοιβαγμένα ξύλα στην κυριολεξία  ξεχειλίζουν ...

 Vincent van Gogh - The potato eaters 1885

ΣTIΣ XAPAYΓEΣ ΞEXNIEMAI

Mάσκα δεν έχω να γυρνώ στο καρναβάλι ετούτο
μόνο μια απόχη να τρυγώ της θάλασσας την πονηριά
και της σιωπής τον πλούτο
 

Bάρα καλή, βάρα γερή, μια ντουφεκιά ζαχαρωτή
κι άσε να νοιώσει η γαλαρία του χαρτοπόλεμου τη βία

Σκουπίδι η σκέψη την πετώ, τη λογική απαρνιέμαι
μ' ένα σαράκι αρμένικο για δρόμους που δε θέλησα
στις χαραυγές ξεχνιέμαι

Bάστα το νού, βάστα το νού να μην γκρινιάξει του καιρού
πού 'φτιαξε με τον πόνο κλίκα και τσιγγουνεύεται στη γλύκα

Θανάση Παπακωνσταντίνου

Aγία Nοσταλγία-Lyra 1993

Ήταν το πρώτο καλοκαίρι που εκτός από τα τομάρια μας, είχαμε και την Φούλη, έξι μηνών κουτάβι τότε. Ούτε λόγος να την αφήσουμε πίσω βέβαια και αφού έτσι κι αλλιώς οι διακοπές μας ήταν πάντα "χύμα στο κύμα", άγονη γραμμή, ερημιές και κατσάβραχο......κανένα πρόβλημα !!! 

Ο προορισμός εκείνου του καλοκαιριού ήταν Φούρνοι και μετά Αγαθονήσι ένα μικρό νησάκι κοντά στη Σάμο για το οποίο είχαμε ακούσει από άλλους "χύμα στο κύμα" ταξιδευτές. Πώς θα φτάναμε όμως ως εκεί....χαμπάρι δεν είχαμε....ας πιάσουμε Σάμο είπαμε και όλο και κάποιο καΐκι θα βρούμε....

Έτσι ξεκινήσαμε, με συγκεκριμένο πρώτο προορισμό και μετά αόριστα, κι όπου μας βγάλει.

Στη Σάμο φτάσαμε αργά το βράδυ, φορτωμένοι με σακίδια και την Φούλη αγκαλιά ψάχναμε για κανένα κάμπινγκ, -ούτε λόγος για δωμάτιο με το σκυλί- ρωτώντας πέσαμε πάνω σ' έναν στρουμπουλό κύριο τον Λυκούργο που προσφέρθηκε να μας νοικιάσει δωμάτιο. Μας φόρτωσε στο αμάξι και βρεθήκαμε στο σπίτι του, πάνω έμενε αυτός με την γυναίκα του την Βαγγελίτσα. Μη φανταστείς καμιά πανσιόν με διαμορφωμένα δωμάτια .... σπίτι κανονικό. Μόλις μας είδε η Βαγγελίτσα, όχι εμάς...το σκυλί, ξίνισε, μουρμούρισε....θα γαβγίζει, θα κάνει φασαρία  και τι θα γίνει με τους "απέναντι" .... ωχ σκέφτηκα, πρόβλημα.... Για ένα βράδυ θα μείνουμε της είπα, το σκυλάκι είναι πολύ ήσυχο... Κάτι της ψιθύρισε και ο Λυκούργος και με βαριά καρδιά μας τακτοποίησε.

Ήξερε ο Λυκούργος πώς να κουμαντάρει την γκρινιάρα Βαγγελίτσα, ήταν γλυκός και καταφερτζής, έξω καρδιά... Πήγαμε για ένα βράδυ και μείναμε μια βδομάδα...χαλάρωσε η ξερακιανή γυναίκα, γλύκανε, ανοίχτηκε και διακριτικά μας φρόντισε, μας τράταρε, μας περιποιήθηκε......Τυραννισμένη από παιδί, μια ζωή ταξιθέτρια, παιδιά δεν είχανε, μόνο ο ένας τη φροντίδα του άλλου και για συμπλήρωμα στην σύνταξη, νοίκιαζε το καλοκαίρι τα δωμάτια του κάτω ορόφου με τον φόβο να μην της κουβαλήσει ο "απέναντι" (πανσιόν) την τουριστική αστυνομία. Αλλά και η Φούλη.... άψογη, κυρία σαν να κατάλαβε και άχνα δεν έβγαζε μόλις περνούσαμε το κατώφλι του σπιτιού, μόνο καθόταν στο πορτάκι της αυλής και παρατηρούσε έξω γαβγίζοντας δειλά και υπόκωφα από μέσα της. Έτσι της κόλλησε το παρατσούκλι κουτσομπόλα η Βαγγελίτσα και στο τέλος γίνανε φίλες και της επέτρεψε και να γαβγίζει δυνατά.............όοοσο τραβούσε η ψυχή της.

Φεύγοντας,  μου έδωσε τυλιγμένο σε μια χαρτοπετσέτα, σαν κάτι πολύτιμο,  ένα κομμάτι από κάκτο, πάρτο μου είπε, την λένε "κακιά πεθερά"  θα καταλάβεις γιατί, αλλά όταν ανθίσει..... θα με θυμηθείς !!!

Φύτεψα το κομμάτι του κάκτου μαζί με την γλυκιά ανάμνηση του Λυκούργου και της Βαγγελίτσας χωρίς να πιστεύω ότι θα πιάσει, κι όμως, έπιασε κι άρχισε να μεγαλώνει, να φουσκώνει και να πετάει καινούριες μπάλες αγκάθινες, φαρμακερές.... Φοβόμουν να την πλησιάσω, αλοίμονο αν ακουμπούσα έτσω και κατά λάθος τα αγκάθια της και όταν χρειάστηκε να την μεταφυτέψω στήθηκε ολόκληρη επιχείρηση, περίμενα όμως ν' ανθίσει... Μάταια, η πεθερά χρόνο με το χρόνο μεγάλωνε, τ' αγκάθια της θέριευαν και λουλούδι τίποτα ! Παλιοκακιασμένη, τσούχτρα μουρμούριζα κάθε φορά που περνούσα από κοντά της. Τελικά μάλλον ήθελε τον χρόνο της...

Να σου πω την αμαρτία μου δεν ήταν λίγες οι φορές που σκέφτηκα να την δώσω δρόμο, αλλά δεν πήγαινε το χέρι μου, ααα ρε Βαγγελίτσα, σκεφτόμουν, μεγάλη η χάρη σου !!!

Ιούνης θα ήταν, και κάτι σαν να άλλαξε στην "τσούχτρα", γέμισε τριχωτές μπάλες παντού, στην αρχή μου φάνηκε ότι ήταν καινούρια φυντάνια αλλά μετά καθώς μεγάλωναν αυτά, σαν μαλλιαρές κεραίες πάνω σε κεφάλι εξωγήινου, κατάλαβα ότι είχε έρθει επιτέλους η ώρα να καμαρώσω την "πεθερά" ανθισμένη, κι ένα βραδάκι με πανσέληνο ανοίξανε όλα μαζί.... Τεράστιες τρομπέτες, με άπειρους κίτρινους στήμονες, ροζ, βελούδινο χρώμα και ντελικάτη μυρωδιά, κουκούλωσαν όλον τον κάκτο σε μια προσπάθεια να προφυλάξουν τον νυχτερινό επικονιαστή που προσμένανανε, από τα αγκάθια κάτω.... για μια νύχτα μόνο, μέχρι το πρωί ...


'Εμεινα έκπληκτη από την αλλαγή του κάκτου που δεν τολμούσα ούτε να πλησιάσω, καλά οπλισμένη για να προστατευτεί από τους εχθρούς της, μόνο μέσα στη σιωπή της νύχτας, ήσυχα ήσυχα φανέρωνε τα κάλλη που έκρυβε καλά το σκληρό πετσί της !!!

Την "πεθερά" την έχω πια βασίλισσα, την κάθισα σε θρόνο πάνω απ' όλα τα άλλα φυτά, σε μια γωνιά, να μην την ενοχλώ, να μην μ' ενοχλεί και από τότε κάθε χρόνο, όλο το καλοκαίρι την ώρα που σουρουπώνει, μεταμορφώνεται η "κακιά πεθερά" της Βαγγελίτσας, εγκαταλείπει τη φαρμακερή και μοναχική της φύση και τρυφερά λουλουδίζει καλώντας, ποιος ξέρει ποιους  φτερωτούς ή άυλους επισκέπτες και θύμισες που κρύβονται μες τις σκιές !!!

χλωμός, με ώχρες, κιτρινοκόκκινα φύλλα, υγρά χώματα και σιωπηλές προετοιμασίες...

Vincent van Gongh

October 1889

Jethro Tull - Bouree
Bach's 'Suite in E Minor for Lute

...άμα καρφωθεί η ιδέα στον γέρο άνθρωπο...άντε να του αλλάξεις το μυαλό, μπορεί να σε σκάσει, να σε τουμπανιάσει στην κυριολεξία και άκρη να μην βρεις.

Ο πρώτος, έκανε την εμφάνισή του φέτος το καλοκαίρι, 20 χρόνια που κατοικώ σε αυτή την περιοχή της Θεσσαλονίκης, πρώτη φορά παρουσιάστηκε πρόβλημα με ποντίκι. Τον είδε ο μπάρμπας του διπλανού διαμερίσματος να κόβει βόλτες μες την νύχτα στο μπαλκόνι... Δεν μπορώ να προσποιηθώ ότι δεν φρικάρισα με την ιδέα να κυκλοφορεί ποντικός στο μπαλκόνι καλοκαίρι καιρό με όλα τα παράθυρα ανοιχτά αλλά μετά το πρώτο σοκ......σκέφτηκα ......

Σε μια περιοχή, που μέχρι πριν λίγα χρόνια όπου έβλεπε το μάτι σου ήταν χωράφια -πρόσφατα μπήκε στο σχέδιο πόλεως- λογικό να υπάρχουν αρουραίοι του αγρού που λόγω περιορισμού του ζωτικού τους χώρου μαζεύτηκαν στα εναπομείναντα άκτιστα οικόπεδα και στις πυλωτές των πολυκατοικιών, ειδικά αυτών που έχουν κήπο...Οι δε πόντικες αυτού του είδους, είναι χορτοφάγοι, τρέφονται μόνο με χορταράκι και σκάβουν φωλιές στο χώμα (να' ναι καλά το διαδίκτυο για τις πληροφορίες) και ο βασικός λόγος για να τους εξολοθρεύσει κάποιος είναι γιατί καταστρέφουν φυτά και λουλούδια. Το πόσο ικανός είναι να σκαρφαλώνει δεν γνωρίζω πάντως για καλό και κακό χωρίς να υπάρχει η παραμικρή διάθεση αμφισβήτησης της παρουσίας του εν λόγω πόντικα στο διπλανό μπαλκόνι, ξεπατώσαμε ένα τεράστιο αναρριχώμενο φυτό  καθώς θεωρήσαμε ότι ήταν ιδανικό βοήθημα για σκαρφάλωμα και φώλιασμα, πράσινο πράσινο απ' έξω και μέσα κατάξερο.  Άσε που έχω μερικές αμφιβολίες για το είδος του ζωντανού που εθεάθη, γιατί από τις περιγραφές, μου φάνηκε περισσότερο ότι έμοιαζε με γάτα μαύρη που λιγουρεύτηκε το καλάθι σκουπιδιών που βρισκόταν στο μπαλκόνι.... αλλά .....είπαμε, άμα του μπει του γέρου η ιδέα !!!

Διαχειριστής και γείτονες θεωρήσαμε ότι δεν θα υπάρξει ξανά πρόβλημα αλλά όχι ... ο μπάρμπα Α. επέμενε, ανεβαίνουν πάλι έλεγε ... βρε από πού ν' ανέβουν ??? από τους σωλήνες απαντούσε (το αρούρι μπάτμαν) να κάνουμε μυοκτονία... Μα και μυοκτονία να κάνουμε θα ξανάρθουν, απέναντι έχουμε 30 στρέμματα χωράφι, αριστερά δεξιά πολυκατοικίες με γκαζόν γεμάτο φωλιές....πες μου εσύ ποιος ποντικός θα αφήσει τη φωλιά του στο χωράφι, το φρέσκο χορταράκι για να σκαρφαλώσει ειδικά στο διαμέρισμα του μπάρμπα Α. που έχει και σκύλο για να γεννήσει τα μωρά του, πες μου !!!
Κι έτσι μας κουβαλήθηκε ο σούπερ ποντικοεξολοθρευτής, πολυλογάς, όλο φανφάρες, έριξε λάδι στη φωτιά...εκατοντάδες ποντίκια έχετε, τόσα δεν έχω ξαναδεί στη ζωή μου (πώς θα βγει άλλωστε το μεροκάματο).
Φιλαράκι του μπάρμπα Α. πάνω στα τσίπουρα του ξέφυγε ότι η κόρη του τον έδιωξε κακήν κακώς από το σπίτι της στην Αίγινα γιατί στην προσπάθεια του να εξαφανίσει το εκεί κοπάδι ποντικών ξεπάστρεψε τον σκύλο της οικογένειας και δεν του μιλάει μέχρι σήμερα. Μα να βάζει το σκυλί πάνω από τον πατέρα της ??? παραπονιόταν...πώς έγινε χορτάτο σκυλί να φάει το ζαμπόν δόλωμα ??? αναρωτιόταν....
Κι όλο κόβουν βόλτες κάθε Σάββατο μπάρμπα Α. με Ποντικά παρέα και ελέγχουν τις τρύπες κι όλο σκοτώνουν κάμποσα αλλά ξεφυτρώνουν άλλα τόσα και τα φουσκώνει ο Ποντικάς στον γέρο κι έχει παλαβώσει ο άλλος, όλο βλέπει ποντίκια να τρεχοβολάνε στα περβάζια  -λες κι εμείς οι υπόλοιποι έχουμε τον μυστικό ποντικοδιώχτη-  έχει γεμίσει το μπαλκόνι του με αυτοκόλλητα που έχουν ειδική κόλλα και όλη μέρα δουλειά δεν έχει με αυτά ασχολείται .... άντε τώρα εσύ να πείσεις τον γέρο που του έχει μπει η ιδέα, ότι είναι υπερβολικός και κακώς επιτρέπουμε στον μανιακό εξολοθρευτή να αμολάει δηλητηριώδεις αμπούλες αλόγιστα .... Μπορείς ??? σε προκαλώ και σε προσκαλώ άμα μπορείς, κόπιασε χαχα......

 ρε κόσμε τί θα γίνει πιά μ' αυτό το μπατιρλίκι ? εμαύρησε το μάτι μου για λίγο χαρτζιλίκι....

Ξεπλύθηκα με αλμυρό νεράκι, να φύγει ο ιδρώτας, να δροσίσω.

Ταλαντεύτηκα στη πρωινή δροσιά, να μοσχοβολήσω φρεσκοκομμένο γρασίδι

και αγριολούλουδο.

Απλώθηκα στον μεσημεριάτικο ήλιο να ψηθώ, να ροδοκοκκινίσω

να διώξω τη μούχλα, τη κλεισούρα…

Αγνάντεψα ορίζοντες να κλέψω χρώμα.

Κυλίστηκα στο χώμα, να βαφτώ μπαξέδες, λουλούδια και δένδρα φορτωλυγιστά.

Μύρισα βουνό, βοτάνια, κοπριά, πλάσματα άφαντα.

 Τσαλακώθηκα μες τα ψάθινα καλάθια της μαμάς 

παρέα με υγρά καπέλα και άμμο.

Άκουσα μεθυσμένα χάχανα και χουζούρεψα σε σεντόνια χοντρά βαμβακερά,
από κείνα που κρατούν για μέρες τη μυρωδιά του σαπουνιού.

 Αφέθηκα

Νυχτοπερπάτησα να κλέψω γιασεμιά, να γεμίσει ο κόρφος μου.

 

Φρεσκαρίστηκα, διπλώθηκα στα 4, κλείστηκα στη βαλίτσα παρέα με μιά φωτογραφία  να θυμάμαι, και γύρισα πίσω ν’ αντέξω το κλουβί μου….

…στο δεύτερο συρτάρι δεξιά !!!

για το καλοκαιράκι που αποχωρεί σιγά σιγά

…είχα σχεδιάσει πολλές αναρτήσεις για αυτό το καλοκαίρι, φωτεινές, μυρωδάτες και γεμάτες μουσικές αλλά όλα ήρθαν τα πάνω κάτω και αναγκάστηκα να μείνω εκτός μπλογκογειτονιάς για τουλάχιστον 2 μήνες.

Παρά τις αναποδιές και τις ανατροπές του καλοκαιριού κατάφερα να δραπετεύσω για μια βδομάδα, μη φανταστείς τίποτα το σπουδαίο, στο εξοχικό με τους γονείς, αυτές ήταν οι διακοπές για φέτος (ούτε σκέψη για περιπλανήσεις και ταξίδια) δεν ήταν καθόλου άσχημα βέβαια, φροντίδα της μαμάς, μπαξές, μπανάκι και χαλάρωση….

Κι εκεί που ξαλάφρωσα, πήρα χρώμα, ηρέμησε το είναι μου, με το που γύρισα πίσω άρχισαν τα κακά μαντάτα να μου χαλάνε την νιρβάνα που τόσο είχα ανάγκη !!!

Κλείνει λοιπόν ο Ραδιοφωνικός Σταθμός  9.58 fm  της ΕΡΤ3, θύμα της κρίσης και του σχεδίου αναδιοργάνωσης της ΕΡΤ. Βλέπεις κατά τον κ Μόσιαλο ο Πολιτισμός είναι πολυτέλεια για λίγους στους καιρούς της κρίσης….Παρόλα αυτά δεν παραλείπουμε να φουσκώνουμε και να καμαρώνουμε σαν κόκορες λειράτοι για την πολιτιστική μας κληρονομιά (του παρελθόντος και περισσότερο του παρόντος) για την οποία δεν σκαμπάζουμε απολύτως τίποτα αλλά προσπαθούμε να την πουλήσουμε σαν προϊόν μαζί με τα κάλλη της χώρας μας !!! Κι επειδή είμαστε λίγοι εμείς οι “κουλτουριάρηδες” (κατά τους διοικούντες τεχνοκράτες πάντα) θα μας κάνουν τη χάρη να ενσωματώσουν το πολιτιστικό ραδιόφωνο κάπου μεταξύ ποδοσφαιρικών – αθλητικών ουρλιαχτών και πολιτικών υστεριών …. έτσι για να λέμε ότι στηρίζουμε τον πολιτισμό και την τέχνη. 

Την ΕΡΤ όμως κύριοι δεν την πληρώνουμε για να ανταγωνίζεται στα νούμερα της AGB τους υπόλοιπους ιδιωτικούς σταθμούς, αλλά για να υπάρχουν και διαφορετικές φωνές στα ερτζιανά (και στην τηλεόραση) κι ας απευθύνονται σε “λίγους”. Εμείς οι “λίγοι” λοιπόν θέλουμε να διατηρήσουμε το δικαίωμα “όλων” να μπορούν να επιλέγουν αυτό που τους αρέσει ανάμεσα σε  διαφορετικά πράγματα.  Ας μείνει και κάτι ουσίας όρθιο σε αυτή τη χώρα !!!

Έχω ξαναγράψει για τον 9.58 fm και σε παλιότερη ανάρτηση (μια φορά κι έναν καιρό ένα ραδιόφωνο), ακούω πολλές ώρες την ημέρα ραδιόφωνο και δεν κρύβω ότι τα τελευταία 11 χρόνια είμαι μόνιμα συντονισμένη στη συγκεκριμένη συχνότητα. Λυπάμαι πάρα πολύ ειλικρινά με αυτή την εξέλιξη και δεν θέλω να μπω στην συζήτηση αν πρέπει ή όχι να συνεχίσει να εκπέμπει ο συγκεκριμένος σταθμός (άλλωστε η θέση μου είναι ξεκάθαρη αφού είμαι φανατική ακροάτρια) θα πω μόνο ότι η ομοιομορφία και η ομογενοποίηση είναι βαρετή και δεν βοηθάει κανέναν αντίθετα η διαφορετικότητα  είναι πλούτος !!!  

Εύχομαι καλή τύχη στον 9.58fm τους συντελεστές του και τέλος σε όλους εμάς τους υπόλοιπους …..

...στάθηκα λίγο άκεφα, κοιτώντας το σκηνικό γνώριμο, χαρούμενο, φωτεινό. Μου φάνηκα αταίριαστη σα να διακτινίστηκα σε λάθος χωροχρόνο...

Πήρα μια βαθιά ανάσα και βούτηξα με τα μάτια ανοιχτά, όπως πάντα. Όσο πιο μακρυά άντεχα, μέχρι σκασμού, όπως πάντα. Χάθηκα.

Βγήκα στην επιφάνεια με ορμή κι έμεινα να επιπλέω, παραδομένη, χωρίς σκέψεις ίσα να ησυχάσει η καρδιά......δε ξέρω για πόσο.....
Τόσο μόνο χρειάστηκε και ξεπλύθηκαν όλα !!! 

Βάλσαμο σου λέω μάτια μου, μέσα από την ψυχή σου, το βάλσαμο....

Οι φόβοι που με κυρίευαν άρχιζαν πέρα από την κλεισμένη πόρτα του δωματίου
πιο κει ήταν το δέος, η άγνοια, η ακατανόητη πίκρα που σου άφηνε η ζωή
στο άπλετο φως του καλοκαιριού

Στίχοι: Γιώργος Σταυριανός
Μουσική: Γιώργος Σταυριανός
Πρώτη εκτέλεση: Κάτια Δανδουλάκη

ΑΠΟΥΣΙΆΖΩ

 www.tsarouchis.gr

…ήρθε επιτέλους το καλοκαιράκι, στήθηκαν τα πρώτα αντίσκηνα παράταιρα…όχι κοντά στις θάλασσες πάνω στις αμμουδιές αλλά στις πλατείες και τα τσιμέντα……

Άραγε μπορεί το αλμυρό νερό να ξεπλύνει την απογοήτευση, την αγανάκτηση και την θλίψη ή απλά θα δροσίσει για λίγο τον ιδρώτα της πλατείας που βράζει …. 

Μήπως στην κάψα εξατμιστούν τελικά οι ουτοπίες, βουτώντας στο υπεραισιόδοξο σκηνικό του ελληνικού καλοκαιριού ???

 ……….άσπρο, γαλάζιο, μενεξεδί, πορφυρό, λουλακί, ώχρα……….. 

μελτέμια, αλμύρα, πεφτάστερα, γιασεμιά, σοκάκια, τζιτζίκια, ασβέστης 

welcome to greece my friend and have a nice holiday 

sex and revolution

να σωπάσω και συμμετέχω !!!!

<br><br><br><br><br><br><br><br><br><br><br><br><br>και συμμετεχω

Από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω ...Όχι καλέ μη τρομάζεις με τον σταυρό που σου κοτσάρισα φαρδύ - πλατύ ... σε νοσοκομείο έτρεχα αλλά για μια προγραμματισμένη επέμβαση της μανούλας μου. Αλλάξαμε γόνατο εξ' ολοκλήρου, τιτάνιο μασίφ, αθάνατο υλικό και ελπίζω σε λίγο καιρό να τρέχει άνετη, αεράτη και χωρίς προβλήματα.  Πολύ το γόνατο...σου λέω, πήγαιναν κι έρχονταν οι χειρουργημένοι και οι περισσότερες γυναίκες !!! Κορίτσια τα γονατάκια σας και τα μάτια σας !!! 

Το νοσοκομείο...καλό...σχεδόν....δηλαδή...καλό με την πρώτη ματιά .....με την δεύτερη .......ε.....μμμμμ
Νοσοκομείο κόσμημα όπως χαρακτηρίστηκε για τη Θεσσαλονίκη και όχι μόνο, καινούριο ευάερο, ευήλιο, μεγάλοι θάλαμοι, σχετικά καθαρό, αλλά......αναμονή για να χειρουργηθείς με τους μήνες, φαγητό αηδία, άθλιο να μην θες να το δεις,  έλλειψη φαρμάκων, κάποιες ενέσεις για την ακρίβεια τις αγοράσαμε εμείς από φαρμακείο γιατί το νοσοκομείο δεν είχε, χαρτί υγείας με το σταγονόμετρο, κουβέρτα με το ζόρι έβρισκες, μαξιλάρι για να μην κοκαλώσει το χειρουργημένο πόδι δεν υπήρχε, όσο για τα σεντόνια.....με αυτά που μπαίνεις με αυτά παίρνεις εξιτήριο δεν φτάνουν για όλα τα κρεβάτια. Τα δικά μας μάλιστα ήταν σχεδόν λιωμένα και μετά τις τρεις μέρες σχίστηκαν κιόλας. Μιλάμε για δεκαήμερη νοσηλεία έτσι ? Θα μου πεις, έλα μωρέ τώρα τα σεντόνια σε μάραναν.....Όλα  και τα σεντόνια, περί αξιοπρέπειας θυμόμαστε τίποτα ή όχι ???

Με τρομάζει το γεγονός ότι  παραβλέπουμε συνέχεια λέγοντας "ας βγω από δω μέσα με το καλό και δεν βαριέσαι.....πάλι καλά ήταν " και συμβιβαζόμαστε συνεχώς με το ελάχιστο.... Αφού έχω αρχίσει να αναρωτιέμαι μήπως είμαι ιδιαιτέρως υποχόνδρια, περίεργη  και εκτός πραγματικότητας. Πολύ πιθανό να υπάρχουν αρκετοί που να γελάνε με τα πταίσματα που περιγράφω.... δεν ξέρω.
Αυτό που με στεναχωρεί και να σου πω μ' εκνευρίζει κιόλας, είναι ότι αν συγκρίνεις το συγκεκριμένο νοσοκομείο με αυτό που επικρατεί σε άλλα, λες χλιδή !!!
Αν το δεις όμως σε σχέση με αυτό που θα έπρεπε να προσφέρει σήμερα το  2011,  από τα σημαντικότερα μέχρι τις λεπτομέρειες, εκεί τα πράγματα δεν είναι τόσο ευχάριστα ....
Έχω έναν καλό λόγο όμως και μ' αυτόν θα τελειώσω, για το προσωπικό που εκτός μιας περίπτωσης, οι περισσότεροι νοσηλευτές προσπαθούσαν να κάνουν τη δουλειά τους και να προλάβουν να εξυπηρετήσουν παρόλες τις δυσκολίες και ελλείψεις. Ελπίζω να μην μπουχτήσουν και αναισθητοποιηθούν μόλις "παλιώσουν" κι αυτοί....

Έτσι μετά τα λούλουδα και τα τραγούδια της πρωτομαγιάς, είχαμε τα νοσοκομεία. Τέλος καλό, όλα καλά....τώρα επέστρεψα και έχω αρκετό διάβασμα και επισκέψεις για να καλύψω τις 15 μέρες που έλειψα. Σπίτι μου σπιτάκι μου γύρισα.....!!!

…ο μάης μου, ο γενέθλιος, αγαπημένος μου και τρυφερός...

που αν κάνεις να τον μυριστείς...

αλίμονό σου εκάεις

Από τους χρόνους τους παλιούς τό 'χω βαθύ μεράκι
να βγω στις πέρα θάλασσες να βρω το μαγισσάκι.
Τ' άπιαστο σαν αερικό στην εμορφιά του Μάης

που αν κάνεις να τον μυριστείς αλίμονό σου εκάεις.

 
Έβγα έβγα μαγισσάκι χτύπα χτύπα το ραβδάκι
ντο και ρε και μι και φα μες στα ροζ τα σύννεφα.
Τι ζουμπούλια και τι κρίνα τι και τούτα τι κι εκείνα
ντο και ρε και φα και μι φούχτα μου και δύναμη.

Ποιος θα μου δώκει δύναμη κι ένα μακρύ καμάκι
να βγω στις πέρα θάλασσες να βρω το μαγισσάκι.
Που 'ναι σπηλιά του ο ουρανός,άγγελος η μαμά του
κι αφρός το φουστανάκι του στην άκρια του κυμάτου

.
Χτύπα χτύπα το ραβδάκι γίνε το νερό στ' αυλάκι
φα και ρε και μι και ντο μες στο μπλε το ξάγναντο.
Τα παπιά και τα βαπόρια παν μαζί και πάνε χώρια
έξι τέσσερα κι οχτώ γούρι μου και φυλαχτό.

Ανοίξτε πύλες κι εκκλησιές ν' ανάψω ένα κεράκι
να κάνει θαύμα στα κρυφά για με το μαγισσάκι.
Που να κοιμάμαι ξυπνητός να τρέχω ξαπλωμένος
και να με λεν χωρίς καρδιά μα να 'μαι ερωτευμένος.

Έβγα έβγα μαγισσάκι χτύπα χτύπα το ραβδάκι
ντο και ρε και μι και φα μες στα ροζ τα σύννεφα.
Τα παπιά και τα βαπόρια παν μαζί και πάνε χώρια
έξι τέσσερα κι οχτώ γούρι μου και φυλαχτό.

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

δε θα μιλήσω για την Πρωτομαγιά και τις διαστάσεις της,  είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν blog που μπορούν να το κάνουν καλύτερα από μένα … καλή Πρωτομαγιά
ααααα και να μην ξεχάσω το στεφάνι το καίμε στις φωτιές του άϊ Γιαννιού !!!

ΠαΠαρούνες  PapaVeri  pOppiEs  CoQuelicots AMapolas

  pApoiLas aguonos маки gelincikler
ケシ  ا شخاش

Vincent van Gogh λιβάδι με παπαρούνες Ιούνιος 1890

Η παπαρούνα συμβόλιζε με την παρουσία της σαν παράσιτο των σιτηρών, τη θεά Δήμητρα. Στις πομπές, στα Ελευσίνια Μυστήρια,στόλιζαν τα αγάλματα της θεάς με άνθη παπαρούνας. Οι αρχαίοι Έλληνες ιερείς γνώριζαν καλά τις υπνωτικές και ναρκωτικές ιδιότητες του φυτού, καθώς οι γιοι του Άδη ο Ύπνος και ο Θάνατος κρατούσαν παπαρούνες στα χέρια τους.

Καλό Πάσχα σε όλους σας, εγώ λέω να κυλιστώ στο πρώτο παπαρουνοχώραφο που θα βρω μπροστά μου ……

Όλη την νύχτα κοιμηθήκαμε στο κατάστρωμα κι ούτε καταλάβαμε πως πέρασαν τόσες ώρες μέσα στη θάλασσα. Χαράματα φτάσαμε με τη μυρωδιά του φουγάρου στο πετσί μας, φορτωθήκαμε τους σάκους και ξεκινήσαμε για τα ΚΤΕΛ, είχαμε ακόμα ταξίδι…. Φτάσαμε στο μοναστήρι περασμένο μεσημέρι και συνεχίσαμε με τα πόδια. Το μελτέμι όχι απλώς δρόσιζε, μάνιαζε,  σήκωνε το χώμα από το μονοπάτι και ώρες ώρες νόμιζες ότι θα σηκώσει κι εμάς….Πάτησα τα σανδάλια προσεκτικά όταν αρχίσαμε να κατηφορίζουμε τα γκρεμνά, το μονοπάτι στενό,  κάτω το χάος, χώρια που ανέβαιναν κάποιοι  προς τα πάνω και δυσκόλευε το πράμα, ήταν βλέπεις η ώρα που έφευγε ο κόσμος που ερχόταν για ημερήσια εκδρομή στο φαράγγι. Λύγισα τα γόνατα για να έχω το κέντρο βάρους μου χαμηλά και συνέχισα δοκιμάζοντας τα βήματα μου όπως κάναμε παιδιά στις εξορμήσεις μας πέρα από τις παραλίες, στις άκρες βράχο βράχο, να φτάσουμε όσο πιο μακριά γινόντανε σε ένα είδος αγώνα με τις κοτρώνες  …

Άρχισε να φαίνεται η παραλία μεγάλη και φαρδιά και πέρα το πέλαγο με όλα τα γαλάζια που μπορούσα να φανταστώ και ανοιχτό ορίζοντα, θάλασσα και ουρανός ένα πράμα, ξεχώριζαν μόνο αποχρώσεις….πίσω, το ποτάμι σταμάταγε μέτρα από την ακτή εκεί που φάρδαινε το φαράγγι - μια απότομη γήινη σχισμή γυμνών βράχων με ελάχιστα φυτρωμένα βοτάνια αραιά - και στις όχθες γεμάτο φοίνικες πανύψηλους.

Έμεινα κοκαλωμένη να κοιτώ μόλις κατεβήκαμε κάτω…..

Στο τέλος του μονοπατιού, της γρεμίλας να πω καλύτερα, ν’ ακουμπά στα βράχια ήταν  μια πέτρινη καλύβα σε ρόλο καφενείου, μπακάλικου, με  λιγοστές προμήθειες κονσέρβες, τσιγάρα, ψωμί, ρακές, μπύρες καφέ και λίγο απ’ όλα τα βασικά. Ο περισσότερος κόσμος έφευγε από το μεσημέρι και μετά με τα καΐκια και μέναμε λίγοι, οι μόνιμοι,  ακόμα και το μπακάλικο έκλεινε, σάλπαρε ο μάστορας με τη βάρκα του, έκλειναν και τα αυτοσχέδια ταμπλό γεμάτα με μπιχλιμπίδια από ξύλο ελιάς.

Δε θυμάμαι ήχους, μόνο τον αέρα, δυνατός τρελός απότομος, λύγιζε στιγμές στιγμές τους φοίνικες  ξεχυνόταν από το στενό βάθος του φαραγγιού απότομα, λες και κάτι τον εμπόδιζε κι όμως κατάφερνε να ξεμπουκάρει , φύσαγαν οι βράχοι, φύσαγαν τα δένδρα και τέλος φύσαγε η θάλασσα αντίθετα,  χωρίς κύμα….φύσαγαν όλα 20 μέρες συνέχεια χωρίς παύση, ούτε το βράδυ  κόπαζαν, μυστήριο…Τις πρώτες μέρες περιφερόμουν σαν υπνωτισμένη από το συνεχές φουρ φουρ μετά το συνήθισα κι άρχισα να ακούω κάτω από το μελτέμι, τους άλλους ήχους τους μυστικούς  κι όταν μια μέρα ξύπνησα και τίποτα δε φύσαγε τρόμαξα.

Απλώναμε τα κορμιά μας στην παραλία σα μπουγάδα σκέτα, να γίνουν κάρβουνο  τραβιόμασταν προς την άκρη απέναντι από τον βράχο με το μάτι της γης, που έμοιαζε σαν από χέρι γίγαντα πεταμένος μέσα στη θάλασσα να μας κοιτά, ο μονόφθαλμος !!!

Και όταν πια έτσουζαν τα ματόκλαδα από τ’ αλάτι σκαρφαλώναμε στο ποτάμι όσο πιο πάνω μπορούσαμε που ήταν το νερό κρυστάλλινο και τρεχούμενο να ξεβγάλουμε την αλμύρα να ξεμπλέξουν και τα μαλλιά που είχαν γίνει κατσιά από το ανακάτεμα του αέρα και τη θάλασσα…

Οι μόνιμοι έμεναν σε σπηλιές ψηλά σαν τα κριάρια, σε αυτοσχέδιες καλαμένιες καλύβες, στις όχθες , αλλά δεν μπορούσες να διακρίνεις πού. Ήταν τόσες οι φωλιές από βράχια, φοίνικες, χαρουπιές και αλμυρίκια που δεν καταλάβαινε το μάτι να ξεχωρίσει τα τσαρδάκια… Όλα τέλεια καμουφλαρισμένα και εναρμονισμένα με το περιβάλλον ακόμα και τα κορμιά. Είκοσι μέρες, χωμένοι στην αγκαλιά του γκρεμού με τους φοίνικες για σκιά, δίπλα στο ποτάμι αφεθήκαμε στον ήλιο, τη θάλασσα και τον άνεμο να κάνουν τη δουλειά τους, να γίνουμε ένα κι εμείς με τα βράχια, τα νερά και τα δένδρα, να μη ξεχωρίζουμε, μας ρουφούσε το τοπίο, πρωτόγονα άγριο, επιβλητικό…αγρίμια να γίνουμε κι εμείς. Παρασυρθήκαμε στη μαγεία του και σιγά σιγά νιώθαμε τις δονήσεις του τόπου να μας οδηγούν και να μας σμιλεύουν την ψυχή….

Αφού έδυε ο ήλιος, πριν νυχτώσει την ώρα εκείνη που ανακουφίζονται τα πάντα από το λιοπύρι της μέρας, άκουγες τα ταμπούρλα… πάνω από τις σπηλιές μια από τ’ αριστερά ύστερα από τα δεξιά… σαν να πιάναν την κουβέντα , μετά λίγο πιο κοντά, πάνω απ’ τα κεφάλια μας και σιγά σιγά ξεμάκραιναν προς την παραλία μέχρι  ν’ ανάψει η πρώτη φωτιά….ψήλωναν  οι φλόγες κι αγρίευαν τα ταμπούρλα, να βογκά η γη,  να μεγαλώνουν  οι σκιές και οι ψευδαισθήσεις…..

Την εποχή που  πάτησα το πόδι μου εκεί, κουβαλούσα βάρος δυσανάλογο με την ηλικία μου και το φαράγγι μ’ αλάφρωσε με γαλήνεψε … Μου δίδαξε να ζω το τώρα δίχως αύριο, ν’ αφήνομαι στα στοιχεία της ζωής να διαγράψουν την ύπαρξη μου, να αφουγκράζομαι…Πολύτιμο μάθημα για να συνεχίσω, ιερός για μένα ο τόπος…Φύγαμε με το καΐκι, άνοιξα διάπλατα τα μάτια να κρατήσω την εικόνα, τα χρώματα, τους ήχους, και δεν γύρισα πίσω ποτέ  ούτε το επιθύμησα,  δεν άντεχα να δώ την εξέλιξη του.

Πονήρεψαν οι βαρκάρηδες, μπλεχτήκαν και οι κουμπάροι και στρώθηκε η παραλία με  πλαστικές ξαπλώστρες κι ομπρέλες. Ρίξανε και στο ποτάμι, στον ελάχιστο χώρο που φάρδαινε, ποδήλατα θαλάσσης να κάνουν ορθοπεταλιές ασπρουλιάρηδες με λουλουδένια σώβρακα. Ακόμα και ο βράχος με το μάτι της γης έγινε διαφήμιση γιαουρτιού !

Όσο για τα ταμπούρλα και τ’ αγρίμια , εκδιώχθηκαν νύχτα, βίαια…να μην προσβάλλονται οι  ευπρεπείς τουρίστες, από την γύμνια των ψημένων κορμιών  και το θρασύ βλέμμα των ματιών,  που γνώριζαν  πώς  να κοιτούν  τον ανοιχτό ορίζοντα !

Και στο τέλος κάηκαν και οι  φοίνικες κι έμεινε αψιθύριστο το φαράγγι.

Κράτησα τις ακριβές μου μνήμες και σταμάτησα να λέω τα ονόματα των τόπων, τί νόημα είχε αφού δεν υπήρχαν πια όπως τους αντίκρισα για πρώτη φορά. Βλέποντας πίσω από την ομορφιά την ευκαιρία για κέρδος, ξεχάσαμε να την διακρίνουμε κι εθιστήκαμε στην ασχήμια . Δε θέλω να ωραιοποιήσω τη νιότη μου , το φώς και οι σκιές υπάρχουν άλλωστε  παντού στα περάσματα μας και όπως γίνεται συνήθως … απλά επιλέγεις δρόμο. 

…για τον Νικόλα