Κόκκινο Μετερίζι View RSS

Τούτο το κείμενο θα έπρεπε να έχει γραφτεί νωρίτερα, σαν ένδειξη σεβασμού στους λίγους ή πολλούς αναγνώστες που επισκέφτηκαν το Κόκκινο Μετερίζι από το 2011 μέχρι τα σήμερα και βρήκαν ενδιαφέροντα τα άρθρα και τις τοποθετήσεις του. Κάλλιο αργά παρά ποτέ.

Το ΚΜ ήταν μια προσπάθεια προσωπικής πολιτικής έκφρασης και ξεκαθαρίσματος του μοναδικού συντελεστή του, ακριβώς την περίοδο που η ψευτοαριστερά, σφιχταγκαλιασμένη με τον κλασσικό ναζιφασιστικό βούρκο, ξεκινούσε την τελική της εφόρμηση για την κατάληψη της εξουσίας, με όχημα το φασιστικό και πραξικοπηματικό (στην ηγεσία του) κίνημα των «Αγαναχτισμένων».

Ήταν επίσης η περίοδος των πραξικοπημάτων στο τόξο της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής, που ονομάστηκαν «Αραβική Άνοιξη» και τα οποία, λίγα χρόνια αργότερα, οδήγησαν, με τις κατάλληλες εγχειρήσεις, στην ηγεμονία του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού σε μεγάλο μέρος του μουσουλμανικού Τρίτου Κόσμου.

Μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία, αλλά και τη διάδραση με τους συναγωνιστές του της ΟΑΚΚΕ, η γραμμή, η πράξη και η θεωρία των οποίων αποτελούσε έτσι κι αλλιώς την έμπνευση για το ξεκαθάρισμα του ΚΜ με το ψεύτικο «κόκκινο» στο πεδίο της πολιτικής και της ιδεολογίας, φάνηκε κάποια στιγμή ότι οι λόγοι για τους οποίους το συγκεκριμένο ιστολόγιο είχε δημιουργηθεί είχαν εκλείψει.

Κι αυτό γιατί είχαν εκλείψει οι επιφυλάξεις εκείνες για α’ ή β’ πλευρές της αντισοσιαλφασιστικής γραμμής που είχαν κάνει απαραίτητη τη δημιουργία του ΚΜ και αποτελούσαν την καύσιμη ύλη για ορισμένα άρθρα και τοποθετήσεις του. Η συνέχιση της λειτουργίας του, με μια επίφαση ανεξαρτησίας, όταν η ζωή έχει προχωρήσει και έχει διαμορφώσει νέες πραγματικότητες, θα ήταν ατιμία και φτήνια έναντι των ανθρώπων που το τίμησαν διαβάζοντας τα άρθρα του, γράφοντας σχόλια, στέλνοντας μηνύματα και ερωτήσεις, εκφράζοντας το ενδιαφέρον τους. Το ΚΜ επιλέγει πλέον συνειδητά και ελεύθερα να παλέψει για την υπεράσπιση και τη διάδοση της πολιτικης γραμμής της Οργάνωσης για την Ανασυγκρότηση του ΚΚΕ, όσον αφορά στην έκφρασή του.

Τα άρθρα και οι τοποθετήσεις του ΚΜ θα μείνουν ανοιχτά για το κοινό, δηλαδή το ιστολόγιο δεν πρόκειται να «κατέβει» σαν ιστοσελίδα. Το ΚΜ καλεί τους αναγνώστες και φίλους του να ενισχύσουν με όποιον τρόπο μπορούν ή θέλουν την ΟΑΚΚΕ, τα έντυπα και διαδικτυακά της μέσα, μέσα από τα οποία εκφράζεται και θα εκφράζεται πλέον και ο μοναδικός συντελεστής του ιστολογίου.

Με αισιοδοξία στη μάχη για αντίσταση στη ναζιστική αποχαλίνωση και στη σοσιαλφασιστική καθεστωτική ακρίδα, που σκεπάζει τη χώρα και την οδηγεί οικονομικά στην πείνα και πολιτικά στο φασισμό.

KM

Η συμμορία Τσίπρα στήνει φασιστικό κράτος, όχι μόνο για τον ε­αυ­τό της αλ­λά για κά­θε μελ­λο­ντι­κή κυ­βέρ­νη­ση που θα συ­νε­χί­σει την πο­λι­τι­κή της με­τα­τρο­πής της χώ­ρας μας σε μια δι­πλω­μα­τι­κή και οι­κο­νο­μι­κή α­ποι­κί­α πεί­νας του νε­ο­χι­τλε­ρι­κού ά­ξο­να Ρω­σί­ας-Κί­νας κα­τά το πρό­τυ­πο Τσά­βες αλ­λά με ευ­ρω­πα­ϊ­κό πε­ρι­κά­λυμ­μα.

Αυ­τή η α­ποι­κιο­ποί­η­ση κρύ­βε­ται α­πό το λα­ό μας με το κα­θε­στω­τι­κό ε­πιχεί­ρη­μα ό­τι εί­ναι οι ευ­ρω­παί­οι που με τα μνη­μό­νια χρε­ο­κό­πη­σαν τη χώ­ρα για να την α­γο­ρά­σουν τζά­μπα. Ό­μως α) αυ­τός που α­γο­ρά­ζει τζά­μπα μέ­σα στην κρί­ση τα πιο κα­λά κομ­μά­τια της χώ­ρας δεν εί­ναι οι ευ­ρω­παί­οι αλ­λά οι ρω­σο­κινέ­ζοι κα­πι­τα­λι­στές και οι έλ­λη­νες ή και δυ­τι­κοί φί­λοι τους: Λι­μά­νι Πει­ραιά, Ο­ΠΑΠ, βιο­μη­χα­νί­ες τρο­φί­μων (Δω­δώ­νη α­πό Ρω­σί­α) και κα­πνού (ΣΕ­ΚΑΠ-Σαβ­βί­δης) ξε­νο­δο­χεί­α και φι­λέ­τα γης (Σαβ­βί­δης, Ρι­μπο­λό­βλεφ που έ­χει ε­πι­βάλ­λει α­ποι­κια­κά χω­ρι­κά ύ­δα­τα στο Σκορ­πιό), κλπ.

Α­κό­μα και ε­κεί που φαί­νε­ται ό­τι αγο­ρά­ζουν οι δυ­τι­κοί η δου­λειά γί­νε­ται σε μοι­ρα­σιά με τη Ρω­σί­α (ο Ο­ΣΕ χα­ρί­στη­κε κυ­ριο­λε­κτι­κά στους ι­τα­λι­κούς σι­δη­ρο­δρό­μους α­φού πρώ­τα αυ­τοί έ­κα­ναν συμ­φω­νί­α μοι­ρα­σιάς με τους ρώ­σι­κους σι­δη­ρο­δρόμους, ε­νώ τα 14 α­ε­ρο­δρόμια δό­θη­καν σε μια γερ­μα­νι­κή ε­ται­ρί­α που κά­νει χο­ντρές δου­λειές στη Ρω­σία και τη διεύ­θυν­ση τους θα την έ­χει ο άν­θρω­πος της Ρω­σί­ας Κο­πε­λού­ζος). Ό­ποια φι­λο­δυ­τι­κή ε­ται­ρί­α πή­ρε δου­λειά υ­πο­δο­μών α­πό τον Τσί­πρα αυ­τή μα­ταιώ­θηκε ή εί­ναι υ­πό μα­ταί­ω­ση (α­ζέ­ρι­κη SOCAR). β) το πε­λώ­ριο χρέ­ος, ο­πό­τε και η χρε­ω­κο­πί­α ήρ­θαν πριν α­πό τα μνη­μό­νια. Αυ­τό το χρέος δεν ο­φει­λό­ταν στις συ­νη­θι­σμέ­νες κλε­ψιές των κα­πι­τα­λι­στών και των πολι­τι­κών ή στη γε­νι­κή κρί­ση του κα­πι­τα­λι­σμού όπως λέ­νε οι α­κρο­δε­ξιοί και οι ψευ­το­α­ρι­στε­ροί α­ντί­στοι­χα, αλ­λά στη συ­ντρι­βή των ε­ξα­γω­γών που ο­φειλό­ταν στο ε­πί δε­κα­ε­τί­ες πο­λι­τι­κό σα­μπο­τά­ρι­σμα της βιο­μη­χα­νι­κής πα­ρα­γωγής, ι­διαί­τε­ρα της ε­ξα­γω­γι­κής και του του­ρι­σμού, α­πό τους κα­λυμ­μέ­να ρω­σόφι­λους πρω­θυ­πουρ­γούς Α. Πα­παν­δρέ­ου, Ση­μί­τη, Κα­ρα­μαν­λή και κυ­ρί­ως τα κόμ­μα­τα ψευ­τοΚ­ΚΕ και ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Αυ­τό το σα­μπο­τάζ συ­νε­χί­στη­κε και με­τά τα μνη­μόνια α­πό τις κυ­βερ­νή­σεις Γ. Πα­παν­δρέ­ου και Σα­μα­ρά και έ­γι­νε ορ­γιώ­δες με την κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ (δη­μιουρ­γί­α τρα­πε­ζι­κού πα­νι­κού με ό­πλο την προ­βο­κατό­ρι­κη πα­ρά­τα­ση των δή­θεν δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων με τους δα­νει­στές, και έ­τσι εξα­φά­νι­ση των κα­τα­θέ­σε­ων, χρε­ω­κο­πί­α και α­φελ­λη­νι­σμός των τρα­πε­ζών, πι­στωτι­κή α­σφυ­ξί­α ό­λων σχε­δόν των ε­πι­χει­ρή­σε­ων, μα­ταί­ω­ση ή διαρ­κής α­να­βο­λή όλων των στρα­τη­γι­κών ε­πεν­δύ­σε­ων ό­πως η ε­κτρο­πή Α­χε­λώ­ου, το Ελ­λη­νι­κό, τα Αφά­ντου, πα­νά­κρι­βη ε­νέρ­γεια, ε­ξο­ντω­τι­κή υ­περ­φο­ρο­λό­γη­ση ι­διαί­τε­ρα των μικρο­με­σαί­ων). Γι αυ­τό το χρέ­ος θα με­γα­λώ­νει ό­σο και να κό­βο­νται οι μι­σθοί και οι συ­ντά­ξεις και ό­σο και να αυ­ξά­νο­νται οι φό­ροι.

Η μέ­θο­δος φα­σι­στι­κο­ποίη­σης του κρά­τους που α­κο­λου­θεί η συμ­μο­ρί­α Τσί­πρα εί­ναι τέ­τοια που να μην τη φέρ­νει σε α­νοι­χτή σύ­γκρου­ση με την ευ­ρωπα­ϊ­κή κοι­νή γνώ­μη, έ­τσι ώ­στε η χώ­ρα, σύμ­φω­να με τα βα­θύ­τε­ρα συμ­φέ­ρο­ντα του ρώ­σι­κου κρα­τι­κο­μο­νο­πω­λια­κού φα­σι­στι­κού κε­φά­λαιου, να μέ­νει μέ­σα στην Ε­Ε για να τη δια­σπά. Το βα­σι­κό σε αυ­τή τη στρα­τη­γι­κή εί­ναι να μην χρη­σι­μο­ποιεί­ται σε αυ­τή τη φά­ση ω­μή στρα­τιω­τι­κή βί­α, αλ­λά βί­α με κοι­νο­βου­λευ­τι­κό και συ­νταγ­μα­τι­κό μαν­δύ­α. Τα κλει­διά σε αυ­τή τη στρα­τη­γι­κή σύμ­φω­να με τη συντα­γή Πού­τιν εί­ναι:

1ο   Ο πλή­ρης έ­λεγ­χος της δι­κα­στι­κής ε­ξου­σί­ας. Αυ­τή η δια­δι­κα­σί­α έ­χει ή­δη ξε­κι­νή­σει α­πό πα­λιά με τον έ­λεγ­χο της η­γε­σί­ας του ΣτΕ α­πό το ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και το ψευ­τοΚ­ΚΕ ό­μως τώ­ρα κλι­μα­κώ­νε­ται ρα­γδαί­α με την το­πο­θέ­τη­ση της Θά­νου στην η­γε­σί­α του Ά­ρειου Πά­γου στην οποία η κυβέρνηση έδωσε υπερεξουσίες για να ε­ξα­πο­λύει πειθαρχικές διώξεις στους δι­κα­στές που α­ντι­στέ­κο­νται στις πο­λι­τι­κές ε­πι­θυ­μί­ες της συμ­μο­ρί­ας Τσί­πρα.

2ο  Ο ου­σια­στι­κός έ­λεγ­χος της τη­λε­ό­ρα­σης με την α­ντι­συ­νταγ­μα­τι­κή ουσια­στι­κή κα­τάρ­γη­ση του ΕΣ­Ρ, με τη φα­σι­στι­κή α­πό­φα­ση να υ­πάρ­χουν μό­νο 4 κανά­λια και με το ωμό κλεί­σι­μο (αρ­χι­κά με α­πό­φα­ση της Τρά­πε­ζας της Ελ­λά­δας κατά Ψυχάρη και στη συ­νέ­χεια με γε­νι­κή τρα­πε­ζι­κή α­σφυ­ξί­α) του πιο α­ντι­πο­λι­τευτι­κού στο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ κα­να­λιού, του ΜΕ­ΓΚΑ ε­νώ ε­τοι­μά­ζε­ται και το κλεί­σι­μο του ΣΚΑΙ. Την ί­δια ώ­ρα έ­χουν ε­γκρι­θεί σαν υ­πο­ψή­φιοι ι­διο­κτή­τες των κα­να­λιών ο ερ­γο­λά­βος Κα­λο­γρί­τσας με δε­σμούς με το ψευ­τοΚ­ΚΕ και το ΣΥΡΙΖΑ, ο Σαβ­βί­δης (άνθρω­πος του Πού­τιν), α­κό­μα και ο κα­τη­γο­ρού­με­νος για ε­γκλη­μα­τι­κές πρά­ξεις αρ­χι­τρα­μπού­κος σύμ­μα­χος των χρυ­σαυ­γι­τών Μα­ρι­νά­κης.

3ο   Ο πλή­ρης έ­λεγ­χος των φο­ρο­λο­γι­κών μη­χα­νι­σμών του κρά­τους ώ­στε αυτοί, σε συ­νερ­γα­σί­α με τους δι­κα­στι­κούς μη­χα­νι­σμούς, να ε­ξα­πο­λύ­ο­νται ε­πι­λεκτι­κά ενάντια σε μη ευθυγραμμισμένους ακόμα με το ρωσοκινέζικο μέτωπο κεφαλαιοκράτες.

4ο   Η πο­λι­τι­κή και δι­κα­στι­κή προ­στα­σί­α των φα­σι­στι­κών συμ­μο­ριών με δε­ξιό ή “α­ρι­στε­ρό” πρό­σω­πο που μπορούν να α­σκούν βί­α σε α­ντί­πα­λους του νέου κα­θε­στώ­τος χω­ρίς το ε­πί­ση­μο κρά­τος και οι κυ­βερ­νή­σεις του να ε­νο­χο­ποιού­νται γι αυ­τήν: Ει­δι­κά στη φα­να­τι­κά που­τι­νι­κή να­ζι­στι­κή ε­γκλη­μα­τι­κή συμμο­ρί­α της “Χρυσής Αυγής” έ­χει α­να­τε­θεί και ο ρό­λος της γε­νι­κής φα­σι­στι­κο­ποί­η­σης της α­στυ­νο­μί­ας.

5ο   Ο γορ­γός έ­λεγ­χος του στρα­τού ώ­στε να μην τολ­μή­σει αρ­γό­τε­ρα κα­νένα μα­ζι­κό πο­λι­τι­κό κί­νη­μα να αμ­φι­σβη­τή­σει τη βί­α του νέ­ου κα­θε­στώ­τος και ι­διαί­τε­ρα με­τά την πεί­να που ή­δη αυ­τό έ­χει ε­πι­βά­λει στο λα­ό προ­κει­μέ­νου να τσα­κί­σει ό­λες τις πα­ρα­γω­γι­κές δυ­νά­μεις μι­κρές και με­γά­λες που δεν ελέγ­χουν τα ρω­σο­κι­νέ­ζι­κα α­φε­ντι­κά. Να για­τί ο α­κρο­δε­ξιός ρω­σό­φι­λος Καμ­μένος, που πραγ­μα­το­ποιεί ε­κτε­τα­μέ­νες εκ­κα­θα­ρί­σεις στο στρα­τό, εί­ναι τό­σο απα­ραί­τη­τος στον Τσί­πρα.

Ό­λες οι κοι­νο­βου­λευ­τι­κές η­γε­σί­ες στη­ρί­ζουν με τον τρό­πο τους το διαρ­κές, α­κή­ρυ­κτο, πο­λυ­μέ­τω­πο και σε αρ­γή κί­νη­ση φα­σι­στι­κό πρα­ξι­κό­πη­μα Τσί­πρα. 

Σε αυ­τό η συμ­μο­ρί­α Τσί­πρα έ­χει μα­ζί της ό­χι μό­νο, ό­πως εί­ναι φυ­σι­κό, τους φα­να­τι­κά που­τι­νι­κούς να­ζι­στές της ΧΑ, που πρω­το­στά­τη­σαν ι­διαί­τε­ρα στην εκ­στρα­τεί­α για το κλεί­σι­μο του ΜΕ­ΓΚΑ, αλ­λά και τη ρω­σό­δου­λη η­γε­σί­α του ψευ­τοΚ­ΚΕ (που σέρ­νει πια πί­σω της ό­λο τον υ­πε­ρα­ντι­δρα­στι­κό μι­κρο­α­στι­κό φι­λο­ρω­σι­σμό των Α­ΝΤΑΡ­ΣΥΑ, μ-λ, τρο­τσκι­στών κλπ).

Η ψευ­το­α­ρι­στε­ρά αυ­τή προ­σφέ­ρει στη συμ­μο­ρί­α Τσί­πρα την τε­ρά­στια υπη­ρε­σί­α να α­φο­πλί­ζει πο­λι­τι­κο-ι­δε­ο­λο­γι­κά τους κατ’ ε­ξο­χήν πα­ρά­γο­ντες αντί­στα­σης στην ε­περ­χό­με­νη φα­σι­στι­κή δι­κτα­το­ρί­α και στην πεί­να: τον ερ­γαζό­με­νο λα­ό και την α­ρι­στε­ρά. Η θε­ω­ρί­α που προ­ω­θούν εί­ναι ό­τι τά­χα δεν νοιά­ζει τους μαρ­ξι­στές αν έ­νας φα­σι­σμός σκο­τώ­νει την α­στι­κή δη­μο­κρα­τί­α, όσο την ε­ξου­σί­α σε αυ­τή τη χώ­ρα την έ­χει η α­στι­κή τά­ξη. Αυ­τό φαί­νε­ται σαν αρι­στε­ρι­σμός ή έ­στω σαν κλασ­σι­κός τρο­τσκι­σμός ό­μως στην ου­σί­α εί­ναι υ­πη­ρεσί­α στον πιο φα­σι­στι­κό α­στι­σμό και ι­μπε­ρια­λι­σμό που διεκ­δι­κεί την πο­λιτι­κή και οι­κο­νο­μι­κή ε­ξου­σί­α και εί­ναι σε α­πό­λυ­τη ρή­ξη με τη μαρ­ξι­στι­κή λε­νι­νι­στι­κή α­ντί­λη­ψη αρ­χής για την α­να­γκαιό­τη­τα σκλη­ρής πά­λης για τον πολι­τι­κό δη­μο­κρα­τι­σμό και μέ­σα στον κα­πι­τα­λι­σμό. Αυ­τή η α­ντί­λη­ψη ο­δή­γη­σε στα α­ντι­φα­σι­στι­κά μέ­τω­πα της Τρί­της Διε­θνούς που α­πο­δεί­χτη­καν και δίαυλοι για τις με­τα­πο­λε­μι­κές λα­ϊ­κές ε­πα­να­στά­σεις. Να για­τί η ψευ­το­α­ρι­στερά δεν έ­κα­νε πο­τέ θέ­μα την κα­τα­πά­τη­ση της ερ­γα­τι­κής νο­μο­θε­σί­ας α­πό την ΚΟ­ΣΚΟ στον Πει­ραιά ε­νώ ο­δη­γεί κά­θε δί­και­η α­μυ­ντι­κή διεκ­δί­κη­ση ερ­γα­ζο­μένων κά­θε ντό­πιας ή δυ­τι­κής ε­πι­χεί­ρη­σης μέ­χρι το κλεί­σι­μό της (Χα­λυ­βουρ­γί­α Α­σπρο­πύρ­γου, Σό­φτεξ, Η­λε­κτρο­νι­κή Α­θη­νών, κλπ) ρί­χνο­ντας τους ερ­γα­ζό­μενους στην κό­λα­ση της α­νερ­γί­ας.

Με α­νά­λο­γο τρό­πο α­κι­νη­το­ποιούν οι η­γε­σί­ες της κλασ­σι­κής δε­ξιάς και του κέ­ντρου την έ­τσι κι αλ­λιώς ι­στο­ρι­κά υ­πο­τα­κτι­κή στον ι­μπερια­λι­σμό και στο κρά­τος του ε­μπο­ρο­βιο­μη­χα­νι­κή ελ­λη­νι­κή α­στι­κή τά­ξη, αλ­λά και τους δη­μο­κρα­τι­κούς αν­θρώ­πους που α­κο­λου­θούν αυ­τά τα κόμ­μα­τα. Η α­χρειό­τη­τα των η­γε­τι­κών ο­μά­δων Μη­τσο­τά­κη, Γεν­νη­μα­τά, Θε­ο­δω­ρά­κη, Λε­βέ­ντη έ­γκει­ται στο ό­τι α­φή­νουν ου­σια­στι­κά στο α­πυρό­βλη­το το διαρ­κές, πο­λυ­μέ­τω­πο φα­σι­στι­κό πρα­ξι­κό­πη­μα της συμ­μο­ρί­ας Τσί­πρα κα­τη­γο­ρώ­ντας την πα­ρα­πλα­νη­τι­κά για “α­ρι­στε­ρές ι­δε­ο­λη­ψί­ες”, “α­νι­κα­νό­τη­τα”, “πα­λαιο­κομ­μα­τι­σμό” και “κομ­μα­τι­κό ρε­βαν­σι­σμό”. Εί­ναι φυ­σι­κό να προ­δί­δουν έ­τσι την κομ­μα­τι­κή βά­ση τους α­φού όλοι τους, ε­νώ πα­ρι­στά­νουν τους φι­λο­ευ­ρω­παί­ους, υ­πε­ρα­σπί­ζουν α­πό πάνω ως κά­τω ό­λη τη φι­λο­που­τι­νι­κή ε­ξω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή της κυ­βέρ­νη­σης Τσί­πρα και ό­λη την α­ποι­κια­κή διείσ­δυ­ση του ρω­σο­κι­νε­ζι­κού κε­φά­λαιου στη χώ­ρα μας.

Γι' αυ­τούς τους λό­γους χρειά­ζε­ται σή­με­ρα ε­πει­γό­ντως έ­να πλα­τύ δη­μοκρα­τι­κό μέ­τω­πο το ο­ποί­ο με κορμό τους φτω­χούς ερ­γα­ζό­με­νους και α­νέργους θα α­να­χαι­τί­σει την προ­ε­τοι­μα­ζό­με­νη φα­σι­στι­κή δι­κτα­το­ρί­α νέ­ου τύπου ε­πι­χει­ρώ­ντας κατ αρ­χήν να α­να­τρέ­ψει τον κύ­ριο ορ­γα­νω­τή της, τον πρωτα­γω­νι­στή του πα­ρα­γω­γι­κού σα­μπο­τάζ, τον κύ­ριο υπεύ­θυ­νο της ε­περ­χό­με­νης πε­λώ­ριας α­νερ­γί­ας και της πιο κτη­νώ­δους εκ­με­τάλλευ­σης των μι­σθω­τών: τη βρώ­μι­κη κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-Α­ΝΕΛ.

Αθήνα 25/8/2016

Οι πραξικοπηματίες της ισλαμοφασιστικής κλίκας Γκιουλέν βρήκαν απέναντί τους όχι μόνο τη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση Ερντογάν, αλλά και τον τούρκικο λαό και συνετρίβησαν.

Αυτό έγινε παρά τη φιλοπραξικοπηματική στάση που κράτησε με τη μορφή της ουδετερότητας όχι μόνο η νεοναζιστική Ρωσία, για την οποία δουλεύουν οι γκιουλενιστές, αλλά και οι ιμπεριαλιστικές ΗΠΑ, η ηγεσία του ΟΗΕ και σε μεγάλο βαθμό η ΕΕ, που αντί να καταδικάσουν αμέσως το πραξικόπημα, βγήκαν να απαιτήσουν «ηρεμία», «συνέχεια του κράτους» και πάνω απ’ όλα «ψυχραιμία», δηλαδή ουσιαστικά εναντιώθηκαν στο λαό που κατέβηκε αποφασισμένος να δώσει ακόμα και το αίμα του στους δρόμους για να σώσει την Τουρκία από μια φασιστική δικτατορία. Είναι ολότελα εξοργιστικό ότι μόνο αφού το πραξικόπημα νικήθηκε ανατολικοί και δυτικοί ηγέτες βγήκαν να το καταγγείλουν.

Πρωταθλητές στην υποστήριξη των πραξικοπηματιών σε πρώτη φάση ήταν οι πολιτικοί αναλυτές του ελληνικού κράτους που υποστήριξαν τη βρώμικη θεωρία - που προωθήθηκε για μια ολόκληρη νύχτα και από πολλά ΜΜΕ της ΕΕ - ότι είχαμε να κάνουμε με ένα στρατιωτικό πραξικόπημα των δημοκρατικών και κοσμικών δυνάμεων της Τουρκίας ενάντια στην αυταρχική της ισλαμική κυβέρνηση.
 

Πέρα από το ότι οι οποιεσδήποτε δημοκρατικές δυνάμεις που ανατρέπουν αυταρχικές κυβερνήσεις στηρίζονται πάντα στην κινητοποίηση των λαών και όχι στα τανκς και, κυρίως, πέρα από το ότι ποτέ ως τώρα στο σύγχρονο κόσμο δεν έχει παρατηρηθεί ένας λαός να βγαίνει μαζικά γυμνός απέναντι στα τανκς για να υποστηρίξει μια αυταρχική κυβέρνηση, αυτό που κρύβουν συστηματικά αυτού του είδους οι αναλυτές είναι ότι το κέντρο του ισλαμικού φασισμού στην Τουρκία και επί των κυβερνήσεων του AKP ήταν και είναι το ρωσόφιλο δίκτυο του Φετχιουλάχ Γκιουλέν. 

Ήταν αυτό το πανίσχυρο δίκτυο, που δουλεύοντας για μια ολόκληρη περίοδο μέσα στο κόμμα του Ερντογάν (το AKP), έσυρε το κόμμα αυτό με προβοκάτσιες και συνομωσίες στο να πραγματοποιήσει από το 2003 τις μεγάλες μαζικές φασιστικές δίκες και φυλακίσεις κεμαλιστών πολιτικών, δημοσιογράφων και στρατιωτικών, για τις οποίες ποτέ αυτού του είδους η δήθεν δημοκρατική διανόηση της Δύσης και βέβαια οι ρωσόφιλοι δεν διαμαρτυρήθηκαν. Όταν το δίκτυο Γκιουλέν απέτυχε να πάρει την εξουσία μέσα στο AKP, οπότε και συγκρούστηκε ανοιχτά με τον Ερντογάν το 2013, το ρωσόδουλο και σοσιαλφασιστικό κούρδικο PKK έσπασε τη μακρά εκεχειρία του με τον Ερντογάν και άρχισε έναν διαμελιστικό εμφύλιο χρησιμοποιώντας ακόμα και δολοφονική τρομοκρατία κατά αμάχων.

Ταυτόχρονα, η ίδια η πουτινική Ρωσία ξεκίνησε μια εκστρατεία οικονομικού αποκλεισμού και στρατιωτικών και πολιτικών προκλήσεων κατά της Τουρκίας με στόχο την πτώση της κυβέρνησης Ερντογάν. Σε αυτήν την πολύπλευρη εκστρατεία της η πουτινική διπλωματία είχε την υποστήριξη της αντιπολίτευσης Κιλιτσντάρογλου, αλλά και την ουσιαστική στήριξη όλων σχεδόν των δυτικών κυβερνήσεων, που έχουν ανακαλύψει ότι αξίζει να συμμαχούν με το διαμελιστή της Ουκρανίας Πούτιν ενάντια στον ISIS (που όμως είχε γιγαντωθεί χάρη στη βοήθεια του υποτακτικού του Πούτιν μακελάρη Άσαντ και της φιλο-ιρανικής κυβέρνησης του Ιράκ), παρά να στηρίξουν τον Ερντογάν που του αντιστεκόταν.

Αυτός, παρόλη την υπερσυντηρητική του ισλαμική πολιτική και ιδεολογική φυσιογνωμία, αμυνόταν τα τελευταία χρόνια αντικειμενικά στους μεγαλύτερους φασίστες της χώρας του και του κόσμου.

Έτσι αυτός, μισητός από την Ανατολή και απομονωμένος από τη Δύση οδηγήθηκε στην ταπεινωτική πρόσφατη συγνώμη του στον Πούτιν και στην ολοένα και μεγαλύτερη απομάκρυνση του από τη Δύση. Όμως, όπως κάθε φασίστας έτσι και ο Πούτιν δεν στηρίζει ταπεινωμένους εχθρούς, αλλά τους αποτελειώνει.

Έτσι εξηγείται γιατί στο σημείο αυτό της μέγιστης πολιτικής πτώσης του κύρους του Ερντογάν και στο εξωτερικό και στο εσωτερικό έκαναν το πραξικόπημά τους οι γκιουλενιστές, πιθανότατα με μια μειοψηφία κεμαλιστών. Το λέμε αυτό γιατί μετά την ήττα των γκιουλενιστών ο Ερντογάν αποφυλάκισε τους κεμαλικούς στρατιωτικούς, θύματα του Γκιουλέν και δυνάμωσε τους πολιτικούς δεσμούς του μαζί τους. Βέβαια αποδεικνύεται ότι η κύρια αιτία της αποτυχίας των πραξικοπηματιών δεν ήταν η αδυναμία τους να συσπειρώσουν τους κεμαλικούς στρατιωτικούς, αλλά ότι δεν είχαν υπολογίσει τις δημοκρατικές διαθέσεις και την αυτοθυσία του τουρκικού λαού.

Είναι φανερό ότι οι πραξικοπηματίες συνθλίφτηκαν από το δίλημμά τους: είτε να πραγματοποιήσουν μια πελώρια σφαγή αμάχων, που θα τους αφαιρούσε κάθε μελλοντική διεθνή νομιμοποίηση, είτε να παραδοθούν στις στρατιωτικές και κυρίως στις αστυνομικές δυνάμεις που είχαν εκκαθαριστεί από τους γκιουλενιστές.

Ήδη οι σοσιαλφασίστες και οι αστοφιλελεύθεροι συνεπείς στην υποκριτικά «δημοκρατική» αντι-Ερντογάν γραμμή τους - καθώς οι περισσότεροι από αυτούς ποτέ τους δεν κατήγγειλαν τον αρχιφασίστα Πούτιν για τις ασύλληπτες σφαγές αμάχων, διαμελισμούς κρατών και κατά συρροή δολοφονίες πολιτικών αντιπάλων - έχουν βγει να επισημάνουν ότι από δω και μπρος το μεγαλύτερο πρόβλημα για την Τουρκία θα είναι η αυταρχική αποθράσυνση του «σουλτάνου».

Κατά τη γνώμη μας, και σε όσο βαθμό ακόμα τα πράγματα δεν είναι ξεκαθαρισμένα, ο μεγαλύτερος και πιο άμεσος πολιτικός κίνδυνος για την Τουρκία, αλλά και την Ευρώπη, είναι να θεωρήσει το μέτωπο των νικητών ότι η κύρια διεθνής πηγή του πραξικοπήματος εναντίον τους είναι οι ΗΠΑ του Ομπάμα και να κινηθεί προς τη Ρωσία, παρά και τη δικιά της εχθρικά «ουδέτερη» στάση στη διάρκεια του πραξικοπήματος.

Το λέμε αυτό γιατί είναι ο Ομπάμα που ως τώρα πεισματικά, παρά τις επανειλημμένες εκκλήσεις της Άγκυρας, και τα άφθονα στοιχεία για τον πραξικοπηματικό του χαρακτήρα του Γκιουλέν, τον φιλοξενεί και τον προστατεύει και αρνείται ακόμα και τώρα δα να τον παραδώσει στην Τουρκία για να δικαστεί, βάζοντας μια νέα σειρά όρων και προϋποθέσεων. Όλη ως τώρα η ιστορία του φιλορώσου προβοκάτορα Ομπάμα, και των φίλων του προβοκατόρων του ζεύγους Κλίντον, είναι να επιτίθενται ουσιαστικά απρόκλητα σε χώρες και λαούς του Τρίτου Κόσμου, ενοχοποιώντας γι' αυτό στα μάτια τους κύρια τη Δύση, έτσι ώστε να εμφανίζουν αντικειμενικά στους λαούς αυτούς σαν φίλους τους την ανοιχτά αντιδυτική Ρωσία και τη σύμμαχό της Κίνα και να τους σπρώχνουν στην αγκαλιά αυτού του πολεμικού άξονα.

Μάλιστα δεν μπορούμε να αποκλείσουμε η Ρωσία να έπαιξε εδώ, όπως το συνηθίζει άλλωστε, και στα δύο αντίθετα ενδεχόμενα αυτού του πραξικοπήματος. Το σαφώς καλύτερο γι' αυτήν ήταν το πραξικόπημα να πετύχει, οπότε η Τουρκία θα γινόταν με τη βία σταδιακά ένα ρώσικο εξάρτημα. Το χειρότερο γι' αυτήν ενδεχόμενο ήταν το πραξικόπημα να αποτύχει, αλλά την ευθύνη για αυτό να την πάρουν οι ΗΠΑ μέσω Γκιουλέν, οπότε η Τουρκία θα πλησίαζε με τη θέλησή της τον άξονα, χωρίς ωστόσο να γίνει υποτελής σε αυτόν, όπως αν το πραξικόπημα νικούσε.

Πάντως πιστεύουμε, όπως και να εξελιχθούν βραχυπρόθεσμα τα πράγματα, ότι σε τελική ανάλυση η νίκη του τουρκικού λαού και της νόμιμα εκλεγμένης κυβέρνησής του, είναι μια μεγάλη νίκη της δημοκρατίας και της εθνικής ανεξαρτησίας στον σπαρασσόμενο από ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και φασιστικά πραξικοπήματα Τρίτο Κόσμο. Δεν είναι εύκολο ένας λαός, που μόλις έδειξε στον πλανήτη ότι ένα στρατιωτικό πραξικόπημα μπορεί να νικηθεί από άοπλες μάζες που είναι αποφασισμένες να πεθάνουν για τη λευτεριά τους, να υποταχθεί σε έναν οποιοδήποτε μελλοντικό δικτάτορα ή σε μια ξένη κατοχή. Δεν πρέπει ακόμα να ξεχνάμε ότι ο ίδιος αυτός λαός και η ίδια αυτή χώρα πριν περίπου από έναν αιώνα, στα 1920-22, είχαν δώσει ένα άλλο μάθημα, πολύ βέβαια μεγαλύτερου ιστορικού βάρους, στους αποικιακούς και μισοαποικιακούς λαούς που μόλις αφυπνίζονταν, όταν είχαν πραγματοποιήσει την πρώτη μεγάλη αστοδημοκρατική επανάσταση της Ανατολής τσακίζοντας τους πανίσχυρους τότε αγγλογάλλους ιμπεριαλιστές και τον υποτακτικό τους κατακτητικό ελληνικό βενιζελικό στρατό, που αυτοί είχαν εξαπολύσει ενάντια στο τουρκικό κράτος.

Αποδεικνύεται για μια ακόμα φορά ότι το κέντρο της αντίστασης στο φασισμό, στον ιμπεριαλισμό και στο σοσιαλιμπεριαλισμό εξακολουθεί να βρίσκεται στους λαούς και στις χώρες του τρίτου κόσμου.

http://www.oakke.gr/global/2013-02-16-19-25-28/item/692-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CE%AF%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BF%CE%B1%CE%BA%CE%BA%CE%B5-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF-%CF%80%CF%81%CE%B1%CE%BE%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%80%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BA%CE%AF%CE%B1-%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CE%BC%CE%B5%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CE%B7-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B7-%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BA%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%85-%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CF%85

«Mια του κλέφτη, δυο του κλέφτη!»

1) Β΄ ΑΘΗΝΩΝ: Ηλίας Ζαφειρόπουλος, πολ. μηχανικός
2) Α΄ ΑΘΗΝΩΝ: Ελένη Κωνσταντινοπούλου, ιδ. υπάλληλος
3) Α΄ ΠΕΙΡΑΙΑ: Στάη Άννα, υπομηχανικός
4) Β΄ ΠΕΙΡΑΙΑ: Διονύσης Γουρνάς, ηλεκτροσυγκολλητής
5) ΑΤΤΙΚΗΣ: Γιάννης Νικολόπουλος, μαθηματικός
6) Α΄ ΘΕΣ/ΝΙΚΗΣ: Πιέρρος Γουρνάς, τεχνίτης
7) Β΄ ΘΕΣ/ΝΙΚΗΣ: Βαγγέλης Παπουτσής, οινολόγος
8) ΑΙΤΩΛ/ΝΙΑΣ: Ελένη Γαντζάκη, ιδ. υπάλληλος
9) ΑΡΓΟΛΙΔΟΣ: Ευστράτιος Καρίπης, μεταλλεργάτης
10) ΑΡΚΑΔΙΑΣ: Παναγιώτης Μαυρονικόλας, ιδ. υπάλληλος
11) ΑΡΤΑΣ: Ειρήνη Μπουρίτη, ιδ. υπάλληλος
12) ΑΧΑΪΑΣ: Γιώργος Παγωμένος, ιδ. υπάλληλος
13) ΒΟΙΩΤΙΑΣ: Γιώργος Ζαφειρόπουλος, γραφίστας
14) ΓΡΕΒΕΝΩΝ: Βασιλεία Ζαραφίδου, οικιακά
15) ΔΡΑΜΑΣ: Οδυσσέας Μωραΐτης, μεταλλεργάτης
16) ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΥ: Βαρβάρα Λειβαδίτη-Αλικανιώτη, συνταξιούχος
17) ΕΒΡΟΥ: Σοφία Χουρίδου, άνεργη
18) ΕΥΒΟΙΑΣ: Βασιλική Μήλτσου, συνταξιούχος
19) ΕΥΡΥΤΑΝΙΑΣ: Ταξιάρχης Γκορόγιας, βιομηχανικός εργάτης
20) ΖΑΚΥΝΘΟΥ: Χρήστος Λιασόπουλος, ιδ. υπάλληλος
21) ΗΜΑΘΙΑΣ : Ροζέλλα Μαστοράκη, ιδ. υπάλληλος
22) ΗΛΕΙΑΣ: Αργυρώ Στεφοπούλου, συνταξιούχος
23) ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ: Χρήστος Λασκαρίδης, Φυσικός
24) ΘΕΣΠΡΩΤΙΑΣ: Μιχάλης Παγωμένος, ηλεκτρολόγος
25) ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ: Παύλος Καρύδης, σωληνουργός
26) ΚΑΒΑΛΑΣ: Παναγιώτης Τέννες, μηχ/γος-μηχ/κός
27) ΚΑΡΔΙΤΣΗΣ: Δημήτρης Κανσός, μεταλλεργάτης
28) ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ: Γαλάτεια Κυπραίου, οικιακά
29) ΚΕΡΚΥΡΑΣ: Θεοδώρα Δαλιέτου, ιδ. υπάλληλος
30) ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑΣ: Παρασκευή Σιανδρή, ιδ. υπάλληλος
31) ΚΙΛΚΙΣ: Ελένη Ζαφειροπούλου, ιδ. υπάλληλος
32) ΚΟΖΑΝΗΣ: Ηλίας Τσολομίτης, συνταξιούχος
33) ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ: Παναγιώτης Χρήστου, μεταλλεργάτης
34) ΚΥΚΛΑΔΩΝ: Θανάσης Νικολάου, μουσικός
35) ΛΑΚΩΝΙΑΣ: Μαρία Ροδίτου, ελ. επαγγελματίας
36) ΛΑΡΙΣΗΣ: Θανάσης Κοφίνας, μαθηματικός
37) ΛΑΣΙΘΙΟΥ: Βαγγέλης Γαλάνης, μηχανικός
38) ΛΕΥΚΑΔΑΣ: Διονύσης Βόγλης, μεταλλεργάτης
39) ΛΕΣΒΟΥ: Νίκος Σοφτζόγλου, φοιτητής ΤΕΙ
40) ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ: Ειρήνη Κούτελου, δικηγόρος
41) ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ: Βαγγέλης Χρήστου, ιδ. υπάλληλος
42) ΞΑΝΘΗΣ: Γιώργος Σοφτζόγλου, πτυχιούχος Φιλοσοφικής
43) ΠΕΛΛΗΣ: Στέργιος Γκιουλάκης, ναυτεργάτης
44) ΠΙΕΡΙΑΣ: Ελεάνα Ζαραφίδου, ιδ. υπάλληλος
45) ΠΡΕΒΕΖΗΣ: Σπύρος Καββαδάς, άνεργος
46) ΡΕΘΥΜΝΗΣ: Κων/νος Πολυδεύκης, συν/ξιούχος μεταλλεργάτης
47) ΡΟΔΟΠΗΣ: Άννα Παλαβιτσίνη, φιλόλογος
48) ΣΑΜΟΥ: Χρήστος Κωνσταντινόπουλος, ιδ. υπάλληλος
49) ΣΕΡΡΩΝ : Αναστασία Μπασκούτα, συν/ξιούχος εκπαιδευτικός
50) ΤΡΙΚΑΛΩΝ: Σωτήρης Βάσκος, ηλεκτρολόγος
51) ΦΘΙΩΤΙΔΟΣ: Γιάννης Πολυδεύκης, σωληνουργός
52) ΦΛΩΡΙΝΗΣ: Κων/νος Κούτελος, ιδ. υπάλληλος
53) ΦΩΚΙΔΟΣ: Βαρβάρα Σέγκου, άνεργη
54) ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ: Ηλίας Ζαφειρόπουλος, πολ. μηχανικός
55) ΧΑΝΙΩΝ: Μαρουσώ Μπρόφα, σχεδιάστρια
56) ΧΙΟΥ: Γιάννης Ρήγας, ιδ. υπάλληλος 

Για μια ακόμα φορά οι σοσιαλφασίστες της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ βάζουν τη χώρα σε μεγάλες περιπέτειες, τις χειρότερες από κάθε άλλη φορά, όπως βάζουν και την Ευρώπη.

Αν αυτή η συμμορία που κυβερνάει τη χώρα αποφάσιζε ότι βγαίνει από το ευρώ και από την Ευρώπη και καλούσε το λαό σε ένα δημοψήφισμα με αυτό το ερώτημα, η χώρα μας θα υπέφερε πολύ, αλλά αυτό θα οδηγούσε σ’ ένα βαθύ ξεκαθάρισμα των πραγμάτων και για τον ελληνικό λαό και για τους λαούς της Ευρώπης. Στην Ελλάδα θα είχαμε έναν ανοιχτό πολιτικό  πόλεμο και η Ευρώπη θα είχε να λύσει ένα σοβαρό μεν, αλλά οπωσδήποτε στην κύρια πλευρά  εξωτερικό ως προς την ίδια ζήτημα.

Όμως η συμμορία - όπως πάντα - κάνει κάτι που βασανίζει και σαπίζει και τη χώρα μας και την Ευρώπη, αφού όχι μόνο δεν οδηγεί σε κανενός είδους ξεκαθάρισμα τα πράγματα, αλλά τα περιπλέκει, ιδιαίτερα τα περιπλέκει για την Ευρώπη. Και τα περιπλέκει γιατί  δεν είναι μόνο αυτή η συμμορία που συμπεριφέρεται έτσι, αλλά σε αυτό το παιχνίδι σαν άφθαστος παρτενέρ παίζει και όλη η κοινοβουλευτική αντιπολίτευση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν μαζί με τη φασιστική κυβερνητική του απόφυση (ΑΝΕΛ) και κυρίως - και εντελώς χαρακτηριστικά - μαζί με τους ναζιστές συμμάχους και προστατευόμενούς του της «Χρυσής Αυγής», καλεί το έθνος να αποφασίσει μόλις μέσα σε εφτά μέρες να απαντήσει σε ένα καταπληκτικό ερώτημα, δηλαδή σε ένα ερώτημα που υπάρχει αλλά και δεν υπάρχει, που είναι γνωστό στους ψηφοφόρους αλλά είναι και άγνωστο, που είναι ένα αλλά είναι και πολλαπλό, που είναι καθορισμένο αλλά μπορεί και να αλλάξει στη διάρκεια του ίδιου του δημοψηφίσματος. 

Λέμε ότι το ερώτημα υπάρχει και δεν υπάρχει γιατί η συγκεκριμένη πρόταση των θεσμών υπήρξε, αλλά σήμερα δεν υπάρχει, αφού επίσημα αποσύρθηκε από το Γιούρογκρουπ, λέμε ότι είναι γνωστό γιατί έχει δημοσιευτεί αλλά ελάχιστοι ψηφοφόροι θα έχουν το κίνητρο ή την δυνατότητα να το διαβάσουν και να το κατανοήσουν, λέμε ότι είναι απλό αλλά είναι και πολλαπλό, γιατί ναι μεν πρόκειται για ένα και μόνο κείμενο, όμως αυτό αποτελείται από παρά πολλά ποσά και παραμέτρους στις οποίες ο ψηφοφόρος δεν μπορεί να τοποθετηθεί, δηλαδή δεν μπορεί να απαντήσει  στο πού διαφωνεί και πού συμφωνεί, τέλος λέμε ότι είναι καθορισμένο γιατί υποβάλλεται σαν στιγμιότυπο μιας φάσης μιας διαπραγμάτευσης αλλά που μπορεί ανά πάσα στιγμή να αλλάξει σε μια άλλη φάση της διαπραγμάτευσης, οπότε  οι ίδιοι οι εμπνευστές του δημοψηφίσματος θα μετατρέψουν το «όχι» τους σε «ναι», όπως παραδέχτηκαν με τον  υπουργό Οικονομικών τους μπροστά σε όλη την εμβρόντητη ανθρωπότητα.

Αυτά όλα τα αντιφατικά είναι εσκεμμένα και οργανωμένα αντιφατικά, καθώς η βασική ιδιότητα που έχει αυτό το δημοψήφισμα είναι να αποτελεί μέρος μιας διαπραγμάτευσης στην οποία δεν θα συμμετέχουν οι όποιοι ψηφοφόροι σαν διαπραγματευόμενοι, αλλά σαν αντικείμενο της διαπραγμάτευσης, δηλαδή σαν πιόνια που κινούν όχι μόνο  οι  ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και  οι ναζιστές, που ψήφισαν να γίνει αυτό το δημοψήφισμα, αλλά και αυτοί που τάχα διαμαρτυρόμενοι κατά της αναγκαιότητας ή ακόμα και της νομιμότητας αυτού του δημοψηφίσματος σχεδιάζουν να συμμετέχουν σε αυτό ή αφήνουν ασαφείς τις προθέσεις τους. 

Αυτοί περιλαμβάνουν όχι μόνο  και όχι τόσο το πιο αντιευρωπαϊκό κόμμα, το ψευτοΚΚΕ, πρωταθλητή του κάθε «όχι» ή της κάθε λάσπης  ενάντια στον ευρωπαϊκό δημοκρατισμό, αλλά και τα υποτιθέμενα ευρωπαϊκά και δημοκρατικά ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι, αν νομιμοποιήσουν με ένα  «ναι» τους αυτήν την φασιστική φάρσα που κάποιοι από αυτούς καταγγέλλουν και σαν πραξικοπηματική.

Η  ΟΑΚΚΕ λοιπόν καλεί το λαό να μην συμμετέχει σε αυτό το δημοψήφισμα - φάρσα και να κάνει ενεργητική αποχή διαμαρτυρόμενη για τη διεξαγωγή του και μην αναγνωρίζοντας το όποιο αποτέλεσμά του σαν έκφραση πραγματικής λαϊκής βούλησης.  

Όποιο «ναι»  μπει στην ψηφοφορία της 5 του Ιούλη σαν φιλοευρωπαϊκό θα έχει παίξει το παιχνίδι που θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως έγινε με τις δύο βουβές συγκεντρώσεις του «Μένουμε Ευρώπη» στο Σύνταγμα.

Αυτά τα «ναι» σε επίπεδο βάσης είναι ειλικρινή, αλλά οι ηγέτες διαχειριστές τους τα χρησιμοποιούν  σαν  αλατοπίπερο πάνω στον καλυμμένο  αντιευρωπαϊσμό και τελικά στον απόλυτο φιλορωσισμό  του ΣΥΡΙΖΑ και των άλλων ναζί  και κνίτικων «όχι».

Είναι αυτά τα ψεύτικα «ναι»  που  δελεάζουν  ασταμάτητα και ταλαντεύουν την Ευρώπη και δίνουν το πάτημα στις φιλορώσικες ηγετικές φράξιες τύπου  Μέρκελ, Ολάντ, Ρέντσι, Γιουνκέρ και Σία να υπονομεύουν την ευρωπαϊκή ενότητα, δίνοντας διαρκώς νέο  έδαφος ελιγμών στους επιδέξιους Έλληνες πράκτορες των νέων τσάρων. Χάρη σε αυτά τα ψεύτικα «ναι», οι ηγεσίες  ΝΔ,  ΠΑΣΟΚ και  Ποταμιού σκοτώνουν την Ελλάδα από το 2010, κρύβοντας το παραγωγικό τους σαμποτάζ πίσω από τα μνημόνια,  που άλλοτε  ηλιθίως και άλλοτε από πολιτική αδυναμία υπογράφει η Ευρώπη με αυτούς τους διπρόσωπους. Χάρη σε αυτά τα ψεύτικα «ναι» στα μνημόνια, των οποίων οι Έλληνες διαχειριστές υπονομεύουν κάθε προοδευτικό μεταρρυθμιστικό σημείο και εφαρμόζουν  κάθε μισητό, γίνεται ο γενικά φιλοευρωπαϊκός λαός μας όλο και πιο αντιευρωπαίος και  πιο φιλορώσος.

Αυτό το σιχαμερό και καταστροφικό παραμύθι πρέπει να τελειώνει. Κάθε φορά που θα μπαίνει σε αυτό το λαό το δίλημμα: σκληρά μνημονιακά μέτρα ή έξω από την Ευρώπη, πρέπει αυτός να απαντάει ότι  το δίλημμα αυτό στην ουσία  δεν μπαίνει από τους Ευρωπαίους δανειστές, αλλά στο βάθος μπαίνει από τους Έλληνες  σαμποταριστές που «διαπραγματεύονται» με αυτούς. Αν δηλαδή σταματήσει το σαμποτάζ στην παραγωγή, θα σταματήσει και το παραπάνω ψεύτικο δίλημμα.

Το ζήτημα είναι να υπάρξει η άρνηση αυτού του διλήμματος που στη συγκεκριμένη βομβαρδιζόμενη χώρα και στη δοσμένη  ιστορική στιγμή είναι το ξεμπλοκάρισμα της παραγωγής, για την ακρίβεια το δικαίωμα στην παραγωγή, ιδιαίτερα στην καρδιά της που είναι η βιομηχανική. Αλλά επειδή μια βιομηχανική επένδυση και η συνακόλουθη παραγωγή δεν δίνει άμεση αλλαγή στην απασχόληση, τις ασφαλιστικές εισφορές και γενικά τα δημοσιονομικά έσοδα, το πού θα βρεθούν τα λεφτά για μια μεταβατική περίοδο θα λυνόταν α) με την φορολόγηση των «θεσμικά» αφορολόγητων, όπως της εκκλησίας, της κρατικής ολιγαρχίας και της διεφθαρμένης κρατικής γραφειοκρατίας και β), και κυρίως, το πολύχρονο νοίκιασμα για πελώριες επενδύσεις της μπλοκαρισμένης κρατικής και ιδιωτικής  τουριστικής γης.

Για παράδειγμα αν  ξεμπλοκαριζόταν μόνο το «Ελληνικό» των 7 δισ. και η ιδιωτική βραχονησίδα Πάτροκλος του Σαρωνικού (στην οποία το διακομματικό καθεστώς αρνείται επένδυση 16 δισ. εδώ και χρόνια), αυτά θα έδιναν σε χρόνο μηδέν ποσά προκαταβολής ικανά για να μην κοπεί ούτε ένα ευρώ από τα λεφτά των συνταξιούχων χωρίς να επιβαρυνθεί βάναυσα φορολογικά η  γενική παραγωγή.

Να γιατί δεν πρέπει κανένας πολίτης να απαντά στους ψευτοευρωπαίους του  ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού  με ένα  «ναι» ή «όχι»  στα μέτρα και με τους όρους που αυτοί βάζουν. Το σύνθημά μας πριν από οποιοδήποτε «ναι» ή «όχι»  πρέπει να είναι: να πέσουν απ’  την εξουσία οι σαμποταριστές που λειτουργούν εδώ και πέντε χρόνια  σαν «διαπραγματευτές» - διαχειριστές αυτών των «ναι» και των «όχι» απέναντι στην Ευρωπαϊκή  Ένωση.

Αθήνα, 28/6/2015

Η ΔΙΠΛΗ ΤΑΚΤΙΚΗ ΤΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ - Η παγίδευση των φιλοευρωπαίων στο Σύνταγμα και γιατί δεν συμμετέχει η ΟΑΚΚΕ

Η συμμορία των φαιο-«κόκκινων» πρακτόρων της πουτινικής Ρωσίας που κυβερνάει τη χώρα έχει έρθει σε πραγματικά δύσκολη θέση. Ουρλιάζει τώρα με μανία ενάντια στον εχθρό Ευρώπη επειδή, παρ’ όλες τις βρώμικες μανούβρες της και παρ’ όλη τη στήριξη που είχε από τους ηγέτες φίλους της μέσα στην ΕΕ, δεν κατάφερε να τον διασπάσει. Αντίθετα κατάφερε να ενώσει όλες τις χώρες της Ευρώπης και σχεδόν όλα τα ευρωπαϊκά κόμματα εναντίον της, με πρώτα τα δύο μεγάλα κομματικά ρεύματα της Γερμανίας, τη συμμαχία Χριστιανοδημοκρατών και Χριστιανοκοινωνιστών της Βαυαρίας (CDU-CSU) και το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (SPD), που οι ηγέτες του έπαιζαν ως τώρα με τους Έλληνες σοσιαλφασίστες. Μόνο το κόμμα της Στάζι «Η Αριστερά» (Die Linke) και οι επίσης διαβρωμένοι Πράσινοι έμειναν στη ρώσικη δήθεν «φιλελληνική» γραμμή. Μέχρι και η Μέρκελ απομονώθηκε προχθές όχι μόνο μέσα στο ίδιο το κόμμα της, αλλά ακόμα και από τους Σοσιαλδημοκράτες του κυβερνητικού συνασπισμού και αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι θα κάνει μεν ό,τι μπορεί, αλλά δεν είναι διατεθειμένη να κρατήσει την Ελλάδα στο Ευρώ «πάση θυσία», όπως έλεγε ως τώρα.

Στην ουσία το κέντρο της γερμανικής μεταστροφής ήταν στη γερμανική κοινή γνώμη που έχει εξοργιστεί από το θράσος των Ελλήνων σοσιαλ-μπαταχτσήδων, οι οποίοι έχουν περάσει στην επίθεση και ζητάνε λεφτά όψιμης εκδίκησης από μια Γερμανία που έμμεσα την κατηγορούν σα φιλοναζιστική, ενώ είναι εκατό φορές πιο δημοκρατική και αντιναζιστική από τους ίδιους, που είναι οι μόνοι στην Ευρώπη που ανέδειξαν και τιμάνε τους ναζιστές στο κοινοβούλιο τους. Αλλά ακόμα και ο Γιουνκέρ και ο Ρέντσι, για να ξεπλυθούν από την υποστήριξη που έχουν δώσει σε αυτήν την κυβέρνηση, αναγκάζονται κάτω από την πίεση της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης να της πετάνε και μερικές πετριές, που μάλιστα είναι και από τις εύστοχες. Για παράδειγμα ο Ρέντσι τούς είπε ότι δεν μπορεί να δώσει λεφτά για πρόωρες συντάξεις στην Ελλάδα την ώρα που τις έχει κόψει από τους Ιταλούς συνταξιούχους, ενώ ο  Γιουνκέρ προκειμένου να μείνει στη βρώμικη θέση του μεσολαβητή κατήγγειλε τους Τσίπρα και σία σαν ψεύτες.

Στην ουσία η συμμορία προκάλεσε εναντίον της μια πανευρωπαϊκή οργή, που δεν μπόρεσε να την προκαλέσει ούτε το ίδιο το αφεντικό της ο Χίτλερ - Πούτιν με την εισβολή του στην Ουκρανία. Γιατί ακόμα και ένας υφεσιακός αστός θυμώνει μέχρι ενός σημείου όταν ο εξωτερικός εχθρός τον χτυπάει, αλλά θυμώνει πιο πολύ όταν τον χτυπάει κάποιος που τον χτυπάει από τα μέσα και έχει την ίδια γραμμή με τον εξωτερικό εχθρό και - το κυριότερο - που βάζει χέρι κάθε τόσο στο πορτοφόλι και υπονομεύει το νόμισμά του.

Νομίζουμε ότι η συμμορία, δηλαδή οι Ρώσοι πάτρωνές της που καθοδηγούν τις στρατηγικές κινήσεις της, όπως αυτές εδώ τις διαπραγματεύσεις, στηρίχθηκαν περισσότερο απ’ όσο έπρεπε στους ηγέτες φίλους ή και πράκτορες τους σε ηγετικές θέσεις μέσα στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη (ΕΖ). Αυτό πληρώνουν τώρα με την τρομακτική απομόνωση 18 έναντι ενός που έχουν τα τσιράκια τους στο Γιουρογκρούπ.

Βέβαια η μάχη της Ευρώπης δεν έχει τελειώσει. Ενώ όλο και περισσότερο φαίνεται ότι οικονομικά ο ελληνικός εκβιασμός για χρεοκοπία - αποχώρηση δεν πιάνει, δηλαδή δεν εκτοξεύει τα επιτόκια των κρατικών ομολόγων των νότιων χωρών της ΕΖ, αλλά μόνο τα ελληνικά, ο γεωστρατηγικός εκβιασμός που είναι η αποχώρηση της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ και η ανοιχτή πρόσδεση στο ρωσικό άρμα δημιουργεί κάποια ρήγματα, ιδιαίτερα στη σχέση ΕΕ - ΗΠΑ.

Βέβαια εδώ οι ΗΠΑ, καθώς και οι ρωσόφιλοι της ΕΕ, πληρώνουν τη δικιά τους κατευναστική γραμμή απέναντι στην πουτινική Ρωσία, δηλαδή δεν μπορούν από τη μια μεριά να υποβιβάζουν μεθοδικά τον κίνδυνο από αυτήν και από την άλλη να τον τονίζουν για να δείξουν πόσο μεγάλη ζημιά θα είναι να πάει η Ελλάδα με τη Ρωσία. Χώρια κιόλας που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ φρόντισε η πρώτη πράξη της μόλις ήρθε στην εξουσία να είναι το βέτο που έβαλε με το Ντούγκιν-Κοτζιά στην ΕΕ για να μην δυναμώσουν οι οικονομικές κυρώσεις ενάντια στη Ρωσία, που σημαίνει ότι ήταν έτσι κι αλλιώς με τη Ρωσία πριν καν έρθει στην εξουσία.

Πάντως οι δήθεν «φιλέλληνες» ρωσόφιλοι κορυφής, δηλαδή οι Μέρκελ, Ολάντ, Γιουνκέρ, Ρέντσι και ο πάντα πρόθυμος Αυστριακός Φάιμαν δεν θα καταθέσουν τα όπλα. Ήδη ετοιμάζουν συναντήσεις κορυφής αφιερωμένες ειδικά σε μια συμμορία που ποδοπατεί το Γιουρογκρούπ και ρουφάει δεκάδες δισ. για τις τράπεζες που οι καταθέτες τους τις αδειάζουν, τους φτύνει κατάμουτρα κατηγορώντας τους για αυτά που είναι η ίδια, δηλαδή διασπαστές της Ευρώπης, όχι υπεύθυνους, όχι σοβαρούς, και πάνω απ' όλα λεηλατητές της Ελλάδας!!!

Δεν ξέρουμε βέβαια ποιοι θα είναι ακριβώς οι συσχετισμοί στη μεγάλη μάχη που θα δοθεί μέχρι τις 30 του Ιούνη και πόσο πετυχημένα θα αντεπιτεθούν οι ρωσόφιλοι στο Γιουρογκρούπ υπέρ της συμμορίας την τελευταία στιγμή, καθώς και αν θα μπορέσουν να τη βγάλουν νικήτρια και όχι χαμένη. Το ζήτημα είναι εμείς που βρισκόμαστε στο κέντρο της θύελλας και ξέρουμε καλύτερα από τον καθένα έξω από τη χώρα μας την αληθινή φυσιογνωμία και τα βρώμικα σχέδια της συμμορίας, να πείσουμε το λαό να μην την ακολουθεί σε καμιά της κίνηση ενάντια στην Ευρώπη, νομίζοντας ότι την ακολουθεί υπέρ των συμφερόντων του.

Εννοούμε ότι μπορεί να μας αντιτάξει ένας προοδευτικός άνθρωπος του λαού ότι αν η Ευρώπη νικήσει το ρωσοφασίστα Τσίπρα, δηλαδή απομονώσει απόλυτα τους διασπαστές, όποτε βρει την ενότητά της σε ανώτερο επίπεδο, οι συνταξιούχοι ή οι φτωχοί δημόσιοι υπάλληλοι θα πρέπει να πληρώσουν αυτή τη νίκη με μείωση των συντάξεων και των μισθών τους. Γιατί δηλαδή να μην είμαστε έστω τακτικά με τον Τσίπρα ενάντια στην Ευρώπη και στη γραμμή Σόιμπλε, που σήμερα εκφράζει και τις 18 υπόλοιπες χώρες της ΕΖ;

Αυτό ακριβώς είναι και το σημείο - κλειδί στο οποίο ο έμπειρος κνίτης Τσίπρας έβαλε την πιο χοντρή «κόκκινη γραμμή» του. Είπε δηλαδή στους 18 ότι δεν μπορώ να κόψω μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων και συντάξεις, όχι μόνο γιατί είμαι ένα κόμμα των φτωχών γενικά, αλλά γιατί ειδικά στην Ελλάδα της πελώριας ανεργίας οι μισθοί των 600.000 δημοσίων υπαλλήλων και κυρίως οι συντάξεις των 2.600.000 συνταξιούχων θρέφουν όχι μόνο τους ίδιους τους δικαιούχους, αλλά και το 1.300.000 των ανέργων που τους τρέφουν οι οικογένειές τους. Αυτό το επιχείρημα ακριβώς χρησιμοποίησε σαν κεντρικό του ο Τσίπρας στη συνέντευξή του στη γερμανική Τagesspiegel στις 18/6.

Πράγματι αυτό ακριβώς συμβαίνει στην Ελλάδα, δηλαδή όντως οι αποσυρμένοι εργαζόμενοι είτε μετά από πολλή δουλειά στον ιδιωτικό τομέα, είτε μετά από λίγη δουλειά στον κρατικό τρέφουν εκτός από τον εαυτό τους και τις στρατιές των ανέργων. Όμως οι ελληνικές στρατιές ανέργων δεν οφείλονται όπως σε κάθε καπιταλιστική χώρα στην υπερπαραγωγή καταναλωτικών αγαθών και κυρίως στην υπερπαραγωγή κεφάλαιου, αλλά στη συνειδητή πολύχρονη καταστροφή του παραγωγικού κεφάλαιου και των παραγόμενων στη χώρα καταναλωτικών αγαθών από ένα άλλο κεφάλαιο ιμπεριαλιστικό και κρατικοκαπιταλιστικό - φασιστικό, το ρωσοκινέζικο. Είναι αυτή η καταστροφή που διατηρεί και εντείνει τις συνθήκες χρεοκοπίας, εκείνη που διογκώνει το στρατό των ανέργων και μειώνει στον ίδιο βαθμό το στρατό των εργαζόμενων στην παραγωγή, ιδίως των εργαζόμενων στη βιομηχανική παραγωγή.

Όμως είναι ακριβώς αυτός ο διαρκώς μειούμενος παραγωγικός πληθυσμός που συντηρεί τους συνταξιούχους καθώς και τους περισσότερους ελάχιστα ή καθόλου παραγωγικούς εργαζόμενους του κρατικού τομέα. Κυρίως είναι αυτός ο μειούμενος πληθυσμός που συντηρεί μέσω του αυξανόμενου γοργά αριθμού των συνταξιούχων (μέσω των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων) και το στρατό των ανέργων. Αυτό που κρύβει δηλαδή ο Τσίπρας και η συμμορία του από το λαό είναι ότι είναι αδύνατο οι μισθοί του δημοσίου και οι συντάξεις να συντηρούνται από το εσωτερικό της χώρας όσο μειώνεται η παραγωγή, δηλαδή όσο αυτοί που καλούν τους δανειστές για διατήρηση των συντάξεων επιταχύνουν με ασύλληπτη ταχύτητα αυτή τη μείωση λόγω ακριβώς της επιτάχυνσης του σαμποτάζ που πραγματοποιούν. Αυτό το σαμποτάζ μετά από πέντε μήνες ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πια μια εμπειρική αίσθηση του καθένα, αλλά είναι συγκεκριμένα νούμερα, δηλαδή νούμερα που εκφράζουν τη μείωση του ΑΕΠ εκεί που υπήρχε ως πρόσφατα έστω και μικρή αύξηση, τη σχετική αύξηση του εμπορικού ελλείμματος, τη μεγάλη πτώση των δημοσίων εσόδων, την αύξηση της ανεργίας.

Οι σοσιαλφασίστες με το αφεντικό τους

Αυτά λοιπόν τα υποκείμενα που φράζουν με ταχύπηκτο τσιμέντο την πηγή των μισθών και των συντάξεων, απαιτούν ούτε λίγο ούτε πολύ αυτήν την πηγή να την αντικαταστήσουν οι κρατικοί προϋπολογισμοί των 18 υπόλοιπων κρατών της ΕΖ, εκ των οποίων μερικά πληρώνουν τους συνταξιούχους με πιο χαμηλές μέσες συντάξεις από τις ελληνικές, ενώ όλοι τους βγάζουν πιο αργά στη σύνταξη τους εργαζόμενούς τους. (Γι' αυτό άλλωστε ο ΣΥΡΙΖΑ βγάζει τώρα μπρος το επιχείρημα ότι οι δικοί μας συνταξιούχοι σε αντίθεση με τους ξένους τρέφουν και τα άνεργα παιδιά τους).

Στην ουσία ωστόσο, μόνο το ΔΝΤ από τους τρεις δανειστές απαιτεί οι συνταξιούχοι να ζουν αποκλειστικά από τον παραγωγικό τομέα, δηλαδή από τις εισφορές των εργαζομένων και των εργοδοτών και όχι κατά ένα μέρος από τα κρατικά εισοδήματα, δηλαδή από όλη την υπόλοιπη κοινωνία μέσω της φορολογίας. Αυτό είναι το νόημα του μηδενικού ελλείμματος για τα ασφαλιστικά ταμεία για το οποίο είχαν δεσμευτεί οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Σήμερα ωστόσο η συνισταμένη απαίτηση των τριών φορέων δανεισμού είναι τουλάχιστον να βρεθούν ισοδύναμα έσοδα ή μείωση κρατικών εξόδων για να βρεθούν τα λεφτά για τους συνταξιούχους. Στο σημείο αυτό η συμμορία αντιπροτείνει στην τρόικα μια σειρά μέτρα που όλα σχεδόν συνιστούν υπερφορολόγηση του παραγωγικού κεφάλαιου, εκείνου δηλαδή που με δυσκολία έχει επιζήσει και δευτερευόντως σημαίνει νέα φορολόγηση όλου του πληθυσμού για μια σειρά προϊόντα καθημερινής ανάγκης που η συμμορία τα θεωρεί προϊόντα πολυτελείας (π.χ. συσκευασμένες τροφές στις οποίες περιλαμβάνεται και το συσκευασμένο ψωμί και βέβαια οι εφημερίδες, κάθώς είναι ένας καλός τρόπος να τις κλείσει ταυτόχρονα με το κλείσιμο των καναλιών που ετοιμάζει με την υπερφορολόγησή τους).

Την ίδια στιγμή που προτείνει αυτή τη σαμποταριστική υπερφορολόγηση που θα έχει σαν αποτέλεσμα νέο κλείσιμο ή συρρίκνωση επιχειρήσεων, δηλαδή την παραγωγή νέων στρατιών ανέργων, η συμμορία των σοσιαλ-μπαταχτσήδων συνεχίζει να αρνείται να φορολογήσει την αστική βάση του καθεστώτος της. Σε αυτήν ανήκουν οι θεσμικοί φοροφυγάδες, όπως η πάμπλουτη ρωσόφιλη εκκλησία, η μεγάλη αγροτική γαιοκτησία που σε ένα πολύ μεγάλο μέρος της δεν είναι καν στα χέρια των καπιταλιστών φάρμερ αλλά άσχετων με τη δουλειά της υπαίθρου γαιοκτημόνων, οι ανατολικοί Έλληνες ή ρωσοκινέζοι κρατικοολιγάρχες των δημοσίων έργων, της ενέργειας, των λιμανιών, του τζόγου και των ορυχείων, ο όλο και πιο κινεζόφιλος στο σύνολό του εφοπλισμός και τέλος οι κρατικογραφειοκρατικές διεφθαρμένες ακρίδες που συνεργάζονται με τα αντίστοιχα λαμόγια του ιδιωτικού τομέα και εκβιάζουν για λύτρα τους έντιμους πολίτες που πέφτουν στα νύχια τους. Οι ρωσόφιλοι αρνούνται εδώ και χρόνια να ψάξουν σχολαστικά τα περιουσιακά οικογενειακά στοιχεία των δημοσίων υπαλλήλων που έχουν θέσεις στις οποίες η δωροδοκία είναι θεσμός.


Το αποτέλεσμα είναι ότι η ρωσόδουλη κυβέρνηση παρουσιάζει ως τώρα μια πρόταση εσόδων στους δανειστές που δεν μπορεί να καλύψει την τρύπα του προϋπολογισμού που στο μεγαλύτερο μέρος του είναι για συντάξεις και μισθούς. Δηλαδή όσο και να γδάρει παραγωγικές επιχειρήσεις και πληθυσμό τα νούμερα δεν βγαίνουν, πόσο μάλλον δεν βγαίνουν για να καλύψουν και ένα πολύ μικρό ποσοστό του σε πολλές δεκαετίες αναδιαρθρωμένου και με μικρά επιτόκια χρονιάτικου χρέους, που οι δανειστές δέχονται να είναι μόλις 1% του ΑΕΠ, δηλαδή 1% πάνω από ένα μηδενικό πρωτογενές έλλειμμα. Έτσι η συμμορία ζητάει ουσιαστικά από τους δανειστές να καλύψουν το δημοσιονομικό κενό για τις συντάξεις. Και όχι μόνο αυτό, αλλά ζητάνε επιπρόσθετα κεφάλαια πολλών δισ. για ανάπτυξη, δηλαδή πέρα από τα 2 δισ. του Γιουνκέρ. Αλλά η χώρα δεν χρειάζεται καθόλου να δοθούν στο κράτος των σαμποταριστών κεφάλαια για ανάπτυξη, απλά να πάψουν οι τελευταίοι να απαγορεύουν τις επενδύσεις σε όλα τα ντόπια ή δυτικά κεφάλαια.

Από τα παραπάνω μπορεί κανείς να συμπεράνει ότι δεν πρέπει κανένας πολίτης να θεωρεί σαν κάτι καλό για τη χώρα να πληρώνουν άλλοι λαοί για οτιδήποτε ξοδεύει η Ελλάδα εφόσον αυτή έχει στην εξουσία ανθρώπους που στραγγαλίζουν την παραγωγή, και επιπλέον αφήνουν στο απυρόβλητο τις βδέλλες και τις ακρίδες που ρουφάνε το μεδούλι της χώρας.

Ή για να το βάλουμε αλλιώς, αν υπήρχε αυτή τη στιγμή στη χώρα μας μια δημοκρατική δύναμη στην εξουσία θα μπορούσε να αφήσει στο ύψος τους όλες τις ήδη πολύ μειωμένες συντάξεις και μάλιστα να σηκώσει κάπως και τις πολύ χαμηλές, αρκεί να απελευθέρωνε αμέσως τις πολιτικά δεσμευμένες παραγωγικές δυνάμεις. Αυτό σήμερα χρειάζεται πολιτικά τουλάχιστον μια παλλαϊκή εξέγερση, για να μην πούμε μια κοινωνική επανάσταση.

Το όφελος από εισφορές δεν θα έφτανε βέβαια αμέσως στις συντάξεις γιατί δεν θα πρόκυπτε αμέσως ένας μεγάλος παραγωγικός στρατός, αλλά θα πρόκυπτε σταδιακά σε ένα ή το πολύ σε δύο χρόνια χωρίς σαμποτάζ. Σε αυτήν την περίοδο, το ολοένα και συρρικνούμενο αναγκαίο πόσο κρατικής επιδότησης για τις συντάξεις θα πρόκυπτε από τη φορολόγηση των θεσμικών φοροφυγάδων.

Με λίγα λόγια, αυτό που σήμερα η κυβέρνηση των αρχισαμποταριστών ονομάζει διαπραγμάτευση δεν είναι τίποτα άλλο από την απαίτηση της να ληστέψει, με πρόσχημα τις ελληνικές συντάξεις, τους Ευρωπαίους πολίτες για να μπορεί να συνεχίζει απρόσκοπτα το σαμποτάζ της. Θέλει να θρέφει αυτόν τον πληθυσμό με δανεικά κι αγύριστα για να αποσπάει από αυτόν την άδεια να του καταστρέφει την παραγωγική βάση. Του δίνει δηλαδή όπιο για να τον ναρκώνει ωσότου το δέσει για τα καλά με τις βαριές και ασήκωτες αλυσίδες της νεοχιτλερικής αποικιοκρατίας. Αυτό το όπιο το δίνανε και οι προηγούμενοι πρωθυπουργοί που επίσης συνέχισαν να σαμποτάρουν την παραγωγή ενώ παίρνανε δις πάνω στα δις δανεικά. Όμως καμιά προηγούμενη κυβέρνηση δεν έκανε τόσο μεγάλο σαμποτάζ σε τόσο λίγο χρόνο.

Αυτό το όπιο λοιπόν εμείς δεν θέλουμε να το προμηθευτούν από την ενωμένη δημοκρατική Ευρώπη οι πράκτορες αυτοί για να συνεχίζουν μέσα σε αυτήν το διασπαστικό έργο τους και μέσα στην Ελλάδα την καταστροφή, με την ευθύνη αυτής της καταστροφής και μάλιστα την ευθύνη της φτώχειας του λαού να την αναλαμβάνει πάντα η Ευρώπη που τους δανείζει.  Γι' αυτό το λόγο σαν ΟΑΚΚΕ δεν υποστηρίξαμε ποτέ ούτε με Παπανδρέου και Σαμαρά τις συμφωνίες που υπέγραφαν αυτοί με την Ευρώπη. Ξέραμε από την πρώτη στιγμή ότι αυτές οι συμφωνίες ήταν στα χέρια αυτών των ρωσόδουλων άδεια για μεγαλύτερο σαμποτάζ και ταυτόχρονα άδεια για διαρκή πτώχευση του λαού, την ευθύνη της οποίας αναλάμβανε πολιτικά η Ένωση. Αυτό ήταν προς το συμφέρον του νεοναζιστικού άξονα που τελικά κέρδισε άνετα την πολιτική πλειοψηφία και ανέβηκε στην εξουσία με τα τσιράκια του ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ - ψευτοΚΚΕ - «Χρυσή Αυγή».

Το ίδιο δεν υποστηρίζουμε και σήμερα τη γραμμή «συμφωνία με την Ευρώπη πάση θυσία», γραμμή που την εκφράζει συγκρατημένα το ψευτοευρωπαϊκό και ρωσόφιλο στην ηγεσία του μέτωπο ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποταμιού.

Το αληθινό περιεχόμενο αυτής της γραμμής το εκφράζει με απόλυτη και ωμή σαφήνεια και ως την τελευταία του συνέπεια το Ποτάμι του Θεοδωράκη, ο οποίος από την πρώτη στιγμή της νέας κυβέρνησης φωνάζει ότι είναι με τον «ευρωπαίο» Τσίπρα και τον στηρίζει απόλυτα για να δώσει την πάλη του ενάντια στην τάχα «αριστερίστικη αντιευρωπαϊκή» γραμμή μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ, η οποία στην ουσία είναι η στρατηγική, δηλαδή η ρώσικη γραμμή του ίδιου του Τσίπρα.  Αυτή η γραμμή του επιτρέπει να εκβιάζει την Ευρώπη λέγοντας της ότι μετά από αυτόν θα έρθουν οι αντιευρωπαίοι όχι μόνο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά το ψευτοΚΚΕ και οι ναζήδες. Ο Θεοδωράκης παριστάνει τη συνεπή «ευρωπαϊκή» δεξιά του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία δεν επιτρέπεται να υπάρχει μέσα στο συντριπτικά ρώσικο ΣΥΡΙΖΑ και να τον διαφθείρει, αλλά έξω του. Ο ρόλος του Θεοδωράκη είναι να εγγυάται για τον Τσίπρα στην Ευρώπη και έτσι να δίνει στήριγμα στους διάφορους Μέρκελ, Γιουνκέρ, Ολάντ και Ρέντσι για να ζητάνε χάρες, υπομονή και παραχωρήσεις στο ΣΥΡΙΖΑ - Πούτιν.

Αλλά με τον τρόπο τους το ίδιο κάνουν και οι ηγέτες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Ο ρόλος, που ανοιχτά τον ομολογούν από την πρώτη στιγμή της νέας κυβέρνησης, είναι να είναι στο πλευρό της στη διαπραγμάτευση και να προσπαθούν να πείσουν η μεν ΝΔ το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, το δε ΠΑΣΟΚ μαζί με το Ποτάμι τους ευρωπαίους Σοσιαλδημοκράτες ότι ο Τσίπρας πρέπει να προστατευτεί από τους αριστεριστές του με το να του κάνει η Ευρώπη κάποιες παραπάνω παραχωρήσεις. Ενώ δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ βομβάρδιζε με τα κινήματα των αγανακτισμένων σαν δωσίλογους τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ επί πέντε χρόνια, τώρα στην αντιπολίτευση οι πουλημένοι στη Ρωσία ηγέτες της προστατεύουν τη φαιο-«κόκκινη» κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και διώχνουν από πάνω της τη πενταφάνερη κατηγορία που της αξίζει ότι είναι ρωσόφιλη, αντιευρωπαϊκή και φασιστική σε όλα της. Όταν ο Τσίπρας φτύνει κατάμουτρα και ποδοπατεί την Ευρώπη των 18 κρατών της ΕΖ που του αντιστέκεται, τάχα πιεζόμενος από την «αριστερή» τάση του, με την οποία και μόνο ταξιδεύει στο Κρεμλίνο, δηλαδή με τους ξεφωνημένους ρώσους Λαφαζάνη και Βαλαβάνη, υπάρχει πάντα ένας Θεοδωράκης, ένας Σαμαράς και ένας αρχηγός του ΠΑΣΟΚ να υποστηρίζουν ότι ο αληθινός Τσίπρας είναι αυτός που επισκέπτεται τη Μέρκελ με τους «ευρωπαίους» και αληθινούς επιστήθιους συμβούλους του, Παππά και Σακελλαρίδη, που ως τώρα, όχι τυχαία,  δεν έχουν πατήσει το πόδι τους στο Κρεμλίνο.

Τώρα λοιπόν, τώρα που το παιχνίδι παίζεται στην τελευταία του φάση και ο Τσίπρας εμφανίζεται τελείως σκληρός αλλά και αντιπαθητικός στην Ευρώπη, πρέπει κάποιος να δείχνει στην Ευρώπη ότι η κατά τ’ άλλα οικουμενικά ενωμένη γύρω από την κυβέρνησή της Ελλάδα θέλει να σωθεί από τα βράχια της εξόδου από την ΕΕ, στην οποία τη σπρώχνουν οι αριστεριστές της. Αυτή λοιπόν η Ελλάδα ζητάει από την Ευρώπη έναν ύστατο συμβιβασμό που δεν μπορεί να γίνει όσο η Ευρώπη δεν βλέπει κανέναν ευρωπαϊσμό πια από αυτή τη χώρα, παρά μόνο βρισιές και Πούτιν. Γι' αυτό το λόγο οι τρεις ψευτοευρωπαίοι σωματοφύλακες του Τσίπρα κατεβάζουν για πρώτη φορά στο Σύνταγμα τον ευρωπαϊκό λαό της Ελλάδας, που επί πέντε χρόνια οι «φιλοευρωπαίοι» Σαμαράς, Καραμανλής, Παπανδρέου, Βενιζέλος, τον είχαν αφήσει βουβό και ένοχο να καθυβρίζεται σα δωσίλογος της δημοκρατικής Γερμανίας από τους πραγματικούς δωσίλογους και ταγματασφαλίτες της νεοχιτλερικής Ρωσίας.

Και τον κατεβάζουν ακριβώς όπως θα ήθελαν. Πάλι βουβό αλλά με μια σφυρίχτρα και ένα σύνθημα: «Συμφωνία με την Ευρώπη, όποια και αν είναι». Δεν τους νοιάζει δηλαδή αν περάσει η πρόταση Τσίπρα να υπερφορολογηθούν μέχρις εξοντώσεως όλες οι επιχειρήσεις που επιβιώνουν ακόμα, ιδίως οι ραδιοτηλεοπτικές που θα κλείσουν ή θα περάσουν σε ρώσικα χέρια, οπότε θα αρχίσει μια «λαϊκή» δικτατορία εντός του ευρώ σαν απάντηση στους κτηνώδεις «Ευρωπαίους τοκογλύφους». Ούτε τους νοιάζει που - για μια ακόμα φορά και περισσότερο από ποτέ - θα χρεωθούν οι δανείστριες χώρες της Ευρώπης για την ανεργία και την πείνα που οι σαμποταριστές με τη συμφωνία αυτή θα δυναμώσουν στο έπακρο. Ούτε τους νοιάζει που αν ο Τσίπρας κόψει έστω και λίγο τους μισθούς και τις συντάξεις στα πλαίσια του πιστωτικού εκβιασμού της Ευρώπης, θα χρεωθούν αυτό το κόψιμο οι φιλοευρωπαίοι στην Ελλάδα και η ίδια η Ευρώπη, δηλαδή για μια ακόμα φορά θα χρεωθούν το μίσος των συνταξιούχων και των κρατικών υπαλλήλων, σύνολο 3.200.000 ανθρώπων που μαζί με τις οικογένειές τους γίνονται η μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού της χώρας.

Η πολιτική ηγεσία τους τούς βούβανε ακριβώς τη στιγμή που έπρεπε να μιλήσουν, αν αυτή η συμφωνία διασπάει και κάνει παραπέρα αφερέγγυα την Ευρώπη ή αν παρατείνει για πολλούς μήνες τη μελετημένη από την ελληνική κυβέρνηση ασυμφωνία όπου πάλι η Ευρώπη δεν θα ασχολείται με τους μεγάλους νεοναζί εχθρούς της σε έναν κόσμο που φλέγεται, αλλά θα παρακολουθεί με αγωνία τι λέει ο τελευταίος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ, δηλαδή τύπους απίθανους, μικροαστούς οπορτουνίσκους της δεκάρας μαγεμένους από την απροσδόκητη εξουσία τους που ξαφνικά εδώ και πέντε χρόνια μπήκαν στο τηλεοπτικό κέντρο της γης, επειδή έτσι σχεδίασαν τα μεγάλα κρυμμένα πίσω τους αφεντικά τους.

Συμφωνίες που στα χέρια μάλιστα ελεεινών κυβερνήσεων, σκοτώνουν την Ελλάδα και διαλύουν, διασπούν και αργοσαπίζουν την Ενωμένη Ευρώπη οι πραγματικοί κομμουνιστές της ΟΑΚΚΕ δεν τις θέλουν. Και το έχουν ξεκαθαρίσει από το 2012 ότι με αυτούς τους παλιανθρώπους που διακομματικά και σε επίπεδο κορυφής εξουσιάζουν τη χώρα δεν μπορεί αυτή ούτε να συνάψει ούτε να τηρήσει μια θετική για το λαό μας και για την Ευρώπη συμφωνία. Εκείνο που έχει να κάνει ο λαός μας είναι πρώτα απ όλα να καταγγείλει και να διώξει αυτούς τους σαμποταριστές και φασίστες από την εξουσία με έναν μακρύ και επώδυνο λαϊκό αγώνα, αποκαλύπτοντας πάντα πόσο αντιευρωπαϊκή είναι η στάση τους ή στην ανάγκη παλεύοντας για να διωχθούν από την Ευρώπη ώστε να πάψουν να κρύβονται πίσω της για να ασκούν την εγκληματική τους ρωσόδουλη πολιτική.
 

Το «Σύνταγμα» των ευρωπαϊστών. Ο άλλος αναγκαίος πόλος για μια καλή διαπραγμάτευση του ΣΥΡΙΖΑ

Μπορεί κανείς να καταλάβει από τα παραπάνω ποιος είναι ο βασικός λόγος για τον οποίο η ΟΑΚΚΕ δεν συμμετείχε ούτε στη συγκέντρωση στο Σύνταγμα την Πέμπτη, ούτε θα συμμετέχει σε αυτήν της Δευτέρας, τουλάχιστον όσο συνεχίζεται η ίδια πλατφόρμα, που είναι «συμφωνία όποια και αν είναι». Οι διοργανωτές ισχυρίζονται ότι η συγκέντρωση είναι βουβή σε όλα τα άλλα πολιτικά ζητήματα για να ενώσει πολύ κόσμο υπέρ της Ευρώπης. Στην πραγματικότητα είναι βουβή για να μην εκδηλωθούν όλες οι γραμμές μέσα στο φιλοευρωπαϊκό μέτωπο και έτσι αναγκαστικά ξετυλιχτεί και η βαθύτερη γραμμή που κινεί όλο αυτόν τον κόσμο που είναι η καταγγελία αυτής εδώ της συγκεκριμένης κυβέρνησης για την υπουλία, την απάτη, το βαθύ χτύπημα της οικονομικής ζωής, το φασιστικό της κωσταντοπουλέικο φιλοναζιστικό και φιλο«αναρχο»-φασιστικό παραλήρημα και πάνω απ όλα ο τρόμος της για τους στενούς δεσμούς που αυτοί οι σοσιαλφασίστες έχουν εγκαινιάσει με την πουτινική Ρωσία.

Η απαγόρευση μιας οποιαδήποτε αποκλίνουσας φωνής ατομικής ή κομματικής από το πλαίσιο «συμφωνία νά 'ναι κι ό,τι νά 'ναι», δηλαδή όσο κακή και νά 'ναι για την Ευρώπη και την Ελλάδα, είναι η γραμμή ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και πάνω απ’ όλα η γραμμή του Ποταμιού. Ο αυτοδιαφημιζόμενος σαν εντελώς ακομματικός και αυθόρμητος από τη βάση τρόπος καλέσματος αυτού του κινήματος δεν μας πείθει όχι μόνο εξαιτίας της ουσιαστικής πολιτικής υποστήριξης που του έδωσαν και τα τρία κόμματα ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, που δίχως αυτά δεν βγαίνουν μεγάλες συγκεντρώσεις από πληθυσμούς που δεν ήταν πριν καθόλου δεμένοι με την πολιτική δράση, αλλά γιατί αυτή η συγκέντρωση είναι το αντίστροφο καθρέπτισμα του τρόπου και της γραμμής των δήθεν ακομμάτιστων αγανακτισμένων του Σύριζα που απαγόρευαν την έκφραση άλλων πολιτικών γραμμών μέσα σε ένα πλήθος που είχε μια κοινή θέση «όχι σε οποιοδήποτε μνημόνιο με την Ευρώπη».

Οι φασιστικές μούτζες στη Βουλή επί «Αγαναχτισμένων»

Ήταν τότε αυτό το στημένο «ιντερνετικό ακομματικό αυθόρμητο» του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο επέτρεψε στην ουσία να ενωθεί στα κρυφά κάτω από την ίδια αντιευρωπαϊκή σημαία η ψευτοαριστερά με την ακροδεξιά και τους ναζί έξω από τη Βουλή. Τώρα αυτή η ομοιομορφία του «ναι σε κάθε μνημόνιο με την Ευρώπη» ενώνει κάτω από την ίδια σημαία μια ευρωπαϊκή ψευτο-οικουμενικότητα που στην ουσία ακολουθεί την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ στα πάντα εκτός από το να βγει η χώρα από την Ευρώπη, όπως ακριβώς ζητάει και ο Πούτιν (και βέβαια ο φίλος του ο Ομπάμα από την άλλη υπερδύναμη). Έχουμε εκτιμήσει ότι ο Πούτιν θέλει οπωσδήποτε σε αυτή τη φάση μια φιλορώσικη Ελλάδα μέσα στην Ευρώπη και μέσα στην ΕΖ να σαπίζει τα πάντα και, κυρίως, να μπορεί να βάζει βέτο σε κάθε κλιμάκωση της ευρωπαϊκής αντίστασης στη ρωσοκινέζικη πολεμική συμμαχία που είναι παντού σε επίθεση ενάντια στον Δεύτερο Κόσμο (Ευρώπη, Ιαπωνία), καθώς και στο δημοκρατικό Τρίτο Κόσμο με ισλαμοναζιστική ή με κρατικοστρατιωτική μορφή. Η κατ' εξοχήν ψευτοευρωπαϊκή Ελλάδα μέσα στην Ευρώπη και υπέρ της Ρωσίας είναι η Ελλάδα του ανοιχτά φιλορώσου και κρυφά φιλοσυριζαίου Θεοδωράκη.

Δεν θέλουμε να πούμε με τα παραπάνω ότι για μας είναι ίδιος πολιτικά στη βάση του ο κόσμος της βάσης που συμμετείχε στο κυρίως ευρωπαϊκό μαζικό «Σύνταγμα» και εκείνος που συμμετείχε στο κυρίως αντιευρωπαϊκό μαζικό «Σύνταγμα» των αγανακτισμένων του 2011 και στα πολλά άμαζα «Συντάγματα» των ανοιχτά κομματικών συγκεντρώσεων της τελειωμένης πια πουτινικής-ντουγκινικής ψευτοαριστεράς των ΣΥΡΙΖΑ, ψευτοΚΚΕ και της εξωκοινοβουλευτικής ουράς τους, των ανοιχτών τροτσκιστών και των μ-λ τροτσκιστών.

Είναι γεγονός ότι σε αυτή τη συγκέντρωση συμμετείχε, και μάλιστα μαζικά, ένας δημοκρατικός κόσμος, που πραγματικά ανησυχεί και δίκαια ανησυχεί για το γεγονός ότι στην εξουσία βρίσκεται μια τουλάχιστον αντιδημοκρατική κυβέρνηση, που έτσι κι αλλιώς, είτε τώρα είτε αργότερα, πάει τη χώρα όχι απλά σε έξοδο αλλά σε εχθρική έξοδο και σε ανοιχτή σύγκρουση με την Ευρώπη, καθώς και σε φασιστική δικτατορία με κοινοβουλευτικό μανδύα. Επίσης είναι γεγονός ότι οι σοσιαλφασίστες επιτελείς δεν θέλανε αυτή τη συγκέντρωση πολύ μαζική γιατί αυτό θα κινδύνευε να αντιστρέψει το μήνυμα προς την Ευρώπη (δηλαδή θα σήμαινε: μη λογαριάζατε καθόλου την κυβέρνηση, είναι εντελώς αδύναμη στις μάζες, μην υποχωρείτε ρούπι, οπότε αυτή ή θα πέσει ή θα υποκύψει) και κυρίως θα αδυνάτιζε υπερβολικά και θα επηρέαζε τους ήδη αδυνατισμένους στη λαϊκή τους βάση συριζαίους. Γι' αυτό οι σοσιαλφασίστες διοργάνωσαν μια κυβερνητική αντισυγκέντρωση στην πρώτη εξαγγελμένη ημερομηνία πραγματοποίησής της, την Τετάρτη και μετά, όταν η φιλοευρωπαϊκή, στη φόρμα της πάντα, συγκέντρωση αναβλήθηκε για την επόμενη μέρα, την Πέμπτη, διοργάνωσαν απειλητική έμμεση αντισυγκέντρωση αναρχικών στα Προπύλαια, συν όλη τη σχετική λάσπη που ρίξανε ενάντια στους συμμετέχοντες μέσα από τα ΜΜΕ και τα διαδικτυακά όργανα τους.

Επίσης επειδή η πρώτη συγκέντρωση - αντισυγκέντρωση των συριζαίων ήταν εντελώς άμαζη, βάλανε την ΑΔΕΔΥ να οργανώσει νέα πιο μαζική συγκέντρωση την Κυριακή με τα εντελώς κνίτικα αντιευρωπαϊκά και αντιμνημονιακά συνθήματα της, ώστε να κατεβάσουν και το μαζικό ΠΑΜΕ για να αντιρροπήσουν τη μαζικότητα των φιλοευρωπαίων. Έτσι, η δόση από τα δύο ρεύματα θα είναι ισορροπημένη ώστε η διαπραγμάτευση να δίνει αρκετή κνίτικη πίεση στην Ευρώπη για να υποχωρήσει, αλλά και αρκετή δόση ελεγχόμενου ευρωπαϊσμού για να μην πεισμώσουν τα 18 κράτη και οι κυβερνήσεις τους και ενωθούν απόλυτα απέναντι στον προκλητικό Τσίπρα.


Η ΟΑΚΚΕ μπορεί να συνεργαστεί με τους αστούς φιλελεύθερους, όπως πρόσφατα στο ζήτημα της εκπαιδευτικής αντιμεταρρύθμισης ή παλιότερα ενάντια στους φονιάδες της «17 Νοέμβρη», αλλά ποτέ δεν τους έχει εκχωρήσει ούτε έναν πόντο σε βάρος των πολιτικών της θέσεων και της πολιτικής της ανεξαρτησίας. Μάλιστα τους έχει υποστηρίξει πάντα όταν δέχονται επιθέσεις από τους σοσιαλφασίστες, είτε στο πολιτικό είτε στο παραγωγικό επίπεδο. Αυτό το έχει κάνει με μια συνέπεια και μια ένταση που δεν την έχουν δείξει ποτέ οι ταξικοί ομοϊδεάτες τους, που συχνά παρακολουθούν το κατασπάραγμα των άλλων αστών από τους ρωσόδουλους με την απάθεια ή και την κρυφή χαρά που νιώθει ένας καπιταλιστής όταν κλείνει το εργοστάσιο του ανταγωνιστή του από το σαμποτάζ του ΣΥΡΙΖΑ και του ΣτΕ ή όταν ένας πολιτευτής τους χάνει τη θέση του στη Βουλή και στο κόμμα του από πολιτική εκκαθάριση από τους ρωσόφιλους ύστερα από ένα επιλεκτικό ή ανύπαρκτο σκάνδαλο. Αυτός είναι ο ένας λόγος που ο σοσιαλφασισμός λυσσάει ενάντια στην ΟΑΚΚΕ και τη συκοφαντεί για αστισμό, όμως ο πιο βασικός λόγος είναι ότι η πραγματικά κομμουνιστική και προλεταριακή στην ιδεολογία και στην πράξη της ΟΑΚΚΕ αποκαλύπτει τον αστικό και μάλιστα το μεγαλοαστικό φιλο-κρατικομονοπωλιακό, φιλο-ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα όλου του ψευτοαριστερού μπλοκ. Η ΟΑΚΚΕ λοιπόν δεν χαρίζει τις προλεταριακές μάζες σε αυτό το μπλοκ που τόσο αισχρά τις εκμεταλλεύεται για να ανεβεί στην εξουσία, ενώ ταυτόχρονα τις προδίνει καθημερινά και στα άμεσα και στα στρατηγικά τους συμφέροντα.

Η ΟΑΚΚΕ είναι οργάνωση της προλεταριακής πρωτοπορίας και πρέπει να δέσει τον αγώνα για τον πολιτικό δημοκρατισμό και την απελευθέρωση της μπλοκαρισμένης βιομηχανικής ανάπτυξης με τα άμεσα και τα στρατηγικά συμφέροντα της φτωχολογιάς και να δεθεί μαζί της. Αυτό πρέπει να γίνει όχι μόνο για τα στρατηγικά συμφέροντα της τάξης, αλλά γιατί ο σοσιαλφασισμός και η επαπειλούμενη ξένη νεοναζιστική κατοχή μπορούν να αντιμετωπιστούν κύρια από τις προλεταριακές μάζες, ιδιαίτερα τους βιομηχανικούς εργάτες και τη φτωχολογιά της πόλης και του χωριού. Αλλά για να γίνει αυτό οι μάζες αυτές πρέπει να αποσπαστούν από την πολιτική και ιδεολογική επιρροή του σοσιαλφασισμού και γενικά του φαιο-«κόκκινου» ψευδο-αντικαπιταλισμού.

Κανείς όμως δεν θα μπορέσει να τις αποσπάσει αν δεν διαχωριστεί στο επίπεδο αυτό από τους αστοφιλελεύθερους που επιδοκιμάζουν σαν αναγκαίο κάθε μέτρο φτωχοποίησης του λαού, ειδικά στον κρατικό αλλά και στον ιδιωτικό τομέα. Μάλιστα στον τελευταίο χαρακτηριστικά υποστηρίζουν με ενθουσιασμό τις κινέζικες επενδύσεις και τα μοναδικά στη χώρα οργανωμένα σε μεγάλη κλίμακα κάτεργα της COSCO, όπου στην πράξη συνεργάζονται με τους ψευτοαριστερούς και ναζήδες συνδικαλιστές των ψευτοΚΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ και της «Χρ. Αυγής», που επίσης ξεπουλάνε τους εργάτες εκεί πράγμα όμως που ελάχιστοι ξέρουν.

Με λίγα λόγια οι αστοφιλελεύθεροι στην πλειοψηφία τους κάνουν αντικειμενικά και φωναχτά τα πάντα για να στείλουν την φτωχολογιά σε αυτούς του δηλητηριώδεις «προστάτες» της.

Είναι μάλιστα η ταξική φύση ειδικά των περισσότερων Ελλήνων αστοφιλεύθερων ηγετικών στελεχών που δεν τους αφήνει να δουν, και κυρίως να αναγνωρίσουν, ότι η βασική αιτία της σημερινής καταστροφικής κρίσης της χώρας οφείλεται στη συντριβή της μεγάλης βιομηχανίας και όχι στην ανόητη και ρηχή αντίληψη τους του «μεγάλου και σπάταλου κράτους», που το έχουν ταυτίσει με το σοσιαλισμό, όπως ακριβώς κάνουν στην πράξη ή και στα λόγια και οι σοσιαλφασίστες. Οι τελευταίοι λατρεύουν το αστικό κράτος, γιατί σαν αστοί χωρίς οικονομική δύναμη μέσω αυτού ανεβαίνουν στην πολιτική και μετά στην οικονομική εξουσία και γι' αυτό παντού είναι κρατικοκαπιταλιστές, ενώ ειδικά στην Ελλάδα είναι οπαδοί ενός κράτους εντελώς κομπραδόρικου, αντιβιομηχανικού και παρασιτικού, που αντιστοιχεί στα συμφέροντα αποικιοκρατών.

Ο κομμουνισμός αντίθετα, οπότε και η ΟΑΚΚΕ, θέλει να καταστρέψει αυτό το κράτος το καταπιεστικό και διεφθαρμένο και να χτίσει στα ερείπιά του ένα άλλο λαϊκό κράτος και αυτό μόνο για μια ενδιάμεση περίοδο και μόνο για τη διεξαγωγή της ταξικής πάλης, με στόχο τη σταθεροποίηση της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας του προλεταριάτου, έως ότου αυτό θα μπορέσει να το καταργήσει.

Η ΟΑΚΚΕ καταγγέλλει το σημερινό κράτος όχι μόνο σαν καταπιεστή του λαού, όπως συμβαίνει με όλα τα αστικά κράτη, αλλά το θεωρεί ένα από τα άντρα του σαμποτάζ που κάνουν οι ρωσόφιλοι στην παραγωγή και επίσης σαν σπάταλο όχι με τη φιλελεύθερη έννοια ότι έχει υπεράριθμους υπαλλήλους, αλλά ότι οι ρωσόφιλοι σπρώχνουν αυτούς τους υπαλλήλους στην τεμπελιά και στον παρασιτισμό οπότε, εκτός από το ότι τους διαφθείρουν, τους κάνουν άχρηστες ακρίδες που τρώνε το μόχθο του υπόλοιπου λαού και σπαταλούν πολύ από το κεφάλαιο που θα πήγαινε στην παραγωγή. Δηλαδή για την ΟΑΚΚΕ το κράτος δεν είναι πηγή και αιτία της οικονομικής παρακμής και κρίσης της χώρας, αλλά ένας προνομιακός χώρος του παραγωγικού σαμποτάζ και της ηθικής διαφθοράς του λαού από τους πράκτορες.

Γι' αυτό το λόγο η ΟΑΚΚΕ έχει μια κεφαλαιώδη αντίθεση πολιτικής με τους φιλελεύθερους. Αυτοί θέλουν να απολύσουν τους υπεράριθμους δημόσιους υπαλλήλους για να μικρύνουν το κράτος και αυτό υποβάλλουν στους δανειστές, που δεν είναι καθόλου πιο προοδευτικοί από τους φιλελεύθερους σε αυτό το ζήτημα. Αντίθετα η ΟΑΚΚΕ θέλει αυτοί οι υπάλληλοι να σέβονται το λαό και να βοηθηθούν να δουλέψουν και να τους δοθεί αντικείμενο δουλειάς, ενώ και όσοι έχουν διαφθαρεί από τα χρόνια της αχρηστίας να υποχρεωθούν να δουλέψουν, δηλαδή να ελεγχθούν και να αξιολογηθούν από μια οποιαδήποτε αστοδημοκρατική κεντρική διοίκηση και από το λαό και συλλογικά από τους συναδέλφους τους.

Αλλά η απόλυση σήμερα ανθρώπων που δεν έχουν βοηθηθεί να αποκτήσουν νέες γνώσεις και δεν έχουν μάθει να δουλεύουν αποτελεσματικά και το πέταγμά τους μέσα στις παγωμένες θάλασσες των ανέργων σημαίνει εκτέλεση και οι φιλελεύθεροι της ΝΔ το κάνανε αυτό προς μεγάλη χαρά των ρωσόφιλων. Και έτσι δεν απόκτησαν μόνο το αβυσσαλέο μίσος των ίδιων των μερικών χιλιάδων βάναυσα απολυμένων, αλλά το μίσος όλης της κρατικής υπαλληλίας που τρέμει μην πάθει το ίδιο. Αυτή η υπαλληλία μαζί με τους συνταξιούχους, που πάλι οι φιλελεύθεροι έκριναν πρόσφορους για περικοπές, σε συνεννόηση πάντα με τους δανειστές που τουλάχιστον έχουν το ελαφρυντικό ότι δεν έχουν αντιληφθεί το συνειδητό παραγωγικό σαμποτάζ στη χώρα, έφερε τους σοσιαλφασίστες στην εξουσία και συνεχίζει να τους κρατάει σε αυτήν. Όταν λοιπόν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που είναι μικροαστοί και οι πιο φτωχοί από αυτούς είναι μισοπρολετάριοι (όπως τους αποκαλούσε ο Λένιν) δεν ακούν ποτέ από τους φιλελεύθερους τη λέξη παραγωγικό σαμποτάζ που εξηγεί την κρίση της χώρας και τη μείωση της καταναλωτικής τους δύναμης, πιστεύουν ότι τους φτώχυνε επίτηδες και τους απέλυσε επίτηδες η «Ευρώπη των τοκογλύφων» και ακολουθούν τους φαιο-«κόκκινους» που καμώνονται πως τους υπερασπίζουν.

Αν κάποιος δεν τους πει την αλήθεια και δεν τους υποστηρίξει αυτή η υπαλληλία θα ακολουθήσει τους ψεύτικους προστάτες στη δικτατορία τους. Οι Έλληνες αστοφιλελεύθεροι δεν τους λένε ποτέ την αλήθεια, δηλαδή δεν μιλάνε ποτέ για σαμποτάζ, γιατί αυτό σημαίνει ότι υπάρχει κάποιος που σαμποτάρει και τελικά ο μόνος που έχει συγκεκριμένο λόγο να σαμποτάρει τις συγκεκριμένες επιχειρήσεις είναι μια μεγάλη δύναμη, που φαίνεται πια ότι είναι η Ρωσία. Αλλά οι Έλληνες αστοί έχουν μάθει από τους ηγέτες τους να μην τα βάζουν με τη Ρωσία, όπως άλλωστε δεν τα βάζουν ιστορικά ποτέ με καμιά μεγάλη δύναμη αν δεν το απαιτήσουν αυτό άλλες προστάτιδες δυνάμεις. Όσο η Ευρώπη δεν βάζει στην Ελλάδα ωμά ζήτημα Ρωσίας, τα στελέχη των τριών κομμάτων ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι δεν κάνουν ποτέ κόντρα στους ρωσόδουλους ηγέτες τους.

Για όλους τους παραπάνω λόγους καταλαβαίνει κανείς ότι δεν φτάνει να πούμε ότι το συγκεκριμένο πιο δημοκρατικό ευρωπαϊκό «Σύνταγμα» είναι προτιμότερο από το ρωσόφιλο φασιστικό «Σύνταγμα», αλλά πρέπει να αποκαλύψουμε το συμπληρωματικό βοηθητικό παιχνίδι που παίζει αυτή τη στιγμή σαν ηγεσία το πρώτο υπέρ του δεύτερου και να μην πάμε ούτε σε αυτό. Δηλαδή πρέπει να δείξουμε ότι υπάρχει άμεση ανάγκη για ένα άλλο πλατύ μέτωπο, που είναι πολύ μικρό ακόμα, ένα τρίτο μέτωπο των ευρωπαϊστών που είναι - εκτός από δημοκράτες και διεθνιστές - υπερασπιστές των τακτικών και στρατηγικών συμφερόντων του εργαζόμενου λαού και της φτωχολογιάς, την οποία και τα δύο παραπάνω μέτωπα τη χτυπάνε βίαια σήμερα σε επίπεδο ηγεσίας.

Η ΟΑΚΚΕ είναι στον πυρήνα αυτού του τρίτου μετώπου που κάποια στιγμή θα δυναμώσει και θα ενώσει το λαό και στις δυο πλατείες Συντάγματος και θα το βγάλει από την τρομακτική μέγγενη των δύο αντιδραστικών ηγεσιών που τώρα τον πνίγουν, τον συνθλίβουν και το χωρίζουν.

Δυναμώστε την ΟΑΚΚΕ, αντισταθείτε στα «Συντάγματα» της απάτης που στήνουν σαν παγίδα στους δημοκράτες και στη φτωχολογιά οι ρωσόδουλοι. Δώστε με την ΟΑΚΚΕ την πάλη για την αντίσταση της Ευρώπης στον πόλεμο που έρχεται, την πάλη για τη σωτηρία της Ελλάδας σε συνεργασία με αυτήν την Ευρώπη και όχι για την υπονόμευση και τη διάσπασή της.

Σάββατο, 20 του Ιούνη, 2015

Το λινκ στην αρχική δημοσίευση στον ιστότοπο της ΟΑΚΚΕ: goo.gl/KyXUYO

Ο Δεύτερος και ο Τρίτος Κόσμος, ειδικά όσες χώρες γειτονεύουν με τους νέους Χίτλερ του Κρεμλίνου, ακολουθούν την ακριβώς αντίθετη πορεία από την ρωσόδουλη στην ηγεσία της, προβοκαρισμένη και χιλιοπλανεμένη Ελλάδα.

Οι χώρες της Βαλτικής, που βρίσκονται στο στόχαστρο των διαμελιστών - επεκτατιστών της ανερχόμενης πυρηνικής υπερδύναμης Ρωσίας, του μεγαλύτερου εχθρού των λαών της Ευρώπης και σε τελική ανάλυση όλου του πλανήτη, οργανώνουν την αντίστασή τους έναντι της Μόσχας, παρά το γεγονός ότι αναπόφευκτα στο εσωτερικό τους δουλεύουν φιλορώσικα ρεύματα, που παίζουν πάνω στη δίκαιη οργή των Ρώσων μειονοτικών, τους οποίους οι βαλτικές αστικές τάξεις δεν έχουν καταφέρει να εντάξουν στο εθνικό σώμα και πολλές φορές τους αντιμετωπίζουν ως πολίτες β' κατηγορίας.

Πάντως, η σύλληψη των δύο «αντινατοϊκών», τσαρικών φασιστών του Λιμόνοφ από τις λετονικές αρχές είναι μια δημοκρατική πράξη. Η φιλοπουτινική πέμπτη φάλαγγα μέσα στις χώρες της ανατολικής Ευρώπης, ειδικά σε όσες έχουν σύνορα με τη Ρωσία, πρέπει να τσακιστεί. Πρέπει να της ασκηθεί δημοκρατική διχτατορία για το καλό της ανεξαρτησίας των κρατών και της ελευθερίας των εθνών ολάκερης της Ευρώπης.

Να δυναμώσει και να βαθύνει το παλλαϊκό κίνημα ενάντια στους τραμπουκισμούς, τους τραμπούκους και τον εκφασισμό της πολιτικής και κοινωνικής ζωής

Η  ΟΑΚΚΕ  χαιρετίζει το  παλλαϊκό κίνημα καταγγελίας των ηθικών αυτουργών της  αυτοκτονίας - δολοφονίας  του Βαγγέλη Γιακουμάκη. Λέγοντας «κίνημα» εννοούμε όλες αυτές τις ειρηνικές, σιωπηλές εκδηλώσεις απλών ανθρώπων του λαού που είναι σε γενικές γραμμές αυθόρμητες και είχαν την πηγή τους σε διαδικτυακές πρωτοβουλίες των φίλων του Βαγγέλη σε όλη την Ελλάδα. Το ότι τόσος κόσμος κινητοποιήθηκε και με τόση συγκίνηση για να υποστηρίξει ένα θύμα  τραμπουκισμού χωρίς να έχει από  πίσω του στημένους κομματικούς ψευτοαυθόρμητους μηχανισμούς, δείχνει ότι κάτι βαθύ έχει αλλάξει μέσα σ’ αυτή τη φαινομενικά απαθή κοινωνία, που αισθάνεται εδώ και χρόνια έντονη βία χωρίς να μπορεί να της απαντήσει.

Πρόκειται σε τελευταία ανάλυση για μια βία που το κέντρο της βρίσκεται στη σφαίρα της πολιτικής δηλαδή στη σφαίρα του κράτους και του παρακράτους.

Ο ηγετικός παράγοντας είναι η βία του παρακράτους. Αυτή είναι η βία κατ’ αρχήν των ναζιστών, ρατσιστών κανιβάλων της «Χρ. Αυγής» και κατά δεύτερο λόγο η βία των σοσιαλφασιστών τραμπούκων μιας ψεύτικης αριστεράς και ενός ψεύτικου αναρχισμού. Ανοιχτός σύμμαχος αυτής της παρακρατικής βίας ή προβοκάτορας ενισχυτής της, είναι η κρατική βία των νέων αστυνομικών Σωμάτων που γυμνάστηκαν  πάνω στα κορμιά και στις ψυχές των μεταναστών.

Η παρακρατική  βία έχει μπορέσει να γίνει κυρίαρχη και στο πολιτικό και στο κοινωνικό επίπεδο  χάρη από τη μια στη στήριξη ή την ανοχή της από όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα και κυβερνήσεις για περισσότερο από τρεις  δεκαετίες και χάρη από την άλλη στην χειραγώγηση, διάβρωση και διάλυση από τα ίδια αυτά κόμματα, κυρίως από την ψευτοαριστερά, κάθε μαζικής οργάνωσης του λαού, είτε στο θεσμικό συνδικαλιστικό επίπεδο είτε στο επίπεδο των αυθόρμητων πρωτοβουλιών  και συσπειρώσεων των πολιτών σε χώρους δουλειάς, μαθητείας και γειτονιάς.

Το ότι άντρο σήμερα του πιο εκτεταμένου μπούλινγκ είναι τα σχολεία δεν είναι τυχαίο. Είναι στα σχολεία που ενώνονται: πρώτον η κατ εξοχήν βία, η ατιμώρητη ρατσιστική βία των χρυσαυγίτικων συμμοριών που ρίχνει μια βαριά τρομοκρατική σκιά σε όλα τα σχολεία, δεύτερον η βία της ψευτοαριστεράς που έχει καταργήσει κάθε δημοκρατική γενική συνέλευση των μαθητών που κάποτε αποφάσιζαν απεργίες που είχανε τη μορφή της κατάληψης και τις έχει αντικαταστήσει με καταλήψεις κατοχικού τύπου, και τρίτον η ουσιαστική διάλυση των συλλόγων των γονιών και ο αντιδραστικός χαρακτήρας των σημερινών ηγεσιών των συνδικαλιστικών οργάνων των εκπαιδευτικών που αφήνει τους μαθητές ανοχύρωτους απέναντι σε κάθε ατομικό ή συμμορίτικο τραμπουκισμό στο σχολικό και εξωσχολικό χώρο. 

Βέβαια μπορεί να αντιτείνει κανείς ότι σε κάθε ταξικά ανταγωνιστική κοινωνία οπότε και σε κάθε σχολείο της γης πάντα εκδηλωνόταν και θα εκδηλώνεται βία.  Αλλά τόσο ανυπεράσπιστα θύματα της τραμπούκικης βίας, και τόση ατιμωρησία  και τόση κυριαρχία των τραμπούκων  όση μέσα στο ελληνικό σχολείο, αλλά και μέσα στο ελληνικό πανεπιστήμιο δε φανταζόμαστε ότι μπορεί να βρεθεί εύκολα αλλού στον κόσμο.

Μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί  γιατί σε όλες τις στιγμές του παλλαϊκού αυθόρμητου κινήματος καταγγελίας των βασανιστών του Βαγγέλη δεν σηκώθηκε καμιά δυνατή φωνή, καμιά μαζική διαμαρτυρία από τις συνδικαλιστικές παρατάξεις και όργανα της πρωτοβάθμιας, δευτεροβάθμιας και τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, όπως και από τα κόμματα πάτρωνες της εκπαιδευτικής ζωής. Η ίδια η Γαλακτοκομική Σχολή των Ιωαννίνων στην οποία δολοφονήθηκε ο Βαγγέλης είναι κλασσικό δείγμα της αντικειμενικής ηθικής και πολιτικής  στήριξης που δίνουν οι συνδικαλιστές του προσωπικού της Σχολής στους δολοφόνους αλλά και στον έκπτωτο διευθυντή της σχολής που κάλυπτε το διαρκές έγκλημα, με το να ισχυρίζονται ότι οι όποιοι τραμπουκισμοί οφείλονται στην έλλειψη υλικοτεχνικής υποδομής και προσωπικού (!!!), ενώ ήδη ο άνθρωπος που έκανε την ΕΔΕ δέχτηκε από συνδικαλιστές απειλές για τη ζωή του.

Κάτω από αυτές τις συνολικές πολιτικές συνθήκες είναι φανεροί οι λόγοι για τους οποίους τα στόματα δεν ανοίγουν ακόμα στη Γαλακτοκομική των Ιωαννίνων. Και βέβαια ο χειρότερος τρόπος για ν’ ανοίξουν ήταν η βίαιη χθεσινή μπούκα στη Σχολή, που μετέτρεψε σε θύτες τους φοβισμένους σπουδαστές της Σχολής και έδωσε την ευκαιρία στους λίγους πραγματικούς θύτες να εμφανιστούν σαν θύματα του μπούλινγκ των διαδηλωτών αυτών. Αντικειμενικά αυτή η εισβολή ήταν μια προβοκάτσια υπέρ των βασανιστών και τουλάχιστον στη μορφή ήταν παλιού σοσιαλφασιστικού τύπου.

Η μόνη λύση για την αποκάλυψη των ενόχων είναι το ειρηνικό κίνημα για τη σύλληψη και την τιμωρία των τραμπούκων της Γαλακτοκομικής να δυναμώσει και να πλατύνει και να γίνει αφετηρία για να στηθούν και να δυναμώσουν  οργανώσεις των πολιτών από τα κάτω με παλιές αλλά και νέες συνδικαλιστικές μορφές στα σχολεία, στις γειτονιές και παντού αλλού. Ειδικά στην εκπαίδευση  οι γονείς, οι μαθητές, οι φοιτητές και οι προοδευτικοί δάσκαλοι πρέπει να πάρουν  στα  χέρια τους την πάλη ενάντια στους τραμπούκους κάθε είδους, «αυθόρμητους» ή κομματικούς, παρακρατικούς ή κρατικούς Αυτό είναι ουσιαστικό μέρος της γενικότερης πάλης για την απόκρουση του καλπάζοντα εκφασισμού της χώρας. 

Το ειρηνικό μαζικό παλλαϊκό κίνημα για το Βαγγέλη είναι στην ουσία συνέχεια εκείνου του τοπικού που ξέσπασε όταν το κράτος και  το παρακράτος  κατάφεραν να καλύψουν το φόνο και να αφήσουν ουσιαστικά ελεύθερους τους φονιάδες και τους συνεργούς των φονιάδων του μικρού Αλεξ στη Βέροια.

Το ότι το νέο κίνημα είναι πολύ ευρύτερο από το ολιγάριθμο  προηγούμενο για τον Άλεξ,  δείχνει ότι στα έγκατά της η ελληνική κοινωνία μαθαίνει μέσα από την πικρή της εμπειρία να σκέφτεται, να οργανώνεται και να αντιστέκεται στο ρεύμα της σήψης που κυριαρχεί στον κυρίαρχο κόσμο των εκμεταλλευτών. Δεν υπάρχει πιο αισιόδοξο σημάδι από αυτό.

«Είναι ανεπανάληπτο αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή στο εργοτάξιο των Σκουριών. Χιλιάδες κόσμου έχουν κατακλύσει το χώρο. 

Τα τραγούδια και τα συνθήματα τους έχουν μετατρέψει τη σημερινή κινητοποίηση σε μια πρόωρη εργατική πρωτομαγιά!!!

Η φωτογραφία που δημοσιεύουμε τραβήχτηκε πριν από μόλις 5 λεπτά και ακόμη συνεχίζεται η προσέλευση του κόσμου, όπως μαθαίνουμε.

Νομίζουμε πως σ' ένα μεγάλο βαθμό αυτή η εικόνα αποτυπώνει το ασίγαστο πάθος και την αταλάντευτη βούληση αυτής της σιωπηλής πλειοψηφίας, μέχρι χθες, της κοινωνίας της ΒΑ Χαλκιδικής για προκοπή, δημιουργία και ανάπτυξη.

Είναι το συμβολικό και ηχηρότατο μήνυμα που στέλνει ο μεταλλευτικός κόσμος της Χαλκιδικής προς πάσα κατεύθυνση».

http://politesaristoteli.blogspot.gr/2015/02/blog-post_71.html

Είναι οι ρωσόδουλοι που σαμποτάρανε την Ελλάδα, φέρανε και συνεχίζουν να φέρνουν την πείνα και τη χρεοκοπία

Λυπούμαστε κύριοι οργανωτές του εθνικού μίσους, αλλά για μια ακόμα φορά η ΟΑΚΚΕ θα είναι έξω από το πανεθνικό μέτωπο που έχει κατασκευάσει σύσσωμο το πολιτικό καθεστώς ενάντια στην ενωμένη Ευρώπη, για το καλό τάχα του λαού και του έθνους, ιδιαίτερα για το καλό των φτωχών.

Αυτή τη στάση την έχουμε κρατήσει πολλές φορές στο παρελθόν, αλλά η προηγούμενη πιο χτυπητή περίπτωση ήταν τότε με το μακεδονικό, όπου σύσσωμο πάλι το έθνος είχε εκστρατεύσει για να εμποδίσει την ΕΕ να αναγνωρίσει το εθνικό και κρατικό όνομα της γειτονικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας.

Τότε αντιμετωπίζαμε τη δυσκολία ότι το πανεθνικό μέτωπο καμωνόταν πως υπεράσπιζε την εδαφική ακεραιότητα και την ιστορική ψυχή του έθνους, είχαμε δηλαδή να αντιμετωπίσουμε την κατηγορία του εθνοπροδότη, κατηγορία με την οποία 6 σύντροφοί μας που αφισοκόλλησαν συνελήφθησαν, συκοφαντήθηκαν, προπηλακίστηκαν και καταδικάστηκαν πρωτόδικα. Τώρα πάνω από τον καθένα που αρνείται την εθνική συστράτευση πέφτει η διπλή κατηγορία ότι προδίδει και το έθνος γενικά, αλλά ιδιαίτερα τον εργαζόμενο λαό και τη φτωχολογιά που υποφέρουν από τα ευρωπαϊκά μνημόνια πείνας.

Τέτοιες κατηγορίες όχι μόνο δεν μας πτοούν, αλλά θα μας εξόργιζαν κιόλας αν δεν ήταν γεμάτες γελοίο θράσος. Οι πιο μεγάλοι και εθνικοί και ταξικοί προδότες, μερικοί από αυτούς σύμμαχοι και απόγονοι των ταγματασφαλιτών, είναι αυτοί που σκαρώνουν τώρα τα κρατικά «εθνικά και λαϊκά μέτωπα» που ευνοούν αποκλειστικά έναν χιτλερισμό νέου τύπου και καθόλου τη χώρα μας, καθόλου το λαό της, καθόλου τη φτωχολογιά της.

Πανεθνικό πολεμικό μέτωπο και όχι διαπραγμάτευση με εταίρους

Κατ' αρχήν να ξεκαθαρίσουμε γιατί μιλάμε για πανεθνικό μέτωπο σύγκρουσης, παρ' όλο που τη γραμμή της σύγκρουσης την έχει εκπονήσει και την καθοδηγεί μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ σε συμμαχία με τους ΑΝΕΛ και παρ' όλο που ο πόλεμος εμφανίζεται σαν διαπραγμάτευση με φίλους.

Πρόκειται κατ' αρχήν για πολιτική σύγκρουση με εχθρούς και όχι για διαπραγμάτευση με φίλους ή εταίρους γιατί όχι μόνο τώρα, αλλά εδώ και πολλά χρόνια το κυβερνητικό κόμμα και οι φασίστες (ΑΝΕΛ, ναζί της ΧΑ) και σοσιαλφασίστες (ψευτοΚΚΕ) φίλοι του έχουν περάσει στους οπαδούς τους, αλλά και ευρύτερα στις λαϊκές μάζες, ότι οι συμφωνίες που έχει υπογράψει η χώρα με την ΕΕ είναι συμφωνίες αποικιακού και κατοχικού τύπου και έχουν υπογραφεί από δωσίλογους, καθώς και ότι είναι αυτές που προκάλεσαν την πείνα και τη χρεοκοπία και όχι το δικό τους παραγωγικό σαμποτάζ 35 χρόνων.

Για να μην υπάρχει καμιά αμφιβολία για το ότι η σύγκρουση είναι με εχθρούς, η πιο εμφατική πράξη της νέας κυβέρνησης ήταν να καλέσει το έθνος σε μια διεθνή εκστρατεία για πολεμικές αποζημιώσεις από την πιο βασική ιδρυτική χώρα της ΕΕ, τη Γερμανία, για έναν πόλεμο που εξαπέλυσαν πριν δύο γενιές οι χιτλερικοί, δηλαδή αυτοί ενάντια στους οποίους συγκροτήθηκε ιδεολογικά το σύγχρονο γερμανικό κράτος, το πιο αντιναζιστικό μέσα σε όλη την Ευρώπη. Αυτή η τελείως όψιμη επίκληση ενός παλιού πολέμου για να ταυτιστεί η χώρα μας με το τότε θύμα και ο σημερινός εταίρος μας με τον τότε θύτη, και να απαιτήσει το πρώτο από τον δεύτερο ένα πελώριο πόσο είναι μια εχθρική, άδικη και γεμάτη θράσος πράξη. Είναι τέτοια όχι μόνο γιατί το υποτιθέμενο θύμα έχει καταναλώσει στο μεταξύ δεκάδες δισεκατομμύρια σε ενισχύσεις από τον υποτιθέμενο θύτη, αλλά κυρίως γιατί το δήθεν θύμα έχει παραταχθεί με τους νέους Χίτλερ, δηλαδή με τους Ρώσους ιμπεριαλιστές που απειλούν όλη την Ευρώπη, οπότε και την ειρηνική σήμερα νέα Γερμανία, με ένα μεγάλο κτηνώδη πόλεμο. Για να μην υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι αυτή η εκστρατεία αποτελεί πολιτικό συμπλήρωμα, άλλοθι και προειδοποίηση ενός αληθινού, ήδη εκδηλωμένου θερμού πολέμου σημειώνουμε ότι η ελληνική Βουλή πήρε την απόφαση για να διεκδικήσει τα 162 δισ. από τη Γερμανία αμέσως μόλις η ρώσικη Δούμα πήρε εξίσου όψιμα την απόφαση για να διεκδικήσει από αυτήν 4.000 δισ. ευρώ.

Κατά δεύτερο λόγο η σύγκρουση με την Ευρώπη πραγματοποιείται σε επίπεδο πανεθνικού διακομματικού μετώπου γιατί όχι μόνο οι ανοιχτά ρωσόφιλες, φαιο-«κόκκινες» πολιτικές δυνάμεις, αλλά και όλα τα υποτιθέμενα φιλοευρωπαϊκά κόμματα της τωρινής αντιπολίτευσης, στηρίζουν ολόπλευρα και ανοιχτά την κυβέρνηση στη διαπραγμάτευση- σύγκρουση με τον «εχθρό» και απλά διαφωνούν στην τακτική της και στα όριά της, όπως π.χ. στο να μην οδηγήσουν στην έξοδο από το Ευρώ. Αλλά όπως συμβαίνει με κάθε εχθρό αυτές οι διαφωνίες εκφράζονται μέσα στο εσωτερικό της χώρας και όχι στο εξωτερικό, όπως έθεσε το ζήτημα λίγο πριν από το Γιούρογκρουπ ο Σαμαράς, πηγαίνοντας στη Μέρκελ για να πολεμήσει και αυτός τον «εχθρό» του έθνους στο πλευρό του Τσίπρα.

Μπορεί κάποιος εδώ να αντιτείνει ότι ένας πραγματικός πολιτικός πόλεμος θα ήταν μόνο η ρήξη με την Ευρωζώνη και ρήξη είναι μόνο η έξοδος της χώρας από την Ευρωζώνη και τελικά και από την ΕΕ. Η έξοδος από την Ευρωζώνη είναι όμως μόνο η νομισματική και οικονομική έκφραση μιας προϋπάρχουσας πολιτικής ρήξης με αυτήν. Η πολιτική ρήξη όμως με την Ευρώπη έχει δουλευτεί εντατικά, ιδεολογικά και κυρίως ψυχικά στις μάζες επί πέντε χρόνια σαν ρήξη με τους δανειστές. Αυτούς οι προβοκάτορες φαιο-«κόκκινοι» ανοιχτά και οι δήθεν ευρωπαιόφιλοι ηγέτες της ΝΔ και ΠΑΣΟΚ καλυμμένα, τους κατήγγειλαν ότι έφεραν τα μνημόνια, ενώ τα έφεραν κυρίως οι ίδιοι αυτοί με το πολύχρονο τους σαμποτάζ της παραγωγής, σαμποτάζ που από κοινού το εντείνανε στη διάρκεια της κρίσης. Αυτός είναι ο λόγος που οι μάζες ψήφισαν τελικά μετά από χρόνια πείνας κατά πλειοψηφία τα εχθρικά προς την ΕΕ φαιο«κόκκινα» κόμματα του σαμποτάζ: ΣΥΡΙΖΑ, ψευτοΚΚΕ, ναζί, ΑΝΕΛ, ΛΑΟΣ, συν τα μικρά εξωκοινοβουλευτικά σοσιαλφασιστικά κόμματα. Αυτός είναι ο λόγος που κατά 90% ζητάνε τώρα από την κυβέρνηση να «μην κάνει πίσω» απέναντι στον κατασκευασμένο εχθρό.

Βέβαια η νέα κυβέρνηση κάνει εδώ μια μεγάλη και εγκληματική απάτη: ισχυρίζεται ότι διαπραγματεύεται μεν με τον εχθρό για να αποσπάσει τάχα από αυτόν καλύτερους όρους ζωής για το έθνος και ειδικά για τους φτωχούς πολίτες του, αλλά από την άλλη τον αποκαλεί εταίρο, απαιτεί την αλληλεγγύη του και καμώνεται ότι δεν διανοείται να μη μείνει μαζί του για πάντα μέσα στο κοινό νόμισμα. Γι' αυτό αποσπάει στήριξη από τις μάζες κατά 90% στον πολιτικό πόλεμο ενάντια στους δανειστές την ίδια ώρα που αυτές κατά 70% θέλουν παραμονή στην Ευρωζώνη και στην ΕΕ. Δηλαδή η κυβερνητική συμμορία κρύβει από τις μάζες ότι πάει τη χώρα στρατηγικά σε οικονομική ρήξη με την Ευρώπη και τελικά σε έξοδο από το Ευρώ. Γιατί δεν μπορεί να σταθεί οικονομική ενοποίηση κρατών, και μάλιστα νομισματική ενοποίηση, χωρίς να υπάρχει πολιτική ενοποίηση αλλά αντίθετα πολιτική έχθρα, που μάλιστα φτάνει ως την κατηγορία ότι οι δανειστές δολοφονούν τον ελληνικό λαό. Μάλιστα ο προσανατολισμός της εθνικής εχθρότητας του ελληνικού λαού ειδικά προς τη Γερμανία, γίνεται ακριβώς γιατί η Γερμανία είναι ο πιο εύκολος στόχος προκειμένου να στοχοποιηθεί ολόκληρη η Ευρώπη. Με την ανακήρυξη σαν κύριου εχθρού της Γερμανίας μέσα στην ΕΕ οι Έλληνες εγκάθετοι του Πούτιν επιχειρούν επίσης να διασπάσουν την ΕΕ με το να αξιοποιούν τις αντιθέσεις που αυτόματα δημιουργεί με άλλες χώρες ο ηγετικός της οικονομικός ρόλος στην ΕΕ, που πάντως δεν επιβλήθηκε με τη βία, όπως αυτός της Ρωσίας στο χώρο της πρώην ΕΣΣΔ. Στην αντίθεση αυτή παίζει όχι μόνο η ρώσικη διπλωματία αλλά και ο σταθερός καλυμμένος της σύμμαχος, η αμερικάνικη προεδρία Ομπάμα, για να διασπάσει την ΕΕ.

Γιατί η πολεμική εκστρατεία γίνεται αντιληπτή σαν τέτοια και απομονώνεται στην Ευρώπη

Το ότι αυτή η διαπραγματευτική στρατηγική που ακολουθεί η κυβέρνηση Τσίπρα είναι στρατηγική πολιτικής ρήξης όχι μόνο με τη Γερμανία, αλλά και με την Ευρωζώνη ολόκληρη, το μαρτυράει το γεγονός ότι αυτή η κυβέρνηση έχει μείνει ως αυτή τη στιγμή χωρίς κανέναν ανοιχτό, δηλωμένο σύμμαχο μέσα στην ΕΕ. Ακόμα και όσοι δοκίμασαν να σταθούν στο πλάι της αρχικά όπως η Γαλλία, ή η Ιταλία οπισθοχώρησαν τρομαγμένες μπροστά στο θράσος αυτής της κυβέρνησης, που στο Βαρουφάκη συμπυκνώνει ακριβώς το ύφος της: αλαζονεία, επίδειξη εκκεντρικότητας, πρόκληση και ταυτόχρονα έλλειψη αρχών, αστάθεια και γλοιώδης κολακεία. Ακόμα και η Κύπρος δεν βγαίνει αυτή τη στιγμή να μιλήσει υπέρ αυτής της κυβέρνησης των εκβιαστών ζητιάνων, ακόμα και η Αυστρία που εμφανίστηκε προχθές σαν απροσδόκητος σύμμαχος με τον καγκελάριο της, χθες με τον υπουργό της οικονομικών συντάχθηκε με την υπόλοιπη Ευρωζώνη. Το ότι η ομόφωνη αντίθεση του χθεσινού Γιούρογκρουπ στην Ελλάδα εκδηλώθηκε ενάντια στην απαίτηση της τελευταίας να απορριφθεί «το υπάρχον πρόγραμμα» δεν είναι κάτι το τυχαίο, ούτε είναι τυχαίο ότι αυτή η απαίτηση είναι η μεγαλύτερη προγραμματική διακήρυξη και πολιτική δέσμευση της νέας κυβέρνησης.

Αυτή η απαίτηση δείχνει την περιφρόνηση της νέας κυβέρνησης στην ευρωπαϊκή δημοκρατική λειτουργία. Και για να το ξεκαθαρίσουμε. Ένα αντιπολιτευτικό κόμμα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, που κάποια στιγμή γίνεται κυβέρνηση, έχει για μας το δικαίωμα να κατηγορεί μια υπάρχουσα συμφωνία με τους εταίρους της σαν λαθεμένη, ακόμα και σαν εγκληματικά λαθεμένη και να ζητάει τον τερματισμό της και την αντικατάστασή της με μια άλλη. Και για μας, ιδιαίτερα κάτω από τις δοσμένες συνθήκες του σαμποτάζ, τα μνημόνια ήταν στην κύρια πλευρά τους αρνητικά και στην επιλεκτική εφαρμογή τους καταστροφικά. Όμως καμιά δημοκρατική κυβέρνηση δεν έχει το δικαίωμα να καταργεί μονομερώς και ασυζητητί αυτές τις συμφωνίες , καθώς και το όργανο που όλοι οι εταίροι έχουν ορίσει για να τις ελέγχει (την Τρόικα), και να απαιτεί από όλους τους άλλους να αποδεχτούν εδώ και τώρα αυτή τη μονομερή απόρριψη. Αυτή η στάση καταργεί βάναυσα όλο το σύστημα λήψης των αποφάσεων στα συλλογικά ευρωπαϊκά σώματα των τόσο πολλών κρατών, σύστημα που έχει δουλευτεί και επιβιώνει επί μισό αιώνα γιατί στηρίζεται πρακτικά σε πολύ μεγάλες πλειοψηφίες που προκύπτουν μέσα από παρατεταμένες ανοιχτές ζυμώσεις και αμοιβαίες, συχνά εθνικά και κυβερνητικά επώδυνες υποχωρήσεις. Αυτός ήταν ο μόνος δημοκρατικός τρόπος με τον οποίο θα μπορούσε να λειτουργήσει μια εθελοντική, δηλαδή μια δημοκρατική Ένωση που αποτελείται από κράτη που δεν έχουν φτάσει στο επίπεδο της Ομοσπονδίας, δηλαδή δεν έχουν ακόμα υποτάξει τις εθνικές τους αποκλειστικότητες σε μια διεθνική θέληση της πλειοψηφίας των λαών και των κυβερνήσεών τους. Τέτοια διακρατικά σώματα λειτουργούν με δυσκίνητες αλλά ανοιχτές, μακρόσυρτες συνεννοήσεις και γι' αυτό το λόγο διαθέτουν και μια τόσο πολυάριθμη γραφειοκρατία, που τόσο μισούν οι εθνοφασίστες αντιευρωπαϊστές.

Η κυβέρνηση Τσίπρα ερέθισε και συσπείρωσε εναντίον της την ΕΕ με τις δυο επίσημες μονομερείς - οπότε και εκβιαστικές - θορυβώδεις και μετά βδελυγμίας, δηλαδή προσβλητικές για όλα τα άλλα κράτη της ΕΖ, καταργήσεις κρατικών συμφωνιών με την ΕΕ : Η μία ήταν η κατάργηση στον αέρα της τρόικας από τον Βαρουφάκη μπροστά στον Ντάισελμπλουμ και η άλλη η «εθνεγερτική» κατάργηση από τον Τσίπρα της υπάρχουσας μνημονιακής συμφωνίας στις προγραμματικές στη Βουλή. Απέναντι σε αυτή τη διπλή πραξικοπηματική πρόκληση η Ευρωζώνη επέμεινε σύσσωμη σε αυτό που από την αρχή ονόμασε τήρηση των κανόνων, δηλαδή ότι η υπάρχουσα συμφωνία- εφόσον δηλαδή δεν θα έχει περάσει κάποιος χρόνος για να ζυμωθεί και να ανατραπεί συλλογικά- πρέπει να γίνει δεκτή σαν η βάση κάθε νέας τροποποιημένης συμφωνίας. Το συριζέικο αντεπιχείρημα είναι ότι πρέπει να σπάσουν οι διακρατικές συμφωνίες της ΕΖ ειδικά αυτή τη φορά λόγω ανθρωπιστικής κρίσης στην Ελλάδα οπότε η δράση πρέπει να είναι άμεση. Αλλά μια ανθρωπιστική κρίση δεν χρειάζεται για να αντιμετωπιστεί πλήρη κατάργηση και ανατροπή μακρόχρονων και δεσμευτικών για τόσα πολλά κράτη συμφωνιών, αλλά μια άμεση επείγουσα ανακατανομή πλούτου υπέρ των φτωχών στην ίδια τη χώρα μας, πράγμα που καμιά συμφωνία δεν απαγορεύει ή μέτρα που μπορούν να απαιτήσουν περισσότερες ή λιγότερες αλλαγές σε αυτές τις συμφωνίες. Για μας μάλιστα, όπως εξηγούμε στο τέλος αυτού του κειμένου ακόμα και με τις υπάρχουσες συμφωνίες μπορεί σε λίγες βδομάδες και μήνες η εξαθλίωση να μειωθεί σημαντικά, αν οι σαμποταριστές σταματήσουν για λίγο το διαρκές έγκλημά τους. Η ρωσόδουλη κυβέρνηση Τσίπρα δεν προσπαθεί να αντιμετωπίσει κάποια ανθρωπιστική κρίση αλλά να τη χρησιμοποιήσει για να διαλύσει την Ευρωζώνη.

Αν η Ευρωζώνη αποδεχόταν στις 11 του Φλεβάρη αυτόν τον εκβιασμό θα είχε υπογράψει τη θανατική της καταδίκη. Αυτή η δημοκρατικού χαρακτήρα αντίσταση της Ευρώπης είναι βαθύτερη και σχεδόν ενστιχτώδικη, καθώς λίγο πριν από τη συνεδρίαση του Γιούρογκρουπ όλες οι πολιτικές ομάδες του Ευρωκοινοβουλίου, που είναι στην πλειοψηφία του αντίθετο με τις πολιτικές λιτότητας στις οποίες πρωταγωνιστεί η Γερμανία, τάχθηκαν σύσσωμες ενάντια στο αίτημα που υπέβαλε ο Γλέζος στο Ευρωκοινοβούλιο για γερμανικές αποζημιώσεις σαν «επιστροφή στο παρελθόν και στην εθνικιστική αντιπαράθεση». Τελικά το μόνο που πέτυχε η συριζέικη διπλωματία της ευρωπαϊκής διάσπασης ήταν να ενώσει όλη την Ευρωζώνη εναντίον της.

Πίσω από τις πατριωτικές κορώνες η αντιευρωπαϊκή στρατηγική της χιτλερικής υπερδύναμης

Τι σημαίνουν αυτά; Σημαίνουν μήπως ότι κάνουν κάποιο θανάσιμο λάθος οι διψασμένοι για μεγαλοαστική εξουσία αλλά από ταξική καταγωγή μικροαστοί συριζαίοι, και θα αναγκαστούν να κάνουν τελικά μια μεγαλοπρεπή κωλοτούμπα; Ή μήπως αντίθετα θα απειλήσουν ως το τέλος την ΕΖ με μια απειλή χρεοκοπίας της Ελλάδας φτάνοντας ακόμα και μέχρι ένα bankrun ή και ένα κλείσιμο για μέρες των ελληνικών τραπεζών, ώστε τελικά, την τελευταία στιγμή να μπορέσουν οι  Ομπάμα, η Κίνα και οι υπόλοιποι BRICS με τη βοήθεια του φιλικού τους Ντράγκι , που έχει πετύχει πλατειές αντιγερμανικές συμμαχίες μέσα στην ΕΚΤ, να ζητήσουν έναν έξω από τους ευρωπαϊκούς κανόνες συμβιβασμό με την Ελλάδα; Σε μια τέτοια έκτακτη συνθήκη ίσως οι κάθε λογής Γιουνκέρ,  Ολάντ, Ρέντσι, Φάιμαν, αποτολμήσουν να βγουν με μια άλλη γραμμή θέτοντας σε δοκιμασία την ενότητα της ΕΖ. Σε αυτήν την κατεύθυνση βοηθάει η πλαστή διάσπαση της κυβέρνησης σε μια «ρεφορμιστική» τάση (Δραγασάκης, Βαρουφάκης) και σε μια «επαναστατική» (Λαπαβίτσας, Λαφαζάνης). Ειδικά σε ότι αφορά την Κίνα θυμίζουμε ότι όταν ο Σόυμπλε έχοντας πίσω του το μεγαλύτερο μέρος της ΕΖ το 2011 ήταν υπέρ μίας, με μεγάλα οικονομικά ανταλλάγματα, εξόδου της Ελλάδας από την ΕΖ, η διπρόσωπη πρώην σταζίτισσα Μέρκελ έβαλε βέτο, επικαλούμενη την απειλή της Κίνας ότι θα αποσύρει τα ομόλογά της από την ΕΖ αν δεν μείνει μέσα σε αυτήν η Ελλάδα. Πάντως η τακτική της περικύκλωσης της ΕΖ από ΗΠΑ και BRICS ήδη δοκιμάζεται σήμερα με τα ταξίδια των Λαφαζάνη και Τσίπρα στην Κίνα και βέβαια του Κοτζιά στη Ρωσία.

Δεν μπορούμε να ξέρουμε σήμερα ως που θα φτάσει η κυβέρνηση Τσίπρα.  Αυτό θα εξαρτηθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό από το πόσο θα αντισταθεί στα διασπαστικά της σχέδια η Ευρώπη. Ακόμα και αν σταματήσει αύριο η σύγκρουση που έχουν ξεκινήσει με την ΕΕ, ήδη αυτή έχει προκαλέσει μία μεγαλύτερη αιμορραγία, ένα μεγαλύτερο ακόμα σαμποτάρισμα της οικονομίας της χώρας. Το σίγουρο είναι ότι η κυβέρνηση αυτή δεν αυτοσχεδιάζει και πάντως δεν αυτοσχεδιάζει μόνη της. Δεν ήρθε μόνη της στην εξουσία και ακόμα περισσότερο δεν κάνει και δεν μπορεί να κάνει μόνη της πανευρωπαϊκή και παγκόσμια πολιτική και να κόβει την ανάσα όλου του πλανήτη χωρίς τις κατάλληλες πλάτες. Αυτές τις μεγάλες δουλειές μπορεί να τις οργανώνει και να τις καθοδηγεί ο προστάτης της, η ρώσικη διπλωματία, η καλύτερη του κόσμου, όπως έλεγε κιόλας για την τσαρική εποχή ο Μαρξ.

Πάντως τα δεδομένα που μας προσφέρουν οι πρόσφατες εξελίξεις δείχνουν ότι πλέον η Ρωσία έχει αλλάξει τη στρατηγική της στην Ευρώπη, οπότε και τη στρατηγική της με την Ελλάδα. Λέγαμε ως τώρα ότι η Ρωσία ήθελε την Ελλάδα σαν Δούρειο ίππο μέσα στην Ευρώπη, και την είχε σαν τέτοια και βοηθήθηκε πολύ από αυτή τη λειτουργία της. Χάρη σε αυτή την κρυφή της σύμμαχο μέσα στην ΕΕ η Ρωσία κράτησε για τόσα χρόνια έξω από την Ευρώπη και την Τουρκία και τη Δημοκρατία της Μακεδονίας (αυτό ήταν το νόημα του «εθνικού κινήματος» για το όνομα), υπέταξε την κάποτε ανεξάρτητη Σερβία και τελικά της άνοιξε το δρόμο προς την ΕΕ. Χάρη στην οργανωμένη και ατέλειωτη χρεοκοπία της Ελλάδας η Ρωσία προκάλεσε τη μεγάλη πιστωτική κρίση του Ευρωπαϊκού Νότου το 2010 που με τη σειρά της οδήγησε στην παρατεταμένη στασιμότητα της ευρωπαϊκής οικονομίας και στη συνεχιζόμενη όξυνση της αντίθεσης Βορρά-Νότου.

Αλλά ο Δούρειος ίππος παύει να είναι τέτοιος όταν έρθει η ώρα της μεγάλης επίθεσης στην Τροία οπότε μετατρέπεται σε μια κανονική πολεμική μηχανή. Η αρχή της ανοιχτής επίθεσης στην Τροία-Ευρώπη είναι η ρώσικη εισβολή στην Ουκρανία. Εδώ ακριβώς για πρώτη φορά η Ρωσία χρησιμοποίησε και φανέρωσε στην έκπληκτη Ευρώπη τους ανθρώπους της στην Ελλάδα στη Σύνοδο των ΥΠΕΞ της ΕΕ του Φλεβάρη για να αποτρέψει την κλιμάκωση των κυρώσεων της ΕΕ κατά της Ρωσίας. Ο νέος υπουργός εξωτερικών Κοτζιάς ψήφισε τότε το έλασσον, δηλαδή τις υπάρχουσες κυρώσεις κατά της Ρωσίας και, απειλώντας έμμεσα με ελληνικό βέτο, κατάφερε να εμποδίσει τις σχεδιαζόμενες νέες μεγαλύτερες κυρώσεις κατά τη Ρωσίας. Έτσι η Ελλάδα έγινε ασπίδα της Ρωσίας, αλλά ταυτόχρονα κάηκε για πάντα σαν δούρειος ίππος. Από δω και μπρος για όσο διάστημα καταφέρει και μείνει μέσα στην ΕΕ και στην ΕΖ η Ελλάδα των πρακτόρων και των φίλων της Ρωσίας θα είναι τουλάχιστον ύποπτη για συνεργασία με τον κύριο εχθρό της Ευρώπης και η μοίρα της μέσα σε αυτήν θα είναι δεμένη με το βαθμό της ευρωπαϊκής άμυνας απέναντι σε αυτόν. Μόνο, που η φασιστική Ρωσία θα θεωρείται όλο και περισσότερος ένας εξωτερικός εχθρός και οι ελληνικές κυβερνήσεις σαν εσωτερικός εχθρός και προδότης της Ευρώπης, δηλαδή ό,τι το χειρότερο.

Πατριωτισμός σήμερα σημαίνει πάνω απ’ όλα αποκάλυψη και πολιτική συντριβή των σαμποταριστών

Μια τέτοια επίσημη ελληνική πολιτική που κάνει κακό στους άλλους λαούς και πιο πολύ στον ίδιο το λαό της, τον οποίο βασανίζει υλικά και τον κομπλεξάρει και τον εκθέτει ηθικά, εμείς ποτέ δεν θα την υποστηρίξουμε. Τη χώρα μας μπορούμε να την υποστηρίξουμε στ' αλήθεια μόνο αν αποκαλύψουμε στο λαό και τσακίζουμε αυτούς που την κυβερνούν και φέρουμε μέσα από σκληρό και παρατεταμένο αγώνα τις αληθινές λαϊκές, δημοκρατικές και πατριωτικές δυνάμεις της χώρας στην εξουσία. Η παλιά κνίτικη ομάδα που μόλις ήρθε στην εξουσία, ήρθε λέγοντας ψέματα στο λαό ότι θα του δώσει αξιοπρέπεια, ψωμί και ελευθερία, και όχι ταπείνωση, πείνα και υποτέλεια, και κυρίως δεν είπε σε αυτόν τον γενικά δημοκρατικό στις διαθέσεις του λαό ότι τελικά θα τον πετάξει έξω από τη δημοκρατική Ευρώπη για να τον πάει στο ρωσοκινεζικό φρικτό κάτεργο και τελικά σφαγείο.

Στο βασικό σημείο που αυτοί οι τύποι καταφέρνουν και κοροϊδεύουν το λαό είναι που σηκώνουν εδώ και χρόνια τη σημαία της φιλανθρωπίας για να ζητήσουν νέα δανεικά από την ΕΖ για να ζήσουν τάχα και να ανασάνουν οι τσακισμένοι κάτοικοι της χώρας. Ακόμα διακηρύσσουν ότι θέλουν να πετύχουν την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, και να χτυπήσουν το μεγάλο πλούτο και τη διαφθορά. Καταλήγουν ότι όλα αυτά τα καλά πράγματα δεν τα θέλουν οι διεφθαρμένοι και άπληστοι δανειστές και απειλούν όποιον Έλληνα δεν σταθεί στο πλευρό τους σε αυτόν τον ιερό σκοπό ότι είναι νέτα σκέτα ένας προδότης, εχθρός του λαού.

Μα όλα αυτά τα προβλήματα δεν χρειάζονται ούτε ένα ευρώ από καμιά τρόικα για να λυθούν. Η ανάπτυξη στην Ελλάδα δεν θέλει δανεικά όπως επαναλαμβάνει το μπλοκ των σαμποταριστών που έχει μαζί του όλους τους άσχετους με την ελληνική πραγματικότητα κεϋνσιανούς οικονομολόγους των Δύσης και κυρίως των ΗΠΑ. Η ανάπτυξη είναι ένα καθαρά πολιτικό ζήτημα στην Ελλάδα των σαμποτέρ και μπορεί να απελευθερωθεί σε χρόνο μηδέν απλά αν επιτραπούν πολιτικά οι παραγωγικές, ιδιαίτερα οι μεγάλες βιομηχανικές επενδύσεις στην Ελλάδα, δηλαδή αν επιτραπεί αξιοποιηθεί το ντόπιο και ευρωπαϊκό κεφάλαιο, ιδιωτικό ή κρατικό που εδώ και χρόνια παλεύει να επενδύσει και πάντα εμποδίζεται από το πολυπρόσωπο και πολυκλαδικό σαμποτάζ των ρωσόδουλων. Μόνο αν οι σαμποτέρ νικηθούν πολιτικά θα υπάρξει αμέσως δουλειά, ανθρώπινοι μισθοί, και αξιοπρέπεια για εκατοντάδες χιλιάδες και εκατομμύρια ανέργους και εργαζόμενους και ο διψασμένος για παραγωγή κρανίου τόπος θα γίνει μια κανονική χώρα.

Αυτό που θέλει η κυβέρνηση να αποσπάσει από την τη Ευρώπη σαν πράξη φιλανθρωπίας, είναι χρήμα για να εξαγοράσει τις πιο χτυπημένες οικονομικά μάζες, δίχως να τους δίνει δουλειά αφού θα συνεχίζει να κάνει σαμποτάζ. Θέλει δηλαδή να μπορεί να καθησυχάζει και να εξαρτά αυτές τις μάζες ώσπου να σταθεροποιήσει την εξουσία της στο κράτος. Είναι χαρακτηριστικό πως καταργεί το δικαίωμα αυτού του λαού να δουλέψει την ώρα που τον κατεβάζει στους δρόμους τάχα για αξιοπρέπεια. Υπάρχει τίποτα πιο εξοργιστικό από το ότι η πρώτη πράξη της κυβέρνησης Τσίπρα ήταν να σταματήσει τις λίγες μεγάλες επενδύσεις που είχαν επιτρέψει οι ευρωπαιοφανείς σαμποταριστές ηγέτες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ στα πέντε χρόνια της κρίσης: Σταμάτημα της εξόρυξης χρυσού, των γεωτρήσεων στα απέραντα θαλάσσια οικόπεδα, της επένδυσης του Ελληνικού, των 14 αεροδρομίων κλπ.

Έχουμε λοιπόν να κάνουμε με τρομερούς υποκριτές και αντιστροφείς της αλήθειας. Όταν αυτοί μιλάνε για ανακούφιση των φτωχών απλά βρίσκουν ένα πρόσχημα για να συσπειρώσουν το λαό που οι ίδιοι του στέρησαν τη δουλειά ή του μείωσαν με αυτόν τον τρόπο το μισθό και να τον βάλουν να εκστρατεύσει ενάντια στην Ευρώπη. Ενάντια σε μια Ευρώπη, που ο αστικός εκμεταλλευτικός της χαρακτήρας δεν έχει ούτε κατά διάνοια σε τέτοιο βαθμό εξαθλιώσει τους πληθυσμούς της, ούτε έχει εξαφανίσει κάθε εργασιακό δικαίωμα τους μέσα σε κινέζικα γκέτο και μικρομάγαζα, ούτε τους έχει αφήσει στα χέρια των ναζιστικών συμμοριών και της πιο άκαρδης, αδιάφορης και διεφθαρμένης γραφειοκρατίας. Αλλά και όταν αυτή η κυβέρνηση μιλάει για πάλη ενάντια στη διαφθορά εννοεί, όπως πάντα έκανε σαν κόμμα της αντιπολίτευσης, επιλεκτική αναζήτηση της διαφθοράς για να συντρίψει τους εχθρούς της και πλήρης ελευθερία στους φίλους της τους ανατολικούς κρατικούς κομπραδόρους και αποικιοκράτες καπιταλιστές, τύπου Μπόμπολα, Κόκκαλη, ΚΟΣΚΟ, Γκάζπρομ κλπ. να λεηλατούν τη χώρα.

Να γιατί κανείς μας δεν πρέπει να στηρίξει αυτήν την κυβέρνηση στην πολεμική και εθνοφασιστικού τύπου εκστρατεία της ενάντια στην ΕΖ και την ΕΕ γενικότερα. Ό,τι εισπράξει ο ελληνικός λαός από τους δανειστές κάτω από αυτές τις συνθήκες θα είναι χρήματα για να εξαγοραστεί από τους χειρότερους φασίστες και δυνάστες της γης και να τους ακολουθήσει στη μεγάλη νύχτα της δικτατορίας και του κανιβαλικού πολέμου που ετοιμάζουν. Κανένας δημοκρατικός άνθρωπος δεν πρέπει να συμμετέχει στα νέα τους συλλαλητήρια, που στο μέλλον θα αφήσουν πιο μεγάλη ντροπή στο έθνος από όση έχουν αφήσει εκείνα του μακεδονικού. Κανείς δεν έχει ποτέ ταπεινώσει αυτό το λαό τόσο πολύ όσο αυτοί που του καυχιούνται διαρκώς πως του προστατεύουν την περηφάνια.

Οι Σαμαράς - Βενιζέλος παραδίνουν την εξουσία στον ΣΥΡΙΖΑ για λογαριασμό του ρώσικου αφεντικού

ΟΧΙ ΣΤΑ ΚΑΘΕΣΤΩΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ - ΔΗΛΩΣΗ ΣΤΗΡΙΞΗΣ ΤΗΣ ΟΑΚΚΕ ΣΤΗΝ ΚΑΛΠΗ

Σε κάθε περίπτωση καμία ψήφο στη ναζιστική «Χρ. Αυγή» και στον ΣΥΡΙΖΑ

Οι προ­βο­κα­τό­ρι­κες η­γε­σί­ες κυ­βέρ­νη­σης και α­ντι­πο­λί­τευ­σης πά­νε τη χώ­ρα για άλ­λη μια φο­ρά σε πρό­ω­ρες ε­κλο­γές. Αυ­τές οι ε­κλο­γές έρ­χο­νται σε μί­α πε­ρί­ο­δο που βρί­σκει πε­ρισ­σό­τε­ρο φθαρ­μέ­να α­πό πο­τέ τα κλασ­σι­κά κυ­βερνη­τι­κά κόμ­μα­τα της ΝΔ και του ΠΑ­ΣΟΚ, που έ­χουν συγκε­ντρώ­σει, και δί­καια, τη με­γά­λη δυ­σα­ρέ­σκεια του λα­ού για τα δει­νά που περ­νά­ει σή­με­ρα.  Ε­πί­σης, πο­τέ άλ­λο­τε αυ­τά τα κόμ­μα­τα δεν ή­ταν τό­σο υ­πο­ταγ­μέ­να στους ρω­σό­δου­λους που έ­χουν ε­γκα­τα­στα­θεί στην η­γε­σί­α τους τα τε­λευ­ταί­α χρό­νια με­τά α­πό αλ­λεπάλ­λη­λες και πραξι­κο­πη­μα­τι­κές εκ­κα­θα­ρί­σεις και πο­τέ δεν ή­ταν πιο διαβρω­μέ­να α­πό την ι­δε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κή γραμ­μή του σο­σιαλ­φα­σι­σμού.

Έ­τσι τώ­ρα ε­τοι­μά­ζε­ται να α­να­λά­βει κυ­βερ­νη­τι­κό ρό­λο έ­να  κόμ­μα που δεν έ­χει α­πλά έ­ναν σο­σιαλ­φα­σί­στα  και ρω­σό­δου­λο αρ­χη­γό, ό­πως η ΝΔ και το ΠΑ­ΣΟΚ, αλ­λά τέ­τοια εί­ναι σχε­δόν ό­λα τα η­γε­τι­κά στε­λέ­χη του και τα πε­ρισ­σότε­ρα με­σαί­α στε­λέ­χη του. Αυ­τό ση­μαί­νει ό­τι αν έρ­θει στην ε­ξου­σί­α ο ΣΥΡΙ­ΖΑ θα γί­νει μια αρ­νη­τι­κή ποιο­τι­κή αλ­λα­γή για­τί θα ε­γκα­τα­στα­θεί στη χώ­ρα έ­νας πλα­τύς  σο­σιαλ­φα­σι­στι­κός κρα­τι­κός μη­χα­νι­σμός που θα βρί­σκε­ται σε κά­θε πό­ρο της κοι­νω­νί­ας, που θα ε­πι­διώ­ξει να κά­τσει στο σβέρ­κο του λα­ού για τα κα­λά και να κα­ταρ­ρα­κώ­σει την ε­λά­χι­στη δη­μο­κρα­τί­α που υ­πάρ­χει ακό­μα στη χώ­ρα.  

Η Ο­ΑΚ­ΚΕ δεν θα συμ­με­τέ­χει σε αυ­τές τις ε­κλο­γές λό­γω του δυ­σβά­σταχτου οι­κο­νο­μι­κού βά­ρους

Σε αυ­τή την κρί­σι­μη ε­κλο­γι­κή μά­χη που θα διε­ξα­χθεί σε συν­θή­κες χρε­ω­κο­πί­ας, δυ­να­μώ­μα­τος του σα­μπο­τάζ των πα­ρα­γω­γι­κών δυ­νά­με­ων, με­γα­λύ­τερης υ­πο­δού­λω­σης της χώ­ρας στα ρω­σο­κι­νέ­ζι­κα α­φε­ντι­κά και ε­πί­θε­σης του φαιο-«κόκ­κι­νου» με­τώ­που, η Ο­ΑΚ­ΚΕ δεν θα μπο­ρέ­σει να συμμε­τέ­χει με το δι­κό της ψη­φο­δέλ­τιο για­τί δεν μπο­ρεί να α­ντα­πο­κρι­θεί στο δυ­σβά­στα­χτο οι­κονομι­κό βά­ρος που ση­μαί­νει έ­να πα­νελ­λα­δι­κό ε­κλο­γι­κό κα­τέ­βα­σμα.

Η Ο­ΑΚ­ΚΕ έ­χει δώ­σει το πα­ρόν σε ό­λες σχε­δόν τις ε­κλο­γι­κές μά­χες α­πό την ί­δρυ­σή της μέ­χρι σή­με­ρα για δύ­ο λό­γους: ο πρώ­τος εί­ναι να δώ­σει τη δυ­να­τό­τη­τα σε ό­σους έ­χουν πει­στεί α­πό την πο­λι­τι­κή της γραμ­μή να το δη­λώ­σουν με την ψή­φο τους στις ε­κλο­γές, να με­τρή­σει την α­πή­χη­ση της γραμ­μής της και να κα­τα­γρά­ψει την πα­ρου­σί­α της στον πο­λι­τι­κό χώ­ρο. Ο δεύ­τε­ρος και κυ­ριό­τε­ρος εί­ναι ό­τι μόνο αυ­τή η ε­κλο­γι­κή κά­θο­δος δί­νει στην Ο­ΑΚ­ΚΕ φω­νή στα τη­λε­ο­πτι­κά κα­νά­λια, α­πό τα ο­ποί­α εί­ναι α­πο­κλει­σμέ­νη ό­λο τον υ­πό­λοι­πο χρό­νο, για να α­κου­στεί η γραμ­μή της πα­νελ­λα­δι­κά και να γί­νει γνω­στή σε πολ­λούς αν­θρώ­πους που δεν θα εί­χαν πο­τέ τη δυ­να­τό­τη­τα να μά­θουν για αυ­τήν με άλ­λο τρό­πο. Αυ­τή η δυ­να­τό­τη­τα πα­νελ­λα­δι­κής πα­ρέμ­βα­σης έ­χει με­ρι­κά μό­νο υ­πο­κα­τα­στα­θεί τα τε­λευ­ταί­α χρό­νια α­πό το ί­ντερ­νετ, με δε­δο­μέ­νο ό­τι εί­ναι μι­κρό το πο­σο­στό ό­σων ε­νη­με­ρώ­νο­νται α­πό το ί­ντερ­νετ σε σχέ­ση με αυ­τούς που ε­νη­με­ρώ­νο­νται α­πό την τη­λε­ό­ρα­ση.

Ω­στό­σο, οι αλ­λε­πάλ­λη­λες ε­κλο­γι­κές μά­χες των τε­λευ­ταί­ων ε­τών, με τε­λευ­ταί­α τη μά­χη των ευ­ρω­ε­κλο­γών που έ­γι­νε μό­λις πριν λί­γους μή­νες το Μά­η του 2014, κά­νουν α­δύ­να­τη οι­κο­νο­μι­κά τη συμ­με­το­χή μας σε αυ­τές τις ε­κλο­γές. Ή­δη το οι­κο­νο­μι­κό πρό­βλη­μα ή­ταν ο­ξυ­μέ­νο και για τις ευ­ρω­ε­κλο­γές του 2014 για­τί εί­χαν έ­να συ­νο­λι­κό κό­στος πε­ρί­που 25.000 Ευ­ρώ που βγή­κε με αι­μα­τη­ρές θυ­σί­ες συ­ντρό­φων και φί­λων, και με την α­νά­λη­ψη ε­νός χρέ­ους που α­κό­μα μας βα­ραί­νει. Το οι­κο­νο­μι­κό κό­στος της συμ­με­το­χής σε αυ­τές τις ε­κλο­γές έ­χει γί­νει σή­με­ρα α­κό­μα πιο δυ­σβά­στα­χτο. Α­πό τη μια τα ορ­γα­νω­μέ­να μέ­λη, οι επιρ­ρο­ές και οι φί­λοι της Ο­ΑΚ­ΚΕ εί­ναι κυ­ρί­ως ερ­γά­τες, ερ­γα­ζό­με­νοι, συ­ντα­ξιού­χοι και ά­νερ­γοι που έ­χουν ό­πως και ο υ­πό­λοι­πος λα­ός πλη­γεί α­πό την οι­κονο­μι­κή κρί­ση. Α­πό την άλ­λη η ση­με­ρι­νή με­γά­λη α­πή­χη­ση της γραμ­μής της Ο­ΑΚ­ΚΕ που φαί­νε­ται έ­ντο­να ε­κεί που κι­νεί­ται σε με­γα­λύ­τε­ρο α­ριθ­μό αν­θρώ­πων, δη­λα­δή μέ­σω της ι­στο­σε­λί­δας της στο ί­ντερ­νετ, δεν έ­χει εκ­φρα­στεί μέ­χρι σή­με­ρα πρα­κτι­κά και ορ­γα­νω­τι­κά, ο­πό­τε δεν έ­χει εκ­φρα­στεί και σε ε­πί­πε­δο οι­κο­νο­μι­κής ε­νί­σχυ­σης. Ω­στό­σο, αυ­τή η α­ντί­φα­ση δεν μπο­ρεί να συ­νε­χί­ζε­ται για πο­λύ α­κό­μη. Στην πε­ρί­ο­δο που δια­νύ­ου­με το σά­πιο δια­κομ­μα­τι­κό κα­θεστώς μοι­ραί­α θα α­πο­κα­λύ­πτε­ται κά­θε μέ­ρα και πε­ρισ­σό­τε­ρο. Ι­διαί­τε­ρα αυ­τό ι­σχύ­ει για την ψευ­το­α­ρι­στε­ρά και αυ­τή τη δια­δι­κα­σί­α θα την ε­πι­τα­χύ­νει ραγδαί­α η πλή­ρης α­πο­κά­λυ­ψη και α­πο­γύ­μνω­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που θα έρ­θει ό­ταν αυτός α­να­λά­βει κυ­βερ­νη­τι­κή ε­ξου­σί­α.

Ή­δη έ­χει αρ­χί­σει να γί­νε­ται συ­νεί­δη­ση στους δη­μο­κρά­τες ό­τι η Ο­ΑΚΚΕ εί­ναι ο μό­νος ορ­γα­νω­μέ­νος πυ­ρή­νας α­ντί­στα­σης στη φαιο-«κόκ­κι­νη» λαί­λαπα, ό­πως φά­νη­κε α­πό την πλα­τιά δια­κί­νη­ση στο ί­ντερ­νετ της καταγ­γε­λί­ας της φα­σι­στι­κής ε­πί­θε­σης στην Athens Voice, ό­πως και του άρθρου για την κα­θε­στω­τι­κή ε­πι­χεί­ρη­ση η­ρω­ο­ποί­η­σης του Ρω­μα­νού. Το ί­διο φαι­νό­με­νο μιας δη­μο­κρα­τι­κής συσπεί­ρω­σης γύ­ρω α­πό την Ο­ΑΚ­ΚΕ εί­χε πα­ρα­τη­ρη­θεί με την κα­ταγ­γε­λί­α της ρώ­σικης ει­σβο­λής στην Ου­κρα­νί­α και την εκ­δή­λω­ση δια­μαρ­τυ­ρί­ας έ­ξω α­πό τη ρώ­σικη πρε­σβεί­α. 

Ό­χι στα κα­θε­στω­τι­κά κόμ­μα­τα - Δή­λω­ση στή­ρι­ξης της Ο­ΑΚ­ΚΕ στην κάλπη

Το ό­τι η Ο­ΑΚ­ΚΕ δεν θα συμ­με­τέ­χει σε αυ­τές τις ε­κλο­γές με ψη­φο­δέλ­τιο δεν ση­μαί­νει ό­τι θα εί­ναι α­πού­σα α­πό την ε­κλο­γι­κή μά­χη, ού­τε ό­τι μας εί­ναι α­διά­φο­ρη η έκ­βα­σή της. Θα ε­πι­διώ­ξου­με την πα­ρέμ­βα­σή μας σε αυ­τή με όλα τα μέ­σα προ­πα­γάν­δι­σης που έ­χου­με στη διά­θεσή μας για να α­πο­κα­λύ­ψου­με στο λα­ό τα βρώ­μι­κα παι­χνί­δια των προ­βο­κα­τό­ρων του κα­θε­στώ­τος, τον πο­λι­τικό χα­ρα­κτή­ρα των κομ­μα­τι­κών η­γε­σιών που διεκ­δι­κούν την ψή­φο του, και να κα­ταγ­γεί­λου­με την κα­τα­στρο­φή και το φα­σι­σμό που ε­τοι­μά­ζουν για να μπο­ρέσουν να πα­ρα­δώσουν τη χώ­ρα στα ρώ­σι­κα α­φε­ντι­κά και στους συμ­μά­χους τους. Ταυ­τό­χρο­να κα­λού­με ό­σους μας έ­χουν ψη­φί­σει σε προ­η­γού­με­νες ε­κλο­γές και ό­σους θα ή­θε­λαν να μας ψη­φί­σουν σε αυ­τές, να πά­ρουν έ­να λευ­κό ψη­φο­δέλ­τιο να γρά­ψουν πά­νω Ο­ΑΚ­ΚΕ και να το ρί­ξουν στην κάλ­πη. Πα­ρ’ ό­λο που τυ­πι­κά αυ­τό με­τρά­ει σαν έ­να ά­κυ­ρο ψη­φο­δέλ­τιο, εί­ναι μί­α πο­λι­τι­κή δή­λω­ση στή­ρι­ξης της Ο­ΑΚ­ΚΕ σε κά­θε άν­θρω­πο που βρίσκε­ται γύ­ρω μας, σε κά­θε άν­θρω­πο που ζυ­μώ­νου­με τη γραμ­μή μας και που ση­μαί­νει ό­τι δεν θε­ω­ρού­με κα­νέ­να α­πό τα γνω­στά κόμ­μα­τα που κα­τε­βαί­νουν στις ε­κλο­γές θε­τι­κό, προ­ο­δευ­τι­κό και δη­μο­κρα­τικό ε­πει­δή η η­γε­σί­α του θα εί­ναι έ­να βρώ­μι­κο κομ­μά­τι του βρώ­μι­κου κα­θεστώτος.

Αυ­τή η στά­ση εί­ναι μια στά­ση ε­μπι­στο­σύ­νης στην Ο­ΑΚ­ΚΕ ι­διαί­τε­ρα ε­πει­δή δεν μπο­ρεί να κα­τε­βεί τις ε­κλο­γές. Γι’ αυ­τό κα­λού­με τους φί­λους μας να τη συ­ζη­τά­νε, να τη ζυ­μώ­νουν και να τη δια­δώ­σουν πλα­τιά, ε­νώ βέ­βαια αυ­τό θα κά­νου­με και κε­ντρι­κά α­πό το ί­ντερ­νετ .   Για­τί το βα­σι­κό που με­τρά­ει πιο πο­λύ δεν εί­ναι να δεί­ξει  η Ο­ΑΚ­ΚΕ την α­πή­χη­σή της σε ψή­φους, αλ­λά να διατη­ρή­σει και να αυ­ξή­σει την ορ­γα­νω­τι­κή της δύ­να­μη.   

Στις ση­με­ρι­νές δη­λα­δή συν­θή­κες κά­θε ψή­φος στα κοι­νο­βου­λευ­τι­κά κόμ­μα­τα και τους ε­ξω­κοι­νο­βουλευ­τι­κούς κο­λα­ού­ζους του εί­ναι μί­α ψή­φος που ε­νι­σχύ­ει το δια­κομ­μα­τι­κό σύ­στη­μα κο­ρυ­φής και το κα­θε­στώς που έ­χει κατα­στρέ­ψει και θα συ­νε­χί­σει να κα­τα­στρέ­φει τη χώ­ρα μέ­σα α­πό το σα­μπο­τάζ της βιο­μη­χα­νί­ας και των πα­ρα­γω­γι­κών δυ­νά­με­ων. Αυ­τή την πο­λι­τι­κή α­κο­λούθη­σαν ε­δώ και δε­κα­ε­τί­ες οι ρω­σό­δου­λες η­γε­σί­ες που ε­γκα­τα­στά­θη­καν σε ΠΑ­ΣΟΚ - ΝΔ α­πό κοι­νού με τα ψευ­το­α­ρι­στε­ρά α­νοι­χτά ρω­σό­δου­λα κόμ­μα­τα ψευ­τοΚ­ΚΕ και ΣΥΝ (Σύ­ρι­ζα). Εί­ναι αυ­τή η πο­λι­τι­κή που χρε­ω­κό­πη­σε τη χώ­ρα και έ­φε­ρε την κρί­ση και τα μνη­μό­νια που τώ­ρα οι ε­γκλη­μα­τί­ες η­γέ­τες κυ­βέρ­νη­σης και α­ντι­πο­λί­τευ­σης φορ­τώ­νουν στους ευ­ρω­παί­ους δα­νει­στές. Ό­μως α­πο­δει­κνύ­εται ό­τι οι ευ­ρω­παί­οι δα­νει­στές που ευ­χα­ρί­στως υ­πο­γρά­φουν τα μέ­τρα πεί­νας και α­φή­νουν πά­ντα πο­λι­τι­κά α­λώ­βη­τους τους σα­μπο­τα­ρι­στές, δεν εί­ναι αυ­τοί που α­γο­ράζουν τζά­μπα την κα­τε­στραμ­μέ­νη χώ­ρα ό­πως ι­σχυ­ρί­ζο­νταν οι δημα­γω­γοί του κα­θε­στώ­τος. Α­πο­δει­κνύ­ε­ται ό­τι η κα­τα­στρο­φή που φέρ­νουν στη χώ­ρα οι σα­μπο­τα­ρι­στές α­νοί­γει το δρό­μο στους κρα­τι­κο-ο­λι­γάρ­χες της Ρω­σί­ας και της συμ­μά­χου της Κί­να που α­γο­ρά­ζουν πα­νά­κρι­βη τουριστι­κή γη, λιμά­νια, σι­δη­ρο­δρό­μους, βιο­μη­χα­νί­ες α­κό­μη και των Ο­ΠΑΠ γα να ε­λέγ­ξουν τους ο­πα­διο­κύς στρα­τούς. Μά­λι­στα, μέ­σα στην κρί­ση σύσ­σω­μο το κα­θε­στώς πα­ρα­χώρη­σε τον έ­λεγ­χο των με­γα­λύ­τε­ρων τρα­πε­ζών, δη­λα­δή ου­σια­στι­κά τον έ­λεγ­χο των κα­τα­χρε­ω­μέ­νων ελ­λη­νι­κών ε­πι­χει­ρή­σε­ων, σε ρώ­σι­κα και ρω­σό­φι­λα κε­φά­λαια (Πει­ραιώς-Νέ­σις, Άλ­φα -Κα­τάρ, και πιο πρό­σφα­τα πά­τη­σε το πό­δι του στην Eurobank ο Μυ­τι­λη­ναί­ος). Προ­η­γού­με­να το ί­διο κα­θε­στώς εί­χε φρο­ντί­σει να δυ­να­μώ­σει στην οι­κο­νο­μί­α τη ρω­σό­δου­λη νέ­α κρα­τι­κή ο­λι­γαρ­χί­α (Κόκ­καλης, Μπό­μπολας, Μυ­τι­λη­ναί­ος, Κο­πε­λού­ζος, Γερ­μα­νός κλπ).

Το πό­σο συ­ντο­νι­σμέ­να λει­τουρ­γεί το δια­κομ­μα­τι­κό σύ­στη­μα κο­ρυφής υ­πέρ των νέ­ων α­φε­ντι­κών α­πο­δει­κνύ­ε­ται α­πό το ε­ξής: Ε­νώ βρί­σκο­νταν σε εξέ­λι­ξη οι ψη­φο­φο­ρί­ες για την ε­κλο­γή του Προ­έ­δρου της Δη­μο­κρα­τί­ας, στις 21/12, πέ­ρα­σε στα μου­λω­χτά στη Βου­λή η σκαν­δα­λώ­δης τρο­πο­λο­γί­α για την ε­πέ­κτα­ση της δου­κτη­τι­κής Cosco, δη­λα­δή του φα­σι­στι­κού κρα­τι­κού κι­νέ­ζι­κου μο­νο­πώλιου στο λι­μά­νι του Πει­ραιά. Με αυ­τήν την τρο­πο­λο­γί­α πα­ρα­δί­νουν σχε­δόν τζά­μπα και χω­ρίς δια­γω­νι­σμό στην Cosco την προ­βλή­τα Ι­Ι­Ι ε­νώ της κά­νουν σκό­ντο και στο ε­νοί­κιο που δί­νει στην προ­βλή­τα Ι­Ι στην ο­ποί­α ή­δη έ­χει ε­γκα­τα­σταθεί με­τα­τρέ­πο­ντας τη σε ερ­γα­σια­κό κά­τερ­γο. Αυ­τό το σκάν­δα­λο θά­φτη­κε στα ψι­λά μέ­σα στη σιω­πή ό­λων των κομ­μά­των. Ι­διαί­τε­ρα ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που υ­ποκρι­τικά στη Βου­λή τά­χθη­κε κα­τά της τρο­πο­λο­γί­ας δεν ξε­σή­κω­σε κα­νέ­να θό­ρυ­βο για να μην πε­ρά­σει σαν α­νερ­χό­με­νη ε­ξου­σί­α. Σε κα­νέ­να λό­γο α­πό αυ­τούς που α­λαζο­νι­κά βγά­ζει σή­με­ρα ο Τσί­πρας υ­πο­χό­με­νος τά­χα ό­τι θα σκί­σει τα μνη­μό­νια, και με­τα­δί­δουν ό­λες οι τη­λε­ο­ράσεις δεν κα­ταγ­γέλ­θη­κε αυ­τή η συμ­φω­νί­α που δεν θα πά­ει ού­τε για σκί­σι­μο ού­τε καν για “ε­πα­να­δια­πραγ­μά­τευ­ση”. 

Γι’ αυ­τό λέ­με ό­τι η στή­ρι­ξη της Ο­ΑΚ­ΚΕ, και με την ψή­φο δή­λω­σης στήρι­ξης στην κάλ­πη, εί­ναι η μο­να­δι­κή α­πο­τε­λε­σμα­τι­κή α­ντί­στα­ση στην κα­τα­στρο­φή της χώ­ρας που δυ­να­μώ­νει ό­λο και πε­ρισ­σό­τε­ρο αυ­τό το κα­θε­στώς ε­ξου­σί­ας.

Σε κά­θε πε­ρί­πτω­ση κα­μί­α ψή­φο στη να­ζι­στι­κή «Χρυσή Αυ­γή» και στον ΣΥΡΙ­ΖΑ

Πρέ­πει ό­μως μέ­σα σε αυ­τές τις συν­θή­κες και με τις δο­σμέ­νες πο­λιτι­κές δυ­νά­μεις να δια­κρί­νου­με α­νά­με­σα σε ό­λα τα κόμ­μα­τα  α­πό που έρ­χε­ται ο με­γα­λύ­τε­ρος κίν­δυ­νος για τη δη­μο­κρα­τί­α στα πλαί­σια της στρα­τη­γι­κής του α­ντι­φα­σι­στι­κού με­τώ­που που μπο­ρεί να κα­θυ­στε­ρή­σει ή και να α­πο­τρέ­ψει τη φαιο”κόκ­κι­νη” δι­κτα­το­ρί­α που ε­τοι­μά­ζουν οι ρώ­σοι σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­στές για να με­τα­τρέ­ψουν τη χώ­ρα σε να­ζι­στι­κή α­ποι­κί­α τους. 

Έ­τσι, σε κά­θε πε­ρί­πτω­ση πρέ­πει να ζυ­μώ­νου­με τη θέ­ση να μην πέ­σει κα­μί­α ψή­φος στο ξε­τσί­πω­τα δο­λο­φο­νι­κό, κρα­τι­κά προ­στα­τευό­με­νο κοι­νο­βουλευ­τι­κό να­ζι­στι­κό κόμ­μα - συμ­μο­ρί­α μα­χαι­ρο­βγαλ­τών, τη “Χρυ­σή Αυ­γή”. Αυ­τήν την προ­στα­τεύ­ει σύσσω­μο το κα­θε­στώς, κυ­ρί­ως η πουλη­μέ­νη στη Ρω­σί­α ψευ­τοα­ρι­στε­ρά (ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ψευ­τοΚ­ΚΕ) και η πιο μαύ­ρη δε­ξιά (Α­ΝΕΛ του Καμ­μέ­νου), για­τί οι χρυ­σαυ­γί­τες εί­ναι δια­κη­ρυγ­μέ­νοι φί­λοι της Μό­σχας, την ο­ποί­α α­γα­πούν όλες οι κα­θε­στω­τι­κές η­γε­σί­ες, α­πό τον Κου­βέ­λη και το Βε­νι­ζέ­λο μέ­χρι το Σαμα­ρά και το Θε­ο­δω­ρά­κη του “Πο­τα­μιού”. Γι’ αυ­τό α­κό­μα και σή­με­ρα που έ­χουν συλλά­βει τους βου­λευ­τές της κά­τω α­πό την πί­ε­ση της ευ­ρω­πα­ϊ­κής και διε­θνούς κοι­νής γνώ­μης, της ε­πι­τρέ­πουν να κα­τε­βαί­νει στις ε­κλο­γές, κου­βα­λά­νε ό­λους τους υ­πό­δι­κους στη Βου­λή για την ψη­φο­φο­ρί­α του προ­έ­δρου της δη­μο­κρατί­ας, και σέρ­νουν α­δι­καιο­λό­γη­τα και για μή­νες τη δί­κη τους μέ­χρι να ξε­χαστεί στις συ­νει­δή­σεις του λα­ού η ε­γκλη­μα­τι­κή τους ρα­τσι­στι­κή βί­α. Την ί­δια στιγ­μή με­τρά­νε τα πο­σο­στά τους στα γκά­λοπ σαν να εί­ναι ένα κα­νο­νι­κό πολι­τι­κό κόμ­μα και για κα­μί­α πο­λι­τι­κή δύ­να­μη, για κα­νέ­να κοι­νο­βου­λευ­τι­κό κόμ­μα, δεν α­πο­τε­λεί ζή­τη­μα πρώ­της γραμ­μής, ό­τι αυ­τοί οι ψυ­χροί δο­λο­φό­νοι του Π. Φύσ­σα, αυ­τοί που ευ­θύ­νο­νται για τις αι­μα­τη­ρές ε­πι­θέ­σεις ε­νά­ντια σε χι­λιά­δες με­τα­νά­στες και ενά­ντια σε δη­μο­κρά­τες και α­ντι­φα­σί­στες, α­κόμα ε­ξα­σφα­λί­ζουν με ά­νε­ση την εί­σο­δό τους στην ε­πό­με­νη Βου­λή. Οι κα­ταγ­γε­λίες για τις φι­λο­χι­τλε­ρι­κές και ρα­τσι­στι­κές τους δια­κη­ρύ­ξεις και για τα εγκλή­μα­τά τους που ή­ταν στην πρώ­τη γραμ­μή της ε­πι­και­ρό­τη­τας για λί­γο μόνο διά­στη­μα με­τά τη σύλ­λη­ψή τους, θά­φτη­καν με­θο­δι­κά μέ­σα στους φα­κέ­λους των δι­κο­γρα­φιών που έ­χουν αρ­χί­σει να μα­ζεύ­ουν σκό­νη.      

Σε κά­θε πε­ρί­πτω­ση ε­πί­σης δεν πρέ­πει να δώ­σουν κα­μί­α ψή­φο στο ΣΥΡΙ­ΖΑ.  Αυ­τό το λέ­με για­τί η αιχ­μή του δό­ρα­τος του κα­θε­στώ­τος της κα­τα­στροφής, οι ι­δε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κοί ε­πι­κε­φα­λής της πο­λι­τι­κής του σα­μπο­τάζ, του φα­σι­σμού, του φι­λο­να­ζι­σμού, και της υ­πο­δού­λω­σης της χώ­ρας, τα πιο α­φο­σιωμέ­να και συ­νει­δη­τά τσι­ρά­κια των νέ­ων α­φε­ντι­κών, εί­ναι η ση­με­ρι­νή ψευ­το­α­ριστε­ρά των ΣΥΝ (ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ) και ψευ­τοΚ­ΚΕ, που ό­μως μό­νο μέ­σω του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ μπο­ρεί να κα­βα­λι­κέ­ψει στην ε­ξου­σί­α. Ό­πως έ­χου­με γρά­ψει α­να­λυ­τι­κά σε προ­η­γού­με­νο άρ­θρο μας μί­α εν­δε­χό­με­νη κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν θα εί­ναι α­πλά έ­να πέ­ρα­σμα α­πό την ε­ξου­σί­α για να κά­νει “μί­α α­πό τα ί­δια”, αλ­λά θα ση­μαί­νει την ε­γκατά­στα­ση του σο­σιαλ­φα­σι­στι­κού κρά­τους στη χώ­ρα, του νέ­ου δυ­νά­στη και βα­σανι­στή του λα­ού υ­πέρ των νέ­ων α­φε­ντι­κών (http://www.oakke.gr/esoteriki-politiki/item/441).

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ε­τοι­μά­ζε­ται να πά­ρει την ε­ξου­σί­α για να ε­γκα­τα­στή­σει το σο­σιαλ­φα­σι­στι­κό κρά­τος

Ό­πως α­να­λύ­ου­με σε άλ­λο άρ­θρο μας οι πρό­ω­ρες ε­κλο­γές που θα ση­μαίνουν πι­θα­νά την ά­νο­δο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στην ε­ξου­σί­α, έρ­χο­νται χω­ρίς ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να έ­χει ε­ξα­σφα­λί­σει την “προί­κα” των δις α­πό τους φί­λους του στην Ευ­ρώ­πη και στο ΔΝΤ για να μπο­ρέ­σει να κά­νει αρ­κε­τές ε­λαφρύν­σεις και ε­ξα­γο­ρές του λα­ού, και ε­νώ έ­χει μπρο­στά του τη δια­πραγ­μά­τευ­ση με την τρό­ι­κα που δεν έ­χει κλεί­σει για τη λή­ψη των νέ­ων μέ­τρων πεί­νας, ι­διαί­τε­ρα αυ­τών που α­φο­ρούν τις συ­ντά­ξεις, για την α­πο­δέ­σμευ­ση της τρέ­χου­σας δό­σης του δα­νεί­ου. Αυ­τό θα εί­ναι έ­να βα­ρί­δι για μια μελ­λο­ντι­κή ε­ξου­σί­α ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ α­φού πα­ρά τη ση­μερι­νή δη­μα­γω­γί­α του δεν θα μπο­ρέ­σει  ου­σια­στι­κά κα­νέ­να μνη­μό­νιο να κά­νει “πα­ρελ­θόν”  την ώ­ρα που θα βα­θαί­νει και δυ­να­μώ­νει το σα­μπο­τάζ της πα­ρα­γω­γής στο ο­ποί­ο πρω­τα­γω­νι­στεί, και ό­σο θα χρειαστεί να κρα­τή­σει τη χώ­ρα μέ­σα στο ευ­ρώ για να διεκ­πε­ραιώ­νει την πο­λι­τι­κή της διά­σπα­σης και κα­ταρ­ρά­κωσης της Ευ­ρω­πα­ϊ­κής Έ­νω­σης κατ’ ε­ντο­λή του Πού­τιν. Έ­τσι α­πό τη μί­α θα μπο­ρέ­σουν να διεισ­δύ­σουν στην Ευ­ρώ­πη σε ρό­λο σω­τή­ρα και τα ρω­σο­κι­νέ­ζι­κα κε­φά­λαια με α­ποτέ­λε­σμα την ε­ξάρ­τη­ση και την ο­μη­ρί­α της ευ­ρω­πα­ϊ­κής οι­κο­νο­μί­ας, και τε­λι­κά την πο­λι­τι­κή κα­ταρ­χήν υ­πο­δού­λω­ση της Ε­Ε στο ρω­σο­κι­νέ­ζι­κο ά­ξονα.

Αλ­λά πέ­ρα α­πό τη συ­νέ­χι­ση της πο­λι­τι­κής του σα­μπο­τάζ, των μνη­μονί­ων και της πα­ρά­δο­σης της χώ­ρας στο ρω­σο­κι­νέ­ζι­κο ά­ξο­να, η ε­ξου­σί­α ΣΥ­ΡΙΖΑ θα φέ­ρει με την ε­πι­βο­λή ε­νός κα­τα­δυ­να­στευ­τι­κού για το λα­ό κα­θε­στώ­τος, στο ο­ποί­ο τον πρώ­το ρό­λο σε ό­λους τους μη­χα­νι­σμούς του κρά­τους και της διοί­κη­σης θα έ­χει έ­νας έ­τοι­μος στρα­τός κομ­μα­τι­κών στε­λε­χών της συν­δι­κα­λιστι­κής κρα­τι­κής γρα­φειο­κρα­τί­ας και της διε­φθαρ­μέ­νης κρα­τι­κής υ­παλ­λη­λίας που τό­σο έ­χει προ­στα­τεύ­σει.  Σε αυ­τό το στρα­τό θα συμ­με­τέ­χουν πρώ­τα και κα­λύ­τε­ρα τα στε­λέχη του ψευ­τοΚ­ΚΕ που τώ­ρα υ­πο­κρί­νε­ται ό­τι εί­ναι μα­κριά α­πό ό­λα τα “βρώ­μι­κα” παι­χνί­δια ε­ξου­σί­ας. Ταυ­τό­χρο­να, θα συ­γκρο­τη­θεί έ­να νέ­ος σο­σιαλ­φα­σι­στι­κός στρα­τός στα α­νώ­τε­ρα και πιο πο­λι­τι­κά κλι­μά­κια της γρα­φειο­κρα­τί­ας. 

Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό δείγ­μα αυ­τής της ε­ξου­σί­ας που έρ­χε­ται εί­ναι το πως διοι­κεί η Δού­ρου στην πε­ρι­φέ­ρεια Ατ­τι­κής. Μό­λις λί­γοι μή­νες πέ­ρα­σαν από τό­τε που ε­γκα­τα­στά­θη­κε ε­κεί και εμ­φα­νί­στη­κε η πρώ­τη συ­γκλο­νι­στι­κή καταγ­γε­λί­α ερ­γα­ζο­μέ­νων, και συ­γκε­κρι­μέ­να του Σω­μα­τεί­ου του Ει­δι­κού Δια­βαθ­μι­κού Συν­δέ­σμου Νο­μού Ατ­τι­κής (ΕΔ­ΣΝΑ). Σύμ­φω­να με δη­μο­σί­ευ­μα του Βήμα­τος (http://www.tovima.gr/society/article/?aid=658532) με α­να­κοί­νω­σή του το ση­μα­τεί­ο κα­ταγ­γέ­λει την “ε­πέ­λαση της κομ­μα­το­κρα­τί­ας, της ευ­νοιο­κρα­τί­ας και της οι­κο­γε­νειο­κρα­τί­ας”, “θεσμι­κές πα­ρε­κτρο­πές”, αλ­λά και “πο­γκρόμ συν­δι­κα­λι­στι­κών διώ­ξε­ων”. 

Αυ­τή εί­ναι μί­α μι­κρο­γρα­φί­α του νέ­ου τύ­που φα­σι­σμού, του σο­σι­λαφα­σι­σμού που ε­τοι­μά­ζει για τη χώ­ρα ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, αν έρ­θει στην ε­ξου­σί­α, και που η ζω­ή θα γί­νει α­φό­ρη­τα δύ­σκο­λα σε ό­λα τα ε­πί­πε­δα για ό­σους δεν συμ­με­τέ­χουν ή δεν στη­ρί­ζουν το σο­σιαλ­φα­σι­στι­κό κα­θε­στώς που θα έ­χει στε­λε­χώ­σει ό­λες τις δη­μό­σιες υ­πη­ρε­σί­ες, για ό­σους δεν θα έ­χουν δια­βα­τή­ριο “κοι­νω­νικών φρο­νη­μά­των” για μί­α θέ­ση στο δη­μό­σιο, ή για μί­α θέ­ση ερ­γα­σί­ας στα ρω­σο­κινέ­ζι­κα κά­τερ­γα, και θα νιώ­θουν στο σβέρ­κο τους της α­νά­σα του πρό­θυ­μου σοσιαλ­φα­σί­στα της γει­το­νιάς και της δου­λειάς του.     

Για να ε­γκα­τα­στή­σει την α­ντι­λα­ϊ­κή ε­ξου­σί­α του και να χτυ­πή­σει τις α­ντι­δρά­σεις που α­να­πό­φευ­κτα θα ξε­σπά­σουν, και για να μπο­ρεί να εκ­κα­θαρί­σει τους πο­λι­τι­κούς του α­ντι­πά­λους μέ­σα στην α­στι­κή τά­ξη με λί­γα υ­παρκτά  και πολ­λά α­νύ­παρ­κτα σκάν­δα­λα ώ­στε να  ε­φαρ­μό­σει α­πο­τε­λε­σμα­τι­κά την πο­λι­τι­κή της υ­πο­δού­λω­σης στα νέ­α α­φε­ντι­κά, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ προ­τί­θε­ται να χρησι­μο­ποι­ή­σει τα πιο α­ντι­δρα­στι­κά, τα πιο φα­σι­στι­κά και φι­λο­να­ζι­στι­κά τμήμα­τα της δι­καιο­σύ­νης, του στρα­τού και της α­στυ­νο­μί­ας. 

Γι’ αυ­τό τον έ­χου­με δει σε ό­λη την προ­η­γού­με­νη πε­ρί­ο­δο να στη­ρί­ζει τις δια­μαρ­τυ­ρί­ες ει­δι­κά των εν­στό­λων και των δι­κα­στι­κών ε­νά­ντια στις πε­ρι­κο­πές στις συ­ντά­ξεις τους, που τε­λι­κά μό­νο για αυ­τούς και για κα­νέ­ναν άλ­λο εργα­ζό­με­νο ή δη­μό­σιο υ­πάλ­λη­λο γί­να­νε κά­ποιες, ε­στω μι­κρές υ­πο­χωρή­σεις α­πό το κα­θε­στώς. Αυ­τή ή­ταν μί­α α­νε­πι­φύ­λα­κτη στή­ρι­ξη που δεν έ­βα­λε πο­τέ ζή­τη­μα κά­θαρ­σης της α­στυ­νο­μί­ας και του στρα­τού α­πό τους φι­λο­να­ζι­στές που ορ­γιά­ζουν μέ­σα τους, που δεν έ­βα­λε ζή­τη­μα τι­μω­ρί­ας των βα­σα­νι­στών της α­στυ­νο­μί­ας που γυ­μνά­ζο­νται πά­νω σε κορ­μιά με­τα­να­στών ό­ταν οι κα­ταγγε­λί­ες ε­να­ντί­ον τους ο­λο­έ­να και πλη­θαί­νουν, και γι’ αυ­τό  στά­θη­κε ου­σιαστι­κά στο πλευ­ρό του Ά­ρειου Πά­γου, ό­πως και ό­λο το κα­θε­στώς, ό­ταν με μί­α κατά­πτυ­στη α­πό­φα­σή του α­θώ­ω­σε πα­νη­γυ­ρι­κά το να­ζι­σμό και το γε­νο­κτο­νι­κό αντι­ση­μι­τι­σμό στην υ­πό­θε­ση Πλεύ­ρη. Γι’ αυ­τό ο Τσί­πρας α­φιέ­ρω­σε τρεις ώ­ρες σε μί­α συ­νά­ντη­ση με τους αρ­χη­γούς των γε­νι­κών ε­πι­τε­λεί­ων των ε­νό­πλων δυνά­με­ων έ­να μή­να πριν την ε­πέ­τειο του φε­τι­νού Πο­λυ­τε­χνεί­ου με­τά την ο­ποία δή­λω­ση την ε­μπι­στο­σύ­νη του στις έ­νο­πλες δυ­νά­μεις για­τί “το κρά­τος συ­νεχί­ζε­ται”. Το κρά­τος συ­νε­χί­ζε­ται με τους φι­λο­να­ζι­στές ε­φέ­δρους που δια­δηλώ­νουν υ­πέρ των χρυ­σαυ­γι­τών στο Σύ­νταγ­μα, τους φι­λο­χου­ντι­κούς της Ευελ­πίδων που μέ­νουν α­τι­μώ­ρη­τοι, και τους έν­στο­λους που πα­ρε­λαύ­νουν φω­νά­ζοντας ρα­τσι­στι­κά συν­θή­μα­τα για τα ο­ποί­α μό­νο που δεν πα­ρα­ση­μο­φο­ρή­θη­καν.

Στους μη­χα­νι­σμούς της βί­α­ης ε­πι­βο­λής της ε­ξου­σί­ας των σο­σιαλ­φασι­στών, ε­πι­φυ­λάσ­σε­ται ξε­χω­ρι­στός ρό­λος στους να­ζι­στές της “Χρυ­σής Αυ­γής”, το μό­νο κόμ­μα που κα­λεί το ρώ­σι­κο στρα­τό να έρ­θει στη χώ­ρα. Ή­δη ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ανέ­λα­βε το ρό­λο του πο­λι­τι­κού υ­πε­ρα­σπι­στή της νομι­μό­τη­τας της συμ­μο­ρίας των να­ζι­στών κα­νι­βά­λων και του δι­καιώ­μα­τος των συλ­λη­φθέ­ντων να­ζι­στών σε μια “δί­και­η δί­κη”, που σέρ­νε­ται μέ­σα α­πό ευ­ρω­εκλο­γές και βου­λευ­τι­κές ε­κλο­γές και δεν γί­νε­ται πο­τέ. Κι ε­νώ κα­τάγ­γει­λε και σω­στά τους Σα­μα­ρά-Βενι­ζέ­λο για­τί δέ­χτη­καν τις ψή­φους των δή­θεν α­νε­ξάρ­τη­των σή­με­ρα να­ζι­στών βου­λευ­τών Α­λε­ξό­που­λου και Μπού­κου­ρα για το Δή­μα, δέ­χτη­κε ευ­χα­ρί­στως την ψή­φο της υ­πό­λοι­πης κοι­νο­βου­λευ­τι­κής ο­μά­δας της “ΧΑ” ε­να­ντί­ον του Δή­μα. Εί­ναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό πό­σο ι­σχυ­ροί αι­σθάν­θη­καν οι να­ζι­στές μέ­σα στη Βουλή ε­νό­ψει των πρό­ω­ρων ε­κλο­γών στην τρί­τη ψη­φο­φο­ρί­α ώ­στε να στή­σουν προ­κλητι­κά ο­λό­κλη­ρο ε­πει­σό­διο και να φω­νά­ζουν ό­τι πε­ρι­μέ­νουν τους διώ­κτες τους στη φυ­λα­κή.

Ε­ξί­σου το δι­κό τους ρό­λο θα παί­ξουν οι σο­σιαλ­φα­σι­στι­κές συμ­μο­ρίες βί­ας τύ­που “Συ­νω­μο­σί­ας των Πυ­ρή­νων της Φω­τιάς”. Δεν εί­ναι τυ­χαί­ο που ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ πρω­το­στά­τη­σε προ­ε­κλο­γι­κά στην η­ρω­ο­ποί­η­ση του Ρω­μα­νού πα­ρό­λο που αυ­τό του κό­στι­σε σε ε­κλο­γι­κά πο­σο­στά.

Στην ά­σκη­ση μιας τέ­τοιας κυ­βερ­νη­τι­κής ε­ξου­σί­ας εί­ναι δια­θέ­σιμοι σαν πρό­θυ­μοι σύμ­μα­χοι εί­τε ε­ντός εί­τε ε­κτός κυ­βέρ­νη­σης η ΔΗ­ΜΑΡ του Κου­βέ­λη, οι ε­θνι­κο­φα­σί­στες του Καμ­μέ­νου, αλ­λά και αυ­τοί του Ε­ΠΑΜ με τους ο­ποί­ους συ­να­ντή­θη­κε α­ντι­προ­σω­πεία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και διαπί­στω­σαν α­πό κοινού την α­νά­γκη δρά­σης ε­νά­ντια στα “δει­νά του μνη­μο­νί­ου”. Τέ­τοιος σύμ­μα­χος θα εί­ναι και το δή­θεν ευ­ρω­παιό­φι­λο “Πο­τά­μι” που του έ­χουν φου­σκώ­σει την ε­κλο­γι­κή δύ­να­μη και το έ­χουν κά­νει τρί­το κόμ­μα. Το πό­σο ευ­ρω­παιό­φι­λος εί­ναι ο αρ­χη­γός του “Ποτα­μιού” Θε­ο­δω­ρά­κης φά­νη­κε στην πρό­σφα­τη συ­νά­ντη­σή του με τον πρέ­σβη της Ρω­σί­ας στην Α­θή­να με α­ντι­κεί­με­νο τη “δι­πλω­μα­τί­α με μέ­λι και γρα­βιέ­ρα” (http://topotami.gr/nea/diplomatia-meli-ke-graviera/). Σε αυ­τήν οι δύ­ο τους ε­ξέ­τα­σαν πως θα μπορέσει να ξε­πε­ρα­στεί η ζη­μιά που προ­κά­λε­σε το δι­καιο­λο­γη­μέ­νο προ­φα­νώς για το Θε­ο­δω­ρά­κη ρώ­σι­κο ε­μπάρ­γκο στα α­γρο­τι­κά προ­ϊ­ό­ντα της Ελ­λά­δας που ή­ταν “α­ντί­με­τρο” ό­πως α­να­φέ­ρε­ται στην α­να­κοί­νω­ση του κόμ­μα­τος για τα μέ­τρα της Ευ­ρώ­πης ε­νά­ντια στη Ρω­σί­α για την εισβο­λή στην Ου­κρα­νί­α. Συ­γκε­κρι­μέ­να α­να­φέ­ρε­ται ό­τι “Κοι­νή ε­κτί­μη­ση και των δύ­ο συ­νο­μι­λη­τών ή­ταν ό­τι πα­ρά τις τε­λευ­ταί­ες “α­να­τα­ρά­ξεις” (κυ­ρώ­σεις της Ε­Ε και ε­μπάρ­γκο στα γε­ωρ­γι­κά προ­ϊό­ντα α­πό την πλευ­ρά της Ρω­σί­ας) οι σχέ­σεις των δύ­ο λα­ών δεν έ­χουν ε­πη­ρε­α­στεί και οι Ρώ­σοι ε­ξα­κο­λου­θούν να βλέ­πουν τους Έλ­λη­νες ως φί­λους”. Ε­πί­σης, στην α­να­κοί­νω­ση α­να­φέρε­ται ό­τι: “Οι δύ­ο συ­νο­μι­λη­τές συμ­φώ­νη­σαν ό­τι η συ­νερ­γα­σί­α των χω­ρών τους πρέ­πει να ε­νι­σχυ­θεί, ι­δί­ως σε το­μείς που δεν ε­πη­ρε­ά­ζο­νται α­πό τις κυ­ρώσεις, ώ­στε να α­ντι­σταθ­μι­στούν οι α­πώ­λειες των ελ­λη­νι­κών ε­ξα­γω­γών. Τέ­λος, ο Ε­πι­κε­φα­λής του Πο­τα­μιού έ­θε­σε το ζή­τη­μα των ρω­σι­κών ε­πεν­δύ­σε­ων στην Ελ­λά­δα και ιδιαι­τέ­ρως την διεκ­δί­κη­ση του σι­δη­ρο­δρο­μι­κού δι­κτύ­ου. Ο κ.Μάσλοβ δή­λω­σε ό­τι το ρω­σι­κό εν­δια­φέ­ρον πα­ρα­μέ­νει α­μεί­ω­το ε­πι­ση­μαί­νο­ντας όμως ό­τι οι Ρώ­σοι θα διεκ­δι­κή­σουν “πα­κέ­το” το λι­μά­νι της Θεσ­σα­λο­νί­κης και τον σι­δη­ρό­δρο­μο”.

Α­σφα­λώς, στην πε­ρί­πτω­ση που έρ­θει μια τέ­τοια ε­ξου­σί­α του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα τον α­πο­κα­λύ­ψει τό­σο στα μά­τια της βά­σης του, ό­σο και στα μά­τια ό­λης της Ευ­ρώ­πης και θα ε­τοι­μά­σει μί­α νέ­α φά­ση δη­μο­κρα­τι­κής α­ντί­στα­σης στην ο­ποία η Ο­ΑΚ­ΚΕ θα παί­ξει πρω­το­πό­ρο ρό­λο.

Ε­νι­σχύ­στε - Δυ­να­μώ­στε την Ο­ΑΚ­ΚΕ για την υ­πε­ράσπι­ση της α­νε­ξαρ­τη­σί­ας της χώ­ρας και της δη­μο­κρα­τί­ας, τη συ­γκρό­τη­ση του α­ντι­φα­σι­στι­κού αντιφαιο-«κόκ­κι­νου» με­τώ­που και το δυ­νά­μω­μα της ερ­γα­τι­κής τά­ξης

Μό­νο έ­να μα­ζι­κό δη­μο­κρα­τι­κό κί­νη­μα του λα­ού μπο­ρεί να α­να­τρέ­ψει την α­νερ­γί­α και την πεί­να. Ο πρώ­τος ό­ρος για έ­να τέ­τοιο κί­νη­μα εί­ναι να τσα­κί­σει πο­λι­τι­κά αυ­τούς που κύ­ρια τα προ­κά­λε­σαν, δη­λα­δή αυ­τούς που προ­κάλε­σαν την ε­θνι­κή χρε­ω­κο­πί­α και που συ­νε­χί­ζουν να προ­κα­λούν τη διεύ­ρυνση του χρέ­ους. Αυ­τοί εί­ναι οι σα­μπο­τα­ρι­στές της σύγ­χρο­νης πα­ρα­γω­γής με τα α­ντι­βιομη­χα­νι­κά τους κι­νή­μα­τα, και ταυ­τό­χρο­να οι μα­χη­τι­κοί υ­πε­ρα­σπιστές της σά­πιας κρα­τι­κής γρα­φειο­κρα­τί­ας και οι πο­λι­τι­κοί προ­στά­τες της νέ­ας κρα­τι­κο­δί­αι­της α­να­το­λι­κού τύ­που ο­λι­γαρ­χί­ας. Αυ­τοί α­πο­τε­λούν το φαιο-”κόκ­κι­νο” μέ­τω­πο, που α­πα­τε­ω­νί­στι­κα μι­λά­ει για λα­ϊ­κή ε­πα­νά­στα­ση η λα­ϊκή ε­ξέ­γερ­ση αλ­λά θέ­λει την ε­ξου­σί­α για το ί­διο και κυ­ρί­ως για το νέ­ο με­γάλο α­φε­ντι­κό του, τη Ρω­σί­α που θέ­λει μα­ζί με τη σύμ­μα­χό της Κί­να να κά­νουν την Ελ­λά­δα μια α­ποι­κια­κή βά­ση τους μέ­σα στην Ε­Ε. 

Αυ­τοί για να ε­ξυ­πη­ρε­τή­σουν τα ρώ­σι­κα συμ­φέρο­ντα θέ­λουν να διατη­ρούν τη χώ­ρα σαν έ­να καρ­κί­νω­μα πά­νω στο σώ­μα της Ευ­ρώ­πης που θα αι­μορ­ραγεί διαρ­κώς, ζη­τώ­ντας νέ­α δα­νει­κά για να ζή­σει και προ­σθέ­το­ντας νέ­ο χρέ­ος στο πα­λιό ό­σο αυ­τό και να χα­ρί­ζε­ται με κου­ρέ­μα­τα. 

Σή­με­ρα το ι­στο­ρι­κό βά­ρος της α­ντί­στα­σης στους νε­ο­α­ποι­κιο­κρά­τες και στα ντό­πια τσι­ρά­κια τους πέ­φτει στο προ­λε­τα­ριά­το, στους ερ­γα­ζό­με­νους και ά­νερ­γους που πρέ­πει να πο­λε­μή­σουν ε­νά­ντια στην πο­λι­τι­κή του βιο­μηχα­νι­κού σα­μπο­τάζ με δύ­ο βα­σι­κά αι­τή­μα­τα: 1ο να μην κλεί­σει κα­νέ­να άλ­λο ερ­γο­στά­σιο, και να α­νοί­ξουν και αυ­τά που έ­κλει­σαν και 2ο να δο­θεί ε­πί­δομα α­νερ­γί­ας για ό­λους τους α­νέρ­γους. Τα λε­φτά για το δεύ­τε­ρο μπο­ρούν να βρεθούν α­μέ­σως α­πό το κρά­τος αν στα­μα­τή­σει το σα­μπο­τάζ και κυ­νη­γή­σει τη διεφθαρ­μέ­νη γρα­φειο­κρα­τί­α που τό­σο προ­στα­τεύ­ει. 

Αυ­τό ση­μαί­νει ό­τι πρέ­πει να οι­κο­δο­μη­θεί έ­να ι­σχυ­ρό α­ντι­φα­σι­στικό α­ντι­φαιο-”κόκ­κι­νο” πα­τριω­τι­κό και δη­μο­κρα­τι­κό μέ­τω­πο α­πέ­να­ντι στο ρωσό­δου­λο κα­θε­στώς που σή­με­ρα ε­τοι­μά­ζε­ται να κά­νει μί­α νέ­α ε­πέ­λα­ση ε­να­ντί­ον του λα­ού και της χώ­ρας με ά­με­σα συν­θή­μα­τα:

-Ο­ΧΙ ΣΤΟ ΒΙΟΜΗ­ΧΑ­ΝΙ­ΚΟ ΣΑ­ΜΠΟ­ΤΑΖ - Ε­ΠΙ­ΔΟ­ΜΑ Α­ΝΕΡ­ΓΙΑΣ ΓΙΑ Ο­ΛΟΥΣ ΤΟΥΣ Α­ΝΕΡ­ΓΟΥΣ

-Ο­ΧΙ ΣΤΗΝ ΠΑ­ΡΑ­ΔΟ­ΣΗ ΤΗΣ ΧΩ­ΡΑΣ ΣΤΟΥΣ ΡΩ­ΣΟΥΣ ΦΑ­ΣΙ­ΣΤΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΝΤΟ­ΠΙΑ ΤΣΙ­ΡΑ­ΚΙΑ ΤΟΥΣ

 

Ο Ρωμανός είναι ήδη ελεύθερος, κι ας παραμένει, την ώρα που γράφονται τούτες οι γραμμές, σε ένα δωμάτιο του νοσοκομείου «Γ. Γεννηματάς» υπό αστυνομική φρούρηση. Είναι ελεύθερος από την άποψη ότι εκπροσωπεί ένα μη καταπιεζόμενο, ένα κυρίαρχο ρεύμα. Δηλαδή η αντιδραστική, μισανθρωπική και αντεργατική ιδεολογία του,

όπως αυτή εκφράζεται από τη «Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς» την οποία θαυμάζει και με την οποία δηλώνει σύντροφος, είναι η βαθιά αλήθεια της ιδεολογίας όλου του πολιτικού καθεστώτος.

Αν ο Ρωμανός ήταν ένας γεμάτος αυτοθυσία επαναστάτης, τότε κάνενα κανάλι δε θα έστρεφε την κάμερά του στο κελί ή στο δωμάτιο του νοσοκομείου του, η μάνα κι ο πατέρας του θα πετάγονταν σα σκουπίδια στο πλακόστρωτο έξω από το νοσοκομείο από την αστυνομία και δε θα κανονίζανε συναντήσεις με τον πρωθυπουργό της καταστροφής της χώρας, τον ακροδεξιό Σαμαρά, οι αρθρογράφοι και οι διαμορφωτές γνώμης της αστικής τάξης θα ήταν αμείλικτοι μαζί του.

Η βασική αντίφαση: Ποινική καταδίκη και πολιτική ηρωοποίηση

Ο Ρωμανός είναι καταδικασμένος σε 16 χρόνια φυλακή για την ένοπλη ληστεία στο Βελβεντό Κοζάνης, ενώ είναι υπόδικος και για άλλες τρεις υποθέσεις, μία εκ των οποίων είναι συμμετοχή στους «Πυρήνες», με βάση αποτύπωμά του που βρέθηκε σε σπίτι που συνδέεται με την αναρχική αυτή στη μορφή, φασιστική στην ουσία συμμορία στο Χαλάνδρι.

Ο ίδιος επικαλείται - κάτω από την καθόδηγηση του καθώς πρέπει ΣΥΡΙΖΑ - το δημοκρατικό δικαίωμα της φοίτησης και την ανθρωπιστική αρχή της προστασίας της ανθρώπινης ζωής για να συγκινήσει τις πιο πλατιές μάζες, αλλά στο πολύ στενό και εκλεκτό «επαναστατικό» κοινό του, που χλευάζει αυτές τις αρχές, δηλώνει ότι δεν τον ενδιαφέρει διόλου το ζήτημα της φοίτησής του στο Τμήμα Διοίκησης Επιχειρήσων (Τμήμα Υγείας) του ΤΕΙ Αθήνας, αλλά ότι κάνει έναν «πολιτικό εκβιασμό» για να κερδίσει «ανάσες ελευθερίας» από τον εγκλεισμό του, όπως αναφέρει στο κείμενο – διακήρυξη με το οποίο άρχισε την απεργία πείνας του (Ασφυξία για μια Ανάσα Ελευθερία - https://athens.indymedia.org/post/1533750).

Η επιστολή αυτή είναι το διαβατήριο για την ηρωοποίησή του από τον αναρχικό χώρο, που δύσκολα θα σήκωνε τέτοια «ρεφορμιστικά» αιτήματα, που θα θύμιζαν ένα «καλό παιδί» - έγκλειστο, που απλώς θα επιθυμούσε να κάνει χρήση του αστικού νόμου και να βγαίνει κάθε τόσο να πηγαίνει να ακούει διαλέξεις για το πώς θα διοικεί καπιταλιστικές επιχειρήσεις πριν γυρίσει για να κοιμηθεί στο κελί του.

Αυτή είναι η υποχρεωτικά διπλή γλώσσα του φασισμού. Γιατί όλη η ρητορεία του σοσιαλφασισμού, με επικεφαλής τους ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΤΑΡΣΥΑ, παραπίσω το ψευτοΚΚΕ, μαζί με κάποιους φιλελεύθερους, βασίζεται ακριβώς σε αυτό το τελευταίο. Γι’ αυτούς δεν υπάρχει τάχα κανένα πολιτικό ζήτημα, παρά μόνο τεχνικό ζήτημα «δημοκρατικής εφαρμογής του νόμου». Πίσω όμως από αυτό, ρίχνουν ποτάμια ροδόνερου αγιοποίησης του Ρωμανού ως «συμβόλου αξιοπρέπειας», «νεολαίου με ιδανικά που στο κάτω κάτω λήστευε τους ληστές, δηλαδή τις τράπεζες που μας πεινάνε» και άλλες σοσιαλφασιστικές απάτες, τις οποίες όμως, όταν μιλάνε σε ευρύ κοινό ή στη Βουλή, τις κάνουνε γαργάρα.

Αλλά και η παλιού τύπου αστική τάξη, που τάχα «παίζει σκληρά» τον Ρωμανό, θέλησε να τον βραβεύσει δια χειρός Παπούλια για την είσοδό του στο ΤΕΙ, ενώ του επιφυλάσσει πάντα μια καλή κουβέντα για το «χαραχτήρα» που δείχνει, για το ότι κατάφερε να εισέλθει σε μια ανώτερη σχολή, ενώ του κλείνει κι αυτή το μάτι αναγνωρίζοντας την απίθανη για έναν οποιοδηποτε αληθινό επαναστάτη ιδιότητα ότι οι ληστείες του είχαν «ανώτερα κίνητρα». Το ίδιο κάνουν φυσικά σε όλους τους τόνους και τα κανάλια του καθεστώτος, τα οποία πλάθουν την κοινή γνώμη, ειδικά σε ζητήματα για τα οποία οι μαζές δεν έχουν άμεση εμπειρία.

Έτσι, έχουμε το εξής εκτρωματικό σκηνικό: ο Ρωμανός είναι ποινικά καταδικασμένος, αλλά πολιτικά είναι «ήρωας», ένας κάπως στριφνός και ακραίος, αλλά πάντως για μεν την ψευτοαριστερά «κινηματικός αγωνιστής, ενταγμένος στη μεγάλη στρατιά» κατά του κεφάλαιου, του μνημόνιου, «του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού και των τραπεζών», για δε την κλασσική δεξιά ένας «έντιμος» νεολαίος «έτοιμος να θυσιαστεί για τις ιδεες του», δηλαδή η έκφραση της συνέπειας της νιότης μέσα σε έναν σάπιο κόσμο.

Αυτούς τους άμεσους και έμμεσους ύμνους τους γεύεται ο Ρωμανός επειδή πολιτικο-ιδεολογικά κινείται στη γραμμή του βαθιού καθεστώτος, στο οποίο ηγεμονεύει ο σοσιαλφασισμός. 

Γι΄αυτό και η ψευτοαριστερά έχει τόσο κρύψει και τόσο καμουφλάρει τη διπλή και καθόλου τίμια και ξεκάθαρη γραμμή του Ρωμανού: από τη μια να αφήνει τους γονιούς του να παρακαλούν την κυβέρνηση για μια μικρή υποχώρηση για τη σωτηρία του παιδιού τους, σε ένα καθαρά «ρεφορμιστικό» - απολιτικό επίπεδο, χωρίς ο ίδιος να τους καταγγέλλει ότι τον γελοιοποιούν  και πουλάνε τον αγώνα του με τη στάση τους. Απλά «διαφωνεί» μαζί τους αλλά δηλώνει ότι τους κατανοεί, και από την άλλη γράφει «πύρινες» επιστολές στους αναρχικούς, με τις οποίες δηλώνει έτοιμος για «αγώνα μέχρις εσχάτων», σαν τάχα ασυμβίβαστος και φλογερός επαναστάτης. Είναι φυσικό. Σ’ αυτό το διπλό παιχνίδι η καθεστωτική ψευτοαριστερά είναι συμμέτοχος και ακόμη περισσότερο οργανωτής.

Ο Ρωμανός είναι στην ουσία μέρος της κυβέρνησης και όχι της επανάστασης σε αυτή τη χώρα και όποιος δεν καταλάβει αυτή την πτυχή του ζητήματος, δε μπορεί να ψηλαφίσει τη δημοκρατική θέση για το ζήτημα που έχει ανακύψει το τελευταίο διάστημα.

Έκαναν πολιτικό κόμμα του «λαού» τη «17 Νοέμβρη», τώρα θέλουν να κάνουν κόμμα της νεολαίας τους «Πυρήνες της Φωτιάς»

Το ρεύμα του αναρχισμού, ανάπηρο ιδεολογικά και βαθιά μικροαστικό και οπισθοδρομικό από γεννησημιού του, στην Ελλάδα δηλητηριάστηκε ανεπίστρεπτα από την όσμωσή του με την ιδεολογία και την πολιτική γραμμή της ρωσοκινούμενης, σοσιαλφασιστικής συμμορίας της «17 Νοέμβρη». Μέχρι την οργανωμένη απόσυρση της τελευταίας από το καθεστώς, το 2002, η καγκεμπίτικη αυτή δράκα πέρναγε στον αναρχισμό σαν μια μιλιταριστική, εθνικιστική, σκοτεινή γενικά ιστορία (και δικαίως). Ωστόσο, η εικόνα του Κουφοντίνα, ο οποίος τάχα σε «χτυπητή αντίθεση» με τους «συντρόφους» του, που τα ξεράσανε όλα με δυο μπάτσες, έκανε μια «ηρωική» απολογία, η οποία σε όλη της τη γραμμή ήταν «αριστερό αντιαμερικάνικο ΠΑΣΟΚ» - ΣΥΝ – ψευτοΚΚΕ, καταγοήτευσε τον αναρχικό χώρο, με τη βοήθεια ενός πράκτορα  του ΣΥΝ στις γραμμές του, του Σκυφτούλη, που τότε ακριβώς έστησε την Αντιεξουσιαστική Κίνησή του (Α.Κ.), κάνοντας μέγιστο ζήτημα «τιμής» για τον αναρχισμό την υπεράσπιση των «ομήρων του κράτους» 17Νοεμβριτών.

Το μπόλιασμα αυτό του ελληνικού αναρχισμού με τον ρώσικο, δεξιό «αντιιμπεριαλισμό» της «17Ν», που φτάνει στα «χαιρετίσματα» που έστελνε ο κάποτε κλασσικός αντικρατιστής Μαζιώτης στη Χεζμπολάχ και στη Χαμάς το 2007 (μετά το χτύπημά του «Επαναστατικού Αγώνα» στην αμερικάνικη πρεσβεία με ρουκέτα) και τελικά στον μισανθρωπικό αναρχισμό στη μορφή, ναζισμό στην ουσία, των «Πυρήνων της Φωτιάς», ήταν βαθύ και στρατηγικό.

Παιδί αυτού του μπολιάσματος αναρχισμού – ρώσικου 17Νοεμβρισμού είναι ο Νίκος Ρωμανός, παιδί της μεγαλοαστικής τάξης, το οποίο ίσως να γνώρισε κάπως την υποκρισία και τη μπόχα της, αλλά αντί να την αρνηθεί, επέλεξε να την «πολεμήσει» από τα δεξιά, από την πλευρά του φασισμού, ενσωματώνοντας και κρατώντας το μίσος και την περιφρόνηση των αστών για τους εργάτες, τη φτωχολογιά, τον «ηλίθιο και απαθή» λαό, που πάει κάθε μέρα «σκυφτός και υποταγμένος στη δουλειά». Αυτή η περιφρόνηση στον απλό εργαζόμενο λαό είναι το πιο βαθύ χαρακτηριστικό των προκηρύξεων των Πυρήνων και αποκαλύπτει τον μεγαλοαστικό χαρακτήρα τους.

Με ήρωα το Ρωμανό, ο σοσιαλφασισμός κάνει μια ακόμα εγχείριση στον διαβρωμένο από την ψευτοαριστερά αναρχισμό, ένα μεγάλο κομμάτι του οποίου, έχοντας υγεία, αντιδρούσε αυθόρμητα στο μισανθρωπικό, υστερικά αντικοινωνικό κάλεσμα των «Πυρήνων». Ο ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή οι κνίτες του βαθιού, ρωσόδουλου καθεστώτος, έχουν φτιάξει ένα ακόμη από τα μοιραία «δίπολά» τους, με τα οποία απορροφούν τα αυθόρμητα ρεύματα που τους είναι δυνάμει εχθρικά: αν θες νά ‘σαι κοινωνικός αναρχικός και να μιλάς και με κανονικούς ανθρώπους, για σένα υπάρχει η Α.Κ., οι «αναρχοσυνδικαλιστικές» πρωτοβουλίες και άλλα τέτοια μορφώματα, τα οποία έχουν ανάλυση και πολιτική οικονομία «αντινεοφιλελεύθερου» ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στο λίγο πιο «αγωνιστικό».

Αν πάλι είσαι «επαναστάτης και ασυμβίβαστος ανατροπέας», για σένα υπάρχουν οι «Πυρήνες» και οι άλλες συμμορίες της καταστροφής και της σοσιαλφασιστικής, αντιλαϊκής βίας, ηρωοποιημένες πια από τον ΣΥΡΙΖΑ μέσω του «γεμάτου αξιοπρέπεια ήρωα» Ρωμανού. 

Αυτές οι δύο πλευρές κάνουν «σάντουϊτς» την κάπως κλασσική, αυθόρμητα αντικρατική και αντικνίτικη αναρχία, η οποία αιμορραγεί και χάνεται μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ – Α.Κ. και «Πυρήνων», αδυνατώντας να κατανοήσει τι συμβαίνει. Έτσι μοιραία σέρνεται, πότε δω και πότε κει, απαξιωμένη και αδύναμη να καταδικάσει οποιαδήποτε - στη μορφή - αντιαστυνομική ή τάχα «αντικρατική» βία.

Η κρατική προστασία του Ρωμανού μιλάει

Ο Ρωμανός έχει μια πλατιά πολιτική και καθεστωτική προστασία που το διακομματικό απαράτ δεν θα έδινε ποτέ όχι σε έναν επαναστάτη, αλλά και σε έναν απλό δημοκράτη αγωνιστή. Ο Ρωμανός έχει δίπλα του τα κανάλια, τα ραδιόφωνα, τις καλύτερες πένες του σοσιαλφασισμού, που έτσι ή αλλιώς βρίσκονται σε αφθονία μέσα στον κλασσικό αστικό Τύπο.

Έχει όμως, όπως είπαμε και πρωτύτερα και πολλούς πολιτικά ανίκανους να δουν πέρα από τη μύτη τους φιλελεύθερους, που νομίζουν ότι το ζήτημά του είναι υπόθεση σεβασμού ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Έχει ακόμη πλάι του το ΕΣΥ και τους συνδικαλιστές υγειονομικούς, έχει όλο το σοσιαλφασισμό να περνάει ψηφίσματα στο όνομά του και στο τελευταίο σωματείο και φορέα – σφραγίδα που οι κνίτες έχουν διαλύσει και καταφάει από τα μέσα.

Το βασικότερο: ολόκληρο το καθεστώς, ειδικά οι λιγότερο αντιδραστικές μερίδες της αστικής τάξης, που θα μπορούσαν - αν είχαν κάποιο χαρακτήρα - να προσπαθήσουν να προστατέψουν κάπως την αστική μισοδημοκρατία, έχουν αποφύγει όπως ο διάολος το λιβάνι να δείξουν τον πραγματικό, από την άποψη της πολιτικής του γραμμής και δράσης Ρωμανό στους δημοκράτες, αποκαλύπτοντας τη φιλοναζιστική ιδεολογία και γραμμή του ρεύματος των «Πυρήνων», στους οποίους ορκίζεται και στους οποίους αναγνωρίζει τον εαυτό του.

Σε μια πραγματικά δημοκρατική χώρα, η δημοκρατία θα ενημέρωνε πλατιά το λαό για τη θέση των «Πυρήνων» ότι οι ναζιστές της Χρυσής Αυγής είναι κακοί όχι επειδή είναι ναζί, αλλά επειδή είναι «κρατικοί ναζί» κι όχι «αυθεντικοί εθνικοσοσιαλιστές» (βλ. την ξετσίπωτα φιλοναζιστική προκήρυξή τους της 22ας Μαρτίου 2010 https://athens.indymedia.org/post/1146707/ ).

Οι ανατριχιαστικοί «Πυρήνες», μάλιστα, είχαν τολμήσει στο παραπάνω κείμενό τους να γράψουν ότι οι αντιλήψεις «περί φυλής» (των ναζιστών) και «περί προλεταριάτου» (των κομμουνιστών) ανήκουν στο 20ό αιώνα, τονίζοντας για κάλυψη ότι «και με αυθεντικούς εθνικοσοσιαλιστές, θα είχαν βαθιές διαφορές». Κανένας επαναστάτης, ούτε καν απλός αντιφασίστας δε θα μιλούσε ποτέ με τόση αβρότητα και ευγένεια για τους χιτλερικούς, πλέκοντας μάλιστα το εγκώμιο του παλιού κολλητού των Κ. Πλεύρη – Μιχαλολιάκου, σημερινού υποστηρικτή του Ρωμανού, φαιο-«κόκκινου» ναζιστή Αριστοτέλη Καλέτζη (βλ. το ναζιστικό ιστολόγιο Μαύρος Κρίνος, το οποίο επιμελείται ο ίδιος και στο οποίο περισσεύουν οι ύμνοι στους «Πυρήνες» http://mavroskrinos.blogspot.gr/2014/12/blog-post_8.html ), όπως γίνεται στην παραπάνω προκήρυξη. Κανένας πραγματικός δημοκράτης δεν θα θεωρούσε μεγαλύτερο πρόβλημα το να είναι κάποιος «κρατικός ρουφιάνος» από το να είναι ναζιστής, ακόμη κι αν είναι και τα δύο.

Η μεγαλύτερη καταδίκη του Ρωμανού θα ήταν η απαξίωσή του από τις πλατιές μάζες ως ακροδεξιού με «επαναστατικό μανδύα», ως φορέα της αντικοινωνικής – αντιλαϊκής βίας, εχθρού της δημοκρατίας και της προκοπής αυτού του τόπου. Αυτό θα έκανε μια αστική τάξη με δημοκρατικά χαρακτηριστικά, που θά ‘χε ηγηθεί κάποτε στην ιστορία της σε κάποιους έστω αντιφασιστικούς και αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες. Η ελληνική όμως άρχουσα τάξη, βαθιά στιγματισμένη από το ταγματασφαλίτικο και μοναρχοφασιστικό παρελθόν της, την ιστορική ξενοδουλεία της, τον από γεννησημιού αντιδραστικό χαραχτήρα της, βλέπει στο Ρωμανό τα κουσούρια της και δεν έχει ηθικό και πολιτικό ανάστημα, ούτε και τη διάθεση να του αντιπαρατεθεί πολιτικά. Είναι σάρκα από τη σάρκα της, ο Ρωμανός είναι τελικά η βαθιά αλήθεια της. 

Κυβέρνηση, αντιπολίτευση και κίνημα τύπου Ρωμανού στην ίδια βάρκα

Από την ανάληψη της ηγεσίας της ΝΔ από τον Κ. Καραμανλή τον ανιψιό το 1997, όλες οι καθεστωτικές ηγεσίες, από τη Χρυσή Αυγή μέχρι τους «Πυρήνες», έχουν βάλει τα σφυριά τους να βαράνε σε μια και μόνη κατεύθυνση: καταστροφή της παραγωγικής βάσης της χώρας, βασικά της βιομηχανίας του μεγάλου εργοστάσιου, της βάσης της εθνικής της ύπαρξης και ανεξαρτησίας, με τελικό στόχο την υποδούλωση και το πούλημά της στο ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό (και στους συμμάχους και φίλους του, Κίνα – Κατάρ κλπ.).

Το σαμποτάζ και η καταστροφή γίνονται σε τρία παράλληλα επίπεδα: σε κυβερνητικό, σε «αγωνιστικό» αντιπολιτευτικό και σε «εξωθεσμικό επαναστατικό». Οι κυβερνήσεις Α. Παπανδρέου, Σημίτη, Κ. Καραμανλή ανιψιού, Γ. Παπανδρέου και Σαμαρά – Βενιζέλου χτυπάνε την παραγωγή με τους φόρους, τους σαμποταριστικούς νόμους τους, την τιμή του ηλεκτρικού, τις επιλεκτικές διώξεις αστών, τελικά με το Συμβούλιο της Επικρατείας και τις βιομηχανοκτόνες αποφάσεις του. Από κάτω, ΣΥΡΙΖΑ – ψευτοΚΚΕ στήνουν «λαϊκούς» - ακροδεξιούς «αγώνες» καταστροφής, τύπου Χαλκιδικής, αλλά και ψευτοαπεργίες, με τραμπούκους και δήθεν «οικολόγους», εκμεταλλευόμενοι κάθε πολιτική καθυστέρηση και αντιεπιστημονικό πνεύμα στις τάξεις του λαού.

Και τέλος, οι «Πυρήνες» και οι άλλες συμμορίες δίνουν το τελικό χτύπημα με μπόμπες, ανατινάξεις, σφαίρες, καταστρέφοντας δυτικές ή ντόπιες αστικές επενδύσεις, καθώς και ήδη υπάρχουσες παραγωγικές μονάδες που παραπαίουν.

Ο Ρωμανός και η «αντιτραπεζική» του υστερία δεν έχει τίποτε να ζηλέψει από τα «αντιτραπεζίτικα» κηρύγματα του φασίστα Τράγκα ή του σοσιαλφασίστα κνίτη Μπογιόπουλου, την ώρα που οι Έλληνες «παντοδύναμοι τραπεζίτες» χάσαν τις τράπεζές τους πρώτα από το κράτος, λόγω χρεοκοπίας και τελικά από τη Ρωσία (Τράπεζα Πειραιώς), από το Κατάρ (Alpha Bank) και από τους ρωσοφτιαγμένους Έλληνες ολιγάρχες τύπου Μυτιληναίου (Eurobank). Σε λίγο, η Εθνική Τράπεζα, η οποία είναι κρατική, θά ‘ναι κι αυτή στα χέρια της Ρωσίας, δηλαδή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.

Ποιο κράτος και ποιες πολιτικές δυνάμεις να σκίσουν τη φόδρα του «νεολαίου αγωνιστή, συμβόλου αξιοπρέπειας» Ρωμανού, που δεν τολμάει να ζητήσει καν λευτεριά από τη φυλακή, όπως θά ‘κανε αν ένιωθε πραγματικά αντικαθεστωτικός «επαναστάτης», αλλά ζητάει απλώς «ρεφορμιστικά» να βγαίνει που και που για να πηγαίνει τάχα στο μάθημα της Διοίκησης Επιχειρήσεων;

Οι άνθρωποι του καθεστώτος έχουν κοινές στρατηγικές στοχεύσεις, κοινούς εχθρούς και τελικά κοινά ιδανικά με το «σύμβολο αξιοπρέπειας» του σοσιαλφασισμού: μίσος για τη δημοκρατία και την πρόοδο, μίσος για την εργατική τάξη και το λαό, μίσος για κάθε ανάπτυξη και εθνική ανεξαρτησία. Αυτός είναι και ο λόγος που το κίνημα για τον Γρηγορόπουλο, μέσα στο οποίο εντάχθηκε εκείνο για το Ρωμανό και τελικά το απορρόφησε συνθηματολογικά, δεν βρήκε αυτή τη φορά να πει ούτε μια λέξη καταγγελίας για την όλο και πιο φασιστική όλο και πιο χρυσαυγίτικη αστυνομία που βασανίζει μετανάστες και που δολοφόνησε τον Γρηγορόπουλο.

Το ψεύτικο δίλημμα σχετικά με τις εξετάσεις εκτός φυλακών του Ρωμανού

Η ΟΑΚΚΕ θεωρεί ότι έτσι όπως στήθηκε η υπόθεση Ρωμανού, το δίλημμα  «αν έχει δικαίωμα να πάρει ή να μην πάρει άδεια για να δίνει εξετάσεις ο ληστής Ρωμανός» δεν έχει νόημα. 

Κατ' αρχήν, από θέση αρχής πλέον, το σημερινό ελληνικό δικαστικό σύστημα είναι εντελώς σάπιο  όπου έχει να δικάσει ζητήματα πολιτικού ενδιαφέροντος. Σε αυτές τις περιπτώσεις  είναι ένα δουλικό εργαλείο της ευρύτερης πολιτικής εξουσίας, δηλαδή εργαλείο του χειρότερου φασιστικού κοινού παρονομαστή της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης. Το ποιοτικό άλμα αυτής της δουλικής σαπίλας ήταν η αθώωση του ναζιστή Πλεύρη από τον Άρειο Πάγο το 2009, με το διακομματικά αποδεκτό σκεπτικό ότι μπορεί κανείς ελεύθερα να προπαγανδίζει την εξόντωση των Εβραιων αρκεί να επικαλείται το ότι αυτοί συνομωτούν για την παγκόσμια κυριαρχία. Στην ουσία δουλικός είναι εδώ και καιρό και ο ίδιος ο ρόλος της νομοθετικής εξουσίας, δηλαδή της Βουλής και των βουλευτών απέναντι στο βαθύ ρωσοκίνητο διακομματικό ηγετικό μπλοκ εξουσίας.

Μέσα σε τέτοιες συνθήκες το ποιος ληστής θα βγαίνει από την αστυνομία και μετά από τα δικαστήρια ότι είναι μέλος μιας συμμορίας και ποιος απλός συμπαθών ώστε  να έχει το δικαίωμα ή να μην έχει το δικαίωμα να σπουδάζει εκτός φυλακών, το ποιος είναι ο νόμος που κάθε φορά ισχύει σχετικά με το δικαίωμα των σπουδών του κάθε κρατούμενου κλπ. είναι ζητήματα που κυριολεκτικά μπορούν να στήνονται από την πολιτική διακομματική συμμορία που κυβερνάει την Ελλάδα. Μάλιστα σε ζητήματα με πανευρωπαϊκό πολιτικό ενδιαφέρον, όπως το «κίνημα  της φωτιάς» για τον Ρωμανό που συμπίπτει, πιστεύουμε όχι τυχαία, με τις διαπραγματεύσεις με τη τρόικα και μέσα στο προεκλογικό σκηνικό, αυτή η συμμορία είναι σε θέση να ελέγχει πολιτικά και τις ανακοινώσεις των γιατρών και των νοσηλευτών και τις δημοσιογραφικές επαφές με τον απεργό πείνας, να νομοθετεί όπως γουστάρει και τελικά να καθοδηγει κυριολεκτικά την τελική εικόνα σε όλα τα επίπεδα, φυσικό, νομικό, δικαστικό, αστυνομικό και κυρίως πολιτικό της συγκεκριμένης σύγκρουσης. Όταν η πολιτική μάχη εξελίσσεται σε τέτοια επίπεδα, εμείς μπορούμε να κάνουμε αναλύσεις και να χαράζουμε γραμμή πατώντας πάνω σε αδιάσειστα και πλατειά γνωστά πολιτικά στοιχεία.

Αυτό που εμείς μπορούμε να επισημάνουμε με σιγουριά είναι ότι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με τα δημοκρατικά δικαιώματα ενός κρατούμενου ληστή, αλλά με ένα πολιτικό κίνημα, που με πρόσχημα αυτά τα δικαιώματα, θέλει να δικαιώσει και να δυναμώσει μια πολύ βαθύτερη ευρύτερη από τα πάνω και από τα έξω καθοδηγημένη πολιτική ληστείας και καταστροφής της χώρας.

Ήδη οι ρωσόδουλοι χρησιμοποιούν τη βία των «Πυρήνων» και του «κινήματος συμπαράστασης» στο Ρωμανό για να υποδύονται στην ΕΕ ότι έχουν απέναντί τους ένα «επαναστατικό κίνημα» που τάχα τους απειλεί πραγματικά και να ζητάνε από αυτήν διαρκή πολιτική κάλυψη και κυρίως δανεικά στο ατέλειωτο και πιο βαθύ εγκλημά τους που είναι η παραγωγική καταστροφή της χώρας και η  εξαγορά της από τους ρωσοκινέζους νεοαποικιοκράτες. (Δες πώς πρόσφατα βούτηξαν από την ΕΚΤ 12 δις Ευρώ για τις ρωσοκρατούμενες ελληνικές τράπεζες, απειλώντας ότι βυθίζονταν σε νέα χρεωκοπία). 

Κείνο που έχει τη μεγαλύτερη σημασία είναι η φτωχή και άνεργη εργατική νεολαία, οι λαϊκοί άνθρωποι που οι παλιάνθρωποι του πολιτικού καθεστώτος, με πρωτομάστορες τους ηγέτες των ΣΥΡΙΖΑ – ψευτοΚΚΕ και παραπίσω τους Σαμαροβενιζέλους, τους πέταξαν στα κρύα δωμάτια του σπιτιού τους, έξω από την παραγωγή, χωρίς δουλειά και χωρίς ελπίδα, να καταλάβουν ότι οι Ρωμανοί δεν είναι ήρωες ούτε υπερασπιστές τους, αλλά από ιδεολογική και πολιτική άποψη βαθιοί εχθροί τους.

Το ρεύμα στο οποίο εντάσσεται ο Ρωμανός είναι, μετά από το χρυσαυγίτικο, το πιο βαθιά αντεργατικό και αντιλαϊκό  απ’ όσα «βλασταίνουν» στο καθεστωτικό περιβόλι. Απεχθάνεται κάθε προσπάθεια οργάνωσης της εργατικής τάξης και του ανενεργού, άνεργου σήμερα κομματιού της, για ψωμί – δουλειά – δημοκρατία, ανάπτυξη, ανθρωπιά, για μια κοινωνία οργανωμένη στη βάση του δίκιου κι όχι της υποκρισίας και της υπουλίας.

Τα καθεστωτικά καθάρματα, κυβερνητικά και «αντιπολιτευτικά», τσάκισαν μισθούς, συντάξεις, κάθε δίχτυ προστασίας κατακτημένο με αιματηρούς αγώνες από αυτό το λαό και τα ρεύματα τύπου «Πυρήνων» και «προστατών» τους τύπου ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ,  ποτέ δεν αντιστάθηκαν πρακτικά στα μέτρα της εξαθλίωσης του προλεταριάτου με οποιαδήποτε κάπως καλά προετοιμασμένη και έτσι πετυχημένη απεργία διαρκείας. Το μόνο που ήξεραν να κάνουν ήταν να πρωτοστατούν στο γκρέμισμα, στο τσάκισμα της παραγωγής, στην αποδιάρθρωση κάθε προσπάθειας για εργατική και λαϊκή αυτοοργάνωση, μέσα και από τις 24 ωρες ψευτοαπεργίες και παραστάσεις βίας και καταστροφής που δίναν κάθε τόσο στο κέντρο της Αθήνας, αλλά και μέσα από την υπονόμευση και το καπέλωμα, σε τοπικό επίπεδο. Τελικά μόνο στους ένστολους, δηλαδή στο χέρι κάθε μελλοντικού φασισμού δόθηκαν κάποιες μισθολογικές ικανοποιήσεις. 

Η εργατική τάξη, η φτωχολογιά και οι άνεργοι μια λύση έχουν: να οργανωθούν παντού, πρωτοπόρα και δυναμικά, μακριά και σε σύγκρουση με τους τραμπούκους - στελέχη της ψευτοαριστεράς και της ψευτοαναρχίας, για δημοκρατία και δουλειά, ενάντια στο παραγωγικό σαμποτάζ, για την επιβίωση του λαού και του έθνους (του έθνους με τη δημοκρατική έννοια, στο οποίο περιλαμβάνονται και οι μετανάστες που έχουν φτιάσει τη ζωή τους και τα όνειρά τους σε τούτη δω τη χώρα).

Από αυτούς τους αγώνες, που θα οδηγήσουν, με την πρωτοπόρα και καθοδηγητική συμβολή της ΟΑΚΚΕ, στη δημιουργία του νέου, αληθινού ΚΚΕ, θα γεννηθούν οι ήρωες και οι πραγματικοί αυτοθυσιακοί άνθρωποι, που ο λαός θα τους αγαπήσει αυθόρμητα και ειλικρινά, γιατί θα είναι σάρκα από τη σάρκα του και γι΄αυτό εχθροί κάθε «επαναστατικής» έπαρσης και κάθε άλλης καθεστωτικής υποκρισίας. Τότε και τα παιδιά της αστικής τάξης, όπως ο Ρωμανός,  εάν κι εφ’ όσον σιχαίνονται τον αντιδημοκρατισμό και την αδικία της, θα έχουν την πραγματική επιλογή να την αρνηθούν βαθιά και ειλικρινά και να γίνουν ένα με το λαό, τη δημοκρατία και την επανάσταση, αντί να γίνονται μισάνθρωποι και καταστροφείς.

Δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα της Οργάνωσης για την Ανασυγκρότηση του ΚΚΕ (ΟΑΚΚΕ) την Τρίτη, 9 του Δεκέμβρη 2014. http://bit.ly/12LQA03

Η «Athens Voice» μετά την «παρέμβαση» των τάχα «αντικαπιταλιστών» φασιστών

Ο θεωρητικός του φαιο-«κόκκινου» μετώπου, ρώσος νεοναζιστής Αλεξάντερ Ντούγκιν

Οι νεοτσαρικοί... «αντιφασίστες» του Ντονμπάς

Στη θέση του ΚΚΕ για τον αντιφασιστικό - εθνικοαπελευθερωτικό πόλεμο του 1940-1941 έχει πέσει πολλή λάσπη, ιδιαίτερα από τους υποτιθέμενους κληρονόμους (στην πραγματικότητα δολοφόνους) του πραγματικού ΚΚΕ, δηλαδή βασικά τις καθοδηγήσεις του ψευτοΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ-ΔΗΜΑΡ.

Οι αμιγείς κνίτες του Περισσού, για πρώτη φορά στην ιστορία τους τον τελευταίο χρόνο, βγαίνουν ανοιχτά και ξετσίπωτα με τη γραμμή ότι το ιστορικό γράμμα του Νίκου Ζαχαριάδη είναι λάθος από άποψη αρχής, αφού ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν τάχα «άδικος και από τις δύο πλευρές», όπως τονίζει όπου σταθεί και όπου βρεθεί ο μπρεζνιεφικός νεοτροτσκιστής «θεωρητικός» Μάκης Μαΐλης.

Το ψευτοΚΚΕ φτάνει στο σημείο να χαρακτηρίζει πλέον άδικο τον πόλεμο ΗΠΑ - Μεγάλης Βρετανίας ακόμη και την περίοδο που αυτές βρίσκονταν σε ανοιχτή συμμαχία με τη Σοβιετική Ένωση, την περίοδο 1941-1945, καθώς, κατά τους σοσιαλφασίστες, «πολεμούσαν για αμιγώς ιμπεριαλιστικούς σκοπούς».

Ο κίνδυνος για τις μητροπόλεις τους, συνυφασμένος με την εντελώς ειδική φύση του ναζιφασισμού, ως ανοιχτής τρομοκρατικής διχτατορίας των πιο μαύρων κύκλων του ιμπεριαλιστικού κεφάλαιου, που μετέτρεψε τον πόλεμο όλων των Συμμάχων σε δίκαιο - εθνικό - αμυντικό ενάντια στους κανίβαλους του Άξονα Γερμανίας - Ιαπωνίας - Ιταλίας, είναι έξω από τα σχήματα που σκαρώνουν οι ιδεολογικοί απόγονοι του Τρότσκι και φανατικοί θαυμαστές του Πούτιν. Γι' αυτούς ο ναζιστής αξιωματικός που έκαιγε ζωντανούς εβραίους και μπολσεβίκους στα κρεματόρια διεξήγαγε το ίδιο άδικο πόλεμο με τον Βρετανό, Αμερικάνο, Καναδό και Αυστραλό φαντάρο που έχανε τη ζωή του στη Νορμανδία για τη λευτεριά της Ευρώπης ή με τον Γάλλο γκωλικό αντιστασιακό. 

Ο Νίκος Ζαχαριάδης φυσικά δε χαρίστηκε ποτέ στον εγγλέζικο ιμπεριαλισμό, λόγω του δίκιου που είχε ο τελευταίος στην αντιπαράθεσή του με τον χιτλερισμό. Ήδη από την εποχή του πολέμου του ΄40 κι αργότερα από το Νταχάου επισήμαινε τον κίνδυνο το Λονδίνο να συνεχίσει στη χώρα μας την παλιά αποικιοκρατική πολιτική του, μετά το νικηφόρο τέλος του αντιφασιστικού πολέμου, πράγμα που έγινε αμέσως μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας από τους ναζί και που βρήκε μάλιστα απροετοίμαστη την ηγεσία του πραγματικού ΚΚΕ και του εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος.

Το ΚΜ δημοσιεύει σήμερα, κοντά στο γνωστό 1ο γράμμα του Νίκου Ζαχαριάδη από τα μπουντρούμια της μεταξικής δικτατορίας, τις τέσσερις προτάσεις που έθεσε στην κυβέρνηση Μεταξά ο έγκλειστος αρχηγός του ΚΚΕ για έναν πραγματικά παλλαϊκό, εθνικό αντιφασιστικό πόλεμο και το επεξηγηματικό άρθρο του, ένα μήνα μετά το γράμμα, με τίτλο «Η θέση μας στον πόλεμο». Το άρθρο περιέχει και μη ορθές εκτιμήσεις για το χαρακτήρα του πολέμου ανάμεσα στους Εγγλέζους και το χιτλερισμό, ωστόσο αναδείχνει την ολοκληρωμένη κουκουέδικη γραμμή του Νίκου από τη φυλακή, τη μόνη που στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων του πολέμου που έκανε το ελληνικό έθνος για τη λευτεριά και την ανεξαρτησία του. Κι αυτό γιατί η μεν Προσωρινή Διοίκηση ήταν χαφιέδικο δημιούργημα του Μεταξά - Μανιαδάκη και παρουσίαζε το διχτάτορα ως τάχα «πρωτοπόρο του αντιφασιστικού αγώνα», μετατρέποντας το ανοιχτό γράμμα του Νίκου σε σοσιαλπατριωτική ρητορία, η δε Παλιά Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ έβαζε μπροστά μια δογματική, εξτρεμιστική και αθέλητα πεμπτοφαλαγγίτικη γραμμή, που έκανε κύριο εχθρό του λαού τη στιγμή του πολέμου την κυβέρνηση Μεταξά και όχι τον ιταλικό φασισμό.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η Γ' Διεθνής, παρά το γεγονός ότι χαρακτήριζε τον πόλεμο «ιμπεριαλιστικό και από τις δύο πλευρές» εκείνη την εποχή (η Σοβιετική Ένωση δεν είχε ακόμη δεχθεί τη χιτλερική επίθεση), είχε λάβει θέση ότι ο πολεμικός αγώνας μικρών τριτοκοσμικών χωρών, όπως η Ελλάδα και η Γιουγκοσλαβία, μολονότι διεξαγόταν στα πλαίσια του γενικού πολέμου, ήταν δίκαιος αμυντικός και έπρεπε να στηριχθεί. Εξ ου και οι τροτσκιστικές πεμπτοφαλαγγίτικες θέσεις των Στίνα - Πουλιόπουλου, αλλά και οι δογματικές θέσεις της ΠΚΕ του ΚΚΕ τις οποίες αναμασάει σήμερα ο Μαΐλης αντιβαίνουν σε κάθε μαρξιστική - λενινιστική ανάλυση και αντίληψη για τον χαρακτήρα του Β' Παγκόσμιου Πολέμου και τη συμμετοχή της Ελλάδας σε αυτόν. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι κομμουνιστές που στελέχωναν την ΠΚΕ έκαναν αυτοκριτική για τις θέσεις της. Αυτό ισχύει τόσο για το Νίκο Πλουμπίδη, όσο και για τη Σταματία Βιτσαρά, αλλά και για τον ήρωα Βαγγέλη Κτιστάκη, που τον σκοτώσανε οι Γερμανοί ναζί ως γραμματέα της Κ.Ο. Κρήτης του ΚΚΕ το '44.

ΑΝΟΙΧΤΟ ΓΡΑΜΜΑ

Ο λαός της Ελλάδας διεξάγει σήμερα έναν πόλεμο εθνικοαπελευθερωτικό, ενάντια στο φασισμό του Μουσολίνι. Δίπλα στο κύριο μέτωπο και Ο ΚΑΘΕ ΒΡΑΧΟΣ, Η ΚΑΘΕ ΡΕΜΑΤΙΑ, ΤΟ ΚΑΘΕ ΧΩΡΙΟ, ΚΑΛΥΒΑ ΜΕ ΚΑΛΥΒΑ, Η ΚΑΘΕ ΠΟΛΗ, ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΣΠΙΤΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΦΡΟΥΡΙΟ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ.
Κάθε πράκτορας του φασισμού πρέπει να εξοντωθεί αλύπητα. Στον πόλεμο αυτό που τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά, όλοι μας πρέπει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, δίχως καμιά επιφύλαξη.

Επαθλο για τον εργαζόμενο λαό και επιστέγασμα για το σημερινό του αγώνα πρέπει να είναι και θα είναι, μια καινούρια Ελλάδα της δουλιάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση και από κάθε εκμετάλλευση, μ’ έναν πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό.

Όλοι στον αγώνα, ο καθένας στη θέση του και η νίκη θα ‘ναι νίκη της Ελλάδας και του λαού της. Οι εργαζόμενοι όλου του κόσμου στέκουν στο πλευρό μας.

Αθήνα, 31 του Οχτώβρη 1940

Νίκος Ζαχαριάδης, Γραμματέας ΚΕ του ΚΚΕ



Μαζί με το «ανοιχτό γράμμα» ο σ. Ζαχαριάδης έστειλε στο Μεταξά σημείωμα, που περιελάμβανε προτάσεις του Κομμουνιστικού Κόμματος, σε μια βάση για κοινή, λαϊκή-πατριωτική-εθνική πάλη κατά της φασιστικής επιδρομής. Ο Μεταξάς φυσικά δεν απάντησε, γιατί δεν έκανε λαϊκό-εθνικό πόλεμο, μα πλουτοκρατικό-δυναστικό-ξενοκίνητο. Οι τέσσερις προτάσεις-όροι είναι οι εξής:


Σε πολλούς εργαζομένους θα ξεπροβάλλει η ερώτηση: Αφού αναγκαστικά ο ελληνοϊταλικός πόλεμος είναι κομμάτι του ιμπεριαλιστικού πολέμου Αγγλίας - Άξονα, είναι σωστή η θέση του ΚΚΕ στην ιταλοελληνική σύγκρουση;

Δε χωρά καμιά αμφιβολία ότι ο Μεταξάς, όπως τον κάνει τον πόλεμο σήμερα, παίζει το παιχνίδι της ελληνικής πλουτοκρατίας και του εγγλέζικου ιμπεριαλισμού. Γι' αυτό και βάζει στους φυλακισμένους και εξορίστους κομμουνιστές τον όρο: Για να σας αφήσω να πολεμήσετε το φασισμό του Μουσολίνι πρέπει να προσκυνήσετε το φασισμό του Μεταξά!

Και αν η Αγγλία μας «βοηθά», είναι γιατί έτσι αποκτά πρώτης γραμμής στρατηγική θέση στη Μεσόγειο και στη Νοτιοανατολική Ευρώπη, ορμητήριο για να χτυπήσει αύριο τον Χίτλερ από στεριά. Ώστε ο εγγλέζικος ιμπεριαλισμός δε μας «βοηθά» από αγάπη. Γιατί όπως ο Μουσολίνι στα Δωδεκάνησα, έτσι κι αυτός δολοφονούσε τους Ελληνες στην Κύπρο στα 1931. Ούτε ξεχνάμε την Πάουερ, το ΔΟΕ και τόσα άλλα. 'Ωστε το ΚΚΕ παίζει σήμερα το παιχνίδι του Μεταξά και του εγγλέζικου ιμπεριαλισμού;

Η αλήθεια είναι ότι η θέση του ΚΚΕ είναι σήμερα πολύ λεπτή και πολύ δύσκολη. Τα στοιχεία που πρέπει να συγκροτήσουν σήμερα τη γραμμή του ΚΚΕ είναι τούτα δω:

α) Το ΚΚΕ είναι ενάντια στην υποδούλωση της Ελλάδας από τον Μουσολίνι και ενάντια στη φασιστική τάξη πραγμάτων του Άξονα.

β) Το ΚΚΕ είναι το ίδιο ενάντια στην υποδούλωση της Ελλάδας από τον εγγλέζικο ιμπεριαλισμό, που μας ληστεύει απ' το 1821 και που είναι σήμερα η συνισταμένη της αντεπαναστατικής και αντισοβιετικής πλουτοκρατίας σ' όλο τον κόσμο.

γ) Για τον εργαζόμενο λαό της Ελλάδας ο πόλεμος ενάντια στον Μουσολίνι είναι πόλεμος ΕΘΝΙΚΟΣ ΑΜΥΝΤΙΚΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ. Είναι ακόμα ένας κρίκος στην αλυσίδα από οικονομικούς - εθνικούς - κοινωνικούς - πολιτικούς αγώνες που κάνει, ανοίγοντας το δρόμο προς την ολόπλευρη, ολοκληρωτική, προς τη σοσιαλιστική, σοβιετική του απελευθέρωση.

δ) Ο Μεταξάς αποκρούοντας το Εθνικό - Παλλαϊκό μέτωπο κάνει σήμερα πόλεμο φασιστικό - πλουτοκρατικό - αγγλόφιλο.

ε) Το ΚΚΕ πρέπει τον τέτοιο δρόμο του Μεταξά να τον μετατρέψει σε εθνικό - παλλαϊκό - αντιφασιστικό - αντιπλουτοκρατικό - αντιιμπεριαλιστικό πόλεμο. Ο εργαζόμενος λαός στο μέτωπο και σ' όλη τη χώρα πρέπει να καταχτήσει την ηγεμονία στο σημερινό πόλεμο. Αυτή είναι ολόκληρη η θέση του ΚΚΕ. Πολεμά με τον Μουσολίνι όχι για χάρη του Μεταξά και της Αγγλίας, μα προς όφελος του εργαζόμενου λαού της Ελλάδας, της Βαλκανικής και όλου του κόσμου. Μπορεί στα 1914 μια τέτοια θέση για μια μικρή χώρα να 'ταν εσφαλμένη.

Σήμερα εκτός από τον παγκόσμιο ιμπεριαλισμό υπάρχει και η ΕΣΣΔ, βασική κατάχτηση της παγκόσμιας επανάστασης και πρωταρχικό στήριγμα για κάθε λαϊκό απελευθερωτικό και επαναστατικό κίνημα. Και με τη σημερινή κατάσταση σε Μεσόγειο - Βαλκάνια - Ευρώπη η θέση του ΚΚΕ στον ελληνοϊταλικό πόλεμο, όπως μπαίνει στο «ανοιχτό» γράμμα μου και όπως ξεκαθαρίζεται πιο πάνω, σε τελευταία ανάλυση δεν ωφελεί ούτε τον Μουσολίνι - Χίτλερ, ούτε τον Μεταξά, ούτε την Αγγλία, παρά μόνο τον λαό της Ελλάδας και την Παγκόσμια Επανάσταση. Η Ελλάδα δε θέλει ούτε την κατάχτηση, «τις δολοφονίες και τους βιασμούς του Μουσολίνι» ούτε το φασισμό του Μεταξά, ούτε τον ιμπεριαλισμό της Αγγλίας. Και μέσα στο σημερινό αγώνα της πρέπει να ξεκαθαρίσει όλα αυτά.

στ) Ο ελληνοϊταλικός πόλεμος είναι κι αυτός μια φάση, μια πράξη στον καινούριο κύκλο από επαναστάσεις και πολέμους που έμπασε την ανθρωπότητα ο ιμπεριαλισμός και ο φασισμός. Οι προλετάριοι και οι αγρότες της Ελλάδας, ολόκληρος ο εργαζόμενος λαός της δεν μπορούσαν να μη δεχτούνε την πρόκληση του Μουσολίνι, δεν μπόρεσαν να δεχτούν το βιασμό τους για το λόγο και μόνο ότι έχουν στην πλάτη τους τον Μεταξά. Αυτό κάνει τον αγώνα τους πιο δύσκολο και βαρύ, μα δεν μπορούσε να τον χαλάσει και τα τελικά αποτελέσματα από το σημερινό μας αγώνα θα εκτιμηθούν από την ικανότητά μας να ξεκαθαρίσουμε τους λογαριασμούς μας τόσο με τον Μουσολίνι όσο και με τον Μεταξά και τον εγγλέζικο ιμπεριαλισμό. Εδώ βρίσκεται το πραγματικό νόημα της θέσης που παίρνουμε σήμερα. Αν είναι σωστή ή όχι θα κρίνουν όχι οι φλυαρίες μα τα έργα μας.

22/11/1940

Δημοσιεύθηκε στο «Ριζοσπάστη» που έβγαζε η χαφιέδικη «Προσωρινή Διοίκηση του ΚΚΕ» στις 5/12/1940. Το συγκεκριμένο έντυπο το χρησιμοποιούσε ο Ν. Ζαχαριάδης για να επικοινωνεί με τις μάζες των κουκουέδων μέχρι να αποκαλυφθεί πλέρια ο χαφιέδικος ρόλος της Π.Δ.. Το άρθρο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στον αληθινό Ριζοσπάστη, στις 28 του Οχτώβρη του 1945.

ΚΟΙΝΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΟΑΚΚΕ - ΑΝΤΙΝΑΖΙΣΤΙΚΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ

ΣΤΙΣ 18/9 ΣΤΟ ΚΕΡΑΤΣΙΝΙ ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΜΠΛΟΚ ΜΕ ΤΗΝ ΕΜΜΕΣΗ ΣΤΗΡΙΞΗ ΤΩΝ ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΑΜΕ ΧΤΥΠΗΣΑΝ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΠΑΙΔΙΟΥ

  

ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΣΚΟΤΩΣΟΥΝ ΓΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ ΦΟΡΑ ΤΟΝ ΠΑΥΛΟ ΦΥΣΣΑ!

Τον Παύλο Φύσσα θέλουν να τον σκοτώσουν για μια ακόμα φορά. Την πρώτη φορά τον σκοτώσανε σαν φυσική ύπαρξη με το κρύο δειλό μαχαίρι τους οι ναζιστές. Από τότε θέλουν να τον σκοτώσουν ηθικά και πολιτικά -για λογαριασμό πάλι των ναζιστών- οι ψεύτικοι φίλοι του.

Οι τρεις μεγάλες μαχαιριές των ψεύτικων φίλων

«Φίλοι» του υποτίθεται ότι ήταν αυτοί που του δώσανε την πρώτη μεγάλη μαχαιριά πέρσι όταν προκάλεσαν τη διάλυση της πελώριας διαδήλωσης διαμαρτυρίας για τη δολοφονία του καίγοντας μαγαζιά και εξαπολύοντας επίθεση στο αστυνομικό τμήμα του Κερατσινιού, δίνοντας την ευκαιρία στην αστυνομία να διακόψει την ατέλειωτη διαδήλωση. Τη δεύτερη μαχαιριά την έδωσαν δυο άλλοι υποτιθέμενοι «φίλοι» του πιστολάδες που σκότωσαν δυο χρυσαυγίτες εν ψυχρώ και εξαφανίστηκαν στο σκοτάδι προσφέροντας στους ναζί τους νεκρούς που τους έλειπαν για να εμφανιστούν σαν θύματα πολιτικής δίωξης και εκστρατείας φυσικής εξόντωσης την ώρα που ήταν στο εδώλιο για τους φόνους τους. Επίσης έδωσαν στο πολιτικό καθεστώς τη δυνατότητα να ζητήσει «ειρήνη» και παύση του εμφύλιου των δήθεν δύο άκρων, ενώ πρόκειται για το ίδιο άκρο με άλλη μορφή. Η τρίτη, και πιστεύουμε η ως τώρα μεγαλύτερη μαχαιριά, δόθηκε χθες στο Κερατσίνι όπως και την πρώτη φορά πάλι από «φίλους» και μάλιστα «λυσσασμένους από οργή». Ήταν η επίθεση 200 μασκοφόρων – ροπαλοφόρων που μέσα από τους κόλπους του αντιεξουσιαστικού μπλοκ βγήκαν και έσπασαν μαγαζιά, τράπεζες, ΚΕΠ, αυτοκίνητα, πετροβόλησαν το Δημαρχείο του Κερατσινιού και προκάλεσαν την κατάλληλη σύγκρουση με την αστυνομία.

Ειδικά η νέα σειρά καταστροφών στο Κερατσίνι, σ’ αυτή τη μεγάλη εργατούπολη, έχει δυναμώσει ένα ρεύμα που λέει: «τι τις θέλουμε πια τις διαδηλώσεις υπέρ του Φύσσα την ώρα που προκαλούν τέτοιες καταστροφές;». Αν αυτό συνδυαστεί με ανάλογες ζημιές σε άλλες πόλεις αρχίζει σιγά σιγά να χτίζεται στη χώρα μια εικόνα ότι οι φίλοι του Π. Φύσσα δεν αποτελούν ταυτόχρονα και φίλους του λαού. Δηλαδή χτίζεται η εικόνα που βοηθάει στο πολιτικό δυνάμωμα των δολοφόνων του Π. Φύσσα. Αυτό το φαινόμενο, αυτή την αργή υπόκωφη μετακίνηση τμημάτων του λαού και της κοινής γνώμης προς την πλευρά του φασισμού την έχουμε παρατηρήσει τις τελευταίες δεκαετίες και την έχουμε δει μάλιστα να φουντώνει στα χρόνια της κρίσης επειδή ο ναζισμός, ανάμεσα στα άλλα, πόνταρε ανοιχτά και δημαγώγησε ασύστολα πάνω στις καταστροφές των περιουσιών, τις πυρκαγιές, τις λεηλασίες, τις συνήθως στημένες από το καθεστώς συγκρούσεις με την αστυνομία, το αναίτιο κάψιμο των εθνικών συμβόλων που προκάλεσε συστηματικά ένα είδους τραμπούκικου, λούμπεν ή και μικροαστικού αναρχισμού.

Πέρασε πια η εποχή που η άγνοια συγχωρούσε τα εγκλήματα. Ο ναζισμός είναι εδώ

Σε όλο αυτό το διάστημα αυτό το ρεύμα μπορούσε για μια μεγάλη περίοδο να μην καταλάβαινε πού οδηγεί η πολιτική του, ή να υποτιμούσε τον κίνδυνο του ναζισμού, ή να πίστευε ελιτίστικα και ιστορικά ανερμάτιστα ότι κάποιοι άλλοι πρέπει να κάνουν την επανάσταση εφόσον οι ίδιες οι καταπιεσμένες μάζες κοιμούνται ή είναι «αλλοτριωμένες» και δεν ξέρουν τα συμφέροντά τους. Επίσης θα μπορούσε κάποιος καλόπιστος άνθρωπος να υποθέσει ότι αυτοί οι διάφοροι «αριστεροί» τύπου ΣΥΡΙΖΑ, που προστάτευαν αυτά τα αποσπάσματα βίας στις διαδηλώσεις, που πήγαιναν στα δικαστήρια να υπερασπίσουν τους συλληφθέντες τους ή που τα διαφύλασσαν μέσα στα μπλοκ τους στις διαδηλώσεις όταν κατάφευγαν εκεί για προστασία, απλά νόμιζαν ότι όλα αυτά τα αποσπάματα είναι παρασυρμένη νεολαία και πάντως όχι μέρος του εχθρού.

Όμως τώρα πια δεν είναι κανένας αφελής, αθώος και ανεύθυνος. Τώρα το ναζιστικό λεπίδι κρέμεται πάνω απ' τη χώρα, όχι μόνο γιατί το 10% περίπου του πληθυσμού στέλνει τους ναζιστές στη Βουλή και το ποσοστό αυτό τείνει να μεγαλώνει ακόμα και όταν αυτοί δικάζονται για κατά συρροή κτηνώδη εγκλήματα, αλλά γιατί η μισή αστυνομία είναι με τους ναζιστές, γιατί οι ναζί είναι το μόνο κόμμα που έχει στείλει στο ευρωκοινοβούλιο δύο ανώτατους ως χτες αξιωματικούς του ελληνικού στρατού, γιατί ατιμώρητα παρελαύνουν στις εθνικές επετείους στρατιωτικά τμήματα που ζητούν να γδαρθούν οι Αλβανοί και ατιμώρητα οι ευέλπιδες τραγουδούν ύμνους υπέρ της χούντας. Τώρα επίσης όλοι ξέρουν, πως ο ίδιος ο ήρωας Π. Φύσσας έχει διακηρύξει τον φιλειρηνισμό του και την αντιπάθειά του στα ψεύτικα παιχνίδια της βίας στους δρόμους, πως οι φίλοι του και οι δικοί του άνθρωποι γι αυτό το λόγο κάλεσαν επίσημα σε ειρηνική διαδηλωση για τη μνήμη του, επίσημα καταδίκασαν εκ των προτέρων και έκαναν έκκληση να μην ξαναγίνουνε τέτοια γεγονότα σαν τα περσινά στο Κερατσίνι. Τώρα λοιπόν εκείνοι που τα ποδοπάτησαν όλα αυτά και χτύπησαν πισώπλατα αυτήν την πορεία και τη χρησιμοποίησαν κάνοντας καταστροφές, που εξοργίζουν την τεράστια πλειοψηφία του πληθυσμού είναι ωμοί προβοκάτορες, είναι εχθροί του λαού, σιχαμεροί υποκριτές εχθροί του Π. Φύσσα και τουλάχιστον αδιάφοροι για το γεγονός ότι είναι αντικειμενικοί σύμμαχοι των φυσικών δολοφόνων του, των ναζιστών της «Χρυσής Αυγής».

Πίσω από τους προβοκάτορες αρχίζουν να φαίνονται πια οι «καθώς πρέπει» προστάτες τους. Η 18η του Σεπτέμβρη στο Κερατσίνι μιλάει

Αλλά αν η οποιαδήποτε καταγγελία εναντίον τους μείνει μόνο στην καταγγελία των 200 προβοκατόρων αυτουργών της βίας τότε είναι κούφια, χωρίς νόημα και εσκεμένα συγκαλυπτική τους. Γιατί κρύβει τη βασική αλήθεια ότι αυτοί οι προβοκάτορες είναι μέρος ενός πολύ ευρύτερου ψευτοαναρχικού υπεραντιδραστικού ρεύματος που μισεί τα δημοκρατικά και αντιφασιστικά αισθήματα του λαού, και ότι αυτό το ρεύμα συγκεκριμένα και συνειδητά το συντηρεί, το αναπτύσσει και το προστατεύει πολιτικά και ιδεολογικά εδώ και πολλά χρόνια, παρά κάποιες αψιμαχίες επίδειξης αστυνομικής ισχύος από το ψευτοΚΚΕ, το πολιτικό ψευτοαριστερό μπλοκ ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΤΑΡΣΥΑ - ψευτοΚΚΕ, γιατί ιδεολογικά και πολιτικά είναι σάρκα από τη σάρκα του. Όταν ο ψευτοαναρχικός σπάει, καίει, και λεηλατεί την καπιταλιστική επιχείρηση ή το κρατικό κτίριο πραγματοποιεί στην πράξη και με την ωμή βία αυτό που διακηρύσσει στα λόγια ή πραγματοποιεί με την «εργατική βία» το ψευτοαριστερό μπλοκ: τον αντικαπιταλισμό και τον αντικρατισμό της καταστροφής και του ιμπεριαλισμού κόντρα στη συνείδηση αλλά και την ίδια την ύπαρξη των άμεσων παραγωγών και του λαού. Αυτό το μπλοκ μισεί θανάσιμα τον επαναστατικό σοσιαλιστικό αντικαπιταλισμό που είναι το μαζικό και συνειδητό πέρασμα της παραγωγής και της κρατικής εξουσίας στα χέρια των οργανωμένων παραγωγών και του λαού. Ο λαός νιώθει αυθόρμητα πόσο τερατώδες είναι και γι' αυτό μισεί τόσο πολύ τη βία των σπασιματιών και καταλαβαίνει στο βάθος το φασιστικό της χαρακτήρα. Εκείνο που δεν καταλαβαίνει τόσο είναι η ύπουλη συμμετοχή της «πολιτικής» ψευτοαριστεράς στη βία των σπασιματιών. Αυτή η υπουλία ποτέ δεν ήταν τόσο ευάλωτη όσο στις 18 του Σεπτέμβρη του 2014 στο Κερατσίνι.

Καταγγέλλουμε λοιπόν τις ηγεσίες των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του κοινού θεωρούμενου αντιφασιστικου τους οργάνου που λέγεται ΚΕΕΡΦΑ, καθώς και του ΠΑΜΕ-ψευτοΚΚΕ ότι στις 18 του Σεπτέμβρη στο Κερατσίνι ενώ ήξεραν ότι πολλά μπλογκ αυτού του χώρου καλούσαν στην πορεία με γραμμή βίας και σύνθημα «οργή και λύσσα για τον Π. Φύσσα», δεν έκαναν απολύτως τίποτα για να εμποδίσουν αυτή τη βία ούτε πριν ούτε κατά τη διάρκεια της πορείας. Και δε μιλάμε εδώ καν για μίνιμουμ μέτρα μαχητικής περιφρούρησης της πορείας από προαναγγελμένες προβοκάτσιες, που είναι απαραίτητα αλλά και αρκετά εύκολα για τόσο μαζικές πορείες. Μιλάμε τουλάχιστον για μέτρα πολιτικής περιφρούρησης, για μέτρα δηλαδή καταδίκης των προβοκατόρων με μαζικά συνθήματα φωναγμένα με δύναμη, και στην πορεία, αλλά και στη φάση της προετοιμασίας της πορείας με αφίσες, με προκηρύξεις, με ομιλίες εναντίον όσων ετοιμάζονται να λερώσουν τη σπουδαία αυτή μέρα της μνήμης και της διαμαρτυρίας. Αλλά και τίποτα να μην έκαναν πριν από τη διαδήλωση, οι επικεφαλής διοργανωτές της θα όφειλαν οπωσδήποτε στη διάρκεια της από την ώρα που οι προβοκάτορες χτύπησαν, να ρίξουν ένα σύνθημα υπέρ του ειρηνικού χαρακτήρα της και που θα έπρεπε να γίνει κεντρικό όσο θα συνεχιζόταν η προβοκάτσια και να φτάσει ως την ανοιχτή καταγγελία των προβοκατόρων σαν τέτοιων. Και τότε είτε το χέρι τους θα έπεφτε ξερό από την ξεφτίλα είτε θα τολμούσαν να χτυπήσουν και να ματώσουν μια διαδήλωση χιλιάδων ανθρώπων για να το εμποδίσουν να λέγεται. Αλλά αν το κάνανε θα είχαν σβήσει πολιτικά για πάντα. Και το κυριότερο, ό,τι και να κάνανε οι προβοκάτορες, ο λαός του Κερατσινιού, όλος ο ελληνικός λαός θα ήξερε ότι αυτή η διαδήλωση στα αλήθεια δεν ήθελε μαζί της τους προβοκάτορες, ότι ήταν το απόλυτο αντίθετό τους και ότι τους ξέρασε.

Λοιπόν, δεν έγινε τίποτε απολύτως από όλα τα παραπάνω που θα ήταν αυτονόητα για μια μη συνένοχη, για μια δημοκρατική πορεία. Αντίδραση οργανωμένη υπήρξε μόνο από το μικρό μπλοκ της Αντιναζιστικής Πρωτοβουλίας και της ΟΑΚΚΕ που φώναξε κατ επανάληψη το σύνθημα «πορεία ειρηνική – αντιναζιστική» όταν οι προβοκάτορες χτύπησαν για πρώτη φορά και έσπασαν -νομίζουμε όχι τυχαία- ακριβώς δίπλα στο μπλοκ αυτό. Επίσης αυθόρμητα αντέδρασαν στους σπασιματίες αρκετοί μεμονωμένοι άνθρωποι ή μέλη της βάσης των κομμάτων, κάποιους από τους οποίους οι τραμπούκοι τραυμάτισαν. Τότε η κεφαλή της πορείας στο μεγαλύτερο κομμάτι της, αντί να προχωρήσει προς τον Κορυδαλλό – όπως ήταν προγραμματισμένο και όπως άλλωστε κινήθηκε απομονωμένο το επικεφαλής μπλοκ των συγγενών και φίλων του Φύσσα – κινήθηκε μέσα στο Κερατσίνι σέρνοντας πίσω του απτόητους και δίνοντας κάλυψη ουσιαστικά στους σπασιματίες να προβοκάρουν όλο το Κερατσίνι σπάζοντας «ό,τι εξείχε», δηλαδή μεγάλα μαγαζιά, τράπεζες, ακριβά αυτοκίνητα και να πετροβολήσουν τελικά και το Δημαρχείο, και σπάζοντας έτσι να προκαλούν διαρκώς αστυνομικές επεμβάσεις, δακρυγόνα κ.λπ που αποδιαλύσαν τη συγκέντρωση. Βλέποντας αυτή την κατάσταση και αρνούμενη να γίνει μέρος μιας διαδήλωσης που ουσιαστικά έδινε πρακτική και πολιτική κάλυψη στους προβοκάτορες η ΟΑΚΚΕ και η Α.Π αποχώρησαν από αυτήν. (Δες αλλού ρεπορτάζ για την παρουσία και την απήχηση των συνθημάτων του μπλοκ μας).

Πολύ χαρακτηριστικά «πονηρή» ήταν η στάση του ΠΑΜΕ-ψευτοΚΚΕ. Αυτό κράτησε για τον εαυτό του μια θέση στο τέλος της πορείας και λίγο πριν εκδηλωθεί το πρώτο χτύπημα μέσα από το αναρχικό μπλοκ έστριψε μέσα απ τα στενά του Κερατσινιού για να πραγματοποιήσει μια δικιά του «καθωσπρέπει» πορεία μη προσδιορισμένη από τα πριν κάνοντας πως τίποτα απ όλα αυτά δεν το αφορούσε.

Το προβοκάρισμα της 18ης του Σεπτέμβρη, πολιτικός σταθμός για την αποκάλυψη του φαιο-«κόκκινου» κινδύνου

Αυτοί ήταν οι τρόποι με τους οποίους τα δύο μπλοκ ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ΠΑΜΕ-ψευτοΚΚΕ έντεχνα συγκάλυψαν το μεγάλο πολιτικό έγκλημα της 18 του Σεπτέμβρη, καταγγέλοντας ως συνήθως εκ των υστέρων τους «προβοκάτορες της ασφάλειας» ή τους «κρυφοναζιστές» που «χάλασαν μια ακόμα πορεία» με το να προκαλέσουν την επέμβαση της αστυνομίας που ήταν τάχα ο ύψιστος τελικός εχθρός. Αυτό πιο ωμά το είπε ο συριζαίος δήμαρχος του Κερατσινιού μετά την πορεία. Έτσι έκρυψε αυτός και οι άλλοι διοργανωτές ότι το πιο μεγάλο ζήτημα δεν ήταν η αστυνομική επέμβαση, ούτε καν ακόμα και η διάλυση της πορείας, αλλά οι προβοκατόρικες καταστροφές στο μεγαλύτερο Δήμο-κλειδί του εργατικού Πειραιά στο όνομα του ηρωικού νεκρού. Αυτές οι καταστροφές, ειδικά σε συνθήκες οικονομικής καταστροφής, είναι εκείνες που κύρια στρέφουν την πόλη ενάντια στους διαδηλωτές, ενάντια στον Π. Φύσσα και τελικά υπέρ των ναζί που εμφανίζονται σαν οπαδοί της τάξης, της ασφάλειας, και κυρίως των περιουσιών και των δουλειών για τις οποίες τόσο διψάνε οι άνεργοι που αργοσβήνουν στην πόλη. Η αστυνομία απλά προσποιείται ότι κυνηγάει τους προβοκάτορες και αν κάνει πως συλλαμβανει κανέναν, αυτός μετατρέπεται συνήθως από τους προστάτες τύπου ΣΥΡΙΖΑ, από θέση αρχής σε αθώο ειρηνικό διαδηλωτή.

Για μας, την ΟΑΚΚΕ και την Αντιναζιστική Πρωτοβουλία, το προβοκάρισμα της 2ης μεγάλης πορείας για το Φύσσα στο Κερατσίνι είναι ένας πολιτικός σταθμός για την Ελλάδα. Είναι το πιο ωμό, το πιο συνειδητό ως τώρα ποδοπάτημα υπέρ του ναζισμού του μεγαλύτερου μεταπολυτεχνικού δημοκρατικού, αντιναζιστικού συμβόλου της νεολαίας όπως είναι ο Π. Φύσσας, χάρη στη συντονισμένη δράση, σε διαφορετικούς ρόλους βέβαια, του ψευτοαναρχισμού και της κοινοβουλευτικής ψευτοαριστεράς.

Όποιος αυτού του είδους τις προβοκάτσιες δεν τις κάνει κεντρικό πολιτικό ζήτημα ανοίγει το δρόμο όχι μόνο στο ορμητικό δυνάμωμα των ναζί αλλά και στην όλο και πιο ανοιχτή εκδήλωση της κρυφής ακόμα συμμαχίας φαιών φασιστών και ψευτοαριστερών και ψευτοαναρχικών σοσιαλφασιστών.

Αυτή η σύμπλευση αρχίζει να αχνοφαίνεται ήδη α) με την υποστήριξη από τους «Πυρήνες της Φωτιάς», των «αντισυστημικών» ναζιστών τύπου Καλέτζη, β) με τη στήριξη που δίνουν ηγετικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ στους κατηγορούμενους χρυσαυγίτες, γ) με τη φανατική κοινή γραμμή ΣΥΡΙΖΑ- ψευτοΚΚΕ να μην τεθεί εκτός νόμου η «Χ.Α», δ) με την πρόσφατη συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ - ψευτοΚΚΕ με τους χρυσαυγίτες στον φιλο-εργοδοτικό συνδικαλισμό της COSCO, ε) με την ανοχή από όλες τις κομματικό-συνδικαλιστικές παρατάξεις των χρυσαυγίτικων παρατάξεων κατ αρχήν στα επαγγελματικά σωματεία (ταξί, γιατροί), στ) με την κοινή τους σιωπή στη διείσδυση των ναζί σε αστυνομία και στρατό και, πάνω απ όλα, με τον κοινό τους φιλορωσισμό και αντιευρωπαϊσμό στο παγκόσμιο κεντρικό ζήτημα που είναι η ρώσικη χιτλερικού τύπου εισβολή στην Ουκρανία και η ωμή προσάρτηση ενός κομματιού της.

Δεν πρέπει να αφήσουμε αυτό το μαύρο μπλοκ, ειδικά τους ναζί να ανέβουν στην πολιτική εξουσία. Δεν πρέπει να τους αφήσουμε να επιβάλλουν τη φαιο-«κόκκινη» τερατώδη δικτατορία που ύπουλα ετοιμάζουν. Δεν πρέπει να τους αφήσουμε να σκοτώσουν για δεύτερη φορά και να σύρουν στη λάσπη τους τον ευγενικό ήρωα του αντιφασισμού Παύλο Φύσσα.

Αθήνα 20/9/2014

Ήταν προφανές από την αρχή και από τα «συμφραζόμενα», ωστόσο πάντα η επιβεβαίωση έχει μια πλευρά οδυνηρότητας.

Ο συγγραφέας Αλέξης Πάρνης, στα 85 του χρόνια και μετά από μακρά παραμονή στην αφάνεια, είχε εκδώσει το 2009 το πεζογράφημα - «magnum opus» του «Η Οδύσσεια των Διδύμων», στο οποίο αφηγούνταν ουσιαστικά την προσωπική του ιστορία, πλευρές της σχέσης του με τον Ζαχαριάδη και, παράλληλα, την ιστορία του σοσιαλφασιστικού πραξικοπήματος που έλαβε χώρα στη Σοβιετική Ένωση στα 1956, μέσα από τα μάτια ενός κουκουέ της Τασκένδης, που έντεχνα τον ταυτίζει με τον εαυτό του.

Στο έργο αυτό, εκτός από έναν υφέρποντα αντισταλινισμό, που «αντισταθμίζεται» κάπως από την πολύ σκληρότερη θέση του συγγραφέα για τις μετά το 1956 εξελίξεις, υπάρχουν συνεχείς νύξεις για την σημερινή «ρεφορμιστική Αριστερά με τα λουστρίνια και τα γοβάκια», σε αντιπαράθεση με «τα άρβυλα του ΔΣΕ», αλλά και για τη «σοβιετική γραφειοκρατία» η οποία πετάχτηκε «στο σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας» μετά το 1991.

Υιοθετούνταν δηλαδή ανοικτά η πολιτική θέση, απόλυτα βολική για τον ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό αλλά και για τους σοσιαλφασίστες πράκτορές του στην Ελλάδα ότι «άλλο η μετά το 1956 ΕΣΣΔ και άλλο η μετά το 1991 Ρωσία», καθώς και εκείνη ότι το βασικό πρόβλημα της ελληνικής «Αριστεράς» είναι ότι «αστοποιήθηκε» και έβαλε λουστρίνια, υποτασσόμενη στη ντόπια αστική τάξη και ενδεχομένως στη Δύση, «αιώνιο» τάχα κέντρο κάθε καπιταλιστικής και ιμπεριαλιστικής αντίδρασης.

Το ανοιχτό άλμα του στο άρμα του σοσιαλφασισμού, με τον οποίο ως φαίνεται δεν ξεκαθάρισε ποτέ, ο Πάρνης το πραγματοποίησε το 2011. Με το βιβλίο του «Γεια Χαρά, Νίκος», δίνει μια «διανθισμένη» - με δικές του σκέψεις και ιστορίες - συλλογή επιστολών του Νίκου Ζαχαριάδη της περιόδου 1956 – 1962 για να καταλήξει, ωστόσο, σε δυο ανόσιες πολιτικές πράξεις: η μία είναι ότι βάζει έμμεσα στο στόμα του Ζαχαριάδη, εν έτει 1962, όταν και ο Νίκος ζητούσε, ενάντια στη σοσιαλφασιστική ηγεσία του ψευτοΚΚΕ, να κατέβει στην Ελλάδα να δικαστεί, τη ρήση – ορμήνεια ο Πάρνης «να μη τα βάλει ποτέ με το ΚΚΕ» κλπ. Αυτός είναι πιθανότατα ο τρόπος με τον οποίο ο συγγραφέας μας προσπαθεί να πετάξει από πάνω του το βαρύ φορτίο της ευθύνης για τη μοίρα του φίλου του, τον οποίο ξέχασε και τελικά πούλησε, μη βγάζοντας άχνα για το μαρτύριό του από το 1962 ως το 1973.

Η δεύτερη είναι ένας απαράδεκτος πολιτικά επίλογος – επίμετρο του τότε υπαλλήλου του ψευτοΚΚΕ/ψευτοΡιζοσπάστη, ιστορικού Γιώργου Πετρόπουλου, ο οποίος αναλώνεται με προσήλωση στην προσπάθεια να υποβληθεί στον αναγνώστη πως ο Ζαχαριάδης ούτε κατά διάνοια δεν θεωρούσε το ψευτοΚΚΕ των Κολιγιάννη – Φλωράκη – Τσολάκη άλλο κόμμα από το παλιό ΚΚΕ, αλλά αντίθετα το θεωρούσε συνέχεια και κληρονόμο του επαναστατικού κόμματος της εργατιάς και του λαού μας και το στήριζε(!). Κι αυτό, παρά το γεγονός ότι, ακόμη και σύμφωνα με τη σοσιαλφασιστική – πετροπούλεια εκδοχή, ο Νίκος αυτοκτόνησε (!!!!!) ακριβώς ενάντια στην αγριανθρωπιά της ηγεσίας αυτού του κόμματος και των πατρώνων του, Ρώσων σοσιαλιμπεριαλιστών της ηγεσίας του «Κ»ΚΣΕ (στην πραγματικότητα φυσικά δολοφονήθηκε από τα αφεντικά των αφεντικών του κ. Πετρόπουλου).

Ο Γ. Πετρόπουλος καυχιέται ξεχωριστά στο επίμετρο για την προσωπική του σχέση με τον αρχιαποστάτη του κομμουνιστικού κινήματος και πράκτορα της μετασταλινικής Μόσχας «Χαρίλαο» (Φλωράκη), ενώ ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 2000 είχαν κάνει την εμφάνισή τους στον Τύπο οι φήμες για «διάσταση» του ιστορικού – δημοσιογράφου αυτού με την σημερινή ηγεσία του ψευτοΚΚΕ, του οποίου ο ίδιος ήταν μέχρι το 2013 μέλος.

Παράλληλα, από το 2011 ως το 2013, εκδόθηκαν σε δύο τόμους «άπαντα τα δημοσιευμένα» κείμενα του Νίκου Ζαχαριάδη μεταξύ 1940 και 1947, και πάλι υπό την πολιτική επιστασία του κ. Πετρόπουλου, από τις εκδόσεις Καστανιώτη.

Λίγο καιρό πριν την έκδοσή του β’ τόμου, ο ιστορικός μας και πολιτικός συμβουλάτορας – ερμηνευτής του Πάρνη αποχωρεί με ιδιαίτερη οξύτητα από το ψευτοΚΚΕ, καταγγέλλοντάς το για σεχταρισμό και έλλειψη μετωπικής πολιτικής και μεταπηδά στο πολιτικό καράβι της «Κίνησης Κομμουνιστών – Εργατικός Αγώνας» (τότε ακόμη υπήρχε μόνο η ιστοσελίδα και όχι η κίνηση). Πρόκειται για μια σάπια κνίτικη μαούνα η οποία ακροβατεί πολιτικά ανάμεσα στο σκληρό ΣΥΡΙΖΑίικο σοσιαλφασισμό του Λαφαζάνη και στην παλιά, πιο «μετωπική» - συνεργατική με την κλασσική αστική τάξη φλωρακική γραμμή μες στο ψευτοΚΚΕ, η οποία διατηρεί ακόμη και σήμερα πολλούς οπαδούς στις τάξεις του κόμματος αυτού, ιδιαίτερα στους ψηφοφόρους του.

Ο «Εργατικός Αγώνας» (ΕΑ) δεν λυπάται τα θετικά σχόλια για τον Πούτιν, που ο ψευτοΡιζοσπάστης/ψευτοΚΚΕ, λόγω της «υπεραριστερίστικης» τάχα γραμμής του «κάτω όλοι οι αστοί κι οι ιμπεριαλισμοί» δεν μπορεί να κάνει. Η διαδικτυακή αυτή φυλλάδα, που λερώνει το όνομα του Λιγδόπουλου και των άλλων ηρώων ιδρυτών του ΣΕΚΕ – ΚΚΕ, δημοσιεύει ανοικτά άρθρα που καλούν τις αναγνώστες της να συμπαθούν τον Αδόλφο Πούτιν (διαμελιστή της Γεωργίας και της Ουκρανίας και σφαγέα της Τσετσενίας) ως… συνέχεια της (εννοείται «προοδευτικής») Σοβιετικής Ένωσης του 1956-1991 (http://ergatikosagwnas.gr/new/ea/index.php/arthra/economy/143-merikes-skepseis-gia-ti-rosia).

Ο ΕΑ, συνήθως υπό την γραφίδα του κ. Πετρόπουλου, επιδίδεται επίσης και σε μπόλικο «ζαχαριαδισμό», δηλαδή «θετικές» (στην πραγματικότητα διαστρεβλωτικές) ιστορικές αναφορές στον δολοφονημένο ήρωα γραμματέα του παλιού ΚΚΕ, πάντα με πολιτικό απόβαρο την αθώωση του «Χαρίλαου» και την «αυταπόδεικτη» πολιτική θέση ότι: 1. ο Νίκος υποστήριζε το ψευτοΚΚΕ ως συνέχεια του ΚΚΕ, «παρά την πικρία του» 2. Το ψευτοΚΚΕ σαν τέτοιο δεν φέρει ευθύνη για το τέλος του Νίκου, κι αν φέρει, είναι μικρότερη από εκείνη των σοβιετικών αφεντικών του και, εν πάση περιπτώσει, κάθε τίμιος οπαδός του Ζαχαριάδη σήμερα πρέπει να «συνεχίζει τον αγώνα» σαν οπαδός του ψευτοΚΚΕ ή, επειδή αυτό έπαθε «αριστερίστικη μετάλλαξη», του Εργατικού Αγώνα και της «μετωπικής φλωρακικής» του πλατφόρμας.

Είναι προφανές ότι η γραμμή Πάρνη – Πετρόπουλου είναι μία και ενιαία, με θλιβερό βαστάζο το μικρότερο γιο του Νίκου Ζαχαριάδη, Σήφη, που ακολούθησε τελικά τα χνάρια του αδελφού του, Κύρου, υποτασσόμενος στους νέους τσάρους του Κρεμλίνου, αυτούς τους φονιάδες και διαμελιστές χωρών, με τους οποίους έχει φρίξει όλη η ανθρωπότητα (πλην της τάχα «αντιιμπεριαλιστικής» Ελλάδας) λόγω Ουκρανίας.

Έμενε ωστόσο μέχρι σήμερα μια απορία: η στάση του Πάρνη, ο οποίος βαρυνόταν από το τεράστιο ολίσθημα να επιστρέψει στην Ελλάδα το 1962 και να μη βγάλει άχνα 11 χρόνια για τη μοίρα του «επιστήθιου του φίλου» Νίκου Ζαχαριάδη, ενόσω εκείνος υπέμενε τα πάνδεινα στο Σουργκούτ, ήταν απλώς η στάση ενός αξεκαθάριστου πολιτικά ανθρώπου, χωρίς βαθύτερα κίνητρα ή μια συνειδητή κάλυψη του πουτινικού καθεστώτος της σύγχρονης φασιστικής Ρωσίας, το οποίο ακόμη και σήμερα αρνείται να ανοίξει τα αρχεία του σε ό,τι αφορά την υπόθεση της δολοφονίας του Νίκου, όπως έχει παραδεχτεί ακόμη κι ο θλιβερός Σηφάκος;

Η είδηση, πάνω στην οποία έπεσε εντελώς τυχαία το ΚΜ, και την αναδημοσιεύει εδώ από την φυλλάδα του Κρεμλίνου «Αυγή», έρχεται να λύσει κάθε απορία, ακόμη και στον πιο καλοπροαίρετο, για το τι εθνικότητας είναι ο πάτρωνας του νέου «ζαχαριαδισμού», τύπου Πετρόπουλου – Σηφάκου – Πάρνη – Εργατικού Αγώνα και «συντροφιάς» (στο βάθος και ψευτοΚΚΕ).

Οι Ρώσοι τίμησαν τον Αλέξη Πάρνη

"Εδώ και πολλά χρόνια δεν ζω στη Ρωσία, έφυγα από αυτήν το 1962, αλλά δεν την ξέχασα ποτέ. Αυτή έγινε για μένα η δεύτερη μητέρα. Μπορεί η μητέρα Ελλάδα να με προίκισε με το ταλέντο, αλλά έγινα συγγραφέας στη Ρωσία" ανέφερε μεταξύ άλλων ο Αλέξης Πάρνης, κατά κόσμον Σωτήρης Λεωνιδάκης, παραλαμβάνοντας το λογοτεχνικό βραβείο "Γιουγκρά" στην κατηγορία "Συμβολή στην παγκόσμια λογοτεχνία" με το οποίο τον τίμησε η "δεύτερη μητέρα" του, την περασμένη Πέμπτη στη ρωσική πρεσβεία στην Αθήνα.

Δημιουργός πολλών βραβευμένων και κοσμοδιαβασμένων έργων, μυθιστορημάτων και θεατρικών που ανέβηκαν σε μεγάλες σκηνές της Μόσχας, της Αθήνας και των ΗΠΑ, στα 20 του χρόνια καπετάνιος εφεδρικού ΕΛΑΣίτικου λόχου στην τελευταία μάχη εναντίον των Γερμανών που δόθηκε στις 12 Σεπτεμβρίου του 1944, στη Γέφυρα Κολοκυνθούς στο Περιστέρι, αλλά και "Δίκαιος των Εθνών", σύμφωνα με τον τιμητικό τίτλο που του απένειμε το Ίδρυμα Γιαν Βάνσεν, αφού πριν οργανωθεί στην Εαμική Αντίσταση έκρυψε και έσωσε μαζί με τον πατέρα του μια εβραϊκή οικογένεια, μαχητής εναντίον της αγγλικής επέμβασης και τραυματίας στα Δεκεμβριανά, πολιτικός πρόσφυγας μετά τον εμφύλιο, ο Aλέξης Πάρνης είδε το όνομά του στη Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια και το έργο του να διαβάζεται όχι μόνο από ομοϊδεάτες του. Βραβεύτηκε με το Α' Βραβείο Ποίησης στο Φεστιβάλ Βαρσοβίας για το επικό ποιήμά του "Μπελογιάννης" με κριτική επιτροπή τους Πάμπλο Νερούδα (πρόεδρος), Ναζίμ Χικμέτ, Νικόλα Γκιλιέν, Ουόρις Ίβενς κ.ά. "Το νησί της Αφροδίτης" για δύο χρόνια παίζεται σε 175 θεάτρα της Μόσχας και στην Ελλάδα από την Κυβέλη μέχρι να περάσει στη μεγάλη οθόνη με πρωταγωνίστρια την Κατίνα Παξινού. Για το μυθιστόρημά του "Ο Διορθωτής" η Σάντει Τέλεγκραφ έγραψε ότι "πρέπει να γίνει υποχρεωτικό ανάγνωσμα για όλους τους επαναστάτες στη Γη", ενώ το θεατρικό του "Λεωφόρος Πάστερνακ" που αργότερα πήρε και μυθιστορηματική μορφή ανέβηκε στο θέατρο Ο' Νιλ στη Μασαχουσέτη. Τα δύο προηγούμενα έργα του μαζί με το "Μια Πράγα στον καθένα" αποτελούν την τριλογία της Ρωσίας. Έγραψε επίσης τα "Ο Κινηματίας", "Ο Μαφιόζος", "Η οδύσσεια των διδύμων", "Γεια χαρά - Νίκος", νουβέλες, θεατρικά, σενάρια, μετέφρασε Ρώσους ποιητές κι εξακολουθεί να δημιουργεί.

Ο Αλέξης Πάρνης έζησε τη δίνη των γεγονότων της σύγχρονης ελληνικής Ιστορίας και της περιπέτειας της Αριστεράς και αποτύπωσε δυναμικά στο έργο του την περιπέτεια του ανθρώπου. Οι Ρώσοι αναγνώρισαν την προσφορά του.

http://www.avgi.gr/article/3456854/oi-rosoi-timisan-ton-alexi-parni

Το δημοσίευμα φέρει ημερομηνία 24 Ιουλίου 2014, ενώ η εκδήλωση έλαβε χώρα στις 10 Ιουλίου.

Σε αυτήν δε, όπως υπονοείται σε δημοσίευση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, παρευρέθηκε, πέραν του τιμώμενου Αλέξη Πάρνη και του Σήφη Ζαχαριάδη, και ο «κομμουνιστής» κ. Πετρόπουλος, ο οποίος την κάλυψε και δημοσιογραφικά.

Ποιος δημοκρατικός άνθρωπος θα δεχόταν ένα τέτοιο βραβείο ή θα συμμετείχε σε μια τέτοια άθλια φιέστα, την ώρα που η βραβεύουσα χώρα στιγματίζεται σε ολόκληρο τον πλανήτη για διαμελισμό ενός γείτονά της (Ουκρανία), για στήριξη - υποδαύλιση μιας ακροδεξιάς – εθνοφασιστικής ένοπλης εξέγερσης στο εσωτερικό του ίδιου αυτού γείτονα (Ντονέτσκ – Λουχάνσκ στην ανατολική Ουκρανία) με σημαία τον τσαρικό δικέφαλο αετό και για την κατάρριψη πολιτικού αεροσκάφους με 300 θύματα (πτήση MH17), εντελώς άσχετα μάλιστα με τη διαμάχη στην περιοχή; (Το μαλαισιανό αεροσκάφος κατερρίφθη μετά την πραγματοποίηση της εκδήλωσης, αλλά δε νομίζουμε ότι ίδρωσε το αυτί κανενός από τους συμμετέχοντες σε αυτήν).

Ο Μπελογιάννης, ο Χικμέτ και ο Νερούδα της δεκαετίας του ΄50 δεν έχουν εδώ καμία δουλειά. Εδώ υπάρχει μόνο ρώσικη νεοχιτλερική μπόχα και καθόλου από το πρωτοπόρο διαφωτιστικό πνεύμα αυτών των μεγάλων επαναστατών και διανοουμένων, το οποίο ενέπνευσε κάποτε και τον νεαρό - τότε επαναστάτη δημιουργό - Πάρνη.

Αλλά, πέρα από αυτό, πώς γίνεται τόσο «φανατικοί» υποστηρικτές του Νίκου Ζαχαριάδη και της μνήμης του, ο ίδιος του ο γιος συγκεκριμένα, από τη μία να παραδέχονται τις τεράστιες ευθύνες της Ρωσίας για την μη διαλεύκανση της υπόθεσης του θανάτου (δολοφονίας) του ήρωα αρχηγού του πραγματικού ΚΚΕ στα 1973, ευθύνες που αποδεικνύουν ότι υπάρχει συνέχεια μεταξύ ΕΣΣΔ 1956-1991 και σύγχρονης Ρωσίας κι από την άλλη να γίνονται μαϊντανοί στις φιέστες των πουτινικών φασιστών;

Η απάντηση είναι μία και απλή, για όποιον έχει μάτια και θέλει πραγματικά να βλέπει την αλήθεια κατάματα: όση σχέση έχει ο φάντης με το ρετσινόλαδο, άλλη τόση έχουν οι Πετρόπουλοι, οι Πάρνηδες και οι Σήφηδες με την πολιτική κληρονομιά του μεγαλύτερου Έλληνα επαναστάτη και πολιτικού ηγέτη Νίκου Ζαχαριάδη.

Ο Νίκος άνοιξε με το αίμα του το δρόμο για το νέο ΚΚΕ, το οποίο θα στηθεί σαν απόλυτη άρνηση τόσο των νέων τσάρων και της επικυριαρχίας τους στη χώρα μας, όσο και του πολιτικού τους πρακτορείου στην Ελλάδα (ψευτοΚΚΕ – ΣΥΡΙΖΑ – ΝΑΡ και συντροφιάς).

Οι διάφοροι Πετρόπουλοι – Πάρνηδες - Σήφηδες ας συνεχίσουν να κάνουν πλάτες στους νεοχιτλερικούς του Κρεμλίνου όταν αυτοί κόβουν Κριμαίες και ετοιμάζονται να ανασυστήσουν «τσαρικές αυτοκρατορίες» με επικεφαλής τον φίλο των ναζιστών της Χρυσής Αυγής, θεωρητικό της γεωπολιτικής της «Ευρασίας» Αλέξανδρο Ντούγκιν, που έχει συγγράψει το φαιο-«κόκκινο» πρόγραμμα του «Κ»ΚΡΟ του Ζιουγκάνοφ, και ας αφήσουν ήσυχο το Νίκο.

Το ερώτημα θα μπαίνει απόλυτα και διαζευκτικά και θα τους ξεσκεπάζει, μέσα στην καλπιά και την υποκρισία τους: ή με το Ζαχαριάδη ή με τη Ρωσία.

Η εκδήλωση της 10^ης Ιουλίου έδωσε την απάντηση για το σε ποιο μετερίζι στέκονται αυτοί οι κύριοι. Το ζήτημα είναι αυτό να γίνει κτήμα κάθε προοδευτικού ανθρώπου, ιδιαίτερα όσων τίμιων αγωνιστών επηρεάζονται από τις «μετωπικές - πλατιές» μεταμορφώσεις του σοσιαλφασισμού, που αποτελούν το άλλο πρόσωπο του Ιανού - ψευτοΚΚΕ.

Το ψευτοΚΚΕ υποδύεται, όλο και περισσότερο από το 2000 και δώθε, το απόλυτα «αντικαπιταλιστικό» κόμμα, που δεν «μασάει» από ενδοκαπιταλιστικές και ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, αλλά επιδίδεται μονάχα σε «καθαρή» αντικαπιταλιστική πάλη, χωρίς τάχα να λαμβάνει θέση στις μεταξύ αστών και ιμπεριαλιστών διαμάχες, στη χώρα και διεθνώς.

Φυσικά, αυτά τα παραμύθια στέκουνε μονάχα για άγουρα από άποψη πολιτικοϊδεολογικής γνώσης και ωριμότητας μέλη και οπαδούς του. Το ψευτοΚΚΕ λαμβάνει ξεκάθαρα θέση σε όλα τα μεγάλα ζητήματα που ανακύπτουν στην Ελλάδα και στον πλανήτη, σταθερά και με φανατική προσήλωση στο πλευρό των χειρότερων, πιο εκμεταλλευτικών και πιο φασιστικών μερίδων τόσο του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού, όσο και της «ντόπιας» (ρωσοφτιαγμένης και κρατικο-ολιγαρχικής) αστικής τάξης.

Προ λίγων μηνών, όταν άρχισε η φασιστική απόπειρα διαμελισμού της Ουκρανίας από τη σοσιαλιμπεριαλιστική Ρωσία του Πούτιν (με τη βοήθεια των προβοκατόρων, αντιευρωπαίων ναζί και φιλοναζί, τάχα αντιρώσων του Κιέβου), η «αριστερή» τάση Λαφαζάνη του ΣΥΡΙΖΑ και η «δεξιά» τάση Δελαστίκ – Π. Παπακωνσταντίνου του ΝΑΡ – ΑΝΤΑΡΣΥΑ είχαν «επιτεθεί» δήθεν στο ψευτοΚΚΕ για το γεγονός ότι εμφανιζόταν με μια γραμμή - στη μορφή – ίσων αποστάσεων από Μόσχα και Κίεβο.

Αυτό φυσικά είναι ένα μεγάλο ψέμα, αφού ολάκερη η ψευτοΑριστερά στρουγγίστηκε πίσω από το Κρεμλίνο και την «αντιναζιστική» διαμελιστική της Ουκρανίας γραμμή του, ήδη ακόμη από την προσάρτηση της κατεχόμενης ουκρανικής Κριμαίας. Το ψευτοΚΚΕ έστειλε μάλιστα, παρέα με ναζιφασιστικά κόμματα από όλη την Ευρώπη, τον ευρωβουλευτή του Μπ. Αγγουράκη (ο οποίος στο μεταξύ πέθανε) σαν «παρατηρητή» στο «δημοψήφισμα» που οργάνωσαν οι ρωσικές αρχές κατοχής στην χερσόνησο στις 16 Μαρτίου.

Ο Αγγουράκης βρέθηκε μαζί με Βρετανούς, Ούγγρους, Αυστριακούς ναζιστές, Ισπανούς νοσταλγούς του Φράνκο, Βούλγαρους φασίστες που τα παίρνουν από τη ρωσική πρεσβεία («Ατάκα»), Ιταλούς ακροδεξιούς, στελέχη της Λεπέν και άλλα καθιζήματα από ολόκληρη τη Γηραιά Ήπειρο να δίνουν κοινές συνεντεύξεις Τύπου, στις οποίες μιλούσαν σαν εκπρόσωποι του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών, με γραμμή Ντούγκιν ενάντια στην αμερικανική (!) ηγεμονία στην Ευρώπη.

Είναι χαρακτηριστικό ότι πλην του ψευτοΚΚΕ, το μόνο έστω και στα λόγια «αριστερό» κόμμα το οποίο τόλμησε να στείλει παρατηρητές στο χιτλερικό «δημοψήφισμα» των Ρώσων στην Κριμαία είναι το γερμανικό αδελφό κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, το σταζίτικο κόμμα των βασανιστών Die Linke («Η Αριστερά»), που αποτελεί τον πολιτικό συνεχιστή του κτηνώδους σοσιαλφασιστικού καθεστώτος που επιβλήθηκε στην Ανατολική Γερμανία μετά το 1960 και μέχρι το 1990.

Δεν πρέπει λοιπόν οι Λαφαζάνηδες και οι Δελαστίκ να μαλώνουν τους κρυφοσυντρόφους τους του Περισσού ότι δεν είναι αρκετά «Ρώσοι» στη μάχη με τους «Ουκρανούς ναζί» (που στις προεδρικές εκλογές πήραν, Σβόμποντα και Δεξιός Τομέας αντάμα, κάτω από 3%). Φυσικά, όποιος ξέρει τι σημαίνει το τρικέφαλο τέρας ψευτοΚΚΕ – ΣΥΝ – ΝΑΡ και πόσο πιστά αφοσιωμένα στη Ρωσία είναι όλα τα ηγετικά στελέχη αυτού του καθεστωτικού, φασιστικού συρφετού, δεν παίρνει ποτέ στα σοβαρά τις μεταξύ τους κόντρες. Αυτές είναι πάντα ή σχεδόν πάντα για ξεκάρφωμα στους οπαδούς τους και για τη συγκράτηση φυγόκεντρων δυνάμεων που αυθόρμητα γεννιούνται σε μια βάση τους που, όσο κι αν την έχουν σαπίσει, έχει μέσα της και ανθρώπους με προοδευτικές ανησυχίες, αν και όλο και λιγότερο.

Το ΚΜ, πάντως, για να «καθησυχάσει» τους υπαλλήλους της Μόσχας σε ΠΡΙΝ και iskra.gr για το γεγονός ότι οι συνάδελφοί τους του ψευτοΚΚΕ δεν έχουν παρεκκλίνει από τη γραμμή που όλοι μαζί διδάσκονταν στις καγκεμπίτικες «μαρξιστικές» σχολές της μπρεζνιεφικής Μόσχας, πριν επιστρέψουν στην Ελλάδα για να δέρνουν δημοκράτες εργάτες και φοιτητές σαν ΚΝΑΤάδες, αναδημοσιεύει αποσπάσματα από δημοσιεύματα του ψευτοΡιζοσπάστη της Παρασκευής 6 Ιουνίου και του Σαββάτου – Κυριακής 7-8 Ιουνίου, όπου ξεχνάει κανείς ότι διαβάζει «ελληνική εφημερίδα» και μεταφέρεται σε ένα «μαγικό κόσμο», φτιαγμένο στα υπόγεια της FSB.

Εμείς δεν έχουμε παρά να προτείνουμε την ενοποίηση του εβδομαδιαίου ΠΡΙΝ με τον ψευτοΡιζοσπάστη, καθώς και του 902.gr με το iskra.gr, υπό την κοινή σκέπη και τίτλο, για έντυπα και διαδικτυακά μέσα, «Η Φωνή της Ρωσίας». Αυτό θα βοηθούσε πολύ στην εφαρμογή οικονομιών κλίμακας, θα ενίσχυε πολύ τόσο το έντυπο όσο και τις διαδικτυακές σελίδες και θα προκαλούσε μεγάλο ενθουσιασμό, μεταξύ άλλων στους χρυσαυγίτες μαχαιροβγάλτες φίλους της ψευτοΑριστεράς, που επίσης στηρίζουν τον «αντιναζιστικό» αγώνα του Πούτιν στην Ουκρανία.

Ακολουθούν τα «απολαυστικά» δημοσιεύματα του σοσιαλφασιστικού οχετού, που έχει το θράσος να χρησιμοποιεί τον τίτλο της εφημερίδας του παλιού, ηρωικού ΚΚΕ.

Η «αντίσταση» στην ανατολική Ουκρανία, στην οποία αναφέρεται το ψευτοΚΚΕ στα παρακάτω κείμενα, είναι οι μαφιόζικες ναζιστικές συμμορίες Ρώσων μισθοφόρων που έχουν εισέλθει παράνομα στην πολύπαθη χώρα από τη Ρωσία και τους οποίους μισούν και οι ίδιοι οι Ρώσοι και ρωσόφωνοι Ουκρανοί της Ουκρανίας. Αυτοί - με μάσκες - περιδιαβαίνουν τις ανατολικές επαρχίες, βρίζουν, σκοτώνουν, τρομοκρατούν, καταρρίπτουν ελικόπτερα (!) και πολεμικά αεροσκάφη (!!!!) με υπερσύγχρονα όπλα που τους παρέχει ο Πούτιν, ενώ περιλαμβάνουν στις τάξεις τους, ως αρχηγούς τους μάλιστα, ανοιχτούς ναζιστές.

«Οι χώρες των G7, από κοινού με τη νέα αντιδραστική κυβέρνηση της Ουκρανίας, κλιμακώνουν την επίθεση σε βάρος του ουκρανικού λαού και στηρίζουν τη σφαγή στην Ανατολική Ουκρανία, προκειμένου να υπηρετήσουν τα συμφέροντά τους στον ανταγωνισμό τους με τη Ρωσία».

«Εντείνονται οι πιέσεις των ιμπεριαλιστών ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ, αλλά και της λεγόμενης ομάδας των G7 (ΗΠΑ, Καναδάς, Γερμανία, Βρετανία, Ιαπωνία, Γαλλία, Ιταλία και ΕΕ ως σύνολο) να καμφθεί διά της βίας η αντίσταση στις ανατολικές περιοχές της Ουκρανίας όσων αντιδρούν στην κυβέρνηση του Κιέβου, των εθνικιστών και φασιστών».

«Στην ίδια την Ανατολική Ουκρανία και τις επαρχίες του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ συνεχίζονται οι μάχες και οι βομβαρδισμοί κατά αμάχων, ενώ έγινε γνωστό ότι στην προχθεσινή επίθεση σε νοσοκομείο στο Κράσνι Λιμάν στην επαρχία του Λουγκάνσκ ενδέχεται να έχουν σκοτωθεί πολύ περισσότεροι από τους 25 τραυματισμένους πολιτοφύλακες που είχε αναφερθεί αρχικά. Πάντως και στις δύο ανατολικές επαρχίες, παρά το σφυροκόπημα, οι πολιτοφύλακες που έχουν συγκροτήσει οι κάτοικοι όχι μόνο αντιστέκονται, αλλά και καταλαμβάνουν νέες βάσεις του ουκρανικού στρατού και αποκτούν και τον εξοπλισμό τους. Οι αρχές του Κιέβου γι' αυτό το λόγο σκέφτονται να επιβάλουν στρατιωτικό νόμο (κάτι όμως που δεν θα έχει καμία πρακτική διαφορά, αφού όλα δείχνουν ότι δεν μπορούν να ελέγξουν την περιοχή). Κατά τα άλλα ο μεγαλοβιομήχανος «βασιλιάς της σοκολάτας», Πέτρο Ποροσένκο, θα αναλάβει τα καθήκοντά του το Σάββατο παρουσία ιμπεριαλιστών ηγετών».

«Γενοκτονία ενός λαού στο φόντο ενδοϊμπεριαλιστικών παζαριών

Παρόλο που τα φώτα της δημοσιότητας ρίχνονται στα διπλωματικά παζάρια που συνεχίζονται (βλέπε συνεδριάσεις ΝΑΤΟ, 7 πιο αναπτυγμένων καπιταλιστικών κρατών - G7, συναντήσεις υψηλόβαθμων αξιωματούχων στη Γαλλία), με την Ουκρανία πάντα να βρίσκεται στο επίκεντρο του ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού, η κατάσταση στις ανατολικές περιοχές Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ αποκτάει όλο και περισσότερο χαρακτηριστικά γενοκτονίας. Η δράση της αντιδραστικής κυβέρνησης του Κιέβου, των εθνικιστών και των φασιστών, θυμίζει καθημερινά τους ΝΑΤΟικούς βομβαρδισμούς που διέλυσαν τη Γιουγκοσλαβία, όταν από χιλιόμετρα ψηλά ερχόταν ο θάνατος και η καταστροφή ή τις επιχειρήσεις του κράτους-τρομοκράτη του Ισραήλ ενάντια στους Παλαιστινίους. Η κυβέρνηση του Κιέβου, που έχει την πλήρη στήριξη των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ, χρησιμοποιεί μαχητικά αεροσκάφη, ελικόπτερα, πυροβολικό και τη λεγόμενη Εθνοφρουρά, που αποτελείται από τους φασίστες του «Δεξιού Τομέα», για να εξαπολύει επιθέσεις σε κατοικημένες περιοχές.

Κανένας φραγμός στα εγκλήματα

Μόνο το τελευταίο δεκαήμερο είχαμε χτύπημα από μαχητικά αεροσκάφη της ουκρανικής αεροπορίας Δημοτικού Σχολείου στην πόλη Σλαβιάνσκ, χτύπημα σε παιδιατρική κλινική και το νοσοκομείο της ίδιας πόλης (χωρίς ευτυχώς θύματα νοσηλευόμενα παιδιά, επειδή το βλήμα χτύπησε διάδρομο και όχι θάλαμο νοσηλείας), χτύπημα επίσης του ορφανοτροφείου, που είχε εκκενωθεί από τις 19 του Μάη. Στα εγκλήματα ακόμα περιλαμβάνεται χτύπημα σε νοσοκομείο του Λουγκάνσκ όπου βρήκαν το θάνατο πολλοί ασθενείς, ανάμεσά τους και τουλάχιστον 25 τραυματισμένοι πολιτοφύλακες. Επίσης χτυπήθηκε το κτίριο της έδρας της Τοπικής Διοίκησης του Λουγκάνσκ ενώ ήταν γεμάτο κόσμο, με τουλάχιστον 8 νεκρούς και δεκάδες τραυματίες. Για το συγκεκριμένο χτύπημα έχει γίνει καταγγελία από τον απεσταλμένο της Ρωσίας Αντρέι Κελίν στη λεγόμενη Οργάνωση για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ), με έδρα τη Βιέννη, ότι χρησιμοποιήθηκαν απαγορευμένα από τις διεθνείς συνθήκες όπλα και συγκεκριμένα βόμβες διασποράς, που πρέπει να αντιμετωπισθούν ως εγκλήματα πολέμου.

Παρά το σφυροκόπημα, οι ένοπλοι ρωσόφωνοι πολιτοφύλακες προξενούν φθορές στις δυνάμεις του Κιέβου (μέσα στη βδομάδα κατέρριψαν δυο μαχητικά και δύο ελικόπτερα) ενώ κατέλαβαν και νέες βάσεις της ουκρανικής εθνοφρουράς, καταφέρνοντας να αποκτήσουν σημαντικές ποσότητες πυρομαχικών και εξοπλισμού. Ενδιαφέρον επίσης έχει η κίνηση που σημειώθηκε στην Οδησσό, όπου ρωσικής καταγωγής, ρωσόφωνοι και άλλοι κάτοικοι, που αντιδρούν στη χούντα του Κιέβου, ανακήρυξαν την περιοχή «Λαϊκή Δημοκρατία της Οδησσού» ως κίνηση αλληλεγγύης στους ρωσόφωνους της Ανατολικής Ουκρανίας.»

Τι παραπάνω να ζητήσει ο Αδόλφος Πούτιν από τα μαύρα σκυλιά του στην Ελλάδα;

Αυτοί που δολοφόνησαν το Ζαχαριάδη, διέλυσαν το ΚΚΕ και έστελναν στη Σιβηρία τους γίγαντες μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδος θα μπορούσαν να είναι κάτι περισσότερο από απόλυτοι διαστρεβλωτές της αλήθειας, αρχιψεύτες και αρχιπράκτορες μιας φασιστικής υπερδύναμης;

ΜΑΥΡΟ ΣΤΟΥΣ ΥΠΟΨΗΦΙΟΥΣ ΠΟΥ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΟΥΝ ΟΙ ΝΑΖΙΣΤΕΣ ΤΗΣ «ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ» ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΡΙΖΑ - ΨΕΥΤΟΚΚΕ - ΑΝΕΛ

ΕΙΔΙΚΑ ΣΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΑ ΜΑΥΡΟ ΣΤΟ ΜΩΡΑΛΗ

Ο πρώτος γύρος των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών σημαδεύτηκε από δύο αντικρουόμενες μεταξύ τους τάσεις. Η πρώτη ήταν η αποτυχία των φαιο-«κόκκινων», παρά το ότι γενικά ανέβασαν τις δυνάμεις τους, να πετύχουν έναν πολιτικό θρίαμβο απέναντι στην κλασσική, κάπως φιλοευρωπαϊκή, μη φαιο-«κόκκινη» αστική τάξη.

Κι αυτό παρ’ όλη την αβάντα που έδωσαν οι ρωσόδουλες ηγεσίες Σαμαρά-Βενιζέλου (π.χ. στήριξη δύο υποψηφιοτήτων) αλλά και Γ. Παπανδρέου (που υποστηρίζει ΔΗΜΑΡ) στις πολιτικές δυνάμεις της φαιο-«κόκκινης» αντίδρασης.

Όμως είναι ο δεύτερος γύρος που θα κρίνει το αποτέλεσμα καθώς εκεί οι φαιο-«κόκκινοι» θα δυναμώσουν εξαιτίας του διακομματικού αντι-ευρωπαϊκού μετώπου που τους πριμοδοτεί. Η ΟΑΚΚΕ κράτησε τη γραμμή του λευκού/αποχής στον πρώτο γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών. Στο δεύτερο γύρο και εκεί όπου διεκδικεί την εξουσία φανερά φαιο-«κόκκινος» υποψήφιος κατ’ αρχήν της «Χρυσής Αυγής» και μετά του ΣΥΡΙΖΑ (που είναι πια ανοιχτός σύμμαχος των ναζί), αλλά και υποψήφιος του ψευτοΚΚΕ και των ΑΝΕΛ, καλεί τα μέλη και τους φίλους της να τον καταψηφίσουν ενισχύοντας τον υποψήφιο που βρίσκεται απέναντί τους (εκτός αν είναι κάποιο γνωστό φασιστόμουτρο).

Αυτό δηλώνοντας ταυτόχρονα ότι δεν έχουν πολιτική εμπιστοσύνη σε αυτόν τον αντίθετο υποψήφιο, γιατί όλοι τους σε γενικές γραμμές ακολουθούν στον ένα ή στον άλλο βαθμό ένα φιλοφασιστικό κεντρικό πολιτικό καθεστώς. Μάλιστα, αν αυτός ο αντίθετος υποψήφιος βαρύνεται με αντιδημοκρατική συμπεριφορά, δεν τον ψηφίζουμε. Όπου δεν ψηφίζουμε κανέναν από τους δύο υποψήφιους ψηφίζουμε, όπως πάντα όταν δεν κατεβαίνει η ΟΑΚΚΕ, άκυρο όπου παίρνουμε ένα λευκό ψηφοδέλτιο και γράφουμε πάνω του ΟΑΚΚΕ με σφυροδρέπανο. Αυτό επιτάσσει η στρατηγική του αντιφασιστικού μετώπου, η γραμμή που μπορεί να καθυστερήσει ή και να αποτρέψει τη φαιο-«κόκκινη» δικτατορία που ετοιμάζουν οι ρώσοι σοσιαλιμπεριαλιστές για να μετατρέψουν τη χώρα σε ναζιστική αποικία τους.

Αν οι φαιο-«κόκκινοι» βγουν ενισχυμένοι στο δεύτερο γύρο, τότε το πρώτο κακό είναι ότι αυτοί σε κάθε γειτονιά θα στήσουν το παρακράτος τους. Ειδικά ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει διπλό παρακράτος, γιατί θα δυναμώσουν και οι ναζήδες. Το δεύτερο κακό είναι ότι με ενισχυμένους τους φαιο-«κόκκινους» στο β’ γύρο η κυβέρνηση θα έχει ένα επιπλέον επιχείρημα για να συνεχίσει το καταστροφικό της παιχνίδι με το ελληνικό χρέος για τη διάσπαση της Ευρώπης, θα μπορεί να διεξάγει το παραγωγικό σαμποτάζ χωρίς την παραμικρή αντίσταση, ειδικά με ρωσόφιλους περιφερειάρχες ενώ θα μπορεί ευκολότερα να ξεπουλήσει ό,τι έχει μείνει απούλητο στα ρωσο-κινεζικά αρπαχτικά με τις ευλογίες των Τσίπρα-Κασιδιάρη.

Ο δεύτερος γύρος στον Πειραιά

Μια ιδιαίτερη, αλλά και πάρα πολύ σημαντική περίπτωση πανελλαδικού ενδιαφέροντος σε αυτές τις αυτοδιοικητικές εκλογές είναι η περίπτωση Μώραλη-Μιχαλολιάκου στον Πειραιά. Εδώ στη μία πλευρά είναι ένας καλυμμένος φαιο-«κόκκινος», ο άνθρωπος του Κόκκαλη, της ΚΟΣΚΟ και των ναζί στον Πειραιά, Μώραλης και στην άλλη ο παλαιοδεξιός και με τραμπούκικο απώτερο παρελθόν Μιχαλολιάκος.

Εδώ υπάρχει πραγματικό δίλημμα και πρέπει να απαντήσουμε με ψυχρό πολιτικό τρόπο και με γνώμονα τα τωρινά ζωτικά συμφέροντα του λαού του Πειραιά και της χώρας γενικά.

Το μπλοκ Μώραλη έχει πίσω του το βασικό όγκο του χρυσαυγιτισμού στον Πειραιά που σήμερα οργανώνει νεολαία μέσα από τη Θύρα 7 με τις ευχές του Κόκκαλη και του διαδόχου του, Μαρινάκη. Επίσης και κυρίως, ο Μώραλης έχει πίσω του την ΚΟΣΚΟ και το κομμάτι εκείνο του εφοπλιστικού κεφάλαιου που είναι δεμένο με τα κινέζικα συμφέροντα. Το πιο καίριο και πιο ζωτικό ζήτημα αυτή τη στιγμή για τον Πειραιά και για το λεκανοπέδιο και την Ελλάδα ευρύτερα είναι αν θα πάρει τον ΟΛΠ η ΚΟΣΚΟ, δηλαδή το ρωσοκινεζικό νεοαποικιακό μέτωπο ή αν δεν θα τον πάρει.

Ο Μιχαλολιάκος έχει σταθεί θετικά και στα δύο αυτά ζήτηματα. Στο ζήτημα της «Χρυσής Αυγής» έχει τοποθετηθεί με σαφήνεια ότι δεν θέλει στον β’ γύρο υποστήριξη της ΧΑ. Ο Μώραλης δεν έκανε την ίδια δήλωση, παρά μόνο δύο μέρες πριν τις εκλογές και μόνο κάτω από την τεράστια πίεση που δέχθηκε, όπως άλλωστε και ο ΣΥΡΙΖΑ. Το ΠΑΣΟΚ καταγγέλλει τον Μιχαλολιάκο ότι δημαγωγεί όψιμα με τον αντι-χρυσαυγιτισμό του για να ξεπλυθεί σαν παλιός ακροδεξιός. Όμως ο Μιχαλολιάκος συγκρούεται εδώ και δύο χρόνια με τη ΧΑ και έχει απαγορεύσει, όπως και ο Καμίνης, το ρατσιστικό μοίρασμα τροφίμων από αυτήν. Το ακροδεξιό παρελθόν του Μιχαλολιάκου, ιδιαίτερα οι δεσμοί του με το πιο δεξιό μανιάτικο στοιχείο έχει το δικό του πολιτικό βάρος, όπως και κάποιες πρόσφατες ομοφοβικές του δηλώσεις και η δημοκρατική επιφυλακή δεν πρέπει ποτέ να χαλαρώσει απέναντί του, αλλά τουλάχιστον στα τέσσερα χρόνια της δημαρχίας του δεν παρατηρήθηκε κανένα σύμπτωμα αντιδημοκρατίας από το Δήμο, ιδιαίτερα σε ότι αφορούσε το πιο βασικό για μας, την ελεύθερη διακίνηση ιδεών στην πόλη μέσα και από την αφισοκόλληση. Εκεί χτυπάνε οι χρυσαυγίτες κανίβαλοι που τραυμάτισαν έναν σύντροφό μας σε ώρα αφισοκόλλησης το 2012 και οι σοσιαλφασίστες που με μανία σκεπάζουν τις αφίσες μας.

Όμως το αποκαλυπτικό σημείο που βρίσκεται και στο βάθος της κόντρας Μώραλη- Μιχαλολιάκου είναι ότι ο Μιχαλολιάκος είναι αντίθετος στο πέρασμα όλου του ΟΛΠ στην ΚΟΣΚΟ, για το οποίο οι ρωσοκινέζοι πιέζουν αφόρητα την κυβέρνηση και τον εφοπλιστικό κόσμο του Πειραιά, που ακόμα αντιστέκεται στο να χάσει τον έλεγχο της ισχυρότερης παγκόσμιας βάσης του. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Μιχαλολιάκος πήρε θέση υπέρ του συνδικάτου της ΟΜΥΛΕ (των λιμενεργατών), που στην ηγεσία του είναι ο συνδικαλιστής του ΠΑΣΟΚ Γεωργακόπουλος, η οποία δεν θέλει, και σωστά, να γίνει όλος ο ΟΛΠ εργασιακή γαλέρα. ΚΟΣΚΟ ιδιοκτήτρια του ΟΛΠ με Μώραλη, δηλαδή με Κόκκαλη-Μαρινάκη δήμαρχο, σημαίνει βαθύ σκοτάδι, δηλαδή διαφθορά και ναζι-μαφιόζικη βία στη μεγαλύτερη πύλη της χώρας προς τον έξω κόσμο και ιστορικό κέντρο της βιομηχανικής εργατικής τάξης.

Τα παραπάνω στοιχεία και το αντίστοιχο σκεπτικό μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι στο δεύτερο γύρο πρέπει να ψηφίσουμε Μιχαλολιάκο στον Πειραιά, όπως απέναντι στη σοσιαλφασίστρια Δούρου στην περιφέρεια Αττικής και στον φιλοναζί (μιας και ζητάει στο β’ γύρο την ψήφο των οπαδών της ΧΑ) Σακελλαρίδη στο δήμο της Αθήνας, πρέπει να ψηφίσουμε Σγουρό και Καμίνη αντίστοιχα.

Κύριος εχθρός σε αυτές τις αυτοδιοικητικές και ευρωπαϊκές εκλογές είναι το ρωσόδουλο φαιο-«κόκκινο» παρακράτος που ετοιμάζει παντού και πυρετωδώς τη νεοχιτλερική δικτατορία του.

Δημοσιεύτηκε το βράδυ της Παρασκευής 23 Μαΐου στον ιστότοπο της ΟΑΚΚΕ
 http://www.oakke.gr/esoteriki-politiki/item/374-%CE%B4%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%83-%CE%B3%CF%85%CF%81%CE%BF%CF%83-%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%BF%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%89%CE%BD-%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CF%89%CE%BD-%CE%BC%CE%B1%CF%85%CF%81%CE%BF-%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%83-%CF%86%CE%B1%CE%B9%CE%BF-%C2%AB%CE%BA%CE%BF%CE%BA%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%85%CF%83%C2%BB

ΟΧΙ ΣΤΟ ΝΑΖΙΣΜΟ

ΟΧΙ ΣΤΟ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΟ ΣΑΜΠΟΤΑΖ

ΕΠΙΔΟΜΑ ΑΝΕΡΓΙΑΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΕΡΓΟΥΣ