Ρομπέν των Κυριακών View RSS

.

.

.

.

Η καταιγίδα φόρων και χαρατσιών που έχουν επιβάλει οι μνημονιακές κυβερνήσεις στον ελληνικό λαό επισωρεύει χρέη ιδιωτών προς το Δημόσιο, λόγω αδυναμίας πληρωμής – βλέπε εδώ.

Ας προσθέσουμε, τώρα, αυτό το κομμάτι στο παζλ του μεγάλου κόλπου που εκτυλίσσεται μπροστά στα αμήχανα μάτια μας.

Αρχικά, προ Μνημονίων, είχαμε μια κυβέρνηση, την ελληνική, να χρωστάει σε μεγάλες τράπεζες του εξωτερικού, κυρίως γερμανικές και γαλλικές, δηλαδή σε ιδιώτες. Επαναλαμβάνω, μια κυβέρνηση χρωστάει σε ιδιώτες. Αυτή η κατάσταση είναι αρκετά ευσταθής για τη χώρα-οφειλέτη, διότι ο ιδιώτης, η τράπεζα, δεν έχει πολλές δυνατότητες να πιέσει μια χώρα. Το πολύ-πολύ να κλείσει την κάνουλα της χρηματοδότησης. Τι παραπάνω μπορεί να κάνει; Να στείλει στρατό; Δεν νομίζω. Άντε, μέσω της κυβέρνησής της, η τράπεζα να ασκήσει κάποιες, μάλλον ήπιες, πολιτικές πιέσεις.

Ερχόμαστε στην εποχή των Μνημονίων, όπου γίνεται το πρώτο βήμα αλλαγής της σχέσης οφειλής. Το ελληνικό δημόσιο, δανείζεται τώρα, μέσω της τρόικας, από χώρες, δηλαδή από λαούς, για να ξεχρεώσει τους ιδιώτες. Αυτό δεν είναι πολύ έξυπνο, αφενός διότι η ηθική υποχρέωση του οφειλέτη απογειώνεται και αφετέρου διότι ο οφειλέτης έχει πλέον να αντιμετωπίσει τη δυσαρέσκεια, ενίοτε δε και την οργή, ολόκληρων λαών και των κυβερνήσεων που τους εκπροσωπούν. Η πολιτική πίεση που ασκείται τώρα στον οφειλέτη είναι ασύγκριτα μεγαλύτερη, σχεδόν συντριπτική. Με αυτό το βήμα, λοιπόν, η σχέση οφειλής διαμορφώνεται ως εξής: μια κυβέρνηση χρωστάει σε λαούς. Κακή εξέλιξη, αλλά δεν τελειώνει εδώ.

Προσθέτουμε τώρα το πιο πρόσφατο κομμάτι του παζλ: το χρέος που δημιούργησαν κυβερνήσεις μετακυλίεται στους πολίτες, μέσω εξοντωτικών, άδικων, καταχρηστικών, ενδεχομένως και αντισυνταγματικών, εισπρακτικών μέτρων. Στο εξής, κάθε φορά που η ελληνική κυβέρνηση θα αδυνατεί να εξυπηρετήσει τις υποχρεώσεις της προς τους λαούς, δεν θα φταίει η ίδια, αλλά ο ελληνικός λαός, που χρωστάει ένα κάρο λεφτά στην κυβέρνηση. Με αυτό, το δεύτερο, βήμα η σχέση οφειλής διαμορφώνεται ως εξής: ένας λαός (ο ελληνικός) χρωστάει σε λαούς.

Το τρίτο βήμα δεν είναι καν βήμα. Είναι στάση. Στάση στην κινούμενη άμμο της λήθης. Καθώς θα περνάνε τα χρόνια, ο ελληνικός λαός αφενός θα συνηθίζει και αφετέρου θα ξεχνάει. Οι νέες γενιές δεν θα έχουν ζήσει τη βίαιη μετάβαση, απλά θα γεννηθούν και θα μεγαλώσουν στις νέες συνθήκες, τις οποίες θα θεωρήσουν δεδομένες από πάντα και για πάντα, όπως εμείς είχαμε θεωρήσει δεδομένες εκείνες στις οποίες γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε. Με τον καιρό (και με την προπαγάνδα), τόσο οι παλιοί δανειστές (οι ιδιωτικές τράπεζες) όσο και οι παλιοί οφειλέτες (οι ελληνικές κυβερνήσεις) θα βγουν από το κάδρο. Θα ξεχαστούν. Αυτό που θα παραμείνει στο κάδρο θα είναι το χρέος ενός λαού σε άλλους λαούς. Θα μείνει το χρέος σαν άχθος υποζυγίου, συλλογική ενοχή και σύμπλεγμα κατωτερότητας.

Τώρα κάντε λίγα βήματα πίσω, για να δείτε τη συμπληρωμένη εικόνα από μια απόσταση. Δεν παγώνετε μπροστά στην κρυστάλλινη ομορφιά της αρχιτεκτόνησης; Δεν σας φαίνεται το τελικό αποτέλεσμα πολύ βολικό (για αυτούς που κινούν τα νήματα) για να είναι τυχαίο;

Αλλά, για μια στιγμή! Κάτι λείπει από την εικόνα. Μια λεπτομέρεια, μια τελευταία πινελιά, που θα την ολοκληρώσει με τον τρόπο που το μικρό και απλό κουμπί εκτόξευσης ολοκληρώνει τον μεγάλο και πολύπλοκο μηχανισμό ενός πυραύλου με πυρηνική κεφαλή: η λογική λέει, και νομίζω η Ιστορία συνυπογράφει, ότι όταν ένας λαός χρωστάει πολλά σε άλλους λαούς – ιδιαίτερα δε όταν ο οφειλέτης λαός είναι μικρός και ανίσχυρος, αλλά πλούσιος σε φυσικούς πόρους και η παγκόσμια οικονομία περνάει ύφεση – είναι πολύ πιθανό ο οφειλέτης λαός να υποστεί από τους άλλους λαούς ένα από τα δύο: εκμετάλλευση ή πόλεμο. Δεν αποκλείεται να υποστεί και τα δύο.

Τώρα είναι πλήρης η εικόνα. Τώρα μπορείτε να δείτε καθαρά το μήνυμα: για άλλη μια φορά, η κακότητα ολίγων, η βλακεία πολλών και η αδράνεια περισσοτέρων οδηγούν την ανθρωπότητα σε βαθύ σκοτάδι. Αριστούργημα.

Ρομπέν
.

.

.
Μία από τις κρίσιμες αναπηρίες ατόμων, κοινωνιών και λαών, με ολέθρια αποτελέσματα για την πορεία τους, είναι η αδυναμία χρήσης της λογικής. Ειδικότερα, δεν πρόκειται για εγγενή αδυναμία, αλλά για ατροφία από έλλειψη άσκησης. Αν ουδέποτε έχεις γυμνάσει τα χέρια σου, δεν είναι περίεργο να μην μπορείς να κάνεις ούτε μια έλξη στο μονόζυγο. Κάτι ανάλογο ισχύει για τη λογική.

Έτσι, ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, συνηθισμένος να απευθύνεται σε λαό παραιτημένο από την άσκηση λογικού ελέγχου, θεωρεί ότι έχει νόημα να προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα με επιχειρήματα του επιπέδου:

«Δεν αφαίρεσα τα ονόματα συγγενικών μου προσώπων ούτε κανένα άλλο όνομα. Τα αρχεία που παρέλαβα, τα έδωσα στον τότε επικεφαλής του ΣΔΟΕ, Γιάννη Διώτη. Είμαι πολύ σαφής και απόλυτος σε αυτό. Μα πώς θα μπορούσα να κάνω κάτι τέτοιο; Ζήτησα δηλαδή να μου δώσουν μια λίστα από τη Γαλλία, για να αφαιρέσω μόνο τους συγγενείς μου; Κανένα άλλο όνομα, έτσι για να μπερδέψω; Αν είναι δυνατόν, όταν μάλιστα είχα ο ίδιος νομοθετήσει τα εργαλεία για να διαλευκανθούν τέτοιες υποθέσεις.» (ΕΘΝΟΣ, 30/12/2012, συνέντευξη στη Φώφη Γιωτάκη.)

Δηλαδή, ο κ. Παπακωνσταντίνου μάς ρωτάει: Πώς είναι δυνατόν να έχω κάνει τη λαδιά, χωρίς να έχω πάρει κανένα μέτρο κάλυψης; Πώς είναι δυνατόν να έχω αφήσει τον εαυτό μου τόσο έκθετο;

Επί της ουσίας του ερωτήματος μπορεί κανείς να σκεφτεί διάφορες απαντήσεις. Για παράδειγμα:

1. Η αλαζονεία σου και η βεβαιότητα ατιμωρησίας που παρέχει στον εαυτό του το σάπιο πολιτικό σύστημα, ακόμα και με ad hoc νομοθετήματα, σε έκαναν απρόσεκτο.

2. Τι μαλακία επιχείρημα είναι αυτό; Αφού και χίλια ονόματα αν είχες αφαιρέσει, αργά ή γρήγορα η προσοχή θα έπεφτε στα επίμαχα τρία. Έτσι, τελικά, εκτός από τα επίμαχα τρία, θα είχες να απολογηθείς και για τα υπόλοιπα 997, και μάλιστα κατηγορούμενος όχι μόνο για παραποίηση στοιχείων, αλλά, ενδεχομένως και για πιο σοβαρά παραπτώματα, π.χ. εκβιασμό ατόμων της λίστας ή/και χρηματισμό από αυτά (μια που δεν θα επρόκειτο για συγγενείς σου, οπότε ο ισχυρισμός της αυτοπροαίρετης και ανιδιοτελούς συγκάλυψής τους μάλλον δεν θα έπειθε κανέναν).

Αλλά δεν χρειάζεται καν να υπεισέλθουμε στην ουσία, περί της οποίας, εξάλλου, μόνο εικασίες μπορούμε να κάνουμε. Αρκεί να εξετάσουμε την εσωτερική λογική του επιχειρήματος, για να διαπιστώσουμε την ακυρότητά του.

Τι λέει η λογική;

Αν ο κ. Παπακωνσταντίνου πιστεύει (και πίστευε) πως το παραπάνω επιχείρημα ευσταθεί ως άλλοθι, τότε να γιατί άφησε τον εαυτό του τόσο έκθετο. Για να μπορεί να επικαλεστεί, όπως ήδη κάνει, αυτό το γεγονός ως άλλοθι.

Αλλά, αν ο κ. Παπακωνσταντίνου πιστεύει πως το παραπάνω επιχείρημα δεν ευσταθεί ως άλλοθι, τότε γιατί το χρησιμοποιεί;

Η προφανής απάντηση είναι ότι βρίσκεται σε πανικό ή θεωρεί πως απευθύνεται σε ζώα (όντα χωρίς ικανότητα λογικής επεξεργασίας) τα οποία μπορεί να πείσει ότι ευσταθεί. Ή και τα δύο.

Ίσως νομίζει ο κ. Παπακωνσταντίνου ότι με έπαρση Καίσαρα, με το γνωστό υφάκι ισόθεου και με κάνα-δυο παιδιάστικα πονηρεύματα θα βγει καθαρός.

Θα δούμε.

Ρομπέν

.

.
Δεν νομίζω. Η ομορφιά υπήρχε πάντα. Είχε χιλιάδες χρόνια στη διάθεσή της για να σώσει τον κόσμο. Δεν το κατάφερε. Για ποιο λόγο να πιστέψουμε ότι ξαφνικά θα το καταφέρει;

Νομίζω ότι το μήνυμα πως η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο κυκλοφορεί ελεύθερα, επειδή είναι ακίνδυνο. Είναι ακίνδυνο, επειδή δεν ισχύει.

Ένα μήνυμα που δεν κυκλοφορεί πολύ είναι ότι η γνώση θα σώσει τον κόσμο. Δεν κυκλοφορεί πολύ, επειδή είναι επικίνδυνο. Είναι επικίνδυνο, επειδή ισχύει.

Εξάλλου, ακόμα και η ομορφιά χρειάζεται τη γνώση. Οι αισθήσεις δεν αρκούν για τη σύλληψη της ομορφιάς. Αν οι αισθήσεις αρκούσαν, τότε και τα ζώα θα μπορούσαν να απολαύσουν τη μουσική του Μότσαρτ, τη ζωγραφική του Βαν Γκονγκ, την ποίηση του Ελύτη, ένα ωραίο ηλιοβασίλεμα και τον έναστρο ουρανό.

Οι αισθήσεις απλά μεταφέρουν το μήνυμα, αλλά η αποκωδικοποίηση του μηνύματος σε ομορφιά γίνεται μέσω μιας νοητικής διαδικασίας ερμηνείας, αξιολόγησης και σύγκρισης των ερεθισμάτων. Χωρίς γνώση δεν είναι δυνατή η ερμηνεία, ούτε η αξιολόγηση, ούτε η σύγκριση. Χωρίς γνώση δεν αποκαλύπτεται η ομορφιά. Το κλειδί της ομορφιάς είναι η γνώση.

Η γνώση θα αποκαλύψει την ομορφιά.

Η γνώση θα σώσει τον κόσμο.

Ρομπέν

* Η φράση είναι από τον «Ηλίθιο», του Ντοστογιέφσκι.

 .

.

Με απόφαση του δημάρχου Αθηναίων, κ. Γιώργου Καμίνη, ο δήμος Αθηναίων θα εξακολουθήσει να εφαρμόζει κανονικά τις ισχύουσες διατάξεις του νόμου περί παροχής ιθαγένειας. Τυχόν δικαστική απόφαση που χαρακτηρίζει τις εν λόγω διατάξεις ως αντισυνταγματικές δεν παράγει έννομα αποτελέσματα, παρά μόνον αφού δημοσιευτεί. Συνεπώς, δεν είναι δυνατόν να εφαρμοστούν οι οδηγίες που περιέχονται στο έγγραφο που απέστειλε στους δήμους ο αναπληρωτής υπουργός Εσωτερικών, στο οποίο οι δήμοι εντέλλονται να μην εφαρμόζουν τις ισχύουσες περί απονομής ιθαγένειας διατάξεις μέχρι τη δημοσιοποίηση της σχετικής απόφασης του Συμβουλίου της Επικρατείας. Απαραίτητη προϋπόθεση για τη λειτουργία της Δημοκρατίας, είναι ο σεβασμός στις αποφάσεις των δικαστηρίων, αφού όμως αυτές δημοσιευτούν κανονικά.

Εδώ η πρωτότυπη ανακοίνωση.

.

.

.

.

Ακούστε το τραγούδι. Διαβάστε τους στίχους. Τα λέει όλα και ακόμα περισσότερα (δεν έχω αποκρυπτογραφήσει όλους τους συμβολισμούς). Τα έχουν πει οι ποιητές, χρόνια πριν, δεκαετίες πριν, αιώνες πριν. Μα εμείς έχουμε πάψει να ακούμε - πώς το 'φεραν η μοίρα και τα χρόνια, να μην ακούσεις έναν ποιητή; 

Σύντροφοι, το έχω ξαναγράψει: δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι πριν γίνουμε αυτοί που θα ξέρουν τι μπορούν να κάνουν. Και μία από τις οδούς της αναμόρφωσής μας είναι αυτή που περνάει από τη γέφυρα της παράδοσης. Την γέφυρα που μεθοδικά βομβαρδίστηκε και που πρέπει τώρα με υπομονή να ξαναχτιστεί. 

Να μη μας φοβίζει η λέξη παράδοση. Παράδοση δεν είναι μόνο τα κεντήματα, τα κιλίμια και άσματα άσχετα, όπως "του Κίτσου η μάνα κάθουνταν". Παράδοση είναι και ο Ελύτης, ο Σεφέρης, ο Ρίτσος. Παράδοση είναι ο Θεοδωράκης, ο Χατζηδάκις, ο Ξαρχάκος, ο Μαρκόπουλος. Στην εποχή που ζούμε, χούντας και κατοχής, αρμόζουν ο Θεοδωράκης και ο Μαρκόπουλος. Ας σκύψουμε ξανά πάνω σ' αυτόν τον πλούτο ουσίας, διαύγειας και προοπτικής. Στα λόγια και στη μουσική που βγήκαν από την ψυχή των πατεράδων μας και των παππούδων μας θα βρούμε την ψυχή τη δική μας. Είμαι βέβαιος ότι, μόλις βρούμε την ψυχή μας, θα διαλυθεί κάθε αμφιβολία και θα λάμψει το αυτονόητο. 

Ρομπέν
.
.

.

«Ο ελληνικός λαός σχεδόν έχει εξαντλήσει την αντοχή του.»

(Δήλωση του Προέδρου της Ελληνικής Φαυλοκρατίας στην Καγκελάριο της Γερμανικής Κατίσχυσης.)

Μόνο ένας σχεδόν ραγιάς μπορεί και βάζει το «σχεδόν» σε μια τέτοια δήλωση, την ώρα ακριβώς που τόσο υποφέρει ο λαός τον οποίο σχεδόν εκπροσωπεί. Τόση πια σπουδή για στρογγυλεύσεις και γλυκόλογα. Μην τυχόν και στενοχωρήσουμε την Καγκελάριο και βουρκώσουν τα ματάκια της. Μην τυχόν και θεωρηθεί ότι η δήλωση μας περιέχει την παραμικρή υποψία διαμαρτυρίας ή ένστασης. Κάτι τέτοιο θα ήτο, ασφαλώς, τγομεγό!

Συνήθως είμαι κόσμιος, αλλά αυτή τη φορά σχεδόν υποκύπτω στον πειρασμό να γράψω ότι μας έχετε σχεδόν γαμήσει, Κάγολε.

Αν δεν έχει υποπέσει στην αντίληψή σας, Κάρολε, κάποιοι Έλληνες σχεδόν πεινούν, άλλοι σχεδόν κρυώνουν, αρκετοί είναι σχεδόν άστεγοι και μερικοί σχεδόν αυτοκτονούν.

Είμαι της άποψης ότι πρέπει να το παλεύεις υπό οιεσδήποτε συνθήκες και να μη φτάσεις στο σημείο να βάλεις τέρμα στη ζωή σου, αλλά αυτά είναι λόγια – και τι να σου κάνουν τα λόγια, όταν είσαι σε σχεδόν πλήρη απόγνωση; Κάρολε.

Με τις μαλακίες που λέτε και που κάνετε, όχι μόνο εσείς προσωπικά, Κάρολε, αλλά όλοι οι γενίτσαροι της επίλεκτης δύναμης εθνοκτονίας που σχεδόν κυβερνά, κάτι μου λέει ότι κάποια στιγμή θα ξεσπάσει καμιά βίαιη λαϊκή σχεδόν εξέγερση και, τότε, θα σας σχεδόν πάρει ο διάολος. Κάρολε.

Ξέρω, ξέρω τι θα πείτε. Δεν φταίτε εσείς. Φταίει αυτός ο σχεδόν λαός που έχει εθιστεί να ψηφίζει σχεδόν ανθρώπους. Έχετε σχεδόν δίκαιο.

Αλλά το σχεδόν δίκαιο δεν θα σας σώσει. Βλέπετε, συχνά μια λεπτομέρεια, όπως το «σχεδόν», κάνει μεγάλη διαφορά. Δεν μάθατε τίποτα, τόσα χρόνια που ζείτε. Κάρολε.

Σχεδόν σας λυπάμαι. Όλους.

Ρομπέν

.

.

Ο Βενιζέλος μοιάζει πλέον, όπως είπε ένας φίλος, με Ρωμαίο αυτοκράτορα την εποχή της παρακμής της Ρώμης. Τότε που οι αυτοκράτορες πίστευαν ότι είναι θεοί.

Ο πολύς συνταγματολόγος, που έχει νομοθετήσει «τη μάνα του και τον πατέρα του» και έχει καταφέρει με τα νομοθετήματά του (βλέπε εδώ) να συρρικνώσει την παρανομία, όχι γιατί την καταπολέμησε αλλά γιατί νομιμοποίησε σημαντικό μέρος της, ο ίδιος αυτός άνθρωπος, και ενώ η χώρα βουλιάζει και το κράτος ρουφάει το αίμα μισθωτών και συνταξιούχων με το μπουρί της σόμπας, δεν βρήκε τρόπο να χρησιμοποιήσει μια λίστα φοροφυγάδων, των οποίων η φοροδιαφυγή συμποσούται, κατά πάσα πιθανότητα, σε κάποια δισεκατομμύρια ευρώ. Ούτε ο προκάτοχός του, Γιώργος Παπακωνσταντίνου, βρήκε τρόπο. Από τον Δεκέμβριο του 2010 η λίστα κάνει βόλτες και παραμένει άγνωστη. Μας λένε.

Ο Βενιζέλος ισχυρίζεται ότι την παρέδωσε στον επικεφαλής του ΣΔΟΕ, Ι. Διώτη, που ήταν ο αρμόδιος να χειριστεί το ζήτημα. Στην ερώτηση αν κατόπιν ήλεγξε τον υφιστάμενό του για την πορεία της συγκεκριμένης υπόθεσης, ο Βενιζέλος απάντησε ότι ναι μεν, αλλά όχι ειδικώς τον συγκεκριμένο υφιστάμενο επί της συγκεκριμένης υπόθεσης, παρά γενικώς και συλλογικώς όλους τους υφισταμένους επί όλων των υποθέσεων. Δηλαδή τους μάζευε και τους «πίεζε», λέει, να προχωρήσουν οι υποθέσεις. «Παιδιά πώς πάνε τα πράγματα; Καλά; Προχωρήστε! Ξέρετε εσείς.»

Θα ’θελα να ’ξερα τι διοικούσε ο Βενιζέλος, καφενείο; Έχω υπηρετήσει ως δόκιμος στον ελληνικό στρατό και θυμάμαι πολύ καλά ότι ο λοχαγός ήλεγχε την πρόοδο των εργασιών μία προς μία. Είχε μια ατζέντα όπου σημείωνε τα πάντα, μάζευε τα στελέχη στο γραφείο του και άρχιζε: Ρομπέν, βάφτηκε το βαρέλι του νερού στις τουαλέτες; Ζορό, λαδώθηκαν τα όπλα των αδειούχων; Μπάτμαν, επιδιορθώθηκε το φανάρι του στάγιερ; Μπορεί να φανεί απίστευτο στον κ. Βενιζέλο, αλλά με αυτόν τον τρόπο οι εργασίες προχωρούσαν.

Όταν απολύθηκα από τον στρατό και έπιασα δουλειά, διαπίστωσα ότι ο εργοδότης μου λειτουργούσε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Με καλούσε στο γραφείο του και με ρωτούσε, ένα, δύο, τρία, έγιναν; Αν όχι, γιατί καθυστερούν; Αν ναι, πάμε παρακάτω στα τέσσερα, πέντε, έξι. Ο κ. Βενιζέλος δεν έχει πάει στρατό; Δεν έχει εργαστεί ποτέ σε κανονικό εργοδότη;

Αλλά τι νόημα έχει να ρωτάς οτιδήποτε; Ως απάντηση θα πάρεις είτε εκκωφαντική σιωπή είτε ακατάσχετη παπαρολογία. Παπαρολογία είναι η τέχνη του να μιλάς χωρίς να λες τίποτα.

Η λίστα δεν χρησιμοποιήθηκε, επειδή είναι προϊόν υποκλοπής και άρα μη νόμιμη η χρήση της. Και ο Διώτης δεν ελέγχθηκε, διότι είχε πέσει πολλή δουλειά και ο υπουργός δεν είχε την πολυτέλεια να ασχολείται μεμονωμένα με κάθε υφιστάμενο και κάθε υπόθεση. Αυτά μας είπε ο κ. Βενιζέλος.

Κι εμείς καλούμαστε να τα αξιολογήσουμε. Μου φαίνεται ότι σε μια χώρα όπου η κρίση θερίζει την κοινωνία και το αίμα ρέει στους δρόμους, οι απαντήσεις του κ. Βενιζέλου είναι παπαρολογίες ενός υπερφίαλου καίσαρα της αυτοκρατορίας του εικονικού. Γιατί όλοι αυτοί οι τύποι στο εικονικό κινούνται. Το πραγματικό είναι αντικείμενο της πολιτικής και καθήκον των πολιτικών. Ενώ αυτοί οι τύποι είναι λαμόγια. Το μόνο καθήκον που αναγνωρίζουν είναι προς τον εαυτό τους. Και το καθήκον είναι να πλάθουν μια ωραία εικόνα, ώστε να κρύβουν πίσω της το θλιβερό ποιόν τους.  

Ρομπέν

.

Η Μόνικα έχει χάρισμα.
Το χάρισμα της Μόνικα είναι ότι μπορεί και βάζει τον παλμό της ψυχής της στα τραγούδια της.
Και αυτός ο παλμός "τα σπάει", που λένε οι νέοι σήμερα.
Το πρόβλημα με τη Μόνικα είναι ότι δεν βγάζει έναν δίσκο κάθε μήνα.
Πρέπει να το λύσει αυτό κάποια στιγμή.

 

Αν ο άνθρωπος δεν είναι πλασμένος για την ελευθερία,

γιατί η ψυχή τη λαχταράει τόσο;

Μα αν είναι πλασμένος για την ελευθερία,

γιατί τόση σκλαβιά;

Νιώθω την ανάγκη να δηλώσω ευθαρσώς ότι διαφωνώ κάθετα με τη μετανάστευση των Korowai στη χώρα μου. Οι Korowai είναι μια μαύρη φυλή κανίβαλων της Ινδονησίας (ψάξε στο google – έτσι τους βρήκα κι εγώ, δεν είμαι η Δομή). Μήπως είμαι ρατσιστής; Μα δεν με ενοχλεί το χρώμα τους. Ο Σίντεϊ Πουατιέ μου φαίνεται πολύ συμπαθής. Ο Γούεσλι Σνάιπς επίσης. Ο Μόργκαν Φρίμαν και ο Γουίλ Σμιθ, η μακαρίτισσα Γουίτνι Χιούστον, ο Μάτζικ Τζόνσον και ο Μάικλ Τζόρνταν, ένας μαύρος παθολόγος στο ΙΚΑ που πήγαινα μικρός και ο Γρηγόρης, ένας συνομήλικος μαύρος που γνώρισα σε κάποιες διακοπές μου στο Πλωμάρι, μου φαίνονται όλοι συμπαθέστατοι. Η Χάλε Μπέρι μου φαίνεται κάτι παραπάνω από συμπαθέστατη, αλλά δεν θα επεκταθώ. Ομολογώ, πάντως, ότι ουδέποτε συμπάθησα τον Μάικλ Τζάκσον, ούτε ως μαύρο ούτε ως λευκό. Για να επανέλθω, δεν με ενοχλεί το χρώμα των ανθρωποφάγων. Με ενοχλεί το γεγονός ότι τρώνε ανθρώπους. Θα με ενοχλούσαν εξίσου λευκοί, κίτρινοι ή ερυθρόδερμοι κανίβαλοι. Μήπως είμαι απεριόριστα ρατσιστής;

Είναι προφανές ότι προοδευτικά κερδίζει έδαφος στην ψυχή του λαού μας μια δυσφορία κατά των λαθρομεταναστών. Το ερώτημα είναι: τη δυσφορία τη γεννά το χρώμα των μεταναστών ή κάτι άλλο; Εκείνοι που βαπτίζουν ρατσιστές τους δυσφορούντες, έχουν προφανώς ήδη απαντήσει ότι το χρώμα είναι εκείνο που γεννά τη δυσφορία. Οπωσδήποτε υπάρχουν ανάμεσα στους δυσφορούντες και ρατσιστές, αλλά είναι ρατσιστές όλοι οι δυσφορούντες; Οι αυτόκλητοι αντιρατσιστές δεν βλέπουν κανένα πρόβλημα με τη λαθρομετανάστευση στη χώρα μας; Βλέπουν μόνο μία αθώα μείξη χρωμάτων; Αλήθεια, πού ζούνε;

Με το κείμενο αυτό θα επιχειρήσω να υποστηρίξω τα εξής:

1. Ναι, υπάρχει και κάτι άλλο, εκτός από το χρώμα, που γεννά δυσφορία κατά των λαθρομεταναστών.

Τα γκέτο λαθρομεταναστών στο κέντρο της Αθήνας και σε άλλες πόλεις, η εγκληματικότητα που πηγάζει από αυτά, η υποβάθμιση της ζωής των παλιών κατοίκων, οι εικόνες εξαθλίωσης σε κάθε φανάρι, το κόστος της παραοικονομίας, η απειλή για τη δημόσια υγεία, η πολιτισμική σύγκρουση, οι εθνικοί κίνδυνοι τους οποίους εγκυμονεί μια ανεξέλεγκτη και ραγδαίως διογκούμενη μάζα αλλοεθνών και αλλοθρήσκων, όλα αυτά δεν συνιστούν κάτι άλλο; Στο χρώμα μείναμε; Ε, λοιπόν, όποιος, παραβλέποντας όλα αυτά, ενοχοποιεί το χρώμα για τη δυσφορία και κρίνει ρατσιστές τους δυσφορούντες είναι ο ίδιος ρατσιστής. Ακριβώς επειδή δίνει στο χρώμα τόσο μεγάλη σημασία. Ο μη ρατσιστής απλά δεν δίνει σημασία στο χρώμα, δεν το θεωρεί ούτε καλό ούτε κακό, το αποδέχεται ως πραγματικότητα, χωρίς να το εκλαμβάνει ως πρόξενο δεινών. Ο αντιρατσιστής, όμως, φαντάζεται ότι το χρώμα υπερισχύει, ως παράγων δυσφορίας, όλων των εντελώς πραγματικών συνθηκών που εκτέθηκαν στην αρχή της παραγράφου. Επομένως, στη δική του συνείδηση το χρώμα είναι όντως μια δύναμη που έλκει ή απωθεί, άρα διαχωρίζει. Αλλά αυτό είναι ρατσισμός. Ο «αντιρατσιστής» είναι ρατσιστής με αντεστραμμένη ρητορεία. Φυσικά, υπάρχουν και ρατσιστές με «ορθή» ρητορεία. Μα αυτό δεν απαλλάσσει τους «αντιρατσιστές» από τον ρατσισμό τους.

2. Είναι φυσιολογικό να μεροληπτείς υπέρ των συμπατριωτών και κατά των ξένων. Δεν είναι απόκλιση. Απόκλιση είναι να προσπαθείς να εξισώσεις τα άνισα.

Αν σε περίοδο λιμού σου περίσσευε ψωμί, θα το έδινες στον πεινασμένο αδερφό σου ή στον πρώτο τυχόντα περαστικό; Εγώ θα το έδινα στον αδερφό μου. Έτσι είμαστε εμείς, οι ρατσιστές. Ακραίοι. Παρακάτω: αν σου περίσσευε κι άλλο ψωμί, θα το έδινες σε έναν φίλο ή στον πρώτο τυχόντα; Στον γείτονα, στον ξάδερφο ή στον άγνωστο; Εγώ, πάντως, στον φίλο, στον συγγενή, στον γείτονα, κατά προτεραιότητα. Αν, αφού έτρωγαν όλοι αυτοί, περίσσευε κι άλλο, τότε θα έδινα και στον άγνωστο. Έτσι είμαστε εμείς, τα τέρατα ρατσισμού.

Ο άνθρωπος έχει ψυχή και η ψυχή, γενικά, έχει τους δικούς της νόμους, οι οποίοι θεσπίζονται στα βάθη που σκάβονται από την εμπειρία. Δεν είναι η ψυχή ένα αβαθές, επίπεδο καθρέφτισμα μιας χάρτας ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αυτό σημαίνει ότι πρώτα νοιάζομαι τον αδερφό μου, γιατί πολύ απλά τον αγαπώ. Οφείλω ίσως να αγαπώ όλους τους ανθρώπους, αλλά η τέλεια αγάπη που δεν διακρίνει ανάμεσα σε αδερφό και ξένο και τους αγκαλιάζει και τους δυο με την ίδια ζεστασιά είναι ικανότητα που συναντάται σε ένα επίπεδο αγιότητας από το οποίο δεν θα ήθελα να μετρήσω πόσο απέχω. Μπορούμε να θεολογούμε ως το τέλος της αιωνιότητας, αλλά είναι, νομίζω, χρήσιμο, επίσης, να αναγνωρίσουμε και την πεζή πραγματικότητα. Στην οποία προηγείται ο αδερφός και ακολουθούν ο φίλος και ο συγγενής, ο γείτονας, ο συμπολίτης και ο συμπατριώτης. Κριτήρια είναι το κοινό και το οικείο. Η ψυχή αναζητά το κοινό («όμοιος ομοίω αεί πελάζει»), διψάει για το κοινό, και αναπαύεται στο οικείο. Η τριβή με το κοινό παράγει το οικείο. Κοινή γλώσσα, κοινή ιστορία, κοινές αξίες, κοινές εμπειρίες, κοινές μνήμες, κοινοί στόχοι είναι πόλοι συσπείρωσης. Σε αυτούς τους πόλους η συναναστροφή γεννά την οικειότητα. Πάνω στο πλέγμα κοινού και οικείου υφαίνονται οι δεσμοί. Δεσμοί οικογένειας, φιλίας, γειτονίας και κοινής πατρίδας. Αν αρχίσεις να ξηλώνεις το πουλόβερ, ακυρώνοντας την πατρίδα σαν έννοια παρωχημένη, σειρά έχουν κατόπιν η γειτονιά, η φιλία και η οικογένεια. Ώστε να φτάσεις, ακολουθώντας το νήμα, σε μια κοινωνία απαλλαγμένη εντελώς από διακρίσεις, όπου ο αδερφός και ο άγνωστος θα έχουν για σένα την ίδια αξία, μια κοινωνία χωρίς δεσμούς και προτεραιότητες κοινότητας, οικειότητας, εγγύτητας, μια ομογενοποιημένη και παστεριωμένη σούπα ξεκομμένων ατόμων. Αυτή είναι μια εικόνα πλήρους διάλυσης (αποσύνθεσης όλων των δομών) και μέγιστης αταξίας. Στη Φυσική μια τέτοια κατάσταση περιγράφεται ως κατάσταση μέγιστης εντροπίας και ονομάζεται θερμικός θάνατος. Όποιος επιδιώκει αυτή την κατάσταση είναι είτε ύποπτος είτε ηλίθιος.

3. Για τα φαινόμενα βίας κατά μεταναστών υπαίτιες είναι οι ελλαδικές κυβερνήσεις των τελευταίων είκοσι δύο ετών.

Για την απόδειξη αυτής της πρότασης θα επιστρατεύσουμε τα μαθηματικά. Στο σχήμα που ακολουθεί βλέπουμε μια καμπύλη Gauss, η οποία εκφράζει τη λεγόμενη «κανονική κατανομή» των τιμών ενός μεγέθους. Στον οριζόντιο άξονα έχουμε τις τιμές του μεγέθους και στον κάθετο την πιθανότητα εμφάνισης κάθε τιμής. Στο συγκεκριμένο σχήμα το μέγεθος είναι o ανθρώπινος δείκτης νοημοσύνης (IQ). Η πιο πιθανή τιμή IQ είναι η τιμή 100, όπως μας δείχνει η καμπύλη. Αυτή η τιμή χαρακτηρίζει τον «μέσο άνθρωπο». Στο δεξιό άκρο της καμπύλης, από 145 και πάνω, έχουμε τις ιδιοφυΐες, και στο αριστερό άκρο, από 55 και κάτω, τους καθυστερημένους (μεσαία έως βαριά καθυστέρηση). Ιδιοφυΐες είναι το 0,13% του πληθυσμού (χοντρικά ένας στους χίλιους), όσοι και οι καθυστερημένοι. Το 68,26% του πληθυσμού συνωστίζεται στις τιμές IQ από 85 έως 115. Είναι οι συνήθεις άνθρωποι, οι «κανονικοί».

 

Αν αντί για την κανονική κατανομή του IQ εξετάσουμε την κανονική κατανομή της αρετής στον πληθυσμό, τότε στη μέση θα είναι και πάλι οι «κανονικοί», στο δεξιό άκρο οι άγιοι και στο αριστερό τα κτήνη.

Ας θεωρήσουμε τώρα ότι στο σύστημά μας, που είναι ο πληθυσμός μιας χώρας, έστω της Ελλάδας, εισάγουμε μια διαταραχή, ας πούμε μια εισβολή λαθρομεταναστών, που αλλάζει το πρόσωπο και τον χαρακτήρα της πρωτεύουσας και άλλων μεγάλων πόλεων. Είναι μαθηματικά βέβαιον ότι αν δοθεί στο σύστημα αρκετός χρόνος, ώστε να γίνουν οι απαραίτητες ζυμώσεις, το αριστερό άκρο της κατανομής, δηλαδή οι καθυστερημένοι και τα κτήνη, θα αντιδράσει βίαια στη διαταραχή. Δεν χωράει καμιά συζήτηση για το αν θα συμβεί, το μόνο ερώτημα είναι το πότε.

Ομοίως, και επειδή οι κανονικές κατανομές ισχύουν και για τους λαθρομετανάστες, υπάρχουν και ανάμεσα σε κείνους καθυστερημένοι και κτήνη, όπως υπάρχουν ανάμεσα στους Έλληνες και μέσα σε κάθε λαό. Ίσως κάποιοι σοκαριστούν που γράφω ότι μεταξύ των λαθρομεταναστών υπάρχει ένα ποσοστό κτηνών και ηλιθίων, αλλά έτσι είμαστε εμείς, οι ύαινες του ρατσισμού.

Αν, λοιπόν, οδηγήσεις μια αρκούντως μεγάλη μάζα λαθρομεταναστών στην πείνα και στην εξαθλίωση, σε μια διαρκή αγωνία χωρίς διέξοδο, χωρίς ελπίδα, τότε είναι πάλι μαθηματικά βέβαιον, και απλά θέμα χρόνου, ότι το αριστερό άκρο της κατανομής των λαθρομεταναστών θα καταφύγει στη βία και στο έγκλημα. Δεν χωράει καμιά συζήτηση για το αν θα συμβεί, το μόνο ερώτημα είναι το πότε.

Από αυτή τη σχεδόν μαθηματική ανάλυση κρατάμε το εξής γενικό και αναπόδραστο συμπέρασμα: αν σε μια πολυάριθμη κατανομή ανθρώπων εφαρμόσεις πίεση, θα πάρεις βία. Είναι σαν να ρίχνεις ένα κέρμα σε αυτόματο πωλητή αναψυκτικών: ξέρεις τι δίνεις και ξέρεις τι θα πάρεις.

Συνεπώς, οι κυβερνήσεις των είκοσι δύο τελευταίων ετών, αρχής γενομένης από την υπουργία Σαμαρά στο Εξωτερικών, ο οποίος άνοιξε διάπλατα τα σύνορα, με τον εκσυγχρονιστή Σημίτη ακολούθως να υπερθεματίζει σε πνεύμα «φιλοξενίας» και με αποκορύφωμα τον επικίνδυνο λαθρονόμο Ραγκούση με τις ευλογίες του διεθνιστή ΓΑΠ, όλοι αυτοί οι πρωταγωνιστές μαζί με τους θιάσους τους, δια πράξεων και παραλείψεων εφάρμοζαν πίεση, που νομοτελειακά οδηγεί στη βία. Δεν χωράει συζήτηση και σούξου μούξου μανταλάκια. Στάθηκαν μπροστά στον αυτόματο πωλητή έριξαν το κέρμα και πάτησαν το κουμπί επιλογής αναψυκτικού. Τι περίμεναν να συμβεί; Τι στην ευχή θα μπορούσε να συμβεί; Είναι απολύτως υπεύθυνοι για ό,τι επακολούθησε. Όλα τα άλλα είναι λεπτομέρειες και πασατέμπος.

Και τι έπρεπε να γίνει, θα αναρωτηθεί κάποιος. Να δείξουμε μηδενική ανοχή στους μετανάστες; Οι μετανάστες βοήθησαν την οικονομία μας, θα αναφωνήσει ένας άλλος. Η άποψή μου είναι ότι ένα σοβαρό κράτος οφείλει να τηρεί μια ιδιαίτερα προσεχτική και μελετημένη στάση απέναντι στο μεταναστευτικό ζήτημα, γιατί το τελευταίο είναι ρυθμιστικός παράγοντας στην κοινωνία, στην οικονομία, στην άμυνα και στην εθνική υπόσταση. Το σοβαρό κράτος οφείλει αφενός να σταθμίσει την ικανότητα αφομοίωσης που έχει η κοινωνία, δηλαδή πόσους μετανάστες μπορεί να δεχτεί η χώρα χωρίς να τσιτωθούν δομές και λειτουργίες, και αφετέρου να μελετήσει ποιες ειδικότητες είναι χρήσιμες για την οικονομική δραστηριότητα. Στη συνέχεια ανακοινώνει την πρόθεση εισδοχής, εξετάζει τα αιτήματα, απορρίπτει ή εγκρίνει, και χορηγεί άδειες εισόδου και νόμιμα χαρτιά. Ταυτόχρονα κάνει το παν για να ελαχιστοποιήσει τις παράνομες ροές εισόδου, εστιάζοντας τόσο στην αποτελεσματική φύλαξη των συνόρων όσο και στη δημιουργία αντικινήτρων. Όταν υπογράφεις ακρίτως τη Σένγκεν και τα Δουβλίνο Ι και ΙΙ και ψηφίζεις λαθρονόμο που υπόσχεται περίπου αυτόματη χορήγηση ιθαγένειας, ουσιαστικά έχεις ανοίξει τις πόρτες και τα παράθυρα και έχεις κατεβάσει τα παντελόνια. Αν βγεις μετά και σκούζεις ότι σε βίασαν, απλά θα πιστοποιήσεις το απύθμενο της βλακείας σου. Στοιβάζεις ένα εκατομμύριο λαθρομετανάστες στο κέντρο της Αθήνας, χωρίς καμία μέριμνα. Τι είναι αυτοί, πυρηνικοί επιστήμονες; Ο αφρός της κοινωνίας από την οποία προήλθαν; Όχι. Είναι οι πιο απελπισμένοι, δηλαδή λογικά οι πιο φτωχοί, αμόρφωτοι και εξαθλιωμένοι. Κάποιοι έχουν πάρει μέρος σε πολέμους, έχουν δοκιμαστεί σε ιδιαίτερα σκληρά περιβάλλοντα, άλλοι έχουν ήδη θητεία στο λαθρεμπόριο και σε άλλα εγκλήματα πριν έρθουν στη χώρα μας. Πώς θα βγάλουν το ψωμί τους αυτοί οι άνθρωποι μέσα στην Αθήνα, πώς θα επιβιώσουν; Ποιος θα τους προσλάβει, βάσει ποιων προσόντων; Ας μην αναφερθούμε στα κυκλώματα που τους διακινούν και τους εκμεταλλεύονται. Με δεδομένα όλα αυτά, προκαλεί άραγε έκπληξη το ότι η πλειοψηφία των λαθρομεταναστών σχηματίζει γκέτο και καταλήγει στην επαιτεία και στο έγκλημα; Προκαλεί έκπληξη η δυσφορία των Ελλήνων για το κατάντημα της γειτονιάς τους, της πόλης τους, της χώρας τους; Προκαλεί έκπληξη η παρεκτροπή κάποιων Ελλήνων σε ανάρμοστες συμπεριφορές ή και στη βία κατά μεταναστών; Δεν ρωτάω αν τα έκτροπα είναι δικαιολογημένα και αποδεκτά, ρωτάω αν προκαλούν έκπληξη.

Η μόνη έκπληξη είναι ότι Έλληνες στοχαστές, σπεύδοντας με επαρχιώτικη λαχτάρα να εμφανιστούν διάπυροι υποστηρικτές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, χαρίζουν στην ανθρωπότητα σπάνιας εμβρίθειας και πληρότητας αναλύσεις, οι οποίες με αδιάσειστα επιχειρήματα καταδεικνύουν τη ρίζα του προβλήματος, που δεν είναι άλλη από το εξής απλούστατο, μονοδιάστατο και εξόχως αποκαλυπτικό: οι Έλληνες, ως λαός, έχουν γίνει εσχάτως, αν δεν ήταν πάντα, ρατσιστές. Η έκπληξη είναι που αυτοί οι στοχαστές δεν έχουν ακόμα βραβευθεί με το Νόμπελ Κοινωνιολογίας. Τι κι αν δεν υπάρχει; Να θεσπιστεί!

Διάβασα και αυτό το παραλήρημα της Κανέλλη και απόρησα με τη ρηχότητα (καθώς και με τη λαϊκίστικη μελοδραματικότητα) της προσέγγισης από μια δημοσιογράφο που μας έχει συνηθίσει σε μεγαλύτερα βάθη. Γνωρίζω ότι έχουμε καύσωνα, αλλά περίμενα τη Λιάνα πιο ανθεκτική – αφού, μετά από τρισεκατομμύρια τσιγάρα και τα μπουκέτα του Κασιδιάρη είναι ακόμα όρθια.

Αγαπητή κυρία Κανέλλη, δηλώνω υπευθύνως ότι ουδέποτε προσέλαβα ή χρησιμοποίησα ή εκμεταλλεύτηκα λαθρομετανάστη για να ξεσκατίσει τη μάνα μου, να μαζέψει τον κήπο μου (τον μαζεύω μόνος κι έχω φουσκάλες στα χέρια, αν αυτό σας λέει κάτι), να πλύνει το αυτοκίνητό μου, να κρατήσει ζωντανό το χωράφι μου, να κάνει πόρτα στο μαγαζί μου, να πλύνει τις σκάλες μου ή να βάψει το σπίτι μου. Κερδίζω το δικαίωμα να είμαι δυσαρεστημένος που η χώρα μου έχει καταντήσει χωματερή ανθρώπων και θερμοκήπιο εγκληματικότητας; Και τι άραγε φταίει που, ώρες-ώρες, μπερδεύομαι και δεν ξέρω αν βρίσκομαι στην Ελλάδα ή στη Νιγηρία ή στο Μπαγκλαντές; Θα μου πείτε, μάλλον φταίει η διαταραγμένη μου διάνοια και ο στρεβλός ψυχισμός μου: έτσι είμαστε εμείς, οι μουτζαχεντίν του ρατσισμού.

Ρομπέν

.

Η έμμονη και άνανδρη επίθεση των κυβερνήσεων Παπανδρέου, Παπαδήμου και Σαμαρά plus (όπου στο plus στριμώχνονται Βενιζέλος και Κουβέλης) στο εισόδημα των συνταξιούχων σημαίνει την κατά κράτος ήττα των κυβερνήσεων αυτών και της πολιτικής εν γένει, σε πολλά επίπεδα:

1. Η επίθεση αυτή είναι ανάρμοστη, αν όχι και παράνομη. Γιατί οι συντάξεις δεν είναι μια παροχή καλής θέλησης, σαν να λέμε ελεημοσύνη, αλλά επιστροφή εισφορών που έχουν παρακρατηθεί, επενδυθεί και αυγατίσει.

2. Οι συνταξιούχοι είναι η πιο ευαίσθητη ηλικιακή ομάδα του ενήλικου πληθυσμού. Δεν έχουν πια τη φυσική δυνατότητα να εργαστούν ή να μεταναστεύσουν. Δηλαδή, δεν έχουν κανένα περιθώριο αντίδρασης, καμία επιλογή. Βρίσκονται στο έλεος της κοινωνίας και της πολιτικής. Όμως έχουν πράξει το καθήκον τους: εργάστηκαν και πλήρωσαν ένσημα, βέβαιοι ότι η κοινωνία θα τηρήσει τη συμφωνία και ανάλογα θα ανταποδώσει, όταν θα έρθει γι’ αυτούς η ώρα της ανημπόριας. Με βάση αυτή τη βεβαιότητα κάθε εργαζόμενος αποδέχεται θυσίες στο παρόν αντλώντας κουράγιο από την προοπτική της ελευθερίας από ωράρια, την προοπτική να απολαύσει τους καρπούς των κόπων του, αν προλάβει, πριν φύγει από τον μάταιο τούτο κόσμο. Είναι ιερό δικαίωμα αυτή η προσδοκία, είναι το δικαίωμα της δίκαιης ανταμοιβής, δηλαδή της αμοιβής αντί προσφοράς, προσφοράς που έχει προηγηθεί. Είναι άγιο το σχήμα εδώ: πρώτα δίνω και μετά λαμβάνω, όχι πρώτα λαμβάνω και μετά δίνω ή, ακόμα χειρότερα, μόνο λαμβάνω (ή αρπάζω). Η επίθεση στο εισόδημα των συνταξιούχων είναι ηθικό έγκλημα. Πρώτον, γιατί, όπως αναφέρθηκε, είναι αδύναμοι, εγκλωβισμένοι στους περιορισμούς της ηλικίας. Δεύτερον, γιατί η αθέτηση της υπόσχεσης της ανταμοιβής έχει τεράστιο σημειολογικό βάρος, ικανό να κλονίσει τα θεμέλια της κοινωνικής ευρυθμίας. Τρίτον, γιατί ο συνταξιούχος δεν έχει άλλη ευκαιρία: με την εμπιστοσύνη του στο δίκαιο και στους θεσμούς προδομένη, με τα όνειρά του ακυρωμένα, χωρίς χρονικό περιθώριο για νέα όνειρα, χωρίς ελπίδα, χωρίς αντοχή, αντιλαμβάνεται πως το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής θα είναι ίσως το πιο σκοτεινό, και πως τον περιμένουν καθημερινή αγωνία, κατάθλιψη, στέρηση και κακουχία. Τέταρτον, γιατί η καταδίκη των γερόντων, δια της απαλλοτρίωσης του μόχθου τους, αποφασίζεται από ακαμάτηδες, ανεπάγγελτους, ανίκανους και ασπόνδυλους, δηλαδή από τους πλέον ακατάλληλους να αξιολογήσουν τον μόχθο και τη σημασία του, αφού ουδέποτε τον γνώρισαν.

3. Η μόνιμη αμηχανία των κυβερνώντων, η κραυγαλέα αδυναμία τους να βρουν μια κάποια λύση, πέρα από την εύκολη έφοδο στα ημιθανή μέλη της αγέλης, μέθοδος που εφαρμόζεται με καλά ποσοστά επιτυχίας από τα άγρια θηρία στη ζούγκλα, μαρτυρά τη μνημειώδη ανεπάρκειά τους και τη σκανδαλώδη ακαταλληλότητά τους για τις θέσεις ευθύνης που κατέχουν.

4. Η επίθεση στους συνταξιούχους είναι παντελώς ατελέσφορη, αν υποθέσουμε ότι ο στόχος είναι η σωτηρία της ελληνικής οικονομίας (είναι, άραγε;). Κοντεύουν τα 2,5 εκατομμύρια οι συνταξιούχοι στην Ελλάδα σήμερα. Με τον ακρωτηριασμό των συντάξεων και τις άγριες φοροεπιδρομές η καταναλωτική ευχέρειά τους τείνει στο μηδέν. Οικονομολόγος δεν είμαι και ίσως γι’ αυτό αδυνατώ να αντιληφθώ πώς μπορεί να ορθοποδήσει μια οικονομία, όταν ο πληθυσμός φτωχοποιείται και αποστεγνώνεται. Προφανώς λόγω ασχετοσύνης, έχω την εντύπωση ότι η οικονομία τρέφεται από τη συναλλαγή, από την κατανάλωση.

5. Η επίθεση στους συνταξιούχους θα αποδειχτεί, επιπλέον, κατά πάσα πιθανότητα, αυτοκαταστροφική για τα κόμματα της συμπολίτευσης, αφού οι στατιστικές των τελευταίων εκλογικών αναμετρήσεων αναδεικνύουν τους συνταξιούχους ως την κύρια δεξαμενή ψηφοφόρων των πράσινων και γαλάζιων ολετήρων. Γεγονός που σημαίνει ότι, ενδεχομένως λόγω ηλικίας, άνοιας, αρτηριοσκλήρωσης ή απλά μαλακίας, οι συνταξιούχοι αργούν να ξυπνήσουν από τον λήθαργο. Αλλά οι φωστήρες στα κέντρα λήψης αποφάσεων κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να επιταχύνουν τη διαδικασία της αφύπνισης. Ώστε στις επόμενες εκλογές τους μισούς συνταξιούχους θα τους έχουν ξεκάνει και τους άλλους μισούς θα τους έχουν πυραυλικώς ωθήσει πολύ μακριά από τα γαλαζοπράσινα λάβαρα της σήψης και του ολέθρου.

Πώς ονομάζεις έναν στρατό που, επειδή αδυνατεί να υποτάξει στη μάχη τον ένοπλο αντίπαλο, επιτίθεται στους αμάχους και εκτελεί γέρους και παιδιά; Πώς ονομάζεις έναν πατέρα που, επειδή δέχεται καταπίεση στη δουλειά, όταν επιστρέφει στο σπίτι ξυλοφορτώνει, για να εκτονωθεί, τη γυναίκα του και το παιδί του; Πώς ονομάζεις μια κυβέρνηση που, επειδή δεν έχει την ψυχή, το μυαλό και τα παπάρια να αναζητήσει λύσεις στα προβλήματα, ρουφάει το αίμα των αδυνάμων, απλά για να επιβιώσει άλλη μια μέρα, σαν το παρασιτικό κουνούπι ή σαν την ύαινα, που τρέφεται με ψοφίμια, για να μην μπει στον κόπο κυνηγήσει;

Έχει ειπωθεί και έχει γραφτεί ότι μια κοινωνία κρίνεται από τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρεται στα ασθενέστερα μέλη της. Με τούτο το κριτήριο, πώς κρίνεται η ελλαδική κοινωνία σήμερα; Αξίζει να συνεχίσουμε πάνω σε αυτόν τον δρόμο, όταν κάθε έννοια ηθικής έχει κουρελιαστεί, όταν οι αρχές που κάποτε στήριζαν τον κοινωνικό βίο έχουν βάναυσα καταπατηθεί και όταν ακόμα και η λογική ακυρώνεται από αυτό το ελεεινό και τρισάθλιο σινάφι ανέραστων, ψυχοπαθών, ανάπηρων μισανθρώπων που ορίζει τις τύχες του ελληνικού λαού;

Στην ελλαδική γη έσκισε κάποτε τον αέρα η κραυγή «ελευθερία ή θάνατος!». Και η κραυγή έγινε πράξη, ποτισμένη με αίμα ηρώων. Η ιστορία διδάσκει ότι μια πολιτική με συστατικά μόνο την υποχωρητικότητα, τη δουλοπρέπεια και τον κατευνασμό τελικά δεν αποδίδει. Αν ποτέ και τίποτα δεν διεκδικείς, είσαι καταδικασμένος σε αφανισμό. Δεν έχει σημασία αν μας αρέσει ή δεν μας αρέσει αυτή η συνεπαγωγή, σημασία έχει ότι ισχύει. Από τη στιγμή που δεχόμαστε να καταντούν οι παππούδες μας ρακοσυλλέκτες, να μένουν οι άρρωστοί μας χωρίς φάρμακα, οι μαθητές μας χωρίς βιβλία και ο στρατός μας χωρίς ανταλλακτικά και καύσιμα, έχουμε ιστορικά τελειώσει.

Οι λαοί δεν προχωρούν με μέτρα εξόντωσης. Οι λαοί προχωρούν με ένα όραμα. Η επαναφορά του ελληνικού χρέους στο 120% του ελληνικού ΑΕΠ το 2020 είναι αυτή τη στιγμή η μόνη επίσημη πρόταση οράματος. Όχι μόνο ως όραμα δεν μπορεί να σταθεί, αλλά ούτε ως κακόγουστο αστείο. Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι ο στόχος είναι επιτεύξιμος (που δεν είναι), είναι σαν να υπόσχεσαι σε κάποιον που ψυχορραγεί εδώ και τώρα στο πεζοδρόμιο ότι σε δέκα χρόνια, αν και εφόσον όλα πάνε περίφημα, ίσως να καταφέρεις να του δώσεις μια ασπιρίνη. Χαράς ευαγγέλια για τον ψυχορραγούντα!

Ο λαός μας είτε έχει αμετάκλητα μεταλλαχτεί και απωλέσει την ψυχή του είτε τελεί εν υπνώσει. Όποιος δέχεται το πρώτο αποσύρεται ησύχως στο σκοτάδι και περιμένει το φυσικό τέλος. Όποιος πιστεύει το δεύτερο, κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του, για να επιταχύνει την εθνεγερσία. Η μάχη δίνεται στις παρέες, στις πλατείες και στις κάλπες. Όπλα είναι η ενημέρωση, η εγρήγορση, το κριτικό πνεύμα, η λογική και η αρετή. Του ερωτήματος «τι πρέπει να κάνουμε;» προηγείται το «ποιοι πρέπει να γίνουμε;». Όταν θα γίνουμε αυτοί που πρέπει να γίνουμε, θα μπορούμε πιο εύκολα να διακρίνουμε το τι πρέπει να κάνουμε, ενώ τώρα δυσκολευόμαστε να το διακρίνουμε, γι’ αυτό και πέφτουμε σε απραξία και απόγνωση. Απλά είναι λάθος η αφετηρία. Το σωστό είναι να ξεκινήσουμε από αυτό που ο καθένας ελέγχει σχεδόν απόλυτα, δηλαδή από την προσωπική διαμόρφωση του εαυτού, για να φτάσουμε σε αυτό που πιο δύσκολα γεννιέται, μορφώνεται, ελέγχεται και προστατεύεται, δηλαδή τη συλλογική δράση. Φαίνεται ότι σήμερα δεν υπάρχει συλλογικό υποκείμενο έτοιμο να σηκώσει το βάρος αποτελεσματικής συλλογικής δράσης. Συνεπώς, δεν έχει νόημα να μας απασχολεί τώρα το είδος της συλλογικής δράσης. Προτεραιότητά μας είναι να χτίσουμε το συλλογικό υποκείμενο, ξεκινώντας από την προφανή αφετηρία, τη βασική δομική μονάδα, που είναι το πρόσωπο, και δη ο εαυτός. Ο χρόνος πιέζει. 

Ρομπέν

.

.

. 

must see!

 

.

Αυτοκίνητο ή βέσπα; Απάντηση σε αυτό το ερώτημα υπάρχει μοναδική και αυτονόητη; Ή μήπως υπάρχουν και εναλλακτικές και, για να είμαστε σε θέση να επιλέξουμε, πρέπει πρώτα να απαντήσουμε σε άλλα; Τα εξής δύο: Πού θέλουμε να πάμε; Ποιος θα οδηγήσει;

Σου λένε κάποιοι πως, αν επιλέξεις βέσπα, είναι προκαθορισμένο ότι θα στουκάρεις. Προφανώς, αυτό είναι ψέμα. Κάθε είδος οχήματος έχει πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα. Το αυτοκίνητο παρέχει, βέβαια, καλύτερη παθητική ασφάλεια, από την άλλη, όμως, είναι πιο βαρύ και πιο δυσκίνητο. Η βέσπα υστερεί στην παθητική ασφάλεια, αλλά είναι πιο ευέλικτη. Τελικά, το αν θα στουκάρεις ή όχι εξαρτάται κυρίως από την ικανότητα του οδηγού και από την πορεία που θα ακολουθήσει. Δεν στουκάρουν όλες οι βέσπες σε όλους τους δρόμους. Επιπλέον, συχνά στουκάρουν και αυτοκίνητα.

Τι συμπεραίνουμε από αυτή τη μικρή ανάλυση; Ότι, είτε επιλέξεις αυτοκίνητο είτε βέσπα, μπορεί να φας το κεφάλι σου. Οι πιθανότητες να φας το κεφάλι σου εξαρτώνται ίσως σε έναν βαθμό και από το είδος του οχήματος, αλλά πρωτίστως εξαρτώνται από τον δρόμο και από τον σοφέρ που θα επιλέξεις. Προσοχή: αν ο δρόμος είναι ανώμαλος και ο σοφέρ τυφλός, τότε, ό,τι όχημα και αν επιλέξεις, είσαι καταδικασμένος.

Ο εγκλωβισμός στο δίλημμα «αυτοκίνητο ή βέσπα;» δεν αφήνει την προσοχή να στραφεί στα ουσιωδέστερα: στον προορισμό και στον σοφέρ. Διόλου τυχαίο, άλλωστε, αφού δεν συμφέρει να στραφεί η προσοχή στον προορισμό και στον σοφέρ. Δεν συμφέρει, γιατί ο προορισμός ουδέποτε συζητήθηκε (και γι’ αυτό φέρουν ευθύνη συγκεκριμένα πρόσωπα), ενώ, όσον αφορά τον σοφέρ, μια ματιά στους υποψηφίους αρκεί για να αντιληφθείς ότι επείγει να συντάξεις τη διαθήκη σου.

Το ωραίο της υπόθεσης είναι ότι, στην περίπτωση που επιλέξεις βέσπα και συμβεί το απευκταίο, ο μόνος υπεύθυνος θα είσαι εσύ – διότι επέλεξες βέσπα.

Δεν θα φταίει το ότι ποτέ δεν συμφωνήθηκε προορισμός. Δεν θα φταίει το ότι δεν έγινε απολύτως καμία προετοιμασία. Δεν θα φταίει το ότι δεν υπάρχει χάρτης. Δεν θα φταίει το ότι ο σοφέρ είναι τυφλός.

Θα φταίει η βέσπα.

Ρομπέν

.

Αξιόμεμπτα μέλη του Κοινοβουλίου και των δύο προηγούμενων κυβερνήσεων,

Νομίζω πως κατανοώ ποιο είναι το θεμελιακό σας πρόβλημα, όσον αφορά τη διακυβέρνηση του τόπου – το οποίο, βέβαια, γίνεται αυτομάτως δικό μας πρόβλημα (των κυβερνομένων). Έχω, λοιπόν, χρέος να σας το γνωστοποιήσω.

Το θεμελιακό σας πρόβλημα είναι ότι δεν συμπάσχετε. Και δεν συμπάσχετε, διότι δεν έχετε σχετικό βίωμα. Οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, δεν έχετε γνωρίσει φτώχια, βιοπάλη, κακουχία, απόρριψη, ματαίωση, εγκατάλειψη, φόβο, απόγνωση. Δεν έχετε γνωρίσει όλα αυτά που οργώνουν βαθιά την ψυχή ενός ανθρώπου, ώστε να μπορέσει να δεχτεί μέσα της τον σπόρο της συμπόνιας. Από αυτή την άποψη είστε κοινωνικά ανάπηροι. Ο άνθρωπος είναι προορισμένος και να πονάει, επομένως στο βαθμό που αποποιείστε το δικό σας μεράδι του πόνου δεν είστε άνθρωποι.

Αμέτοχοι καθώς στέκεστε στην αγωνία των ανθρώπων, είστε αναρμόδιοι να  βρείτε λύση στα προβλήματα που τη γεννούν. Μοιάζετε σαν μια παρέα αντρών που συζητούν τις ωδίνες του τοκετού, παριστάνοντας μάλιστα τους ειδικούς. Γελοίο δεν ακούγεται; Το ίδιο κι εσείς.

Για να είμαι δίκαιος και ακριβής, υπάρχει δυνατότητα μετοχής στον πόνο και την αγωνία των άλλων, σε ικανοποιητικό βαθμό, χωρίς προϋπάρχον σχετικό προσωπικό βίωμα. Αυτή η δυνατότητα είναι ανοιχτή για λίγους, εκείνους που έχουν το ψυχικό χάρισμα να συντονίζονται στον παλμό της συλλογικής ανάγκης, ενίοτε καταπιέζοντας την ατομική. Τους λένε ποιητές.

Αφού, λοιπόν, σας λείπει το βίωμα, μήπως είστε ποιητές; Αυτό ας το κρίνει ο καθένας.

Αλλά αν δεν έχετε νιώσει ποτέ στο πετσί σας τον πόνο τον δικό μας ούτε διαθέτετε την ποιητική ευαισθησία της συναίσθησης, τότε σε τι μπορείτε άραγε να μας φανείτε χρήσιμοι;

Ξένοι άνθρωποι, λαοί της Ευρώπης και του κόσμου έχουν δακρύσει παρακολουθώντας την άληκτη κατασπάραξη του ελληνικού λαού.

Από την άλλη μεριά, ο νεοεκλεγείς πρόεδρος της Γαλλίας, Φρανσουά Ολάντ, και ενώ η χώρα του δεν βρίσκεται ακόμα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, αποφάσισε μείωση του μισθού του προέδρου, του πρωθυπουργού και των υπουργών της χώρας κατά 30%.

Αναρωτιέμαι: γιατί η ελληνική πολιτική ελίτ δεν έχει δείξει αντίστοιχη ευαισθησία; Γιατί ο μισθός σας να είναι 6500€ τον μήνα, τη στιγμή που ένας επίκουρος καθηγητής πανεπιστημίου αμείβεται με 1500€, όσο και ένας γιατρός του ΕΟΠΥΥ (μαζί με τις εφημερίες); Τι σας κάνει να πιστεύετε ότι είστε ανώτεροι από τους γιατρούς και τους καθηγητές πανεπιστημίου;

Όχι, κυρίες και κύριοι. Δεν δικαιούστε να κυβερνάτε αφ’ υψηλού και εκ του μακρόθεν. Δεν δικαιούστε να αποφασίζετε για την κοινωνία έξω από την κοινωνία. Δεν δικαιούστε από τον ουρανό να ορίζετε τη Γη. Δεν είστε θεοί.

Όχι, κυρίες και κύριοι. Αν θέλετε να είστε ελάχιστα πειστικοί, αλλά και έντιμοι, θα πρέπει να προσγειωθείτε στον πλανήτη. Να πλησιάσετε τα προβλήματα, να μυρίσετε το χνώτο των κοινών ανθρώπων. Θα πρέπει να στριμωχτείτε και να νιώσετε μια πρέζα αγωνία. Θα πρέπει να ιδρώσετε και να δακρύσετε μαζί μας.

Για να μη μακρηγορώ, σας θέτω δύο πολύ συγκεκριμένα ερωτήματα, που αποτελούν ταυτόχρονα κριτήρια και προϋποθέσεις. Όσα λόγια και αν πείτε, λόγια παχιά και ανέξοδα, του αέρα λόγια, δεν πείθετε πια παρά ελάχιστους και δεν νομιμοποιείστε απέναντι στην κρίση της ιστορίας, αν δεν απαντήσετε καταφατικά σε αυτά τα δύο απλά ερωτήματα:

1.    Έχετε ποτέ κλάψει για τα βάσανα αυτού του λαού, για τα οποία και εσείς ευθύνεστε; Έχετε ποτέ κλάψει για τους φτωχούς, τους ασθενείς, τους απελπισμένους, τους αυτόχειρες;

2.    Δέχεστε να αμείβεστε για τις υπηρεσίες σας στον ελληνικό λαό με 1500€ τον μήνα;

Αν απαντήσετε «ναι» και στα δύο, τότε συζητάμε παραπέρα. Αν, όμως, απαντήσετε «όχι» έστω και σε ένα, τότε πηγαίνετε στην ευχή του Θεού. Έρχονται άλλοι, καλύτεροι από σας.

Ρομπέν 

.

.

Ρομπέν

.