*Νινέτα* View RSS

Bρήκα καινούρια δουλίτσα.Καιρός μου ήταν,ε?Μα κουράστηκα
να κάθομαι όλη μέρα σ'ένα σπίτι κάνοντας απολύτως τίποτα..
ΟΚ,για τα βράδια δεν το συζητώ,φοβερά είναι με την παρέα
μου.Κάθε μέρα να ευχαριστώ αυτόν που μου έστειλε στη ζωή
μου αυτό [ή μάλλον αυτούς]που τόσα χρόνια μου χρωστούσε.
Plus οτι είχα ξεμείνει ΕΝΤΕΛΩΣ απο λεφτάκια.Και το μέσα
μόνος σου δεν αντέχεται,κακά τα ψέμματα.Εννοώντας οτι το
"μέσα" θέλει και μια αγκαλιά,ένα κατι βρε αδερφέ.Αυτό που
οι φίλοι δεν μπορούν να σου προσφέρουν.

Καλά λοιπον τα πράγματα στη δουλίτσα.Ενώ τελευταία δεν ήταν
όλα τόσο ρόδινα.Ένιωθα μια απέραντη,αβάσταχτη θλίψη.Γιατί?
Γιατί δεν μπορούσαπολύ απλά να διαχειριστώ την τεράστια αυτή
απόσταση που υπήρχε σε κάποιους τομείς της ζωής μου.

Απότ η μιά,εξαιρετικοί άνθρωποι δίπλα μου,πλήρης αποδοχή,νιώθω
ευλογημένη που έγινε αυτό το ξεσκαρτάρισμα κ έμειναν μόνο όσοι
έπρεπε να μείνουν.Να είναι η πρώτη έγνοια μου το πρωί και η
τελευταια το βράδυ.

Από την άλλη..Τα οικογενειακά μου που πάνε από το κακό στο
χειρότερο.Δε γράφω τίποτα παραπάνω γι'αυτό το θέμα,αφορά ενήλικες,
τα προβλήματά τους ας τα λύσουν μόνοι τους..Εγώ προσπάθησα όσο με
έπαιρνε,όλα και όλοι έχουν τα όριά τους..

Ακόμα,το θέμα το οικονομικό είναι μεγάλος βραχνάς.Τωρα εγώ που
στην ουσία είμαι ανεξάρτητη[οικονομικά] από τα 18 μου να ζητάω
"δώσε μου 5 ευρώ για καφέ κ άλλα 5 για τσιγάρα" ? Ντροπή..Αλλα αυτό
λύθηκε.

Τέλος,ο ίδιος μου ο εαυτός.Τί έλω τελικά από τη ζωή μου?Πώς αντιμετωπίζω
τις καταστάσεις?Ποιά ειμαι?Αυτό δεν πρόκειται να μου το συγχωρήσω ποτέ.
Κοιμήθηκα 16 ετών κ ξύπνησα 22..Προστατευμένη σε ένα κλειστό περιβάλλον,
ασπάστηκα μια καθημερινότητα που δεν ήθελα αλλά το παραδέχομαι,βολεύτηκα
μέσα σε αυτήν γιατί ήμουν κουρασμένη.Και όσο τα χρόνια περνούσαν,τόσο εγώ
απογοητευόμουν.Όχι,δεν κουράστηκά άλλο,δεν υπάρχει κάτι περισσότερο από
αυτό το μηδενικό που ήμουν.Ανησυχώ μήπως φτάσω πάλι εκεί.Μόνο που αυτή τη
φορά δε θα έχω το κουράγιο να προσπαθήσω.

Ασφάλεια.Μεγάλη κουβέντα.Ζηλεύω όλους εσάς που ξέρετε οπως οτι και αν
γίνει θα έχετε τους γονείς σας να σας στηριξουν.Υπάρχουν στιγμές που όλα
μέσα μου σκοτεινιάζουν,γύρω μου υπάρχει φώς,με τυφλώνει κ εγώ δε ξέρω που
να στραφώ γιατί τίποτα από τα δυο δεν ξέρω να αντιμετωπίσω και φοβάμαι,
φοβάμαι πολύ..Πουθενάδεν το λέω,ποιος θα με πιστέψει?Όσοι με ξέρουν θα
καταλάβουν το γιατί.

Γαμώτο πονάω.Και ξέρω ποιό είναι το μεγαλύτερο από όλα μου τα προβληματα:
Γεννήθηκα για να ανησυχώ.Καταλαβαίνω οτι αυτό μερικές φορες κάποιους τους
ενοχλεί,τους πνίγει,τους "καπακώνει".Αλλά δεν το κάνω για κακό,το αντίθετο..
Δε θέλω οι δικοί μου άνθρωποι να νιώσουν για μένα λεπτό όπως ένιωθα εγώ για
χρόνια..Πώς το λεει η Δήμου?
"Ανησυχώ για σένα ανησυχώ
/αν σ'αγαπάει άλλη όπως εγώ
/τρέμω κακό μη παθεις όπου πας
/εγώ σε νοιάζομαι κ ας με πονάς
/ανησυχώ για σένα ανησυχώ
/μην πέσεις στη παγίδα όπως εγώ.."

Ε,κάτι τέτοιο λοιπόν.


Έχω και το άλλο.Τον βλέπω[που έλεγα οτι τον ξεπέρασα,όχι καλέ τον πρώην,
το κόλλημα]κ νιώθω ζεστασιά,ηρεμώ..Μετά από εκείνο το μεγάλο μου ξέσπασμα
που ποτέ δε θα μάθει,ηρέμησα κ είπα ΑΥΤΟΣ ή κανένας.Και μεταξύ μας,το δεύτερο
βλέπω να συμβαίνει.Αλλα δε με πείράζει κιόλας.Ίσα-ίσα,θαρίξω το βάρος και την
ενέργειά μου αλλού.


Πάλι μιλάω πολύ..πάλι..

Τα φιλιά μου,


xxx