Υπερβορεία View RSS

   Κοίτα στα χρόνια που περνούν σύντροφε πως η ζωή, αυτό το άθροισμα μυριάδων στιγμών , φωλιάζει πίσω από τα βλέμματά μας. Γιατί όσες από αυτές βγαλμένες από την ειλικρινή ιερή ή ανίερη φύση μας είναι, μέχρι το τέλος θα μας ακολουθούν. Σαν εκείνη την κρυσταλλική δομή που την έχουν διαμορφώσει τόσες και τόσες κατεργασίες. Κάθε νύχτα, πριν από κάθε μικρό απολογισμό, κάπου ανάμεσα στις μάχες μεταξύ της  σωματικής κοπώσεως και τις συγκρουσιακές ανάγκες του νου για το ποιος θα οδηγήσει συντομότερα στον ύπνο, μία μορφή κατακλύζει την σκέψη και ποιος να ξέρει πόσα ακόμη διαπερνά..Αυτή η δελφική αρχετυπική μορφή, ενός νικητή, δίχως αλαζονεία, δίχως έπαρση, δίχως υπερβολή. Για κάποιο λόγο η ιστορία επέτρεψε να μείνει η μορφή, το σώμα και  κάποια δάχτυλα να συγκρατούν  χαλινάρια… Μπορείς να ξέρεις αν υπάρχει κάποια νομοτέλεια πίσω ακόμη και από τα απομεινάρια που μένουν από μία καταστροφή; Μήπως ο ντετερμινισμός και το χάος των θεωρητικών  υποσκελίζεται από την βούληση του ψυχισμού να αναζητήσει τον λόγο για τον οποίο έχει επιλέξει η ιστορία να μας αφήσει συγκεκριμένα μέρη ομορφιάς, κάλους, αρχετύπων; Μήπως και στην ζωή μας την ίδια , σε αυτά που εν τέλει μας «μένουν» , από όλες μας τις μάχες, κρύβεται μία μεγάλη σοφία στην οποία οφείλουμε να διακρίνουμε το δίδαγμα της επόμενης στιγμής; Δεν είναι ο τόπος μας, αυτοί εδώ οι αντιαισθητικοί σωροί οπλισμένου σκυροδέματος, τα ντουβάρια και τα πορτοκαλί φώτα της νύχτας, οι ήχοι από κυλίνδρους που παράγουν κίνηση, η μυρωδιά όσων αυτοί θα φτύσουν, τα ψόφια δέντρα που αναγκαστικά στρίμωξαν σε μετρημένα τετραγωνικά μέτρα γης, ο χώρος και ο αέρας στον οποίο μία μεγάλη ανάγκη γεννήθηκε μέσα μας; Μια μεγάλη ανάγκη η οποία οδηγούσε  τα ηχητικά κύματα των κραυγών μας να συνθλίβονται στα ντουβάρια των αστικών αυτών χαραδρών, μία μεγάλη ανάγκη η οποία τους δρόμους κατέκλυζε και σε στενά εναλλασσόταν ο κυνηγός με τον κυνηγημένο, ο φόβος άλλαζε μέσα σε λεπτά πλευρά και η στιγμή αιχμαλωτιζόταν μια για πάντα μέσα σου. Δεν σου έρχονται στο νου οι αιχμάλωτες αυτές στιγμές όταν σκηνές γαλήνιες αναζητάς στην καθημερινότητά σου να κοιτάξεις; Η ίδια ανάγκη και τώρα μας οδηγεί να κερδίζουμε σπιθαμή προς σπιθαμή τον ζωτικό μας χώρο, να ποτίζονται τα «χαρακώματα» από τον ιδρώτα του μόχθου, αδιαφορώντας για τις πληγές. Άλλωστε, πότε δεν ήταν ότι πιο περήφανο διαθέτουμε σε αυτό τον κόσμο, η ίδια μας η ζωή και τα κατορθώματα που φέρνει η θέλησή μας; Και αν θυμάσαι, ακόμη και στην πρώιμη ανωριμότητά μας, ξέραμε να διακρίνουμε τους ήρωες από τις πληγές τους και όχι από τα λόγια τους. Τους εργάτες και αγωνιστές της ζωής από τα χέρια τους και τους συντρόφους  από τα βλέμματά τους. Πιστεύουμε σε μία ιδιαίτερη αριστοκρατία, αυτή των πεδίων που διαμορφωθήκαμε και εμείς. Αυτός είναι ο κόσμος μας. Και αν δεν ήταν, ίσως έπρεπε να τον επιλέξουμε. Είναι η μεγάλη μας πρόκληση. Σκέψου, ήμασταν παιδιά και ασφυκτιούσαμε για μία ελπίδα. Κάτι να βρούμε γύρω μας, κάτι να πιστέψουμε και να ακολουθήσουμε ολόψυχα. Δίχως ίχνος εγωπάθειας και κέρδους, μόνο και μόνο για να καταφέρουμε να διαχυθούν οι ακτίνες της Ιδέας μας σε όλα αυτά τα σκοτεινά μέρη. Για να λάμψουν οι δάδες μίας γενιάς που έχει έρθει για να κάψει, να γκρεμίσει, να αντισταθεί στην παρακμή ενός ολόκληρου κόσμου. Έχεις καταφέρει όλα αυτά τα χρόνια να γυρίσεις το βλέμμα σου για να μην βλέπεις όλα αυτά τα παιδιά που τώρα αυτή την στιγμή γεννιούνται και θα αναζητήσουν αύριο μία ελπίδα; Όλους αυτούς τους αδύναμους που δεν πρόκειται μόνοι τους ποτέ να κινηθούν, όλους αυτούς που αγωνίζονται καθημερινά για απλούς, αλλά ειλικρινείς λόγους; Δυστυχώς, δεν θα το καταφέρουμε ποτέ, μήτε τα μάτια μας να κλείσουμε, μήτε να ασκητέψουμε. Για έναν και μόνο λόγο, διότι δεν στραφήκαμε στην Ιδέα για να γίνουμε κάτι εμείς μέσα από αυτήν, αλλά να ζήσει αυτή μέσα από εμάς. Αυτή η βιωματική εμπειρία, που τόσα και τόσα εξήγησε στον χρόνο για μας τους ίδιους. Και ξέρεις, όσο μία μορφή που κρατάει τα χαλινάρια στα χέρια, όλων αυτών των ζυμώσεων, προδιαθέσεως και περιβάλλοντος, κοιτάει μπροστά , με την ηρεμία της ικανοποιήσεως αυτού που πρέπει να γίνει, τότε συνεχίζει και το τέθριππο τον προορισμό του. Και ίσως στον χρόνο, αυτή η τετράδα σε μία μεγάλη λύτρωση και επανάσταση μας οδηγήσει. Ίσως στο βλέμμα μας , να μην υπάρξει η γαλήνη μίας κοινωνικής τελικής νίκης, αλλά μείνε πλάι μου, και εγώ σε σένα, για να καταγραφεί στην τελευταία μας στιγμή το ότι καταφέραμε να ζήσουμε ως πολέμιοι ενός κόσμου που όσο περισσότερο γνωρίσαμε, τόσο περισσότερο μισήσαμε. 

Μαρμαρωμένε Βασιλιᾶ

Nicholas Roerich

Συνεχίζουμε. Άλλοτε στρωτά, άλλοτε στροβιλιζόμενοι στις δίνες του  καθημερινού ολέθρου, προχωρούμε. Από την πρώτη εκείνη παιδικότητα όπου η προδιάθεση σμιλευμένη από την παιδεία και το περιβάλλον συνέδεσε, έστω διαισθητικώς, το παρελθόν με το παρόν και το μέλλον, οδηγώντας τις σταγόνες  μίας ατομικότητος στον  ρου ενός αιμάτινου ποταμού. Η πρώτη  αυτή και μόνη αληθή βάφτισή μας, μία απελευθέρωση υπήρξε από τα δεσμά της υποταγής του πεπρωμένου των σκλάβων. Αρνούμαστε οποιαδήποτε ηττοπάθεια, αρνούμαστε οποιαδήποτε συζήτηση για κόσμους και πολιτισμούς που τελειώνουν, αρνούμαστε οποιαδήποτε παραίτηση και οποιαδήποτε θεωρία και ενατένιση που αποσκοπεί σε εγωιστικές αυτολυτρωτικές αναζητήσεις ή τάσεις. Το ύστατο ανάχωμά μας, πίσω από το οποίο εδρεύει μονάχα το τέλος ενός μικρού κύκλου, είναι η Πίστη μας στην νικηφόρα επέλαση μίας νέας γενιάς, η οποία θα επιβάλλει την θέλησή της και θα οικοδομήσει το  νέο Αύριο της Ελλάδος και της Ευρώπης.  Δεν υπάρχουν κοινωνικά περιθώρια για να φωλιάσουμε, δεν αναζητούμε καταφύγια προστασίας. Μία ολάκερη κοινωνία , μάζες με όλα τα χαρακτηριστικά που τις χαρακτηρίζουν αιωνίως, μειοψηφίες με τα αρνητικά και  τα θετικά τους, μεμονωμένοι παρατηρητές, δειλοί, ήρωες, φοβισμένοι, ανίκανοι, ικανοί, χαρισματικοί, συγκροτούν το πεδίο στο οποίο μαχόμαστε.

Σε αυτό το πεδίο, εν μέσω σήμερα ενός ολοκληρωτικού φυλετικού και πολιτιστικού  πολέμου καλούμαστε να εργαστούμε και να αγωνιστούμε έχοντας κατά νου ότι το απρόβλεπτο των ιστορικών συγκυριών μπορεί να μας οδηγήσει αυτή η νέα γενιά που ευαγγελιζόμαστε να  είναι τόσο κοντά όσο και μακριά. Εργαζόμαστε έχοντας κατά νου την μεγάλη ευθύνη ότι ίσως αποτελέσουμε θεμέλιοι λίθοι, ίσως χρειαστεί να είμαστε μέρος, ίσως χρειαστεί να αποτελέσουμε το παράδειγμα από το οποίο θα εμπνευστούν. Και αυτό διότι, πολλές φορές η ανάπτυξη θεωριών περί ελεύσεως κάποιων άλλων κάποτε, για τους οποίους προετοιμάζουμε κάποιο έδαφος, ίσως εσωτερικά κρύβει μία αδυναμία ανάληψης των ευθυνών που μας αναλογούν για την εποχή μας. Εξυπηρετούν ταυτοχρόνως τις ψυχολογικές μας άμυνες και δικαιολογούν πληθώρα πεπραγμένων. Είναι προτιμότερο να είμαστε σε συνεχή εγρήγορση για τις μάχες που επιθυμούμε να έρθουν και ας μην έρθουν όσο ζούμε, παρά να επαναπαυόμαστε στην αναμονή μεσσιών ή εξελίξεων. Καλώς ή κακώς, ένα μεγάλο δίδαγμα του παρελθόντος του γένους μας είναι πως από τον  μικρόκοσμό μας μέχρι τον εθνικό κορμό, αν δεν χαράξεις εσύ την ιστορία , θα σε χαράξει εκείνη.

Οι μικρές μας, λοιπόν, καθημερινές νίκες και ήττες, η κάθε επιτυχία που λαμβάνει χώρα στο προσωπικό μας πεδίο, αλλά και σε εκείνο των συνόλων με τα οποία πορευόμαστε οφείλουν να συνθέτουν την τρέχουσα ιστορία. Από την προσφορά και τα αποτελέσματα σε αυτήν κρινόμαστε, γιατί μονάχα σε εκείνη θα λογοδοτήσουμε. Κάθε αυγή σε αυτό τον τόπο οφείλουμε να ορθώνουμε το ανάστημά μας απέναντι στην θλιβερή πραγματικότητα και κατάντια της ράτσας μας. Οφείλουμε, ως ύστατο καθήκον, να μείνουμε εκείνοι οι όρθιοι υπερασπιστές , τους οποίους θα διακρίνουν όσοι αναζητούν συναγωνιστές, μα κυρίως συντρόφους. Διότι, αν λυγίσουμε και εμείς, τότε ποιοι; Ποιοι θα μείνουν στην ιστορία ως εκείνοι που αγωνίστηκαν εκείνα τα χρόνια; Γνωρίζουμε πολύ καλά, πως κάποια μουσική ίσως χάσει μία ιδιοφυία της, κάποια επιστήμη ένα ακόμη καλό συνεχιστή της εξελίξεώς της, κάποιο άθλημα, κάποια νιότη, κάποιοι έρωτες, κάποια υψηλής ποιότητος ζωή τους λάτρεις της. Μα στον αντίποδα, μια Πίστη θα κερδίσει λίγη ακόμη θέρμη στην φλόγα της και κάποια επανάσταση θα έρθει λίγα δευτερόλεπτα πιο κοντά από το άπειρο που φαντάζει να βρίσκεται. Δεν είναι κάποιος μηδενισμός που υποβόσκει, μήτε κάποια υποβάθμισή τους. Είναι αυτή η αίσθηση της πληρότητός που χαρακτηρίζει την Ιδέα μας, της οποίας κύριοι άξονες είναι το Αίμα, η Τιμή και η Γη. Και εντός αυτών προσδιορίζονται όλα τα υπόλοιπα. Η κατακρήμνιση από τους εχθρούς αυτών των αξόνων, μονάχα μίσος μπορεί να μας γεμίζει. Μίσος το οποίο οφείλουμε να μετουσιώσουμε σε αποφασιστικότητα, σιδηρά θέληση και πειθαρχία στην επίτευξη των στόχων μας. Πλημμυρίζει τα συναισθήματά μας, ξεπερνά το μέτρο, μας μολύνει, μας τυφλώνει πολλές φορές, μα ακονίζει τον χαρακτήρα μας. Δυστυχώς, κανένα άλλο συναίσθημα δεν έχουμε να χαρίσουμε στους καπιταλιστές και μαρξιστές τυράννους της εποχής, για των οποίων τα συμφέροντα μία φυλή εξευτελίζεται και τόσα έθνη της κονιορτοποιούνται. Μήτε μπορούμε επίσης κοντόφθαλμα να αναλωθούμε σε έριδες, διαφωνίες και  πάθη του παρελθόντος τα οποία σύντροφοί μας δεν μπορούν να υπερνικήσουν. Θα σταθούμε στον δρόμο που οδηγεί σε μία νέα γενιά, διότι αυτήν έχουμε και μας έχει ανάγκη όσο τίποτα άλλο.

Αφήνουμε όσους επιθύμησαν την δημοκρατία, να ακολουθήσουν τον δρόμο της. Αφήνουμε όσους επιθύμησαν το περιθώριο να ορθοποδήσουν εκεί. Αφήνουμε όσους επιθυμούν την θεωρητική εξέλιξη της Ιδέας να εργαστούν εκεί. Ένα πέλαγος από εχθρούς έχουμε απέναντί μας και αν επιθυμήσουμε κάποια πάθη μας να εξοστρακιστούν, τα συναισθήματά μας για αυτούς να εκφραστούν τότε οι επιλογές μας , την καταραμένη αυτή εποχή, είναι χιλιάδες.  Η εσωστρέφεια και η επιλογή εχθρών εντός πολύ κλειστών πλαισίων, πολλές φορές είναι ο τρόπος να δικαιολογούμε την αδυναμία επιστροφής στα πραγματικά μέτωπα του Αγώνα. Την γειτονιά μας, τις πόλεις μας, τα χωριά μας, την Πατρίδα μας. Σε όποια κατάσταση και αν είναι, ας μην αμελούμε πως αυτή μας γέννησε και μέσα σε αυτή τη μήτρα γεννήθηκε και θριάμβευσε μέσα μας η Ιδέα. Αυτή λοιπόν την μεγάλη πρόκληση μα και ευχαρίστηση να στεκόμαστε όρθιοι σε αυτό τον όλεθρο δεν θα την χαρίσουμε σε κανένα εισβολέα, σε κανένα ανθέλληνα. Στα μεγάλα βιβλία του Γένους μας, γραμμένα από Αίμα , μάθαμε πως η Αριστοκρατία της Ράτσας  μας εκφράστηκε εξίσου λαμπερά από την αγροτιά μέχρι την κλεφτουριά... Με γνώμονα την επικράτηση τα χέρια μας όπως θα λερωθούν από μελάνι, θα λερωθούν και από λάσπες. Όπως θα στολιστούν από τα δυτικότροπα κουστούμια, θα τα δέσουν και δεσμά. Μακάριοι όσοι λίγο ή πολύ βίωσαν και πολλοί βιώνουν τις διώξεις των πραιτοριανών ενός μορφώματος που καταρρέει, διότι αν δεν λυγίσουν , θα είναι σίγουρα ισχυρότεροι και αν δεν είχαν από μόνοι τους την τόλμη να τους γράψει η ιστορία ως διωκόμενους, άρα και εχθρούς της δημοκρατίας, το κατάφερε ο Αγώνας ο οποίος επιλέγουν.

Γνωρίζουμε πολύ καλά, πως κίνητρο αριστερών και δεξιών πίσω από κάθε παιδί, κάθε πατριώτη , κάθε εθνικιστή, κάθε εθνικοσοσιαλιστή ο οποίος χτυπιέται ή διώκεται, δεν είναι το κατά πόσο είναι αληθείς ή όχι οι ιδέες του, αν υπηρετεί σωστούς ή λάθος αρχηγούς, αν είναι συνειδητοποιημένος ή όχι, αλλά μονάχα αυτό : Η ύπαρξή του απέναντι από τα συμφέροντα κράτους και παρακράτους μαρξιστών και καπιταλιστών.  Οτιδήποτε δεν μπορεί να ελέγχει πλήρως η δημοκρατία, ακόμη και συμμάχους της, οτιδήποτε θεωρήσει ότι μπορεί να κλονίσει της ισορροπία της, θα το χτυπήσει. Ύπουλα, αμείλικτα, αδίστακτα. Αυτός είναι και ο λόγος που αρνούμαστε να εισαχθούμε σε κόλπους της. Τουλάχιστον τα μόνα πισώπλατα μαχαιρώματα θα τα περιμένουμε μονάχα από κοντόφθαλμους «ομοϊδεάτες», οι οποίοι αδυνατούν να ταχθούν απέναντι στους δεκάδες εχθρούς και αναζητούν εύκολες λύσεις αποδείξεως ή επιβεβαιώσεως της ύπαρξής τους.

Η Υπερβορεία αποτελεί μονάχα ένα βήμα εκφράσεως και παρουσιάσεως μέρους των θέσεων και των αναζητήσεων της ομάδος που τη συγκροτεί. Η Αγωνιστικότητά μας είναι η ίδια μας η καθημερινότητα με όσους συναγωνιστές και συντρόφους πορευόμαστε μαζί. Όλους και όλες αυτές οι οποίοι πραγματικά επιτρέπουν στον Ήλιο της Ιδέας να λιώσει τα πάθη, τους εγωισμούς και τις ατομικές ψευδαισθήσεις και να ξεχυθούν με αποφασιστικότητα στην εργασία και στις μάχες για την Φυλή και την Πατρίδα.  Δίχως ίχνος οπισθοδρομήσεως, δίχως ίχνος παραιτήσεως υποδεχόμαστε τα ακόμη σκοτεινότερα και δυσκολότερα για εμάς χρόνια. 

   Βιώνοντας μία καθημερινότητα πλήρους αποϊεροποιήσεως της ζωής μα και πλήρους αντιστροφής των αξιών αυτής, στο βαθμό τον οποίο ως φυσικές παρουσίες δυνάμεθα ν’ αντιληφθούμε , δεν θα μπορούσαμε να μείνουμε αμέτοχοι στην αναζήτηση των ριζών της πάλαι ποτέ ομοούσιας Ηλιακής φύσεως θρησκευτικότητος και πνευματικότητος των λαών της Ινδοευρωπαϊκής ομογλωσσίας. Μίας πνευματικότητος η οποία ως απόρροια μίας ενδοτέρας βουλήσεως, προδιαγεγραμμένης εκ φύσεως , αγωνιούσε και αγωνιά να εκφραστεί ακόμη δε και διαμέσου ολότελα αλλοτρίων δογμάτων, ιεροτελεστιών, θρησκειών.   Η αλλότρια φύση έγκειται ουσιαστικά στην επιφανειακή διαφορετικότητα η οποία, όμως, προκύπτει ως αποτέλεσμα αναγκών διαφορετικών ψυχοσυνθέσεων και ενδοτέρων βουλήσεων. Προτού , λοιπόν, καταδικάσουμε την αρχή της διακρίσεως όσον αφορά την έκφραση, ας σεβαστούμε τον πλουραλισμό της φύσεως όσον αφορά την ατομική ή συλλογική σύνθεση. Και αν το μεν πρώτο είναι εφικτό ως σημείο των καιρών μίας Kali Yuga_[1]  να το ομογενοποιήσουμε και να το κομποστοποιήσουμε μέσω ποικίλων εργαλείων της επιταχυνόμενης παρακμής όπως η κατά Rene Guenon «στερεοποίηση» , το δε δεύτερο η ιστορία όλων των φυλών και κοινωνιών δεικνύει πως αδυνατούμε να το καλουπώσουμε. Ίσως, αυτή η αδυναμία , να είναι και η κινητήριος δύναμη στην κυκλική τροχιά της εποχής. Κάθε τέλος ενός κύκλου βέβαια δεικνύει με την σειρά του αυτομάτως την αρχή ενός νέου. Η αναζήτησή μας δεν προέρχεται και δεν απευθύνεται σε παρατηρητές ή απλούς μελετητές, μα σε εκείνους που θα στραφούν ολόψυχα στο Φως και την Αλήθεια, όχι για κάποια δική τους ατομική τέρψη, αλλά για ν’ αποτελέσει ολόκληρος ο βίος τους μία καλλιέργεια και το τέλος μία σπορά για τον νέο κύκλο που έρχεται.

   Στην αναζήτηση των ριζών της Φωτεινής και Ηλιακής παραδόσεως με οδηγό το κορμό – φυσικό σώμα – φυλή , θα μπορούσαμε να φθάσουμε έως την Βεδική παράδοση, την οποία λόγω της προφορικής της ιδιότητος αδυνατούμε πλήρως να χρονολογήσουμε. Με σιγουριά , όμως, την προσδιορίζουμε , αρκετά παλαιότερα από τα Ομηρικά χρόνια. Μία συγκριτική μελέτη της Ιλιάδος με την Mahabarata , της Οδύσσειας με το Ramayana, των έργων του Πλάτωνα και του Ησίοδου με τις Ουπανισάδες θα αποδείκνυε μία εκπληκτική συγγένεια αρχετύπων, φιλοσοφικών ενατενίσεων, υπαρξιακών αναγκών και ατραπών αναζητήσεως της αληθείας, η οποία μας προδιαθέτει για μία κοινή αρχή – ρίζα προελεύσεώς τους. Αν όχι, αυτών καθ’ αυτών , των αρχέγονων εκείνων προτύπων από τις οποίες επηρεάστηκαν. Ολόκληρη η Βεδική – Ινδική παράδοση εκφράστηκε μέσω της Σανσκριτικής , μίας από τις τελειότερες μαζί με την Ελληνική της αττικής διαλέκτου γλώσσες, ικανές να αποτυπώσουν όλον αυτόν τον εσωτερικό πλούτο και αναζητήσεις των λαών που τις ανεπτύξαν. Μία, όμως, τέτοια προσέγγισή μας, στο Βεδικό «περιβάλλον» θα διατηρούσε την ουσία , αλλά θα μας εγκλώβιζε σε τύπους, ονομασίες, λειτουργίες τα οποία τόσο ηχητικά όσο και εικονικά θα μας ξενίζουν και ίσως εν τέλει μας συγχύσουν αντί να μας βοηθήσουν στην αποκρυστάλλωση σημείων των πνευματικών αναζητήσεων των Ινδοευρωπαίων , με γνώμονα, όμως, την στρέψη προς την πρωταρχική αυτή ουσία και όχι απλώς την περιγραφή_.  Οι τύποι, τα σύμβολα, η σημειολογία, η ονοματολογία, η γλώσσα κ.ο.κ. αποτελούν αναπόφευκτα εργαλεία στην στεφάνη της υπάρξεως, όταν η προεργασία για προσέγγιση του πυρήνα αυτής ξεκινά από εκεί. Αντ’ αυτού , δυνάμεθα να στραφούμε σε μία μετεξέλιξη – στην στεφάνη - της πρωταρχικής Ινδοευρωπαϊκής σοφίας, η οποία ακριβώς λόγω της μεθόδου προσεγγίσεως του πυρήνα, όχι από την στεφάνη, αλλά από την αφύπνιση μερών αυτού, μπορεί να μας είναι ευκολότερη , όχι η κατανόηση, αλλά η εμπειρία μέσω της ασκητικής του. Διότι, ας μην αμελούμε , πως φέροντες τις ζυμώσεις, τις συγκρούσεις, τους θανάτους, τις αναγεννήσεις και το όραμα όσων συνθέτουν μία Αρία Ελληνικότητα και επουδενί ενός ασιατικό – μεσογειακού πολιτισμικού κράματος, οφείλει κάθε προσέγγισή μας να λαμβάνει υπ’ όψιν τόσο το παρόν , όσο και το μέλλον. Ένας ολόκληρος κατάλογος δεκάδων θεοτήτων των οποίων τα ονόματα θα ήταν ακατανόητα, τελετουργίες οι οποίες θυμίζουν φθηνές απομιμήσεις κωμικών ταινιών  και εν τέλει γελοιοποιούν την ουσία κάποια παλαιάς θρησκείας, μίμηση δογμάτων εν είδη « happening» , θα οδηγήσουν σε μία πλήρως αποπροσανατολισμένη πορεία από την επιθυμητή. Η μελέτη μπορεί να είναι αληθής σε όλα τα πεδία, το βίωμα  , όμως, χρειάζεται το έδαφός του για να είναι αληθές.

Στρεφόμαστε κατ’ αυτόν τον τρόπο στην μοναδική διδασκαλία η οποία επικεντρώνεται ως επί το πλείστον στο βίωμα  της Ηλιακότητος, του Φωτός και της Αληθείας. Το Ζεν _[2]. Το να περιγράψουμε εν προκειμένω τις βασικές αρχές ενός από τα πιο δυσνόητα για την σύγχρονη δυτική σκέψη συστήματα προσεγγίσεως και κυρίως βιώσεως της Θείας Ουσίας του Κόσμου, θα αποτελούσε αυτομάτως, πέραν των δυσκολιών, και αναίρεση των αρχών αυτών. Μπορούμε , βεβαίως, να επικαλεστούμε τις παρατηρήσεις και τα γραπτά σημαντικών μελετητών και φορέων της ασκητικής του ατραπού. Ο ίδιος ο όρος Ζεν προέρχεται από το Κινέζικο Ch’ an μία παράφραση της Σανσκριτικής λέξης Dyana. Όπως και στα Ινδικά κείμενα , έτσι και στον πρώιμο Βουδισμό επισημαίνεται η αριστοκρατική – Αρία καταγωγή του υπαρκτού στο βαθμό που η ιστορική έρευνα επιβεβαιώνει πρίγκιπα Σιντάτα. Η μη επιβεβαίωση της ιστορικότητος , όπως και σε άλλες περιπτώσεις, δεν μας αποκλείει από την προσέγγιση της εν συνεχεία διαμορφωμένης παραδόσεως , η οποία αν μη τι άλλο, είναι υπαρκτή. Στον Βουδισμό, όπως και στα περισσότερα θρησκευτικά συστήματα, οι αρχικές διδασκαλίες κάποια «φωτισμένης» προσωπικότητος διαμορφώθηκαν, ερμηνεύθηκαν και συστηματοποιήθηκαν από μαθητές ή μεταγενέστερους πιστούς, σε βαθμό που πολλές φορές ίσως και να μην έχουν καμία σχέση με την αρχική διδασκαλία. Το ίδιο μπορούμε να θεωρήσουμε και με τον Βουδισμό , ο οποίος ενώ αρχικώς υπήρξε μία διδασκαλία μίας πολύ κλειστής κάστας υγιούς – εσωτερικού και ουχί υλιστικού, αριστοκρατισμού, στην οποία απαγορευόταν ακόμη και η συμμετοχή γυναικών,   εν συνεχεία μεταλλάχθηκε σε μία κατεξοχήν θρησκεία της μάζας με όσες εκπτώσεις απαραιτήτως χρειάζεται να λάβουν χώρα για να είναι επιτυχής αυτή η μεταστροφή. Επηρεασμένος από τον Ινδουισμό , την Βεδική Παράδοση , πολύπλοκος όσο και αυτά , με δαιδαλώδεις διαδρομές στην ορθή ερμηνεία μίας κινήσεως ή μίας λέξεως, διαιρείται σε δύο συστήματα. Την Mahayana – Μεγάλο Όχημα _[3]  και την Hinayana – Μικρό Όχημα _[4].  Και ενώ η πορεία αυτών των συστημάτων εξαπλώνεται στην Ασία, κατά τον 6^ο μ.Χ. αιώνα αναβλύζει στην βόρειο Ινδία μία νέα – φαινομενικώς- διδασκαλία από τον μοναχό Bodhidharma. Η νέα διδασκαλία δείχνει να βρίσκεται πλησιέστερα από κάθε άλλη στον πυρήνα του πρώιμου Αρίου Βουδισμού. Η διδασκαλία αυτή αποποιείται τις πολυσύνθετες, ποικιλόμορφες και υπεραναλυτικές προσεγγίσεις από δόγματα της εποχής, αντιδρά στις νοσηρές πολλές φορές επιβληθείσες στερήσεις, θυσίες κ.ο.κ. και καθαιρεί ακόμη και τον ίδιο τον Βούδα ως μορφή ή οντότητα ενθρονίζοντας αντ’ αυτού την δυνατότητα του Satori – φωτίσεως σε όποια ατομικότητα, σε όποιο περιβάλλον, σε κάθε κατάσταση. Αναφέρεται συχνά στο Ζεν η πειθαρχία και η άσκηση. Αναφερόμενοι σε πειθαρχία , εννοείται μία ιδιαίτερη εσωτερική κατάσταση αυτοελέγχου, η οποία αποτελεί ικανή και αναγκαία συνθήκη για την μετέπειτα υπέρβαση του εγωιστικού εαυτού και της δυαδικότητο.ς Σαφέστατα στην παράδοση αυτή, όπως και στην Ελληνική κοσμοθέαση, η αρχή και το τέλος ίσως να είναι προκαθορισμένα, η προδιάθεση ορίζει πολλές φορές το πλαίσιο και τις κλίσεις , αλλά το τι θα λάβει χώρα εντός του χρονικού και χωρικού αυτού πεδίου βάσει και των φυσικών εργαλείων, έγκειται στην απόλυτη ελευθερία και επιλογή του ατόμου. Η ασκητική του Ζεν αναπτύχθηκε κυρίως στις καθημερινές ενασχολήσεις της ζωής, επιτρέποντας ξανά στο Ιερό να διαχυθεί στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων, όπως ακριβώς στις «πρωτόγονες» Ινδοευρωπαϊκές κοινωνίες. Η γλώσσα, η καλλιγραφία, κάθε είδους εργασία, οι τέχνες, ο πόλεμος, η μουσική απετέλεσαν τα πεδία στα οποία το Ζεν εισήλθε ουσιαστικώς μετατρέποντάς όλα αυτά από ανάγκες ή στην καλύτερη περίπτωση πεδία εκτονώσεως – εκφράσεως , σε μέσα στα οποία ανοικτά  διαχέεται η – ούτως ή άλλως υπαρκτή – Θεία Ουσία του Κόσμου και τα οποία παύουν να έχουν οποιαδήποτε σημασία και νόημα, όταν η «ύλη» ξεπεράσει το μέτρο που της έχει δοθεί και αντικαταστήσει τον «σκοπό».  Σε αυτό το σημείο διακρίνουμε μία σημαντική διαφορά με την εκχριστιανισμένη δυτική παράδοση η οποία ναι μεν εξέφρασε , κατά βάση αθέλητα, τον ψυχισμό των Ινδοευρωπαϊκών λαών της ηπείρου, αλλά δεν απετράπη η μετέπειτα κυριαρχία της ύλης και του κέρδους, κάτι το οποίο ανακύπτει από μία , όπως ανεφέρθη, αλλότρια ψυχοσύνθεση, η οποία στο φυσικό της περιβάλλον εξέφραζε και εκφράζει σε όλη της την έκταση αυτά τα χαρακτηριστικά.  Μπορούμε , εν μέσω πολλών αλμάτων , να θεωρήσουμε την επιστροφή στην απλότητα και την ουσία, ως ένα εξ Ανατολής ξυράφι του Όκαμ _[5]  το οποίο απέκοψε κάθε επιπρόσθετο βαρίδιο και κάθε περιττή ανάλυση από την αναζήτηση της Ηλιακότητος στην οποία ενυπάρχουμε και ενυπάρχει και αυτή σε εμάς.

   Η εξάπλωση της διδασκαλίας υπήρξε ραγδαία σε ως επί το πλείστον μη Ινδοευρωπαϊκούς λαούς και κυρίως σε Κινέζους και Ιάπωνες. Ειδικώς στην Ιαπωνία εισήχθη περί τον 11^ο μ.Χ. αιώνα. Κατά την εξάπλωση αυτή , η επαφή με τα Ταοϊστικά  στοιχεία καθώς και η αλληλεπίδραση με την Ιαπωνική ψυχοσύνθεση είναι αυτά τα οποία την διαμόρφωσαν και την διατήρησαν ζωντανή στον  η Rinzai, Soto και μία μικρότερη  Obaku. Παρατηρούμε , λοιπόν, πως επί αιώνες μία πρωταρχική Ινδοαρία Σοφία παρέμεινε ζωντανή , όχι από τους ίδιους τους αρχικούς της φορείς, οι οποίοι βεβαίως από τον χώρο που έλαβε χώρα η γέννησή της , έχουν εδώ και αιώνες εξαφανιστεί, αλλά από συγκεκριμένους και με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά λαούς της Άπω Ανατολής.

   Η κυκλική θεώρηση της ιστορίας και η αναζήτηση σε αυτούς τους κύκλους των μύθων των Αρίων, μας φέρνει στο παράδοξο του 20^ου αιώνα , όπου αναζητητές της πρωταρχικής ευρωπαϊκής παραδόσεως στρέφονται προς το Θιβέτ και κάποιοι ακόμη πιο πέρα στην Ιαπωνία σε μία προσπάθεια συγκερασμού του τραγικού δυτικού ηρωικού προτύπου με εκείνο των πιστών του Ζεν. Της δυτικής υπερβάσεως και εξακτινώσεως με το Satori. Με κοινό σημείο αναφοράς τον Meister Eckart και έχοντας σημεία ολιστικής θεωρήσεως όπως ο Ζαρατούστρα του Φρειδερίκου Νίτσε ή ο Φάουστ του Βολφγκανγκ Γκαίτε, ξεκινά μία ιδιαίτερη για τα δεδομένα της εποχής σχέση μεταξύ του Count Karlfried Durckheim_[6] και του D.T. Suzuki _[7]  πριν και κατά την διάρκεια του Β’ Π.Π.  Ανάμεσα στις αναζητήσεις εμφανίζεται και το Νορδικό πρότυπο της εποχής όπως σκιαγραφήθηκε από το Alfred Rosenberg, ενώ στην Ιαπωνία μυείτε στο Ζεν , άλλος ένας επιφανής Γερμανός καθηγητής πανεπιστημίου ο Eugen Herrigel.  Ο τελευταίος μάλιστα μυήθηκε στο Ζεν μέσω της τοξοβολίας, χαρίζοντας στην Δύση ένα από τα σημαντικότερα βιβλία για την διδασκαλία αυτή_[8]. C.K. Durckheim, E. Herrigel και  Ιούλιος Έβολα  απετελέσαν μεταξύ άλλων , τις «γέφυρες» των σύγχρονων δυτικών αναζητήσεων με την πρωταρχική αυτή Ινδοευρωπαϊκή σοφία. Όντας ενεργά μέλη  οι δύο πρώτοι και υποστηρικτές του Γερμανικού Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος, δέχθηκαν δριμεία πολεμική τα χρόνια μετά του πολέμου , όπως και ο ίδιος ο D.T. Suzuki για τις απόψεις και τις θέσεις του κατά την διάρκεια αυτού _[9].

   Εν κατακλείδι, οι ρίζες της σοφίας και της ενατενίσεως των Αρίων ευγενών της Μπαγκαβάτ Γκίτα και του κανόνα Pali , βρίσκονται τόσο βαθειά , όσο ψηλά έχουν φθάσει και τα κλαδιά του πνευματικού τους σώματος. Δεν είναι τυχαίο το έδαφος στο οποίο ριζώσαν, μήτε οι ουρανοί στους οποίους ορθώνονται. Εντός της σημερινής πραγματικότητος, πολλές φορές ακόμη και όταν η τάση είναι ορθή, η προσέγγιση πολλές φορές γίνεται βεβιασμένα. Ποικίλες , κατ’ ουσίαν σκοταδιστικές και αντι-παραδοσιακές αερολογίες και δοξασίες , αποκυήματα  ενός αρρωστημένου μοντερνισμού έχουν αποκόψει την διδασκαλία από τις ρίζες της, αλλά και από τον σκοπό της. Με γνώμονα το κέρδος ή την προσαρμογή στα καλούπια της ορθότητός τους, δεν διστάζουν να αναπροσαρμόζουν ανά εποχή την ουσία στα δικά τους μέτρα θυμίζοντας την προκρούστειο κλίνη_. Σε αυτά τα πλαίσια δαιμονοποιήθηκε και η στάση των Ιαπώνων κατά την διάρκεια του Β’ Π.Π. και ιδαιτέρως των Ζεν μοναχών, καθώς και η προσπάθεια Ευρωπαίων για την διαμόρφωση μίας νέας Πίστεως, στα χνάρια που ακόμη διακρίνονται στα μονοπάτια των Αρίων. Σε αυτά τα πλαίσια, θα δούμε ακόμη και στην γλώσσα μας μία πλούσια βιβλιογραφία στα ζητήματα της Παραδόσεως ακόμη και του Ζεν, αλλά ελαχίστους φορείς ακόμη και μικρού μέρους όσων παρουσιάζονται. Η ροή, όμως, μας δείχνει τον δρόμο. Είθε…

[1] Kali Yuga : Η «εποχή της φαυλότητος» , η τελευταία, η παρηκμασμένη και εκφυλισμένη εποχή στον κύκλο των Γιούγκα.

[2]  «Η θερμά υποδαυλιζόμενη στάση της κυριολεκτικής ευπιστίας προς τους ανατολικούς θησαυρούς της σκέψης αποτελεί , σ’ αυτή την περίπτωση , μικρότερο κίνδυνο, γιατί στη Ζεν δεν υπάρχουν ευτυχώς εκείνες οι υπέροχα ακατανόητες λέξεις των Ινδικών συστημάτων. Ούτε παίζει η Ζεν με την πολύπλοκη τεχνική της Χάθα Γιόγκα , που ξεγελά τον υλόφρονα Ευρωπαίο με την ψεύτικη ελπίδα ότι μπορεί να αιχμαλωτίσει το πνεύμα αν κάθεται σε ορισμένη στάση και αν αναπνέει με ορισμένο τρόπο».  Carl Jung στην εισαγωγή του «Ζεν» του D.T. Suzuki.

[3] Mahayana : Εξαπλώθηκε κυρίως στην Κίνα, Ιαπωνία, Κορέα, Βιετνάμ.

[4] Hinayana : ή Theravada. Συντηρητικότερη σχολή, κλειστού δόγματος η οποία  εξαπλώθηκε κυρίως στον Ινδικό χώρο και την Ν.Α. Ασία.

Tον Ιούνιο του 1937 στην Φρανκφούρτη ανέβηκε για πρώτη φορά το έργο του Κάρλ Όρφ, Carmina Burana.

Ένα μοντέρνο έργο,  χωρίς όμως να υποπίπτει στις μοντέρνες παγίδες που επιφυλάσσουν οι εξελίξεις στην μουσική του 20ου αιώνα. Καταφέρνει, ενώ χρησιμοποιεί κανόνες μοντέρνας μουσικής, να αγγίξει και να ανακινήσει στον ακροατή το αρχετυπικό Ευρωπαϊκό πνεύμα, το οποίο τόσο πάσχιζαν να ανακαλύψουν συνάδελφοί  του κατά τις αρχές του 20^ου  αιώνα.

Οι λόγοι που κάνουν αυτό το έργο ένα εκ των σημαντικότερων του Δυτικού πολιτισμού  δεν είναι απλά η επιλογή του θέματος προς μελοποίηση, ούτε καν  η ίδια μουσική αυτή καθ’ αυτή, αλλά η χρήση της σε συνδυασμό με τα κείμενα και τη γενική σκηνοθεσία. Συγκεκριμένα, η επιλογή των κειμένων προς μελοποίηση από τα carmina (δηλαδή τα τραγούδια/ποιήματα που αποτελούν την συλλογή των Carmina Burana απ’ το μοναστήρι Μπουράνουμ), η σειρά που τους δίνεται και η μουσική τους ερμηνεία. Ένα δείγμα της επιτυχίας του έργου είναι πως ο μέσος ακροατής (ακόμα και κάποιος δίχως πρότερη γνώση μουσικής) νοιώθει πως έρχεται κοντά στον μεσαιωνικό-Ευρωπαϊκό κόσμο, ενώ στην πραγματικότητα η μουσική είναι σαφώς «σύγχρονη»!

Η προσέγγισή μας πρέπει να είναι ολιστική. Τόσο τα αυθεντικά carmina, αλλά κυρίως η ένταξη κάποιων εξ αυτών στο έργο του Όρφ, έχει να κάνει με την πολυσχιδή φιλοσοφική και εμπειρική αντίληψη που κυρίως δύναται να αποτυπωθεί και να εκφραστεί με την «κυκλικότητα του χρόνου».  Είναι ένα επαναλαμβανόμενο πολυεπίπεδο μοτίβο το οποίο ξεκινά εξωτερικά, από την επανάληψη του ίδιου ποιήματος «Ο Fortuna» (Ω τύχη) στην αρχή και στο τέλος του έργου (το οποίο αποτελεί και το πλέον γνωστό Carmen-τραγούδι της συλλογής). Εσωτερικά, αυτή η επανάληψη παρατηρείται ακόμη και από την τοποθέτηση των λατινικών ποιημάτων στην αρχή, ακολουθούμενα από τα γερμανικά  και έπειτα την επιστροφή πάλι στα λατινικά. Η επιλογή του τροχού της τύχης αποτελεί   το σύμβολο του έργου. Από την πρώτη του παρουσίαση χρησιμοποιείται στις εκτελέσεις του έργου ή στις αφίσες τις σχετικές με αυτό. Ο τροχός της τύχης εμφανίζεται τόσο στο μεσαιωνικό χειρόγραφο όσο και στην πρώτη εκτέλεση του έργου. Εμφανίζεται ρητά στα κείμενα καθώς και στο «O Fortuna» κατά την επίκληση της τύχης ως «Rota tu volubilis» (Εσύ περιστρεφόμενε τροχέ), αλλά και έμμεσα όπως στην δεύτερη στροφή του δεύτερου κάρμεν όπου αναλύεται η μεταβολή της θέσης από τα υψηλά (Fortune solio sederam elatus/ Ευρισκόμουν καθήμενος στον θρόνο της Τύχης υψηλά) στα χαμηλά (Nunc a summo corrui/ Τώρα έπεσα από τα ύψη). Αυτή η μη γραμμικότητα στη αντίληψη του χρόνου και η παρουσίαση της ζωής ως κύκλοι επί κύκλων συνάδει με την καθαρά φυσική αντίληψη σε όλες τις  εκφάνσεις της ζωής, αλλά και αρχετυπικά, μέσω τελετουργίας, όπως αυτή έχει διασωθεί σε ήθη, έθιμα και αντιλήψεις των Ευρωπαϊκών λαών.  Η σύγκριση με τον Άρνολντ Σόενμπεργκ ( Arnold Schoenberg 1874-1951) ως προς την προσέγγιση αυτού του θέματος είναι διαφωτιστική. Πράγματι, ο 20ος αιώνας σε αντίθεση με την παράδοσή μας, γνώρισε σε όλα τα πεδία της τέχνης την τάση του πριμιτιβισμού. Την αναζήτηση δηλαδή μίας κάποιας «εκφραστικής αλήθειας και ελευθερίας» στην τέχνη των πρωτόγονων φυλών της Αφρικής (Paul Klee 1879-1940), της Ταϊτής ( Eugene Henri Paul Gauguin 1848-1903) και γενικά όσο μακρύτερα γίνεται από τον Ευρωπαϊκό πολιτισμό, οδηγώντας κατ’ ουσίαν στην κατάργηση των Ευρωπαϊκών «κτήσεων» - επιτευγμάτων  στην τέχνη, όπως επί παραδείγματι της προοπτικής στην ζωγραφική και τελικά την κατάργηση οπτικού θέματος (!) σε διάφορα κινήματα της ζωγραφικής. Αντίστοιχο της κατάργησης της προοπτικής στην ζωγραφική ίσως αποτελεί η εισαγωγή της ατονικότητας (χαρακτηριστικά στον Schoenberg) στην μουσική ή ακόμα και η συνειδητή απώλεια της ρυθμικότητας (Claude- Achille Debussy) ως άξονα δόμησης που ήταν ανέκαθεν στοιχείο της παραδοσιακής, αλλά και της αποκαλούμενης κλασσικής μουσικής.Στην ιεροτελεστία της Άνοιξης ο Ιγκόρ Στραβίνσκι θεωρεί πως προσεγγίζει το άφατο της ανθρώπινης αντίληψης του χρόνου και της ωρίμανσης, καταλήγοντας σε ένα εντυπωσιακό μεν αποτέλεσμα, η σχέση όμως του οποίου με την παράδοση σε όλα τα επίπεδα είναι αμφισβητούμενη. Αυτό ήταν εξάλλου μέρος της «επαναστατικότητας» που επιδίωξε ο συνθέτης. Το ζήτημα «πρόοδος για την πρόοδο» είναι αρκετά ευρύ και δεν θα αναλυθεί εδώ περισσότερο. Αλλά αυτή η ανάλυση δείχνει και την αξία της «επανάστασης στην επανάσταση» που επιδίωξε ο Όρφ με την ενασχόλησή του με καθαρά παραδοσιακά θέματα, όπως εν προκειμένω με μία συλλογή μεσαιωνικών κάρμινα  και μεταχειριζόμενος αυτό το υλικό όχι κλασσικά, δηλαδή οπισθοδρομώντας, αλλά τολμηρά κάνοντας χρήση της νέας μοντέρνας γλώσσας. Προς έκφραση αυτών που οι «μοντέρνοι επαναστάτες» προσπαθούσαν να αποποιηθούν, ήτοι την παράδοση[1].

 H στωική θέαση ανάμεσα στην πρώτη και δεύτερη εμφάνιση του «Ο Φορτούνα», τονίζει το φιλοσοφικό στίγμα του απροσδιορίστου της ζωής, μαζί με έναν πόνο ύπαρξης, ένα «weltschmertz» που ευθέως μπορεί να ειδωθεί στον στίχο «semper in angaria» (πάντα δούλος/υποταγμένος στην τύχη (ετυμ. αγκαρία)).  

Είναι σαφώς εμφανής η τραγικότητα του Ελληνικού μύθου γενικότερα, αλλά και η Βουδιστική αντίληψη της κυκλικότητας, της Σαμσάρα ως κύκλος των ζωών/ εμπειριών του κόσμου.

Προχωρώντας στα πιο απλά φαινομενικά  carmina γίνεται εισαγωγή στον ετήσιο κύκλο των εποχών και ότι αυτό ορίζει, με πολλές αναφορές σε πανηγύρια και λαϊκά γλέντια. Ο περιπαιχτικός τόνος των ποιημάτων είναι εμφανής από τους συγγραφείς – μοναχούς, όντες σε μοναστήρι του 13^ου αιώνα, οι οποίοι παρουσιάζουν την απλή καθημερινότητα από το πλαίσιο μίας ολότητας. «Μεταφράζοντας» το ύφος και το περιεχόμενο οι μοναχοί προσέγγιζαν αυτό που αργότερα ο Νίτσε θα ανέλυε ως μία ένωση του Διονυσιακού με το Απολλώνιο: Οι χαρές της ζωής σε μέρες γιορτινές, αλλά και στην καθημερινότητα δεν έρχεται σε αντίθεση με την αναζήτηση του υψηλού, αντίθετα την συμπληρώνει όταν αυτή είναι με μέτρο και βιωμένη οργανικά και φυσικά. Χαρακτηριστικά, ένα τέτοιο ελαφρύ και ευχάριστο νόημα εμφανίζεται στο 8^ο carmen (γερμανόφωνο) στην κατηγορία  «Uf dem anger» (Στο πράσινο/στο λιβάδι) όπου λαμβάνει χώρα μια γιορτή όπως φαίνεται από τους τίτλους Tanz, Reie (6^ο και 9^ο carmen) όπου οι νεαρές γυναίκες προσπαθούν να καλλωπιστούν και να εντυπωσιάσουν τους άντρες.  Αφού καλλωπίζονται με ερυθρό χρώμα (roete) καλούν: Seht mich an, jungen man! Lat mich iu gevallen! Minnet, tugentliche man, minnechliche frouwen! (Κοίτα με νεαρέ άντρα, ελπίζω[2] να σου αρέσω. Αγάπησε ευγενικέ άντρα κοπέλες που αξίζει να αγαπηθούν). Αντίστοιχα νοήματα βρίσκονται παντού.

Ο Όρφ, κάνει επιπλέον το εξής ιδιοφυές. Δεν προσαρμόζει πάντα την μουσική στον τόνο του αντίστοιχου carmen. Χαρακτηριστικά στο 4^ο carmen το δεύτερο στο «Primo Vere» (Άνοιξη), που ονομάζεται «Omnia sol temperat» (όλα τα θερμαίνει ο ήλιος) . Το carmen είναι αισιόδοξο, υποδέχεται την άνοιξη και την χαρά: «Omnia sol temperat purus et subtilis» (Όλα τα θερμαίνει ο ήλιος αγνός και ευγενικός). Δεδομένου της ιδιότητας των συγγραφέων ως Βενεδικτίνοι μοναχοί τον μεσαίωνα ενδιαφέρον έχει η αναφορά στην πρώτη στροφή για τον νέο θεό: «et iocundis imperat deus puerilis» (και παιδικά εξουσιάζει ο νεαρός θεός). Σαφής αναφορά αναγέννησης/γένεσης, αρκετά «παγανιστικό» για τα δεδομένα του μεσαίωνα.

Σε αυτό το ευδιάθετο carmen λοιπόν ο Όρφ του έδωσε μία μελαγχολική μελωδία, που δεν ταιριάζει καθόλου με τα λόγια. Είναι σαν μία φωνή υπενθύμισης, έχει μία ρομαντική ενδοσκόπηση (nachdenklichkeit) που απαντά στην Ευρωπαϊκή σκέψη τον 19^ο αιώνα.

Έπειτα από όλα αυτά λοιπόν, ακολουθώντας τους κύκλους επί κύκλων και την ροή του χρόνου, όταν τελειώνει η αναφορά σε κοσμικές γιορτές ( εδώ εμφανίζονται τα carmina στην  γερμανική γλώσσα, που αποδίδουν το κοσμικό, τον κόσμο της ζωής των χωρικών ) επιστρέφουμε στα λατινικά (που συμβολίζει στον ευρωπαίο του μεσαίωνα την θεία, υπερκόσμια γλώσσα). Με λατινικά έγινε η εκκίνηση στον φιλοσοφικό στοχασμό , έπειτα η πορεία προς τα κάτω, τα «καθ΄ημάς» εγκόσμια με λατινικά και γερμανικά και τελικά γίνεται η επιστροφή στον ουρανό με τα λατινικά ολοκληρώνοντας τον κύκλο). Αφού έχει γίνει η επιστροφή στα λατινικά και λίγο πριν το τέλος παρουσιάζεται το 22^ο carmen, «templus est locundum» (καιρός/ ώρα του παιχνιδιού) το οποίο είναι στο ύφος  των προηγουμένων, αλλά ελαφρύνει  το βαρύ κλίμα που είχε διαμορφωθεί μουσικά συνεχίζοντας με παιχνίδισμα. Η παιδική χορωδία του Όρφ έχει να κάνει με την λατινική γλώσσα και συμβολίζει αγγέλους σε ένα δεύτερο επίπεδο. Από την πλευρά της ιστορίας της μουσικής αυτό είναι εμφανές.  Χαρά και αγάπη για ζωή. Κοπέλες, αλλά με αθωότητα. Ο Όρφ βάζοντας παιδική χορωδία δείχνει τον αγνό και ενθουσιώδη χαρακτήρα του έρωτα (novus amor est, quo pereo/είναι νέος έρωτας για αυτό θα χαθώ). Όλα αυτά λαμβάνουν χώρα στην σκιά του δεύτερου «Ο φορτούνα» που έπεται με ότι αυτό συνεπάγεται φιλοσοφικά. Κλείνοντας δηλαδή τον κύκλο της ζωής, του έργου και του κόσμου με μια ηρωική αισιοδοξία  ιδωμένη από μία παιδική ματιά. Άραγε σε αντιδιαστολή με το omnia sol temperat; …..Statu variabilis λοιπόν!

Να προσθέσουμε πως η κυκλικότητα στην μουσική είναι πολύ εμφανής στο δαχτυλίδι του Ριχάρδου Βάγκνερ, όπου μετά την καταστροφή της Βαλχάλα και την ισοπέδωση του παρηκμασμένου κόσμου επιστρέφουμε σκηνοθετικά σε ένα φως το οποίο δεικνύει μία νέα αρχή. Μία αρχή η οποία έρχεται  μαζί με τις μουσικές νότες του «νερού» του Ρήνου. Εκεί δηλαδή όπου  επέστρεψε ο χρυσός και το δαχτυλίδι κλείνοντας έναν κύκλο ο οποίος είχε ξεκινήσει 15ώρες πριν…

---

   Την σκιαγράφηση του σύγχρονου ανθρώπου με σημείο αναφοράς την σκέψη του Ιταλού Julius Evola και τους “αφορισμούς” του Κολομβιανού Nicolás Gómez Dávila μας δίνει σε ένα δοκίμιο 27 σελίδων ο Marek Rostkowski, με τίτλο “Homo Modernus - Το πορτραίτο του σύγχρονου ανθρώπου σύμφωνα με τον Evola και τον Dávila”. Το κείμενο, το οποίο δεν περιορίζεται αποκλειστικά στους παραπάνω στοχαστές, έχει δημοσιευθεί στα Αγγλικά στο περιοδικό “Aristokratia” (Homo modernus. Evolian - gomezian portrait of modern man, Aristokratia Vol. II, Australia, 2014) καθώς και στα Πολωνικά στο περιοδικό “Templum Novum” (Ηomo modernus. Evoliańsko - gómezowski portret człowieka nowoczesnego, Templum Novum no. 9, Polska, 2009) .

 Στα ελληνικά κυκλοφορεί για πρώτη φορά από τις αυτοεκδόσεις ΟΙΝΙΑΔΕΣ.

   “Η παρατηρούμενη κρίση καθώς και τα βαθύτερα αίτιά της, έχουν προσδιοριστεί στα έργα όσων ανήκουν στον κύκλο της Παράδοσης, με την γενικότερη έννοια της λέξης και όχι με την οικονομική, την κοινωνική ή την πολιτική – έννοιες που αποτελούν, σε αντίθεση με τους απολογητές της αριστεράς, μόνο αποτελέσματα του σύγχρονου κόσμου – αλλά με την πνευματική και τη θρησκευτική έννοια. Ένα πρωτοφανές σχίσμα έλαβε χώρα στην εσωτερική διάσταση του ανθρώπου, ένα ανεπανόρθωτο πλήγμα στη συγκρότησή του, γεγονός που επηρέασε ταυτόχρονα και τον κόσμο μέσα στον οποίο βρίσκεται. Το σχίσμα αυτό συνίσταται στην απομάκρυνση, στην σταδιακή εκτροπή και τελικώς στην απάρνηση της εξουσίας, της σπουδαιότητας, ακόμη και της ίδιας της ύπαρξης μιας ανώτερης θεϊκής Πραγματικότητας, που υπερβαίνει την κατάσταση της ανθρώπινης ύπαρξης.”

Για περισσότερες πληροφορίες: oiniades@mail.com

   Οφείλουμε να παραδεχτούμε πως αποτελεί περίλαμπρη νίκη των εχθρών μας η ταύτιση των ηττημένων στα πεδία των μαχών ιδεολογιών του Β’ Π.Π. με ό,τι πιο σαθρό, αρρωστημένο, παρακμιακό, και ποταπό γεννάει η φύση. Δυστυχώς, θα επιβεβαιωθούν πολλάκις από υποτιθέμενους «φορείς» όσων αυτές οι κοσμοθεωρίες και οι υπερασπιστές τους κληροδότησαν στον κόσμο αυτό. Σε αυτόν τον αντιστραμμένο πλέον πόλεμο, όπου ο εχθρός αρκείται πλέον στο να παρατηρεί τις συσπάσεις που προκάλεσαν τα πνευματικά και φυσικά ναρκωτικά στα θύματά του, οφείλουμε να ορθώνουμε το ανάστημά μας και να προβάλλουμε τα αληθή πρότυπα των Ιδεών μας, των οποίων το πανανθρώπινο έργο αδυνατούν να αποσιωπήσουν. Το μόνο που δύναται σε αυτές τις περιπτώσεις να κάνουν είναι να αποσιωπήσουν την συμμετοχή αυτών των προσωπικοτήτων στις μεγάλες επαναστάσεις του 20ου αιώνα.

   Μία τέτοια προσωπικότητα ήταν και ο ελληνικής καταγωγής Χέρμπερτ φον Κάραγιαν (Herbert von Karajan), ο κορυφαίος για πολλούς μαέστρος του 20ου αιώνα, ο οποίος έγινε μέλος του N.S.D.A.P. στις 8 Απριλίου του 1933 και παρέμεινε ενεργό μέλος έως το τέλος του πολέμου. Η τελευταία μάλιστα συναυλία την οποία διεύθυνε έλαβε χώρα στο Βερολίνο στις 18 Φεβρουαρίου του 1945, λίγους μήνες πριν το οριστικό τέλος του πολέμου, όταν και κατέφυγε στην προστασία του μεγάλου Ιταλού συνθέτη και μαέστρου Victor de Sabata, προσωπικού φίλου του Μπενίτο Μουσολίνι. Καθ’ όλη την μεταπολεμική του καριέρα, ο Κάραγιαν δυσφημίστηκε και πολεμήθηκε για το «εθνικοσοσιαλιστικό» του παρελθόν, αλλά το ταλέντο, το έργο και η προσφορά του στην Μουσική και τον Πολιτισμό υπήρξε τέτοια που εν τέλει θριάμβευσε, δίχως ποτέ να απαρνηθεί το παρελθόν του. Χαρακτηριστικό επίσης των μεγάλων αυτών προσωπικοτήτων υπήρξε και η εσωτερική αναζήτησή τους , κάτι το οποίο μεταξύ πολλών άλλων , οδήγησε και τον Κάραγιαν στον Βουδισμό και εν προκειμένω στο ΖΕΝ, ατραπό την οποία ακολούθησε στην βιωματική –πρακτική της μορφή, δίχως να αρκεστεί απλά σε θεωρητικές αναλύσεις. Βέβαια, στην τυπική της διάσταση και για λόγους παραδόσεως δεν απέκοψε την επαφή του με την εκκλησία και την θρησκεία του τόπου του.

   Δυστυχώς, πολλές φορές απεμπολούμε ποια Τέχνη, ποια Μουσική, ποιος Πόλεμος και ποια Γενιά είναι αυτή η οποία οικοδόμησε λίθο λίθο ένα τεράστιο οικοδόμημα , το οποίο ακόμα και αν κατάφεραν να γκρεμίσουν τα τείχη του, δεν έχουν καταφέρει ακόμη να συνθλίψουν την Ψυχή μίας επαναστάσεως που γεννήθηκε εντός τους και αγωνιά να ξεχυθεί στα νέα πεδία μαχών του 21ου αιώνα.

   Μία εξαιρετική έκδοση από τον οίκο Gutenberg κυκλοφόρησε προσφάτως και αφορά το θεατρικό έργο Πέερ Γκυντ του Ερρίκου Ίψεν. Πλήρης έκδοση, με εξαιρετικό πρόλογο και ιδιαιτέρως προσεγμένη μετάφραση.

   Αξίζει να επισημάνουμε πως ο «ΠΕΕΡ ΓΚΥΝΤ» αποτελεί έναν χαρακτήρα κατά βάση εκφράσεως αυτοβιογραφικών και βιωματικών εμπειριών. Τόσο από τον δημιουργό του, όσο και από όσους αγαπήθηκε μεταγενέστερα.   Έργο με ποικίλους συμβολισμούς και εσωτερικές αναζητήσεις, το οποίο αποτελεί πολλά περισσότερα από την «περιπετειώδη» ζωή κάποιου «άτακτου» Νορβηγού. Αποτελεί έκφραση ενός ψυχισμού εντόνως αντιδραστικού, αφελούς πολλές φορές, μα  και ηρωικού την ύστατη ώρα ο οποίος αφού έκανε τον «κύκλο» του αναζήτησε την λύτρωση και την αυτοπραγμάτωση. Ενός «κύκλου» ο οποίος  αυτός καθ’ αυτός ως γνήσιο τέκνο της υπάρξεως έπρεπε να πραγματωθεί όπως ακριβώς έγινε για να φθάσει εν τέλει καθ’ όσο ο Ήλιος ανατέλλει να αναπαυθεί στην φροντίδα μίας πρωταρχικής αγνότητος  εν ονόματι Σόλβαΐγ… Δίχως το ηλιακό στοιχείο να λείπει ακόμη και από το όνομά της.

   Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως υπήρξε αγαπημένο έργο του Ντίτριχ Έκαρτ ( Dietrich Eckart ) ο οποίος επίσης , όπως και ο Ίψεν , ανέφερε τις ομοιότητες του δικού του βίου με αυτού του Πέερ Γκυντ. Ο ίδιος ο Έκαρτ , μάλιστα, ανέβασε με μεγάλη επιτυχία την θεατρική αυτή παράσταση στην Γερμανία την πρώτη δεκαετία του εικοστού αιώνα. Επισήμανε , μεταξύ άλλων, και τις ομοιότητες του ψυχισμού και του βασιλείου των τρόλλ – ξωτικών με το Ιουδαϊκό στοιχείο στην Ευρώπη. 

   Η μεγαλοπρέπεια του θεατρικού αυτού έργου συμπληρώνεται και με την εξαιρετική μουσική επένδυση του Έντβαρντ Γκριγκ  ( Edvard Grieg ) , ο οποίος κατόπιν λεπτομερών εντολών του Ίψεν , συνέθεσε ένα από τα σπουδαιότερα έργα του. 

   

   Η δυσφήμηση προσωπικοτήτων, η δαιμονοποίηση της Πίστεως και των Ιδεών τους, η κατασυκοφάντηση και υποτίμηση του έργου τους καθώς  και η διαστρέβλωση της αλήθειας όχι μόνο ως προς τις προθέσεις, αλλά και την απτή ιστορική πραγματικότητα, απετέλεσαν πάγιες τακτικές των νικητών του Β’ Π.Π.

    Μία τέτοια πολεμική, τόσο εν ζωή όσο και μετά τον θάνατό του, δέχτηκε ο Reinhard Tristan Eugen Heydrich. Μία εξόχως Ευγενική σπορά της Γερμανικής φυλής, μία προσωπικότητα την οποία επ’ ουδενί  δεν δύναται να αψηφήσει κάθε υγιής επαναστατική ψυχοσύνθεση η οποία αγωνία να κρατά ψηλά το λάβαρο ενός πολέμου ενάντια στον αφανισμό και τον εξευτελισμό της Ευρώπης. Πόσους συμβολισμούς, αλλά και πόσες ενσαρκώσεις αυτών δυνάμεθα να διακρίνουμε πίσω από τον βίο του. Το όνομά του, γεννημένο από τις καλλιτεχνικές αναζητήσεις του πατέρα του ( Reinhard από την όπερα του πατέρα του Amen ), τον βαγκνερισμό του τελευταίου (Tristan) , αλλά και το σεβασμό στους προγόνους της οικογενείας ( Eugen από τον παππού του).  Από μικρός επέδειξε μέσα από τον συγκερασμό προδιαθέσεως και περιβάλλοντος  τις ικανότητές του στο σχολείο, την μουσική και την άθληση. Εξαίρετος βιολιστής, κολυμβητής, αλλά ακόμη καλύτερος ξιφομάχος. Ένας νέος φέρελπις , μεγαλωμένος σε μία εθνικιστικών φρονημάτων οικογένεια,  ο οποίος ακολούθησε τον δρόμο της πάλης. Συμμετείχε σε πρώιμες ομάδες Freikorps καθώς και σε άλλες πατριωτικές ομάδες. Ακολουθεί η εγγραφή του στο Ναυτικό και μία δεκαετής πορεία ως αξιωματικός  η οποία διακόπτεται κατόπιν αποπομπής του από τον Erich Roeder εξ αφορμής μίας ερωτικής περιπέτειας του νεαρού Heydrich.

   Το 1931 εντάσσεται στο NSDAP και ξεκινά μία μαχητική περίοδος προσφοράς μα και ανελίξεώς του στα SS. Πρωτεργάτης της SD ( Υπηρεσία Ασφαλείας ) και της GESTAPO (μυστική αστυνομία πόλεων) κατόρθωσε μέσω των χαρισμάτων του , αλλά και της εργατικότητάς του να κεντρίσει το ενδιαφέρον και να κερδίσει τον σεβασμό του ίδιου του Αδόλφου Χίτλερ. Η θέση του ως επίτροπος στην Μοραβία – Βοημία τον Σεπτέμβριο του  1941 υπήρξε η απαρχή του τέλους του. Δεν υπήρχε περίπτωση να μην βρεθεί τρόπος να ξεσπάσει το μένος των Βρετανών προς μία προσωπικότητα η οποία κατόρθωσε να ενσωματώσει στο νέο όραμα για την Ευρώπη τον Τσέχικο λαό. Πόσο μάλιστα όταν αυτή η προσωπικότητα προοριζόταν να μεταβεί και να αναλάβει επίτροπος στην Γαλλία. Μία αντίστοιχη υγιής και αποτελεσματική σύμπραξη μεταξύ Γερμανών και Γάλλων, θα αποτελούσε πιθανότατα ταφόπλακα για το μέλλον του καπιταλιστικού και κομμουνιστικού κόσμου. Κυκλοφορώντας στην Πράγα δίχως καν προσωπική ασφάλεια, με Τσέχους και Γερμανούς εργάτες των περιοχών αυτών  να τον θεωρούν ευεργέτη τους, το επίπεδο προσωπικής ασφαλείας για έναν άνθρωπο ο οποίος είχε συντελέσει στην οργάνωση της ασφάλειας όλου του Τρίτου Ράιχ , ήταν σχεδόν ανύπαρκτο. Η ίδια του η ηρωική  φύση ήταν αυτή η οποία τον οδηγούσε σε αυτό τον δρόμο, ο οποίος αποδείχτηκε, εν τέλει, μοιραίος. Στις  27 Μαΐου του 1942 ο Reinhard Heydrich διέρχεται με το αμάξι του από ενέδρα  εντεταλμένων του Λονδίνου  Τσέχων οι οποίοι ανοίγουν πυρ. Ανταποδίδοντας τα πυρά και τρέποντας σε φυγή τους υπηρέτες του Τσώρτσιλ κατέρρευσε από την αιμορραγία. Εξέπνευσε στις 4 Ιουνίου στα 38 του χρόνια. Υπήρξε ο μόνος ο οποίος μπορούσε να διαδεχτεί τον Αδόλφο Χίτλερ , για αυτό κατόρθωσε να πλήξει τόσο καίρια τον εχθρό, όχι φυσικά όπως η προπαγάνδα των νικητών επιθυμεί ψευδολογώντας να διαδώσει, μα ηθικά. Υπήρξε το νέο Ήθος , υπήρξε το νέο Πρότυπο. Ζωής, μα και Θανάτου.

Julius Evola, Heidnischer Imperialismus (1933)

Ο Παύλος Καρρέρ υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες μουσουργούς  του 19^ου αιώνα.  Γεννημένος το 1829 στην Ζάκυνθο, όπου και απεβίωσε το 1896,  σπούδασε και εργάστηκε ως μουσικός σε ολόκληρη την Ευρώπη. Μεταξύ άλλων, σπούδασε μουσική στην Αγγλία, την Ζάκυνθο, την Κέρκυρα και το Μιλάνο, όπου περί το 1850 παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά στο θέατρο Carcano οι δύο σωζόμενες όπερές του Dante e Bice (Beatrice) και Isabella d’ Aspeno La Rediviva. Υπάρχουν αναφορές πως ενόσω βρισκόταν στην Κέρκυρα υπήρξε μαθητής του Μάντζαρου. Έγραψε πολλά τραγούδια, λειτουργική και οργανική μουσική, μουσική δωματίου, μα κυρίως έμεινε στην ιστορία για τις όπερές του, πολλές από τις οποίες δυστυχώς δεν έχουν διασωθεί. Ο Παύλος Καρρέρ υπήρξε μία προσωπικότητα η οποία όχι απλώς εμπνεύστηκε από το Ελληνικό στοιχείο, αλλά έθεσε τις βάσεις θεμελιώσεως μία εθνικής μουσικής. Αντλώντας έμπνευση και θεματολογία από διάφορες εποποιίες της φυλής μας, κατόρθωσε να αναδείξει το Ελληνικό στοιχείο.  Όντας αναγκασμένος αρχικά να γράφει τις όπερές του στα Ιταλικά, ελλείψει Ελλήνων λυρικών τραγουδιστών, δεν αμελούσε να μεταφράζει τα έργα του και στην γλώσσας μας έως ότου συνέθεσε αμιγώς Ελληνικά μελοδράματα. Έργα του βρίσκονται διασκορπισμένα σε μουσεία και ιδρύματα της Ελλάδος και της Ιταλίας, ενώ αρκετά χειρόγραφά του έχουν καταστραφεί.

 Οι όπερες του : 

Η Κυρά - Φροσύνη

Ο γερό - Δήμος

Δέσπω

- Τι να είναι τάχα; Δικά μας ή εχθρικά;
- Έχουνε σταυρό στην ουρά. ελληνικά είναι!..
- Είναι ιταλικά βομβαρδιστικά, είπε με ήρεμη βεβαιότητα ένας μελαχρινός νέος.

Léon Degrelle


Απόσπασμα ομιλίας του Léon Degrelle από το ντοκιμαντέρ Le Volksführer που γυρίστηκε κατά την διάρκεια της μεταπολεμικής του εξορίας στην Ισπανία.

Gustave le Bon, Η ψυχολογία των όχλων

...ψυχαὶ ἀρηίφατοι καθαρώτεραι ἢ ἑνὶ νούσοις...

Μακάριοι μα και αναθεματισμένοι όλοι αυτοί των οποίων το βροντερό γέλιο δονεί τον αιθέρα ενός καθ’ όλα εφήμερου, ηδονικού, πλήρους απονεκρωμένου βίου. Μακάριοι για την ικανότητα σκεδάσεως της σκλαβιάς τους μετουσιωμένοι σε προϊόντα και καταναλωτές , μα αναθεματισμένοι για την ιερή φυλετική προέλευσή τους , την οποία με τόσο θράσος εξευτελίζουν. Ιδανικοί αυτόχειρες ενός πολιτισμού, ο οποίος εν μέσω ξεπεσμού και παρακμής ξερνάει την αρρώστια του. Δίχως άλλο, οφείλουμε να σφίξουμε γερά τα δόντια μας και να παραμείνουμε Πιστοί, μα κυρίως Ζωντανοί, εντός των χαρακωμάτων που με τόσο κόπο διασώσαμε για να αντιμετωπίσουμε  την αδυσώπητη λύσσα με την οποία μας επιτίθενται οι εχθροί.

Θα πονέσουμε για την ίδια μας την γενιά, όταν ηθελημένα θα ξεπουλιέται στις επιταγές του κέρδους, εκχυδαΐζοντας και ξεπουλώντας την σάρκα και την ψυχή της, όταν ηθελημένα θα κλείνει τα μάτια στην ταπείνωση που σιγά σιγά καταφθάνει στην πόρτα της, όταν κελιά, μάρμαρα, σύριγγες και οθόνες συνθλίψουν και κατακερματίσουν την αξιοπρέπειά της. Η οργή θα φυσά φουσκώνοντας διάπλατα τα πανιά της θλίψεως , πλέοντας προς την εκδίκηση. Εν μέσω μυριάδων καταιγίδων και απωλειών , συνεχίζουμε. Κάποιοι από εμάς , λίγοι, μα σίγουρα ικανοί, θα είναι εκεί, στα δέκατα των δευτερολέπτων κάποιας στιγμής να γίνουν ο κρότος της δικαιώσεως. Στην στεριά εκείνη που ουδείς εχθρός θεωρούσε πως κάποιοι από εμάς θα κατάφερναν να φθάσουν, στο χαράκωμα εκείνο που ουδείς περίμενε πως οστά και σάρκες θα είχαν κατορθώσει να μείνουν στο ίδιο σώμα.

Προχωρούμε, ευγενικοί και τολμηροί, ανάμεσα σε έναν κόσμο τόσο «χαρωπό» με τα χιλιάδες «ενδιαφέροντα» και «αναζητήσεις». Προχωρούμε, με προσήλωση και πείσμα, ανάμεσα στην σύγχυση και την δουλοπρέπεια. Σκληροί , καθάριοι , απάνθισμα δωρικής λιτότητος. Δίχως υπεκφυγές, η γενιά που ποθούμε, μια γενιά αλκής, στρατιωτικοποιημένη και περήφανη. Ολάκερος ο κόσμος, το πεδίο μαχών της. Κάθε μέρα της ζωής της , ένας ήλιος ευλογεί τον Αγώνα της. Δεν έχουμε τίποτα να διαπραγματευθούμε και τίποτα να προσαρμόσουμε στα μάτια των αναθεματισμένων σκλάβων. Μονάχα εκείνους που επιθυμούν να εισπνεύσουν τον αιθέρα στα ύψη της Αρίας εξακτινώσεως αναζητούμε. Τους ύστατους ερασιθάνατους οι οποίοι  έχουν γεννηθεί για να χαράξουν το κορμί της ιστορίας, εκείνους που  στάλες μαύρου αίματος  θα αναβλύσει το μοναδικά αληθινό γέλιο τους , το κύκνειο άσμα τους, την υπέρτατη στιγμή επιγνώσεως και απελευθερώσεώς τους. Κανένας άλλος δεν αξίζει τον σεβασμό μας, ουδείς άλλος δεν θα σταθεί πλάι μας. 

 Κοίτα σύντροφε, σήκω και κοίτα καλά αυτή την απόλυτη, μεγάλη νύχτα. Νιώσε τον κρύο αγέρα , τις λάσπες και το νερό στο κορμί σου. Δίχως άλλο, μία ανάβαση είναι και όλη σου τούτη η ζωή. Κοίτα καλά τα αστέρια, ταξίδεψε ανάμεσά τους και θυμήσου...

Θυμήσου όλες εκείνες τις στιγμές της αβύσσου. Το μούδιασμα στον ουρανίσκο και μία απροσδιόριστη αναβλύζουσα γεύση. Τα πόδια σου να αλαφραίνουν, οι μύες στο σβέρκο σου να συστέλλονται και ένα ρίγος να διαπερνά το σώμα σου. Σκέψεις συμπυκνωμένες και βουβές σκηνές. Δευτερόλεπτα συμβαλλουσών ρωγμών. Τα ένστικτά σου οριοθέτησε η αξιοπρέπεια. Και μετά; Θυμάσαι; Το γέλιο μας.

Θυμήσου όλες εκείνες τις στιγμές της υπερβάσεως. Μέρες, βδομάδες, μήνες ατελείωτης κοπώσεως. Μηχανικά προσανατολισμένοι προορισμοί για την επιβίωση. Δεν δέχτηκες τη συμμετοχή στο «μαραθώνιο» ξεδιαντροπιάς αυτού του λαού γύρω σου. Το πείσμα σου σε οδηγεί στον ανηφορικό δρόμο της επικρατήσεως. Ξέρεις πως ισορροπία δεν υπάρχει. Αν μείνεις στάσιμος , θα πέσεις. Επιτίθεσαι για να υπάρχεις. Ίσως να μην  αντέξεις. Από πολύ νωρίς βρέθηκες στα σύνορα. Αλλά επέστρεψες,  και τότε πάλι εκείνο το γέλιο απλώθηκε στα χείλη μας.

Θυμήσου όλους αυτούς που είδες να απομακρύνονται. Όλους αυτούς που στραφήκαν ολόψυχα στα αστικά τους όνειρα. Να κλείνονται στις προσωπικές τους επιδιώξεις και να δρομολογούν την «ζωή» τους, διατηρώντας κάποιες δικαιολογίες υπάρξεως ακόμη. Αυτοί που τόσο κατέκριναν το «εγώ», εν τέλει έστρεφαν τα πάντα προς την ικανοποίηση μονάχα αυτού. Ο χρόνος , αυτός ο οξυδερκέστερος παρατηρητής όλων, ξέρασε τις όποιες μας αυταπάτες περί «συντροφικότητος». Και τότε, πάλι ένα χαμόγελο συνόδευε την κουβέντα μας.

Θυμήσου όλους αυτούς που επέλεξαν τον άλλο δρόμο. Τον «πολιτικό», τον «σοβαρό», τον «αποτελεσματικό». Πόσο εύκολα παρασύρθηκαν στα πελάγη  της σιχαμένης αυτής δημοκρατίας. Πόσο εύκολα θαμπώθηκαν από τα φώτα της, πόσο εύκολα πλανήθηκαν από τα ψέμματά της. Και πόσο εύκολα κατακρημνίζονται στα βάραθρα για τα οποία αυτή μας έχει προορισμένους. Μα κάθε φορά που βλέπεις την απόκλιση, κάθε φορά στρέφεσαι ακόμη πιο παθιασμένα στον δικό σου δρόμο. Τον δρόμο της αμετανόητης Πίστεως και ακλόνητης αγωνιστικότητος . Λίγοι. Λίγοι θα ακολουθήσουν στο κρύο. Λίγοι θα βιώσουν εκείνον τον καθημερινό έγκλειστο ο οποίος γνωρίζοντας τα ισόβια δεσμά του αγωνιά κάθε μέρα για την πνευματική και σωματική του εγρήγορση, πιστεύοντας στην Νίκη. Λίγοι θα μείνουν, διάσπαρτοι και μονάχοι πολλές φορές, μα πιστοί. Και κάθε φορά που θα διακρίνεις έστω και έναν να συνεχίζει απλώνεται πάλι το χαμόγελο στο ταλαιπωρημένο σου πρόσωπο.

Θυμήσου όλα αυτά τα αδιέξοδα της καθημερινότητος, τον πόνο στο κορμί σου, τις προδοσίες που κατέκαψαν την ψυχή σου, τις φωνές των εχθρών, τις εντολές των πραιτοριανών καθώς σε στήνουν στον τοίχο, τις αποφάσεις των δικαστών καθώς ακολουθούν τις εντολές τους, την σιωπή σου για τόσα και τόσα… Θυμήσου τα σκοτεινότερα στενά της πόλης σου , την επιτάχυνση που σε έσωσε, την αναμονή για κάποιο κάλεσμα την  άλλη μέρα, τα χέρια που σε σήκωναν καθώς ξανάπεφτες, τα λόγια που προσπαθούσαν να σε σκληρύνουν όταν αδυναμίες κατέκλυζαν τον νου σου. Θυμήσου το χαμόγελό σου για όλα αυτά που με λέξεις δεν έχουν ειπωθεί, για όλα αυτά  που μείναν για πάντα εκεί που γίναν…

Θυμήσου Σύντροφε, αυτή την νύχτα, όλο αυτό το σκοτάδι… Φέρε το στο νου σου, άσε να κατακλύσει τον χώρο που του ανήκει, επέτρεψέ του να γεννήσει ότι κυοφορεί. Ίσως δάκρυα, ίσως πόνο, ίσως οργή, ίσως μίσος. Άστο να διδάξει όλα αυτά που πλέον έχει γνωρίσει. Και αφουγκράσου με προσοχή τις συμβουλές του.

Σε λίγα λεπτά ο Ήλιος θα ανατείλει. Ο ηρωισμός σου αυτή την νύχτα έγκειται μονάχα στο να κατορθώσεις να επιτρέψεις στις ακτίνες του να κατακάψουν όλο αυτό το δικό σου σκοτάδι. Ο πυρπολημένος ορίζοντας ας αφήσει πίσω του μονάχα τέφρα. Πρέπει να σταθείς ολόρθος. Να μετατρέψεις σε φωτιά την απλή θέρμη.

Γιατί το χαμόγελο σου αυτό στα σκοτάδια του παρελθόντος σου, ένα αιώνιο χαμόγελο θυμίζει. Ακολούθα τα μονοπάτια αυτών που άξιζε να το φέρουν, κατόρθωσαν να το ενσαρκώσουν.

Αύριο, κάποιοι άλλοι σύντροφοί μας αγκομαχούν σε εξορίες. Άλλοι λυγίζουν στις διώξεις, άλλοι γονατίζουν στην μάχη της επιβιώσεως. Κάποιοι στέκουν κυνηγημένοι και άλλοι αναζητούν το χέρι να τους σηκώσει από τα χτυπήματα των εχθρών. Μην κοιτάς πίσω, ο χρόνος χαρίζει απλόχερα την περιφρόνησή μας σε όλο αυτό το σκοτάδι. Κοίτα εκείνους, κοίτα ψηλά, προς τις κορυφές.  Τον βίο μας ολάκερο, όσα αγαπήσαμε ή μισήσαμε, όλες μας οι θυσίες και οι χαρές, όλοι μας οι στόχοι και τα όνειρα, όπλα τα έχουμε μετατρέψει για την ανάβαση αυτή. Το ξέρεις καλά πως αυτός είναι ο δρόμος μας,  αυτός είναι ο Εθνικοσοσιαλισμός μας…

   

Ο συγγραφέας πραγματοποιεί μία ερμηνεία διάφορων μύθων της αρχαίας Ελλάδος τους οποίους και κατατάσσει σε δύο μεγάλες ενότητες: α) Ο αγώνας ενάντια στην έξαρση, β) Ο αγώνας ενάντια στην αποπνευματοποίηση - από την οπτική της ψυχολογίας, κάνοντας όμως την τελευταία εύκολα αναγνώσιμη από εκείνον που δεν έχει κάποια σχέση με το αντικείμενο. Στην εν λόγω δημοσίευση επιλέχθηκε ένα απόσπασμα από τον μύθο του Περσέα (α ενότητα), στο οποίο όπως και σε ολόκληρο το έργο, ο συγγραφέας αποκαλύπτει  με επιστημονικούς όρους  ένα μέρος του απύθμενου βάθους της κοσμοθεάσεως και της μεταφυσικής αξίας της σκέψεως των προγόνων μας, καθώς και τον κεντρικό πυρήνα εκείνου του αρχέγονου κυττάρου το οποίο δύναται να προσεγγίσει την κοσμική και φυσική αλήθεια. Γράφει χαρακτηριστικά:

   

 (...)Κεντρικό θέμα στο μύθο του Περσέα είναι η δυσκολία να αντιμετωπίσει κανείς τη Μέδουσα : όποιος αντικρίζει το κεφάλι της Μέδουσας απολιθώνεται.

 Το ν’ αντικρίζεις τη Μέδουσα σημαίνει: να αναγνωρίζεις την ένοχη ματαιοδοξία σου, να αντιλαμβάνεσαι την ίδια σου την απωθημένη ενοχή, που για τίποτα στον κόσμο δεν θα ‘θελες να την ομολογήσεις, ούτε καν να την αντιμετωπίσεις. Η ένοχη ματαιοδοξία, ουσιαστική αδυναμία κάθε ανθρώπου, καθορίζεται λοιπόν με τον ακόλουθο τρόπο: είναι η μη-αρμονική έξαρση των πόθων (ενοχή), συνδεδεμένη με την ιδέα της τελειότητος (ματαιοδοξία), παρ’ όλη την νοσηρή έξαρση (ή παρ’ όλη την

νοσηρή αναστολή) των φυσικών πόθων(…).

 (..)Η Μέδουσα συμβολίζει τον φόβο, την απόγνωση σε σχέση με τον εαυτό μας, που κυριεύει την ματαιόδοξη ψυχή όταν σε στιγμές διαύγειας αντικρίζει θαρρετά τον εαυτό της απογυμνωμένο. Η χρεοκοπία αυτή της ματαιοδοξίας μπορεί να βιωθεί από τον κάθε άνθρωπο στις μεγάλες κρίσεις της ζωής τις ακολουθημένες από ήττες που οφείλονται στην αποτελμάτωση των πραγματικών αρετών του. Η Μέδουσα συμβολίζει την διεστραμμένη εικόνα του εαυτού μας, την εξημμένη φαντασία σε σχέση με τον εαυτό μας, την ενοχή σε έξαρση, την αμυδρά διακρινόμενη σε στιγμές όπου καταρρέει η ματαιοδοξία. Η απολιθωτική φρίκη που στις στιγμές αυτές κατακυριεύει την ψυχή, δεν είναι παρά το αντίστοιχο της ματαιοδοξίας: είναι η λύπη που μας προξενεί η κατάρρευσή της. Η τρομακτική αυτή λύπη, ξυπνά μέσα μας την τάση να ανασυγκροτήσουμε τη ματαιοδοξία. Η απολίθωση, επακόλουθο της φρίκης ( κεφάλι της Μέδουσας- παραμορφωτικός καθρέπτης), οφείλεται στην ανικανότητα να υπομείνει κανείς την αντικειμενικά την αλήθεια σχετικά με τον εαυτό του. Μία και μόνη συμπεριφορά, ένα και μόνο όπλο, μπορεί να μας προστατέψει από τη Μέδουσα: το να αποφύγουμε να την κοιτάξουμε για να μην «μαρμαρώσουμε» από φρίκη και να αιχμαλωτίσουμε την εικόνα της στον καθρέπτη της αληθείας. Αυτό είναι ακριβώς το

όπλο που θα επιτρέψει στον Περσέα να νικήσει τη Βασίλισσα- Γοργόνα (...).

 (...)Ο ήρωας παρ’ όλες τις αρετές του που τον προστατεύουν από την υπερβολική φρίκη, δεν θα ‘ταν ποτέ δυνατό να θριαμβεύσει αν στην κρίσιμη στιγμή δεν του συμπαραστεκόταν το πνεύμα, αν – με συμβολικούς όρους – η θεότητα δεν του προμήθευε τα όπλα για τη μάχη. Και η Παλλάς Αθηνά, κόρη του Δία, είναι εκείνη που προσφέρει στον Περσέα τη συμβολική ασπίδα, τον καθρέπτη της αληθείας. Η Αθηνά είναι η θεά της πνευματικής μαχητικότητος, θεότητα της σοφίας και της αληθείας. Η σοφία, η μαχητική λατρεία της αληθείας, είναι όροι απαραίτητοι για να φτάσει κανείς στην αυτογνωσία και, κατά συνέπεια, στην αρμονία(...)

(...) Η ασπίδα είναι ο καθρέπτης όπου κάθε άνθρωπος βλέπει τον εαυτό του ακριβώς όπως είναι, και όχι όπως θα ’θελε ­­­­­­­­­­­­­­­– με την φαντασία του – να είναι. Βοηθούμενος από την Αθηνά, δηλαδή από την ίδια την μαχητική σοφία, ο Περσέας κατορθώνει να υπομείνει, να δει κατάματα την πραγματική εικόνα της Μέδουσας: την εικόνα της δικής του ένοχης ματαιοδοξίας.Ο Περσέας νικά και σκοτώνει την Μέδουσα.

 Αποκεφαλίζει το τέρας και παίρνει μαζί του το κεφάλι σαν τρόπαιο. Από το αίμα που ξεπηδά από το τραύμα αναδύονται ο Χρυσάωρ (το χρυσό σπαθί), σύμβολο της πνευματικοποιήσεως, και το φτερωτό άλογο, σύμβολο της εξιδανικεύσεως. Έτσι γεννιέται ο Πήγασος.Η διεστραμμένη φαντασία πρέπει να πεθάνει για να γεννηθούν οι δύο μορφές της δημιουργικής φαντασίας: η πνευματικότητα και το ύψος. Ο Πήγασος εικονίζει γενικά τη μεταρσίωση στις σφαίρες του ύψους(…).     

 (...) Αλλά το κρυφό νόημα του μύθου του Περσέα δεν εξαντλείται από τα συμβολικά επεισόδια της νίκης του πάνω ση Μέδουσα και της απελευθερώσεως του Πήγασου. Όρος της νίκης δεν είναι η πρόσκαιρη εξύψωση, αλλά η διατήρηση του ήρωα σε ένα σταθερό επίπεδο ανατάσεως. Ο θρίαμβος πάνω στην ματαιοδοξία εύκολα μεταμορφώνεται σε ματαιοδοξία θριάμβου. Αν πραγματικά ο Περσέας είχε φανταστεί πως κατανίκησε την ένοχη ματαιοδοξία, θα ΄πεφτε ακόμα πιο οριστικά θύμα της. Ο οριστικός θρίαμβος δεν μπορεί να αποκτηθεί με μία και μόνο νίκη, αλλά με τον ακούραστο αγώνα μιας ολόκληρης ζωής. Ο μύθος εκφράζει συμβολικά τον ουσιαστικό αυτόν όρο, λέγοντας πως έστω και ύστερα από το θάνατό της, η κεφαλή της Μέδουσας διατηρεί την μαγική της δύναμη, την απολιθωτική της σαγήνη(...). Το ότι ο Περσέας παίρνει μαζί του το κεφάλι της Μέδουσας σημαίνει λοιπόν πως ο ήρωας εξακολουθεί πάντα να αντιστέκεται θριαμβευτικά στην απολίθωση και πως υπερνικά ακατάπαυστα τον κίνδυνο, γιατί είναι ικανός να αντιμετωπίζει χωρίς εξαιρετική φρίκη την αλήθεια που δεν παύει να τον αφορά(...). Όπως και στην διάρκεια της συμβολικής του πάλης, ο ήρωας θα μπορέσει έτσι, στον αγώνα αυτόν που θα διαρκέσει ολόκληρη τη ζωή του, να αντιμετωπίσει την τερατόμορφη αλήθεια, χάρη στην προστασία του καθρέπτη των αρετών σε επαγρύπνηση, αρετών που συμβολίζονται από την «ασπίδα της Αθηνάς» (αφού η Αθηνά συμβολίζει την μαχητική αυτήν αρετή: την αγάπη για αλήθεια).

 Ο άθλος λοιπόν του Περσέα δεν είναι μόνο ότι σκότωσε και αποκεφάλισε την Μέδουσα, αλλά και ότι πήρε μαζί του και το κεφάλι της, και μπόρεσε να αντικρίσει αποτελεσματικά τη δική του αλήθεια, την τυχαία ενοχή του, χωρίς να την παραμορφώσει διαστρεβλωτικά, χωρίς να την απωθήσει, χωρίς να την μετατρέψει σε αποτελματωμένη ματαιοδοξία, σε απολίθωση.Το κεφάλι της Μέδουσας στα χέρια του Περσέα έχει μολοταύτα και μίαν άλλη σημασία, πολύ ευρύτερη, που δεν αφορά μονάχα τον ίδιο τον ήρωα αλλά και τους άλλους ανθρώπους- τον κόσμο ολόκληρο(...). 

(...)Αυτό που προτείνει στους ανθρώπους είναι ο αγώνας ενάντια στον ουσιαστικό κίνδυνο. Το κομμένο κεφάλι αποδείχνει πως η Μέδουσα δεν είναι αήττητη. Το κεφάλι που δείχνει ο Περσέας είναι η έκκληση στους ανθρώπους να ακολουθήσουν το παράδειγμά του, να καταπολεμήσουν και να υπερνικήσουν την αποκρουστική σαγήνη που κάθε άνθρωπος έχει μέσα του: την τάση απωθήσεως της ενοχής, απωθήσεως κάθε ενδεχόμενου αισθήματος  ενοχής.Η νίκη του ήρωα πρέπει να αποδειχτεί γόνιμη και για άλλους, για τον κόσμο ολόκληρο. Ο Περσέας δεν είναι μόνον ο ήρωας- νικητής αλλά και ο ήρωας-σωτήρας του ελληνικού μύθου(…).

Επιλογή -Επιμέλεια : Προμηθέας 

Ο αλπινιστής Gaston Rébuffat στο Aiguille de Roc

James Allen, 'As A Man Thinketh'

Μετάφραση : Τίσις

Κυκλοφόρησε η τέταρτη έκδοση της εκδόσεως Tyr η οποία κάθε άλλο παρά ένα απλό περιοδικό μπορεί να θεωρηθεί. Αρκετά προσεγμένες εκδόσεις, ογκώδεις μα και ενδιαφέρουσες ταυτοχρόνως, οι οποίες αξίζουν της προσοχής μας τόσο για τους αρθρογράφους όσο και για τον πλουραλισμό της ύλης του. Μία προσπάθεια η οποία αποσκοπέι στην ισχυροποίηση των δεσμών μας με τις αληθείς προχριστιανικές ρίζες και παράδοσή μας ενάντια στην κομποστοποίηση και τον ματεριαλισμό της παγκοσμιοποιήσεως και του καπιταλισμού. 

Ξεκινώντας από το 2002 από τους Michael Moynihan, Joshua Buckley και Collin Cleary εξέδωσε το δεύτερο τεύχος του την περίοδο 2003-2004 και το τρίτο το 2007-2008 με τον τελευταίο να αποχωρεί από την εκδοτική ομάδα μετά την πρώτη κυκλοφορία. Με αρθρογράφους από τον χώρο του νεο-παγανισμού, της νέας δεξιάς, της τρίτης θέσεως, καλλιτεχνών από την neofolk μουσική σκηνή , παραδοσιολόγων και προσωπικοτήτων από ταυτοτικά κινήματα, το Tyr απετέλεσε και αποτελεί με την νέα αυτή έκδοσή του ένα από τα σημαντικότερα σημεία αναφοράς στον αγώνα ενάντια στον κόσμο της νεωτερικότητος.

Για περισσότερες πληροφορίες παραπέμπουμε στο ιστολόγιο των εκδοτών

http://www.radicaltraditionalist.com/