Κωνσταντίνος Κουκάς - ο νέος Δήμαρχος Μυκόνου 4 Sep 2014 8:16 AM (10 years ago)
Από την 1η Σεπτεμβρίου, η Μύκονος έχει νέο Δήμαρχο. Νέο στα δημοτικά πράγματα του νησιού και νέο, πολύ νέο, στην ηλικία! Ο κ. Κωνσταντίνος Κουκάς είναι ο Δήμαρχος, που αναλαμβάνει τα ηνία σε μια δύσκολη συγκυρία για την χώρα, αλλά και σε μιαν ακόμα δυσκολότερη, ίσως, για την Μύκονο, που τα τελευταία ουκ ολίγα χρόνια ταλαιπωρείται από σκάνδαλα οικονομικά και ηθικά.
Η πρόκληση για τον κ. Κουκά είναι τεράστια, καθώς, πέρα από την οικονομική ευρωστία της Μυκόνου και την συνετή και αποτελεσματική διαχείριση, διακυβεύεται και η ίδια η καλή φήμη του νησιού, η διεθνής εικόνα μιας από τις ναυαρχίδες του Ελληνικού τουρισμού.
Το κυνήγι του κέρδος, σε συνδυασμό με τον υπερκορεσμό σε τουρίστες και την ανεπάρκεια των υποδομών, έχουν οδηγήσει σε δυστυχήματα, που στοίχισαν την ζωή νέων ανθρώπων, ακόμα και παιδιών. Κάθε λογής συμφέροντα φαίνεται να κονταροχτυπιούνται, με κόστος τεράστιο σε ζωές και χρήμα, που θα μπορούσε και θα έπρεπε να διοχετεύεται σε υποδομές για το νησί και τους κατοίκους, ώστε να εξασφαλισθεί η προοπτική του ή ακόμα και να μειωθεί η μονόπλευρη εξάρτησή του από τον τον τουρισμό, που έχει και αρνητικές πτυχές, όταν και όποτε η διαχείρισή του δεν είναι η δέουσα.
Ευχόμαστε όλοι στον νέο Δήμαρχο Καλή Επιτυχία στο δύσκολο έργο, που έχει μπροστά του. Αν καταφέρει έστω την τομή με το κακό παρελθόν - αν όχι την ρήξη - θα έχει ήδη προσφέρει τεράστια υπηρεσία, την οποία οι συνειδητοί, συνεπείς και συνετοί Μυκονιάτες θα του αναγνωρίσουν!
Τα φωτογραφικά στιγμιότυπα, που ακολουθούν, προέρχονται από την Δημόσια τελετή ορκωμοσίας του κ. Κουκά και του νέου Δημοτικού Συμβουλίου, που πραγματοποιήθηκε το απόγευμα του Σαββάτου 30 Αυγούστου, μπροστά από το Δημαρχείο και απέναντι από το αγαπημένο Άη Νικολάκι της Καδένας, στον Γυαλό.
Το Μυκονιάτικο Υφαντό - Μια Έκθεση, πολλές προεκτάσεις 2 Sep 2014 9:05 AM (10 years ago)
Ένα υφαντό η Μύκονος, ένα υφαντό ενιαίο, αδιαίρετο!..
Ξέρω φαίνω, ξέρω φαίνω
μόνο τις κλωνιές δε δένω.
Γιατί αν δεν δέσεις τις κλωστές
γίνεται χάλια το πανί.
Σα θα ποθάνω θάψε με
στη γούβα τ' αργαλειού σου.
Να με πατοιύν τα πόδια σου
κι η σέλα του βρακιού σου.
Στίχοι, που τραγουδούσε η Βιενούλα Κουσαθανά (Μπέμπη) και μας παρέδωσε η κόρη της Αννουσώ Κουσαθανά Ρόε στο βιβλίο της "Η Βιενούλα της Μύκονος" - Εκδόσεις Βιβλιοπωλείου της Εστίας 1985
Ξέρω φαίνω, ξέρω φαίνω
μόνο τις κλωνιές δε δένω.
Γιατί αν δεν δέσεις τις κλωστές
γίνεται χάλια το πανί.
Σα θα ποθάνω θάψε με
στη γούβα τ' αργαλειού σου.
Να με πατοιύν τα πόδια σου
κι η σέλα του βρακιού σου.
Στίχοι, που τραγουδούσε η Βιενούλα Κουσαθανά (Μπέμπη) και μας παρέδωσε η κόρη της Αννουσώ Κουσαθανά Ρόε στο βιβλίο της "Η Βιενούλα της Μύκονος" - Εκδόσεις Βιβλιοπωλείου της Εστίας 1985
Ανέβηκα την Ενόπλων Δυνάμεων, προσπέρασα την πιο ακριβή και περίοπτη
γωνία της Ελλάδας, Ματογιάνι κι Ενόπλων Δυνάμεων, έστριψα αριστερά κι έπειτα πάλι
δεξιά, στο στενάκι της Πανάχρας. Στα 50 μέτρα , απέναντι από την είσοδο της εκκλησίας,
κάνω αριστερά και δρασκελίζω το στενό κατώφλι του εργαστηριού της ΔΕΠΑΜ και να…
Ο χρόνος μονομιάς πάει πίσω, ανάποδα γυρίζουν οι δείχτες του
ρολογιού. Και το λευκό της Χώρας γίνεται
εδώ μέσα γαϊτανάκι χρωμάτων, πολλών χρωμάτων, έντονων χρωμάτων, απίστευτων. Άξαφνα
με αγκαλιάζουν υφαντά, πολλά υφαντά, κάθε λογής υφαντά, υφαντά στους τοίχους,
υφαντά στους πάγκους, στα τραπέζια υφαντά, παντού υφαντά. Απλώνω το χέρι, χαϊδεύω,
να νοιώσω την υφή, να πιάσω την κλωστή, το νήμα να πιάσω. Να ξεκινήσω από κάπου.
Τα χάνω. Τι να δω, τι να πρωτοδώ, τι πρωτοαισθανθώ εδώ μέσα, σε τούτο το μικρό
δωματιάκι…
Τι, λοιπόν; Και ποιόν; Ποιάν, μάλλον; Ερώτηση κι αυτή… Εκείνην,
βέβαια… Την Βιενούλα, πρώτα! Πρώτη μεταξύ ίσων και, μαζί της,
όλες τις άλλες. Τις γυναίκες του νησιού, τις σπουδαίες ανυφάντρες, τις Μυκονιάτισες,
που ασκούσαν κι ακόμα ασκούν μια τέχνη μαγική, που πάντρευαν κλωστές και χρώματα με γνώση και
μεράκι, με ένστικτο και ψυχή. Κυρίως ψυχή, πρώτα ψυχή – γιατί τούτη η τέχνη δεν ήταν τέχνη στην αρχή. Ανάγκη ζωής ήτανε. Ανάγκη για μια κουβέρτα να σκεπαστεί το παιδί, να μην τρέμει με τον βοριά. Ανάγκη για μια κουρτίνα, να φυλάει από το φως το σκληρό του
Ιούλιου μήνα και του Αυγούστου. Ανάγκη, πούγινε τέχνη με τον καιρό. Και πώς την επήρε μετά στα φτερά του ο καιρός και την ταξίδεψε σ’ όλες τις γωνιές της γης!
Αυθεντική υφαντή κουρτίνα (patchwork) της Βιενούλας Κουσαθανά
Στο βάθος του δωματίου, ο αργαλειός της. Της Βιενούλας ο αργαλειός. Ψηλαφώ το τίμιο ξύλο του. Τα τεντωμένα νήματα. Τον ιδρώτα των χεριών. Τους ρόζους των δαχτύλων. Είν’ όλα εδώ. Καλοδιατηρημένα. Με στοργή, με αγάπη και φροντίδα, με σεβασμό. Παγώνει τώρα ο χρόνος. Εκεί ακριβώς, μπροστά μου, παγώνει! Οι δείκτες του ρολογιού παύουν να στριφογυρνούν.
Κι είναι σαν να βλέπω την ανυφάντρα να κάθεται μπροστά στον
αργαλειό της. Να υφαίνει, να μουρμουράει, να τραγουδάει. Και να μη χαμπαριάζει
από κανέναν κι από τίποτε – όπως όλοι οι μαστόροι που ξέρουνε την τέχνη τους και
την πιστεύουν...
Κι είναι σαν να την ακούω, σαν να βγαίνει η φωνή της από τους
πόρους όλους του υφαντού κι απ’ όλες του τις ίνες και να μιλάει όλες τις γλώσσες
του κόσμου, όπως τούτο το μπορεί μονάχα η λαϊκή τέχνη, όλων των λαών, η λαϊκή, η
πηγαία τέχνη.
Νάν’ τούτη η άλλη Μύκονος, άραγε; Τούτες οι κουβέρτες, οι
κουρτίνες, τα χράμια, τα κιλίμια; Τούτο το πάντρεμα των χρωμάτων νάναι η Μύκονος
η άλλη, η κρυμένη; Η Μύκονος η μονάχα για τους μυημένους; Ψιθυρίζω, αλλά σε τούτο
το δωμάτιο όλα ακούγονται. Σαν ζωντανά τα υφαντά, παίρνουν τα λόγια μου και τα
μοιράζονται. Κάνουνε σαν γυναίκες, παλιακές γυναίκες, Μυκονιάτισες, καθισμένες
απόγευμα, πάνω στις πεζούλες. Μουρμουρίζουνε τα υφαντά το ένα στ’ άλλο, ανταλλάσσουν
βλέμματα, θροΐζουν σ’ ένα ρεύμα ξαφνικό, που μπαίνει απ’ τα’ ανοιχτό παράθυρο. Σαν
να κρυφογελούν μαζί μου – έτσι μου φαίνεται.
Ποια άλλη Μύκονος, μωρέ ξενάκι; Τα πιστεύεις κι εσύ αυτά τα
κουζουλά; Τι είναι, μωρέ, η Μύκονος; Κι ο κάθε τόπος, το κάθε νησί τι είναι,
για νάχει δυό πρόσωπα και δυό κεφάλια και τρία; Μην ακούς τα μηχανήματα του
διαβόλου. Εμάς ν’ ακούς, πούναι πολλά, πάρα πολλά, τα χρόνια μας και τάχουμε
δει όλα. Μία είν’ η Μύκονος, μία ήταν πάντα. Τι, δηλαδή; Εμείς, που μας βλέπεις,
έχουμε δέκα παιδιά η κάθε μια μας. Λες, μωρέ, τα μισά μας νάναι έτσι και τ’ άλλα
μισά μας αλλιώς; Όλα Μυκονιατόπουλα είναι, όλα δικά μας και του νησιού, όλα τον
ίδιο αέρα ανασάνανε κι αναστηθήκανε. Να τι είν' η Μύκονος: ένα υφαντό! Ένα
σωρό κλωστές, νήματα ένα σωρό. Και χρώματα. Όλα τα χρώματα. Μαζί όλα. Πλεγμένα
το ένα στ’ άλλο, αξεδιάλυτα και στο τέλος ένα πράμα! Πολλά τα υλικά, αλλά στο τέλος
ένα πράμα, σου λέω! Ένα νησί, πούχει απ’ όλα! Κι αυτό είναι το μυστικό, η μαγεία,
μωρέ, αυτή είναι! Το πούχει απ’ όλα! Το που πάει με όλα και μ’ όλους τους καιρούς,
μ’ όλους τους ανθρώπους! Το πούναι χειροποίητη, πολύχρωμη, παλιά, πολύ παλιά
και πολύ σημερινή, πάντα σημερινή, ταυτόχρονα! Σαν υφαντό, υφαντό Μυκονιάτικο: στο
χέρι καμωμένο, στο χέρι μπογιατισμένο, με χρώματα από βότανα. Παλιό, μα δες… Αντέχει.
Αντέχει ακόμα. Και στο μάτι και στην χρήση αντέχει. Αυτή είναι η Μύκονος, παληκάρι. Μία είναι κι υφαντό ένα, αξεδιάλυτο!.. Μην την ψάχνεις αλλού κι αλλιώς!
Σημειώσεις:
1. Η Έκθεση "Μυκονιάτικο Υφαντό" συνεχίζεται μέχρι την 15/9/2014, στην Οικία Δέδε, πάνω στο Ματογιάνι, ακριβώς απέναντι από την ALPHA BANK, καθώς και στην Αίθουσα του Εργαστηρίου της ΚΔΕΠΠΑΜ, διαγωνίως απέναντι από την είσοδο της Παναγίας της Πανάχρας, πίσω από το κατάστημα ανδρικών του SOHO SOHO.
2. Η συγκεκριμένη φωτογράφηση, για την οποία ευχαριστώ θερμά την υπεύθυνη του Συλλόγου Γυναικών, έγινε αποκλειστικά στο Εργαστήρι της ΚΔΕΠΠΑΜ και με κύριο γνώμονα την προβολή λεπτομερειών από τους τρόπους ύφανσης και τα χρώματα των κλασικών Μυκονιάτικων υφαντών.
3. Η πλήρης σειρά των φωτογραφιών σε υψηλή ανάλυση βρίσκεται για όσους ενδιαφέρονται εδώ
Μ, όπως Μύκονος... 1 Aug 2011 6:01 AM (13 years ago)
Εν αρχή, ο Δημήτρης Ρουσουνέλος έβαλε την ιδέα και τον χώρο, την ολόδική του SCALA, στο πιο στρατηγικό σημείο του Ματογιανιού...
Μετά ήρθαν τα κορίτσια, τα Μυκονιατάκια, του H2 Concept και ντύσανε την ιδέα με τα πιο όμορφα μπλε, τα μπλε της ζωής μας και των Καλοκαιριών μας, τα μπλε, που μένουν ατάραχα κι αστείρευτα κι ακέραια στον χρόνο, τα μπλε του Μ, όπως Μύκονος...
Και τέλος, ήρθαν οι ζωγράφοι, οι φωτογράφοι, οι καλλιτέχνες όλοι, που κουβαλάμε τούτο το νησί στο αίμα, στην καρδιά, στην ματιά... παντού... για να αποθέσουμε τα έργα μας, σαν να βγάζουμε κάποιο χρέος στο Μ της έμπνευσής μας...
"Mykonos, to be continued...", στην Χώρα, στο Ματογιάνι, στην SCALA, αυτήν την Παρασκευή, 5 Αυγούστου 2011, στις 9 το βράδυ.
Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΚΗΝΗ ΤΗΣ ΜΥΚΟΝΟΥ 29 Jul 2011 4:29 AM (13 years ago)
Είναι παιδιά πολλών ανθρώπων – και πολλών αιώνων – τα τραγούδια μας
Μέχρι πριν από λίγα χρόνια, ένας τυχαίος επισκέπτης της Μυκόνου θα νόμιζε ότι η μουσική ζωή του νησιού εξαντλείται στα μπιτάτα κομμάτια, που παίζουν όλη μέρα στις παραλίες και στην Χώρα. Τα πράγματα, όμως, δεν ήταν ακριβώς έτσι ούτε τότε ούτε σήμερα, που μια καινούρια γενιά Μυκονιατόπουλων έχει μπει δυναμικά και με ανταπόκριση στα μουσικά δρώμενα του νησιού!
Η μουσική ήταν πάντα κομμάτι της καθημερινής ζωής στο Αιγαίο κι η Μύκονος δεν εξαιρείται. Οι καθημερινές εργασίες, οι χαρές κι οι λύπες, οι αγωνίες και, βέβαια, οι έρωτες είχαν κι έχουν την μουσική τους υπόκρουση. Σαμπούνες και τουμπάκια φτιαγμένα από ευρισκόμενα φυσικά υλικά (δέρματα, καλάμια, κέρατα), ήταν το μόνο που χρειαζόταν για να βρουν διέξοδο στο τραγούδι και στον χορό τα πάθη κι οι πόθοι ανθρώπων, που βίωναν μιαν αντίξοη καθημερινότητα: άγονη γη, άγριοι καιροί, δυσκολίες τακτικής επικοινωνίας με τον υπόλοιπο κόσμο.
Η νησιώτικη μουσική παράδοση της Μυκόνου είναι ένα από τα κρυφά πλεονεκτήματα του νησιού. Δεν προβάλλεται ιδιαίτερα και σίγουρα δεν αποτελεί επίσημο κομμάτι της τουριστικής της ταυτότητας. Ενώ σ’ άλλα νησιά του Αιγαίου τα πανηγύρια κι οι τοπικές γιορτές διαφημίζονται από τους Δήμους κι αποτελούν πρόσθετο πόλο τουριστικής έλξης, στην Μύκονο δεν γίνονται ευρύτερα γνωστά. Σχεδόν τυχαία τα ανακαλύπτει κανείς, εκτός κι αν έχει γνωριμίες, που θα τον ειδοποιήσουν έγκαιρα για μια γιορτή απ’ αυτές, που οργανώνονται σε ξωκλήσια απόμερα ή από οικογένειες. Κι όμως, ακόμα κι ο άγνωστος τουρίστας θα νοιώσει πάντα ευπρόσδεκτος σε μια τέτοια γιορτή, θα τον φιλέψουνε χύμα κρασί και ντόπια φαγητά και στο τέλος θα σηκωθεί να χορέψει κι αυτός – άτεχνα ίσως, αλλά, πάντως, με τρόπο πηγαίο και κέφι αυθεντικό! Κάποιοι σπουδαίοι μάστορες της νησιώτικης μουσικής παράδοσης είναι υπερ-δραστήριοι στην Μύκονο. Δεν λείπουν από καμιά μουσική μάζωξη και διδάσκουν στους νεώτερους όχι μόνο το παίξιμο, αλλά και την κατασκευή των δύο βασικών οργάνων: σαμπούνα και τουμπάκι.
Πάσχα 2011
Γιάννη "Ρήγα" Ασημομύτη - Πάσχα 2011
Ιανουάριος 2011
Παναγιώτης Κουκάς, πάντα ακμαίος - Πρωτοχρονιά 2011
Ο Μιχάλης Κουνάνης «Μπαμπέλης» κι ο Καντενάσος, καθώς κι ο Δημήτρης κι ο Παναγιώτης Κουκάς από τους παλιότερους, δίνουν σιγά-σιγά την σκυτάλη σε νέα παιδιά, μουσικούς ευέλπιδες, όπως ο Γιάννης «Ρήγας» Ασημομύτης κι ο Θοδωρής Κιουκάς, κι όλοι μαζί παίζουν ακούραστα, ώρες πολλές, συχνά από το μεσημέρι ώς το άλλο πρωί, ξεσηκώνουν τον κόσμο και περνάνε την παραδοσιακή μουσική στο μέλλον. Τα σμιλεμένα από τον χρόνο και τις δουλειές χέρια των μουσικών δείχνουν πως κανείς τους δεν είναι επαγγελματίας της μουσικής, αλλά αυτό δεν τους κάνει λιγότερο μάστορες της τέχνης τους. Αντίθετα δείχνει πως η μουσική τους είναι απλώς κομμάτι αρμονικής ένταξης και επιβίωσης στο περιβάλλον και στις συνθήκες του νησιού.
Επί πλέον, όμως, η έντονη αυτή μουσική δραστηριότητα αποτελεί και το φυτώριο ανάπτυξης νέων μουσικών, που μπορεί να ασχολούνται με άλλα είδη μουσικής, αλλά οι επιδόσεις τους έχουν στέρεες ρίζες στα ντόπια ακούσματα, που αποτελούσαν καθημερινότητα στο σπιτικό τους.
Όσο ωριμάζουν αυτοί οι 20άρηδες Μυκονιάτες, τόσο πιο πολύ σημαδεύουν την μουσική σκηνή του νησιού και τη νυχτερινή του ζωή.
2-3 χρόνια πριν, τα live στην Μύκονο δεν είχαν να επιδείξουν παρά κάποιους όχι πάντα Α’ κατηγορίας καλλιτέχνες, που έκαναν ένα πέρασμα από το θεατράκι της Λάκκας, στην Χώρα, και την τακτική κάθε χρόνο παρουσία της Kathy “Babe” Robinson και της Phyllis Pastore στο "Montparnasse Piano Bar" της Μικρής Βενετίας. Με μοναδικό μπρίο οι δύο αυτές Αμερικανίδες performers δίνουν άλλη διάσταση στα American standards και τα show tunes του ρεπερτορίου τους – κι αυτό με τέτοια επιτυχία, που έδειξε ότι υπάρχει κοινό, που διψάει και για κάτι άλλο πέρα από την σχεδόν ταυτόσημη μουσική των κλαμπ.
Kathy "Babe" Robinson - Montparnasse Piano Bar, Καλοκαίρι 2010
Πληροφορίες αναφέρουν ότι στην μικρή Μύκονο υπάρχουν κάπου χίλια μουσικά όργανα, που δεν μένουν καταχωνιασμένα. Ήταν, λοιπόν, θέμα χρόνου να διαμορφωθούν μουσικά σχήματα, που δεν έχουν πάντα σταθερή σύνθεση, αλλά διαθέτουν τόσο σταθερό κέφι και ταλέντο, που τα live τους είναι δημοφιλή ακόμα και χωρίς διαφήμιση. Διαδίδονται στόμα με στόμα, με αφισάκια, που τυπώνουν μόνοι τους και τα τοιχοκολλούν στην Χώρα, καθως και μέσα από το FACEBOOK ή το www.kalosto.gr, που ενημερώνει τακτικά για όλες τις εκδηλώσεις στο νησί.
Σταθερότερος χώρος live είναι το «DUBLIN», στον Άγιο Στέφανο, αλλά τακτικά μεταμορφώνονται σε venues το «ARGO» και το «MYKONOS BAR» στην Χώρα, το «AQUARIUS» στην Άνω Μερά και το «ΑΝΕΠΛΩΡΑ» στον Καλαφάτη.
Από τα πιο δραστήρια μουσικά σχήματα είναι οι «ΑΠΟΣΠΕΡΙΤΕΣ», που παρουσιάζουν παραδοσιακά νησιώτικα και λαϊκά τραγούδια. Το σχήμα ξεκίνησε μόλις πέρσι με τον Βασίλη Γρυπάρη, εγγονό και μαθητή του παραδοσιακού μουσικού Παναγιώτη Κουκά, τον Μάριο Ζουγανέλη, τον Γρηγόρη Ξυδάκη και τον Μιχάλη Βαμβακούρη. Στην πορεία προστέθηκε κι η Λία Βερβέρογλου, για να καλύψει το γυναικείο τραγούδι. Οι μουσικοί τους δρόμοι κρατούν Μυκονιάτικα χρώματα, με σταθερό το λαγούτο και τακτική την σαμπούνα και το τουμπάκι. Η απήχησή τους ήταν τόσο άμεση και μεγάλη, ώστε ήταν περιζήτητοι ακόμα και τον χειμώνα.
Οι "Αποσπερίτες" εν δράσει στο "Ανέπλωρα" - Ιανουάριος 2011
Οι αδελφοί Κώστας και Ηλίας Δρούλιας, με λύρα και τουμπάκι, που συχνά συνοδεύονται από τον Νίκο Κοντιζά (λαγούτο και σαμπούνα) ή από Κρητικούς μουσικούς, κάνουν επίσης συχνές εμφανίσεις και καίνε τις πίστες. Ο ήχος τους και το ρεπερτόριό τους παντρεύουν πολύ χαρακτηριστικά την Κρήτη με τις Κυκλάδες.
Κώστας Δρούλιας
Σταθερή σύνθεση και πείρα σε live έχουν οι Mufa Stylz, ένα Hip Hop σχήμα, με Ελληνικό στίχο και ξεχωριστή μελωδική γραμμή. Οι συντελεστές του, ο Θανάσης κι ο Βασίλης, σε ρόλο MC – ερμηνευτών και ο Κωνσταντίνος σε ρόλο Break dance, είναι βέροι Μυκονιάτες, που ένωσαν τις δυνάμεις τους με τον Νικόλα από την Κρήτη. Οι εμφανίσεις τους στην Μύκονο, στην Αθήνα και στην Λάρισα, όπου σπουδάζουν όλοι, και η πρωτότυπη μουσική τους, που είναι διαθέσιμη μέσω Διαδικτύου, γνωρίζουν ιδιαίτερη επιτυχία στις νεώτερες ηλικίες, μεταξύ 15 και 35, που αποτελούν το κατ’ εξοχήν κοινό της rap.
Mufa Stylz
Τα πιο pop και rock ακούσματα της Μυκονιάτικης νύχτας περνάνε μέσα από τρία νέα παιδιά, που δεν αποτελούν συγκρότημα, αλλά συνεργάζονται συχνά και κατά περίπτωση μεταξύ τους. Ο Alex G.M. Hamel, ο Daniel Κουσαθανάς και ο Αντώνης Ρουσουνέλος, διασκευάζουν δημιουργικά γνωστά ξένα κομμάτια και το κοινό πηγαίνει και ξαναπηγαίνει να τους ακούσει, αναγνωρίζοντας την εξαιρετική, σχεδόν θεατρική, ατμόσφαιρα, που καταφέρνουν να φτιάχνουν κάθε φορά.
Alex Hamel & Αντώνης Ρουσουνέλος - DUBLIN, Aύγουστος 2010
Daniel Κουσαθανάς - DUBLIN, Αύγουστος 2010
Αντώνης, Ρουσουνέλος, Alex Hamel, Daniel Κουσαθανάς - DUBLIN, Αύγουστος 2010
Αντώνης Ρουσουνέλος - DUBLIN, Αύγουστος 2010
Μιλώντας, όμως, για ατμόσφαιρα, αξίζει ιδιαίτερη μνεία στην περίπτωση της Μαριάννας Sangita. Από Νορβηγό πατέρα και Μυκονιάτισα μητέρα, η Μαριάννα προικίσθηκε με μιαν εξαιρετική φωνή, που μπορεί και χρωματίζει τις χαμηλές συχνότητες με μοναδικό πόνο ή αισθησιασμό. Το κοινό της ταξιδεύει τόσο αβίαστα με τις jazzy ερμηνείες της, ώστε δεν χρειάζεται απολύτως κανέναν θεατρινισμό ή φιοριτούρα. Ερμηνεία καθαρή, λιτή και με συναισθηματικό βάθος – τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο.
Marianna Sangita & Daniel Κουσαθανάς - Αύγουστος 2009
Marianna Sangita - DUBLIN, Αύγουστος 2010
Μιλώντας, όμως, για ατμόσφαιρα, αξίζει ιδιαίτερη μνεία στην περίπτωση της Μαριάννας Sangita. Από Νορβηγό πατέρα και Μυκονιάτισα μητέρα, η Μαριάννα προικίσθηκε με μιαν εξαιρετική φωνή, που μπορεί και χρωματίζει τις χαμηλές συχνότητες με μοναδικό πόνο ή αισθησιασμό. Το κοινό της ταξιδεύει τόσο αβίαστα με τις jazzy ερμηνείες της, ώστε δεν χρειάζεται απολύτως κανέναν θεατρινισμό ή φιοριτούρα. Ερμηνεία καθαρή, λιτή και με συναισθηματικό βάθος – τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο.
Η μουσική είναι μια παγκόσμια ανθρώπινη ανάγκη, με πολλές διαφορετικές εκφράσεις, που υπηρετούν αυτή την ανάγκη και μας ενώνουν όλους μεταξύ μας. Παλιοί και νεώτεροι, ξένοι και Έλληνες, νησιώτες και πρωτευουσιάνοι συναντιούνται δημιουργικά στον κοινό τόπο της μουσικής, οπότε το καλύτερο, που θάχαν να κάνουν οι τουριστικοί Φορείς της Μυκόνου είναι να προβάλουν συστηματικά τα κάθε είδους μουσικά δρώμενα του νησιού, να τα εντάξουν στο τουριστικό προϊόν με τρόπο, ώστε η δυναμική της Μυκονιάτικης νύχτας να αυξηθεί και να αποκτήσει ταυτότητα ακόμη πιο διακριτή και αναγνωρίσιμη. Η μουσική των κλαμπ μάλλον θα δίνει πάντα τον τόνο στις νύχτες του νησιού, αλλά σημαντική δικλείδα ασφαλείας είναι να βρίσκει κι άλλα πράγματα όποιος ενδιαφέρεται. Υπάρχει πάντα ο τουρίστας, που επιστρέφοντας από τις διακοπές του, θάθελε να λέει πως διασκέδασε και κάπως διαφορετικά απ’ ό,τι στην Ίμπιθα ή στα Κανάρια νησιά. Κι αυτός είναι ο τουρίστας, που επιστρέφει για να βιώσει το διαφορετικό…
Υ.Γ.: Το κείμενο αυτό, που ελπίζω να αντανακλά κάπως την συνέχεια και την συνοχή της μουσικής ζωής στην Μύκονο, πρωτοδημοσιεύθηκε (με λίγο λιγότερο φωτογραφικό υλικό) στο φετινό τεύχος "MYKONOS LIFE 2011", που κυκλοφόρησε ως ξεχωριστή έκδοση, αλλά και μαζί με το περιοδικό "DOWN TOWN" της 14/7/2011.
Η ΟΛΗ ΜΥΚΟΝΟΣ 27 Jul 2011 6:53 AM (13 years ago)
Το πιο αξιοθαύμαστο χαρακτηριστικό της Μυκόνου, είναι η αντοχή της στον χρόνο. Οι τάσεις κι οι μόδες περνάνε, αλλά η Μύκονος μένει, όσο κι αν την κατηγορούν πολλοί για πολλά.
Η σταθερά του Ελληνικού Καλοκαιριού διατηρείται ακλόνητη ακόμα και τώρα, που όλα εκπίπτουν. Μια τριήμερη «περατζάδα» από το νησί την κάνουν όλοι έτσι κι αλλιώς!
Πριν και πέρα από τεχνητές ετικέτες, όπως «η άλλη Μύκονος», η "χίπικη Μύκονος" ή «η gay Μύκονος», υπάρχει η ακαταμάχητη συνολική ταυτότητα του νησιού, που παραβλέπει τις ενστάσεις και ενώνει όλες τις «φυλές». Αυτή η «όλη Μύκονος» είναι ένα ενιαίο σύνολο, με επί μέρους πτυχές, που αλληλοτροφοδοτούνται και είναι προσιτές στον καθένα, ανάλογα με τα γούστα, τις διαθέσεις της στιγμής.
Και τι συνθέτει αυτή την «όλη Μύκονο»;
Πρώτο, το γεωλογικό παράδοξο της Μυκόνου: ένα άγριο, βραχώδες, περιβάλλον, που καταλήγει απροσδόκητα σε αμμώδεις παραλίες με γλυκές γραμμές και σπάνια νερά. Η απίστευτη γκάμα του μπλε, που θαυμάζει κανείς από ψηλά, διατηρεί μοναδική διαύγεια στο επίπεδο της παραλίας, είτε αυτή είναι η Ψαρού των εξειδικευμένων υπηρεσιών είτε το Super Paradise των υψηλών ντεσιμπέλ και το Paradise του γενικευμένου «ξεσαλώματος» είτε ο αχανής Άγιος Σώστης των εναλλακτικών, η κρυμμένη Κάπαρη των τολμηρών.
Φαγητό και διασκέδαση είναι το επόμενο συγκριτικό πλεονέκτημα του νησιού. Οι δημοφιλέστερες εθνικές κουζίνες - η Ιταλική, η Γαλλική, η Ιαπωνική - εκπροσωπούνται εδώ και πολλά χρόνια επάξια, ενώ μπαρ και κλαμπ λειτουργούν σ’ όλο σχεδόν το τόξο του 24ώρου, από το μεσημέρι στις παραλίες μέχρι το ηλιοβασίλεμα και το βράδυ στην Χώρα και μετά πιο έξω, για after hours clubbing. Δύο τομείς, που κάποτε υστερούσαν, το φαγητό σε προσιτές τιμές και τα live, γνωρίζουν τώρα δημιουργική υπερδραστηριότητα. Εστιατόρια και ταβέρνες καθιερώνουν happy hour με ειδικές τιμές και με «ψαγμένη Ελληνική κουζίνα από παραδοσιακές γεύσεις μέχρι το all time classic σουβλάκι. Κι από την άλλη, μια φρέσκια γενιά ταλαντούχων μουσικών του νησιού αφήνει το στίγμα της στην νυχτερινή ζωή. Μπαράκια και εστιατόρια της Χώρας και των περιχώρων γεμίζουν με κοινό, που απολαμβάνει την ζωντανή εμπειρία του rock, της jazz, και των παραδοσιακών νησιώτικων και λαϊκών.
Όλα αυτά σε τελική ανάλυση ίσως υπάρχουν κι αλλού ώς έναν βαθμό. Στην Μύκονο, όμως, αποκτούν υπεραξία, επειδή συμβαίνουν σε ένα μαγευτικό σκηνικό, ένα ιστορικά φορτισμένο φυσικό και οικιστικό περιβάλλον, που, παρά την δόμηση, τα βασικά του στοιχεία μένουν σε πάντα σε αρμονία μεταξύ τους. Όπου και να κοιτάξεις, το βλέμμα θα βρει να ακουμπήσει σε ένα αχειροποίητο ξωκλήσι, ένα σπίτι με γλυκές καμπύλες που γέρνει πάνω στον βράχο, ένα λιτό κτίσμα, που έχει αφομοιώσει μια κολόνα από την Δήλο, ένα κομμάτι αρχαίου μαρμάρου εδώ κι εκεί.
Κι όταν όλα αυτά τα βρίσκει κανείς συγκεντρωμένα σε μια περιορισμένη έκταση 85 τ. χλμ. να απέχουν μεταξύ τους 15 λεπτά το πολύ, μπορεί να καταλάβει όχι μόνο γιατί διατηρείται ακαταμάχητη η εμπειρία της Μυκόνου, αλλά και γιατί όσο πιο ολοκληρωμένη βιώνεται τόσο πιο ανεκτίμητη και αναντικατάστατη γίνεται.
Υ.Γ.: Το κείμενο αυτό, που απηχεί τον τρόπο, με τον οποίο νοιώθω την Μύκονο, πρωτοδημοσιεύθηκε στο φετινό τεύχος "MYKONOS LIFE 2011", που κυκλοφόρησε ως ξεχωριστή έκδοση, αλλά και μαζί με το "DOWN TOWN" της 14/7/2011.
Ζέστες... 13 Apr 2011 4:47 AM (14 years ago)
Καιρός να μπαίνουμε σε σειρά σιγά-σιγά, να αφήνουμε πίσω μας πτωχεύσεις κι αναδιαρθρώσεις και να πάμε γι' άλλα...
Δεν κολλάμε, δεν μασάμε - οι ωραίοι έχουν πάντα χρέη, έτσι κι αλλιώς!..
Καθαρά Δευτέρα στην Μερχιά 12 Mar 2011 4:12 AM (14 years ago)
Είναι πράγματα, πούχουν μιαν αλήθεια σπάνια, μιαν αλήθεια απολύτως Ελληνική και αμίμητη, πράγματα, που μας ενώνουν μεταξύ μας και μας ξεχωρίζουν από λαούς άλλους, κοινωνίες ξένες. Είναι πράγματα, που μας γυρνούν κατ' ευθείαν στις ρίζες μας, για να ξαναγγίξουμε την ταλαιπωρημένη μας ταυτότητα και να πάρουμε δύναμη από την αίσθηση της κοινότητας, την βεβαιότητα πως είμαστε κομμάτι ενός γενικότερου και πανάρχαιου όλου, που πορεύεται στην Ιστορία και στον χρόνο και στον τόπο, με τους ίδιους περίπου τρόπους, τους ίδιους ρυθμούς, την ίδια γλώσσα...
Τέτοια είναι τα έθιμά μας και, μάλιστα, τα έθιμα εκείνα, που μας βγάζουν από το σπίτι, τον ιδιωτικό χώρο, τον μικρόκοσμο του καθενός από μας, και μας αποθέτουν έξω, με τα πρώτα σκιρτήματα του καιρού, που ανοίγει, ανάμεσα σε ανθρώπους άγνωστούς μας, μερικές φορές, αλλά, παρ' όλ' αυτά, τόσο οικείους, τόσο κοντινούς, τόσο ίδιους, τελικά!
Κι από τα έθιμα αυτά μέγα και πρώτο το έθιμο του εορτασμού της Καθαράς Δευτέρας, που ανοίγει την Σαρακοστή και μας προετοιμάζει για την Ανάσταση του Θεανθρώπου και από εκεί για την ενιαύσια αναγέννηση του ανθρώπου και της Φύσης, τον διονυσιασμό του Θέρους...
Στην Μύκονο, ο κόσμος μαζεύεται έτσι και γίνεται ένα στην Μερχιά, στους φιλόξενους χώρους των Προσκόπων του ΣΕΠ. Ανάλογα με τον καιρό, τα τραπεζομάντηλα στρώνονται κατά γης ή στα μεγάλα μοναστηριακά τραπέζια του κεντρικού κτιρίου και ρέει το κρασί, μοσχομυρίζουν τα χταπόδια, που ψήνονται ολημερίς και σερβίρονται αυθωρεί και παραχρήμα, καυτά σε πρόχειρα πιάτα ή στο χέρι!
Εκεί φέτος, οι ζωντανοί θρύλοι της Μυκονιάτικης μουσικής παράδοσης... ο Καντενάσος...
... κι ο Μπαμπέλης
Εκεί, βέβαια κι οι ελπίδες της ίδιας αυτής παράδοσης, οι νέοι άνθρωποι, που τους έλαχε ο κλήρος και θάχουν την τιμή να την διατηρήσουν και να την παραδώσουν ανόθευτη στις επόμενες γενιές... Ο Γιάννης ο Ασημομύτης, ο "Ρήγας"...
... κι ο Θοδωρής Κιουκάς...
Κι από δίπλα, βέβαια, ο πιο καλός χαλβάς...
... κι η δροσερή η σαλάτα η Ελληνική...
... που πάνε μαζί με το πιο δροσερό και το πιο καλωσυνάτο χαμόγελο, γιατί αλλιώς φιλοξενία από καρδιάς και γιορτή αληθινή δεν γίνεται!..
Όπως δεν γίνεται και Καθαρά Δευτέρα δίχως χταπόδι στα κάρβουνα!
Όπως δεν γίνεται και χταπόδι στα κάρβουνα δίχως τον Φρατζέσκο στο ψήσιμο...
... και στο κόψιμο!..
Ήταν μια ακόμα Καθαρά Δευτέρα στην Μερχιά, με σαμπούνες, τουμπάκια και τραγούδια... και με μπόλικους, άφθονους, μεζέδες...
Ήταν, κυρίως, μια Καθαρά Δευτέρα γνήσια δική μας, Ελληνική... γενναιόδωρα Ελληνική!..
Είθε νάμαστε όλοι καλά και του χρόνου!
Τα απομεινάρια μιας Κυριακής 11 Mar 2011 7:47 AM (14 years ago)
Κι η γαλήνη πριν από την Καθαρά Δευτέρα στο κατώφλι της Πανάχρας...
Το Καρναβάλι στην Λάκκα 10 Mar 2011 12:29 PM (14 years ago)
Ο κ. Δήμαρχος ήταν εκεί, όπως εκεί ήταν κι η Κα Νάζου της ΚΕΠΟΜ...
Οι σαμπουνιέρηδες κι οι τουμπακτσήδες, εκεί κι αυτοί...
Τα πιο φρέσκα ταλέντα του νησιού στους παραδοσιακούς χορούς, αλλά και στους Ευρωπαϊκούς, τάδωσαν όλα, στο Θεατράκι της Λάκκας, την τελευταία Κυριακή της Αποκριάς - 6 Μαρτίου του 2011...
Το κομφετί άφθονο...
Τα μηνύματα, εμπνευσμένα από την επικαιρότητα, παρόντα...
Ακόμα κι οι εκπρόσωποι των αγορών και του μεγάλου κεφαλαίου έδωσαν το παρών!..
Όλοι προσπάθησαν για το καλύτερο, κι ας ήταν οι συνθήκες φέτος τόσο αντίξοες...
Ο κόσμος στο θεατράκι ήταν πολύς και έδειξε να καταχάρηκε τις προσπάθειες μικρών και μεγάλων να μεταδώσουν κάτι από το πνεύμα του Καρναβαλιού. Τα νούμερα ήταν πολλά και οι στολές πλούσιες, εντυπωσιακές - πολύ πιο εντυπωσιακές στο σύνολό τους από πέρυσι - και οι προσπάθειες όλες αξιέπαινες.
Θάταν απλό να πω ότι φέτος μας έλειψε το Γκρουπ του Γέλιου, που πέρυσι είχε ξεσηκώσει τους πάντες με το εμπνευσμένο του νούμερο... Νομίζω, όμως, ότι αυτό, που έκανε κάπως κατώτερη την φετινή διοργάνωση ήταν το πνεύμα των καιρών, η ανασφάλεια κι η αβεβαιότητα, που διακατέχει πια τους πάντες... Μονάχα τα παιδιά δεν χαμπαριάζουν τίποτε απ' όλ' αυτά κι ευτυχώς!
Από την πλευρά μου θέλω να συγχαρώ και να ευχάριστήσω όλους τους συμμετέχοντες: μας χάρισαν ένα ευχάριστο δίωρο, πολύχρωμο... Εύχομαι του χρόνου να είμαστε όλοι καλά και σε θέση να εκτιμήσουμε περισσότερο την προσφορά όλων όσοι προετοιμάζουν την συμμετοχή τους και δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό στην Λάκκα!
Μια πολύ πληρέστερη σειρά φωτογραφιών υπάρχει ήδη στο FACEBOOK, εδώ.
Photo by Margo
Ανοιξιάτικη χιονοθύελλα στην Μύκονο 9 Mar 2011 12:26 AM (14 years ago)
Οι χιονοθύελλες και τα χιόνια είναι σπάνιο φαινόμενο στις Κυκλάδες - κι ακόμα περισσότερο όταν συμπέσουν με την Άνοιξη. Είναι μαγευτική τότε η προσπάθεια των νιφάδων να αψηφήσουν τους ορμητικούς αγέρηδες του Αρχιπελάγους και να στρωθούν στις αμμουδιές ή πάνω στην φρέσκια πρασινάδα, που με πολλή προσπάθεια κι αυτή τόχει καταφέρει λίγο πριν να ριζώσει πλάι στους αφιλόξενους βράχους, στα σκληρά χώματα...
Το πρωινό της 9ης Μαρτίου, σήμερα, δηλαδή, επεφύλασσε, όμως, ένα τέτοιο θέαμα σε όσους βρίσκονταν στην Μύκονο. Στα πεδινά τόστρωσε γρήγορα, αλλά στις ορεινές εξοχές του νησιού, όπως το Αγράρι, ήταν λίγο μάταιη η προσπάθεια του χιονιού, καθώς λυσσομανούσε, παράλληλα, ο Μυκονιάτης άνεμος... Στο τέλος, πάντως, κάτι λίγο το κατάφερε κι εκεί:
Και για τα πεδινά του νησιού, δήτε εδώ ένα εκπληκτικό φωτορεπορτάζ του ακούραστου και καλού φίλου Τάσου Συριανού.
