Magenta 17 Oct 2024 11:55 AM (6 months ago)

Büyük Usta, önündeki devâsâ tuale son rötuşlarını yapıyor...


Önündeki dev palete göz atıyorum. Hemen hemen boşalmış gibi. Yeşili çoktan sıyrılıp bitmiş

kalıntıları belli belirsiz, kurumuş, maviler canlılıklarını kaybetmiş, griye dönüşmüş, sarılar,

morlar, turuncular, birbirine karışmış, azalmışlar ama öyle bir kaynaşmışlar ki tuvaldeki dev

manzarayla yarışıyorlar adeta.


Büyük Usta samur fırçasını magenta kırmızısına daldırıyor ve sonbaharın en sadık, en kalıcı,

en bilge ve en zarif dokunuşlarına başlıyor. "İşte en sevdiğim fasıl" diyorum yüksek

sesle " ve bakmaya doyamadığım renkler..." Ustam da gülüyor. Küçük, sihirli fırça

darbelerini hayranlıkla izliyorum. Renklerin arasına dalıp yok oluyorum bir süre.

Kendime geldiğimde, ustanın başka bir dev paletin içinde titanik beyazını dev spatulasıyla

karıştırmaya başladığını görüyorum. Sonra üzerine bol beyazlı yeni büyük resim yapılmak

üzere bir kenarda bekleyen boş dev tual ilişiyor gözüme.

Keyfim kaçıyor. "Bunun için erken değil mi" diyorum en sitemkârane ses tonumla.

Önce ciddi bir biçimde işine devam ediyor. Can sıkıntısıyla tam ayrılıp yürümeye

koyulacakken muzip bir tavırla ufak bir fırçayı beyaz boyaya batırdığı gibi

saçlarıma sürüveriyor. Birlikte gülüyoruz. Şakacıktan yakınıyorum her sene biraz daha

bol beyaz kullanıyor diye. Göz kırpıyor. Bu kez daha küçük bir fırçayı koyu renk bir

karışıma daldırıp gözlerimin etrafına minik çizgiler çiziyor, yanaklarıma gölgeler yapıyor.

Ben çığlıklar, kahkahalar atarak kaçarken o büyük samur fırçasını magenta kırmızısına

batırıp tualdeki son ışıltılı süslemelerine devam ediyor....


Esen soğuk rüzgâr beni bir-kaç dakika ile sonsuzluk arası bir zaman diliminde

içinde kaybolup gittiğim bu gönüllü sanrıdan çekip alıyor. Buz kesmiş ellerimle

telaşla camı kapamaya çalışırken merakla parka bir göz atmaktan da kendimi

alamıyorum.

Yer yer gözüme çarpan kırmızılıklar ışıltılarıyla adeta göz kırpıyorlar.

Huzur, kaşmir- ipek karışımı bir şal gibi yumuşacık, sıcacık tüm vücudumu sarıyor...

Kapı Karşı Komşum 28 Aug 2024 3:09 PM (8 months ago)

                           

 

                                                              Nural Hanım

 

 

 

 

                               Doğum günümdü. Alt komşum telefonda 73 üncü yaşımı kutladıktan

                  sonra kötü haberi verdi. Çok üzgündü. İnanamadım. Nasıl olur..?

                              Kapı karşı komşum Sevgili Nural Hanım vefat etmiş.. 

                              10 yıldır yazlık eve her gelişimde önce hoşgeldine gelir, sonra makul

                   aralıklarla, bir saat öncesinden haber vererek, kendisine özen göstererek, takıları ve

                   misafirlik terlikleri ile kapıyı çalar nazikçe süzülürdü içeri. Benden biraz büyüktü

                   ama vücudu benden daha dinç ve fit, hafızası, bilinci, benden çok daha iyiydi.

                   Hayata pozitif bakar, hep anlayışla yaklaşırdı olaylara. Albay eşi, doktor kızı ve 

                   damadından, geçmişten, torunlarından bahseder, biraz gündelik, siyasi olaylardan

                   konuşurdu. Kahve içer, dondurma yer, vaktin nasıl geçtiğini anlamazdık.

                              Keşke düşüp  kemiğini kırmasa, o uğursuz ameliyata girmek zorunda

                   kalmasaydı.

                              Bu son günlerde, kapımı her açışımda, sahipsiz kalan bir çift kırmızı terliği 

                   ve hep kapalı duran kapıyı gördükçe keyfim (varsa) kaçıyor, kendimi süratle

                    merdivenlere atıyorum.

                              Kaybettiğim ilk kapı karşı komşumsunuz Nural Hanım.. Sizi özleyeceğim..

                              Adınız gibi nurlar içinde yatın.

 

                                                                    Ve Diğerleri

 

 

                              Kapı karşı komşuları çok özeldirler. Hep gözümüzün önündedirler. 

                    İstanbul' un muhtelif semtlerinde oturduk. Fatih' te Nedimaanım teyzenin

                   böreklerini unutamam. Dört kardeş taşındığımız Ataköy' de Meral ablamız bize

                   birçok konuda yardımcı olurdu. Hiç unutmuyor hep minnetle hatırlıyorum, yazın

                   seyahate çıkarken onlarda keyifle izlediğimizi farkettiği için sırf 1970 Münih

                   Olimpiyatlarını seyredelim diye (o zaman bizim televizyonumuz yoktu) evin 

                   anahtarını bize bırakmıştı. Yine Ataköy de bir başka blokta Diyarbakırlı Hacer 

                   Ablamız çiy köftenin acısını sevdirmiş, Kazasker'de Karadenizli komşumuz

                   her fırsatta ilginç Karadeniz yemekleri tattırmıştı. Kuyubaşı' ndaki kapı karşı

                   komşum, ben yalnız yaşıyordum, kahvaltıya çağırır çöpçatanlık yapmaya çalı-

                   şırdı.

                               Tüm kapı karşı komşularıma selam olsun.. Ölenlere rahmet, yaşayanlara

                   selamet diliyorum.

                                Hep sevgiyle kalalım..

                    

                    

 

                   

       

Jefferson Smith ve Kamer Genç 22 Jan 2024 7:36 AM (last year)

Unutmadım, Unutmam. 28 Apr 2021 3:52 PM (4 years ago)

Plâklar ve Anılar ve Sen 24 Mar 2021 11:47 PM (4 years ago)

 

 

Geçenlerde kızkardeşlerin en tatlısı elinde devasa bir poşetle kapımdan içeri girdi.

Yüzündeki maskenin sıkıntısı, çok seyrek sokağa çıkmanın şaşkınlığı, ilâveten ağır

yükünün sebep olduğu  yorgunluğun ıstırabı ile kendisini  koltuğa bırakıverdi.

 Tüm bu olumsuzlukların arasında ben, her zamanki gibı nefes nefese 5 dakika ve üzeri

 bir zaman homurdanmasını izlemeye hazırlanmışken yüzündeki muzip, sevimli ve sabırsız

 ifadeyi görünce şaşakaldım..

Sık nefeslerin arasında başıyla poşeti işaret ederek  " bak bakalım " dedi. Poşetin içine bir göz 

atayım dedim. Önce ne olduğunu anlayamadım. Dikkatle beni bekliyordu. Sevineceğımden

emin  bir ifadeyle  gelecek ânın keyfini çıkarmak üzere sabırsızlıkla bekliyordu.

Dikkatli bakınca birbirine yapışarak kalıp gibi duran şeylerin ne olduğunu anladım ve... gözlerime

inanamadım. Plâklarımız...45 likler..long playler..kaybettiğimizi sandığımız, çok

arayıp hiçbirimizin bulamadığı plâklarımız.. Ağabeyimin vefatından sonra bir şekilde

Rayuş' a ulaşmış, o üzüntü ve telaşın arasında bir yerlere derinlere kaldırılmış ve

unutulmuşlar. Sevinç çığlıklarıyla benim kitaplıklardan birinin üzerine dikkatlice

yerleştirdik. Ne var bunda sevinecek, youtube da arayıp da bulamadığınız müzik

mi  var denebilir. Ama öyle değil işte. 65 lerden itibaren çoğu da 65-75 yılları arasında

aramıza katılan bu sararmış nesnelere şöyle bir bakmakla veya parmak ucuyla 

dokunmakla birlikte gözümüzün önüne üşüşüveren, yüreğimizi titreten anıları

yok saymak olur mu. 

Birkaç gün önce, sipariş ettiğim retro pikap elime ulaştı. Hemen bizimkine  haberi

muştuladım. Dün heyecanlı bir şekilde girdi kapıdan içeri. Kendi kendime söz

verdiğim gibi kargo paketini birlikte açtık. Ayarlar yapıldı. Mantovanni' yi 

bir güzel sildik temizledik. Umutsuzca  ve dikkatlice iğneyi plâğa dokundurduk.

Korktuk çünkü çoğu yarım asırdan fazla bir zaman önce alınmıştı ve hemen her

gün akşamları iş dönüşü, tatil günlerinde dostlarla birlikte olmak üzere 

fazla fazla dinlemiştik. 

Derken odaya o şahhaaane kemanların önce hafiften başlayan yumuşacık sesleri

doluverdi . Pırıl pırıl tertemiz..Her notasını her kıvrımını, her ritmini bildiğimiz

melodilere coşkuyla, büyük mutlulukla eşlik ettik. Benim 18 onun 13 yaşındaki

Ataköy günlerimize gittik. Keyifli nağmelerde o günlerde yaptığımız gibi kalkıp

zıpladık hopladık. Tango yaptık. Birbirimizi ittik kaktık evirdik çevirdik.

Sonra nefes nefese kalıp oturduk. Canımla birlikte, yanımızda hissettiğimiz diğer 

canımızı andık uzun uzun. Hep birlikte müzik dinledik, sohbet ettik. Yeşil çımlere

bakan balkonumuzda, onun özenle hazırladığı  yemekleri yedik müzik eşliğinde.

Yanyana çiçekli örtülü, kenarı fırfırlı silindir yastıklı 3 somyada uzanıp birbirimize

kitaplar okuduk yüksek sesle.

Çok ama çok mutlu bir gündü. Asla programlanmadı planlanmadı ama denk 

geliverdi işte.  Hiç şaşırmadım. Niyeyse..

 

 

 

 

 Fiziki yokluğunun 20 senesi bitmiş dün. Ama hep yanımızdaydın ve hep yanımızda

olacaksın canım ablam.

 

 Hemen her gün de rüyalarımdasın tüm hoşluğunla...

Üzgünüm Tagore Arthur Haklı 1 Sep 2020 3:03 PM (4 years ago)

 TANRININ RAHATSIZLIĞI












18.Yüz yılın ortalarında ... (1788 - 1860)


*Şu dünyayı Tanrı yarattıysa, onun yerinde olmak istemem doğrusu.


Çünkü dünyanın sefaleti yüreğimi parçalar.

Yaratıcı bir ruh düşünülürse, yarattıği şeyi göstererek ona şöyle bağırmak

hakkımızdır: " Bunca mutsuzluğu ve bu üzüntüyü ortaya çıkarmak uğruna,

hiçliğin, sessizliğini ve kıpırdamazlığını bozmaya nasıl kalkıştın? "*

Arthur Schopenhauer




19. Yüz yılın ortalarında... (1861- 1941)


*Uzaktan ölümün şamatasını duyuyor musun?

Ateş selleri ve zehirli bulutların arasından gelen bağırmayı, gemiyi

adlandırılmamış bir sahile çevirmesi için kaptanın dümenciye seslenişini

duyuyor musun?

Zira vakit gelmiştir.

.............................

Dünyadaki bütün kara fenalıklar onların sıralarından taşarak aştı.

Yine de, ruhlarınızda kederin takdisi ile yerlerinize geçiniz.

Kimi kabahatli bulabilirsiniz ki, kardeşler?... Başlarınızı aşağıya eğiniz.

Günah sizin ve bizimdir.

Asırlardan beridir, Tanrı' nın kalbinde çoğalan hararet; zayıfın kahpeliği,

kuvvetlinin küstahlığı, şişman refahın oburluğu, gadre uğramışın adaveti,

( düşmanlığı,) ırkın gururu ve insana hakaret; bora şeklinde gazaplanıp Tanrı' nın

huzurunu parçaladı.

Böbürlenmek ve zemmetmek ( kınamak) şamatasını kesiniz.*

 .....................................

Rabindranath Tagore


SEN VE DİĞER İNSANLAR


SCHOPENHAUER' DEN "KABUK" ÖNERİLERİ


*Kalbin gerçek, derin barışı ve tüm ruhun huzuru sadece yalnızlıkta bulunur.

*Zeki bir insan yalnızlıkta, düşünceleri ve hayal gücüyle mükemmel bir

eğlenceye sahiptir.

*İnsanları tanıdığımdan beri hayvanları severim.

*Önemsememek önemsenmeyi getirir.

*Gençliğin en başta gelen öğrenimlerinden biri yalnızlığa katlanmayı öğrenmek olmalı;

yalnızlık mutluluğun, ruh dinginliğinin kaynaklarından biridir çünkü.

*Birisi sizin için gerçekten çok değerli ise, bunu ondan sanki bir suçmuş gibi gizleyin.

Bu hoş bir şey değildir ama doğrudur. Çünkü, bırakın insanları, köpekler bile

büyük dostluklara katlanamazlar.


TAGORE ' UN "KABUK " ÖNERİSİ

*Düsünüyorum da,

sanirim en büyük korkumuz oldugumuz gibi görünmek.

yumusacik kalbimizin fark edilmesi,

naif yönlerimizin kesfedilmesi,

cesaretsizligimizin anlasilmasi,

korkularimizin paylasilmasi

sanki zarar görecegimizin en büyük isareti.

kabuklarimizin altinda

kendimizi saklamakta ne kadar da ustayiz.

ve ne kadar güçlü korunuyoruz, kalkanlarimizin ardinda.

hissedilmeden, el degmeden, sevgimizi göstermeden.

istiridyeler, deniz minareleri, midyeler.

kirpiler ve kaplumbagalar gibi.

sahi koruyor mu bizi bu çatlamamis sert kabuk?

kimse incitemiyor mu duygularimizi, inançlarimizi, benligimizi?

yoksa zarar mi veriyor bu ürkeklik, bu kabuk bize.?

hissettiklerimizi gölgeliyor, yansitmiyor mu gerçek kimligimizi?

duygularimizi bastiriyor, el ele tutusmamizi engelliyor mu?

eger bir yildiz gibi isil isilsam ve bir yildiz kadar parlak.

ne çikar atesböcegi sansalar beni.?

 .................................................


oysa bir görebilsek bunu.

kalmadi böyle insanlar demesek.

güven duygusuna bu kadar muhtaç olmasak.

kirilmaktan korkmasak.

incinsek, yaralansak.

ne olur bir darbe daha alsak.

yeniden açsak kendimizi, atabilsek o kabugu.

denesek.

risk alsak.

yanilsak.

fark etmez.

tekrar, tekrar bıkmadan denesek.

ve kucaklassak yeniden.

Türkçemizin Başı Boş 15 Aug 2020 12:12 AM (4 years ago)

 Uzun uzun yürüdükten sonra yorgun argın evime ulaştım. Ayakkabılarımı antredeki

dolaba bırakıp hemen banyoya geçtim, uzun uzun ellerimi sabunladım ve kirlenen

havluyu kirli sepetine bıraktım. Salona geçip televizyonu açtım. Gazeteci siyasetçı

karması, bize akrabalarımızdan da yakın bir grup, yine aynı sözcüklerle aynı konuları

tartışmaktaydı. Amarika PKK ile ticari anlaşma yapmış. İstanbul Sözleşmesi aile kavramını

yıpratmış. "Ben istihbaratçıyım ama türkçeyi de çok güzel konuşurum" diyen bir zat

 "konunun koncuktürel olarak ele alınması gerekli" şeklinde bir saptamada

bulundu. Biraz dinlendikten ve mutfağa geçip aldıklarımı ilgili yerlere bıraktıktan

sonra kendime yemek hazırlamaya koyuldum. Tencereyi ocağa bıraktım. İçine

bıraktığım yağ ısınınca önce soğanları sonra sırasıyla diğer malzemeleri bıraktım.

Sonra yemeği pişmeye bırakıp balkona geçtim. Niyetim birşeyler yazmaktı. Hevesle

bilgisayarın başına geçtim. Hevesle diyorum çünkü konsantrem yerindeydi.

Tam yazmaya başlayacakken zil çaldı. Arkadaşımın kızı. Annesi çok sevdiğimi

bildiği bir yemeği kızıyla yollamış. Kabı mutfak fayansının üzerine bırakıp kızı

balkona aldım.  "Nasılsın Yıldız' cım ?"  "İyii??"  "Evdekiler nasıllar? " " İyii??"

" Allah iyilik versin. "  Dolaptan dondurma kutusunu çıkardım. Ben kâselere dondurma

bırakırken o da  Pupa' yla oynuyordu. "İyi korkmuyorsun Pupa biraz asabi

bir kedi. Annen çekinir bu yüzden"  " Ben kedileri severim kii. "  " Ne güzel ..."

Ben boşalan kâseleri mutfağa götürürken telefonu çaldı. " Hayır evde değilim. Üst

katımızdaki Asuman Teyzede toplantıdayım. " Birazdan eve geçcem. Ben sinemaya

geçelim diyorum  ama istemezsen bizim mekâna geçeriz."  Yüzü biraz pembeleşmişti.

" Yeni erkek arkadaşın galiba. " Evet çok tatlı biri. Bir aydır çıkıyoruz. Hem çok

yakışıklı hem çok komik. Aynı zamanda benim her konuda destekçim " O çok

rahat anlatınca ben de çekinmeden sordum. "Seviyor musun onu? " Yok Asuman

Teyze benimkisi sadece hoşlantı."  "En çok nesinden hoşlanıyorsun ?"  "Hiç yalan

söylemiyor. Nişanlımdan çok yalan söylediği için ayrılmıştım biliyorsun " " Ya evet,

annen olanlardan bahsetmişti. "  Artık erkek arkadaşlarımda  aradığım  en önemli

şey doğruluk..  Doğruluk en büyük erdemliktir. "


O gittikten sonra ilgi isteyen Pupamla salonda bir küçük toplantı yaptık. Daha sonra

ben yeniden yazmak üzere balkona geçip, PC. min başına oturdum.

Heyhaaat...!!!   Ne hevesim ne konsantrem ne de motivem kalmıştı.

Bilgisayarı kapatıp kitabımı okumaya başladım. Akşam yaklaşınca hava serinlemişti.

Yatak odasına geçip gardolaptan kendime bir şal aldım.

Okuduğum kitap felsefik bir eserdi. Son zamanlarda ilgi alanım felsefe. Biraz okudum.

Esnemeye başlayınca onu da bırakıp uyumaya karar verdim. Telefonumu şarza takıp

yatak odasına geçtim. Komidinin çekmecesinden geceliğimi alıp giydim. Lavobaya

geçip dişlerimi fırçaladım. Islanan fayansı kopardığım selpakla kuruladım.

Uyumak üzere yatak odasına geçtim.


İyi uykular Türkiyem...!!!

Pandemi ve Romantik Diziler 3 Aug 2020 4:13 PM (4 years ago)

 Tecavüzcülerin, katillerin, fetöcülerin ilk duruşmadan sonra salınıverilip, bazılarının hiç

 sorgulanmadığı, hepsinin ellerini kollarını sallaya sallaya dolaştığı bir zamanda

 birileri, çok iyi niyetlerle, koruma amacıyla (!) beni ve yaşıtlarımı evlerimize

 kapatıverdi.  En unutmaya çalıştığımız zamanda, başımıza vura vura yaşlarımız

 hatırlatıldı. Gençler işlerinde güçlerinde yorgun argın çalışırken biz düzenli yürüyüşlere

 çıkıyor, sabah kahvaltılarımızı  keyifle, genellikle dışarıda yapıyor, öğlenleri şık

 şıkırdım giyinip bakımlı ve keyifli bir şekilde sahillerde balıklarımızı yiyorduk.

 Çocukları evlendirmiş, kocaları başka dünyalara uğurlamış ya da bir köşeye

 sindirip oturtmuşken, tam özgürlüğümüzü tamamen ele geçirmişken ve kıymetini

 anlamışken, otoritenin iyi niyetli eli uzandı, bizleri pamuklara sardı ve en yumuşak

 sesiyle şöyle dedi:

 " Dedelerimiz...Ninelerimiz... Sizler yaşlı ve korunmaya muhtaç kişilersiniz. Zaten

  çoğunuz hastasınız. Corona sizi hammm eder. Artık sizler evinizin en mutena

  köşesinde oturacaksınız. Bizler sizlerin eli-ayağı, gözü-kulağı, ağzı-burnu ve daha

  birçok uzvu olacağız. Sizi çok seviyoruz. Ama asla ve asla bir adım bile dışarı

  çıkmanıza izin vermiyoruz. Sevgimiz saygımız sonsuz olsa da, şakamız yok

  cezalarımız da amansız. Sakın ha çıkayım demeyin zamansız...! "


   Böylelikle, değerli ve keyifli ikinci, hayır üçüncü, yoksa dördüncü mü ( her neyse

  bahar bahardır kaçıncı olduğu kimseyi ilgilendirmez ) baharımız ansızın kışa

  dönüşüverdi.

  Genel durum böyle...

  Bana gelince bu, bana hiç yabancı olmayan bir yaşam tarzı aslında. Evimi severim.

  yalnızlığı severim. Ama gelgelelim, hastalığı hele de yalnızken hiç sevmem.( Hayret! )

  Hele de pandemi boyutunda, şakası olmayan, nereden geleceği bilinmeyen, tedavisi

  belirsiz bir illet ise...

 Bir sürü ölüm, bir sürü ihtilal,  üçü büyük bir sürü deprem, kıbrıs çıkartması,

 çatışmalar, tartışmalar, kalkışmalar derken, "bu da mı gelecekti başımıza" dedim ve

 kaderime boyun eğip oturdum.

 Zaman geçince, başlardaki korkumu yenerek, her zamanki gibi yalnız yaşamıma

 devam etmeğe kendime farklı meşgaleler aramağa başladım.

 Tabii bir alışverişe bile çıkamamak, rutin dost toplantılarını yapamamak, standart

 bakımları yaptıramamak gibi can sıkıcı durumları da eklemek gerekir.

 Biraz okudum. Televizyon izledim. " Survivor" u her zamanki gibi takip ettim.

 Yayınlandığı zaman hiç ilgilenmediğim yerli romantik komedilerinin tekrarının

( Yerlisini, yabancısını hiç sevmem ) üçünü birden eş zamanlı olarak izledim.

 Bu, çok eğlenceliydi. Baş rollerde şortlu uzun beyaz bacaklı üç güzel kız,

 o kızların biri genellikle topluca üç beyaz uzun bacaklı, şortlu ( üçü de yaz dizisiydi

 zannımca ) kankası, (  çoğu zaman bu hangi dizideydi diye düşündüğüm, )  üçü de mavi

 gözlü, yapılı ve havalı üç delikanlı, onların da daha az yapılı orta boylu arkadaşları,

 oğullarının ve kızlarının yanında kızkardeşleriymiş gibi duran botokslu anneleri, ve

 olmazsa olmaz hatta ( biri  iki dizide de aynı anda oynayan ) akıllara seza nev-i

 şahsına münhasır bir şaklaban erkek tipi. Varlığıyla fena halde sinir bozucu,

 yokluğuyla hiç bir şeyin değişmeyeceği garip tipleme. Konu (ları) şöyle, adeta

 bir beyaz kâğıda tek bir senaryo yazılmış, iki fotokopi kâğıdıyla iki beyaz kâğıtla

 üçleşmiş, yürek hoplatan bir romantizmle bezenmiş üç dizi. Kalbim çarparak izledim.


 Bu eski yaz dizileri, emeği olan herkese minnetarım, tam amansız yaşımın moduna

otorite eliyle sokulmaya çalışılırken, beni aldılar, taaa 17 yaşıma yeniden getirdiler.

( Götürdüler demiyorum dikkatinizi çekerim. Zaten oradaydım çünkü...)


Sevgiyle ve keyifle kalın..








 

Mendilimin Yeşili 1 Aug 2020 9:21 AM (4 years ago)

Altmışların ortaları....

Anlatma İhtiyacı 31 Jul 2020 3:52 PM (4 years ago)

Geldim... Geleceğimi biliyordum aslında.

Hiç gitmek istememiştim ki..

"Okumak" ne kadar önemli idiyse benim için, ve çok uzun yıllar, açıklaması

zor ya da belki imkânsız nedenler, nasıl bunu yapmamı engelledi ise aynı şeyler

iradem dışında yazmama da engel oldu. Her iki durumda da bu yoksunluk beni

fazlasıyla üzdü. Okuyamadğım için, için için yanarken, yazmak ihtiyacıyla da

kıvrandım durdum.

Okumak tamam da, niçin ille de yazmak?

Bir sürü nedeni var.   Sıralayalım...


Ben sosyal yaşantımda iyi bir dinleyiciyim. Karşımdakini güzel dinlerim. O

anlatırken, kös dinlemem, kendi söyleyeceğimi tasarlamam, başka taraflara

kulak verip, lafın ortasında bir başkasına cevap vermem ya da "aaaa bu bina

ne zaman dikilmiş al sana bir taş yığını daha" şeklinde abuk bir cümleyle

konuyu değiştirmem.

Tüm bunlar  çoğunlukla bana yapıldığı için ben  dinlemeyi tercih ettim.

Muhtemelen ben de kendimi dinletmeyi beceremedim. Bu da yetenek işi.

Babaannemin gururlu genleri bana geçmiş anlaşılan. Ama  benim de muhteşem

"Möhteşem Hanım " larım yok değil tabii. Az ve de öz sayıda..


Anılarımı özellikle çocukluk anılarımı yazmayı;  bazı şeyleri hatırlayıp

yazarken, yeni başka şeyleri hatırlamayı, araya zaman koyup tekrar okumayı

çok sevdiğimi gördüm. Başkalarının da bunu sevdiğini görmek çok hoşuma gitti.


Çok sevdiğim, beni çok derinden etkileyen, içime işleyen, gözyaşı döktüren,

mutlu eden hatta güldüren parçaları  (Baudelaire gibi, Tagore gibi, Fikret gibi,

Kisshon gibi) benimle aynı frekansta olan dostlara sunmak, onların sunduklarını

alıp kabul etmek, öğrenmek, sevmek, birlikte duyumsamak dünyalara bedeldi.

Ve daha bir sürü hoşluk..


Buna bir de her şeyi yavaş yavaş unutacağımız yaşlara hızla koştuğumuz

gerçeğini eklersek...


Bu arada yine Satürn Yengeç burcunda. Umarım korktuğum gibi olmaz... Bu sefer

de buna engel olmaya kalkmaz.


Herkese güzellikler diliyorum...

Ve tabii Sağlıklı, keyifli bayramlar.

Altın Kubbeli Mabet 31 Jul 2020 3:13 PM (4 years ago)

                                     








                             

Gezinen Bir Gölgedir Hayat 27 Mar 2018 10:58 AM (7 years ago)

Gezinen bir gölgedir hayat, gariban bir aktör
Bu kısacık lise dönemi ve biraz da sonrasından aklımda kalan bilgiler ışığında yapmaya çalıştığım girizgahtan sonra, lafı hemen hepimizin klişesi " yaşam bir tiyatro sahnesi bizler de onun oyuncularıyız" şeklindeki günümüz aforizmasına getirmek istiyorum.






Başımı yastığa koyup gözümü kapadığımda üzerinde çok düşündüğüm konulardan biri bu.
Kendimi her zaman, bir büyük senaryonun içinde, üslendiğim muhtelif rolleri -ki bunların kimi geçiciydi ve bitti- kimi zaman rol arkadaşlarımla birlikte, kimi zaman tek başıma üstlendiğimi düşünüyorum. "Evlat" , "kardeş" , "öğrenci", "arkadaş" rolü, sonra "çalışan kadın." Sonra bazı yan roller "görümce" "baldız" gibi. En önemli karakter rolleri "hala", "teyze". Ve ölene kadar üzerime yapışan, başarıyla yürüttüğüm "emekli" rolü. En sürprizsiz en sorunsuz, kalıcı rolüm.

Mekan, kostüm ve ışık zamana ve senaryoya göre, iyi ya da kötü yönde farklılaşmakta ise de bu değişikliklerin daha doğrusu bu üç faktörün beni fazla etkilediğini söyleyemem. Ama insan faktörüne gelince durum tamamiyle değişiyor.

Yaşantımdaki insanları iki ana guruba ayırıyorum. Rol arkadaşlarım ve seyirciler.

Rol arkadaşlarımla aynı sahneyi paylaştığımız sürece, küçük takılmalar tökezlemelere rağmen, zaman zaman ezber bozulsa da, arada bir trak da girse, sahneyi terketme şansımız olmadığı için, sufleyle, birbirimizin desteğiyle roller bitene kadar birlikte olmaya devam ederiz. En çok "dost" lar zorlar. Bazen maskeler takılır. Bu işi biraz zorlaştırır ama durum değişmez. Zaman zaman eskiler gider, yeniler gelir. Ama siz hep ordasınızdır. Sizin oyununuzda baş rol sizindir.

Benim esas korktuğum seyirciler olmuştur. Karşıda bir yerlerde, tanımadığım, dost ya da düşman oldukları hakkında fikir sahibi olmadığım yüzlerini karanlıktan göremediğim ama varlıklarından emin olduğum, beni gören, beni izleyen bir sürü insan. Önemserim önceleri onları. Benimle ilgili düşünceleri, yargıları önemlidir. Onlar hep ordadır ve gözleri hep üzerimde. Gösterim onlar içindir. Beni mutlaka beğenmeleri gerekir. Ve onaylamaları.

Gong çalar, yaşam sahnesine atılır, karşımızda önce onları görürüz. Karşı camda aralanan perdenin arkasında, dolmuşta, markette, vapurdaki insanlar gibi. Hep incelerler. Oturuşunuzu, kalkışınızı, yürüyüşünüzü, konuşmanızı şaşırırsınız onların yüzünden. Sanki hep asık suratlıdırlar, kimileri de alaycı. Hep eleştirir dururlar.

Yaşam devam eder, gaileler, sorunlar, felaketler, mutlu ve mutsuz, olaylar gelişir, oyun hareketlenir, unutmaya başlarsınız seyircileri . Artık tüm dikkatiniz ve enerjiniz oyundadır. Ya çok mutlusunuzdur görmez gözünüz kimseleri, ya da gözleriniz yaşla doludur görüşünüzü engelleyecek. Artık seyirci yavaş yavaş uzaklaşmaya başlar. Yalnız kendiniz için oynamak istersiniz. Onlar silikleştikçe siz netleşirsiniz.

Aslında onlar hiç olmamıştır. Bu, sizin kendinizi çok fazla önemsediğiniz dertsiz tasasız gençlik günlerinizin küçük yapay dertleridir. Orada sahnenin karşısında sadece anlamsız bir karanlık vardır. Koltuklar boştur adeta. Umursmamaya başlarsınız, kendinizi rolünüze kaptırırsınız.

Oyun sona doğru yaklaştıkça hiç görmez olursunuz seyircileri. Unutursunuz varlıklarını. Ya da artık önemsemezsiniz. Tek önemli "siz" sinizdir artık. Tek anlamlı, tek değerli ve yetkin. Onların varlığı, sizinle ilgili düşünceleri, sizi sevmeleri, sizden nefret etmeleri ya da sizi yok sayıp uyuklamaları hatta sizi alkışlamaları.

Sahne tenhalaşır yavaş yavaş. Rol arkadaşlarınız da sahneyi terketmiştir birer birer. Işıklar yavaş yavaş azalır. Sesler kesilir.





Ve perde kapanır. Sizin oyununuz bitmiştir.




Görüşmek üzere...

53 yıl sonra... 30 Apr 2017 2:29 PM (8 years ago)

Çok eskiden aile fertleri eğer evde iseler bir arada otururlardı.

Çok eskiden Pazar günleri radyoda Klâsik Batı Müziği programı olurdu.

Ve çalanların arasında çoğunlukla Bhrams' ın 5 numaralı Macar Dansı olurdu.

Ve bu müziği dinlemek biz çocuklar için müthiş bir keyfti.

Her seferinde çizgili pijamasıyla (hep çizgili pijama giydi o dönemin çoğu babaları

gibi)  uzandığı yerde gazetesini ya da kitabını okurken müziğin temposuna uygun

olarak önce yavaştan sonra giderek hızlanan bir tempoyla ayağını sallamasını

biz çocuklar izleyip kıkırdaşırdık. Zaman içinde o, bunu farkettikten sonra bunu daha da

abartılı yaparak kıkırdaşmalarımızı kahkahalara çevirmişti ve bu eğlenceyi de sık sık

tekrarlar olmuştuk.

Babam...

Bu ve bu gibi bir çok şeyle o günlerde evlatlarını varlığınla mutlu ettiğin için,

yokluğunda bile bu gün beni, bu anı ve tüm diğer benzerleriyle gülümsetebildiğin için

bir kez daha minnetimi belirtmek istedim.


Seni sevmekten hiç vazgeçmedim Güzel Babam..

MÖHTEŞEM HANIM 14 Mar 2017 7:58 PM (8 years ago)

"dünyalaar kadaaar" diye bağırmış. Ortanca atılmış, heyecanla haykırmış. "Kaaainat kadaar." Paadişaa küçük kıza dönmüş. Kız  düşünmüüş, taşınmıış. Sakin bir sesle 
"Paadşaaım ben de sizi tuz kadar seviyorum" demiş. Paadşaanın gözleri öfkeden 

Bahar 1 Mar 2017 3:13 AM (8 years ago)

Evim minik bir ormanın içinde.

Pencerem altmış altıncı baharımı çerçeveliyor.

Kaç tane daha göreceğimi bilmiyorum.

Daha kaç kez sevineceğimi, kaç kez üzüleceğimi, kaç kez heyecanlanacağımı,

kaç kez hayal kırıklığına uğrayacağımı, yüreğimin kaç kez sevgiyle coşup,

kaç kez inceden inceye sızlayacağını bilmediğim gibi.


Bedenim bu mevsimle ilgili olumsuz bir tepki vermedi henüz.(Hayret!)

Yüreğim biraz kırgın o kadar.

Ama bahar beni yine kandırıyor.

İçeri doluveren güneşi, cama uzattığı tomurcuklu dalı kullanıyor bunun için.


Başımı teli olmayan tek penceremden uzatıp havayı soluyorum.

Çam ağaçları, hiç çıkarmadıkları yeşil elbiseleri ile hep aynı yerlerindeler.

Diğerleri, sürpriz kıyafetlerinin ilk işaretlerini vermeğe başladılar.

Ve kuşlar...

 Daldan dala kısa uçuşlar yaparak  en güzel şarkılarını bizler için

söylüyorlar. Minik çanlar gibi.. minik çocuk kahkahaları gibi insanın yüreğini

ısıtan nağmelerle.


Başımı cama dayayıp, bu güzelliğin, insanların tüm sığlıklarının

sızısını yüreğimden, yaşamın tüm çığlıklarının harabiyetini beynimden

 söküp atmasını umutsuzca diliyorum.

Olmayacağını biliyorum ama diliyorum işte...

En Dost' uma... 25 Feb 2017 11:11 AM (8 years ago)

Kaynak <http://asunungunlugu.blogspot.com.tr/2011/05/huzur-veren-dizi.html>


    

"Hani bazı dostlar vardır. Birlikte politika konuşursunuz, gündemden hararetle bahsedersiniz.

Kimiyle irade çatışması yaşarsınız ara sıra. Sesler yükselir.

Kimiyle sanattan kitaptan, şiirden konuşursunuz. Kelimelerinizi seçerek, dikkatle kullanırsınız.

Kimiyle ağlar, kimiyle bol bol kahkahalar atarsınız. Bu birlikteliklerim çoğu, içlerinde bir kısım

gerilim, pervasızlık veya huzursuzluk barındırır ya da fazlaca dikkat ve özen gerektirir.


Ama dost vardır, sakin, iddiasız, telaşsız, komplekssiz, yüzünde bir tebessümle sizi dinler, az

konuşur, konuştuğunda sesi yumuşaktır, bilge değildir, filozof değildir, hırslı, şikayetçi, kavgacı,

hiç değildir. Eleştirel gözle bakmaz. Açık aramaz. Sevgi dolu ve huzurludur. Tüm sıkıntılarınızda ve

başarılarınızda içtenlikle yanınızdadır. Sizi her yerde korur kollar. Siz yanındayken ya da yokken.

Yanında kendinizi çok mutlu, çok rahat hissedersiniz.


Benim var, umarım herkesin  vardır böyle dostları."

…………………


2011 in Mayıs sonlarında beğendiğim bir diziyi blogumda betimlerken böyle bir benzetmeden

yola çıkmış, Ikinci paragrafı yazarken de hep seni düşünmüştüm. Öyle bir başkaydı yerin..


1964 yılı Nisanının sonunda yaşamımdaki en sevdiğim insanı, babamı, sakin (o yıllarda) bir güney

kentinde bırakıp, apar topar geldiğimiz bu koca, çılgın metropole henüz alışamamışken,

Eylül ayında başladığım pek de sevemediğim gürültülü kız lisesinde bana sunduğun güler

yüzlü dostluk, verdiğin huzur, hiç eksilmeden, tertemiz, lekesiz, gölgesiz, içten-yürekten

tam 53 yıl sürdü. Neler yoktu ki bu 53 yılın içinde..


Her sabah okula kolkola giderken Çarşamba yokuşunda, sınıfta hep yan yana oturduğumuz

sırada, ilk sigaraları tüttürdüğümüz pastanede..

Senin, benim evimde Cem Karaca, Engelbert Humperdinck eşliğinde paylaştığımız

ergen muhabbetleri…

Sonra senin Almanya faslın. Mektuplar..Dönüşün..İşe girişlerimiz..

Evliliğin..kızın..torunun..

Kayıplar, göz yaşları..

Acı ve tatlı yığınla paylaşım.

Tam elli üç yıl.


En erken tanıdığım ve en erken kaybettiğim gerçek dostum.

Çok büyük bir boşluk bıraktın Semuş' um.

Çok büyük ve yeri asla doldurulamayacak bir boşluk.


Haberini alıp bana, Akçay' a telefonla muştuladığın ikinci torunun gelmek üzere.

Ama o ilki kadar şanslı değil bence. Seni görüp tanıyamayacak çünkü.


Nurlar içinde yat...

Hay Allah !!! 14 Feb 2016 6:06 PM (9 years ago)

Blog aleminde yedinci yılıma girmişim...

Yine epey aradan sonra (kopyaladığım eski paylaşımı yayımladıktan sonra) kan mı çekti,

tipik Yengeç içgüdüsüyle mi bilemedim bir uğramak geldi içimden. Panelde gözüme

sevgili Güngör Ekinci' nin yazısının başlığı ilişti. Hem yazılarını sevdiğimden, hem

de İspanya ile ilgili paylaştığı resimli, ayrıntılı bilgilerden hoşlandığımdan, bir de gurbet

 ellerde (ona açıkladığım özel bir nedenle) kendisini yalnız hissetmesin diye

düşündüğümden hep uğradığım (son zamanlar hariç) bloguna bir dalış yaptım.

Her yazısı diğerinden daha güzel olan arkadaşım aşk ve "aşk" hakkında öyle güzel,

öyle içten şeyler yazmış ki. Bayıldım.

Sonra Hüznün Tadı' nın bloğuna uğradım. Zona teşhisi konmuş. Duygusal dostum,

hassas bünye sıkıntısını içinde yaşamaya çalışınca vücut bir şekilde tepkisini

veriyor. Allahtan fazla ağrılı bir cins değilmiş.


Yatmadan önce bir de kendi bloguma uğramak geldi içimden. Bir göz atıp çıkmayı

düşünürken altta bir başlık ilişti gözüme: "Beş Yıl Bitmiş". Tarih: 12 Şubat 2013.


İlk başladığım yıl, keyifle, coşkuyla hiç tanımadığım blogları dolaşırken, zaman

zaman bloguna aylarca uğramamış  (bazen de yıllarca) kişilere çok şaşırdığımı

hatta kızdığımı hatırlıyorum. (Sadece 12.2.2009- 31.12.2009 arasında 286 paylaşım)


Çocukluğumdan itibaren hem okumayı hem de yazmayı çok seven biri olarak,

yaşamın beni  "okuyamaz" hale getirdiğini sürekli dile getirirken, "yazamaz" hale de

getirebileceğini düşünememişim.


Sağlık olsun diyelim. "Zaman en iyi ilaçtır" geyiğinin boynuzlarına yapışalım.

Veeeeee....


Hep sevgiyle kalalım :)

Hanımeli Çiçekleri 1 Aug 2015 5:50 AM (9 years ago)

Bir Mayıs sabahı...


Anadolu kasabalarından birindeyiz.


Küçük bir kız çocuğu, sessiz, güvenli sokakta sakin, keyifli yürüyor. O saatte herkes işinde okulunda

olduğundan ortalık hayli tenha. Geleni geçeni, olanı biteni incelemek hoşuna gidiyor.

Şişman sütçü teyze, arkasında süt güğümlerini koyduğu arabayı çeken bisikletini

yayaş yavaş sürerken gür sesiyle "süüüütçüüüü" diye bağırıyor.


Bir köpek miskin miskin oturuyor. Gidip başını okşamak istiyor ama rahatsız etmekten çekiniyor.

Biraz da korkuyor.







Bir delikanlı bisikletiyle yanından hızla geçip gidiyor . Kapı önlerindeki bisikletleri inceliyor biraz.

Çok istiyor bisiklet kullanmayı ama sadece 6,5 yaşında. Sihirli yedi yaşı bir gelse hem bisikleti

olacak, hem de ablası gibi o da okula gidebilecek.

 Doğum gününü kutladıktan hemen sonra soranlara 6,5 diyor yaşını, sanki öyle derse yedi ve

 beraberinde bisiklet ve okul daha çabuk geliverecekmiş gibi...


Ortalıkta yoğun bir çiçek kokusu var ve her evin bahçesinde türlü  çiçekler. Çok ama çok seviyor

çiçekleri. Rengârenk görüntülerini, evlerinin içine kadar yayılan hoş kokularını.

Beyazlar, pembeler, morlar, .kırmızılar, sarılar... Bahçelerde, kapılarda, parmaklık aralarında,

saksıların içinde cam önlerinde..





Boş bir arsanın önünden geçerken otların arasında hafif esintiyle nazlı nazlı sallanan gelincikleri

görünce bir müddet duruyor. Biraz da yorgun mu ne. Yoksa kırmızı çiçeklerin o naif ve

savunmasız, oralarda buralarda, her an yıkılıverip dağılıverecekmiş gibi hallerinden mi

endişeli. Her ikisi de galiba.Tekrar yürümeye başlıyor. Adımları biraz  daha ağır şimdi.







Yürümeye devam ediyor.

Çok seviyor yürümeyi. Gördüğü her şeyi, karşılaştığı her insanı, sesleri, kokuları...

Çok seviyor yürümeyi...

 Bir başka şaşırtıcı güzellik. Belediye işçilerinin süpürüp bir ağacın altına yığdığı

 renk cümbüşü. Yapraklar, dökülen çiçekler. Bir yığın da samanla birlikte. Biraz yükselen

 sabah güneşinin üzerlerinde yansımasıyla pırıl pırıl parlıyor.








Ve işte nihayet onlar... Hanımeli çiçekleri...En sevdikleri...Onu en mutlu edenler..

Her zamanki gibi çiçeklerden sadece birini usulca alıyor burnuna götürüyor, derin derin

içine çekiyor.  Mutluluk...Huzur...Hüzün... "Ama niye hüzün" diye geçiriyor aklından.

"Ben 6,5 yaşında bir çocuğum. Niye hüzün...Ve şu diğer şaşırtıcı tuhaf duygular "








Aklı biraz karışmış halde dalgın dalgın yoluna devam ediyor. Çiçeği sürekli

koklayarak, kendisine olanı biteni kavramaya çalışarak biraz da sarsak bir şekilde yürürken

arkasında hafif bir korna sesiyle irkiliyor. Hemen kenara çekiliyor ama araba

hızını iyice yavaşlatıyor,  ön camdan kır saçlı kırk yaşlarında kibar görünüşlü bir adam

başını çıkarıp sesleniyor. "Affedersiniz teyzeciğim. Bir adres soracaktım..."

Çocuk önce arkasına, sonra dönüp etrafına bakıyor. Hiç kimse yok. Tüm keyfi kaçıyor.

Bir korku kaplıyor içini.  "Kötü biri bu adam" diyor. "Kaçmalıyım ondan. Annem

yabancılarla görüşmemi istemez."

Gücünün yetebildiği kadar hızlı adımlarla oradan uzaklaşırken sıkılı yumruğunu

açıyor. Çiçek yere düşüyor. Buruşmuş yaprakları arasından bir virgül fırlıyor, muzip

bir tavırla çocuğa bir göz atıp gökyüzüne uzaklaşıyor.


6 ile 5 usulca birbirlerine sokuluyorlar yeniden.

Yine Yeni Yıl 30 Dec 2014 12:44 PM (10 years ago)

Perdeleri açınca içeri dolan güneşle, camından süzülen yağmur damlalarıyla, en çok da,

 gece boyunca sessizce konuşlanıp sabah karşılaşınca şaşırdığımız, belki sevindiğimiz

yukarıdaki beyazlıkla 20 yıla yakın bir zamandır aynı pencereden girdi yeni yıl evime.

Çok kalabalık, bir kaç kişi, yalnız, eğlenerek, hüzünlenerek, keyifle, acıyla, kanıksayarak,

umutla, umutsuzlukla karşıladık bu rutin çaresiz misafiri. Sessizce uğurladık sonra.


Ben kendi adıma, bu son 1-2 gün içinde kendimle ilgilenmeyi alışkanlık haline getirdim.

Öyle bildik bir "iç hesaplaşma", "muhasebe yapma" hele hele "yaşadıklarımdan ders çıkarma"

gibi telaşlardan (hepsini çaresizce deneyip bir işe yaramadığını da gördükten sonra) çok

farklı, bir içe dönme, duyguları gözden geçirme, yumuşacık bir kendini yoklama hali,

sadeleşme, bedenle ruhu ipin ucu kaçmadan barıştırma, ruhu olgunluğa ulaştırma, bedene

de yıllardır gösterdiğim ihmalin telafisi konusunda kendimi sorgulama durumu. Bu çok önemli.

Bedeli fena ödeniyor çünkü.


Arkamdaki televizyonda, yürek titreten, aile, sevgi, saygı, birlik- beraberlik çağrıştıran

sloganlarla ürünler pazarlanıyor. Yılbaşı için bangır bangır eğlenceli seçenekler sunuluyor.

Burçlar...Falllar...Astrologlar...

Birdenbire soğuyan havanın ve sevdiklerimin yüreğimde bıraktığı sevmediğim izlerin

(bir elektrikli süpürge reklamından mülhem) etkisiyle iliklerime kadar üşüyorum.

Sonra  çok değil iki gün önce sıcacık güneşin altında gülümseyerek uyuklayan, keyifle

kuyruklarını sallayarak oynaşan dostlar geliyor aklıma.

Buz kesiliyorum.

Ne giden yıl umurumda, ne de gelecek olan.

Bir Yıl Daha 6 Oct 2014 10:56 PM (10 years ago)

Ekim' den Kareler ve Son Gece 6 Oct 2014 9:24 AM (10 years ago)

Kuzucuk 29 Sep 2014 9:07 AM (10 years ago)

Can, 3-4 yaşlarındaydı.

İş dönüşü, içinden uykular akan gözlerimi baş parmağı ve badem parmağı ile zorla

açıp "halaa  konuuuş, hadii anlaaat " diye yalvardığı , onun Dempsey  benim Makepeace

olup ya da, onun doktor veya ambulans şoförü benim ağır yaralı olup koşturduğumuz

 o hoş oyunlar zamanında idik.

Annemin çocukluğundan kalma bu şarkıyı  söylememi sık sık isterdi.

Mimiklerle ve çocuksu bir sesle başlardım ben de. Keyifle izlerdi her hareketimi.

Son iki dizesine kadar.

Acımasızca (nedense) abartılı acıklı bir tavırla ve uzatarak okuduğum o iki

dizede göz yaşları pıtır pıtır dökülmeye başlardı.

Allah beni affetsin :(

Düet 13 Sep 2014 4:52 AM (10 years ago)

Hadi son bir kez diyoruz fısıldaşarak. Olabildiğince yavaş sonuncu kez tekrarlıyoruz günlerdir

yaptığımız şeyi.

Birlikte başlıyoruz.

Do -re -mi - fa- soooooooool...... Ben sol notasında kalıp sesi zihnimde ve kulağımda tutmaya

çalışırken sen devam ediyorsun  la - siiiiiiii.....

Birazdan perde açılacak ve ben sol sen si sesiyle düetimize başlayacağız.


Bir sabah odama dolan ışıkla

En sıcak en taze iştiyakla gel gel.

Alnında beliren ilk kırışıkla

Derdimi silecek bir dudakla gel gel.


Bekleme baharı güneşten erken

Göğsüne takılı bir leylakla gel gel

Başında güneşin huzmelerinden

Karanfil kokulu bir duvakla gel gel.


Çok alkış alıyoruz. Müzik hocamız Fehime Ünlü beste ve güftesi kendisine ait bu

şarkıyı bozmadan seslendirdiğimiz için sevinçli. Sahne gerisinde bizi kutluyor.

Sahnede davul zurna eşliğinde Fatih Kız Lisesi' nin muhteşem folklor gösterisi devam

ediyor. Büyük heyecanımız kocaman bir mutlulukla yer değiştiriyor.


Bu gün seni düşünürken ve birlikte yaptığımız bir çok şeyi beynimde yaşatırken

bu anıyı buraya sabitlemek istedim. Dönüp okumak hoşuma gidiyor çünkü.


Canım benim. Yalnız şarkı söylemek pek de zevkli değil biliyor musun.

Bir de, burada yakalayabildiğim huzurla daldığım uykuların rüyalarında hemen

her gece sen varsın haberin olsun.


Ve bir kez daha doğum günün kutlu olsun.


 Eminim, gerçek huzur senin bulunduğun yerde.

Sessiz Senfoni 27 Aug 2014 12:38 PM (10 years ago)

Kol Kola 8 Jun 2014 11:49 PM (10 years ago)

İyi ki iki kez sınıfta kalmışım lise ikide. Kalmışım da bir sene de evde oturmuşum.


Bakkal dümbüllüye her gidişimde pijamasıyla damlayan çocuğu sana camdan

göstermişim de tülün arkasından kıkırdaşmışız.

Kol kola hısım akraba gezmiş, İçli köfte, Arabaşı Çorbası, Batırık yemişiz.

Hani bir uzak akraban vardı. İstanbul' a gelin gelmişti. Burada kimsesi yoktu.

sık sık ona giderdik. Nasıl sevinirdi. Kapıyı açar bizi oturtur ilk iş bulguru

ıslardı. Sevmediğim batırığı sevdirmişti bana. Kocası teğmendi.

Ne güzel bir çifttiler. Saf, temiz, saygılı. Delikanlı insanı hayrete düşürecek

kadar çocuksu biriydi. Bir gün karısına "yarın tatil, dışarı çıkarken ateş çıkaran

kazağımı giymek istiyorum" demişti de ben anlamamış, tam, "o ne ki" diye soracakken

senin bir işaretinle susmuştum. Sonra evde izah etmiştin yün kazakların giyinip

soyunurken zaman zaman elektriklenip çatırdadığını.

Kuaföre ilk seninle gittim. Çok sıkılıp utanmıştım.

Eyüp' e, Emine Teyzeye giderdik ikimiz. Diğerlerinin kimi okulda, kimi

işteydi.

Bir de Lütfiyanım teyze vardı şişman. İki katlı tertemizdi evi.

Kızlarından şikayetçiydi. Kızlarının isimleri Şan ve Şen di.


Bana hiç sitem etmedin. Ceza vermeye kalkmadın. 

Çocuklarının en çalışkanıydım oysa. Anladın herhalde bana olanı.

Anladın ve anlayış gösterdin.


Birlikteliğimizin tadını çıkardık.


Bugünlerde, sessiz, sakin balkonumda oturup tatlı tatlı bunları geçirdim

aklımdan. Karşımda Kaz Dağlarının başı hep dumanlıydı bu aralar.

Dağlar...

Düşündüm de aslında yeni yeni fark ettiğim ne kadar çok ortak yanım varmış seninle.

İçinden dağ geçen tüm şarkıları ben de çok seviyorum.

Tüm sevgileri ayrılıkla birlikte yaşadığım için olsa gerek...

"Yol verin geçeyim dumanlı dağlar. Dağların ardında nazlı yar ağlar"

Yanık yanık, sesin titreyerek eşlik ederdin. Anneni kardeşlerini özlerdin

tabii. Hep uzaklardaydın onlardan.


Ben de senin gibi ev işlerinde telaşlı ve eli ayağına dolaşan bir tipim.

Çok titiz değilim. Fasulyeyi ince birer şerit haline getirmem. Sadece ortasından

keserim. Poğaçalarım, köftelerim, mantılarım büyüktür. Soğanı yakar, pilavı

ya diri ya lapa pişiririm. Ölçü kullanmam.

Toz bezi elimde her an dolaşmam. Halı malı silmem. Silkelemem. Her sene

badana yaptırmam. Küllükleri dolana kadar boşaltmam.

Çamaşırları gelişi güzel asarım.


İlk tanışmalarda çekingenim.

Dostlarımı güldürürüm.

Sevdiklerimle ilişkilerimde naif ve kırılganım. Tıpkı senin gibi.

Hani ilk evlendiğinizde babam sana " sen ne şirin bir mahluksun" demiş de

"bana mahluk dedin" diye saatlerce surat asmışsın. Babam mahluk kelimesinin

anlamımı açıklayıp seni ikna etmiş.

Ve çok zor zamanlarda kaya gibi sağlamız. Mücadeleciyiz. Hepimiz.


45 yıl sonra, Kaz Dağları' na karşı oturup bunları düşündüm.

Aynen böyle düşündüm ve düşündüğüm sırayla ya da dağınıklıkla yazdım.

Toparlamadan, yazım kuralı zaman uyumu filan gözetmeden,

gelişine yazdım.


O özel bir seneyi... İyi ki yaşamışız.

Kol kola gezmiş, baş başa oturmuşuz.

Anne-kız...İki arkadaş gibi...

Hepsi bu kadarmış zaten. Zaman kalmamışmış.

Huzur içinde uyu kısa yol arkadaşım. Annem...