Widows (2018) 22 Nov 2018 7:33 AM (6 years ago)
(Από τον Πάνο Λιάκο)
Πέντε χρόνια μετά το θρίαμβό του με την ταινία 12 χρόνια σκλάβος που του χάρισε και Όσκαρ καλύτερης ταινίας, ο Στιβ ΜακΚουήν επανέρχεται βάζοντας τη σκηνοθετική του υπογραφή σε ένα έργο που βασίζεται σε μια μίνι τηλεοπτική σειρά της Λίντα Λα Πλάντε από το 1983. Ως εκ τούτου, το σενάριο εκ διασκευής των σύγχρονων Χήρων υπογράφει ο ΜακΚουήν μαζί με τη Τζίλιαν Φλιν, συγγραφέα του βιβλίου αλλά και του σεναρίου του Gone Girl που πριν από τέσσερα χρόνια παρακολουθούσαμε στην τσίτα.
Πρόκειται για ένα πολυπρόσωπο σενάριο που εστιάζει τελικά την προσοχή του θεατή σε τέσσερις γυναίκες που μένουν χήρες έπειτα από την τελευταία αποτυχημένη απόπειρα ληστείας των ανδρών τους. Ένα από τα πλέον ενδιαφέροντα στοιχεία αυτού του σεναρίου είναι το γεγονός ότι δεν διαθέτει πάντα γραμμική αφήγηση, ανακατεύει τα είδη (ψυχολογικό δράμα, πολιτικό θρίλερ, heist movie με τη ζυγαριά να γέρνει ελαφρώς υπέρ του δράματος) και όμως με ευκολία μπαίνει από τη μια ιστορία στην άλλη. Διότι δεν είναι μονάχα αυτές οι γυναίκες που πρέπει να βρουν τη δύναμη να συνεχίσουν την τελευταία δουλειά των ανδρών τους αλλά σταδιακά μαθαίνουμε πώς μπλέκεται και η διαφθορά των πολιτικών- είτε λευκών (Κόλιν Φάρελ και Ρόμπερτ Ντυβάλ φτιάχνουν ένα δυνατό ζευγάρι πατέρα και γιου) είτε μαύρων, ενίοτε και της εκκλησίας- μέσα σε όλο αυτό.
Μπροστάρισσα αυτής της γυναικείας αποστολής αναλαμβάνει η σύζυγος του εκλιπόντος αρχηγού (σε αυτό τον υποστηρικτικό ανδρικό ρόλο ο Λίαμ Νίσον) που έχει τη μορφή της Βαιόλα Ντέιβις. Προτού προχωρήσουμε σε άλλη μια εξύμνηση αυτής της σπάνιας ηθοποιού, θα πρέπει οπωσδήποτε να καταθέσουμε ότι και οι υπόλοιπες γυναίκες που την πλαισιώνουν δεν φαίνονται καθόλου κατώτερες ερμηνευτικά- η κάθε μια έχει προσεχθεί στην εντέλεια από το σενάριο και έτσι όλες διαθέτουν τις μεγάλες σκηνές τους. Χαίρεσαι πραγματικά να βλέπεις το είδωλό σου από τις περιπέτειες που παρακολουθούσες στα εφηβικά σου χρόνια, Μισέλ Ροντρίγκεζ, σε μια δραματική ερμηνεία που περνά από το θρήνο στη γυναικεία καπατσοσύνη (η σκηνή της κατά τη γνώμη μας είναι εκείνη όπου υποκρίνεται τη θλιμμένη χήρα για να αποσπάσει μια πληροφορία για την επιχείρηση που στήνουν αλλά τα δάκρυα ίσως κάπου στο βάθος και να μην είναι τόσο κροκοδείλια). Το ίδιο θαυμάζεις το ρόλο της Ελίζαμπεθ Ντεμπίτσκι όπου μέσα από όλη αυτή την περιπέτεια θα καταφέρει να βρει τον εαυτό της και να ξεπεράσει τις αδυναμίες της (η τελευταία της σκηνή με τον εραστή!).
Ξεχωριστή αναφορά για τη Βαιόλα Ντέιβις. Όπως όλοι οι ηθοποιοί που έχουν τελειοποιήσει τα εκφραστικά τους μέσα, έτσι κι αυτή κινείται με λιτότητα και χειρουργική ακρίβεια από το ένα συναίσθημα που πρέπει να αποδώσει στο άλλο διατηρώντας όμως καθ' όλη τη διάρκεια του έργου μια σοβαρή μάσκα στο πρόσωπό της. Δεν θα πρέπει να λησμονούμε το παρελθόν αυτής της ηρωίδας όπως αυτό προκύπτει από το σενάριο φυσικά. Έχει χάσει άνδρα, σε ένα εξαίσιο φλας μπακ (λέγε με σενάριο που υπαγορεύει και μοντάζ) μαθαίνουμε ότι έχει χάσει και γιο ενώ πρέπει να δειχθεί σκληροτράχηλη ως αρχηγός της γυναικείας συμμορίας... προτού μας δώσει εκείνη την πολύ όμορφη σκηνή αληθινού γέλιου, γέλιου από καρδιάς, στο τελευταίο πλάνο της ταινίας που δηλώνει και την αλλαγή στην ψυχική διάθεση της (αριστοτελικής εν τέλει) ηρωίδας.
Από το υπόλοιπο καστ θα ξεχωρίζαμε στα σίγουρα το Ντάνιελ Καλούα. Πέρυσι τον είδαμε στη πεντάδα της Ακαδημίας για το Όσκαρ του Πρώτου Ανδρικού ρόλου (με αφορμή την ερμηνεία του στο Get Out). Σχετικά με τη φετινή χρονιά πιστεύουμε ότι η ερμηνεία του στις Χήρες δεν θα περάσει απαρατήρητη από τα μέλη της Ακαδημίας-άσχετα με το εάν θα καταλήξει στη πεντάδα. Αυτή τη φορά πρόκειται για έναν υποστηρικτικό ανδρικό ρόλο. Εδώ ο Καλούα είναι ένας από τους κακούς της υπόθεσης, εκτελεστής μεγάλου (πολιτικού) αφεντικού επί της ουσίας. Ήδη από την πρώτη του σκηνή- που είναι ένα βλέμμα γεμάτο σεξουαλική ένταση προς τη γραμματέα του Κόλιν Φάρελ- ο ταλαντούχος ηθοποιός μας δίνει να καταλάβουμε σαφέστατα το ποιόν αυτού του χαρακτήρα. Κι από εκεί και πέρα υπάρχουν και άλλες τρομακτικές σκηνές του, όπως η εκτέλεση δύο έγχρωμων αφού πρώτα τους βάλει να τραγουδήσουν ξανά το ραπ σκοπό που τραγουδούσαν στην αρχή της σεκάνς. Εδώ- για να παρατηρούμε και πώς φτιάχνεται το σινεμά- να δείτε πώς συντονίζονται σενάριο-κινήσεις της κάμερας και ήχος δημιουργώντας ακόμα περισσότερο σασπένς...
Συνέντευξη με το Βαγγέλη Μουρίκη, από τους Χριστίνα Καλογεροπούλου-Πάνο Λιάκο 20 Jan 2015 1:01 AM (10 years ago)
Ο πιο σημαντικός ηθοποιός του σύγχρονου
ελληνικού κινηματογράφου είναι ο Βαγγέλης Μουρίκης. Από το »Βασιλιά» και
τις ταινίες του Οικονομίδη »Μαχαιροβγάλτης» και το »Μικρό ψάρι» μέχρι
την πρόσφατη εμφάνισή του στην ταινία του Γιάννη Βεσλεμέ »Νορβηγία».
Πάντα μας εκπλήσσει και μας καθηλώνει.
Το φιλμ του Βεσλεμέ είναι η ιστορία ενός
βρυκόλακα με το όνομα Ζανό τον οποίο και υποδύεται ο Μουρίκης. Ένας
χαρακτήρας που όλο χορεύει -»Αν σταματήσω να χορεύω, θα σταματήσει και η
καρδιά μου» παραδέχεται- και παράλληλα κινείται σαν μια μαριονέτα του
κουκλοθεάτρου ανάμεσα στο πηγαίο χιούμορ και την υπαρξιακή τραγωδία.
Εντελώς πειραματική η ταινία του Βεσλεμέ -όσοι περιμένετε να δείτε μια
κλασική ταινία βρυκολάκων θα απογοητευτείτε σίγουρα- που διαδραματίζεται
στη δεκαετία του ’80, μια δεκαετία ξέφρενη και με το ΠΑΣΟΚ στα ηνία της
χώρας. Καλοδεχούμενη η αγάπη που δείχνει ο Βεσλεμές σε μουσικές και
ταινίες από εκείνη τη δεκαετία (άλλωστε κάποιους αυτοσαρκαστικούς ρόλους
κρατούν εδώ ο Μάρκος Λεζές και η Σόφη Ζανίνου).
Δώστε προσοχή : η ταινία θα παιχτεί τα
Σάββατα 3,10,17 και 24 Ιανουαρίου αποκλειστικά στο Άστυ σε
μεταμεσονύχτιες (γουστάρω!) προβολές.
Το κείμενο επιμελήθηκε ο Πάνος Λιάκος
Ασχολείσαι κυρίως με τον κινηματογράφο. Δεν θέλησες ποτέ να ασχοληθείς με την τηλεόραση και το θέατρο;
Ο κινηματογράφος με ενδιαφέρει σαν μέσο έκφρασης, σαν κόσμος και τρόπος κατασκευής. Το συναίσθημα που υπάρχει στα γυρίσματα κάτι μου δίνει. Έτυχε να βρίσκομαι ανακατεμένος με ταινίες αρκετά συχνά και έγινε από μόνο του. Δεν ξύπνησα ένα πρωί και είπα ‘’θα κάνω μόνο σινεμά’’. Κατά ένα τρόπο το οδηγείς κι εσύ αλλά σε οδηγεί και το ίδιο. Έχει μια ησυχία το σινεμά στην προπαραγωγή του και μια μεγάλη φασαρία και ένταση στην παραγωγή του. Και φυσικά χρειάζεται φαντασία σε διάφορους τομείς στο μεταπαραγωγικό στάδιο το οποίο ανήκει σε άλλους ανθρώπους που βάζουν τη δική τους φαντασία να δουλέψει και να βοηθήσει αυτό που έχεις κάνει εσύ.
Πως επιλέγεις τους ρόλους που θα παίξεις;
Όλα ξεκινάνε από το σενάριο -αν μιλάει για πράγματα που μπορεί να απασχολούνε εμένα ως Βαγγέλη. Αμέσως μετά είναι αυτός που θα σκηνοθετήσει. Το να καταλάβω ότι ο άνθρωπος που έχω μπροστά μου είναι κάποιος με τον οποίο μπορούμε να συνεννοηθούμε και να έχουμε μια κοινή πορεία. Γιατί κακά τα ψέματα, ο κινηματογράφος που κάνουμε εμείς εδώ στην Ελλάδα δεν είναι ένας κινηματογράφος του Χόλιγουντ, όπου θα σε φωνάξει ένας ‘’ατζέντης’’ να πας να παίξεις σε μια ταινία, να πάρεις τα λεφτά και τέλος. Υπάρχουν και σενάρια σαν αυτό της ‘’Νορβηγίας’’ που κινούνται σε ένα εντελώς διαφορετικό επίπεδο. Μιλά για έναν ήρωα που θέλει να χορεύει, έχει καταλάβει ότι άμα σταματήσει να χορεύει, θα πεθάνει –κάτι που έχει και ένα δεύτερο νόημα. Ξαφνικά λέει ‘’δεν σας χαρίζω τίποτα’’, ‘’υπάρχουν και άνθρωποι που χορεύουν και κάτω απ’τον τάφο’’.
Πως σου φάνηκε η συνεργασία με ένα πολύ νεώτερο σκηνοθέτη;
Τον Βεσλεμέ δεν τον ήξερα σαν άνθρωπο. Είναι ένας ολοκληρωμένος καλλιτέχνης, μουσικός, κινηματογραφιστής, ασχολείται και με τα σκηνικά. Είμαι σίγουρος ότι μπορεί να συνεχίσει έτσι κι ακόμα καλύτερα. Αυτά με τα ‘’νεώτερος’’, ‘’συνομήλικος’’ δεν τα πιστεύω καθόλου. Πιστεύω σε ανθρώπους οι οποίοι είναι ενεργοί και ζωντανοί. Υπάρχουν 20άρηδες που έχουν πάρει ήδη σύνταξη και 80άρηδες οι οποίοι θα πάνε κλοτσώντας στον τάφο.
Πως ένιωσες που ο κόσμος αγκάλιασε αμέσως τη ‘’Νορβηγία’’;
Ήταν πολύ ευχάριστο πράγμα για μένα, από πολλές απόψεις. Ήταν ένα εγχείρημα το οποίο πιστεύαμε από την αρχή ότι θα αναγνωριζότα στο εξωτερικό (η ταινία έπαιξε στο επίσημο διαγωνιστικό στο περσινό φεστιβάλ του Κάρλοβι Βάρι όπως και σε φεστιβάλ του φανταστικού στην Αμερική όπου προκάλεσε αίσθηση). Γράφτηκαν πράγματα που μας άφησαν με το στόμα ανοικτό. Έχω την εντύπωση ότι η ταινία αυτή σπάει τον πάγο μεταξύ οθόνης και κόσμου και γεμίζει το μεσοδιάστημα με συναίσθημα. Η ταινία είναι ειλικρινής με τον κόσμο από το πρώτο καρέ. Και αυτό είναι πιο σπουδαίο πράγμα από απλώς μια γεμάτη αίθουσα. Νομίζω ότι η επιτυχία της ‘’Νορβηγίας’’ είναι ότι βρήκε τον κόσμο της και ο κόσμος της βρήκε μια ταινία που είχε να του πει κάτι.
Ο Ζανό έχει μια πραγματική
ελευθερία και εφηβικότητα σαν ήρωας, μακριά από ‘’κατασκευασμένους
ήρωες’’ άλλων ταινιών και κινηματογραφιών.
Πολύ ευχάριστο αυτό που μου λέτε, το ακούω με ικανοποίηση να μου το λένε αυτό νέα παιδιά σαν εσάς διότι εγώ τη θεωρώ απελευθερωτική ταινία. Πάντως, ο Ζανό είναι απελευθερωτικός, χωρίς να είναι αλαζόνας. Δεν την ‘’πουλάει’’ την ελευθερία του αυτή, δεν τη διαλαλεί ούτε τη διδάσκει αλλά την έχει. Κι αυτή ήταν μια κατάσταση ενός κόσμου πιο παλιού στην Ελλάδα, τις δεκαετίες του ’60, ’70, ’80. Μετά προς το ’90 άρχισε να χάνεται.
Κάποιοι βλέπουν την ταινία σαν μια καλτ κωμωδία. Εσύ στη διάρκεια της προετοιμασίας πώς την είδες;
Εγώ δεν την είδα σαν κάτι. Αυτά είναι τρόποι να πλησιάσεις ένα έργο εκ των υστέρων. Όταν κάνεις κάτι, μπορεί να έχεις μια γενική κατεύθυνση αλλά αυτό δεν υπάρχει σαν παίξιμο. Στην ταινία υπάρχει ένας υπερρεαλισμός, ένας ρεαλισμός, ένα φανταστικό, υπάρχει μια πραγματικότητα, ένας ρομαντισμός, υπάρχουν όλα. Δοκιμάζαμε κάποια πράγματα στα γυρίσματα και ο Βεσλεμές κράτησε αυτά που τον ικανοποιούσαν για το τελικό του αποτέλεσμα.
Περισσότερο στην ταινία μας
άρεσε η κινησιολογία σου. Σε κάποιες σκηνές αυτή η κίνηση μας θύμισε
παλιά ελληνική κωμωδία. Ο Ζανό σαν ρόλος ήταν κάτι διαφορετικό από τις
ερμηνείες σου σε ταινίες του Οικονομίδη.
Ήταν ένας πρωτόγνωρος ήρωας. Έπαιξα λίγο πιο μακριά από τους ήρωες του Γραμματικού και του Οικονομίδη αλλά είναι κι αλλιώτικη εποχή. Αυτή την εποχή μας ζητάν και κάτι άλλο. Έχω την εντύπωση ότι η ’’Νορβηγία’’ κάνει μια πρόταση για ένα άλλου είδους σινεμά. Δεν σημαίνει όμως ότι όλες οι ταινίες πρέπει να γίνονται με αυτό τον τρόπο, να έχουν τον ίδιο χαρακτήρα. Αλλά γιατί να μην το δοκιμάσουμε κι αυτό; Είναι απελευθερωτικό και για τον ηθοποιό και για τον ίδιο το θεατή, φυσικά. Αν με ρώταγες πώς θα έκανα την ταινία θα σου έλεγα ότι αν με άφηνε ο σκηνοθέτης θα την έκανα γης μαδιάμ. Κάτι ακόμα πιο απελευθερωτικό.
Έχεις σκεφτεί το ενδεχόμενο κάποιου sequel;
Πραγματικά, αυτό δεν ξέρω εάν θα γίνει. Εγώ θα ήμουν χαρούμενος άμα έκανα κάτι τέτοιο. Όμως ούτε θα πρέπει να σε παρασύρει κι η επιτυχία μιας ταινίας και να το δένεις σκοινί-κορδόνι. Το κάθε πράγμα αξίζει γι’ αυτό που είναι. Υπάρχει πάντα η πιθανότητα να έρθεις με κάτι συμπληρωματικό σε αυτό και να τα διαλύσεις όλα. Εγώ είμαι φουλ διατεθειμένος και το ‘’βλέπω’’ από τώρα πώς θα μπορούσε αυτό το πράγμα να γίνει.
Η ταινία μιλά για το παρελθόν, όμως γιατί οι άνθρωποι ανατρέχουν τόσο συχνά στο παρελθόν;
Ο,τι κι αν πω πάνω σ’αυτό θα ακουστεί μπανάλ. Από το γεγονός και μόνο ότι πιθανώς το τώρα να μη σου δίνει χοντρές ενέσεις για να πεις κάτι μέχρι το ότι έχει ξενερώσει το πράγμα και ψάχνεις να βρεις τη φαντασία σου στα προηγούμενα, μέχρι ότι πατάς εκεί για να πας παρακάτω ή ότι το τότε ήταν όμορφο και το τώρα άσχημο. Αυτό μας αφορά όλους. Όλοι ανατρέχουν, εξιδανικεύουν τα γεγονότα. Δεν έχουμε τη δυνατότητα να δούμε το ‘’τώρα’’ στο βάθος του μύθου. Λείπει το πολύ ‘’παραμύθι’’ από το τώρα οπότε κάπου πρέπει να το βρεις. Θα το βρεις πολύ μπροστά ή πολύ πίσω. Νομίζω ότι το παρελθόν είναι μια βαλίτσα που είναι γεμάτη πράγματα που μπορούν να σε εκπλήξουν-παρότι ξέρεις ακριβώς τι είναι εκεί μέσα.
Για το Γιάννη Οικονομίδη
Ο Γ.Οικονομίδης συχνά ζητάει από
τους ηθοποιούς να βρουν το χαρακτήρα που πρόκειται να ενσαρκώσουν μέσα
τους. Πολλοί ηθοποιοί έχουν οδηγηθεί σε σκοτεινά μονοπάτια του εαυτού
τους. Εσύ έχεις τρομάξει όταν σου ζήτησε να βρεις μέσα σου το Στράτο για
το ‘’Μικρό ψάρι’’;
Δεν ξέρω αν έχω τρομάξει αλλά όντως με πήγε ένα ταξίδι βαθύ. Και αυτό ισχύει και για τους τρεις ρόλους που έχω κάνει στον Οικονομίδη -ο καθένας διαφορετικά και από την πλευρά του φυσικά. Αλλά σε κάποια στιγμή μπορεί να ξεφύγεις, θα περάσεις από πολύ σκοτεινούς δρόμους, όντως. Είναι ο τρόπος που ο Οικονομίδης θέλει να κάνει τις ταινίες του. Δεν τον απασχολεί τόσο ο ρεαλισμός, όσο η φυσικότητα των πραγμάτων. Δηλαδή, ο ήρωας τον οποίο παίζεις υπάρχει κάπου εκεί έξω ή τουλάχιστον κάπου στο πανί. Γιατί, αν δεν υπάρχει έχεις θέμα με το Γιάννη. Δεν μπορείς να πεις ‘’θα πάω στο γύρισμα και θα το βρω’’.
Για τις ταινίες μικρού μήκους:
‘’Κάθε ηθοποιός, όσο ‘’μεγάλος’’ κι αν είναι, πρέπει να δουλέψει σε
κάποια ταινία μικρού μήκους. Γιατί είναι ένας άλλος κόσμος, στον οποίο
δουλεύουν νέοι άνθρωποι οι οποίοι προσπαθούν έχοντας τα δικά τους
όνειρα.’’
Οι αισθηματίες 22 Dec 2014 11:25 AM (10 years ago)
Δεν ήξερα αν έπρεπε να γράψω κάτι σχετικά με αυτή την ταινία. Είμαι τόσο μικρός σε ηλικία και δεν έχω αγαπήσει τόσο βαθιά όπως οι ήρωες αυτής της τραγικής ιστορίας. Δυο άνδρες εργάζονται για λογαριασμού ενός αρχαιοκάπηλου και ο ένας ερωτεύεται την κόρη του εργοδότη ενώ ο άλλος μια πόρνη. Μια τραγική ιστορία, λοιπόν, που βρίθει μουσικών απο τα παλιά-από Γούναρη και Αλέκα Κανελλίδου (κολλημένος ακόμα με το κομμάτι της ''Το αύριο σε μένα τι θα φέρει'' που γνώρισα μέσα από το φιλμ) μέχρι Λευτέρη Μυτηλιναίο ένα θρυλικό τραγούδι του οποίου ζητά να ακούσει σε κάποια σκηνή της ταινίας ο ένας από τους δυο ήρωες. Το θρυλικό τραγούδι είναι ο ''Κομπάρσος''.
Αν είστε αισθηματίας, δεν γίνεται να μη σας αγγίξει αυτό εδώ το μικρό διαμάντι του Νίκου Τριανταφυλλίδη.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΧΑΤΖΗΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΣΤΗΝ KRITIKI GR 30 Dec 2012 2:08 AM (12 years ago)
Παρασκευή βράδυ, στην όμορφη Χριστουγεννιάτικη Αθήνα, γνωρίσαμε τον υπέροχο ηθοποιό και άνθρωπο Χρήστο Χατζηπαναγιώτη, ο οποίος υποδύεται φέτος τον αυτιστικό Ρέιμοντ στη θεατρική παράσταση ''Ο άνθρωπος της βροχής'' (Θέατρο Γκλόρια).
Αρχικά ήμασταν λίγο σφιγμένοι καθώς δεν γνωρίζεις κάθε μέρα ανθρώπους που τους θαυμάζεις για χρόνια στην τηλεόραση, τον κινηματογράφο και κυρίως το θέατρο. Μέσα σε λίγα λεπτά νιώθαμε σαν να μιλάμε σε έναν οικείο άνθρωπό μας, ένα καθηγητής μας, ένα φίλο μας. Εξίσου οικεία ένιωθε κι ο ιδιοκτήτης της καφετέριας στην οποία τον συναντήσαμε αφού ουκ ολίγες φορές μίλησε στον ηθοποιό σε προσωπικό τόνο.
Καθώς κυλούσε η συζήτηση και το ένα θέμα έδινε τη θέση του στο άλλο, καταλάβαμε κάποια πράγματα για την προσωπικότητά του. Μια άκρως φιλοσοφική συζήτηση που φυσικά αρμόζει σε έναν άνθρωπο της τέχνης. Ένας άνθρωπος με αγάπη για το θέατρο, ανοιχτούς ορίζοντες, έτοιμος και δεκτικός απέναντι στην κάθε αλλαγή. Ένας άνθρωπος με πολύ έντονα συναισθήματα και με μεγάλη εκτίμηση απέναντι στους φίλους του αλλά και γενικότερα με σεβασμό απέναντι σε κάθε άνθρωπο που συναντά. Μας μίλησε για τα ταξίδια που έχει κάνει στη ζωή του καθώς και για το γεγονός ότι θα μπορούσε να ταξιδεύει για όλη του τη ζωή.
Πολλές φορές έσκυψε το βλέμμα του καθώς θυμόταν κάποιες πολύ όμορφες και τρυφερές, όπως θα τις χαρακτηρίζαμε, αναμνήσεις αφού τα μάτια και το χαμόγελο δεν λένε ποτέ ψέμματα. Μας διηγήθηκε ιστορίες για τα παλιά αλλά και τα πιο πρόσφατα. Μίλησε για τα παιδικά του χρόνια αλλά και την πορεία του ως ηθοποιός, για τις δυσκολίες, τις χαρές, τις συνεργασίες και τις μακροχρόνιες φιλίες. Μετά το τέλος της τυπικής συζήτησης, συζητήσαμε off the record για το θέατρο, τη λογοτεχνία αλλά και σπουδαίους σκηνοθέτες της έβδομης τέχνης που λατρεύει όπως ο Φελίνι, ο Μπέργκμαν και ο Γούντι Άλεν.
(KEIMENO: ΠΗΝΕΛΟΠΗ ΧΟΥΝΔΡΗ, ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΠΑΝΟΣ ΛΙΑΚΟΣ)
Τότε δεν το καταλάβαινα και δεν το εκτιμούσα -όπως όλα τα ωραία πράγματα που έχουμε στη ζωή και μας προσφέρονται σε αφθονία. Όσο πέρναγαν τα χρόνια το εκτιμούσα ακόμη περισσότερο. Είναι μεγάλος πλούτος να γεννηθεί ένα παιδί σε αυτό που λέμε ‘’φυσικό περιβάλλον’’. Μαθαίνει τι είναι κατσίκα, τι είναι κότα, δεν είναι εξωγήινα όλα αυτά. Εγώ έτσι μεγάλωσα, δίπλα σε ένα ποταμάκι που γέμιζε το χειμώνα όταν έβρεχε, με ποδηλατάδες τις Αλκυονίδες Μέρες του χειμώνα κοντά στην παραλία και σε ένα κοινωνικό περιβάλλον που τα είχε όλα: φιλίες, έχθρες, καυγάδες. Έζησα την ανάσα της ζωής πολύ γρήγορα σε αυτό το περιβάλλον.
Ποια ήταν εκείνη η στιγμή που καταλάβατε ότι θέλετε να γίνετε ηθοποιός;
Δεν τη θυμάμαι ακριβώς. Θυμάμαι απλώς ότι από μικρό παιδί έλεγα στους άλλους ότι ήθελα να γίνω ηθοποιός. Μπορεί να έπαιξε ρόλο και το DNA, γιατί είχα έναν παππού που ασχολούνταν με το θέατρο.
. Αρκετοί νέοι επιθυμούν
να ασχοληθούν με τον χώρο της ηθοποιίας, τι θα τους συμβουλεύατε;
Δεν μου αρέσει να δίνω συμβουλές στους νέους. Θα προτιμούσα
να παίρνω εγώ συμβουλές από εκείνους. Παρ’όλα αυτά, μια σκέψη που θα μπορούσα
να πω είναι ότι είναι πολύ ωραίο κανείς σε αυτή τη ζωή να ασχολείται με αυτό
που του αρέσει. Να περπατάει αυτή τη ζωή κερδίζοντας τα προς το ζην από το
χόμπι του, από αυτό που του δίνει χαρά.
Σας έχουμε απολαύσει κυρίως σε κωμικούς
ρόλους αλλά τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε ότι επιλέγετε και κάποιους
δραματικούς. Πως προέκυψε η ανάγκη σας για στροφή και σε πιο δραματικούς ρόλους;
Δεν κάνω καμία στροφή-γιατί πολλοί με ρωτάνε τον τελευταίο
καιρό. Εγώ πάντα επιλέγω ρόλους που μου αρέσουν. Έχω την ευκαιρία να επιλέγω
τους ρόλους που παίζω-τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια τουλάχιστον. Εγώ ποτέ δεν
λειτούργησα στην κωμωδία με όρους κωμωδίας. Πάντα ένα κείμενο το αντιμετωπίζω
με τον ίδιο τρόπο. Δεν υπάρχει κωμικό χωρίς να φωτίσεις το δραματικό, ούτε δραματικό
χωρίς να φωτίσεις το κωμικό. Όπως όλα τα πράγματα στη ζωή, έτσι κι εδώ υπάρχει
η αμφισημία. Αυτή η αμφισημία με κινητοποιεί να επιλέξω πράγματα που μου
αρέσουν ανεξαρτήτως αν είναι αμιγώς κωμικά ή δραματικά.
Προτιμάτε να κάνετε θέατρο, τηλεόραση ή κινηματογράφο;
Τι είναι αυτό που σας γοητεύει σε κάθε ένα από τα παραπάνω;
Το
κάθε ένα έχει τη δικιά του χαρά και τη δικιά του ομορφιά. Και τα τρία είναι
μέρος της δουλειάς μας. Το θέατρο πάντα είναι η βάση για ένα ηθοποιό.
Τα ‘’Εγκλήματα’’ συνεχίζουν να παίζονται με
επιτυχία εδώ και τόσα χρόνια μετά το τέλος της α’προβολής τους. Τι είναι αυτό
που καθιστά τη σειρά ενδιαφέρουσα για τους τηλεθεατές τόσα χρόνια αργότερα;
Η επιτυχία της σειράς έγκειται στο γεγονός ότι ήταν μια
σειρά handmade, με τα
χεράκια μας φτιαγμένη. Δουλεύαμε δυο χρόνια πολύ προσεχτικά όλοι σαν ομάδα. Ο
αρχηγός της ομάδας ήταν ο Θοδωρής ο Πετρόπουλος (Λευτέρης Παπαπέτρου) που έγραψε το σενάριο. Αρχικά γυρίσαμε τα
τέσσερα πρώτα επεισόδια αλλά τα επιστρέψαμε πίσω γιατί δεν μας αρέσανε. Τότε
είχαμε τη δύναμη να το κάνουμε γιατί δουλεύαμε σαν ομάδα και όχι σαν μονάδες.
Το κανάλι δέχτηκε και έτσι γυρίσαμε ξανά τα πρώτα επεισόδια από την αρχή και
καταλήξαμε να έχουμε ένα αποτέλεσμα που άρεσε και σε εμάς και στον υπόλοιπο κόσμο.
Την μεγάλη επιτυχία την οφείλουμε,βέβαια στο καταπληκτικό σενάριο. Ακόμα και οι
μουσικές επιλογές από τη δεκαετία του ’60 ήταν μέρος του σεναρίου, δουλειά του
σεναριογράφου! Τα τραγούδια ήταν σενάριο.
Για μεγάλο χρονικό διάστημα συνεργαστήκατε
με το κ.Λάκη Λαζόπουλο στην πιο επιτυχημένη σατιρική εκπομπή της ελληνικής
τηλεόρασης, τους ‘’Δέκα μικρούς Μήτσους’’. Μιλήστε μας για την εμπειρία σας
απ’τη συνεργασία αυτή.
Τον Λάκη τον συνάντησα για πρώτη φορά το 1981 όταν κατέβηκε
από το Θεσσαλικό Θέατρο στην Αθήνα και συνεργάστηκε με την Ελεύθερη Σκηνή. Εγώ
ήμουν μαθητής τότε και είχα προσληφθεί στην Ελεύθερη σκηνή. Συναντηθήκαμε ξανά
το 1986 στην ‘’Λυσιστράτη’’ που έκανε με τον Ανδρέα Βουτσινά,τον Σταμάτη
Κραουνάκη και τη Λίνα Νικολακοπούλου. Ήταν μια υπέροχη παράσταση. Ήταν η πρώτη
μου μεγάλη επιτυχία στο θέατρο. Συναντηθήκαμε το 1991-1992 που γυρίζαμε τα
πρώτα επεισόδια των ‘’Δέκα μικρών Μήτσων’’. Με φώναξε ο Λάκης και δέχτηκα,
εννοείται. Και από εκεί και έπειτα ζήσαμε μια ζωή χαρισάμενη. Ήταν αξέχαστα
γυρίσματα. Πηγαίναμε στις έξι ώρα το απόγευμα στο πλατό και φεύγαμε την άλλη
μέρα στις έξι ώρα το απόγευμα, με ξενύχτια και πάθος τρομερό αλλά και με
ατέλειωτο γέλιο. Μια πολύ γλυκιά ανάμνηση για μένα και μια υπέροχη εποχή.
Γιατί τώρα πλέον δεν βλέπουμε σατιρικές
εκπομπές τόσο έξυπνες και πρωτότυπες όσο ήταν οι ‘’Μήτσοι’’ για την εποχή τους;
Τι λείπει από τη σάτιρα σήμερα;
Ποιος να ξέρει; Για να μη συμβαίνει πάει να πει ότι για
κάποιο λόγο δεν συμβαίνει. Εκφραζόμαστε διαφορετικά ενδεχομένως ή δεν
εκφραζόμαστε καθόλου. Γινόμαστε , όπως πολλοί λένε, μια κοινωνία αυτιστικών.
Γιατί δεν γίνονται πλέον δουλειές στην
τηλεόραση με το στίγμα του κλασικού όπως οι ‘’Μήτσοι’’ ή τα ‘’Εγκλήματα’’ για
τα οποία μιλήσαμε προηγουμένως;
Ελπίζω ότι τα πράγματα θα αλλάξουν σε λίγο καιρό. Ελπίζω ότι
σε αυτή την κρίση η κρατική τηλεόραση μπορεί να παίξει έναν βασικό ρόλο. Είναι
η μόνη που μπορεί να πριμοδοτήσει και να κάνει σειρές καλές και να ανταγωνιστεί
τα ιδιωτικά κανάλια. Τα ιδιωτικά κανάλια δεν μπορούν να επενδύσουν αυτή τη
στιγμή περισσότερα γιατί δεν υπάρχουν διαφημίσεις, έσοδα. Η κρατική τηλεόραση
μπορεί να μπει δυναμικά στο παιχνίδι και να δημιουργήσει νέες σειρές, θέσεις
εργασίας και θέσεις χαράς για τον κόσμο.
Τι είναι αυτό που κατά τη γνώμη σας οδηγεί
τους τηλεθεατές στο να επιλέγουν τούρκικες τηλεοπτικές σειρές; Ποια η γνώμη σας
για την ποιότητα των προγραμμάτων αυτών;
Είναι μια καλή ευκαιρία να κάνεις και ένα ιδιαίτερο μια φορά
τη βδομάδα και να μάθεις μια καινούρια γλώσσα. Να το πώς να εκμεταλλευτεί
κανείς όλη αυτή τη λαίλαπα! Ουδέν κακό αμιγές καλού. Όσο για την ποιότητά τους,
βαριέμαι και να το συζητήσω. Τους θεατές τους έλκει το απλό παραμύθι που έχουν
αυτά τα σίριαλ. Τι να κάνουν οι άνθρωποι; Ανοίγουν την τηλεόραση, βλέπουν έναν
όμορφο και μια ωραία, έρωτες και κάθονται σπίτι, το αφήνουν να παίζει και
ρίχνουν και ένα δάκρυ..
Πρόπερσι σας απολαύσαμε στην ταινία του
Λάκη Παπαστάθη ‘’Ταξίδι στη Μυτιλήνη’’. Εσείς έχετε πράγματι μεγαλώσει σε αυτό
το υπέροχο νησί. Πως είναι να γυρνά
κανείς στα βιώματα των παιδικών του χρόνων;
Ήταν ένα πολύ ωραίο ταξίδι αυτή η ταινία. Έτσι κι αλλιώς τα
παιδικά μας χρόνια είναι η μοναδική μας πατρίδα. Σε αυτά γυρνάμε με κάθε
ευκαιρία. Το να γυρνά κανείς στα παιδικά του βιώματα μέσα από την τέχνη του
είναι πολύ ωραίο-ιδιαίτερα όταν αυτό συμβαίνει με οδηγό ένα σημαντικό άνθρωπο
όπως ο Λάκης ο Παπαστάθης τον οποίο θαυμάζω και αγαπώ πολύ.
Η ταινία θα έλεγε κανείς ότι είναι
ρομαντική. Μας γυρνά σε περασμένες εποχές όπου όλα έδειχναν πιο αθώα, οι
φωτογραφίες και οι ταινίες γίνονταν με τον παραδοσιακό τρόπο, υπήρχαν πιο
ισχυροί δεσμοί μεταξύ των ανθρώπων. Τελικά, ο καταιγισμός της τεχνολογίας μας
αλλοτρίωσε ως ανθρώπους;
Η ταινία είναι μια βαθιά πολιτική ταινία, πιστεύω. Με μια
τρυφερή αλλά βαθιά πολιτική ματιά πάνω στο χρόνο που περνάει, που τρέχει. Η
έννοια χρόνος είναι σημαντική για τη ζωή μας. Ζούμε το σήμερα αλλά ποτέ καθαρό.
Ζούμε πάντα αναπολώντας το παρελθόν και ονειρευόμαστε το μέλλον. Δεν ξέρω αν η
τεχνολογία μας έχει αλλοτριώσει αλλά μας έχει αλλάξει. Αλλάζουν τα πράγματα, οι
εποχές αλλάζουν και πάντα μέσα από αυτές τις αλλαγές υπάρχουν άνθρωποι που
αλλοτριώνονται και άλλοι που τις χρησιμοποιούν για καλό. Πάντα οι αλλαγές
κάποιους τους φόβιζαν. Νομοτελειακά αυτή είναι η πορεία του ανθρώπινου γένους.
Να βελτιώνεται ή να χειροτερεύει. Να αλλάζει, πάντως. Εκτιμώ τους ανθρώπους που
αλλάζουν. Δε μου αρέσουν οι άνθρωποι που είναι αμετάκλητοι στις απόψεις τους.
Είναι θετικό για έναν άνθρωπο να έχουν περάσει 50 χρόνια και να μην έχει
αλλάξει την άποψή του στο παραμικρό για κάποια πράγματα; Μπορεί αυτό να είναι
έπαινος για έναν άνθρωπο; Σε αυτή τη ζωή ερχόμαστε για να προχωράμε, να
βλέπουμε τον κόσμο με άλλες οπτικές. Η τέχνη μας βοηθάει πολύ να εστιάσουμε σε
λεπτομέρειες που δεν θα εστιάζαμε στην πραγματική μας ζωή.
Από τη μια το Ταξίδι στη Μυτιλήνη και από
την άλλη η θεότρελη κωμωδία ‘’Straight story’’ στο σινεμά. Δύο τελείως διαφορετικές κινηματογραφικές
επιλογές..
Μου άρεσε η ιδέα της αντιστροφής στο ‘’Straight story’’ που είναι μια επί της
ουσίας αντιρατσιστική ιδέα και ενθουσιάστηκα με το γεγονός ότι θα δούλευα με
δύο αγαπημένους μου φίλους όπως ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης και η Έφη Μουρίκη και
πίστευα ότι μπορεί να βγει κάτι καλό, όπως και βγήκε.
ΓΙΑ ΤΟΝ ΡΟΛΟ ΤΟΥ ΣΤΟΝ ''ΑΝΘΡΩΠΟ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ'' ΟΠΟΥ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΙ ΦΕΤΟΣ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΓΚΛΟΡΙΑ
Φέτος πρωταγωνιστείτε με επιτυχία στον
‘’Άνθρωπο της Βροχής’’, στο ρόλο του Ρέιμοντ που είχε υποδυθεί επίσης με
επιτυχία ο Ντάστιν Χόφμαν στην ταινία του 1988. Πως προσεγγίσατε τον ρόλο του
αυτιστικού Ρέιμοντ; Ποιες δυσκολίες αντιμετωπίσατε;
Το να μελετά κανείς ένα ρόλο έχει πάντα αρκετές δυσκολίες.
Πάντα σχεδόν είναι οι ίδιες. Τις δυσκολίες μπορείς να τις αντιμετωπίσεις
μελετώντας προσεκτικά το κείμενο, σε οδηγεί για το πώς θα αποκρυπτογραφήσεις
αυτό τον άνθρωπο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε να κάνουμε με έναν άνθρωπο
που δεν λειτουργεί με τα γνωστά μας δεδομένα. Έπρεπε να ανακαλύψω όλους αυτούς
τους κώδικες ενός αυτιστικού, να πλησιάσω αυτό τον κόσμο. Ήταν ένα μακρύ,
δύσκολο και ενδιαφέρον ταξίδι. Συνεχίζει να συμβαίνει, καθημερινή είναι η μάχη.
Στο θέατρο το ζητούμενο είναι να επαναλαμβάνεις όχι στείρα αλλά σαν να είναι
κάθε μέρα η πρώτη φορά. Πρέπει κάθε μέρα να μπαίνεις μέσα καινούριος και
ανοικτός σε καινούρια ερεθίσματα, εκφράσεις και εκφάνσεις τους ρόλου. Η ταινία
και το θεατρικό είναι δυο τελείως άλλα κείμενα με διαφορετικά μέσα. Στην ταινία
κάνεις στον Ντάστιν (Χόφμαν) γκρο πλαν και είναι μια ατάκα όλο το έργο. Στο
θέατρο το γκρο πρέπει να το δημιουργήσεις εσύ σε μια ολόκληρη σκηνή.
Είδα πολλές ταινίες με ήρωες αυτιστικούς, μελέτησα
επιστημονικά, ιατρικά για τον αυτισμό. Συνάντησα ανθρώπους που ασχολούνται με
ανθρώπους με αυτισμό και με βοήθησαν πολύ. Περισσότερο απ’όλους με βοήθησε ο
Ηρακλής ο Φοβάκης. Ασχολείται με τους αυτιστικούς σαν εκπαιδευτής-θεραπευτής
και είναι ταυτόχρονα ζωγράφος. Συνάντησα επίσης ανθρώπους με αυτισμό, έχω
αποκτήσει σχέσεις με τέτοιους ανθρώπους. Είναι άνθρωποι με συγκεκριμένες
ικανότητες και συγκεκριμένες ανεπάρκειες, όπως όλοι μας. Δεν ξέρουμε γιατί ένας
αυτιστικός δεν μπορεί να συνθέσει τα πράγματα αλλά να διαβάζει έναν τηλεφωνικό
κατάλογο και να τον θυμάται ολόκληρο την επόμενη μέρα.
To συγκεκριμένο έργο τι έχει να δώσει στον θεατή;
Αυτό το έργο μιλάει για το βασικότερο πρόβλημα που έχει
σήμερα η σύγχρονη κοινωνία. Είναι η συνομιλία. Οι ανθρώπινες σχέσεις
δημιουργούνται από αυτή. Έχουμε ξεχάσει να συνομιλούμε μεταξύ μας. Στο
‘’συνομιλώ’’ χρησιμοποιούμε λέξεις και οι λέξεις είναι η μόνη μας ελπίδα
σήμερα. Τις λέξεις τις έχουμε ξεχάσει. Οι λέξεις φτιάχνουν τον πολιτισμό μας,
την ηθική μας, την ψυχή μας.
Mέχρι
στιγμής έχετε παίξει με επιτυχία σε πολλούς θεατρικούς ρόλους.Αλήθεια, υπάρχει
κάποιος ρόλος που δεν έχετε παίξει ακόμα και θα επιθυμούσατε στο μέλλον να τον
υποδυθείτε και γιατί;
Πολλοί ρόλοι υπάρχουν που θα’θελα να παίξω. Πάντα οι ρόλοι
είναι σε συνάρτηση και με τους συνεργατές. Να μας έχει ο θεός καλά να δουλέυω
με τον Θοδωρή τον Πετρόπουλο που δουλεύουμε μαζί τα τελευταία 15 χρόνια, να
βρίσκουμε ωραία έργα και να τα ανεβάζουμε με ωραίες συνθήκες και ωραίους
συνεργάτες.
Είστε αισιόδοξος ή απαισιόδοξος για το
μέλλον της χώρας μας;
Εγώ είμαι πάντα πολύ αισιόδοξος άνθρωπος και δεν θα μπορούσα
να είμαι αλλιώς. Αισιόδοξος σημαίνει να έχω πίστη σε αυτό που κάνω, να το κάνω
όσο καλύτερα γίνεται και να προσπαθώ για το καλύτερο. ΠΙΣΤΗ-ΑΓΑΠΗ-ΕΛΠΙΔΑ. Αυτό
είναι το σύνθημα.
Τι πρέπει να αλλάξει στην ελληνική
νοοτροπία για να επέλθει η πολυπόθητη κοινωνική και οικονομική πρόοδος;
Θέλω απλώς οι άνθρωποι να με σέβονται και να είναι ευγενικοί
απέναντί μου όπως είμαι κι εγώ μαζί τους. Αυτό το τόσο απλό.
Τι ρόλο μπορεί να διαδραματίσει η τέχνη, το
θέατρο στη δύσκολη εποχή που διανύουμε;
Δεν ξέρω αν μπορεί να βοηθήσει. Πάντα η τέχνη είχε
παρηγορητικό χαρακτήρα. Είναι μια ‘’΄παυσίπονη σταγόνα’’ που λέει και η
Δημουλά.
Πως θα κρίνατε τη νέα γένια; Είναι καλύτερη
ή χειρότερη από τις προηγούμενες;
Το μέλλον θα δείξει. Πάντα η νέα γενιά, εν σπέρματι, είναι η
μοναδική μας ελπίδα. Κι εγώ όταν ήμουν η νέα γενικά ήμουν η ελπίδα για τους
προηγούμενους. Αν είναι να προκύψει κάτι καλό θα προκύψει απ’την ορμή, τη
διάθεση και τη φλόγα της νέας γενιάς που τόσο λείπουν από εμάς.
Παρατηρείτε ενδιαφέρον των νέων για τις
τέχνες;
Ναι, υπάρχουν άνθρωποι που ενδιαφέρονται και για τις τέχνες
και για τα γράμματα. Και πολλοί νέοι-πράγμα που μου δίνει μεγάλη χαρά. Το βλέπω
και στο θέατρο. Έρχονται πολλοί νέοι θεατές. Γιατί, ξέρεις, όταν έχεις νέους
θεατές γίνεται αμέσως και διαφορετική η παράσταση.
Δώστε κάποια ευχή για το 2013
Σας
εύχομαι να είστε καλά και θα σας κάνω μια ευχή που μου αρέσει πολύ γιατί νομίζω
ότι με εκφράζει συνολικά. Να έχετε ο,τι αγαπάτε και να αγαπάτε ο,τι έχετε. Να
παλεύετε για το καλό.
Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΧΑΤΖΗΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Έχουμε οδηγηθεί στο να είμαστε μια μη-πολιτισμένη χώρα.
Έχουμε μια συμπεριφορά που απέχει μακράν της πολιτισμένης συμπεριφοράς. Πρέπει
να κάνουμε τα πάντα ώστε να αποκτήσουμε όσο το δυνατόν πιο γρήγορα πολιτισμένη
συμπεριφορά και αγωγή και να προχωρήσουμε μετά στο να καλυτερεύσουμε τη ζωή μας
γενικότερα. Έχουμε μάθει να είμαστε οπαδοί. Δεν είναι έτσι η ζωή. Η ζωή είναι
μόνο όταν μπορείς και συμμερίζεσαι την άποψη του άλλου. Μπορεί να μη συμφωνείς
αλλά πρέπει να τη συμμερίζεσαι.
(ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗΣ : ΠΑΝΟΣ ΛΙΑΚΟΣ)
Ο ΗΘΟΠΟΙΟΣ ΑΠΑΝΤΑ ΣΕ ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΕΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΠΡΟΥΣΤ (της ΠΗΝΕΛΟΠΗ ΧΟΥΝΔΡΗ)
1 Ποιο είναι
το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας;
Η ακαταστασία και η αφηρημάδα. Η
μοναδική στιγμή του 24ώρου που δεν είμαι αφηρημένος είναι όταν είμαι πάνω στη
σκηνή.
Τι εκτιμάτε
περισσότερο στους φίλους σας;
Την αλήθεια τους.
Τι είναι για
σας ευτυχία;
Ευτυχία είναι η ισορροπία.
Τι είναι για
σας δυστυχία;
Δυστυχία είναι η πίεση απ’όπου κι αν
προέρχεται αυτή.
Αν δεν
ήσασταν ο εαυτός σας, ποιος θα θέλατε να ήσασταν;
Ο εαυτός μου και πάλι.
1 Ποιος θα ήταν για εσάς ο ιδανικός τόπος
για να ζήσετε;
Η Ελλάδα.
Ποιες ιστορικές προσωπικότητες αντιπαθείτε
περισσότερο;
Δεν υπάρχουν προσωπικότητες που αντιπαθώ. Το θέατρο
και η τριβή μου με τους ρόλους με έχει κάνει να συμμερίζομαι τους ανθρώπους και
να μην τους αντιπαθώ.
Τέλος, ποιο είναι το αγαπημένο σας μότο;
Τα καλά είναι μπροστά.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΠΟΛΥ ΤΟΝ ΧΡΗΣΤΟ ΧΑΤΖΗΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΠΟΥ ΜΑΣ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ. Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΘΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΕΙ ΚΑΙ ΣΤΗ ΜΑΘΗΤΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΟΥ Α'ΤΟΣΙΤΣΕΙΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΕΚΑΛΗΣ. Π.Λ