Το τέλος του LLS και η αρχή μιας "Υπόθεσης" 26 Jun 2014 12:10 PM (10 years ago)

Από σήμερα το ψηφιακό ίχνος του LLS "παγώνει"

Συνεχίζω μια "άλλη υπόθεση" εδώ

Στον Berlinguer μέσω Sokal γίνεται; 17 Jun 2014 5:03 AM (10 years ago)

Η Εφημερίδα των Συντακτών έχει μια ενδιαφέρουσα σειρά παρεμβάσεων με τίτλο "Αριστερά πρώτη δύναμη: και τώρα τι;". Από τη σειρά είδα δυο παρεμβάσεις οι οποίες έχουν μια ιδιαίτερη αξία: του προσκείμενου στο ΚΚΕ Γ.Μαργαρίτη και του προσκείμενου στον Συριζα Κ.Τσουκαλά

Το ενδιαφέρον είναι ότι ο Μαργαρίτης κάνει μια πολύ πιο διαυγή και μεθοδολογικά επίκαιρη ανάλυση .Αντίθετα στο κείμενο του Κ.Τσουκαλά υπάρχουν μια σειρά από επιχειρήματα με ένα κειμενικό τέχνασμα , ως εάν να προσπαθεί να τεκμηριώσει ένα συμπέρασμα κυριολεκτικά δια της τεθλασμένης.

Ο Γ.Μ. ορθά και εύλογα πριν απαντήσει στο ερώτημα , ανατοποθετεί ένα θεμελιακό ερώτημα: Τι ονομάζεται " αριστερά";

Η απάντηση του είναι σαφής:

Ονομάζει αριστερά το ιδεολογικό πολιτικό ρεύμα που θεμελιώνεται στη μαρξιστική παράδοση και ανάλυση και κυρίως στην "εργασιακή θεωρία της αξίας". Επομένως κινήματα που προκρίνουν προγράμματα, επιχειρηματικότητας που αρρήτως αποδέχονται τον "ανταγωνισμό" και δεν προτάσσουν το καθολικό αίτημα για σύγκρουση με το νόμο της αξίας (στην μαρξιστική ανάγνωση) δεν είναι αριστερά. Ο Μαργαρίτης επεκτείνει την ανάλυση του για τα ευρωπαϊκή τεκταινόμενα και με βάση το δικό του κριτήριο αποσυνδέει τον Συριζα από την "αριστερά". Ανεξάρτητα με το αν υιοθετεί κανείς όλη την ανάλυση του ΓΜ αυτή είναι ριζική και ιστορική γιατί δεν δραπετεύει από το θεμελιακό ερώτημα.

Αντίθετα στο κείμενο του Τσουκαλά υπάρχει μια περίτεχνη αφήγηση, μέσω μιας επεξεργασμένης γλώσσας, η οποία χωρίς να το ονοματίζει προκρίνει μια «ασταθή συμμαχία του Συριζα με τις δυνάμεις της μεταπολιτικής σούπας» . Το κείμενο του ΚΤ είναι χαρακτηριστικό δείγμα ενός ρεύματος που ουσιαστικά προετοιμάζει τον «Ιστορικό Συμβιβασμό» όχι στην Μπερλιγκουεριανή ρητή αναφορά αλλά στην ελληνική «άρρητη» υπαινικτική εκδοχή της. Ας δούμε πως η περίτεχνη «τεχνική» γλώσσα του ΚΤ ψηλαφεί , οριοθετεί συνεχώς τον «συμβιβασμό» αλλά δεν θέλει να τον "αναλάβει".

Κατ’ αρχάς ο ΚΤ απορρίπτει την έννοιας της «γενικής βούλησης» , ως εκλογικό αποτέλεσμα την οποία εκτιμά ως οντολογικά πλασματική. Όπως αναφέρει «αντίθετα αυτό που υπάρχει είναι η «λαϊκή ετυμηγορία ως εκφορά». Ο ΚΤ κάνει μια δημιουργική μεταφορά του προβληματισμού για την διαφορά «ομιλίας- εκφοράς» από το ατομικό στο συλλογικό επίπεδο. Έτσι περιορίζει τις εκλογές στο αυθεντικό, ιστορικά και κρατικά προσδιορισμένο περιεχόμενο τους που είναι η εκλογή και απαρίθμηση ευρωβουλευτών. Επομένως το μόνο που τεκμαίρεται είναι ότι « ο σταθερός μεταπολιτευτικός δικομματισμός έχει εκπνεύσει». Η απόρριψη είναι επιγραμματική σχεδόν αφοριστική: «Ακόμα και αν «ομιλεί», ο λαός δεν «αποφαίνεται»» .Η ανάδειξη της διαφοράς «εκφοράς – απόφανσης» είναι οριακή καθώς μεταφέρει τον προβληματισμό που αφορά άτομα υποκείμενα σε συλλογικότητες. Η μεταφορά του ΚΤ γίνεται για να αποδείξει ότι η συγκεκριμένη «ομιλία» ( εκλογές) δεν είναι φωνητική εκφώνηση αλλά ιστορικά και κρατικά αυστηρά προσδιορισμένη διαδικασία, η οποία δεν δύναται ούτε να «ομιλήσει» ούτε να «αποφανθεί» αλλά να επιλέξει ευρωβουλευτές. Στην γραμμή της Ντερινταικής κριτικής ενός συλλογικού «φωνοκεντρισμού» ο ΚΤ συνεχίζει.

Περιγράφει το σύγχρονο πολιτικό παιχνίδι ,για το οποίο «το κύριο χαρακτηριστικό της νέας εποχής είναι η στρατηγική αμηχανία και αβεβαιότητα όλων (bold LLS) των παικτών». Στην ανάλυση της αστάθειας του παιγνίου ο ΚΤ δεν διασαφηνίζει ποτέ αν σε αυτό περιλαμβάνεται ή όχι η Συριζαική αριστερά. Οι έννοιες Δεξιά , Αριστερά οι οποίες σύμφωνα με τον ΚΤ σχετικοποιούνται και ρευστοποιούνται σήμερα, δεν ευρίσκονται σε εισαγωγικά ,η δε ανάπτυξη της σχετικής παραγράφου γίνεται ως εάν η πλαστικότητα του πολιτικού παιγνίου αφορά και την αριστερά. Μπορούμε υποθέσουμε ότι αυτό είναι μια ασάφεια του κειμένου καθώς στην συνέχεια , του κειμένου η Αριστερά φαίνεται να είναι ο σταθερός εμμενής πόλος εκτός του «συνεχούς ιμάντα Möbius .(1)

Ο ΚΤ συνεχίζει όμως με μια τοπολογική μετατόπιση. Ενώ το τοπολογικό πολιτικό συνεχές κατ’ αρχάς ορίζεται ως ο χώρος του δικομματισμού , αυτό γίνεται ο τόπος όλου του πολιτικού παιγνίου : «Σε αυτά ακριβώς τα πλαίσια καλείται να παίξει τον ιστορικό της ρόλο η Αριστερά» .Συνεχές , άμορφος, ρευστός δεν είναι ο χώρος του δικομματισμού αλλά όλος ο τόπος της πολιτικής δηλαδή περιλαμβάνει και την Αριστερά. Με την τοπολογική αυτή μετατόπιση δεν είναι η «βούληση» της αριστεράς που την ωθεί σε συμβιβασμούς αλλά ο τόπος εντός του οποίου λειτουργεί. Έτσι η ενδεχόμενη κυβέρνηση της «σταθερής» αριστεράς θα συνεργαστεί αναγκαστικά με τους «πόλους της μεταπολιτικής σούπας» , δηλαδή τους «υπερβατικούς» οι οποίοι δεν κατονομάζονται . «Ελιά» «Ποτάμι»; (ερωτήματα LLS). Το αναγκαστικό αυτό ενδεχόμενο ο ΚΤ προσομοιάζει με «τετραγωνισμό του κύκλου» γιατί η «σταθερή αριστερά» θα συμβιβάζεται με τους «ασταθείς» δηλαδή θα βρεθεί σε ένα πλαίσιο ευνοϊκότερο για τον αντίπαλο. Δηλαδή στην ανάπτυξη του κειμένου ο ΚΤ μάλλον οριοθετεί τον προσανατολισμό της αριστεράς με βάση ένα εξωτερικό κριτήριο καθώς την τοποθετεί κατά βούληση άλλοτε εκτός και άλλοτε εντός του ιμάντα Möbius

Ποιό είναι το αντίβαρο που καλεί ο ΚΤ στην περίπτωση αυτή ;Μα η «αριστερή ψυχή» δηλαδή μια ηθική στάση συνέπειας, «χρηστής» διαχείρισης όπως εύστοχα σημειώνει ο Γ.Μαργαρίτης.

Έτσι ο ΚΤ προκρίνει τον ιστορικό συμβιβασμό μέσω του εξής κειμενικού τεχνάσματος : Η Αριστερά είναι μια ηθική δύναμη, η οποία εκτός εξουσίας δεν γνωρίζει το συνεχές, αλλά εντός εξουσίας εμπλέκεται στην ρευστότητα, «στους συμβιβασμούς και τις συνθέσεις» γιατί αυτός είναι ο τόπος της πολιτικής (όχι μόνο του τεθνεώτος δικομματισμού). Με μια διπλή περιγραφή του συνεχούς άλλοτε ως ουσία του δικομματισμού άλλοτε ως τελικό τόπο του πολιτικού παιγνίου , ο ιστορικός συμβιβασμός γίνεται τυπικός, απογυμνωμένος από βούληση. Η αρχική μεταφορά για την συλλογική διαφορά «απόφανσης- εκφοράς» παίρνει μια νέα διάσταση: δεν αποφαινόμαστε για τον συμβιβασμό απλά τον ορίζουμε τεχνικά , ως αναπόφευκτο συγχρονισμό που επιβάλλεται από τον τόπο της πολιτικής δηλαδή απλώς τον εκφέρουμε .

Ο ΚΤ αποτελεί ένα πολύτιμο πνευματικό πρόσωπο με θεμελιακές συνεισφορές στην σύγχρονη κοινωνική επιστήμη. Πολύ φοβάμαι ότι στην συγκεκριμένη περίπτωση επιστρατεύει ένα βαρύ πνευματικό κεφάλαιο με μια περίτεχνη λογική, απλώς για να περιγράψει υπαινικτικά κάτι που ίσως ο Συριζαικος περίγυρος επεξεργάζεται αλλά δεν θέλει ρητά να ομολογήσει: τον ιστορικό συμβιβασμό. Προσοχή, όμως αυτά είναι τεχνάσματα γνωστά ήδη από την υπόθεση Sokal( 2). Δεν είναι κρίμα σεβαστέ καθηγητή;

Ακολουθούν τα κείμενα (Πηγή: Εφημερίδα Συντακτών)

Του Κωνσταντίνου Τσουκαλά

Ακόμα και αν «ομιλεί», ο λαός δεν «αποφαίνεται». Η ιδέα της γενικής βούλησης δεν είναι παρά μια πλασματική κατασκευή. Με αυτή την έννοια, η «λαϊκή ετυμηγορία» δεν είναι ούτε πραγματικά συλλογική ούτε κατά κυριολεξίαν βούληση. Δεν είναι ούτε υπεύθυνη ούτε συνεπής ούτε ορθολογική ούτε αντιφατική ούτε «σοφή» ούτε εσφαλμένη! Απηχώντας συνεχώς μεταβαλλόμενες συγκυρίες αρκείται στο να εκφέρεται. Δεν εκφράζει ούτε «κοινή» βούληση σταθερότητας ούτε «κοινή» βούληση ανατροπής. Έτσι, το κύριο «μήνυμα» των εκλογών είναι η υπέρβαση των παγιωμένων ισορροπιών: Αθροιστικά, οι δύο μεγάλες πολιτικές παρατάξεις που εναλλάσσονταν ιστορικά στην εξουσία έχασαν σχεδόν τα δύο τρίτα των ψηφοφόρων τους. Ο σταθερός μεταπολιτευτικός δικομματισμός έχει εκπνεύσει.

Κύριο αποτέλεσμα των εξελίξεων αυτών είναι η αναγκαιότητα σύμπηξης ετερόκλητων κυβερνητικών συνασπισμών ή, όπως κατά κόρον τονίζεται από τους ζηλωτές της σταθερότητας, η ανάδυση μιας «κουλτούρας» πολιτικών συνεργασιών και συνεργειών. Οι όροι λειτουργίας του πολιτικού παιγνίου αναθεωρούνται ριζικά. Αυτό όμως δεν είναι προϊόν συνειδητής, «ελεύθερης» και «ώριμης» λαϊκής επιταγής, αλλά το αποτέλεσμα ενός αδόκητου και απρόβλεπτου κατακερματισμού των πολιτικών εκπροσωπήσεων. Το κύριο χαρακτηριστικό της νέας εποχής είναι η στρατηγική αμηχανία και αβεβαιότητα όλων των παικτών.

Πράγματι, το εξουσιαστικό παίγνιο δεν διεξάγεται πλέον πάνω στη βάση των εσωτερικευμένων κανόνων, όπου οι δύο παρατάξεις συναποδέχονται τους άρρητους όρους εναλλαγής τους στην άσκηση μιας πολιτικής εξουσίας που, ακόμα και αν «χαθεί», θα ανακτηθεί και πάλι με βεβαιότητα στο προσεχές μέλλον. Όταν οι παίκτες πολλαπλασιάζονται και οι εκλογικές πελατείες αποδιαρθρώνονται, ανατρέπονται οι συμμαχίες, συντέμνονται οι χρόνοι και μετασημασιολογούνται οι πολιτικές λέξεις και τα πολιτικά νοήματα.

Σε τέτοιες μεταβατικές εποχές οι περισσότερες πολιτικοϊδεολογικές διαζεύξεις τείνουν λοιπόν να μετατοπίζονται αποφασιστικά. Μπροστά στην ανάγκη σύμπηξης ετερόκλητων και συχνά θνησιγενών συμπράξεων, όλο και περισσότεροι παίκτες τείνουν να αποστασιοποιούνται από την παραδοσιακή πρόσληψη και αυτοτοποθέτηση όλων των πολιτικών δυνάμεων κατά μήκος ενός σαφούς, εσωτερικευμένου τοπολογικού «συνεχούς» που αντιπαραθέτει τη Δεξιά με την Αριστερά. Ακόμα και οι μεγάλες πολιτικές λέξεις που άκουγαν στο όνομα σοσιαλισμός, σοσιαλδημοκρατία, εκσυγχρονισμός ή ακόμα και «συντήρηση» ή «ανατροπή» φαίνεται να χάνουν τη νοηματική και συμβολική τους αρτιότητα. Και το ίδιο συμβαίνει κατά μείζονα ίσως λόγο σε ό,τι αφορά τις τοπολογικά οριζόμενες κατασκευές που ονομάζονταν «κέντρα», «μεσαίοι χώροι», «κεντροδεξιές» και «κεντροαριστερές». Η συμβολική και επικοινωνιακή εμβέλεια όλων των κατεστημένων «συσπειρώσεων» και «παρατάξεων» αποδυναμώνεται γοργά.

Μοιραία λοιπόν οι άρρητες «συναινέσεις» που οριοθετούν τα Κοινωνικά Συμβόλαια αλλάζουν μορφή και περιεχόμενο. Στο πλαίσιο της «δικομματικής σταθερότητας» οι επίσημοι μνηστήρες της εξουσίας μπορούσαν να κρύβουν την ανομολόγητη σύγκλισή τους για τα θεμελιώδη πίσω από τη θεατρική ρητορεία της απόλυτης ιδεολογικής ασυμβατότητας. Αντιθέτως, η αναδυόμενη «πολυκομματική σταθερότητα» οδηγεί προοπτικά στη ριζική αποϊδεολογικοποίηση των αντιθέσεων ανάμεσα στους εν δυνάμει κυβερνητικούς εταίρους. Οι αναγκαίες τακτικές συμμαχίες οργανώνονται πλέον στο όνομα της ανάγκης, της πατρίδας ή απλώς της κυβερνησιμότητας. Η ρητορική αντιπαράθεση ανάμεσα στο κατεστημένο και στον λαό, στους έχοντες και τους μη έχοντες, στους αποκλεισμένους και στην ελίτ είναι εφεξής ανάρμοστη και «αντιπαραγωγική». Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι τείνει πλέον να απαξιώνεται ως παρωχημένα «λαϊκιστική». Εις πείσμα των αντιθέσεών τους, τα κόμματα του «ευπρεπούς τόξου» ανταγωνίζονται μεταξύ τους επικαλούμενα την αφετηριακή τους συνεργασιμότητα.

Υπό τους όρους αυτούς, οι ιδεολογικές «πολυκατοικίες» της εποχής του δικομματισμού δίνουν τη θέση τους σε μια άμορφη εν δυνάμει συνοίκηση όλων των μνηστήρων που συναποδέχονται αφετηριακά το συνεργατικό παίγνιο. Η ιστορική διάζευξη Δεξιάς και Αριστεράς θα κρυφτεί πίσω από την αντιπαράθεση ανάμεσα στην ευθύνη και την ανευθυνότητα, τη σοβαρότητα και τη γελοιότητα. Φαίνεται να εγκαινιάζεται μια νέα πολιτική τοπολογία όπου, όπως συμβαίνει στον «συνεχή» και κυκλικό ιμάντα του Moebius, όλοι οι σοβαροί παίκτες μπορεί να βρίσκονται εν δυνάμει και ταυτοχρόνως εδώ και εκεί, κοντά και μακριά, δεξιά και αριστερά, μπρος και πίσω, πάνω και κάτω. Σε αυτήν ακριβώς τη μεταλλαγή ανταποκρίνονται τα αλληγορικά ή ποιητικά ονόματα που εμφανίζονται πλέον συχνά στο προσκήνιο (ελιές, ποτάμια, αστέρια, γέφυρες, χείμαρροι, αναστάσεις, ανατάσεις, ανατάξεις ή ό,τι άλλο ήθελε προκύψει). Η ιστορικά φορτισμένη πολιτική συμβολική του παρελθόντος εμφανίζεται πλέον περιττή. Πάνω στην «ευπρόσδεκτη» κινούμενη ιδεολογική άμμο, κανείς δεν χρειάζεται να δηλώσει δεξιός ή αριστερός, συντηρητικός ή προοδευτικός, σοσιαλιστής ή εκσυγχρονιστής. Μετά το «τέλος της Ιστορίας» και της «ιδεολογίας», η «καλή διακυβέρνηση» και μαζί με αυτήν η «καλή πολιτική» δεν συμφέρει να έχει σαφές ιδεολογικό στίγμα. Στη θέση της επικίνδυνης αλλαγής προτάσσονται ανώδυνες πραγματιστικές «καινοτομίες». Στο μέτρο που κανείς δεν μπορεί να ορίσει το τι «είναι» νέο, όλοι είναι σε θέση να το επικαλούνται αζημίως!

Σε αυτά ακριβώς τα πλαίσια καλείται να παίξει τον ιστορικό της ρόλο η Αριστερά. Εχοντας αναδειχθεί πρώτο κόμμα, καλείται να ανατρέψει τους συσχετισμούς και να πετύχει τις ρήξεις που ευαγγελίζεται. Η ίδια η επιτυχία της δεν της επιτρέπει να επαναπαυθεί στις δάφνες της παραμένοντας απλό κίνημα διαμαρτυρίας. Είναι λοιπόν υποχρεωμένη να κάνει ό,τι δυνατόν για να κατακτήσει την πολιτική εξουσία και να εφαρμόσει το πρόγραμμά της με δημοκρατικά μέσα σε ένα ασταθές και πολυδιασπασμένο πολιτικό σκηνικό όπου δεν έχει την πλειοψηφία. Αλλωστε, οι περισσότεροι από τους ψηφοφόρους της δεν έχουν καμία ιδεολογική ταύτιση με τις ιδέες της ιστορικής Αριστεράς. Εκφράζουν πρωτίστως την απελπισία και την οργή των πολιτών που δεν βλέπουν διέξοδο για τα σωρευόμενα αδιέξοδα. Τουλάχιστον επί του παρόντος, η αριστερή κυβέρνηση που μπορεί να προκύψει από την επόμενη εκλογική αναμέτρηση δεν θα είναι σε καμία περίπτωση το προϊόν μιας ήδη εμπεδωμένης ιδεολογικής ηγεμονίας. Και με αυτή την έννοια, η επιβίωσή της προϋποθέτει τη δυνατότητά της να επινοήσει πολιτικές συμμαχίες και συμπλεύσεις που δεν μπορεί παρά να είναι ασταθείς. Και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο οι συμμαχίες αυτές θα είναι εξαιρετικά ευάλωτες στις αμείλικτες επιθέσεις με όλα τα μέσα, θεμιτά και αθέμιτα, που θα δεχθεί από τους αντιπάλους της. Μολονότι λοιπόν στο πλαίσιο της πολυκομματικής και μεταϊδεολογικής σούπας, οι αναγκαίες αυτές «συμμαχίες» εμφανίζονται βραχυπροθέσμως εφικτές, μπορεί ανά πάσα στιγμή να ανατραπούν, ίσως μάλιστα πιο εύκολα από ό,τι συνάπτονται!

Και εδώ ακριβώς εντοπίζεται η εγγενής δυσκολία ενός εγχειρήματος που θυμίζει τετραγωνισμό του κύκλου. Από τη μια μεριά, εις πείσμα ή ίσως και εξαιτίας των σωρευόμενων αβεβαιοτήτων, η Αριστερά είναι υποχρεωμένη να διατυπώσει ένα συγκροτημένο και μακρόπνοο σχέδιο συμμαχιών πάνω στη βάση ενός ελάχιστου κοινού προγράμματος ρήξης με τις τρέχουσες πολιτικοοικονομικές επιλογές. Στο πλαίσιο ενός εγγενώς ασταθούς, κατακερματισμένου και ιδεολογικά πτερόεντος συστήματος δεν έχει άλλη επιλογή από το να κινείται με πραγματιστικά κριτήρια. Είναι σαφές πως ακόμα και με το (έωλο) «μπόνους» των πενήντα εδρών, η επίτευξη, και πολύ περισσότερο η συντήρηση, μιας βιώσιμης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας δεν είναι εφικτή παρά ως προϊόν συνεχών διαπραγματεύσεων, υποχωρήσεων και συνθέσεων.

Από την άλλη μεριά όμως, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η αναγκαία αυτή τακτική ευελιξία απειλεί να αλλοιώσει και να νοθεύσει την εξίσου αναγκαία οριοθέτηση των μακροπρόθεσμων στόχων. Η πολιτική ηγεμονία, δίχως την οποία η Αριστερά μοιραία θα αποτύχει, δεν είναι εφικτή χωρίς μια μακρόχρονη, επίμονη και συστηματική ιδεολογική προεργασία. Ακόμα και αν δεν μπορεί να τίθεται θέμα άμεσου σοσιαλιστικού μετασχηματισμού, καίρια ζητήματα όπως η οργάνωση των εργασιακών σχέσεων, οι όροι υπό τους οποίους θα μεθοδευθεί η αναγκαία ανακατανομή του κοινωνικού πλούτου, η επέκταση των κοινωνικών δικαιωμάτων, η κατοχύρωση νέων δημόσιων αγαθών και η αδιαπραγμάτευτη προστασία των ελευθεριών θα πρέπει, ήδη από σήμερα, να αποτελέσουν αντικείμενα συγκεκριμένων, χρονικά ιεραρχημένων και οικονομικά κοστολογημένων αναλύσεων. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο κίνδυνος αποδυνάμωσης των στρατηγικών προγραμματισμών στο όνομα συγκυριακών αναγκών είναι πάντα εναργής. Ισως μάλιστα ο κίνδυνος αυτός να είναι ο σοβαρότερος από όλους τους κινδύνους. Αντίθετα με τις συντηρητικές πολιτικές δυνάμεις που έχουν πάντα την ευχέρεια να αλλάζουν τις συμμαχίες και τις προτεραιότητες σαν πουκάμισα, η Αριστερά είναι υποχρεωμένη να αποδεικνύει συνεχώς την εγγενή ιδεολογική της συνέπεια. Και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο η τακτική της ευελιξία προσκρούει σε όρια. Μη έχοντας την ευχέρεια να συμμαχήσει με τον διάβολο, παραμένει εγκλωβισμένη στα ιδανικά της. Πράγματι, το μόνο μακροπρόθεσμα στρατηγικό πλεονέκτημα της Αριστεράς είναι η ιστορική «ψυχή» της. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο το ενδεχόμενο μιας αριστερής κυβέρνησης που θα έχει ανατραπεί από τους αντιπάλους της είναι λιγότερο καταλυτικό από το ενδεχόμενο μιας αριστερής κυβέρνησης που θα αποδειχθεί ιδεολογικά και πολιτικά ελλιπής. Πριν από όλα τα άλλα λοιπόν, προέχει η συντήρηση της ευοίωνης ιδεολογικής δυναμικής που άνοιξε με τις εκλογές. Σχεδόν εβδομήντα σχεδόν χρόνια μετά την ήττα του ΕΑΜ, η Αριστερά δεν επιτρέπεται να διακυβεύσει τη νέα ιστορική της ευκαιρία να ηγεμονεύσει.

Του Γιώργου Μαργαρίτη*

Σε εποχές όπου η πολιτική, από σύνθετο μείγμα στρατηγικών στόχων και τακτικής, έχει εκφυλιστεί σε τεχνική επικοινωνίας, εμπορική σχεδόν διαφήμιση, η έννοια και η σημασία των λέξεων πρέπει να εξετάζονται δύο φορές. Δεν είναι ο όποιος αυτοπροσδιορισμός που προσδίδει ταυτότητα και χαρακτηριστικά στους πολιτικούς φορείς. Οι πολιτικές επιλογές των τελευταίων, οι σχεδιασμοί που προωθούν, η αντίληψή τους για τις αιτίες και πηγές των προβλημάτων, οι κοινωνικές τους αναφορές είναι τα ουσιαστικά σημεία με τα οποία θα πρέπει να τους αξιολογήσουμε και να τους τοποθετήσουμε. Ειδεμή, παρασυρμένοι από τον οίστρο των διαφημιστών, θα πρέπει να δεχτούμε ότι στο στενό περιβάλλον του νυν πρωθυπουργού, περιβάλλον που επεξεργάζεται τις πιο αντιλαϊκές πολιτικές που έχει γνωρίσει η «μεταπολιτευτική» Ελλάδα, υπάρχουν «αριστεροί», όπως πολύ ακούστηκε στην περί ανασχηματισμού συζήτηση.

Δεν μπορούμε λοιπόν να θεωρήσουμε ότι το πολιτικό σκηνικό άλλαξε επειδή, γενικώς και αορίστως, η «Αριστερά» έγινε πρώτη δύναμη στις τελευταίες ευρωεκλογές. Η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, ανεξάρτητα από τις επιμέρους ρητορείες και την –τεχνητά καλλιεργούμενη, για λόγους πολυσυλλεκτισμού– πολυσημία, είναι σταθερά προσηλωμένη στο γενικό πολιτικό πλαίσιο, στη βάση του οποίου χτίστηκε και λειτουργεί η Ευρωπαϊκή Ενωση. Οταν σ’ αυτό το πλαίσιο η ανταγωνιστικότητα (η καπιταλιστική ανταγωνιστικότητα) είναι θεμέλιος λίθος, τότε οι κοινωνικές προτεραιότητες αναγκαστικά προσαρμόζονται σ’ αυτόν τον σκοπό. Οπωσδήποτε, δε, δεν είναι οι λαϊκές ανάγκες στην πρώτη σειρά αυτών των προτεραιοτήτων.

Δυστυχώς για τον ΣΥΡΙΖΑ, η χρόνια οικονομική δυσπραγία που διατρέχει το ευρωπαϊκό σύστημα δυνάμεων –και τις έχει οδηγήσει στη δημιουργία αυτού του κοινού οργανισμού που είναι η Ευρωπαϊκή Ενωση– δεν επιτρέπει σοσιαλδημοκρατικές ή κεϊνσιανές (όπως συχνά παπαγαλίζουν σ’ αυτόν τον χώρο) συνταγές. Η σοσιαλδημοκρατία καλείται να αμβλύνει τις κοινωνικές αντιθέσεις ανακατανέμοντας μέρος ενός όποιου πλεονάσματος. Οταν η ανάγκη για όσο το δυνατόν μεγαλύτερη συγκέντρωση μονοπωλιακού κεφαλαίου απαγορεύει την όποια διανομή πλεονάσματος, τότε η σοσιαλδημοκρατία απλώς καλείται να ανοίξει τον δρόμο σε πιο στιβαρές –ακροδεξιές– μορφές διακυβέρνησης. Πραγματικά η εφαρμογή περιοριστικών, αντεργατικών και αντιλαϊκών πολιτικών από κατ’ όνομα «αριστερές» (σοσιαλδημοκρατικές) κυβερνήσεις ήταν στη σύγχρονη πολιτική ιστορία το απαραίτητο στάδιο για την ανάδειξη ακροδεξιών σχηματισμών ανοιχτού ταξικού (και όχι μόνο) πολέμου.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, με μόνο (αριστερό) άλλοθι την πιο «χρηστή» διαχείριση που υπόσχεται, διακηρύσσει σε κάθε ευκαιρία και επίπεδο την προσήλωσή του στις κυρίαρχες πολιτικές. Σε κανένα του κείμενο, από όποια τάση και ρεύμα και αν προέρχεται, δεν θίγει το ζήτημα της κεντρικής στρατηγικής του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, της πολιτικής δηλαδή που προωθεί η Ευρωπαϊκή Ενωση. Αντίθετα, με άκρατη δημαγωγική διάθεση, εξορκίζει την όποια σχετική συζήτηση, με την αόριστη υπόσχεση ότι θα μεταβάλει την Ενωση αυτή σε «Ευρώπη των Λαών». Θα επρόκειτο για βαριά μορφή ηλιθιότητας εάν δεν ήταν απλά και μόνο συνειδητή παραπλάνηση.

Διακρίνεται στο σημερινό πολιτικό σκηνικό ο άμεσος κίνδυνος. Τα επιχειρήματα που εκθέσαμε παραπάνω φαίνεται πως τα συμμερίζεται –ή τα ψυχανεμίζεται– ένα σημαντικό μέρος της κοινωνίας, και μάλιστα των εργαζομένων, μισθωτών και μεροκαματιάρηδων, με ή χωρίς εργασία. Για τον λόγο αυτό ο έντονα υποσχετικός λόγος του ΣΥΡΙΖΑ δεν προκαλεί κύματα ενθουσιασμού, δεν δημιουργεί δυναμική, δεν προκαλεί έκρηξη των εκλογικών ποσοστών και προπαντός δεν συσπειρώνει οργανωτικά κόσμο στη βάση. Η επιχείρηση επανάληψης του 1981 (της ανόδου του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία) έχει προφανώς καθολικά αποτύχει.

Μπροστά σ’ αυτό το αδιέξοδο ο ΣΥΡΙΖΑ στρέφεται προς «κεντρώες» επιλογές επιταχύνοντας τη μετατροπή του σε κόμμα διαχείρισης με ολοένα και λιγότερο διακριτές πολιτικές από εκείνες των άλλων αστικών κομμάτων. Με τον τρόπο αυτό το «δίπολο» εναλλαγής διαχειριστών που προσπαθεί να στήσει το αστικό πολιτικό σύστημα ξεθωριάζει. Και επειδή ένα –πολιτικό-κοινωνικό– δίπολο όπου από τη μια πλευρά θα είναι αστικά κόμματα και από την άλλη το ΚΚΕ είναι αδιανόητο στο σημερινό σύστημα, διακρίνεται πλέον με ευκρίνεια η προώθηση της Χρυσής Αυγής (κατά το δυνατόν εξημερωμένης) στη θέση του δεύτερου πόλου.

Δεν δείχνει ιδιαίτερα ελπιδοφόρο το πολιτικό σκηνικό μετά τη «νίκη» των δυνάμεων της «ριζοσπαστικής Αριστεράς»!!!

(1)Möbius : Είναι ένα μορφολογικό μοντέλο. Ουσιαστικά είναι μια συνεχής ταινία με μια μόνο «ενεργή» πλευρά και χωρίς εσωτερικά όρια. Εικόνα

(2) Υπόθεση Sokal :Αφορά την επιτυχία του Alan Sokal να εξασφαλίσει την δημοσίευση ενός τεχνικού άρθρου στο περιοδικό Social Text.To κείμενο είχε γραφτεί σε περίτεχνη γλώσσα, με πλήθος τεχνικές αναφορές στη φιλοσοφία, τη κβαντική μηχανική κλπ και τελικά εμπεριείχε μια σειρά από λογικοφανή επιχειρήματα χωρίς ειρμό και συμπέρασμα.

Το πνεύμα της εποχής ονομάζεται... 7 Jun 2014 12:04 PM (10 years ago)

Μετά τις εκλογές είχαμε δυο θεαματικές κινήσεις:

Την άνευ όρων υπεράσπιση της δημοκρατικής διαδικασίας για την εκλογή του Yuncker, από τον Τσίπρα και την αποπομπή Θεοχάρη από το Σαμαρά.

Η πρώτη σηματοδοτεί την αντιστροφή της συριζαικής αφήγησης για την κρίση: Ο Τσίπρας ως αρχηγός της Ευρωπαικής αριστεράς γίνεται υπερασπιστής των θεσμών και διαδικασιών. Επομένως και η προοπτική του ως πιθανού διαπραγματευτή του χρέους οριοθετείται αυστηρά εντός της θεσμικής και τυπικής συνέχειας της ΕΕ. Ένα ψήγμα μονομέρειας το οποίο δυνητικά θα ενοχλεί τα όρια της υφιστάμενης τυπικής συνέχειας, όπως αυτό ενίοτε περιγράφεται στην εκφωνούμενη συριζαική αναδιαπραγμάτευση θα υποσκάψει όχι την Ελληνική κυβέρνηση, αλλά όλη την Ευρωπαϊκή Αριστερά. Αντί η ελληνική αριστερή ενδυνάμωση να πυροδοτήσει την ευρωπαϊκή αλλαγή, το Ευρωπαϊκό πρωτείο του Τσίπρα οριοθετεί τις όποιες πρωτοβουλίες στο επίπεδο των διεσταλμένων ερμηνειών των υφιστάμενων συμβάσεων. Με την έννοια αυτή η εκλογή των Κατρούγκαλου Χρυσόγονου δεν έχει μόνο συμβολική αξία. Έχουμε μια νομικό τεχνική μάχη. Στην αντίθετη περίπτωση ο Τσίπρας θα γίνει ένας αριστερός Cameron εξ' ονόματος της ευρωπαϊκής αριστεράς. Η συριζαική ευφορία είδε στην αλλαγή κλίμακας προς την Ευρωπαϊκή υποψηφιότητα μόνο το θετικό σενάριο της πανευρωπαϊκής αριστεράς, ενώ έχει υποτιμήσει την εγκλειστική ικανότητα που έχουν οι ευρωπαϊκοί θεσμοί. Η θεσμική Ευρωπαϊκή συμπεριφορά του Τσίπρα ενταφιάζει την συριζαική αναδιαπραγμάτευση στην λεγόμενη "ριζοσπαστική " πολιτική εκδοχή της, γιατί αυτή μορφολογικά και συγκυριακά είναι το αντεστραμμένο είδωλο των "ριζοσπαστισμών " στην a la Cameron και Le Pen εκδοχή.

Ταυτόχρονα η αποπομπή Θεοχάρη σηματοδοτεί την συμβολική καταστροφή οποιασδήποτε προσπάθειας να γίνει το μνημονιακό μαρτύριο, καταλύτης σε στοιχειώδεις θεσμικές παρεμβάσεις. Η Σαμαρική διακυβέρνηση σε ένα ρεσιτάλ μικροπολιτικής καταργεί την νεότευκτη αυτονομία της θέσης και επαναφέρει τη διοίκηση του φοροεισπρακτικού μηχανισμού στην στενή κομματική οπτική. Στην τυπική "εκσυγχρονιστική " ανάγνωση το μνημόνιο είναι μια αυταρχική συμμόρφωση του ελληνικού κράτος σε στοιχειώδη ενάρετα οικονομικά αλλά και αυτονόητες μεταρρυθμίσεις στο ασφαλιστικό , την αυτοδιοίκηση κλπ. Η αποπομπή Θεοχάρη απογυμνώνει τις μνημονιακές παρεμβάσεις από την όποια μεταρρυθμιστική πνοή.

Με τις εξελίξεις αυτές η νεοελληνική πολιτική τελετουργία παροξύνεται:

Εκφωνούνται πολιτικοί λόγοι, γράφονται κείμενα πολιτικών προβληματισμών με κωδικές συμβολικές ονομασίες οι οποίες παραπέμπουν σε άλλα σημαινόμενα. Για μια σειρά στρατηγικών ζητημάτων είναι δύσκολο να κατανοηθεί τι ακριβώς εννοείται. Μερικούς μήνες πριν τη λεγόμενη ιστορική αναδιαπραγμάτευση του χρέους η συζήτηση γίνεται με ένα πληθωρισμό τεχνικών όρων, αμφίσημων διατυπώσεων ώστε τελικά ο τεχνικός γιγαντισμός να καταντά μια θορυβώδης συνθηματολογία. Είτε μέσω της main stream σαμαρικής αφήγησης της "υπομονής" των "θυσιών" είτε μέσω των έντεχνων συριζαικών υποσχέσεων "χωρίς δημοσιονομικό κόστος" ο ορίζοντας παραπέμπει σε μια μακρά περίοδο οριακών βελτιώσεων.

Η λεγόμενη κεντροαριστερά, δηλαδή ο χώρος μιας νουνεχούς τεχνοφιλελεύθερης ευρωπαϊκής αφήγησης ευρίσκεται σε δυσμένεια ακριβώς γιατί τα στοιχεία του λόγου της, έχουν μετακομίσει δεξιά και αριστερά κυριολεκτικά. Ο μεν Στουρνάρας ενσαρκώνει τον ιδεότυπο του αυστηρού τεχνοκράτη ο οποίος ισορροπεί δημοσιονομικά την πιο ανισόρροπη οικονομία παγκοσμίως. Η δε Συριζαική δημοτική και περιφερειακή επιτυχία σε Αθήνα και Αττική οφείλεται σε μια σώρευση θέσεων και προτάσεων, με τεχνικό, επιστημονικό και επιστημονικοφανές περιεχόμενο, τα λειτούργησαν ακριβώς λόγω του τεχνολογικού "ύφους" τους. Ο λόγος και ο όγκος των θέσεων Δούρου αποτελεί" σκοτεινό αντικείμενο του πόθου" του κάθε "πασοκοτεχνοκράτη " της αυτοδιοίκησης των 90's .Όλα ήταν "τεχνικά άρτια". Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση είναι στο Δήμο Αριστοτέλη (Σκουριές) όπου η πιο hot business icon του κεντρώου τεχνοφιλελεύθερου χώρου, συγκρούστηκε με τον Πάχτα εκπροσωπώντας μια από τις πιο κινηματικές εκφράσεις της συγκυρίας! Η πολιτική τελετουργία ως συμβάν με μάσκες σε ιερό παροξυσμό: ακροαριστερά κινήματα, πολεμική οικολογία, ολιγαρχίες, χρυσάφια, εκφράζονται στο πολιτικό επίπεδο από παραλλαγές προσωπεία του τεχνοφιλελευθερισμού με νικητή την αυθεντική οικονομική έκφραση απέναντι στην διαχειριστική εκπροσώπηση.

Η διαφαινόμενη συριζαική μετακόμιση στον τεχνοφιλελευθερισμό οδηγεί τη Σαμαρική δεξιά σε ένα αδιέξοδο :καθώς δεν μπορεί να διατυπώσει ένα συντηρητικό τεχνοφιλελεύθερο λόγο, οδηγείται "πίσω στις πηγές" :η " παράταξη" , η "ιστορία", η "Βάρκιζα" γίνονται σιγά σιγά στοιχεία μιας νέας αφήγησης. Οι ευρωεκλογές απέδειξαν πως η Σαμαρική αμετροεπεια του 9-12 αποστερεί από την ελληνική δεξιά μια συνεκτική συνηρητική αφήγηση για την μνημονιακή περίοδο.Επομένως οδηγείται σε μια ιστορική δεξιά αφήγηση η οποία συγχρονίζεται με την χρυσαυγητική ιστορικότητα και φθάνει στην απόλυτη σύγκρουση. Αν ο Συριζα θελήσει να δώσει ένα χαρακτήρα ιστορικής αριστερής στροφής, αντί της τεχνοφιλελευθερης "εθνικής σωτηρίας “ τότε η ανάδειξη "όλης της ιστορίας" ως επίδικο, δηλαδή η αποδοχή του ιστορικού στοιχήματος ως "ανοικτό" μετά από εβδομήντα χρόνια είναι η μόνη λύση. Στην συγκεκριμένη περίπτωση το ενδοαριστερό ρήγμα που επιδιώκει το ΚΚΕ έχει θετική επίπτωση. Σε ένα χώρο που παράγει περισσότερη ιστορία από όση μπορεί να καταναλώσει μια ιστορική συμπαράταξη όλων των ιστορικών δυνάμεων του εμφυλίου ως αναπαράσταση του παρελθόντος θα ενεργοποιήσει τους πάντες δηλαδή και τους παρόντες στρατηγούς "επιτήδειους". Όποιος φλερτάρει με ιστορικές ρεβάνς θα πρέπει να αναλάβει όλο το κόστος επιστροφής στο παρελθόν. Η άρνηση του Κκε ως συνιδιοκτήτη της ιστορίας να την αναβιώσει ως τρίτο γύρο καταλογίζεται στη συνολική θεσμική συμπεριφορά του κόμματος αυτού που χαρακτηρίζεται από μια παράδοξη θετικότητα.

Με δεδομένη τη θεσμική συμπεριφορά του Τσίπρα ,η Δημάρ εκκενώθηκε από περιεχόμενο. Αυτό πλέον έχει εντοπισθεί στον Συριζα. Είναι δεύτερη και τελευταία φορά μετά το ΚΚε εσ, όπου η ανανεωτική αριστερά τροχοδρομεί τις εξελίξεις και εξαϋλώνεται εκλογικά. Η ιστορική φαρσοκωμωδία εντος αριστεράς συνεχίζεται. Η εκάστοτε «ανανεωτική» πτέρυγα διατυπώνει μια πρόταση, την όποια συντριβούν οι «ορθόδοξοι» για να την οικειοποιηθούν χωρίς κόστος αργότερα αφού οι εισηγητές εξαϋλωθούν .Οι Αλαβάνος Δραγασάκης Ανδρουλάκης Δαμανάκη Κοτζιάς αφού «ατσάλωσαν το ατσάλι» ,επευφήμησαν 2 -3 πενταετή προγράμματα σοβιετικού προγραμματισμού, μετά από τρίμηνα ταχύρυθμα σεμινάρια σε «Γκραμσιανες ηγεμονίες» μεταμορφώθηκαν σε ιερείς του «δημοκρατικού δρόμου» .Η Δημαρ δεν εξαϋλώθηκε λόγω της παλινδρόμησης στην κυβέρνηση (φυσιολογική και όχι άγνωστη στάση σε συστήματα οιονεί απλής αναλογικής) αλλά κυρίως από την αποκρουστική εικόνα συμμαχίας με την πιο καιροσκοπική και ανεύθυνη Πασοκικη πτέρυγα , αυτή του ΓΑΠ.Η freak εικόνα της Κοππα ως εκπροσώπου της Δημαρ , η οποία έσπασε τα κοντέρ τηλεπαρουσιας μεμφόμενη το «συμβιβασμένο» Πασοκ του Βενιζέλου εισήγαγε το κόμμα αυτό στον τηλεκοσμο και τους fun της Ένωσης Κεντρώων και της ΟΑΚΚε. Με εξαϋλωμένη τη Δημαρ ο Σύριζα γίνεται Δημαρ στη θέση της Δημαρ χρησιμοποιώντας τον ίδιο μηχανισμό tax free μεταμόρφωσης με τους Ανδρουλάκη , Δαμανάκη, Δραγασακη και σια.

Οι διεργασίες στην λεγόμενη κεντροαριστερά προσπαθούν μέσω της διαδικασίας να προσπεράσουν το επίδικο αφόρητο δίλημμα:

Η συνεχίζεται μια κριτική υποστήριξη του μνημονιακού προγράμματος ή αναζητιέται ρόλος στην δυνητική «κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας» του Τσιπρα με σκοπό να ελαχιστοποιήσει τις πιθανότητες ατυχήματος. Με δεδομένη τη παρουσία Βενιζέλου στην κυβέρνηση και τον υπερβατισμό του Θεοδωράκη, δεν υπάρχουν πιθανότητες μιας συγκόλλησης. Οι διαδικασίες θέλουν αντοχές και ίσως εμπειρίες από αντίστοιχα πειράματα συγκόλλησης ΚΚε μλ και ΜΛ ΚΚε η ρευμάτων και σχισμάτων της Τέταρτης Διεθνούς: το κέντρο ως ακροαριστερή ενδοσκόπηση.

Σε αυτό το περιβάλλον των διαδοχικών μετατοπίσεων δια των άρρητων διολισθήσεων, η κατάσταση εμφανίζει μια σταθερότητα η οποία εκφράζεται ως θερινή αναμονή και ανακούφιση για την αποφυγή των εκλογών κατακαλόκαιρο. Το πνεύμα της εποχής ονομάζεται Compromesso Storico a la Ελληνικά.

Το γιγαντιαίο ως αόρατη σκιά 31 May 2014 12:36 PM (10 years ago)

Το γιγαντιαίο είναι μάλλον αυτό του οποίου το ποσοτικό γίνεται μια ειδική ποιότητα και επομένως ένα ιδιόμορφο είδος μεγαλοσύνης. Κάθε ιστορική εποχή δεν είναι μόνο μεγάλη με ένα διακριτό τρόπο σε σχέση με άλλες: έχει, σε κάθε στιγμή, τη δική της έννοια του μεγάλου. Όμως όταν το γιγαντιαίο του σχεδιασμού και του υπολογισμού , της προσαρμογής και της ασφάλειας, υπερβαίνει το ποσοτικό, τότε αυτό γίνεται μια ιδιαίτερη ποιότητα δηλαδή τότε το υπολογισμένο γιγαντιαίο γίνεται τελικά μη μετρήσιμο. Αυτό το μη μετρήσιμο παραμένει η αόρατη σκιά η οποία ορίζει όλα τα πράγματα τριγύρω και μετατρέπει τον άνθρωπο σε subjectum και τον κόσμο σε εικόνα. Με αυτή η σκιά ο σύγχρονος κόσμος εξέρχεται από την αναπαράσταση και δωρίζει στο μη μετρήσιμο ένα προσδιορισμό και την ιστορική μοναδικότητα της εποχής του.M.Heidegger "The Age of the world Picture".

Ο Godzilla του 2014 έχει σοβαρές διαφορές από αυτόν του 1998.

Κατ' αρχάς είναι πολύ πιο σκοτεινός: Οι μάχες διεξάγονται το βράδυ ή το ημίφως, σε αντίθεση με το πολύχρωμο "ημερήσιο " Godzilla του 1998.Η σκόνη και οι σκιές επικαλύπτουν τα πάντα, έτσι που παίρνει πολύ ώρα για να υπολογίσει ο θεατής το μέγεθος των τριών τεράτων της υπόθεσης. Τα τέρατα τελικά είναι " ανυπολόγιστα μεγάλα".

Ενώ στο 1998 έχουμε ένα τέρας με βλέμμα, με συσπάσεις, μια τερατική προσωπικότητα από το Jurassic Park, εδώ τα τέρατα δεν έχουν βλέμμα , κινούνται ως ασαφείς όγκοι που επισκιάζουν τα πάντα.

Το 1998 έχουμε μια μονομαχία με όλα τα στερεότυπα των αντιπάλων που αντιπαρατίθενται ισότιμα, τώρα τέρατα δεν ενδιαφέρονται για τους ανθρώπινους αντιπάλους αλλά μόνο για την φυσική τους αντιπαλότητα και την αναπαραγωγή τους. Με μια έννοια στην ταινία 2014 ο κόσμος είναι η "φύση" των τεράτων δεν είναι η "φύση" των ανθρώπων.

Το 1998 οι κωμικές αυτοσαρκαστικές στιγμές είναι άφθονες, ενώ τώρα επικρατεί το δράμα, η ηρωική απώλεια, το μελό και η απόγνωση.

Τέλος το 2014 ο Godzilla, αφού τα κάνει όλα "λίμπα" είναι σωτήριος αφού εξολοθρεύει τα ραδιενεργά Mutu και εξαφανίζεται για να επανέλθει ως ευεργέτης στο sequel.

Μέσα στην δηλητηριώδη απλοϊκότητα τους τα χολιγουντιανά μεγαθεάματα είναι πάντοτε μικρά δοκίμια της εποχής. Το 1998 ο Godzilla είχε πλάκα, ήταν ένας ανάλαφρος παλιμπαιδισμός ισόμορφος του αφροδισιακού Clinton ενώ σήμερα είναι σκοτεινός απροσμέτρητος ισοδύναμος της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης.

Στο «The Age of the world Picture» ο Heidegger κάνει μια ενδιαφέρουσα παρατήρηση: ο Αμερικανισμός είναι μια Ευρωπαϊκή επινόηση. Οι ευρωπαίοι ονομάζουν Αμερικανισμό τον γιγαντισμό στις διαφορές εκδοχές του, χωρίς να μπορούν να δουν το μεταφυσικό του περιεχόμενο. Ταυτόχρονα οι Αμερικάνοι εννοούν ως Αμερικανισμό τον "πραγματισμό" δηλαδή μια άλλη μη μεταφυσική κατεύθυνση. Όμως ο Godzilla είναι Ιαπωνική επινόηση δηλαδή προέρχεται από ένα κόσμο με επαναλαμβανόμενες τελετουργίες χωρίς νόημα , σύμφωνα με την γνωμάτευση του Agamben .Δηλαδή το τέρας θα ξαναέρθει οσονούπω.

Ξεκίνησε ως παιδικό τέρας, επανήλθε ως σκιώδης απροσμέτρητος όγκος.

Ο Godzilla , ως θέαμα, στην μικρομεσαία κατακερματισμένη Ελλάδα της κρίσης, φαίνεται κατ' αρχάς ως καραμπινάτη "αμερικανιά": ένα τεχνολογικό υπερκιτς που εισέβαλε στα σινεμά λόγω της δύναμης των δικτύων διανομής. Μήπως όμως η παγκόσμια οικονομική κρίση δεν έχει πλήξει την Ελληνική κοινωνία ως εξωγενής τεχνολογική κατασκευή; Ποια είναι η λογική δομή που συνδέει την καθημερινή οικονομική δυσπραγία με το γιγαντιαίο όγκο του χρέους; Μάλλον ο Heidegger δίκιο. Το γιγαντιαίο έχει πάρει ποιοτικά χαρακτηριστικά, και έχει γίνει μια αόρατη σκιά. Ο Godzilla του 2014 δεν είναι άγνωστος μας.

Το επόμενο "ορόσημο" είναι...... 27 May 2014 3:12 AM (10 years ago)

Τα αποτελέσματα δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνείας για τις γενικές τάσεις:

Η Συριζαική αριστερόστροφη κεντροαριστερά ενισχύεται και εδραιώνεται σε γεωγραφικό πλάτος και κομματικό ύψος, ενώ προβάρει τα υπουργικά κοστούμια

Η Σαμαρική πλειοψηφία ,έχει ηττηθεί , όμως έχει ακόμα σοβαρά περιθώρια χειρισμών στο κυβερνητικό επίπεδο. Είναι έτοιμη να παίξει το χαρτί του σκληρού veto holder στην επερχόμενη Συριζαική διακυβέρνηση.

Το ιδεολογικοπολιτικό ρεύμα του Χρυσαυγητισμού έχει οργανωμένη κομματική υπόσταση με σοβαρά λαϊκά στηρίγματα

Το κέντρο ευρίσκεται σε στασιμότητα αλλά έχει δύο διακριτούς και μάλλον αντιθετικούς πόλους: Την Πασοκόφωνη φιλοκυβερνητική Ελιά και το υπερβατικό ανερχόμενο Ποτάμι. Η Δημαρ..... ποιά Δημαρ;

Στην αριστερά το ΚΚΕ επιβάλλεται ως αδιαμφισβήτητος πόλος της ιστορικής Αριστεράς.

Όμως η σταυροδοσία απεκάλυψε ενδιαφέρουσες εσωτερικές ομάδες.

Στο Συριζα , εκτος της Κωνσταντίνας Κούνεβα ως συμβόλου αντίστασης στην βαναυσότητα και του "εθνικού Γλέζου" , το ιστορικό Πασοκ (Σακοράφα, Χρυσόγονος, Κατρούγκαλος) επεκράτησε.Από τον ιστορικό συνασπισμό διασώζεται ο τυπικός εχέφρων (κομμουνιστική argot, "δεξιός") Παπαδημούλης ενώ ο "αριστερός" Χουντής παραμένει πίσω και από τα ρεπορταζ χωρίς σύνορα. Αξιοσημείωτο: ο διορισμένος Κριτων κατατρόπωσε τα τριάντα χρόνια των "Θέσεων". Alternative Κοτσίδα - Althusser 1-0.

Στους υπόλοιπους το Mega Δολ πήρε τρεις θέσεις (Σπυράκη, Καψής, Καιλή), την άλλη η Free Sunday , τα πρωινάδικα μία( Ρωμανιάς) , μία η εθνική ποδοσφαίρου .Τις κομματικές θέσεις μοιράστηκαν στα δεξιά οι Κεφαλογιάννης Βοζεμπεργκ και στα αριστερά οι Παπαδάκης , Ζαργιαννόπουλος. Το στράτευμα πήρε δύο έδρες και η δεξιά θυματοποίηση άλλη μια. Το επώνυμο Κύρκος και η ήρεμη κοσμολογία της Βερενίκης συμπλήρωσαν τα πρώτα εισητήρια για τις Βρυξέλλες .

Η ιστορικότητα , τα σύμβολα, τα συναισθήματα, το οικείο πρόσωπο της οθόνης, επεκράτησαν έναντι των κομματικών στρατεύσεων. Ενώ προεκλογικά σημειώθηκε ότι υφίσταται μια "μετα πολιτική " επίθεση εναντίον των κομμάτων, τελικά τα αποτελέσματα επιβεβαίωσαν το πρωτείο της "αναπαράστασης" έναντι της "παρουσίας " εντός των κομμάτων. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η αντικομματική πολιτική δεν αποτελεί τόσο δα πρόβλημα αν λειτουργούν στοιχειωδώς οι θεσμικοί και πολιτικοί έλεγχοι. Πιστεύω πως τα θέματα Μαρινάκη Μπέου διογκώθηκαν αναίτια, αποκαλύπτοντας μια αδικαιολόγητη έλλειψη εμπιστοσύνης προς το κράτος και την πολιτική εγρήγορση. Η διερεύνηση του θέματος, εξ 'ευωνύμων, έγινε με μπόλικες προσβλητικές δόσεις πεπρωμένου. Δηλαδή δεν μπορούμε να φανταστούμε τον Μπέο να εξυπηρετεί ηλικιωμένους a la Berlusconi, αν τον βρούμε να "στήνει" καμιά απ' ευθείας ανάθεση; Με μια έννοια, η νίκη της διορισμένης τηλεκοτσίδας έναντι του "αλτουσεριανού μαρξισμού" αξίζει περισσότερης προσοχής από τον Μαρινάκη γιατί δεν υπάρχουν ούτε θεσμοί ούτε ενεργές πολιτικές, ούτε καν στοχασμός για να ρυθμίσει αυτή την πόλωση.

Το Σάββατο 24 Μαίου σε όλα τα περίπτερα των παρατάξεων της εκλογικής γειτονιάς μου υπήρχαν τηλεοράσεις , όπου έβλεπαν το τελικό Champion League.Οι οπαδοί των παρατάξεων και των πολιτικών «αναπαραστάσεων» ξέρουν πως το επόμενο πολιτικό ορόσημο, της πολιτικής των αναπαραστάσεων είναι στις 12 Ιουνίου: Αρχίζει το παγκόσμιο κύπελλο.

Παρέκβαση

Η ανάδειξη δημάρχων και περιφεριαρχών με συριζαιικό άρωμα είναι πολύ θετική, γιατί , θα δώσει τουλάχιστον για τρεις μήνες συνύπαρξη με ένα οικονομικό περιβάλλον περιορισμένων πόρων. Αντίθετα από το περιβάλλον "λεφτά κρατικά υπάρχουν" ο οποίο παρήγαγε χιλιάδες ψευδοπετυχημένων, στο περιβάλλον "τόσα έχουμε τόσα ξοδεύουμε" κρίνονται οι ιστορικά επιτυχημένοι. Εκεί η πλειοψηφία των διλλημάτων παίρνει την μορφή Tina .Ιδιαίτερα η Δούρου θα δοκιμαστεί καθώς θα διαχειριστεί πολύπλοκα θέματα όπου οι απολυτότητες δεν ωφελούν. Το παράδειγμα του Δήμου Αριστοτέλη είναι εύλογο. Όπως ήταν αναμενόμενο η νέα δημοτική αρχή, αναζητά ένα σχήμα διατήρησης της επένδυσης με εύλογα ανταλλάγματα παρά την ακύρωση της διαψεύδοντας τον αμετροεπή Άδωνη (Πηγή). Η Δούρου αναμένεται να βαδίσει στα βήματα του "αντι Πάχτα" τηρουμένων των αναλογιών.

ΥΣ.Η τελική καταμέτρηση έδειξε διαφορές , κυρίως στον Συριζα.Ωστόσο το γενικό αποτέλεσμα δεν αλλάζει ως προς τη γενική τάση.Η οθόνη και το "λευκό κολλάρο" επικρατεί της παρουσίας.

Η Roberts ως πόρνη είπε και στους δύο: 21 May 2014 3:43 AM (10 years ago)

Στο blockbuster "Pretty Woman" υπάρχει μια σκηνή όπου ο φίλος του R.Gere βρίσκει την πρώην πόρνη J.Roberts μόνη στο σπίτι .Η Roberts είναι ήδη μεταμορφωμένη ψυχικά και έχει μια εμφάνιση "καθώς πρέπει". Ο φίλος του Gere της επιτίθεται ενώ καθώς αυτή αντιστέκεται αυτός της θυμίζει την ιδιότητα της. Η Roberts ευρίσκεται σε άμυνα , αμηχανία. Όταν βρίσκει τον Gere του αποκαλύπτει την επίθεση και του λέει:

Με βρήκε ως κανονική ενώ αν με έβρισκε ως πόρνη, στο δρόμο, με τα ρούχα της δουλειάς θα τον είχα κανονίσει.

Η Roberts ανέδειξε το πρόβλημα του που , πως και με ποιον γίνεται η αντιμαχία

Ο θρασύδειλος φίλος του Gere προσπάθησε να βιάσει την πόρνη Roberts γιατί παραβίασε ένα στοιχειώδες πρωτόκολλο της αντιμαχίας. Έπαιξε με την πόρνη, " εκτός έδρας", όπου η μεταμορφωμένη δεν είχε διαθέσιμο τον κώδικα της, το χώρο της, τη γλώσσα της.

Στα θεμελιακά ζητήματα του πως που με ποιον έχει μεγάλη σημασία

Η υπόθεση του video του ποταμιού έχει στραβώσει γιατί ο όρος "σεξιστικός" αποσπάται από τα συμφραζόμενα του και εισάγεται σε ένα ευρύ δημόσιο χώρο όπου το λήμμα "σεξ" παραπέμπει πολλαπλά αλλού.

Ας γίνουμε λοιπόν η Roberts πόρνη της πιάτσας του Beverly Hills και η "Pretty Woman" γυναίκα του Gere.

Το βίντεο είναι σεξιστικό γιατί η έφηβη εξομολογείται το ζήτημα της πρώτης φοράς , αναζητώντας το βλέμμα της συνομήλικης, ενώ όλοι ξέρουν ότι αγκυρώνεται και στο βλέμμα του μέσου θεατή youtube που στατιστικά είναι μπανιστηριτζής πορνογραφίας, παιδόφιλος, ανενεργός ερωτικά, αδιάφορος πολιτικά. Με αυτόν όμως το μέσο θεατή μπορείς να μιλήσεις για "σεξισμό";

Ο Θεοδωράκης που είδε " αριστερό υπερσυνηρητισμό" είναι τελικά σαν το μέσο θεατή του βίντεο του.Γιατί δεν απευθύνεται σε ένα ειδικό κοινό, σε ένα ειδικό χώρο, σε μια συγκεκριμμένη συνθήκη όπου μπορούμε να ορίσουμε τι είναι " αριστερός υπερσυντηρητισμός" , αλλά απευθύνεται στον στατιστικό μέσο μπανιστηριτζή τον οποίο απενοχοποιεί.

Το βίντεο , ιδεολογικά είναι τόσο επικίνδυνο, όσο και το βίντεο του Συριζα, που στηρίχτηκε στην συγκινησιακή φόρτιση του εθνικού ύμνου. Εδώ αναζητήθηκε το βλέμμα του μέσου ευαισθητοποιημένου θεατή, ακροατή της ερτ, ενώ όλοι ξέρουν ότι αγκυρώνεται στο βλέμμα του oug εθνικιστή, αλλά και του άδολου πατριώτη , οποίος δονείται και κλαίει στο άκουσμα του εθνικού ύμνου. Το βίντεο του συριζα αντιστοιχεί αισθητικά, ιδεολογικά με ένα βίντεο από την κηδεία των δολοφονημένων χρυσαυγιτών όπου οι γονείς τους κλαίνε και τραγουδούν τον εθνικό ύμνο και στο τέλος με cut εμφανίζεται το σήμα της ΧΑ.

Η αισθητική είναι ιδεολογία.

Όσοι ασχολούνται με τη ΧΑ , ξέρουν πως αυτή αποκρυσταλλώνει, συναισθήματα, συμπεριφορές, νεύματα, σημαινόμενα που παράγονται σε ένα βιοψυχικό συνεχές. Αυτό το συνεχές είναι σαν το συνεχές του youtube, όπου Roberts είναι ταυτόχρονα πόρνη και Pretty Woman η μικρή είναι ταυτόχρονα η πρωτάρα έφηβη αλλά και "πιπίνι" του Θέμου , ο εθνικός ύμνος είναι της Ερτ και του Μιχαλολιάκου και του "εθνικού σταρ". Είναι το συνεχές που ο φορμαλιστής Badiou αποκαλεί "άτονο κόσμο" .Σε αυτό το συνεχές τόσο η Πρώτη φορά του Θεοδωράκη και ο Εθνικός Ύμνος του Συριζα, φορτώνουν άτονες σημασίες, ρευστά νοήματα, προς πάσα νόσο, δηλαδή κυρίως προς πάσα συλλογική ψυχοπαθολογία, ενώ υποτίθεται έχουν target groups.Κουταμάρες, μάλλον ξέρουν πως διεγείρουν τόσο το παιδοφιλικό όσο και εθνικιστικό συναίσθημα, δηλαδή τον πυρήνα του βιοψυχικού χρυσαυγητισμού.

Απ' ότι μάθαμε στα θέματα αισθητικής του Θεοδωράκη έχει λόγο ο Κοκκινόπουλος και στον Συριζα γνωστός "Λάκης" των Νοτίων Προαστίων.

Και στους δύο , η Roberts πόρνη είπε : Βρε δε γαμ.... ρε μαλ....

Baroque ,ένα ασφαλές καταφύγιο 19 May 2014 12:15 AM (10 years ago)

Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα ευρήματα των εκλογών ήταν το ρεύμα ψηφοφόρων οι οποίοι ψήφισαν υποψήφιους του ΚΚΕ για πρώτη φορά. Αυτό έγινε στην περιφέρεια και σύμφωνα με την ανάλυση της GPO (Θεοδωρικάκος στον 984) το ΚΚΕ διπλασιάζει τις δυνάμεις του.

Η ψήφιση του ΚΚΕ δεν αποτελεί υιοθέτηση του ερμηνευτικού σχήματος του για τη συγκυρία ούτε υιοθέτηση των συνεχών αντιρρήσεων του και συνδικαλιστικών πρακτικών του.

Το ερμηνευτικό σχήμα του ΚΚΕ γίνεται εντός ενός πολύ συγκεκριμένου λόγου –πλαισίου, με αυστηρές προκείμενες. Η κοινωνία είναι αντιληπτή ως ορθολογικό παίγνιο μηδενικού αθροίσματος. Οι συμπεριφορές ανάγονται και ερμηνεύονται με την υπαγωγή τους σε ένα επίπεδο οικονομολογίας με αυστηρούς ορισμούς. Ταυτόχρονα εκφωνείται συνεχώς ένα ρομαντικό εσχατολογικό όραμα. Αυτός ο λόγος πλαίσιο οργανώνει και κινητοποιεί μια σειρά δράσεων και συμπεριφορών με κύριο χαρακτηριστικό την αδρότητα, την οργάνωση. Ανεξάρτητα από το περιεχόμενο, τις εκφωνούμενες επιδιώξεις, το ΚΚΕ χαρακτηρίζεται από ενός τύπου αριστερής «νοικοικυροσύνης». Οι κομματικές επιτελέσεις έχουν μια διαυγή περατότητα, ένα αισθητικό κλασικισμό. Η αυστηρότητα του λόγου, παρά τους προφανείς σχεδόν αφόρητους περιορισμούς του και ο κλασικισμός των επιτελέσεων συνοδεύεται από ένα ηθικό πρόταγμα υψηλών τόνων , συναισθημάτων και συμβολισμών. Αν αφαιρέσουμε το ιστορικό, βιοπολιτικό φορτίο του όρου, ό όρος «κομμουνιστής» παραπέμπει σε μια ισχυρή ηθική αυτοδέσμευση , η οποία κινείται στα ανώτερα της κλίμακας που συναντάμε στην φθοροποιό καθημερινότητα. Η αδρότητα, ο κλασικισμός, η ηθική αυτοδέσμευση προσφέρουν στον δημόσιο χώρο ένα «πνεύμα» μοναδικό.

Απέναντι σε αυτό το «πνεύμα» οι εναλλακτικές δεν είναι πολλές

Αποπνευματικοποιημένοι τεχνοφιλελευθερισμοί που διασπείρονται παντού σε διάφορες δόσεις και παραλλαγές.

Βαρβαρικές εγκληματικές εθνολατρείες

Πληγωμένοι ατομικισμοί και συντεχνιασμοί που μεταλλάσσονται ωφελιμιστικά σε «αριστερόφωνες ανατροπές»

Επομένως η ενίσχυση του Παφίλη , από τις πιο απομακρυσμένες περιοχές της πολιτικής γεωγραφίας που ούτε καν διανοείται δεν είναι δυσερμήνευτη. Ιδίως σε περιόδους όπου ασάφειας και ρευστότητας ο κλασικισμός ακόμη, και ίσως εξαιτίας της μπαρόκ μουσειακής εκδοχής του είναι καταφύγιο.

Μπράβο Θανάση

Μετάνοιες και αγάπες 10 May 2014 9:01 PM (10 years ago)

«Εάν μετανιώσουν, εάν αλλάξουν στάση, και θελήσουν να βοηθήσουν μια κυβέρνηση της Αριστεράς, γιατί όχι;» Ερωτηθείς σχετικά, ο ίδιος είπε πως ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αναζητήσει συνεργασίες με όλα τα κόμματα -εκτός της Χρυσής Αυγής όπως σημείωσε- συμπεριλαμβανομένων των ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.

Με τη δήλωση αυτή ο Μ.Γλέζος αποτύπωσε με ευκρίνεια την αρχιτεκτονική με την οποία πλέκονται τα επίδικα της συγκυρίας. Ο ιστορικός ορίζοντας της σημερινής φάσης είναι ο Ιστορικός Συμβιβασμός a la Ελληνικά (πηγή)

Ο συμβιβασμός είναι δυσδιάκριτος γιατί επικαλύπτεται από τη ρητορική πόλωση , η οποία είναι η πολιτιστική ιστορική μορφή με την οποία εκφράζονται οι πολιτικές δυνάμεις. Η πόλωση ποτέ δεν απαγόρευσε στην Ελληνική δομή να αποτελέσει ιστορικά success story από το 1821. Αντιστρόφως η πόλωση δεν είναι αυτή που δυσκολεύει τη μεταμνημονιακή ή αντιμνημονιακή προσαρμογή.

Η δήλωση του Γλέζου έχει σημασία, καθώς ορίζει το Συριζαικό αντιμνημόνιο ως εθνικό διαταξικό πρόταγμα εντός του οποίου με ένα ρητορικό αντιμερκελισμό εισέρχεται ο πάσα είς πχ ο Σαμαράς του 10-12 είναι ευπρόσδεκτος ενώ ο Σαμαράς του 12-14 είναι "ασυνεπής". Σωστή ταξινόμηση, μόνο που ο Σαμαράς μπορούσε να είναι tax free αντιμνημονιακός γιατί ακριβώς αρδεύεται από τη πιο δεξιά λιμνοθάλασσα του συντηρητικού βιότοπου. Με μια έννοια ο Γκλέζος διέστειλε το πεδίο της εθνικής συνεννόησης στα έσχατα τοπολογικά του όρια.

Αν κάποιος έχει στοιχειώδη σχέση με την ιδιωτική οικονομία και προσβλέπει σε μια κατάρρευση της κυβέρνησης ,εκλογές τον Ιούνιο, όπου ταυτόχρονα θα διατηρηθεί η τουριστική αύξηση 30 %, θα συνεχισθεί η εισαγωγή πάσης φύσεως κεφαλαίων , μέχρι σήμερα, περίπου 14 δις μπορεί να υποβάλει αίτηση για το νέο Νόμπελ οικονομίας. Εδώ και ο Βαρουφάκης προβλέπει φυγή καταθέσεων (πηγή) Η δήλωση Γλέζου προσπαθεί να λύσει αυτό το αίνιγμα: Πως μπορεί να γίνει μια "ριζική " αλλαγή σε μια εύθραυστη χρηματοποιημένη οικονομία των παραγώγων , χωρίς το αναπόφευκτο ξεφούσκωμα της να μην επηρεάσει αρνητικά την λεγόμενη "πραγματική" οικονομία σε όποιο επίπεδο ευρίσκεται αυτή ;Μα μόνο αν η λεγόμενη "ανατροπή" είναι ουδέτερη προς τη χρηματοποιημένη "φούσκα" και επενδύει στη θεσμική δημοκρατική συμπεριφορά των ηττημένων .Ο Γλέζος ακριβώς προσβλέπει ακριβώς σε αυτή τη συνθήκη και την εξευμενίζει μέσω της υπόθεσης εργασίας.

Εκτός από την θετική εκστρατεία του Σαμαρά όλοι οι άλλοι επενδύουν περισσότερο να εκφράσουν την υπαρκτή κοινωνική δυσπραγία, την οποία φιλοδοξούν να άρουν διάφορες εκδοχές μεταμνημονίου ή αντιμνημονίου. Αν οι εκλογές τιμωρούν τότε ας ετοιμαστούμε για καλοκαιρινές εκλογές. Αν οι εκλογές σηματοδοτούν προοπτικές τότε χρειάζεται υπομονή. Ο οδικός χάρτης του αντιμνημόνιου δεν είναι απλός. Όπως και ο υπομονετικός Σαμαρικός Μερκελισμός με τις αχνές ενδείξεις ανάκαμψης , προσβλέπει σε ανατροπή, νέες εκλογές, νέες διαπραγματεύσεις σε περιβάλλον ευρωπαϊκής φυγοκέντρησης, όπου η ανάπτυξη θα έρθει μετά τη διαγραφή χρέους,δηλαδή σε ένα δυσδιάκριτο μεσοδιάστημα.

Κατά πάσα πιθανότητα ο λαός θα επιδείξει τη "σοφία" του μέσω πολλαπλών μηνυμάτων: Δυσανεξία προς την κυβέρνηση, χωρίς ρίσκο μιας καλοκαιρινής περιπέτειας. Η δήλωση Γλέζου εμπεδώνει ακριβώς αυτό το κλίμα, μέσω μιας μελλοντολογικής υπόθεσης εργασίας. Γιατί η μελλοντολογική υπόθεση είναι παροντική παρέμβαση που δημιουργεί προσδοκίες Γιατί ας πούμε , δε γίνεται η υπόθεση να συνεργαστούμε με την ΧΑ αν μετανοήσει για τη δολοφονική , ναζιστική ιδεολογία της; Ποιο αισθητήριο νομιμοποιεί την δυνητική αντιμνημονιακή μετάνοια του φίλου του Μπαλτάκου και απονομιμοποιεί την δυνητική αντιναζιστική μετάνοια της ΧΑ;

Την ίδια ώρα ο Στουρνάρας ως άλλος Freud αποκαλύπτει το μυστικό αντικείμενο του πόθου της Συριζαικής αριστεράς

" Κατά βάθος μας αγαπάτε" δήλωσε στη Βουλή.

Με ψυχανάλυση α δημοτικού, συμπεραίνουμε ότι δήλωσε : "Κατά βάθος σας αγαπάω". Αντίστροφα από ότι ο Στουρνάρας δήλωσε , ο ίδιος γουστάρει Σύριζα σαν τρελός. Γιατί γνωρίζει ότι το ελληνικό πρόβλημα δεν είναι να αναζητηθεί μια ανιστόρητη μεταφυσική συναίνεση, αλλά πως η δεδομένη παραγωγική σύγκρουση θα έχει την κατάλληλη πόλωση. Και στην περίπτωση αυτή η Συριζαική pseudodimar εκδοχή είναι ότι καλύτερο. Η ευρωπαϊκή πολιτική του Συριζα με τους αστερίσκους της , διαμορφώνει αενάως μια αίσθηση δυνητικής αστάθειας και καθιστά τον Σαμαρικό Μερκελισμό βάναυσο μεν , σταθερό δε οδικό χάρτη. Το " κατά βάθος "του τεχνοκράτη Στουρνάρα είναι πολύ πιο οξυδερκές από τις πολιτικές αναλύσεις copy paste, γιατί όντως το ελληνικό πρόβλημα έχει ένα άλλο "βαθύτερο" επίπεδο κατανόησης. Τι ακριβώς γίνεται «κατά βάθος», that's the question.

Με τις υποθέσεις εργασίας του Γλέζου και τους έρωτες του Στουρνάρα, βαδίζουμε ολοταχώς προς εκλογές πολλαπλών μηνυμάτων. Όλοι αναμένονται νικητές.

Παρέκβαση:

Η σύγχρονη χρηματοποιημένη οικονομία των παραγώγων λειτουργεί μόνο όταν ελκύει κεφάλαια. Δεν υπάρχει καμία «πραγματική» οικονομία εκτός του κυκλώματος του αφηρημένου κεφαλαίου. Επομένως το επίδικο είναι αν το πολιτικό τέχνημα « Συριζα -Κυβέρνηση και Σαμαρική ακροδεξιά αντιπολίτευση» θα λειτουργήσει καλύτερα από το αντίστροφο σημερινό. Το αφηρημένο κεφάλαιο επενδύει σε πολιτικά συστήματα και όχι σε κυβερνήσεις. Το δίλλημα είναι ποιο συγκρουσιακό υπόδειγμα είναι το πιο αναπτυξιακό. Απέναντι στο τραυματικό δίλλημα η αμήχανη αντίδραση που επικρατεί είναι «εδαφική». Διακινείται ένας αντιπλουτοκρατικός λόγος του 19 αιώνα , όπου οι πλούσιοι είναι «τσιφλικάδες» η αρχιτεκτονική της σύγκρουσης είναι εδαφική με άφθονη αναφορά στην «Βάρκιζα», το έσχατο πλεονέκτημα είναι γεωπολιτικό οι πολιτικοί αντίπαλοι είναι νέοι Κωλέττηδες του «Γερμανικού» κόμματος κλπ . Ο Στουρνάρας ευτύχησε να έχει αντίπαλο τον Δραγασάκη. Επομένως η παρέμβαση Γλέζου προσπαθεί δια της επίκλησης πνευμάτων να αναζητήσει τον «Δραγασάκη» του Δραγασάκη. Εις μάτην, ο «Δραγασάκης» του Δραγασάκη μπορεί να προέρχεται από το περιβάλλον Μπαλτάκου. Και αυτό είναι το πραγματικό ιστορικό πρόβλημα.

Επίδικα "Οικονομικού Μπουταρισμού" εν Πειραιεί (Υλικά) 27 Apr 2014 3:28 PM (10 years ago)

Καθώς το ζήτημα του ψηφοδελτίου "Μαρινάκη Μώραλη Κόκκαλη και City" στον Πειραιά έχει τόσες ενδιαφέρουσες διαστάσεις παραθέτω δύο κείμενα από την Εφημερίδα Συντακτών

Στο πρώτο ο Γ.Παντελάκης περιγράφει την αμηχανία που επικρατεί .

Στο δεύτερο και πιο ενδιαφέρον ,ο σχετικά αρμόδιος Θ.Δρίτσας δεν αναφέρεται καν στην ουσία του οικονομικού σχεδίου Μώραλη. Αντιθέτως προσβλέπει προς μια πολιτική η οποία θα συνθέτει αντιθέσεις (λέγε με "συμβιβάζει") Η ένσταση είναι διαδικαστική.Και ποιος απαγορεύει την σύνθεση της επιχειρηματικής πολιτικής με την αριστερή πολιτική στον Δήμο, αφού και η αριστερά του Δήμου είναι υπέρ της σύνθεσης;

Το τραυματικό επίδικο , το όντως περίπλοκο, είναι ότι κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί μια επενδυτική ροή στον Πειραιά.'Ελα που αυτοί που θέλουν να την κάνουν θέλουν και το Δήμο;

Δύσκολη ισορροπία , για την οποία το χειρότερο θα ήταν ένας copy paste Αντιμπερλοσκουνισμός, για όσους βέβαια ενδιαφέρονται για υπαρκτές παραγωγικές επενδύσεις στην ευρύτερη περιοχή του Πειραιά.

Η δε υπόμνηση του Θ.Δρίτσα για μια πολιτική συνθέσεων αφήνει μόνο αισιοδοξία.

Του Γιάννη Παντελάκη(πηγή)

Για κάποιον περίεργο (;) λόγο, η υποψηφιότητα Μώραλη, δηλαδή Μαρινάκη, δεν έτυχε της υποδοχής που της έπρεπε. Λογικά, όταν ένας υπάλληλος ενός εφοπλιστή και ιδιοκτήτη μιας μεγάλης ομάδας βάζει υποψηφιότητα για την άλωση ενός μεγάλου δήμου, θα έπρεπε τουλάχιστον να προβληματίσει. Πώς; Γιατί; Πρόκειται για την ελληνική εκδοχή του Μπερλουσκόνι; Τι αναζητά ένας τέτοιος τύπος στα δημόσια πράγματα του μεγαλύτερου λιμανιού της χώρας; Είναι μια πρόβα εν όψει μιας μελλοντικής εισόδου στην κεντρική πολιτική σκηνή; Τι απ” όλα αυτά συμβαίνει;

Απαντήσεις σε όλα αυτά δεν δόθηκαν. Το ενδιαφέρον είναι πως δεν τέθηκαν καν τέτοιου είδους ερωτήσεις. Με μερικές μικρές εξαιρέσεις (Δρίτσας κυρίως, Μιχαλολιάκος κ.ά.), οι οποίες αιτιολογούνται λόγω συνυποψηφιοτήτων, η κάθοδος Μώραλη (δηλαδή Μαρινάκη) δεν απασχόλησε στον βαθμό που θα έπρεπε την κοινή γνώμη. Και συνήθως για να ασχοληθεί η κοινή γνώμη με ένα τέτοιας διάστασης θέμα, κάποιοι θα πρέπει να το αναδείξουν. Τα πολιτικά κόμματα ή τα μέσα ενημέρωσης. Αυτά μπορούν να προκαλέσουν τη σχετική φασαρία, να το φέρουν στον δημόσιο διάλογο, να δώσουν τη σημασία που αρμόζει.

Εχω την αίσθηση, αν όχι τη βεβαιότητα, ότι και τα πρώτα αλλά και τα δεύτερα δεν πολυασχολήθηκαν με αυτό. Οχι επειδή το θεώρησαν έλασσον, δεν είναι άλλωστε. Αλλά για λόγους που θα πρέπει να μας προβληματίσουν όλους. Προφανώς κάποιοι πολιτικοί και κάποια λίγα μέσα προσπάθησαν να μιλήσουν για το θέμα, να αναφερθούν στο φαινόμενο, να κάνουν κριτική προσέγγιση. Αλλά επίσης προφανές είναι πως η επιρροή στην κοινωνία όσων αναφέρθηκαν σ” αυτό είναι ιδιαίτερα περιορισμένη. Οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις και τα πανίσχυρα μέσα ενημέρωσης, που μπορούν να καθορίσουν την ατζέντα του πολιτικού διαλόγου, φρόντισαν να μην το κάνουν. Επέλεξαν μια ουδέτερη, αν όχι φιλική, προσέγγιση στο φαινόμενο. Το αντιμετώπισαν σαν κάτι σύνηθες, αν δεν το είδαν και με καλό μάτι.

Η συγκεκριμένη υποψηφιότητα έχει δύο βασικές πτυχές. Αν τις αναφέρουμε, νομίζω θα δώσουμε αυτόματα και τις απαντήσεις για τους λόγους που ένα τέτοιο φαινόμενο μένει μακριά από την κριτική εκείνων που μπορούν να την κάνουν αποτελεσματικά. Μια κριτική που δεν είναι απαραίτητο να έχει εκ προοιμίου χαρακτηριστικά σφοδρότητας, αλλά τουλάχιστον ανάδειξης ενός νέου φαινομένου στην πολιτική ζωή αυτής της χώρας. Δεν συμβαίνει συχνά άλλωστε ένας υπάλληλος ενός πανίσχυρου οικονομικά ανθρώπου να εκτίθεται ως υποψήφιος. Δεν έχει συμβεί ο πανίσχυρος αυτός άνθρωπος να συμμετέχει στον συνδυασμό του υποψηφίου. Δεν έχει συμβεί ένας πρώην πανίσχυρος οικονομικός και αθλητικός παράγοντας (Κόκκαλης), που κυριάρχησε αρκετά χρόνια σε πολλά επίπεδα, να στηρίζει αυτό το σχήμα. Ολα αυτά είναι ξένα γι” αυτή τη χώρα.

Η πρώτη πτυχή της συγκεκριμένης υποψηφιότητας είναι η ιδιότητα του οικονομικά εύρωστου εφοπλιστή και η επιρροή που μια τέτοια ιδιότητα έχει σε διάφορα επίπεδα. Ο κ. Μαρινάκης δεν είναι απλά ένας εφοπλιστής που μαζεύει πλούτο από τις δραστηριότητές του. Εχει δείξει ενδιαφέρον εμπλοκής και σε άλλα επίπεδα. Ενα από αυτά είναι και ο Ολυμπιακός, μια λαοφιλής ομάδα η οποία για έναν σεβαστό αριθμό ανθρώπων αποτελεί κάτι πολύ σημαντικό, είναι μια παρομοίωση θρησκείας ή κάτι σχετικό, όση υπερβολή και αν αυτό περιέχει. Και μπορεί να αποτελεί μια παρακμιακή έκφραση ενός κομματιού της κοινωνίας η αξιολόγηση μιας ομάδας ως ιεραρχικά σημαντικότερης από άλλους θεσμούς ή αξίες, αλλά δεν παύει αυτό να αποτελεί μια πραγματικότητα στην Ελλάδα του 2014. Αυτή η δεύτερη ιδιότητα του συγκεκριμένου εφοπλιστή, η ιδιοκτησία της ομάδας δηλαδή με τα εκατομμύρια φίλους, είναι η άλλη πτυχή της συγκεκριμένης υποψηφιότητας.

Δεν γνωρίζω, ίσως κανένας να μη γνωρίζει, ποια θα είναι η υποδοχή της συγκεκριμένης υποψηφιότητας από την κοινωνία του Πειραιά. Είναι ένα πρωτόγνωρο πείραμα. Και το αποτέλεσμα θα το μάθουμε μόνο την Κυριακή των εκλογών. Εκείνο που γνωρίζω είναι πως στην Ελλάδα της κρίσης, στην Ελλάδα του 2014, ένα πολιτικό σχήμα χωρίς σαφή και παραδοσιακά πολιτικά χαρακτηριστικά, ένα συνονθύλευμα περίεργο διεκδικεί τον δήμο του μεγαλύτερου λιμανιού της χώρας. Και εξακολουθώ να αναρωτιέμαι γιατί δεν μιλάμε γι” αυτό…

Συνέντευξη Θ.Δρίτσα (πηγή)

Γέννημα θρέμμα Πειραιώτης;

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στον Πειραιά με τα έξι αδέλφια μου. Ο πατέρας μου εγκαταστάθηκε στον Πειραιά από τις αρχές του 20ού αιώνα και άνοιξε το φαρμακείο του το 1923. Είμαι στενά δεμένος με την πόλη μου.

• Είναι η τέταρτη φορά που κατεβαίνετε υποψήφιος δήμαρχος. Τι σας ώθησε να το ξανατολμήσετε;

Η πρόκληση ήταν πολύ μεγάλη. Η απόφαση ήταν δεδομένη, αν λάβει κανείς υπόψη ότι ήταν επιθυμία πολλών φίλων από τον Πειραιά και των συντρόφων μου από τον ΣΥΡΙΖΑ. Η απόφαση πάρθηκε σε συνέλευση του «Λιμανιού της Αγωνίας». Θεώρησα υποχρέωσή μου να καταθέσω την υποψηφιότητά μου στην παμπειραϊκή συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ, που έγινε αποδεκτή με ενθουσιασμό.

• Πέρα από την πρόκληση αυτή, η εκλογική αναμέτρηση τι διαφορετικό έχει από τις προηγούμενες;

Η χώρα μας χρειάζεται συνολική πολιτική αλλαγή. Για να αλλάξει το πολιτικό σύστημα, να εξυγιανθεί και να εκδημοκρατιστεί, πρέπει να αλλάξει και η αυτοδιοίκηση. Ιδιαίτερα η πρωτοβάθμια, η πιο κοντινή εξουσία στους πολίτες. Κι όχι μόνο να αλλάξει, αλλά και να αναβαθμιστεί. Οι δήμοι, κυρίως στις μεγάλες πόλεις, πρέπει να γίνουν τοπικές κυβερνήσεις και όχι εξαρτήματα της κεντρικής εξουσίας.

• Το προεκλογικό σκηνικό στον Πειραιά άλλαξε. Εχουμε μια νέα υποψηφιότητα, την οποία πρόσφατα χαρακτηρίσατε «νέου τύπου». Τι ακριβώς εννοούσατε και τι σημαίνει για εσάς η υποψηφιότητα Μώραλη-Μαρινάκη;

Τη χαρακτήρισα έτσι ως μια υποψηφιότητα έξω από τις σχέσεις πολιτικής εκπροσώπησης, μια υποψηφιότητα επιβολής ισχυρών οικονομικών συμφερόντων με άμεσο τρόπο στον δημόσιο βίο. Σε κάθε κοινωνία ανταγωνίζονται ανάγκες και συμφέροντα των ανθρώπων της εργασίας και του κεφαλαίου. Η πολιτική έρχεται να λειτουργήσει ως η σύνθεση των αντιθέσεων. Εδώ η πολιτική καταργείται. Υποκαθίσταται και εισβάλλει στο προσκήνιο η επιχειρηματική δραστηριότητα. Εχω τη γνώμη όμως ότι δεν πρόκειται μόνο για αυτό. Η συγκεκριμένη υποψηφιότητα έρχεται να λειτουργήσει και ως ανάχωμα στη διαγραφόμενη νίκη του δικού μας συνδυασμού. Ηταν η πρώτη μου δήλωση ότι εδώ το σύστημα όχι μόνο ενεργοποιεί τις εφεδρείες του, αλλά κυριολεκτικά δίνει τα ρέστα του. Είναι ένας συνδυασμός που συγκεντρώνει τις δυνάμεις της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, κυρίως τις πιο φθαρμένες δυνάμεις από τη θητεία τους στην αυτοδιοίκηση του Πειραιά. Στον Πειραιά, ο Σαμαράς και το πολιτικό σύστημα των μνημονίων κατεβάζουν δύο υποψήφιους. Τον κύριο Μιχαλολιάκο και τον κύριο Μώραλη. Λειτουργούν παραπλανητικά, αλλά η πειραιώτικη κοινωνία δεν θα παραπλανηθεί.

• Οπως και να ’χει το σκηνικό έχει αλλάξει… Παρά ταύτα παραμένετε αισιόδοξος;

Παραμένω έντονα αισιόδοξος. Αισθάνομαι έτσι γιατί το κλίμα γύρω μας είναι πάρα πολύ διαφορετικό ακόμα και από την περίοδο των βουλευτικών εκλογών του 2012. Εχουμε πάρα πολύ κόσμο, και μάλιστα από διαφορετικές πολιτικές-κομματικές διαδρομές, που στηρίζουν αυτό το ψηφοδέλτιο και δηλώνουν την επιθυμία τους ν’ αλλάξουν τα πράγματα στον Πειραιά.

• Ο Β. Μιχαλολιάκος δηλώνει ότι θα πάρει πάνω από 50% και ότι δεν υπάρξει δεύτερος γύρος. Εσείς τολμάτε να κάνετε προγνωστικά;

Χρειάζεται να περιμένει κανείς ένα δεκαήμερο πριν από τις εκλογές, για να κάνει σοβαρά προγνωστικά. Το βέβαιο είναι ότι θα είναι μια σκληρή μάχη και ο απερχόμενος δήμαρχος είναι καλύτερα να προσγειωθεί στην πραγματικότητα και να αντιμετωπίσει τη σοβαρή κριτική που του ασκεί ένα μεγάλο κομμάτι της πειραϊκής κοινωνίας, γιατί η θητεία του, παρά τα όσα προσπαθεί εκείνος να καλλιεργήσει, έχει πάρα πολλά τρωτά.

• Τις τελευταίες μέρες παρακολουθούμε πυρετώδεις διεργασίες στο εσωτερικό της ΔΗΜΑΡ για την εκλογική στάση της στον Πειραιά. Τι έχετε να πείτε;

Δεν μπορώ να μπω σε εσωτερικές διαδικασίες, είτε άλλων δημοτικών παρατάξεων είτε κομμάτων. Επιθυμία μας είναι να μη μείνει κανείς έξω από αυτή την προσπάθεια. Mέλη της ΔΗΜΑΡ στον Πειραιά άλλωστε είναι για πολλά χρόνια ενεργά μέλη του «Λιμανιού της Αγωνίας». Αντιλαμβάνομαι όλες τις επιλογές, τις πολιτικές που μπορεί να οδηγούν σε άλλες λύσεις, τις θεωρώ όμως λύσεις ανεπίκαιρες, σε σχέση με τις ανάγκες της περιόδου. Δεν πιστεύω ότι η δική μου υποψηφιότητα, έτσι όπως έχει καταγραφεί στον Πειραιά, εμποδίζει τη συμμετοχή και φίλων από τη ΔΗΜΑΡ ή και από άλλες πολιτικές συλλογικότητες. Και το «Λιμάνι της Αγωνίας» και ο ΣΥΡΙΖΑ και εγώ θέλουμε μια αυτοδιοίκηση ανοιχτή στην κοινωνία και με τη μεγαλύτερη δυνατή συμμετοχή και ρόλο όλων των δυνάμεων που δίνουν το «παρών» στους αγώνες και στον σχεδιασμό για τα πειραιώτικα ζητήματα.

• Ο πρώην αντιδήμαρχος και γνωστός συνδικαλιστής Δημήτρης Γκερλές προχώρησε σε δήλωση στήριξης στο πρόσωπό σας. Αμέσως μετά δημοσιεύματα έλεγαν ότι ο Δρίτσας άνοιξε τις πόρτες στο «βαθύ ΠΑΣΟΚ».

Τώρα πια δεν μπορούμε να μιλάμε για «βαθύ» και «ρηχό» ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ έχει μια διαδρομή, ειδικά στον Πειραιά, και είναι πολύ δύσκολο να χρησιμοποιήσει κανείς τέτοιους όρους. Ο Δημήτρης Γκερλές ανήκει σ’ εκείνη την κατηγορία ανθρώπων που κράτησαν διακριτή στάση απέναντι στα όσα έκανε η δημοτική αρχή Φασούλα και τα τελευταία χρόνια διαχωρίστηκαν από τις μνημονιακές πολιτικές. Το γεγονός ότι τώρα άνθρωποι με αυτή την κληρονομιά στέκονται κριτικά απέναντι στις σειρήνες των ισχυρών οικονομικών κέντρων, τους φέρνει κοντά στη δική μας προσπάθεια.

• Θα σας κάνω μια υποθετική ερώτηση, την οποία την κάνει αρκετός κόσμος και εκτός Πειραιά. Αν στον δεύτερο γύρο περάσουν οι Μώραλης – Μιχαλολιάκος, έχετε αποφασίσει τι στάση θα κρατήσετε;

Είναι μια ερώτηση που δεν θέλω να την αποφύγω, όμως με τα δεδομένα της στιγμής τη θεωρώ αβάσιμη. Δεν θέλω να είμαι υπερόπτης και αμετροεπής, πιστεύω όμως βαθιά ότι διεκδικούμε βάσιμα την έγκριση της πειραϊκής κοινωνίας για να την εκπροσωπήσουμε στη νέα δημοτική αρχή. Αυτό δεν είναι μόνο η επιθυμία μας. Είναι βάσιμη προσδοκία.

• Δηλώσατε πρόσφατα ότι μας αξίζει ένας «καλύτερος Πειραιάς». Πώς τον φαντάζεστε αυτόν τον «καλύτερο Πειραιά»;

Το πρώτο που χρειαζόμαστε είναι ο Πειραιάς να μείνει όρθιος. Οι άνθρωποι να εξακολουθήσουν να έχουν αυτή την περηφάνια ότι είναι Πειραιώτες. Αυτό σημαίνει έναν τρόπο ζωής, με μια κοινωνία ανοιχτή, δημοκρατική, φιλική, ανθρώπινη, συναίνεσης και αλληλοβοήθειας.

Την ίδια στιγμή είναι η προϋπόθεση της δημιουργίας. Ο Πειραιάς έχει παρακμάσει σε πολλά επίπεδα, είναι καιρός να αρχίσει να παίρνει τα πάνω του. Η δημοτική αρχή μπορεί αν θέλει να παίξει ένα ρόλο τοπικής κυβέρνησης. Γύρω από ένα τέτοιο σχέδιο ανασυγκρότησης της πόλης, με το λιμάνι γρανάζι ανάπτυξης αλλά σε όφελος όλων, πιστεύω ότι πραγματικά μπορεί να γεννηθεί μια άλλη μέρα για την πόλη.

• Αυτά που λέτε ακούγονται πολύ ωραία, αλλά θα μπορούσε να πει κάποιος πώς μπορούν να γίνουν πραγματικότητα, αφού ήδη δημοσιεύτηκε η προκήρυξη για την πώληση του λιμανιού της πόλης;

Η ιδιωτικοποίηση του λιμανιού του Πειραιά δεν εξαρτάται από τις αποφάσεις της δημοτικής αρχής, αλλά είμαι βέβαιος ότι χωρίς τη συναίνεση της δημοτικής αρχής δεν μπορεί να επιβληθεί. Αν υπάρχει μια δημοτική αρχή και ένας δήμαρχος με τεκμηριωμένα επιχειρήματα, που θα εκφράσει τη βούληση της πειραϊκής κοινωνίας και θα θέσει όλα αυτά τα ζητήματα στο τραπέζι, είναι δύσκολο να προχωρήσουν τέτοιου είδους σχέδια. Είμαι αισιόδοξος ότι έχοντας μια άλλη εκπροσώπηση η πειραϊκή κοινωνία θα έχει λόγο στον τρόπο με τον οποίο θα πρέπει να λειτουργεί το λιμάνι».

• Ας υποθέσουμε ότι εκλέγεστε δήμαρχος. Ποιο θα είναι το πρώτο πρόβλημα που θα αντιμετωπίσετε;

Το πρώτο πράγμα που θα κάνουμε είναι να λέμε την αλήθεια. Νομίζω όμως ότι το βάρος την πρώτη περίοδο πρέπει να πέσει στην ενίσχυση των δομών κοινωνικής στήριξης των ανθρώπων που πλήττονται στην πόλη μας. Αυτό σημαίνει ότι ο δήμος πρέπει να ενισχύσει τη δημοτική δράση στα επίπεδα της κοινωνικής πρόνοιας και της αλληλεγγύης. Το έχουν ανάγκη πάρα πολλοί συμπολίτες μας και αν τους στηρίξουμε, ώστε κάποιος να μην είναι μόνος του στην κρίση, αυτό δεν θα ωφελήσει μόνο τους ίδιους, αλλά και την τοπική αγορά και το σύνολο της πειραιώτικης δραστηριότητας. Σε αυτή την κατεύθυνση στηρίζουμε πάρα πολλά, γιατί αυτή θα είναι η δράση για να σταθεί όρθιος ο Πειραιώτης και η Πειραιώτισσα.

Επίδικα "Οικονομικού Μπουταρισμού" εν Πειραιεί 26 Apr 2014 2:00 PM (10 years ago)

Η υποψηφιότητα Μώραλη Μαρινάκη στον Πειραιά έχει αντιμετωπισθεί με την κλασσική γνωμάτευση ότι είναι τυπικός «Μπερλουσκονισμός». Όπως , όμως, σωστά εντοπίζει ο Γ.Παντελάκης στην Εφημερίδα Συντακτών (26/4) το θέμα περνάει σχετικά ασχολίαστο. Το θέμα είναι στα όρια του σκανδάλου

Είναι , όντως, η πρώτη φορά όπου ένας εκλογικός σχηματισμός με τόσο ισχυρή οικονομική επιφάνεια διεκδικεί ένα δήμο. Στην συγκεκριμένη περίπτωση πρόκειται για ένα πολιτικό εγχείρημα το οποίο φιλοδοξεί να λειτουργήσει ως καταλύτης fast track σε ένα οικονομικό project .Ο Μπερλουσκόνι δεν διεκδίκησε την Ιταλική κυβέρνηση για να διευκολύνει νέες επενδύσεις του, αλλά περισσότερο λειτούργησε ως αυθεντική αστική πολιτική λύση σε μια περίοδο όπου το Ιταλικό σύστημα είχε στομωθεί. Εξ’ άλλου η θεσμική θωράκιση της Ιταλικής Δημοκρατίας είναι τέτοια ώστε ο Μπερλουσκόνι λειτούργησε κάτω από μια σχεδόν ασφυκτική επίβλεψη της Δικαιοσύνης.

Αντίθετα η περίπτωση Μαρινάκη έχει μια άλλη προοπτική:

Ο Πειραιάς και οι ευρύτερη περιοχή μαστίζεται από ανεργία και οικονομική κρίση. To σύμπλεγμα ΟΛΠ-Cosco αποτελεί εκ των πραγμάτων μια μοναδική εξαίρεση οικονομικής μεγέθυνσης .Ο Μαρινάκης υπονοεί ότι η δημαρχία Μώραλη θα υλοποιήσει σε ορατό ορίζοντα την οικονομική μεγέθυνση στην ευρύτερη περιοχή μέσω σχεδίων real estate, συγχρονισμού με ναυτιλιακές εταιρίες, περαιτέρω ανάπτυξης του Ολπ-Cosco.Ταυτόχρονα λειτουργεί εντός του momentum του συγκεκριμένου δημοσιονομικού υποτιθέμενου success story . Καμία άλλη δημοτική αρχή δεν μπορεί να υπονοήσει , και να μπορεί στοιχειωδώς να το αποδείξει ότι μπορεί να διευρύνει τις οικονομίες και της αγορές της περιοχής. Τυπικά δεν πρόκειται για Μπερλουσκονισμό αλλά για "οικονομικό Μπουταρισμό". Αν ο Μπουτάρης επέτυχε μια μεταμόρφωση στο πολιτικό ύφος και την ατμόσφαιρα μιας πόλης ο Μαρινάκης υπονοεί μια οικονομική μεταμόρφωση. Στην ουσία υπονοεί πως «θέλει» τον Δήμο για να ελαττώσει τις αδράνειες και να τον χρησιμοποιήσει ως καταλύτη στο ευρύτερο οικονομικό σχέδιο.

Η copy paste ανάλυση περί Μπερλουσκόνι εδράζεται σε πραγματικούς φόβους. Ένα σενάριο νίκης Μαρινάκη φαντάζει εφιαλτικό αν συνδυασθεί με τον Ολυμπιακό και μια προοπτική για μια στατική Δημαρχία κλασσικού τύπου ( σκουπίδια, ενάρετα οικονομικά, δομές αλληλεγγύης). Ταυτόχρονα εκφράζει μια ανάλυση ρουτίνας η οποία «διαβάζει» την συγκυρία προκαταβολικά με οικονομική στασιμότητα. Επομένως εντός ενός στάσιμου μέλλοντος η «κατάληψη» του Δήμου από τους εφοπλιστές προσομοιάζει προς τις μορφές πολιτικής λειτουργίας της περιοχής του Καυκάσου ή του Κόσσοβου. Η ανάλυση ρουτίνας καταδεικνύει το εφιάλτη μιας επερχόμενης Μαφίας. Όμως η ανάλυση εκφράζει και μια ραστώνη. Γιατί το πραγματικό και όντως δύσκολο πρόβλημα τίθεται ως εξής:

Ο Μαρινάκης εκφράζει ένα απτό , ορατό ,σχέδιο οικονομικής μεγέθυνσης το οποίο απευθύνει σε μια ευρύτερη περιοχή με ανεργία 40 %.Ποιο είναι το ισοδύναμο σε ρεαλισμό, μικρό ορίζοντα αντίπαλο σχέδιο;

Αν με το Μαρινάκη στη δημαρχία υποτίθεται πως θα ενισχυθεί ο ναυτιλιακός Πειραιάς, θα υλοποιηθούν Real Estate projects στη Δραπετσώνα, θα επιταχυνθεί η μεγέθυνση του Ολπ –Cosco με τον Μιχαλολιάκο και τον Δρίτσα τι ακριβώς θα γίνει οικονομικά ;

Για όσους αναφέρονται στον ευρύτερο Πειραιά και έχουν βιωματική σχέση με την ανεργία και την δυσπραγία η απάντηση δεν είναι απλή.

Βέβαια για ένα ορισμένο τύπο αριστερόφωνης κριτικής ,με ακαδημαϊκή προέλευση και ικανή απόσταση από τα τεκταινόμενα , η απάντηση είναι εξ’ ίσου απλή: Τα πάντα και παντού είναι εν δυνάμει υποψήφια θύματα εκμετάλλευσης , ως εκ τούτου εκτός από τον Μαρινάκη εντός 2014 υπάρχει μια πλειάδα σοβαρών , ηθικών και αισθητικά άρτιων επενδυτών. Οπότε το πραγματικό πρόβλημα είναι πως θα επιλέξουμε την πιο συμφέρουσα πρόταση αντί να περιπέσουμε στην Βαλκανική Μαφία του Μώραλη. Με βάση αυτό το επίδικο γίνεται ένας σκληρός διαγωνισμός με ευγενέστατα κίνητρα. Για τους ιδαλγούς που κινούνται με βάση αυτή την άρρητη προϋπόθεση θα ήταν αγένεια να τους καταδείξουμε την βάναυση τραυματική πραγματικότητα: εκτός του Μαρινάκη την Cosco και τους περί την Cosco κανείς άλλος δεν έχει απτά επενδυτικά σχέδια σήμερα.

Στο ευρύτερο Πειραϊκό μυστήριο , υπάρχουν πολλά επίδικα.

Τι γίνεται με τον Ολπ;

Πως εξηγείται η σαφής διαφοροποίηση του Μαρινάκη από την κυβέρνηση;

Εδώ θα άξιζε να θυμηθούμε ότι κατά της Cosco τάχθηκαν οι ευνοημένοι του τυπικού καθεστώτος εξαίρεσης το οποίο δημιούργησε το Πασοκ για τις «Δέκο του» , αυθεντικοί ιδεαλιστές της αριστεράς ενώ το Ινστιτούτο της Γσεε (πηγή) είχε ταχθεί εναντίον όλων των υπερφορτωμένων συμπλεγμάτων logistics (αλήθεια γιατί χάθηκε από τα ηλεκτρονικά αρχεία η σχετική έκθεση , μνημείο αστοχίας και διάψευσης;) Ταυτόχρονα πίσω από τις περίτεχνες διατυπώσεις του Συριζα δεν διαφαίνεται κανένα ρεαλιστικό πρόγραμμα επιστροφής στην προ Cosco εποχή, και μάλλον δεν υπάρχει.

Στην συνέντευξη του στην Εφημερίδα Συντακτών (26/4) ο ήπιος Δρίτσας, επιφυλάσσει μια μετριασμένη ισοδύναμη κριτική προς Μιχαλολιάκο και Μώραλη. Αν υποθέσουμε ότι σε συγκρουσιακά μοντέλα δημοκρατίας οι πολίτες κατά βάθος δεν επιλέγουν διοικήσεις αλλά συγκρουσιακά αρχιτεκτονήματα: Δημαρχία Μιχαλολιάκου με αντιπολίτευση Δρίτσα θα θυμίζει επιτάφιο. Η Δημαρχία Δρίτσα , παρά το ρεαλισμό του ανδρός ,κινδυνεύει να εμπλέξει τον Πειραιά ως υπομόχλιο σε μια ανιστόρητη πόλωση «μνημονιακής» κυβέρνησης «αντιμνημονιακού» δήμου. Ενώ μια δημαρχία Μώραλη και αντιπολίτευση Δρίτσα, θα εξασφαλίσει το δυναμικό συγκρουσιακό πεδίο που αρμόζει στην συγκυρία. Μια αστική φιλόδοξη δημαρχία σε επαφή με πραγματικά κεφάλαια θα ωθήσει τους πάντες σε μια επιθυμητή οικονομική διέγερση έχοντας ως αντιπολίτευση μια συνετή λογική δύναμη , η οποία εκτός από τις τελετουργικές εκφωνήσεις κατά βάθος ξέρει πως ο υπαρκτός Πειραιάς και η περιοχή έχει ανάγκη από οικονομική διέγερση τώρα. Η αριστερά ήταν πάντα μια αναντικατάστατη ιστορική πλευρά που λειτουργεί ως ελεγκτική δύναμη ενός υπαρκτού δυναμικού καπιταλισμού.

Ποιός μετέχει στο Ιερό και οι ψήφοι του Ζουράρη 21 Apr 2014 4:49 AM (10 years ago)

Στη διαπραγμάτευση των κοινών ζητημάτων αριστεράς και θεολογίας υπάρχουν πολλές οπτικές.

Επικρατούν οι κοινωνικές αναλύσεις όπου το επίδικο είναι να αναδειχθούν οι κοινές αξίες εκκλησίας και αριστεράς: κλασσικά θέματα η θεολογία της απελευθέρωσης, η ιεραποστολική αλληλεγγύη κλπ. Στο κλίμα αυτό έγινε και το συνέδριο στην Θεσσαλονίκη .

Μια άλλη σειρά αναλύσεων , προέρχεται από τον κλασσικό φιλελεύθερο χώρο όπου το επίδικο είναι ότι η κομμουνιστική ουτοπία έχει θρησκευτική προέλευση και επομένως οδηγεί σε ιδεοληψίες, τυρανίες κλπ.

Μετά όμως από τον Καρλ Σμιτ η διαπραγμάτευση είναι ευρύτερη. Εκκινώντας από τη βασική θέση πως όλες οι έννοιες της πολιτικής είναι προέκταση εννοιών της θεολογίας, γίνεται μια ανάλυση σε ένα βαθύτερο επίπεδο. Εδώ δεν αναδεικνύεται το ζήτημα των κοινωνικών αξιών, ούτε η έννοια της ουτοπίας, αλλά η ουσιαστική ισομορφία των εννοιολογικών αρχιτεκτονημάτων πολιτικής και θεολογίας. Συμβατικές σηματοδοτήσεις της πολιτικής φιλοσοφίας , πχ η κυριαρχία, η επανάσταση αντιστοιχίζονται με ισοδύναμες της θεολογίας. Σύμφωνα με τον Κ.Σμιτ δεν είναι η αριστερή ουτοπία που αναδύει μια θεολογία, αλλά ολόκληρο το φιλελεύθερο κοσμικό πολιτικό οικοδόμημα , αυτοκατανοείται ως ορθολογικό , αλλά ουσιαστικά δεσμεύεται από θεολογικού τύπου όρια. Το απώτατο αυτό όριο είναι η κυριαρχία η οποία αντιστοιχεί στην Θεϊκή κυριαρχία. Το project του Σμιτ έχει την αντιδημοκρατική του ανάγνωση: αν το όριο είναι η κρατική κυριαρχία τότε η δημοκρατική ή μη νομιμοποίηση είναι δευτερεύουσα.

Αυτή την επιστημολογική κατεύθυνση ακολουθεί ο G.Agamben ,ο οποίος πραγματοποιεί μια μοναδικού εύρους ιστορική έρευνα , με αυθεντικά πρωτόγεννη ευρήματα. Ο G.Agamben αποκαλύπτει ποιες άλλες θεμελιακές συντεταγμένες της μοντέρνας πολιτικής έχουν θρησκευτικό υπόβαθρο , και δεν επιβιώνουν απλώς, αλλά ουσιαστικά επικαθορίζουν τα όρια της πολιτικής και της εννοιολόγησης της.Homo Sacer, Iustitium είναι τα πολιτικοθεολογικά μοτίβα με τα οποία ο GA μπορεί "διαβάσει" την τρέχουσα συγκυρία. Ανεξάρτητα από τις ενστάσεις για το έργο αυτό, είναι σαφές ότι ανοίγει νέους δρόμους. Στο τελευταίο μεγάλο έργο του “The Kingdom and the Glory” (Πηγή) προχωρεί ένα ακόμη βήμα περαιτέρω: Δεν είναι μόνο η πολιτική θεολογία , αλλά και η οικονομία είναι μια θεολογία με μια ενδιαφέρουσα γενεαλογία. Το θεολογικό σχήμα της Τριαδικότητας "στερεώνεται" δανειζόμενη την αριστοτελική έννοια της οικονομίας, αλλά όταν η οικονομία γίνεται μοντέρνα επιστήμη δανείζεται από την Θεολογία την Οικονομία χωρίς την Αγία Τριάδα. Συμπτωματικά το πρώτο συνέδριο Οικονομικής Θεολογίας , βασισμένο κυρίως στο “The Kingdom and the Glory” γίνεται σε ένα μήνα στη Ρώμη. (πηγή)

Η μικρή εισαγωγή γίνεται για να σημειωθεί κατ' αρχάς η μοναδική επικαιρότητα της πολιτικής θεολογίας, η διεισδυτικότητα της. Ταυτόχρονα πρέπει να στοιχειοθετηθεί με ακρίβεια χωρίς συγχύσεις το επίπεδο, το επίδικο και η οπτική της κριτικής που ακολουθεί.

Δημοσιεύθηκε στη Αυγή της Κυριακής ένα επίκαιρο κείμενο Πολιτικής Θεολογίας. Το κείμενο υπογράφεται από το Α.Μπαλτά και είναι ευπρόσδεκτο τεκμήριο μιας τακτοποίησης των σχέσεων αριστεράς και ιερού, πέραν του γνωστού ζητήματος των κοινών αξιών και πρακτικών (αλληλεγγύη, πρωτείο του ανθρώπου κλπ). (πηγή). Η βασική θέση του κειμένου συμπεραίνεται ως εξής:

H Αριστερά μετέχει πλήρως στο Iερό. Πρόχειρες αποδείξεις: Το δέος απέναντι στους μάρτυρές της. Η ιερουργία που συνιστά το Άξιον Εστί. Το τέμπλο που ζωγράφισε ο Κατζουράκης. Απόδειξη, ακόμη, η κατανυκτική συμμετοχή πολλών αριστερών στην περιφορά του Επιταφίου ή στη λειτουργία της Ανάστασης. Στα καθ΄ ημάς ανάσταση και επανάσταση συνδέονται. Η επανάσταση δεν είναι περιστροφή (revolution). Είναι εκ νέου στάση, εκ νέου έγερση. Όπου στάση είναι διακοπή του χρόνου, είναι όρθωση αναστήματος - αλλά και εξέγερση. Εξέγερση είναι έγερση που απευθύνεται. Που αναλαμβάνει την ευθύνη της. Για μας επανάσταση είναι επί και ανάσταση. Ανάσταση επί τούτω .Καλή Ανάσταση παντού. Αφού στο δικό μας Πάσχα δεν μετέχουν μόνον οι ορθόδοξοι. Ούτε μόνον οι αριστεροί.

Ο ΑΜ κάνει μια ατυχή εννοιολογική ταύτιση Αριστεράς και Αριστερών. Ενώ ορθότατα με ενάργεια περιγράφει το Ιερό, ως προσωπικό βίωμα , ως απώτατο όριο (1) κατόπιν διατυπώνει «το αίσθημα του ιερού είναι καθολικό». Τότε η γνωμάτευση "Η Αριστερά μετέχει του Ιερού" γίνεται αυτονόητη γιατί όλα τα υποσύνολα του καθολικού μετέχουν του ιερού, πχ οι ποδοσφαιρικές ομάδες, οι σύλλογοι ιππασίας .κλπ Ωστόσο αυτό είναι μια προφανής ιδεολογική υπαναχώρηση προς την προνεωτερικότητα. Αν ακολουθήσουμε τη σκέψη του ΣΜ τότε και η κεντροαριστερά, η φιλελεύθερη δεξιά, η ναζιστική δεξιά κλπ ο μετέχουν του Ιερού και η κόλαση της πολιτικής αγιοσύνης είναι ανοικτή. Το γεγονός ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων «έχει αίσθημα του ιερού» αυτό δεν σημαίνει ότι και οι συλλογικότητες τους, εκούσιες ή ακούσιες μετέχουν σε Ιερά. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ομοίως η Αριστερά μετέχει στο Ορεκτικό, το Υπνικό, το Ηδονικό κλπ.

Καμία πολιτική παράταξη της Αριστεράς δεν μετέχει κανενός Ιερού. Στο Ιερό μετέχουν πρόσωπα, υποκείμενα. Νομίζουν ότι συμμετέχουν μόνο οι παγανιστικές κοινότητες της ακροδεξιάς οι Τζιχαντιστές κλπ κλπ .Όσο για τις αποδείξεις για την «μετοχή της Αριστεράς στο Ιερό» αυτές είναι πολύ περίεργες:

Δέος προς τους μάρτυρες του (τον Λεωνίδα) μπορεί να έχει και ο Κασιδιάρης.

Ιερουργία , όπως αναφέρεται , είναι και η συναυλίες του Καιάδα για τους μυημένους στο Satan Rock.

Όσο για τους αριστερούς στον επιτάφιο , ας τους ρε αδελφέ μόνους τους να τα βρουν , θα τους δώσουμε και ιδεολογικό laisser faire ;

Η ευγενής πρόθεση του ΑΜ είναι διακριτή.

Προσπαθεί να οργανώσει ένα πολιτικοθεολογικό στοχασμό για τη συγκυρία. Κάνοντας όμως ένα τέτοιο σφάλμα, δηλαδή να κοινωνικοποιεί το ατομικό βίωμα ως μηχανική αθροιστική διεργασία, κατασκευάζει μια ιερουργούσα αριστερά, την οποία μόνο ποιητική αδεία μπορούμε να σκεφτούμε. Κάτι ξέρουν και οι θρησκείες που αποδέχονται τις ιερές κοινότητες μόνο με την διαμεσολάβηση, ιερέων, τελετών κλπ. Τέλος η Γιανναρικής τεχνοτροπίας υπόμνηση ότι η επανάσταση δεν είναι περιστροφή αποτελεί άλλη μια περίεργη διατύπωση. Και εδώ η προσωπική χριστιανική «ανάσταση» γίνεται κοινωνική συλλογική. Μάλιστα φαίνεται να έχει το αληθές περιεχόμενο της μόνο στα «καθ’ ημάς».

Είπαμε η πολιτική θεολογία είναι ερεθιστική, αλλά από αυτό μέχρι την «καθ’ ημάς» επανάσταση η απόσταση είναι μεγάλη. Εκτός και αν μας χρειάζονται και οι ψήφοι του Ζουράρη…..

(1)Η διατύπωση του ΑΜ για το Ιερό, είναι πανομοιότυπη με τις διατυπώσεις των ορθόδοξων θεολόγων που γοητεύτηκαν από τον πρώιμο Wittgenstein και τον διάβασαν ως θεολογία:To άρρητο του Tractatus είναι τελικά το ιερό επέκεινα. (Ζ.Λορεντζάτος Δευκαλίων 1972 για το Tractatus)

Foto:Pina Bausch -Πηγή

Σύνολα-Ιστορικά Παράδοξα-Παρανοήσεις 15 Apr 2014 10:43 PM (11 years ago)

Κυκλοφόρησε πρόσφατα το βιβλίο των Graham & Kantor “Ονοματίζοντας το Άπειρο». Πρόκειται για ένα σύνθετο ιστορικό και επιστημολογικό κείμενο το οποίο αναλύει μια ερεθιστική συγκυρία: Στην Τσαρική Ρωσία διαμορφώνεται μια Μαθηματική Σχολή η οποία , εξαιτίας της συνάφειας της με το θεολογικό ρεύμα της «Λατρείας του Ονόματος», αφομοιώνει και εξελίσσει πρωτοποριακά την Θεωρία των Συνόλων όπως αυτή θεμελιώθηκε από τον G.Kantor.Το κείμενο είναι απολαυστικό καθώς αναφέρεται παράλληλα στις θεολογικές, μαθηματικές και πολιτικές διεργασίες κατά τον 20 αιώνα στην Τσαρική και Σοβιετική Ρωσία.

Το επιστημολογικό επίδικο του βιβλίου, το οποίο παραμένει περίτεχνα ανοικτό ,είναι αν η αποδοχή μιας θεολογικής θέσης διευκόλυνε σχεδόν επιτάχυνε μια μαθηματική φιλοσοφική κατεύθυνση, εν προκειμένω ,της θεωρίας συνόλων: Η «Λατρεία του Ονόματος» συμπυκνώνεται χοντρικά στην θέση ότι τα Ονόματα ταυτίζονται με την Ουσία , επομένως η εκφώνηση αποτελεί μυστηριακή ταύτιση . Η προσευχή με την εκφώνηση του Θείου επιτελεί μια μυστική ταύτιση η οποία ουσιαστικά ολοκληρώνει ένα λατρευτικό μυστήριο. Μια ομάδα μαθηματικών (Εγκόρωφ,Λούζιν κλπ) που συνδέεται με αυτό το θεολογικό ρεύμα ευρίσκεται σε πλεονεκτική θέση όταν αντιμετωπίζει την καινοτομία της Συνολοθεωρίας. Καθώς η Συνολοθεωρία εισάγει μια σειρά από καινοφανείς μαθηματικές οντότητες, τύπους και οικογένειες του απείρου, οι μαθηματικοί «λάτρες του ονόματος» δεν προβληματίζονται με αυτές τις αφαιρέσεις καθώς για αυτούς αποτελούν «Ουσίες». Σε αντίθεση με τους σύγχρονους τους Γάλλους ορθολογιστές οι οποίοι δυσπιστούν στις νέες μαθηματικές οντότητες, οι Ρώσοι αμέσως υιοθετούν τη μαθηματική κατεύθυνση και την εξελίσσουν πρωτοποριακά.

Εδώ αξίζει να σημειωθεί πως άλλοι ερευνητές των φιλοσοφικών προκείμενων της Θεωρίας Συνόλων έχουν εντοπίσει σε αυτήν θεολογικές επιρροές από την Καββάλα. Ο A.Aczel στο «Μυστήριο του ‘Αλεφ» εντοπίζει στην Καββάλα τις απαρχές της συνολοθεωρίας και μια πρώτη διατύπωση του παραδόξου του Ράσελ.

Το 1988 ο A Badiou καταθέτει ,μια καινοφανή ,σχεδόν επαναστατική αναδιατύπωση της θεωρίας συνόλων: Θεωρεί την αξιωματική εκδοχή της ( Zermelo Fraenkel) ως θεμέλιο της οντολογίας και διατυπώνει μια «πολιτική οντολογία» με βάση τις έννοιες και τα αξιώματα της. Θεμελιακές έννοιες όπως του συνόλου, του «ανήκειν» (belonging) , «συμπεριλαμβάνεσθαι» (including) , του κενού συνόλου κλπ κλπ μεταφέρονται στην πολιτική φιλοσοφία και δημιουργούν ένα εκκεντρικό τυπικό σύστημα πολιτικής διαπραγμάτευσης. Το «Είναι και Συμβάν» δομείται ως τυπικό μαθηματικό οικοδόμημα με αξιώματα ,αποδείξεις και λήμματα. Από τα θεμελιώδη της θεωρίας ο ΑΒ προχωρεί με τυπική αυστηρότητα στα «ανώτερα» της , στο πρόβλημα του συνεχούς όπου διατυπώνει (κυριολεκτικά αποδεικνύει ) το κύριο θεώρημα του: η τυπικά στέρεα απόδειξη της ύπαρξης των «γενολογικών συνόλων» δηλαδή των συνόλων για τα οποία δεν υπάρχει τυπική γλώσσα για τον ορισμό των μελών τους, ορίζει τη δυνατότητα του «Συμβάντος». Όθεν το «Συμβάν» εννοείται ως καινοφάνεια που προκύπτει από ένα κενό της «εγκυκλοπαιδικής γνώσης» , μια «μαύρη τρύπα» και όχι ως θετική σώρευση στοιχείων.

Συνοψίζοντας το Μπαντουικό εγχείρημα είναι:

· Η Πολιτική είναι οντολογία

· Η αξιωματική Συνολοθεωρία είναι η πιο συνεπής οντολογία

· Το Συμβάν τεκμαίρεται, εντός των αυστηρών δεσμεύσεων των αξιωμάτων, από την τυπική επάρκεια της απόδειξης για τη ύπαρξη των γενολογικών συνόλων (P.Cohen)

Τώρα διαβάζοντας το «Ονοματίζοντας και Άπειρο» προκύπτει ένα ενδιαφέρον συμπέρασμα:

· Οι Ρώσοι Μαθηματικοί της « Λατρείας του Ονόματος» εξελίσσουν το μαθηματικό τους έργο εντός μιας «καταφατικής θεολογίας» , μέσω της εκφώνησης μιας θετικής επιτέλεσης, η οποία εννοείται ως μυστηριακή ταύτιση «Ονόματος –Ουσίας».

· Ο ΑΒ τεκμαίρει το Συμβάν μέσω μιας «αποφατικής θεολογίας» . Τα γενολογικά σύνολα , δηλαδή αυτά για τα οποία δεν υπάρχει καμία τυπική γλώσσα που θα «ονοματίσει» τα στοιχεία τους, αποδεικνύεται ότι υπάρχουν. Η απόδειξη του P Cohen είναι τυπικά ορθή μέχρι σήμερα.

Στο «Ονοματίζοντας το Άπειρο» προσφέρεται ένα άλλο τεκμήριο. Ο A.Grothendiek , ο οποίος αποτελεί βιογραφικό ( ως γόνος αναρχικών) και επιστημονικό υπόδειγμα για τον Badiou εξελίσσει το έργο του σε μια ματαθηματική κατεύθυνση με μυστικιστικά στοιχεία ( σελ 202)

Η «αποφατική» οντολογία του ΑΒ προκαλεί μεγάλη αμηχανία. Οι μεν μαθηματικοί φιλόσοφοι αρνούνται να δεχθούν μια τέτοια εργαλειακή χρήση αυτών των μαθηματικών αφαιρέσεων, ενώ δεν λείπουν οι μομφές για «τσαρλατανισμό» και «άγνοια». Ταυτόχρονα όμως διακινείται ένας «Μπαντουισμός» ο οποίος αποσιωπά πως το έργο του είναι κατ’ αρχάς μαθηματικό και εξ’ αιτίας αυτής τυπικής μορφής έγινε αποδεκτό στον Αγγλοσαξονικό χώρο. Το σύνολο των εννοιών και ταξινομήσεων του ΑΒ (κομμουνισμός, εξεγέρσεις κλπ) έχουν μαθηματικοφιλοσοφικό υπόβαθρο και δύσκολα αποσπώνται από τα συμφραζόμενα τους (1) Ταυτόχρονα η ερεβώδης φτώχεια , η ανυπαρξία μιας φιλελεύθερης αστικής πολικής επιστήμης αποστρέφεται τον ΑΒ μόνο και μόνο στο άκουσμα του «κομμουνισμού» ενώ προκύπτει ένα ερεθιστικό ερώτημα: Η τυπική αρτιότητα της συνολοθεωρίας όπως αυτή αρθρώνεται στο “Being & Event” δεν οδηγεί ως μονόδρομος στον «ιστορικό κομμουνισμό» αλλά στον «αποφατικό» γενολογικό κομμουνισμό ο οποίος μπορεί να αποτιμηθεί και ως αδυνατότητα. Αντιθέτως το Being & Event προσφέρει μια πολιτική εργαλειοθήκη η οποία ανοίγει νέους δρόμους

(1) Είναι ενδιαφέρον πως ο G.Agamben στην εισαγωγή του Homo Sacer ,κάνει μια τελείως λανθασμένη ανάγνωση των θεμελιακών εννοιών του Being & Event. Μάλιστα θα μπορούσε κάποιος να ισχυρισθεί ότι από αυτή την παρανόηση προκύπτει και τελικά ο ασφυκτικός προορισμός του Homo Sacer ως επαναλαμβανόμενο υπεριστορικό μοτίβο.O Agamben συγχέει την θεμελιακή έννοια του «εκφύματος» ( «αναπαράσταση» χωρίς «παρουσία» ) με την «ανώτερη» έννοια του «Συμβάντος» (το γενολογικό σύνολο των παρουσιών ως υποκείμενο του Συμβάντος) καταδικάζοντας τον Homo Sacer σε μόνιμη καθήλωση. (πηγή)

Info:

A.Badiou : Being & Event,2005 (Continuum)

L.Graham.J Kantor:Ονοματίζοντας το Άπειρο 2013 ( Αλεξάνδρεια)

A.Aczel : Το Μυστήριο του Άλεφ 2006 (Ενάλιος)

Ροίδη και Λασκαράτου Εμμονές : Ορθόδοξος Μυστικισμός και Μαθηματικά στην ΕΣΣΔ (Πηγή)

Ευτυχώς υπάρχουν και οι ψύχραιμοι 12 Apr 2014 9:26 PM (11 years ago)

Το ψυχόδραμα του Compromesso Storico a la Ελληνικά συνεχίζεται . Οι πρωταγωνιστές υποφέρουν από συνεχείς υστερικές κρίσεις. Αδυνατούν να προσαρμοστούν στην ιδέα ότι ή αρχιτεκτονική των επίδικων της συγκυρίας τους οδηγεί σε συνεργασία και όχι οι πολωτικές εκφωνήσεις τους.

Οι κυρίαρχοι αφηγητές διαχειρίζονται δύο απόλυτα πετυχημένες αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου στις τράπεζες και μια επιτυχή έξοδο στις αγορές μέσω μιας συστηματικής απόκρυψης: Οι χρηματαγορές δεν εμπιστεύονται κυβερνήσεις αλλά πολιτικά συστήματα , δηλαδή κυβερνήσεις και αντιπολιτεύσεις και τις προοπτικές τους.

Και τα πιο ριψοκίνδυνα hedge funds συμμετείχαν στις ΑΜΚ των Alpha και Πειραιώς , εν γνώσει των πιθανοτήτων μιας Συριζαικής ανατροπής. Ενώ προφανώς η αμφισβητούμενη σχεδόν καινοφανής τεχνικά έξοδος στις αγορές, αποτελεί παρακαταθήκη για τον Συριζα, για μια «μη συμβατική» χρηματοδότηση σε μια υποτιθέμενη «μεταμνημονιακή» φάση σε περιβάλλον σύγκρουσης με τον «Μερκελισμό». Με μια έννοια οι χρηματαγορές εμπιστεύθηκαν και το Σύριζα.

Ευτυχώς όμως κυκλοφορούν και οι ψύχραιμοι ανάμεσα μας.

Παραθέτω :

Το κείμενο του κλασσικού “Latsi Boy” Γκ.Χαρδούβελη όπου απλά εντοπίζει το αυτονόητο: Οι αγορές αξιολογούν δυναμικά συστήματα και όχι στατικές κυβερνήσεις με ορίζοντα προεκλογικά project σαράντα ημερών. Είναι προφανές ότι οι αγορές ψηφίζουν και την αξιοπιστία Δραγασάκη ενώ γνωρίζουν ότι ο Λαφαζάνης είναι για εσωτερική ψυχοθεραπεία.

Το κείμενο του υποψήφιου ευρωβουλευτή του Σύριζα Ν.Ξυδάκη όπου με παρρησία και εντιμότητα αποδέχεται τη θετική επίδραση από την έξοδο στις αγορές. Προφανώς η θετική επίπτωση δεν αίρεται από το γεγονός ότι χρησιμοποιείται για προεκλογικούς λόγους. Φευ, η αξιολόγηση των χρηματοοικονομικών και πολιτικών συγκυριών δεν μπορεί να γίνει μέσω της πολιτικής δεισιδαιμονίας του «καλού» «κακού». Πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα συνυπάρχουν.

Πηγή : Capital

Του Γκίκα Χαρδούβελη

Τους τελευταίους μήνες η εικόνα στην πραγματική οικονομία βελτιώνεται, αργά αλλά σταθερά.

Το οικονομικό κλίμα σε όλους τους κλάδους (βιομηχανία, λιανικό εμπόριο, υπηρεσίες, κατασκευές, ακόμα και οι καταναλωτές) ανακάμπτει περισσότερο με τον ερχομό του κάθε νέου μήνα, ενώ οι επενδύσεις σε μηχανολογικό εξοπλισμό, που έχουν και τη μεγαλύτερη θετική επίδραση στην παραγωγικότητα και κατά συνέπεια αποτελούν προάγγελο μια γρήγορης ανάκαμψης, αντέστρεψαν την από το 2008 καθοδική τους πορεία και αυξήθηκαν το 2013 όχι μόνο ως ποσοστό του ΑΕΠ αλλά και ως απόλυτο μέγεθος. Συγχρόνως οι ενδείξεις ότι η ανεργία έπιασε οροφή τον περασμένο Σεπτέμβριο πολλαπλασιάζονται, αφού έκτοτε το ποσοστό της μειώνεται ελαφρά, ενώ και τα ανεξάρτητα στοιχεία για τους μισθωτούς του συστήματος ΕΡΓΑΝΗ του Υπουργείου Εργασίας, που από το Νοέμβριο του 2013 περιέχουν αξιόπιστη πληροφόρηση για ολόκληρη τη χώρα, επιβεβαιώνουν την τάση των στοιχείων της Eurostat, αφού δείχνουν ότι για τρεις συνεχείς μήνες οι προσλήψεις ήταν περισσότερες από τις απολύσεις.

Συγχρόνως, το πολιτικό κλίμα δεν φαίνεται να έχει δηλητηριαστεί από τις επερχόμενες ευρωεκλογές και δημοτικές εκλογές, οι ακρότητες έχουν αποφευχθεί ή περιθωριοποιηθεί και πολλοί ξένοι επενδυτές, οι οποίοι βλέπουν την οικονομία να ανακάμπτει και θέλουν να συμμετέχουν στην άνοδο, είναι πλέον ευνοϊκά διακείμενοι στο να τοποθετήσουν για μακρό χρονικό διάστημα τα χρήματά τους στη χώρα μας, ανεξαρτήτως του εκλογικού αποτελέσματος. Αυτό ήδη φάνηκε στις αυξήσεις κεφαλαίου των τραπεζών, οι οποίες υπερκαλύφτηκαν πολύ γρήγορα και με καλές τιμές σε σχέση με τη λογιστική τους αξία, ενώ φαίνεται και στη μείωση των απαιτούμενων αποδόσεων των πολυετών ομολόγων που εξέδωσαν πέρυσι πολλές ιδιωτικές εταιρείες. Πέρυσι οι ελληνικές εταιρείες δανείζονταν στη διεθνή αγορά με επιτόκιο από 7% έως 9%. Σήμερα οι απαιτούμενες αποδόσεις είναι από 4% έως 6%. Η χώρα μας χτίζει σταδιακά αξιοπιστία και οι προοπτικές της οικονομίας βελτιώνονται. Αυτό φαίνεται στη διαρκή πτώση των απαιτούμενων αποδόσεων των δεκαετών κρατικών ομολόγων, από περίπου 30% τον Μάιο του 2012, σε 10% τον Μάιο του 2013 και 6,1% πριν λίγες μέρες.

Στο θετικό αυτό κλίμα είναι φυσιολογική η προσπάθεια του Υπουργείου Οικονομίας να ξαναβγεί στις αγορές. Πρώτον, διαφοροποιεί τις πηγές χρηματοδότησης του με την προσέλκυση νέων ιδιωτών δανειστών, καθώς και τη γκάμα των λήξεων των εντόκων και ομολόγων με τα οποία δανείζεται φρέσκο χρήμα. Δεύτερον, περνάει ένα ξεκάθαρο μήνυμα στη διεθνή κοινότητα ότι η πρόοδος που επιτεύχθηκε στην οικονομία έχει διάρκεια, ότι η Ελλάδα πιστεύει στην ικανότητα της να τα καταφέρει στο μέλλον και είναι διατεθειμένη να περάσει από το σκληρό τεστ της αγοράς. Η νέα πενταετής έκδοση €2,5 δις, που υπερκαλύφτηκε σε πολλαπλάσιο ποσοστό, και με επιτόκιο κάτω του 5% επιβεβαιώνει την προθυμία των επενδυτών να αναλάβουν ελληνικό ρίσκο, παρά τα όσα συνέβησαν με το PSI+ δύο χρόνια νωρίτερα. Οι επενδυτές αυτοί θεωρούν ότι κανένα είδος νέου PSI δεν θα ξανασυμβεί. Θεωρούν ότι οι μελλοντικές ελληνικές κυβερνήσεις θα πληρώσουν τα οφειλόμενα στο ακέραιο και στην ώρα τους. Βλέπουν λοιπόν την Ελλάδα να ορθοποδεί και να αναπτύσσεται, έχοντας το στέρεο υπόβαθρο των κανόνων της Ευρωζώνης στη φαρέτρα της.

Ο αντίλογος στην έκδοση του νέου πενταετούς βασίζεται κυρίως στο αυξημένο κόστος δανεισμού σε σχέση με τα προηγούμενα δάνεια των εταίρων προς τη χώρα μας. Όμως, το επιπλέον κόστος δανεισμού είναι ευτελές σε σχέση με το όφελος από την εύρεση μια νέας πηγής χρηματοδότησης, πέραν των δανείων των εταίρων μας και του ΔΝΤ. Έτσι η Ελλάδα απελευθερώνεται από τα όποια «δεσμά» των επίσημων δανειστών, γεγονός που ωφελεί και τις μελλοντικές ελληνικές κυβερνήσεις, αφού τους παρέχει μεγαλύτερη ευελιξία στην άσκηση οικονομικής πολιτικής. Μια δεύτερη κριτική αφορά στη χρονική στιγμή της έκδοσης νέων πενταετών. Η σημερινή ικανότητα μας να χρηματοδοτηθούμε από την ελεύθερη αγορά μειώνει την πιθανότητα να πετύχουμε καλύτερους όρους ελάφρυνσης του χρέους, αργότερα τον Σεπτέμβριο όταν πιθανολογείται να ξεκινήσει μια επαναδιαπραγμάτευση. Όμως, στις διαπραγματεύσεις κερδίζεις όταν έχεις εναλλακτικές λύσεις και δεν συμμετέχεις απλώς – για να χρησιμοποιήσω την προσφιλή έκφραση ορισμένων - με «σκυφτό κεφάλι». Η Ελλάδα σήμερα σέρνει τις αγορές πίσω της, δεν την σέρνουν αυτές.

* Ο κ. Γκίκας Χαρδούβελης είναι επικεφαλής οικονομολόγος της Eurobank

Πηγή: vlemma.wordpress

Ν.Ξυδάκη

Η έξοδος στις αγορές σχολιάζεται ποικιλοτρόπως από πολιτικούς και οικονομικούς αναλυτές, εντός και εκτός συνόρων. Κοινή διαπίστωση: η επιτυχής άντληση 3 δισ. ευρώ με επιτόκιο 4,95%, μέσω πενταετούς ομολόγου βελτιώνει το ψυχολογικό κλίμα, σημαίνει μια δειλή επιστροφή της χώρας στις χρηματαγορές, με δεδομένο πάντα ότι η πιστοληπτική διαβάθμιση της χώρας παραμένει στα «σκουπίδια», και το αντλούμενο ποσόν είναι μικρό. Η βελτίωση του ψυχολογικού κλίματος ίσως επίσης διευκολύνει μεγάλες ελληνικές επιχειρήσεις να αναζητήσουν κεφάλαια στο εξωτερικό, εφόσον οι ελληνικές τράπεζες αδυνατούν να τις δανειοδοτήσουν.

Οικονομικά το ομόλογο δεν αποφέρει άμεσα οφέλη. Επιβαρύνει το χρέος, ήδη υπέρογκο και μη βιώσιμο, με περίπου 75 εκατομμύρια τόκους ετησίως, κατά δε το έτος λήξεως, 2019, τα 3 δισ. θα προστεθούν σε τότε ώριμο πληρωτέο χρέος 8 δισ. Αρα το νέο βάρος δυσχεραίνει την ήδη τιτάνια προσπάθεια εξυπηρέτησης του χρέους. Πολύ περισσότερο που, καθώς φαίνεται, όλη η προσπάθεια αναδιάρθρωσης θα επικεντρωθεί στη μετακύλιση του χρέους. Λογικά, λοιπόν, η πρώτη έκδοση ομολόγου θα έπρεπε να επιχειρηθεί μετά την αναδιάρθωση, την οποία έχει υποσχεθεί η Ευρώπη μετά το καλοκαίρι.

Συνοπτικά: Το ομόλογο αγοράζει πολιτικό χρόνο. Ακριβό. Ισως αποδώσει κάτι, αν διατεθεί για επαναγορά παλαιού χρέους. Πιθανότερο είναι να διατεθεί για πληρωμή των ληγόντων ομολόγων Μαϊου, περ. 9,5 δισ., δεδομένου ότι το Eurogroup χώρισε την οφειλόμενη δόση των 8,3 δισ. σε τρεις υποδόσεις, ζητώντας την εκπλήρωση προαπαιτουμένων. Είναι γνωστό όμως ότι η πολιτική αντοχή της κυβερνήσεως και της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας είναι απολύτως οριακή· δεν μπορούν να ψηφιστούν άλλα μέτρα.

Ωστόσο, πρέπει να γνωρίζουμε ότι οι τόκοι της πενταετίας αφαιρούνται, αφενός, από την ήδη συρρικνωμένη κοινωνική πρόνοια, από τα αφαιμασσόμενα σχολεία, νοσοκομεία, επιδόματα αδυνάμων· αφετέρου, από το ήδη κάτισχνο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων, το οποίο φυσιολογικά θα έπρεπε να είναι η ατμομηχανή της οικονομίας.

Σχετικά:LLS:Το κέντρο ως παράξενος ελκυστής

Το "Μικρό Ψάρι" των πενήντα λέξεων 28 Mar 2014 3:59 AM (11 years ago)

Τελικά ο κινηματογράφος του Γ.Οικονομίδη έχει κάτι από την παραγωγική μανιέρα των μεγάλων σκηνοθετών. Η τελευταία ταινία ουσιαστικά ανακυκλώνει και μεταμορφώνει όλα τα στοιχεία των προηγούμενων ταινιών του. Το αποτέλεσμα είναι πολλαπλά αξιόλογο, γιατί ουσιαστικά βαθαίνει τον προβληματισμό του ενώ παρουσιάζει μια νέα ταινία.

Από τη λεκτική οικιακή βία του «Σπιρτόκουτου», στη βία του μικρού βιοτεχνικού χώρου της «Ψυχής» , στο ερωτικό τρίγωνο του ευτυχούς αφανισμού του «Μαχαιροβγάλτη» φτάνουμε στον υπόκοσμο και την αποσάρθρωση των ανθρώπων του "Ψαριού".

Εκεί που ο Οικονομίδης είναι μοναδικός είναι ότι κατέχει , σχεδόν φιλοσοφικά, το γλωσσικό και εξωγλωσσικό ιδίωμα των λούμπεν .Ο προφορικός λόγος έχει πενήντα λέξεις, συνεχείς βωμολοχίες, αμήχανες επαναλήψεις με κολλήματα στους φθόγγους ενώ τα βλέμματα είναι τρομώδη ψευδοαυστηρά και κενά. Δεν είναι τυχαίο πως το Σπιρτόκουτο έγινε τόσο εύκολα θεατρικό.

Στο «Ψάρι» οι άνθρωποι του Οικονομίδη έχουν διασταλμένες τις περιπλοκές όλων των προηγούμενων ηρώων του. Στον κόσμο αυτό δεν έχει νόημα καν η ηθική αποτίμηση. Ακόμα και οι εξάρσεις αλληλεγγύης, τιμής, ανταπόδοσης συνοδεύονται από ψυχρές δολοφονίες. Ουδείς αναμάρτητος.

Είδα χθες το βράδυ το Ψάρι και σήμερα νωρίς έμαθα για τη δολοφονία του δολοφόνου του φύλακα. Τα νέα από την Νιγρίτα ουσιαστικά ανήκουν στο σενάριο του Οικονομίδη. Αυτή είναι και η αξία της ταινίας.

Πέραν του κεντρικού ήρωα Στράτου στην ταινία δεσπόζει η μοναδική φιγούρα του Μάκη. Πρόκειται ίσως για τον πιο σκοτεινό ήρωα του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου. Μια φιγούρα βγαλμένη από b movie splatter προσαρμοσμένη και τελικά αυθεντική ύπαρξη στην Ελλάδα της κρίσης. Ελπίζω ο Π.Ζερβός να έχει κατανοήσει το επίτευγμα του.

Ο λιγομίλητος ,ψευδολεκτικός κόσμος του Οικονομίδη, μεγαλώνει δίπλα μας. Είναι αυτός που δεν καταγράφεται, δεν απαντά, δεν υπάρχει, στα δημογραφικά μοντέλα των δημοσκοπήσεων. Αν η κρίση συνεχιστεί η μετατροπή σε Μάκηδες και Βίκες θα γίνει ίσως μαζική. Και ίσως το «Ψάρι» είναι μια ακόμη προειδοποίηση.

Η κρίση της Ηθικής ή η Ηθική της κρίσης 21 Mar 2014 4:31 AM (11 years ago)

Η κρίση τροφοδότησε ένα κύμα αναστοχασμού. Στο κύμα αυτό εντάσσονται πολλές θεωρήσεις οι οποίες έχουν διαφορετικές εκκινήσεις και οπτικές. Αναγκαστικά κυριαρχεί η πολιτική και οικονομική ανάλυση. Μια ιδιαίτερη οπτική προσφέρει ο Φ.Δραγούμης στο βιβλίου "Η Ηθική πίσω από την κρίση ".Η ιδιαιτερότητα έγκειται στο ότι η παγκόσμια κρίση αναλύεται με βάση τη θεμελιακή θέση ότι η ηθική επικυριαρχεί της οικονομίας. Ο ΦΔ αποδομεί την υποτιθέμενη επιστημονική επάρκεια της οικονομικής θεωρίας , όπως αυτή αναπτύσσεται στην κυρίαρχη "νεοκλασική θεωρεία" και αποκαλύπτει τις ηθικές συντεταγμένες , οι οποίες την θεμελιώνουν. Με βάση αυτή την εκκίνηση ο ΦΔ εξετάζει τον καταλυτικό ρόλο που έπαιξε στην εδραίωση των σημερινών οικονομικών αυτονόητων η ηθική φιλοσοφία της Ayn Rand. Αφού ο ΦΔ τεκμηριώσει την επίδραση της Ayn Rand ,διευρύνει την κριτική του σε φυσιοκρατικές θεωρήσεις οι οποίες είτε ισχυρίζονται ότι υπάρχει ισομορφία φυσικού και κοινωνικού κόσμου είτε εκλαμβάνουν τη φύση ως ανεξάντλητο απόθεμα είτε αποδέχονται την έννοια μιας μονόδρομης επιτυχημένης εξέλιξης.

Το εγχείρημα του ΦΔ τελικά διαμορφώνει μια άλλη αφήγηση για την παγκόσμια κρίση με βασική αιχμή την απόρριψη της ιδέας πως ένα απρόσκοπτο lesser faire μπορεί να εξασφαλίσει την κοινωνική επιτυχία. Ο ΦΔ είναι με την πλευρά των επικριτών μιας υποτιθέμενης αρμονικής λειτουργίας των αγορών.

Με δεδομένη την καχεξία του φιλελεύθερου πόλου στην ελληνική δημοσιότητα , την σχετικά μικρή μεταφρασμένη φιλελεύθερη γραμματεία και την επικράτηση ενός εισαγώμενου copy paste "αντινεοφιλελευθερισμού" το βιβλίο του ΦΔ ισορροπεί μεταξύ μιας εργώδους τεκμηρίωσης και ενός κινδύνου να περιπέσει στην μανιέρα καταγγελίας του "απόλυτου κακού". Ωστόσο αυτή καθ' εαυτή η ανάδειξη του πρωτείου της ηθικής απομακρύνει τον κίνδυνο να έχουμε μια άλλη εκδοχή του "Δόγματος του Σοκ" το οποίο όμως είναι πηγή τεκμηρίων για το βιβλίο.

Η ανάλυση της έννοιας του ηθικού εγωισμού είναι κρίσιμη. Η εισηγήτρια Ayn Rand δεν προσφέρει μια κυνική αμοραλιστική υποστήριξη ενός δικαίου του ισχυρού αλλά αντιθέτως τεκμηριώνει την ηθική υπεροχή του προτάγματος για την υπεροχή του ατομικού συμφέροντος. Στο σχήμα της Rand η διαυγής αντιμαχία ατομικών συμφερόντων είναι το υπόστρωμα μιας ηθικής υγιούς συνύπαρξης ατόμων ενώ ο θεσμισμένος αλτρουισμός ευνοεί ένα παρασιτισμό, ένα εθισμό στην εξωτερική βοήθεια και τελικά υπονομεύει την κοινωνική εξέλιξη. Ο ΦΔ αναλύει το σχήμα αυτό και εξετάζει την μετάλλαξη του ως άρρητο υπόστρωμα στις κυρίαρχες οικονομικές πολιτικές οι οποίες οδήγησαν στην κρίση του 2008.Ο ΦΔ προσδιορίζει την σημερινή κρίση ως ευκαιρία ,προσπαθεί να αποδομήσει την έννοια του ηθικού εγωισμού και προκρίνει την κατανόηση ενός κόσμου όπου επικρατεί η συνεργατικότητα η αλληλεγγύη, η ηθική της λιτότητας , η εγκράτεια και ο σκεπτικισμός για την υποτιθέμενη μονόδρομη οικονομική διόγκωση.

Η τεκμηρίωση των συμπερασμάτων του συγγραφέα γίνεται ενδιαφέρουσα γιατί γίνεται περισκοπικά όπου τεκμήρια και επιχειρήματα αναπτύσσονται και επανεξετάζονται διαδοχικά ως κυκλικό σχήμα. Ταυτόχρονα η διαπραγμάτευση γίνεται μονίμως στο έδαφος μιας δυσπιστίας για την αυτάρκεια της οικονομικής επιστήμης όπου τελικά το ηθικό επίδικο επικρατεί.

Στο βιβλίο προσφέρονται ένα πλήθος τεκμηρίων προερχόμενα από την Ηθική Φιλοσοφία, την Οικονομία, την Βιολογία, την Οικολογία. Πρόκειται κυριολεκτικά για ένα μικρό θησαυρό πρωτότυπων τεκμηρίων που ευνοούν την περαιτέρω έρευνα.

Το βιβλίο όμως παρέχει μια πολύ ενδιαφέρουσα ανάλυση για την Ελληνική περίπτωση. Παρ' ότι ο ΦΔ δηλώνει αναρμόδιος εντοπίζει με χειρουργική ακρίβεια το Ελληνικό Πρόβλημα ως ζήτημα συσκότισης και προσχηματικής χρήσης των εννοιών που ο ίδιος αναπτύσσει. Γράφεται:

"Στην Ελλάδα συνεπώς ένα σύστημα αχαλίνωτου laissez faire ισχύει για όσους το κεφάλαιο και μπορούν να λαδώσουν την πολυδαίδαλη κρατική μηχανή και την ηγεσία της ή έστω το θράσος να καταπατούν δημόσια γη, ενώ για τους υπόλοιπους απλώς ισχύει το απανταχού ne pas faire".Με αυτόν τον τρόπο μια εξαιρετικά παραμορφωμένη λειτουργία του laissez faire καπιταλισμού ήδη ανθεί εδώ, αλλά εκφράζεται μόνο μέσα από το χειρότερο κομμάτι του :τα καρτέλ και τις κρατικοδίαιτες και διαπλεκόμενες επιχειρήσεις και έχει προξενήσει παράπλευρα τρομακτικά εμπόδια στη νόμιμη επιχειρηματικότητα, την καινοτομία και στην δημιουργικότητα. Παράλληλα τα συντεχνιακά προνόμια των διαφόρων επαγγελμάτων , από τους δικηγόρους και τους συμβολαιογράφους μέχρι τους φαρμακοποιούς έχουν αφαιρέσει τον ανταγωνισμό από το πεδίο της αγοράς, όπου θα είχε και οφέλη για τους πολίτες και τον έχουν μεταφέρει στο επίπεδο άσκησης πολιτικής επιρροής."

"Αυτός που επιβεβαιώνεται γι' άλλη μια φορά χάρη στο ελληνικό παράδειγμα είναι ο Αμάρυα Σεν :Εδώ η ηθική της "συνεργασίας" (εκτός και αν είναι συνεργασία της ένοχης σιωπής) είναι από ελάχιστη έως ανύπαρκτη. Τίποτα από το ιαπωνικό ήθος που περιγράφει , η αρετή που δημιούργησε πλούτο και έβαλε την Ιαπωνία στον ανεπτυγμένο κόσμο, δεν υπάρχει να βοηθήσει την κατάσταση προς το παρόν."

Αν ακολουθήσουμε την εννοιολόγηση του ΦΔ , στην περίπτωση μας έχουμε ένα καπιταλισμό "ανήθικου εγωισμού "ως μια διαστροφική επέκταση του προτάγματος της Rand και ένα "προσχηματικό αντινεοφιλευθερισμό" ο οποίος υποκρύπτει αξιώσεις συμμετοχής και όχι ακύρωσης του καρτέλ.

Το βιβλίο του ΦΔ συμβάλει πολύ στο δημόσιο αναστοχασμό. Θα ήθελα να σημειώσω ότι είδα μια κατάχρηση και τελικά δυσλειτουργία του όρου "νεοφιλελευθερισμός". Κατα την γνώμη μου ο όρος έχει παραφθαρεί και λειτουργεί δαιμονολογικά. Ταυτόχρονα υφέρπει μια αδικαιολόγητα δυσπιστία προς άλλους φιλελεύθερους φιλόσοφους .πχ στον Χάγιεκ η συνεργατικότητα , η κοινωνία πολιτών είναι θετική αξία απαραίτητη για τον καπιταλισμό laisser faire, το ηθικό πρόταγμα είναι απαραίτητο, αλλά όλα αυτά αναδύονται δεν κατασκευάζονται. Ενώ στον Nozick το ελάχιστο κράτος πρέπει να εγγυηθεί την εργατική αυτοδιαχείριση τον κιμπουτιτζμό κλπ ως δικαίωμα στην ύπαρξη της ουτοπίας των ουτοπιών.

Η "Ηθική" του ΦΔ αποτέλεσε παράλληλα μια θετική έκπληξη για τη συχνότητα των αναφορών στο R.Unger και το πολιτικό φιλοσοφικό του σχέδιο για την " κοινωνία τέχνημα". Δεδομένου ότι ο Unger αποτελεί δυστυχώς άγνωστη περίπτωση στην ελληνική δημοσιότητα ο ΦΔ προσφέρει μια παραγωγική επισήμανση.

Info:Φ.Δραγούμης. "Η Ηθική πίσω από την κρίση" Αγρα 2013

Πολυπλοκότητα.Την αντέχουμε; 9 Mar 2014 11:51 AM (11 years ago)

Να πω την πικρή αλήθεια, δεν έχω δει παρά ελάχιστες φορές τους "πρωταγωνιστές" ενώ στα ημέτερα φλυαρολόγια σε σύνολο χιλίων αναδημοσιεύσεων και αναρτήσεων δεν βρήκα ούτε ένα με πηγή ή ετικέτα το protagon.Ταυτόχρονα η ονομασία ενός κόμματος με όνομα από την φύση ,μου προκαλεί μια αυτόματη αποστροφή. Πολιτικά κόμματα με ονομασίες που παραπέμπουν σε αταβιστικούς συμβολισμούς συναπαντώνται σε πολιτικά ανώριμες δημοκρατίες. Στην περίπτωση μας η "άνοιξη" και "αυγή" συνόδευσαν δεξιόστροφα εγχειρήματα, η δε ιδέα να εισάγουμε "ελιές" από την Ιταλία ήταν τουλάχιστον επαρχιωτισμός εφ' όσον έχουμε θαυμάσιες δικές ντόπιες ποικιλίες.

Τώρα πως κατάφερε ο Θεοδωράκης με ένα τόσο αταβιστικό όνομα να συγκροτοτήσει ένα τόσο αναγνωρίσιμο ρεύμα , το οποίο αυτοκατανοείται μάλιστα ως δυτικόφρων εκσυγχρονισμός είναι ενδιαφέρον.

Εκείνο που σηματοδότησε αμέσως ο Θεοδωράκης είναι ένα πολιτικό και ηθικό στίγμα ενός χώρου που είχε διαλυθεί. Η προσωπικότητα που πρώτη συμβολοποίησε μια νέα ηθική και αισθητική ευπρέπεια του χώρου ήταν ο Μπουτάρης. Η ανάλυση του φαινομένου "Μπουτάρη" περιττεύει. Ο Θεοδωράκης ανασυγκροτεί αυτό που περιρρέει ως αίσθηση ο Μπουτάρης και το εγκιβωτίζει σε ένα κομματικό πλαίσιο. Ταυτόχρονα οι εκλογικές καταγραφές σε ΤΕΕ , ΔΣΑ αποκαλύπτουν ότι στην κοινωνία πολιτών υπάρχει μια ισχυρή παρουσία της ευρείας κεντροαριστεράς. Διακρίνεται δια γυμνού οφθαλμού η μολυσματική ασθένεια που μπορεί να εξολοθρεύσει αμέσως την οικολογία του Ποταμιού: η ηθική επιληψιμότητα των μελών του.

Είμαστε εδώ και καιρό σε "περιβάλλον" απλής αναλογικής χωρίς τον αντίστοιχο εκλογικό νόμο. Εκτός από τα πολλά κόμματα διαφαίνονται στο βάθος σημαντικές περιφερειακές εκλογικές διαφορές. Αν υπολογίσουμε ταυτόχρονα την σαφή αντοχή της κεντροαριστεράς σε συνδικαλιστικούς χώρους , τις νεοδημοκρατικές απειθαρχίες ,τότε το τοπίο γίνεται πιο δημιουργικό. Η απουσία μεγάλου ηγεμονικού ρεύματος με περιφερειακή και συνδικαλιστική κάλυψη υποχρεώνει τους πάντες σε συμβιβασμούς και δεύτερες σκέψεις.

Η συγκυρία έχει δυο ορατούς πρωταγωνιστές :Το Ποτάμι και το ΚΚΕ. Το Ποτάμι ανασυγκροτεί ένα χώρο, προβληματίζει τους πάντες και εκκινεί με πλεονέκτημα. Το ΚΚΕ σε όλες τις δημοσκοπήσεις, αλλά και στις γειτονιές έχει ανασυγκροτηθεί. Η δριμεία αντισυριζαική κριτική του δείχνει να έχει ακροατήριο στα παραδοσιακά αριστερόφωνα σύνολα ενώ ο μη κοινοβουλευτικός Κουτσούμπας "γράφει" τηλεοπτικά. Με ισχυρό Κκε, και την διαγωγή του Συριζα για το πως άκουσε τα μέλη του σε Κ.Μακεδονία και Πελοπόνησο, τελειώνει και επισήμως η υπόθεση εργασίας για κυβέρνηση όλης της Αριστεράς. Οι εκάστοτε ηγεσίες πάντα βρίσκουν τρόπους να κάνουν λίγες θεραπευτικές μαλάξεις στα μέλη τους, επομένως η εικασία του Συριζα ότι η βάση του Κκε θα επιδράσει, έχει ακυρωθεί με τον τρόπο που επέδρασε η δική του βάση.

Η συγκυρία έχει προβληματισμένους όλους τους υπόλοιπους αλλά κυρίως την ορθόδοξη Δημαρ κσι το Πασοκ. Η Δημαρ του Κουβέλη και δευτερευόντως το Πασοκ χάνουν σοβαρό εκλογικό μέρος τους που θα προτιμήσει την καινοτομία του Ποταμιού. Η Σαμαρική δεξιά φαίνεται να ανησυχεί περισσότερο για το Πασοκ παρά για την ίδια. Η μονταζέρια της δεν απευθύνεται σε όλη την κοινωνία αλλά στο συντηρητικό της κομμάτι, το οποίο φαίνεται να τρομάζει αρκετά με τα υποτιθέμενα καλάσνικοφ που κρύβει η Κουμουνδούρου. Η pseudodimar του Τσίπρα παρά τον τεράστιο δημοσκοπικό και εκλογικό όγκο της έχει μείνει από συμμάχους και εσωτερική στρατηγική. Η Συριζαική ανατροπή είναι σχεδιασμένη για σταθερά ευρωπαϊκά πλαίσια όπου η μία διακριτή Μέρκελ και οι αντιπρόσωποι υπάλληλοι της αποδέχονται το ευρωπαϊκό κεκτημένο και δρουν ορθολογικά. Περισσότερο και από την ίδια τη Μέρκελ ο Συριζα έχει άγχος ότι υπάρχει Μερκελικό plan b το οποίο διατηρεί την φεντεραλιστική Ευρώπη και συμβιβάζεται με την Ευρωπαϊκή Αριστερά σε ένα παίγνιο μηδενικού αθροίσματος. Στην συνέντευξη στο Βήμα ο αγχωμένος Τσίπρας προεξόφλησε τον Ευρωπαικό συμβιβασμό ως δεδομένο και ήδη αποδεκτό .Είναι ηλίου φαεινότερο ότι ο Συριζα εξορκίζει το plan c.Είναι αυτό όπου η Συριζαική νίκη είναι όντως ριζική ανατροπή στο Ευρωπαϊκό οικοδόμημα και πυροδοτεί αντί ένα ευρωπαϊκό ανασχεδιασμό την ενδόρρηξη του Ευρωπαικού Σοβιετισμού. Ποια Ελληνική κοινωνία , με ποιες δομές, με ποια παραγωγή μπορεί να αντέξει τέτοιο ρίσκο; Ο μοναδικός δηλωμένος εταίρος για το plan c είναι ο Κατσανέβας.

Ο πολιτικός κατακερματισμός συνοδεύεται με το ανθρωποβόρο πρωτογενές πλεόνασμα. Πέραν αυτού η οικονομία δεν έχει βρει momentum.Ο μνημονιακός σχεδιασμός για συνοδευτούν τα ενάρετα οικονομικά με εξωστρέφεια φαίνεται να δουλεύει παντού εκτός από την Ελλάδα. Εκτός από τον τουρισμό οι εξαγωγές δεν βελτιώθηκαν σημαντικά. Ελλοχεύει ο κίνδυνος να διαμορφωθεί παραλυτική ισορροπία στο χαμηλότερο επίπεδο προσδοκιών. Εδώ ακριβώς ευρίσκεται η νομιμοποίηση του ενός fast track «αντιμνημόνιου». Χωρίς την πολιτική έκφραση των θυμάτων της κρίσης ,δεν μπορεί να υπάρξει καμία μακροπρόθεσμη ανάπτυξη .Οι περιφερειακές και δημοτικές εκλογές δίνουν μια ευκαιρία ο χώρος του «αντιμνημονίου» να αναλάβει ευθύνες διαχείρισης σε ένα περιβάλλον περιορισμένων πόρων . Αυτή θα είναι η μοναδική πραγματική δοκιμασία η ουσιαστική «ωρίμανση»

Οι επερχόμενες εκλογές αναγκαστικά πρέπει να μετατρέψουν τον εκτεταμένο πολυκομματισμό σε δημιουργική απαρχή.

Απομείωση της ακροδεξιάς ενίσχυση των δυνάμεων με ύφος απλής αναλογικής μήνυμα στην κυβέρνηση για οικονομική αποτελεσματικότητα ,ανάθεση στον Συριζα θέσεων ευθύνης για να δοκιμαστεί στην διαχείριση με λίγους πόρους χωρίς την μαγεία της fast track άρσης της λιτότητας. Φαίνονται αντιφατικά αλλά οι δημοσκοπήσεις προοιωνίζονται τέτοιου τύπου πολυπλοκότητα. Την αντέχουμε;

Ποιά είναι η συχνότητα του σμήνους; 27 Feb 2014 4:49 AM (11 years ago)

Το 2006 ο Α.Αλαβάνος είχε μια καλή ιδέα. Σε ένα μάλλον αναχρονιστικό πολιτικό περιβάλλον διαμορφωμένο με τα δημογραφικά χαρακτηριστικά των Κακλαμάνη , Σκανδαλίδη προτείνει για υποψήφιο Δήμαρχο τον άγνωστο Α.Τσίπρα.Η κίνηση είναι ματ. Απέναντι στις δύσκαμπτες κομματικές υποψηφιότητες, αναδύεται το νεανικό ύφος ενός "πιτσιρικά" ο οποίος έχει μοναδική ικανότητα. Συσπειρώνει γύρω του, πολλαπλά σμήνη της πόλης τα οποία κινούνται ανάμεσα στα Εξάρχεια, τα Πανεπιστήμια, τις διαδηλώσεις, τον Κεραμικό, τις συναυλίες, τα Κουφονήσια. Το περίπτερο του Τσίπρα στην Πανεπιστημίου έχει μια νεανική φυσιογνωμία την οποία είχε να δει ο «χώρος» από την εποχή του Ρήγα και της Β .Πανελλαδικής. Επρόκειτο για δημογραφική και πολιτιστική τομή. Τα αποτελέσματα επιβεβαίωσαν την δύναμη των σμηνών.

Τέσσερα χρόνια μετά , οι πολιτικές προτεραιότητες αλλάζουν ο Τσίπρας προβιβάζεται και η ανθρωπογεωγραφία της Πορτάλιου, ξαναθύμισε Συν. Ωστόσο εμφανίζεται από το πουθενά μια συμπαθητική εναλλακτική φάτσα, κατ' ευθείαν από την πινακοθήκη των ορειβατών που σωρεύονται στο Λιτόχωρο για Όλυμπο και συσπειρώνει παρόμοια σμήνη. Ο Αμυράς με έμβλημα το ποδήλατο του και τον καθαρό αέρα της καθημερινής περιήγησης στις κρυφές άκρες της Ελλάδας επαναλαμβάνει το κατόρθωμα Τσίπρα.

Τα σμήνη δεν είναι τα ίδια αλλά είναι γνωστά, αναγνωρίσιμα. Τα έχουμε δει και σε άλλες χώρες. Είναι τα σχήματα του δυτικότροπου νεανικού φιλελευθερισμού που καταγράφηκε με τα ενδυματολογικά και ιντερνετικά χαρακτηριστικά του ως το «κοσμικό» μέρος της Ταχρίρ και του Ταξιμ. Το ταξινομικό σχήμα αριστερά - δεξιά δεν μπορεί να τα ταυτοποιήσει με ακρίβεια. Πρόκειται για ένα νεανικό πολιτιστικό ύφος της εποχής που διεκδικεί τόπο και χρόνο από όλους τους παραδοσιακούς θεσμούς.

Φαίνεται ότι ο Θεοδωράκης έχει την φαεινή ιδέα του «Ποταμιού». Έχει εντοπίσει πως τα σμήνη είναι διαθέσιμα. Απευθύνεται με τρόπο που τους είναι προσιτός. Από τη μια, η κεντροαριστερά και η δεξιά των 58άρηδων, από την άλλη η αμφιλεγόμενη επιλογή να μετενσαρκωθεί ετσιθελικά ο Τσίπρας σε Γαβριήλ , και νάσου το Ποτάμι. Σε λίγες ώρες φάνηκε να συνεννοείται με τους "δικούς" του.

Τώρα προφανώς θα υπάρξει η main stream πολιτικολογία για να αποκαλύψει την υποτιθέμενη «αλήθεια» του Ποταμιού. Ωστόσο και οι main stream γνωρίζουν ήδη από το 2012, λόγω ΧΑ, πως τα νευματικά δίκτυα, οι πολιτιστικές συνάφειες, έχουν τόση δύναμη όσο οι τηλεοράσεις και οι συζητήσεις τους .Οι διαφορετικές συχνότητες του Τσίπρα το 06, του Αμυρά το 10, της ΧΑ το 12 δεν είναι ανιχνεύσιμες από τα πεπαλαιωμένα ραντάρ της κοινότοπης πολιτικολογίας. Αυτό που έγινε είναι όλοι διαισθάνονται ότι το Ποτάμι συντονίστηκε με μια μοναδική συχνότητα. Αν ο Θεοδωράκης όντως την έχει βρει , τότε η κλασσική αμφισβήτηση η οποία υποτίθεται ότι θα τον «αποκαλύψει» τελικά θα τον δυναμώσει. Το Ποτάμι θα συντονίζει με νεύματα τα σμήνη γύρω του και η κλασσική πολιτικολογία απλώς θα παράγει ακουστικό «θόρυβο». Μεταξύ εξηντάρηδων και κατά παραγγελία μετενσαρκώσεων υπάρχουν πολλά ελεύθερα σμήνη.

Μέχρι τις ευρωεκλογές θα γίνουν πολλά.

Unbelievably fast 25 Feb 2014 8:47 PM (11 years ago)

H χθεσινή εξέλιξη της διαφωνίας 58 – Πασοκ αναμφίβολα αποτελεί μια θετική εξέλιξη.

Ουσιαστικά σηματοδοτεί την αλλαγή στόχευσης από τα «υψηλά» του κομματικού παιγνίου στα «χαμηλά» της αυτοδιοίκησης και του συνδικαλισμού. Το ακατανόητο της πρωτοβουλίας ήταν ότι διοχέτευε ένα υπαρκτό δυναμικό σε ένα αστήρικτο πολιτικό επίδικο, διακινδυνεύοντας τη δεδομένη ισχυρή υπόσταση στην ραχοκοκαλιά της κοινωνικής οργάνωσης. Το ευρύ ρεύμα ,το οποίο ήθελαν οι 58 να εκφράσουν ,αναμένεται να πρωταγωνιστήσει στις δημοτικές εκλογές, κερδίζει κρίσιμα συνδικάτα ( Εσηεα ,Δσα κλπ). Ωστόσο δεν υπάρχει κανενός είδους αυτοματισμός ο οποίος να επιβάλει να συγκροτηθεί ως κόμμα. Το ρεύμα συγκροτείται πάνω σε μερικές κοινές παραδοχές:

-Το μνημόνιο σηματοδοτεί μια περίοδο λιτότητας, αλλά δεν είναι παρά μια λανθασμένη διαχείριση χρεοκοπίας. Δεν είναι η χρεοκοπία.

-Για την χρεοκοπία έχουν ευθύνη οι κυβερνητικές ελίτ, αλλά υπήρξε μια εκτεταμένη ανοχή σε πρακτικές κατακερματισμού , κρατικής ιδιοτέλειας στα μεσαία στρώματα.

-Η έξοδος δεν μπορεί παρά να είναι μια δύσκολη διαδικασία , αναδιάταξης δομών, παροχών και πρακτικών μέσα στο Ευρωπαϊκό πλαίσιο

Με ένα παράδοξο τρόπο οι 58 απλοποίησαν τις παραδοχές του ρεύματος σε μια πλατφόρμα τοπολογικού ορισμού ενός «κέντρου» σε απόσταση από την Συριζαική ευκολία του αντιμνημόνιου. Απέναντι στην Συριζαική ευκολία όμως αντέταξε μια άλλη ευκολία. Τα αποτελέσματα είναι εύλογα και εξηγήσιμα

Το ρεύμα κερδίζει διαρκώς θέσεις στην κοινωνία, επιβάλει την ατζέντα στις δημοτικές εκλογές αναγκάζοντας τον Συριζα να σταματήσει την παρωδία του τριπλού δημοψηφίσματος, αλλά οι 58 αδρανοποιούνται. Δεν πρόκειται για αποτυχία μιας κοινωνικής δυναμικής αλλά για ένα άστοχο χειρισμό διαχείρισης της δυναμικής.

Η εξέλιξη είναι πολλαπλά ωφέλιμη

Θα διοχετεύσει ένα υπαρκτό δυναμικό στις πραγματικές μεταρρυθμιστικές δυνάμεις πέριξ του σχήματος Prv5

Θα εξοικειώσει την κοινωνία με σενάρια σύνθετης πλοκής με πολλούς πόλους ισχύος τόσο οριζόντια ( πολλά κόμματα) αλλά και κάθετα ( κυβέρνηση με αντιπολιτευόμενες περιφέρειες, μεγάλους δήμους κλπ)

Θα απομακρύνει τελειωτικά τον κίνδυνο του αναχρονιστικού οράματος για την αυτοδύναμη διακυβέρνηση Συριζα.

Ανεξάρτητα από τις θεατρικές μπαλαφάρες , ήδη 18 μήνες μετά τις εκλογές είναι φανερό πως στο υπέδαφος της κοινωνίας κοχλάζουν μάγματα αναστοχασμού, σύνεσης και λελογισμένης διεκδίκησης. Η διάχυτη λύπη και ο πόνος δεν τροφοδοτούν τις απελπισμένες εκφράσεις του 09-12. Τα διάφορα αντιμνημόνια fast track δεν μπορούν να σηματοδοτήσουν καμία διέξοδο γιατί είναι too fast, unbelievably fast. Όσοι προσπάθησαν να κατασκευάσουν ισοδύναμες fast track ελιές θα έπρεπε να ξέρουν ότι η ελιά θέλει χρόνο και υπομονή.

Όλα είναι τόσο γλυκά στο μαγικό κόσμο του Βήματος 23 Feb 2014 9:49 AM (11 years ago)

Στο σημερινό Βήμα δημοσιεύθηκε μια συνέντευξη του Α.Τσίπρα (πηγή). Η καταπληκτική καλειδοσκοπική προσαρμοστικότητα της Συριζαικής αφήγησης παρέδωσε ένα υψηλό δείγμα αφηγηματικής τεχνικής όπου ο αναγνώστης διαβάζει ακριβώς αυτά , τα οποία πρέπει να διαβάσει.

Ως γνωστόν ο αναγνώστης του Βήματος είναι τεχνοκράτης και με αίσθηση του εθνικού συμφέροντος. No problem .Οι επεξεργασμένες και αμοιβαίες συμφωνημένες απαντήσεις έχουν την κατάλληλη μορφή έτσι ώστε να μη διαταραχθεί και αφού απολαύσει την εφημερίδα του ήσυχος, νηφάλιος να συναινέσει στην επερχόμενη αλλαγή.

Πχ

Το πραγματικό ,τραυματικό επίδικο της Συριζαικής υπόσχεσης είναι τι γίνεται στην ρευστή ενδιάμεση φάση μετά την «ακύρωση» του μνημονίου.

Πόση χρονική διάρκεια θα έχει αυτή η φάση;
Ποια είναι τα τεχνικά και ποια τα πολιτικά σημεία τριβής ή σύγκρουσης;
Μήπως η Συριζαική ακύρωση τελικά «αυτοακυρωθεί» από την ένταξη της ως τεχνικό επίδικο εντός του υφιστάμενου νομικού διεθνούς πλαισίου;

Σε όλα αυτά τα ερωτήματα ο Α.Τσίπρας είναι καθησυχαστικός και πληροφορεί τον τεχνικά ενημερωμένο αναγνώστη ότι όντως έχει βρεθεί η κατάλληλη τεχνική win win πρόταση .Πρόκειται μια μόχλευση χωρίς πολιτικές τριβές η οποία μάλιστα προέρχεται από το ΔΝΤ και το μόνο που λείπει είναι κάποιος να την προτείνει!

Ακολουθεί το απόσπασμα:

-Μα δεν είναι απόλυτα σαφές ότι η περικοπή διακρατικού χρέους είναι κάτι εξαιρετικά δύσκολο; Πώς θα ψηφιστεί από τα Κοινοβούλια των εταίρων;

Το ελληνικό χρέος, που μετά το PSI έχει μετατραπεί σε διακρατικό, στην πραγματικότητα έχει χρηματοδοτηθεί από τις αγορές που δανείζουν τον Μόνιμο Μηχανισμό. Οι ευρωπαίοι φορολογούμενοι δεν έχουν επιβαρυνθεί. Μόνο εγγυήσεις έχουν δοθεί. Τα νέα ελληνικά ομόλογα τελούν υπό διαπραγμάτευση στις παγκόσμιες αγορές δημιουργώντας διαρκώς κέρδη για τους διαπραγματευτές. Η διαδικασία της περικοπής τους κατά 40-60%, όπως προτείνει το ΔΝΤ, μπορεί να οργανωθεί με ασφάλεια, ενδεχομένως με τροποποιήσεις στον Μόνιμο Μηχανισμό και με πρωτοβουλίες της ΕΚΤ που θα ενισχύσουν συνολικά τη διεθνή πίστη στην ευρωζώνη. Το όφελος θα είναι τεράστιο για την Ευρώπη.

-Η Γερμανία δεν τα γνωρίζει όλα αυτά;

Η Γερμανία τα γνωρίζει όλα αυτά και γι’ αυτό έχει ήδη στα συρτάρια του υπουργείου οικονομικών το σχέδιο του κουρέματος του ελληνικού χρέους, δηλαδή το plan B για τη διαπραγμάτευση με τη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό αποκάλυψε ο υφυπουργός του κου Σόιμπλε, Στέφεν Κάμπετερ, σε πρόσφατη ερώτηση βουλευτών του Die Linke. Ωστόσο δε πρόκειται να το υλοποιήσει αν δεν υπάρξει κάποιος να το διεκδικήσει

Όσον αφορά τις εθνικές ευαισθησίες του «αναγνώστη» έχουμε ενδιαφέρουσες επισημάνσεις.

Εδώ κατ’ ευθείαν με copy paste από το Alter και τα προγράμματα του Χαρδαβέλα έχουμε τον αυτονόητο ροζ κόσμο της γεωπολιτικής μας υπεροχής.

Σε μόνο έξι χρονάκια, το 2020 θα είμαστε ο ισχυρός εταίρος της Ευρώπης. Εκμεταλλεύσιμοι ενεργειακοί πόροι στο Ιόνιο το Αιγαίο την Κρήτη μας καθιστούν μοναδικούς. Σε γεωπολιτικό χρόνο nanoseconds έχουμε βρει τα κοιτάσματα, έχουν καμφθεί οι περιβαλλοντικές ανησυχίες, έχουν εκτιμηθεί οι πραγματικές αξίες , οι γεωπολιτικές σταθμίσεις και voila ! είμαστε τόσο ισχυροί που με αυτό το ισχυρό χαρτί θα διαπραγματευτούμε με σίγουρη τη νίκη

Ακολουθεί το απόσπασμα:

Σε μια ευρωπαϊκή διαπραγμάτευση πρέπει να διαθέτεις «ισχυρά χαρτιά». Ποια είναι τα δικά σας;

Η Ευρώπη γνωρίζει ότι η Ελλάδα είναι ο ισχυρός ενεργειακός εταίρος του 2020. Γνωρίζουν οι υπόλοιποι εταίροι ότι η χώρα μας δεσπόζει στην ζωτικής σημασίας για την Ευρώπη ενεργειακή ζώνη της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, που ξεκινά από το Ισραήλ, περνά από την Κύπρο και περιλαμβάνει το Αιγαίο, το Λιβυκό, το Ιόνιο.

Μα τι όμορφος , τι αρμονικός είναι αυτός ο κόσμος του Βήματος;
Σύντροφε Τσίπρα βάλε με μέσα σε παρακαλώ απάλλαξε με από συγκρούσεις , εθνικά διλλήματα ,αγωνιώδη ερωτήματα.
Πόσο πιο σύνθετος , δυσάρεστος, προβληματικός είναι ο κόσμος εκτός Βήματος

Ποιοί ξέρουν που είναι τα "Γερμανικά"; 20 Feb 2014 4:26 AM (11 years ago)

Για όσους έχουν την παραμικρή σχέση με τα ποδοσφαιροπολιτικά δίκτυα η ανακάλυψη του πλέγματος πετρελαϊκής απάτης δεν είναι έκπληξη. Όσοι γνωρίζουν τα τοπωνύμια «Γερμανικά», «Άσπρα Χώματα» κλπ τότε ξέρουν ότι ο πατέρας του φερόμενου ως αρχηγού του πλέγματος , κυκλοφορούσε φυγόποινος επί χρόνια με την ανοχή τοπικών πολιτικών και αστυνομικών αρχών. Η αποκάλυψη του δικτύου αυτού είναι αποτέλεσμα μιας σημαντικής αλλαγής στο εσωτερικό της εξουσίας. Το ίδιο ακριβώς δίκτυο, με την οικογενειακή συνέχεια λειτουργούσε ανενόχλητο επί δεκαετίες με την βοήθεια της τυπικής ελληνικής διαπλοκής. Τελικά η λεγόμενη «μνημονιακή» πολιτική δεν είναι μόνο βάναυση ταπείνωση εισοδημάτων, αλλά ταυτόχρονη επιταγή προς τις κλεπτοκρατικές ομάδες να προσχωρήσουν προς ένα πιο «ηθικό» καπιταλισμό δυτικού τύπου. Όποιος δεν συμμορφώνεται θα συλλαμβάνεται. Πολύ εύστοχα ο Σ.Σκουμπουρδής έχει περιγράψει την ιδιαίτερη αυτή συνθήκη εδώ, με το "Είναι το μνημόνιο ηλίθιε".

Η εγγενής ηθικολογία των εξ’ ευωνύμων διανοουμένων τους αποτρέπει να δουν πως η πολιτική προσαρμογής της τελευταίας περιόδου είναι ταυτόχρονα προσταγή λιτότητας, βίαιης ανισοκατανομής αλλά και «ορθολογικοποίησης» του ελληνικού καπιταλισμού. Τόσο η νομικά οριακή αντιμετώπιση της ΧΑ όσο και μια σειρά συλλήψεων δείχνουν πως η κατεύθυνση δεν χαρτογραφείται μέσω των αδρών αντιπλουτοκρατικών ερμηνευτικών σχημάτων που διακινεί μαζικά μια αριστερή δημοσιολογία. Το project Σαμαρά είναι πολύ πιο ευρύ από ότι φαίνεται και δεν αντιμετωπίζεται με τις λαικομετωπικές αντιλήψεις a la thirties που εισηγείται η Συριζαική αριστερά.

Οι δύο εναλλακτικές πολιτικές της συγκυρίας έχουν ως κοινό πρόταγμα ένα «καπιταλιστικό μοραλισμό εντός της ΕΕ» .Αυτό όμως εκφράζεται σε δύο εκδοχές : ή ως τρέχουσα αυταρχική δημοσιονομική προσαρμογή (Σαμαράς) ή ως υπόσχεση για δημοκρατική ήπια προσαρμογή (Τσίπρας). Επομένως η συγκυρία είναι πολύ πιο «υγιής» από ότι φαίνεται από πρώτης όψεως: Η Συριζαική πίεση επιταχύνει κάποιες «μοραλιστικές» τάσεις οι οποίες ενυπάρχουν στο λεγόμενο «μνημόνιο». Ο Συριζα δεν βραχυκυκλώνει τελικά την κυβέρνηση , αλλά και η κυβέρνηση έχει μάλλον ανάγκη τον «Σύριζα» της. Οι όποιες μεταρρυθμιστικές αρρυθμίες οφείλονται περισσότερο στις «προμημονιακές» αδράνειες παρά σε αντιπολιτευτικό ζήλο.

Μέσα στην συνθήκη αυτή οι επερχόμενες εκλογές έχουν αντίστροφη αρχιτεκτονική από ότι δημοσιοποιείται. Το πρωτείο είναι στις Δημοτικές και όχι στις Ευρωπαϊκές.

Οι εξωφρενικές ρητορείες για ένα δημοψήφισμα είναι θεατρικές. Εντός των ευρωπαϊκών θεσμών δεν υπάρχουν ρήξεις αλλά δύστροπες συναινέσεις. Η υποτιθέμενη Συριζαική διαπραγμάτευση θα εξουδετερωθεί στο πι και φι όχι με την αντίρρηση αλλά με την μερική συναίνεση και αναβολή: «Έχετε μάλλον δίκιο, αλλά ας το συζητήσουμε στο προσεχές Eurogroup, και ας πάρουμε την τεχνική γνωμάτευση της δείνα επιτροπής» etc etc etc. στο μεταξύ «business as usual please, αλλιώς θα τα βάλετε και με αυτούς που σας κατανοούν».H Συριζαική αντίρρηση θα εξαχνωθεί από την «τεχνική» αντιμετώπιση της και όχι την πολιτική της απόρριψη. Αυτή είναι άλλωστε και η σημασία της δήλωσης Σταθάκη όπου δεν «προβλέπονται ακραίες καταστάσεις» και της ολύμπιας αφασίας των Ευρωπαίων συμμάχων του Σαμαρά . Όταν ο veto holder προσέρχεται με αυτή την πρόβλεψη στην «σκληρή διαπραγμάτευση» και οι σύμμαχοι του υποτιθέμενου αντιπροσώπου των δανειστών, τον αδειάζουν διά της αφασίας, τότε οι αναλύσεις περισσεύουν.

Άρα το ευνοϊκότερο προσεχές περιβάλλον είναι, ο Συριζα να κερδίσει μερικούς δήμους και ίσως μια περιφέρεια με αυτοδιοικητικά περιφερειακά κριτήρια, και ίσως οριακά Ευρωεκλογές ώστε τελικά να μην τίθεται ζήτημα εκλογών .(1) Έτσι θα προβάρει τις διοικητικές του ικανότητες σε ένα ασφυκτικό περιβάλλον έλλειψης πόρων. Άλλωστε σε αυτή την συνθήκη «λιτότητας» κρίνονται οι ικανοί. Οι διοικητές με άφθονους πόρους είναι de facto και τελικά de jure πετυχημένοι. Μια υπόσχεση για πετυχημένη δημοτική ή περιφερειακή διοίκηση με περισσότερους πόρους είναι αφελής και σχεδόν προσβλητική για τους πολίτες. Οι μεγάλες διαχειριστικές επιτυχίες κρίνονται σε περιβάλλον έλλειψης πόρων.

Η αναδιοργάνωση ,με όποιο πρόσημο θα είναι μακρόχρονη, σε περιβάλλον ευρωπαϊκών ανακατατάξεων όπου τα Εσπα και οι δανειακές ρυθμίσεις είναι περιορισμένης εμβέλειας. Οι μόνοι πραγματικοί διαθέσιμοι πόροι είναι οι αγορές και οι τοποθετήσεις τους στο Ελληνικό Χρηματιστήριο. Ακόμη και η τεχνοφιλελεύθερη γλώσσα του Συριζα εκεί προσβλέπει: Βιομηχανικοί πρωταθλητές και δημόσιες επιχειρήσεις οι οποίες , ως ανταγωνιστικοί παίκτες, αντλούν ιδιωτικό κεφάλαιο και τα διαχέουν δευτερογενώς στην οικονομία.

Ο υπαρκτός μεταρρυθμιστικός χώρος "prv5" , η νουνεχής Δημάρ και οι πέριξ έχουν μια μοναδική ιστορική ευκαιρία. Να αποσυμπιέσουν την θεατρική ένταση και να αναδείξουν τα μοναδικά ιστορικά επιτεύγματα : Πετυχημένοι αυτοδιοικητικοί κατάφεραν να λειτουργήσουν υπηρεσίες που εξυπηρετούν τους πολίτες ακόμη και στις πιο ακραίες συνθήκες φτώχειας σε συνθήκες αυστηρής λιτότητας με επιτυχία. Αυτό το επίτευγμα έγινε με τη συνέργεια των δομών αλληλεγγύης τις οποίες η υπαρκτή κοινωνία πολιτών ανέπτυξε. Αυτή η μοναδική ιστορική παρακαταθήκη μπορεί να γειώσει τη συζήτηση και να αποκαλύψει τον «ψευδοκομμουνιστικό βερμαλισμό» (πηγή) (πηγή)ομάδων της Συριζαικής αριστεράς και τον αποπνικτικό αναχρονισμό του «Αγιορείτη» πρωθυπουργού.

(1) Το Συριζαικό επιχείρημα ότι μια αριστερή Ευρωπαική νίκη είναι λυδία λίθος πάσχει πολλαπλά. Κατ’ αρχάς η Ευρωπαϊκή αριστερά είναι διασπασμένη στο κύριο επίδικο του Ευρώ. Ταυτόχρονα ο φεντεραλιστικός αυταρχικός Μερκελισμός αναμένεται να είναι σημαντικό ανάχωμα απέναντι στον αναδυόμενο συντηρητικό διαλυτικό ευρωσκεπτικισμό. Τέλος η αδυνατότητα κάλυψης του χρέους του Ευρωπαϊκού Νότου και άρα η ανάγκη του διακανονισμού a la 1953 δεν είναι δεδομένη. Πρώτον υπάρχουν άπειροι τρόποι μόχλευσης του χρέους. Δεύτερον μια υποτιθέμενη δραστική λύση του θα αποδιοργανώσει το διεθνές σύστημα έτσι ώστε τελικά το πραγματικό Ευρώ αυτής της ενδιάμεση φάσης θα είναι ένα άλλο Ευρώ από αυτό που έχουμε σήμερα. Ποιος μπορεί να εγγυηθεί την Ελληνική κοινωνία με ένα αποσαρθρωμένο Ευρώ μιας ενδιάμεσης ρευστής φάσης;

Lixouri-Nicosia-Buddha Bar 8 Feb 2014 4:29 AM (11 years ago)

Στις 11 Ιουνίου 1958 ο Γιάνννης Πασαλίδης εκφωνεί μια ιστορική ομιλία στην Ελληνική Βουλή. Μόλις 9 χρόνια μετά τη λήξη του εμφυλίου η αριστερά γίνεται αξιωματική αντιπολίτευση σε γεωπολιτικές συνθήκες «ψυχρού πολέμου» , πολιτικών κρατουμένων κλπ. Ο Πασαλίδης εκφωνεί ένα ιστορικό λόγο όπου σε άψογα κοινοβουλευτικά ελληνικά, χωρίς να αποστεί από την βασική πολιτική της Εδα διατυπώνει ένα σχέδιο το οποίο ενσωματώνει την Ελληνική Αριστερά ως υπεύθυνη εθνική δύναμη. Η περίοδος είναι κρίσιμη για το Κυπριακό και οι διατυπώσεις του έχουν ένα σαφές εθνικό περιεχόμενο:

Διαβάζουμε από τα προσφάτως εκδομένα πρακτικά της βουλής φράσεις όπως « να τρομοκρατηθεί το Έθνος εις την Κύπρον και την Ελλάδα και να υποκύψει εις την συνθηκολόγησιν..», «ας είναι βέβαιοι εκείνοι που συνομωτούν κατά της Κυπριακής ελευθερίας , ότι το έθνος θα απαντήσει …..».Είναι σαφές ότι μέσω Κυπριακού η μετεμφυλιακή αριστερά επανέρχεται ως εθνική δύναμη στο πολιτικό παιχνίδι. Το Κυπριακό , με τον γνωστό αναπάντεχο ιστορικό συγχρονισμό, αναμετασχηματίζει την πλοκή των πολιτικών δυνάμεων στην Ελλάδα. Καταλυτικές αλλαγές στην Κύπρο ,επιβάλλουν στους πόλους του πολιτικού παιγνίου να στέκονται με τρόπους ιδιόρρυθμους αναπάντεχους εκτός τρέχουσας ρουτίνας.

Εδώ και καιρό υποστηρίζω (πηγή) (πηγή) ότι παρά τα επιφαινόμενα, οι συντεταγμένες της συγκυρίας δημιουργούν μια πολιτική σταθερότητα, η δε τάση είναι ένας «ιστορικός συμβιβασμός a la ελληνικά» δηλαδή νευματικός, υπόρρητος, με εξωτερική μορφή πόλωσης αλλά εσωτερική στρατηγική συναίνεση .Έχουμε μια ισόμορφη πλοκή με την περίοδο Α.Παπανδρέου και Κ.Καραμανλή.Αν η ιστομαντεία έχει αξία , τότε θα απολαύσουμε εκλογές σε ρυθμούς Buddha Bar αλλά σε καμία περίπτωση Heavy Metal.

Εκτός από τα θεμελιώδη της συγκυρίας , υποστηρίζω ότι στην τάση αυτή συνηγορούν και οι αστάθμητοι παράγοντες. Αναφέρομαι στους σεισμούς στην Κεφαλονιά και τις ρηγματώδεις εξελίξεις στο Κυπριακό.

Στην Κεφαλονιά έχουμε μια καταστροφή η οποία πυροδοτεί μια ευρύτερη συμφωνία η οποία πηγάζει από την φύση της οικονομίας του νησιού. Η κλασσική ρουτίνα της εκάστοτε αντιπολίτευσης είναι η διεκτραγώδηση κρατικής αμέλειας .Όμως σε ένα τουριστικό προορισμό , η αμέριμνη υπερβολή της μικροκομματικής ρουτίνας θα μπορούσε να λειτουργήσει καταστροφικά. Η οριακότητα της κατάστασης έκανε όλους πολύ προσεκτικούς. Ο Δήμαρχος ως αναμενόταν , λόγω νεοδημοκρατικής καταγωγής κράτησε ένα χαμηλό προφίλ και έδωσε ένα τόνο ότι «όλα τα εφικτά γίνονται». Ωστόσο η στάση της μοναδικής βουλετίνας της μονοεδρικής , η οποία ανήκει στον Συριζα είναι αξιοσημείωτη. Εδώ (πηγή)υπάρχει ένα ηχητικό απόσπασμα όπου , με ένα ήρεμο καθόλου πολωτικό τρόπο, επιβεβαιώνει χωρίς πλέγματα την βασική αίσθηση ότι «εφικτά γίνονται» και απομακρύνει οποιαδήποτε πιθανότητα ενός εκτραχηλισμένου ανταγωνισμού πάνω από τα χαλάσματα του Ληξουρίου. Δεν είναι η πρώτη φορά που φυσικά ή αναπάντεχα φυσικά φαινόμενα μοχλεύουν την πολιτική με απρόσμενα αποτελέσματα. Οι περιπτώσεις των Σρέντερ , Θαπατέρο είναι χαρακτηριστικές. Στην δική μας περίπτωση η Κεφαλονιά πυροδοτεί και ενισχύει την υπολανθάνουσα εθνική συναίνεση.

Ταυτόχρονα εισάγεται ξαφνικά στην πολιτική συζήτηση μια προσυμφωνημένη διαδικασία λύσης του Κυπριακού. Οι λεπτομέρειες δεν είναι γνωστές, αλλά είναι σαφές ότι κινείται σε μια θεμελιακή βάση προερχόμενη από μια αριστερή φιλολογία: Το νέο κράτος δεν αναφέρεται συνταγματικά σε δύο κοινότητες αλλά σε ένα Κυπριακό Λαό (πηγή) Η Συριζαική αριστερά θα κινηθεί στις ιστορικές συντεταγμένες της συσχέτισης Ελληνικής Αριστεράς –Κυπριακού. Το Κυπριακό θα είναι και πάλι το βασικό υπομόχλιο ενός μηχανισμού ο οποίος στο τέλος θα παράγει εθνική συναίνεση.

Στην τρέχουσα και τα δύο κεντρώα (πηγή) σχήματα του παιγνίου δείχνουν εμφατικά τις αδύνατες πλευρές τους: η ΝΔ παραβιάζει τον εκλογικό νόμο και ο Συριζα μιμείται το ΚΚΕ δεν υποστηρίζει δημάρχους ή περιφερειάρχες αλλά αντιμνημονιακούς πολιτικούς. Ωστόσο το γεωπολιτικό και κρατικό πλαίσιο είναι το απόλυτο όριο του παιχνιδιού τους. Καθώς λοιπόν τα φυσικά φαινόμενα και το Κυπριακό εισβάλουν στην συγκυρία, η λανθάνουσα εθνική συναίνεση θα εκβάλει στην επικαιρότητα με τον ελληνικό τρόπο: σπασμωδικά και υποκριτικά.

Info:Τετράδια Κοινοβουλευτικού λόγου ΙΙ.Ι.Πασαλίδης «Ομιλία κατά τη συζήτηση των προγραμματικών δηλώσεων» 1958

Τα ατελέσφορα μαθηματικά μιας υποτιθέμενης "ριζοσπαστικής" πολιτικής 5 Feb 2014 10:54 PM (11 years ago)

Δημοσιεύθηκε στον ιστότοπο Ισκρα ένα άρθρο του Δ.Μπελαντή (πηγή) το οποίο με αδρά μαθηματικά προσπαθεί να παρέμβει στις επιλογές του Συριζα για τις εκλογές.

Το σχήμα του ΔΜ είναι απόλυτα αθροιστικό. Ο συνολικός πληθυσμός εννοείται ως 100 % η ολιγαρχία ως 10 % οι εργαζόμενοι 60 % οι λοιποί μικροαστοί κλπ ως 30%.Ταυτόχρονα θεωρείται ότι τα κοινωνικά ποσοστά αυτά αντιπροσωπεύονται σε κομματικούς φορείς. Ο συλλογισμός του ΔΜ είναι ορθός: Επειδή οι εργαζόμενοι του 60 % δεν ψηφίζουν το κόμμα της αριστεράς ώστε να του δώσουν 60%, οι συμμαχίες πρέπει να γίνονται με τέτοιο τρόπο ώστε να διατηρείται αλώβητο το πολιτικό πρόταγμα της αριστεράς. Αλλιώς αν το αριστερό 40 % συμμαχήσει με το μικροαστικό 20 % τότε η νέα συμμαχία θα έχει 60% αλλά δεν είναι αριστερά. Ο ΔΜ εύλογα αντιμετωπίζει τις κοινωνικές κατηγορίες ( εργαζόμενοι, μικροαστοί, μεγαλοαστοί) ως ένα επίπεδο και τους κομματικούς φορείς σε ένα άλλο επίπεδο και ορθά υποστηρίζει πως οι συμμαχικές πλειοψηφίες πρέπει να γίνονται στο επίπεδο των κοινωνικών κατηγοριών αλλιώς η πολιτική συμμαχία των κομμάτων αλλοιώνει το πολιτικό πρόταγμα . Στο κείμενο προσκομίζονται ιστορικά τεκμήρια από την Χιλή την Ιταλία. Πάντοτε όμως επικρατεί το κλασσικό αθροιστικό σχήμα το οποίο είναι η γενική μαθηματική παραδοχή εντός αριστεράς: Υπάρχουν δυο «100 %» :αυτό των κοινωνικών κατηγοριών και τάξεων και αυτό των εκλογικών ποσοστών. Τα κλάσματα των 100% δεν είναι αντίστοιχα γιατί οι δυνάμεις της εργασίας (πχ του 60%) δεν ψηφίζουν «το κόμμα της εργασίας» για να του δώσουν 60% αλλά διασπείρονται σε άλλα κόμματα. Ο συλλογισμός φαίνεται άρτιος , ολοκληρωμένος και μεταξύ μας κοινός τόπος στις συζητήσεις.

Την προηγούμενη εβδομάδα επισκέφθηκε την Αθήνα ο A Μπαντιού. Ο ΑΒ είναι δημοφιλής στην Ελλάδα, όμως δυστυχώς έχει παραγνωρισθεί ότι η μεγάλη αναγνώριση του ήρθε από την Αμερική όταν μεταφράστηκε (με χορηγία του Γαλλικού Κράτους) το θεμελιακό έργο του «Είναι και Συμβάν». Το έργο αυτό όπως και η συνέχεια του «Η Λογική των Κόσμων» είναι κυρίως έργα μαθηματικής φιλοσοφίας και απαιτούν καλή γνώση μαθηματικών κατευθύνσεων όπως η Θεωρία Συνόλων και η Θεωρία Κατηγοριών. Ο Μπαντιού χωρίς τα μαθηματικά του είναι σαν τον Χαιντέγκερ χωρίς τα αρχαία ελληνικά.

Υποστηρίζω πως το μαθηματικό εξηγητικό σχήμα του ΔΜ είναι αυτό που ο Μπαντιού αποκαλεί «χονδροειδή Μαρξισμό» και το ίδιο παράγει λογικά αδιέξοδα. Ας δούμε τα βασικά μαθηματικά του Μπαντιού:

Αν έχουμε τρία αντικείμενα πχ το Α το Β και το Γ ,τότε η απλή εμπειρική παρατήρηση είναι ότι το άθροισμα τους είναι τρία. Αν όμως τα θεωρήσουμε ως σύνολο (Α,Β,Γ) τότε ο αριθμός των υποσυνόλων είναι 8 δηλαδή 2³ (2Χ2Χ2).

Η βασική θέση του ΑΒ είναι ότι στην πολιτική δεν ισχύουν τα μαθηματικά της απλής άθροισης, αλλά τα μαθηματικά των συνόλων. Σε ένα πληθυσμό 10 εκ υπάρχουν 2^10000000 υποσύνολα τα οποία αφορούν την πολιτική. Χωρίς να εμπλακούμε σε βάθος η θέση του ΑΒ είναι ότι υπάρχει η παρουσία ( τα 10 εκ) και η αναπαράσταση ( 2^10000000 ) οι οποίες είναι διαφορετικές διαδικασίες οι οποίες δεν έχουν αντιστοιχία. Σύμφωνα με τον ΑΒ το κράτος μέσω του προνομίου της αναπαράστασης εσαεί απομονώνει τον πολίτη.

Τα στοιχεία ( στην περίπτωση μας τα 10 εκ πολιτών) ανήκουν στο σύνολο , ενώ τα 2^10000000 υποσύνολα εμπεριέχονται σε αυτά. Οι σχέσεις ανήκειν και συμπεριλαμβάνεσθαι είναι οντολογικά δυο διαφορετικά διαδικασίες.

Αν το κράτος κατανοηθεί ως σύνολο το οποίο περιέχει τους πολίτες ως στοιχεία ( σχέση ανήκειν) ή ως μοναδιαία υποσύνολα singleton (σχέση συμπεριλαμβάνεσθαι) τότε η διαδικασία ψηφοφορίας είναι ένας χειρισμός ο οποίος ακριβώς εμποδίζει να αναδυθεί η δεδομένη ιδιότητα των συνόλων να δημιουργούνται περισσότερα υποσύνολα από τα στοιχεία. Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία μέσω καθολικής γενικής ψηφοφορίας είναι η συστηματική «καθήλωση» , ο «εξαναγκασμός» των υποσυνόλων στην κατάσταση μοναδιαίου συνόλου (Singleton).

Το κράτος ,λοιπόν, δεν επιμετρά τους ψηφοφόρους ως στοιχεία (παρουσίες) αλλά ως υποσύνολα με ένα στοιχείο (αναπαραστάσεις). Δηλαδή ο ψηφοφόρος Κώστας δεν είναι ο Κώστας αλλά το υποσύνολο Κώστας με μοναδικό στοιχείο τον Κώστα.

Το σύγχρονο αντιπροσωπευτικό κράτος, λοιπόν, δεν θεμελιώνεται σε μια λογική κοινωνικού δεσμού την οποία εκφράζει αλλά σε μια λογική απαγόρευσης άλλων υποσυνόλων την οποία απαγορεύει.

Η κρατική ψηφοφορία ουσιαστικά δεν αντιπροσωπεύει αλλά ουσιαστικά περιορίζει τους πιθανούς δεσμούς των ψηφοφόρων μεταξύ τους γιατί ο αριθμός των υποσυνόλων είναι μεγαλύτερος από τον αριθμό των στοιχείων.

Ας παρακολουθήσουμε τον ίδιο ΑΒ:

Το άτομο αντιμετωπίζεται ως υποσύνολο ως singleton , δηλαδή σύνολο με ένα μόνο στοιχείο. πχ Το κράτος δεν αντιμετωπίζει τον Antoine Domblase εννοούμενο ως όνομα ενός συνόλου αλλά τον [Antoine Domblase] μια αδιαφοροποίητη μορφή μιας μονάδας, η οποία συγκροτείται από την από την μετατροπή σε ένα του ονόματος.

Ο ψηφοφόρος , δεν είναι το υποκείμενο John Doe, είναι μάλλον μόνο ένα μέρος από ότι το Κράτος, ως χωριστή δομή, αναπαριστά δηλαδή επιμετρά και διαχειρίζεται ως «ένα» . Αυτό το μέρος είναι ένα σύνολο του οποίου το μοναδικό στοιχείο είναι ο John Doe, δεν είναι ένα πολλαπλό του οποίου το αδιαμεσολάβητο ένα είναι ο “John Doe». Το άτομο υπόκειται , υπομονετικά ή ανυπόμονα, στον θεμελιακό εξαναγκασμό , σε αυτό το άτομο του περιορισμού που περιλαμβάνει και τον θάνατο. Αυτός ο εξαναγκασμός δεν αφορά κάποιον ο οποίος ανήκει στην κοινωνία αλλά σε κάποιον ο οποίος συμπεριλαμβάνεται στην κοινωνία. Το Κράτος είναι αδιάφορο στο «ανήκειν» αλλά συστηματικά ανησυχεί με το «συμπεριλαμβάνεσθαι». Το Κράτος επιμετρά και λαμβάνει υπ’ όψιν κάθε συνεπές υποσύνολο , για το καλό και κακό, γιατί είναι το ζήτημα της αντιπροσώπευσης. Από την άλλη , παρά τις διαμαρτυρίες και δηλώσεις , είναι εμφανές ότι όσο αφορά τις ζωές των ανθρώπων , εννοουμένων ως σύνολα, το Κράτος δεν ασχολείται με αυτά τα σύνολα. Αυτό είναι ο απόλυτο και αναπόφευκτο βάθος του χωρισμού του Κράτους. Being & Event σ.107-108

Το πρόβλημα με τον ΔΜ είναι ότι στο όνομα μιας υποτιθέμενης ριζοσπαστικής κριτικής , διατυπώνει ένα συλλογισμό όπου επιλεκτικά υπερτονίζει την αναντιστοιχία μεταξύ τάξεων και κομμάτων. Ενώ αν περατώσει την ριζική κριτική του στις λογικές συνέπειες της , δεν υπάρχει «λύση» με τα μαθηματικά των εκλογών. Οι ίδιες οι εκλογές ως διαδικασία, απομονώνουν αενάως τα κοινωνικά υποκείμενα για τα οποία ενδιαφέρεται. Με μια έννοια πρόκειται την διατύπωση ενός ημιτελούς ασαφούς λόγου ο οποίος εκκινεί με άρρητες προκείμενες μιας ριζοσπαστικής αλλαγής, την οποία αναποτελεσματικά προσπαθεί να «στριμώξει» στα συμβατικά μαθηματικά των εκλογών. Τουλάχιστον ο Μπαντιού είναι λιγότερο ασυνεπής : έχει διατυπώσει δημόσια την δυσπιστία του για τις εκλογές ανεξάρτητα αν θαυμάζει τον Ντε Γκωλ (πηγή) και αποδέχεται τις χορηγίες του Γαλλικού Κράτους.

'Η με τη μαγική σκέψη ή με το συντριπτικό κάταγμα 3 Feb 2014 3:49 AM (11 years ago)

Δημοσιεύθηκε στην Ελευθεροτυπία ένα ενδιαφέρον άρθρο του Σ.Κουβελάκη με τον τίτλο «Η Μαγική Σκέψη»Πηγή:Iskra . Το άρθρο είναι ενδιαφέρον γιατί αποκωδικοποιεί την συγκυρία μέσα από ένα σχήμα πολιτικής θεολογίας , η οποία γίνεται σιγά σιγά πολύ δημοφιλής ως ερμηνευτική μέθοδος εντός αριστεράς.

Η ένσταση μου είναι ότι ο Σ.Κ. χρησιμοποιεί ατελώς και επιλεκτικά το ερμηνευτικό του σχήμα έτσι ώστε τελικά η πολιτική του κατακλείδα είναι αιωρούμενη ,μη συνεπής εντός του δικού του σχήματος.

Για την αναίρεση του επιχειρήματος του Σ.Κ. πρέπει να θεωρήσουμε ως δεδομένη και σαφή τη διαφορά μεταξύ της κυρίαρχης επίσημης γραμμής εντός Σύριζα και μειοψηφίας για το θέμα της Ευρωπαϊκής δυναμικής. Η θεμελιώδης αυτή διαφορά έγκειται στην θεμελιακή διαφορετική εκτίμηση για τις Ευρωζωνικές προοπτικές. Η κυρίαρχη άποψη θεωρεί ότι υπάρχουν κατ’ αρχάς περιθώρια αναστροφής της Ευρωζώνης (πολεμική κατά του «Μερκελισμού») ενώ η αντίθετη θεωρεί ότι η Ευρωζώνη έχει δυναμική αποσύνθεσης αν εντός της Ευρωζώνης προωθηθούν εναλλακτικές λύσεις .Είναι σαφές ότι υπάρχουν ριζικά διαφορετικές εκτιμήσεις. Ο ΣΚ παίρνει το ένα μέρος , εντός της διαφοράς, εξηγεί ότι οι προτεινόμενες εναλλακτικές πολιτικές ενάρετης αριστερής διαχείρισης εντός του Ευρώ διολισθαίνουν προς ένα οιονεί Μερκελισμό, επομένως πρόκειται για μια μορφή «μαγικής» , «μη ορθολογικής σκέψης». Η ακριβής διατύπωση στο κείμενο είναι: «κάτι τέτοιο συμβαίνει στην πολιτική σκηνή όταν υπαρκτές αντιθέσεις και δυσκολίες θεωρούνται ότι λύνονται με ρητορικό συγκερασμό αντιφατικών προταγμάτων, επίκληση καλών προθέσεων και ακροβασίες, δηλαδή με την προσφυγή σε ένα είδος «μαγικής σκέψης»)

Ο ΣΚ προκρίνει άκριτα την υπεροχή μιας «ορθολογικής σκέψης» υπονοώντας τους ορθούς και λογικούς συλλογισμούς. Καταλογίζει στην κυρίαρχη άποψη «ρητορικό συγκερασμό αντιφατικών προταγμάτων».

Στην συγκεκριμένη περίπτωση ο ΣΚ αστοχεί πολλαπλά.

Η έννοια της μαγικής σκέψης όταν πρόκειται για πολιτική δεν είναι a priori αρνητική. Οι πολιτικές αλλαγές, οι αστάθμητες πολυπαραγοντικές ρήξεις δεν μπορούν να ταξινομηθούν εντός ενός αυστηρού τυπικού μηχανικού ορθολογισμού. Στην πολιτική η απόφαση προϋπάρχει και συνδιαμορφώνει την ανάλυση. Ακόμη και αν συνεχίσουμε στο ερμηνευτικό σχήμα του ΣΚ , τότε στο κείμενο του λείπει η έννοια της μαγικής πράξης . Μαγική σκέψη η οποία δεν συνοδεύεται από την μαγική τελετουργία είναι ένας λογισμός που εγκλωβίζει το υποκείμενο σε μια εσωτερική διαδικασία αέναης ανακύκλωσης με τα πνεύματα η οποία οδηγεί στον εκφυλισμό. Η μαγική σκέψη συνοδεύεται από μια μαγική πράξη ,μια τελετουργία, η οποία συνδιαλέγεται με πνεύματα είτε για να τα καλέσει ή να τα απομακρύνει και τελικά δημιουργεί απτά ρεαλιστικά γεγονότα. Αντιθέτως πρόκειται για ανατολικό εσωτερισμό απόσυρσης. Αντίθετα μια μαγική σκέψη που τροφοδοτεί μια μαγική τελετουργία ,όταν είναι συνεπής και συνεκτική μπορεί να παράγει επιθυμητά αποτελέσματα. Είναι τόσο οξύμωρο ότι ο ΣΚ , γνωστός συνομιλητής του Badiou παραβλέπει πως ο ΑΒ διαχειρίζεται μαθηματικά την έννοια του συμβάντος για να ορίσει το δυσδιάκριτο και μη αποφάνσιμο . Καταφεύγει όμως στην πιο «σκοτεινή» ακόμη και από μαθηματική άποψη έννοια του forcing.Ακόμη ο ΣΚ προσπερνά την Ντερινταική ανακάλυψη πως η εννοιολογική σύγχυση στον Μαρξ ανάμεσα φαντάσματα (Gespenst) και φάσματα (Geist) αποτελεί τον πυρήνα της τραγικής αριστερής κατάρρευσης του 20 αιώνα. Ο Ντεριντά έδειξε πως αριστερά χωρίς φαντάσματα και πνεύματα δεν υπάρχει. Μια μορφή μαγείας ή ταχυδακτυλουργίας ενυπάρχει στην πολιτική.

Όμως ,έστω και αν δεχτούμε ως μομφή την «μαγική σκέψη», μάλιστα με την έμφαση στον «ρητορικό συγκερασμό των αντιφατικών προταγμάτων» τότε ο ΣΚ έχει καταφέρει ένα συντριπτικό κάταγμα στον σκελετό του Συριζαικού προτάγματος για την συγκυρία. Γιατί τι άλλο είναι ο συμφυρμός τόσο διαφορετικών απόψεων για το Ευρώ, οι οποίες αενάως παρατίθενται και συντίθενται με τρομερές λεκτικές ακροβασίες. Μα είναι η τρισκατάρατη «μαγική σκέψη» την οποία ο ίδιος αποδίδει στους εσωκομματικούς του αντιπάλους , την οποία όμως επιμελώς δεν αναγνωρίζει στο σύνολο του Συριζαικού σχεδίου. Ο ΣΚ συμμετέχει ολόψυχα στην ανορθολογική «μαγεία» του Συριζα, αλλά αναπάντεχα μπορεί να διακρίνει μόνο τον ανορθολογισμό των αντίθετων απόψεων.

Ανεξάρτητα από την τυπική κριτική στο κείμενο του ΣΚ ,αυτό όντως αναδεικνύει την φύση της Συριζαικής πρότασης για την συγκυρία : πρόκειται για πολυφωνία διαφορετικών γλωσσών που συνδέονται , παρατακτικά ως ισότιμα μέλη και τελικά απευθύνονται στην κοινωνία με ένα μόνο συνδετικό κρίκο: την επιθυμία διακυβέρνησης. Πρόκειται στην ουσία για μια θεμιτή «μαγεία» την οποία μέλη και στελέχη του Συριζα θέλουν να διαβάσουν ως «ορθολογική». Εις μάτην. Η «μαγική σκέψη» δεν ξορκίζεται από τα μέσα παρά μόνο μέσω ενός εξορκισμού.Η «μαγική σκέψη» αναιρείται μόνο όταν ολοκληρωθεί η τελετή της. Ο ΣΚ είτε θα αποδεχτεί την δική του μαγεία αναμένοντας τα αποτελέσματα είτε ακουσία μας αποκαλύπτει τις κυνικές ρητορικές ακροβασίες τον ψυχρό υπολογισμένο ρητορικό συγκερασμό των πιο αντιθετικών ,αντίπαλων, προτάσεων του χώρου τον οποίο υποστηρίζει(;)

(1)Σύμφωνα με τα Χαντίθ, την καταγεγραμμένη παράδοση που οι μουσουλμάνοι σουνίτες θεωρούν συμπλήρωμα του Κορανιού, ο προφήτης Μωάμεθ έχει αποφανθεί ότι «όσο πλησιάζει κανείς την εξουσία τόσο απομακρύνεται από τον Θεό». Το πρόβλημα ίσως αρχίζει και προκύπτει όταν εκτός από τον Θεό απομακρύνεται και από την ορθολογική σκέψη, ενίοτε και από την κοινή λογική. Και κάτι τέτοιο συμβαίνει στην πολιτική σκηνή όταν υπαρκτές αντιθέσεις και δυσκολίες θεωρούνται ότι λύνονται με ρητορικό συγκερασμό αντιφατικών προταγμάτων, επίκληση καλών προθέσεων και ακροβασίες, δηλαδή με την προσφυγή σε ένα είδος «μαγικής σκέψης».

Τι νόημα μπορεί να έχει για παράδειγμα όταν εκπρόσωποι πολιτικού κόμματος που επαγγέλλεται την έξοδο από τα μνημόνια και τον τερματισμό της λιτότητας ομνύουν στο όνομα της «δημοσιονομικής σταθεροποίησης» και των πλεονασματικών προϋπολογισμών που αποτελούν ως γνωστόν τον κεντρικό στόχο των μνημονίων; Πως γίνεται να μια οικονομία που βρίσκεται σε τροχιά καταστροφικής ύφεσης να ανακάμψει με δημόσια δαπάνη καθηλωμένη στα σημερινά επίπεδα; Πως θα αντιμετωπισθεί η ανθρωπιστική κρίση χωρίς αντίστοιχη παροχή δημόσιων πόρων για την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών που έχουν καταβαραθρωθεί από τις μνημονιακές πολιτικές;

Ακούγεται ότι όλα αυτά θα γίνουν χάρη σε μια δικαιότερη κατανομή των φορολογικών βαρών και σε προσφυγή σε έξωθεν, δηλαδή ευρωπαϊκή, χρηματοδότηση. Το μεν πρώτο είναι ασφαλώς απόλυτα αναγκαίο και μάλιστα επείγον. Δικαιότερη κατανομή σημαίνει βεβαίως φορολόγηση του πλούτου, που ελάχιστα συμβάλλει σήμερα στα δημόσια έσοδα, αλλά ταυτόχρονα και ανακοπή της φοροεπιδρομής που έχουν υποστεί τα τελευταία χρόνια τα χαμηλά και τμήμα των μεσαίων στρωμάτων. Θα προκύψει μια νέα ισορροπία, που θα είναι θετική, που απαιτεί όμως χρόνο (οι φιλόδοξες και δίκαιες φορολογικές μεταρρυθμίσεις δεν γίνονται σε μια νύχτα και κυρίως δεν αποδίδουν άμεσα) και που σε κάθε περίπτωση δεν αποτελεί το μαγικό ραβδί που θα λύσει το τεράστιο πρόβλημα χρηματοδότησης της ανάπτυξης της κατεστραμμένης ελληνικής οικονομίας.

Εξ’ου και η αναφορά στην έξωθεν «μη δανειακή» όπως παρουσιάζεται χρηματοδότηση, ένα είδος νέου σχεδίου Μάρσαλ. Ας σημειωθεί κατ’αρχήν ότι η διεκδίκηση από αριστερές δυνάμεις «σχεδίου Μάρσαλ», που ως γνωστόν εκπονήθηκε στην αρχή του Ψυχρού πολέμου για να ανασχέσει τον κομμουνισμό και να προσδέσει την δυτική Ευρώπη στον Ατλαντισμό, αποτελεί τουλάχιστον σχήμα οξύμωρο, ειδικά σε μια χώρα όπου αυτό το σχέδιο συνόδευσαν τα ναπάλμ του Γράμμου. Πέρα όμως από το συμβολισμό, γιατί να δοθεί περίπου χαριστική χρηματοδότηση σε μια κυβέρνηση που θα αρνηθεί να εφαρμόσει τις πολιτικές λιτότητας, εσωτερικής υποτίμησης και άγριων περικοπών που αποτελούν την πεμπτουσία των πολιτικών που ακολουθούνται σήμερα σε ευρωπαϊκό επίπεδο, και που κατοχυρώνουν επιπλέον τα νέα δρακόντεια ευρωπαϊκά σύμφωνα; Στη βάση ποιάς στοιχειώδους λογικής μπορεί κανείς να υποθέσει ότι όχι μόνο δεν θα ασκηθούν κάθε είδους πιέσεις και εκβιασμοί αλλά αντιθέτως θα προσφερθεί βοήθεια σε μια Ελλάδα που, ακολουθώντας έναν δυνάμει μεταδοτικό εναλλακτικό δρόμο, μόνο ως απειλή μπορεί να εκληφθεί από αυτούς που κυριαρχούν σήμερα στην ΕΕ;

Πολλώ δε μάλλον που βασική προϋπόθεση μιας τέτοιας πορείας είναι η διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του δημόσιου χρέους, κάτι που αναπόφευκτα θα πλήξει αυτούς που κατέχουν σήμερα τα ελληνικά ομόλογα, δηλαδή τις ευρωπαϊκές κεντρικές τράπεζες και το ταμείο σταθερότητας. Τι περιθώρια «αναδιαπραγμάτευσης» των δανειακών συμβάσεων υπάρχουν όμως όταν τα ποσά που διακυβεύονται, άρα οι ζημίες που ενδέχεται να υποστούν οι δανειστές, είναι τεράστια; Και τι περιθώρια διαπραγμάτευσης έχει ο οφειλέτης όταν πρέπει απαρέγκλιτα να εξοφλούνται τα τοκοχρεολύσια των δανείων που έχουν ήδη συναφθεί; Υπάρχουν άλλες επιλογές γι αυτόν από μονομερείς ενέργειες δηλαδή στάση πληρωμών – όπως δείχνει εξ’άλλου και μια πλούσια διεθνή εμπειρία (αλλά και αυτήν της προπολεμικής Ελλάδας);

Το ότι δεν έχει δοθεί πειστική απάντηση σε αυτά τα γνωστά ερωτήματα από τους υποστηρικτές της «συμφωνημένης λύσης» επιβεβαιώνεται από το γεγονός ότι σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις η συντριπτική πλειοψηφία όσων δηλώνουν την προτίμησή τους για την αξιωματική αντιπολίτευση δεν πιστεύει ότι μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα καταργήσει τα Μνημόνια. Η αντίφαση αυτή οξύνεται ακόμη περισσότερο όταν ορισμένοι εκπρόσωποί της εμφανίζονται ξαφνικά ως μελλοντικοί εγγυητές του «αξιόχρεου του ελληνικού κράτους».

Η συνέχιση της προσφυγής στη «μαγική σκέψη» μόνο σύγχυση και δυσπιστία απέναντι στην ίδια την πολιτική μπορεί να προκαλέσει. Και τούτο γιατί, όπως κάθε «μαγική σκέψη», λειτουργεί σαν ξόρκι, τρόπος φαντασιακής απομάκρυνσης αυτού που γίνεται πλέον όλο και πιο αντιληπτό από την τραυματισμένη κοινωνία: ότι ακόμη και οι μίνιμουμ προϋποθέσεις μιας λύσης προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων δεν μπορούν να υλοποιηθούν χωρίς σκληρές συγκρούσεις και ότι όποιος τις επιχειρήσει πρέπει να είναι διατεθειμένος να χρησιμοποιήσει μέσα όπως η στάση πληρωμών, η εθνικοποίηση των τραπεζών και βεβαίως η δυνατότητα άσκησης ανεξάρτητης νομισματικής και δημοσιονομικής πολιτικής. Πίτα ολόκληρη και χορτάτοι σκύλοι υπάρχουν μόνο στα παιδικά παραμύθια.

*Δημοσιεύθηκε στην «Ελευθεροτυπία» την Πέμπτη 30 Ιανουαρίου 2014.

Τι είναι η μαγική σκέψη (Πηγή)

Φιλελεύθερος Σοσιαλισμός-Κόμμα Αριστερών Φιλελεύθερων 21 Jan 2014 3:02 AM (11 years ago)

Πριν από μερικούς μήνες κυκλοφόρησε στην Ελλάδα το βιβλίο του Κάρλο Ροσέλι (1899-1937) «Φιλελεύθερος Σοσιαλισμός». Το βιβλίο, δημοσιεύεται το 1945 σχεδόν είκοσι χρόνια μετά τη δολοφονία του Ροσέλι από την ακροδεξιά ομάδα «La Galoule» αλλά έχει μια ερεθιστική επικαιρότητα. Ο Ροσέλι συμμετέχει στα ιδεολογικά ρεύματα της Ευρωπαϊκής αριστεράς, του σοσιαλισμού αλλά ταυτόχρονα με ένα οξυδερκή σχεδόν προφητικό τρόπο βλέπει τα αδιέξοδα της κεντρικά σχεδιασμένης οικονομίας και πολύ πριν τον «τρίτο δρόμο» επεξεργάζεται μια φιλελεύθερη προοπτική προς τον σοσιαλισμό. Στην επεξεργασία του Ροσέλι ο φιλελευθερισμός είναι μέθοδος ενώ ο σοσιαλισμός είναι πρόταγμα. Μπορούμε να εικάσουμε πως ένα έργο σαν του Ροσέλι θα ήταν σχετικά δύσκολο να σχηματιστεί στην αντίστοιχη Ελλάδα του μεσοπολέμου. Σε αντίθεση με την Ευρωπαϊκή αριστερά τα κοινωνικά και ιδεολογικά επίδικα εδώ έχουν αναδυθεί κάτω από το βάρος της Μικρασιατικής καταστροφής, από τον εθνικό διχασμού, από τον ασφυκτικό γεωπολιτικό περίγυρο. Οι όροι του φιλελευθερισμού και σοσιαλισμού έχουν μια ειδική φόρτιση στις διαφορετικές χώρες.

Αν η Ιταλική αριστερά ευτύχησε να έχει ένα τόσο σημαντικό έργο στην γραμματεία της, η Ελληνική αριστερά είχε μια άλλη τύχη :Να έχει ένα κόμμα που συμμετείχε στην πιο δραματική συγκυρία ( 1943-1952) , έπαιξε σημαντικό ρόλο και ονομαζόταν με τον σύγχρονο όρο «Κόμμα Αριστερών Φιλελεύθερων».

Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον πως ενώ η ιστορική έρευνα για τον εμφύλιο και την δεκαετία του 50 έχει μια εντυπωσιακή επικαιρότητα , για το κόμμα υπάρχουν σχετικά λίγες αναφορές και τεκμήρια.

Οι Αριστεροί Φιλελεύθεροι έχουν κυρίως στρατιωτική προέλευση από το κλίμα του Βενιζελισμού, το οποίο χαρακτηρίστηκε από την τότε δεξιά ως «βενιζελοκομμουνισμός» (1). Οι στρατιωτικοί αυτοί συμμετέχουν στο ΕΑΜ αλλά έχουν μια διακριτή απόσταση από το ΚΚΕ. Αναφέρονται σε τεκμήρια ως κόμμα ήδη από το 1944 ,ενώ στην ιστορική εκλογή του 45 συντάσσονται με το ΚΚΕ στην απόφαση του για αποχή. Με την έναρξη όμως του εμφυλίου οι Αριστεροί Φιλελεύθεροι παίρνουν διακριτή απόσταση και αυτό οριοθετούνται στον χώρο της τότε «νόμιμης αριστεράς». Υπάρχουν ιστορικές αναφορές για τους Μάντακα ,Χατζήμπεη ,Γρηγοριάδη οι οποίοι συμμετέχουν σε όλες τις πολιτικές διαδικασίες.

Στις προσπάθειες ανασύνταξης της αριστερά με εκλογικούς σχηματισμούς όπως ο Δημοκρατικός Συναγερμός οι Αριστεροί Φιλελεύθεροι έχουν σημαντική συμβολή. Μάλιστα στις εκλογές του 1951 έχουν έξι από τους δέκα βουλευτές. Ωστόσο η στρατιωτική καταγωγή των περισσότερων στελεχών , ήταν αδύνατο να συγχρονιστεί με τις θέσεις του ΚΚΕ για το Μακεδονικό και την γεωπολιτική περιπλοκή του εμφυλίου.

Κρίσιμη στιγμή για τις σχέσεις των Αριστερών Φιλελεύθερων ήταν η ένταξη της Ελλάδας στο Νατο. Στην πρόσφατα δημοσιευμένη σχετική συζήτηση στη βουλή ο βουλευτής Λ.Καραμαούνας αναφέρει:

Εξαντληθείσης της συζητήσεως επί του υπό κρίσιν νομοσχεδίου, ως εκπρόσωπος του Κόμματος Αριστερών Φιλελευθέρων, εκφράζω την λύπην μου,διότι δεν θα υπάρξη ομόφωνος η γνώμη της Εθνικής Αντιπροσωπείας , όπως θα έπρεπε να είναι προκειμένου περί τοιούτων θεμάτων. Βεβαίως θα ήτο καλόν να χαράξωμεν ιδίαν πολιτικήν.Δυστυχώς όμως δεν έχομεν ούτε την δύναμιν, ούτε το ανάστημα του μεσολαβητού.Δι’ αυτό είμαι υποχρεωμένος να συμφωνήσω με την πλειοψηφίαν της Εθνικής Αντιπροσωπείας (δηλαδή προσχώρηση της Ελλάδος στο Νατο) .Εάν υπάρχουν μεταξύ των παρατάξεων διαφοραί,,αι επικρίσεις ημπορούν να γίνουν επί άλλων θεμάτων και όχι εις αυτό το υψίστης εθνικής σημασίας θέμα. Βουλή: 18 Φεβρουαρίου 1952 .Επίσημα πρακτικά της Βουλής.

Σήμερα η συζήτηση φιλελευθερισμού και αριστεράς παραμένει ημιτελής, αν έγινε ποτέ. Ενίοτε παράγει τραγελαφικά αποτελέσματα (πηγή) . Μια μικρή προσπάθεια για μια σύγχρονη διαπραγμάτευση του θέματος υπάρχει εδώ

(1) Για την έννοια του «βενιζελοκομμουνισμού» στο ηχητικό απόσπασμα εδώ

Info

Μ.Λυμπεράτος : Από το Εαμ στην Εδα. Περιέχονται τα περισσότερα τεκμήρια για το κόμμα Αριστερών Φιλελευθέρων.

Τ. Τρίκκας, ΕΔΑ 1951-1967. Το νέο πρόσωπο της αριστεράς

Κ.Ροσέλι: Φιλελεύθερος Σοσιαλισμός

Η Προοδευτική Δημοκρατική Παράταξη και το ανεκτό όριο ρευστότητας 14 Jan 2014 10:09 AM (11 years ago)

Η πρωτοβουλία των 58 μετασχηματίστηκε σε Προοδευτική Δημοκρατική Παράταξη (πδπ) και αυτό είναι μια θετική εξέλιξη.

Υποστηρίζω ότι η προσπάθεια της πδπ να υλοποιήσει τις εξαγγελίες θα την οδηγήσει , εκ των πραγμάτων στη μοναδική ρεαλιστική προοπτική δηλαδή να ενισχύσει ένα αυθεντικό αυτοδιοικητικό ρεύμα εκσυγχρονισμού. Η προσγείωση της πδπ από τα υψηλά των προθέσεων στα χαμηλά των συνδιασκέψεων, τοπικών πρωτοβουλιών κλπ, θα αποκαλύψει στους εμπνευστές ότι ο μοναδικός τόπος συγκρότησης ενός χώρου συνάντησης έλλογης αριστεράς, φιλελευθερισμού , ευρωπαϊκής προοπτικής είναι η αυτοδιοίκηση , όπως αυτή οριοθετείται στην ατμόσφαιρα της πρωτοβουλίας των πέντε δημάρχων. Άλλωστε μόνο μια νίκη στο αυτοδιοικητικό επίπεδο θα μπορέσει να αναχαιτίσει την πιθανότητα οι απλές εκλογές να γίνουν δημοψήφισμα όπως οδηγεί η λογική των συριζα νδ. Είμαι σίγουρος πως η οργανωτική προσπάθεια της πδπ έχει θετικές συνέπειες από καραμπόλα. Επιδιώκοντας το ενιαίο ευρωψηφοδέλτιο θα υλοποιήσει τα εκσυγχρονιστικά δημοτικά σχήματα.

Μέχρι τις ευρωεκλογές ο χρόνος είναι μακρύς.

Εκτιμώ πως σε αντίθεση με τις δηλώσεις η πόλωση θα είναι μικρότερη από ότι προδιαγράφεται.

Η α λα Γαπ του 8-9 αντιπολίτευση του συριζα, έχει όρια ακριβώς γιατί ο συριζα , κινδυνεύει όπως ο γαπ , να παραλάβει κάστανα τα οποία πυρακτώθηκαν από τον ίδιο.

Η ανάγνωση που κάνει ο συριζα για την Ευρώπη έχει άρρητες προκείμενες. Περιγράφει μια πόλωση Μέρκελ - Νότου η οποία εκφράζεται ως αδιέξοδη λιτότητα, όμως οι πόλοι της σύγκρουσης προσλαμβάνονται ως εάν να έχουν σταθερά χαρακτηριστικά. Με κάποιο τρόπο η συμπαγής ισχύς του Βερολίνου είναι ο αφανής όρος για την επιδίωξη μιας αριστερής ανατροπής της λιτότητας. Στην συριζαική ανάγνωση υπάρχει ένας σταθερός αδρός συνομιλητής με τον οποίο αναζητείται ένας win win συμβιβασμός. Όμως η ευρωπαϊκή δυναμική εμπεριέχει το ισχυρό ενδεχόμενο ,η μετεκλογική Ευρώπη να έχει ως κύριο νικητή ένα ευρωσκεπτικισμό τύπου Le Pen σε πολλές χώρες αντί της Ευρωπαϊκής αριστεράς. Στην περίπτωση αυτή το αδρό και εν πολλοίς ελπιδοφόρο σχήμα " μερκελισμός vs νότος" θα αντικατασταθεί από μια φυγοκεντρική δίνη κυρίως συντηρητικών δυνάμεων, σε τέτοιο βαθμό όπου ο σταθερός πόλος Μέρκελ Σόιμπλε να αποτελεί γλυκιά νοσταλγία. Μια νίκη του Συριζα δεν θα εκληφθεί ως αριστερή ευρωπαϊκή αναγέννηση αλλά θα σωρευθεί ως υποσύνολο μιας ανερχόμενης ευρωσκεπτικιστικής στάσης. Η οιονεί κρατική και εθνική ευθύνη του συριζα (1) ψηλαφεί τα γεωπολιτικά όρια σταθερότητας και τον ελκύει , από άλλο δρόμο και προσανατολισμό, εγγύτερα προς τους «Μερκελιστές».

Υπάρχει πάντα ένα κατώφλι ρευστότητας το οποίο ένα δυνητικό κόμμα κυβέρνησης δεν μπορεί να υπερβεί. Σε μια Ευρώπη με Λεπενική δυναμική το δυνητικό σενάριο μιας Αριστερής κυβέρνησης «καταλύτη» παραπέμπει περισσότερο στην εικόνας μιας Ελλάδας «μοναδικής εξαίρεσης» η οποία είναι αφόρητη και για τους πιθανούς νικητές. Στην περίπτωση αυτή ο αυταρχικός ενάρετος φεντεραλισμός των «Μερκελιστών» είναι ο προτιμητέος αντίπαλος αντί του ανερχόμενου φυγοκεντρικού διαλυτικού πολυεθνικού Λεπενισμού . Μια ευρύτερη ευρωπαϊκή αστάθεια , την οποία προσδοκεί με αριστερό πρόσημο ο συριζα και προκύπτει με δεξί και θα συσπειρώσει την Σαμαρική δεξιά η οποία μπορεί να παίξει το χαρτί του μέγιστου εθνικού κινδύνου ίσως καλύτερα και από το 2012 έστω και ηττημένη στις Ευρωεκλογές.

Η εσωτερική λογική των πραγμάτων οδηγεί προς μια ηπιότερη ρυθμισμένη σύγκρουση όπου μια πιθανή αλλαγή διακυβέρνησης θα έχει περισσότερα στοιχεία συνέχειας παρά ρήξης. Η πιθανή συνέχεια αυτή εκφράζεται με το διακομματικό πρόταγμα της «ομαλότητας». Το πως μπορεί να γίνει μια ενδεχόμενη αλλαγή είναι σημαντικότερο από την αλλαγή αυτή.

Η οργανωτική επέκταση της πδπ σε βάθος και πλάτος θα συμβάλει στην εμπέδωση ενός κλίματος ηπιότητας ανεξάρτητα και από τις βλέψεις των εμπνευστών της. Στο τοπικό επίπεδο οι δυνάμεις του αριστερού ή δεξιού αντιμνημονίου έχουν ήδη αναπτυχθεί , εκδηλωθεί συγκροτηθεί. Αντιθέτως ένας έλλογος σκεπτικισμός με ευρωπαϊκό προσανατολισμό και εκσυγχρονιστικά αιτήματα προς τους «πάνω» και τους «δίπλα» παραμένει αδρανής. Αν η πδπ με το πρόσχημα των ευρωεκλογών τους κινητοποιήσει , τότε εκούσια ακούσια θα δημιουργήσει τοπικές δυναμικές πριν από οποιαδήποτε προοπτική κεντρικής παρέμβασης.

(1) Έχει περάσει σχεδόν απαρατήρητο πως υπάρχει, ίσως για πρώτη φορά ιστορικά , μια ορατή διακριτή διαφορά στρατηγικού χαρακτήρα μεταξύ Κυπριακής και Ελλαδικής αριστεράς. Διαμορφώνεται μια πιθανότητα όπου ο συριζα-κυβέρνηση με το «σκίσιμο» των μνημονίων θα έρθει σε απόσταση με την Κυπριακή κυβέρνηση και στα «δεξιά» της Ακελικής αριστεράς η οποία κινείται πλέον στην γραμμή Λαπαβίτσα. Η στρατηγική απόσταση Λευκωσίας Αθήνας είναι ιστορικά παράγοντας ευρύτερης ανισορροπίας.

Left Liberal Synthesis View RSS