Επαγωγική μέθοδος 26 Jul 2016 8:18 AM (8 years ago)

«Σήμερα το πρωί, η βρύση δεν έτρεχε νερό.

Πλουφ, πλουφ, δυο ρεψιματάκια σαν νεογέννητου και μετά τίποτα.

Χτύπησα στη γειτόνισσα: στο δικό τους σπίτι όλα κανονικά. Μήπως κλείσατε την κεντρική βάνα, μου είπε. Εγώ; Δεν ξέρω καν που είναι, έχω λίγο καιρό που μένω εδώ, ξέρετε, και γυρνάω σπίτι το βραδάκι. Θεέ μου, μα όταν φεύγετε για μια βδομάδα, δεν κλείνετε το νερό και το αέριο; Όχι. Είναι μεγάλη απερισκεψία· μπορώ να περάσω; Θα σας δείξω.

Άνοιξε το ντουλαπάκι κάτω απ’ το νιπτήρα, κούνησε κάτι και το νερό ξανάρθε. Βλέπετε; Το είχατε κλείσει. Συγγνώμη, είμαι πολύ αφηρημένος. Αχ, εσείς οι σινγκλ! Έξοδος της γειτόνισσας που πια μιλάει κι αυτή αγγλικά.

Ψυχραιμία! Δεν υπάρχουν πόλτεργκαϊστ παρά μόνο στις ταινίες. Και σίγουρα δεν είμαι υπνοβάτης, αφού και υπνοβάτης να ήμουνα, δε θα ήξερα την ύπαρξη αυτής της βάνας, αλλιώς θα την είχα χρησιμοποιήσει και ξύπνιος, γιατί το ντους χάνει και κινδυνεύω πάντα να περάσω τη νύχτα άγρυπνος, ακούγοντας συνεχώς εκείνη τη σταγόνα, λες και βρίσκομαι στη Βαλντεμόσα. Πράγματι, ξυπνάω συχνά τη νύχτα, σηκώνομαι και πάω να κλείσω την πόρτα του μπάνιου και την άλλη ανάμεσα στην κρεβατοκάμαρα και την είσοδο, για να μην ακούω αυτές τις καταραμένες σταλαγματιές.

Δε μπορεί να ήταν βραχυκύκλωμα (αφού η βάνα λειτουργεί με το χέρι) ούτε κάνα ποντίκι, που ακόμα και να τύχαινε να περάσει από κει, δε θα ‘χε τη δύναμη να μετακινήσει τη βάνα. Είναι ένας σιδερένιος τροχός παλιού τύπου (τα πάντα σ’ αυτό το διαμέρισμα έχουν τουλάχιστο μισό αιώνα ηλικία) και επιπλέον είναι σκουριασμένος. Επομένως χρειαζόταν ένα χέρι. Ανθρωποειδούς. Και δεν έχω τζάκι απ’ όπου θα μπορούσε να περάσει ο πίθηκος της οδού Μόργκ.

Ας το πάρουμε λογικά. Κάθε αιτιατό έχει το αίτιό του, έτσι λένε τουλάχιστον. Ας απορρίψουμε την εκδοχή του θαύματος, δε βλέπω για ποιο λόγο ο Θεός ν’ ασχοληθεί με το ντους μου, δεν είναι δα και η Ερυθρά Θάλασσα. Επομένως, για ένα φυσικό αιτιατό μια φυσική αιτία. Χτες το βράδυ, προτού ξαπλώσω, πήρα ένα Stilnox με ένα ποτήρι νερό. Επομένως, μέχρι εκείνη την ώρα το νερό υπήρχε ακόμα. Σήμερα το πρωί δεν υπήρχε πια. Επομένως, αγαπητέ Γουάτσον, κάποιος έκλεισε τη βάνα μες στη νύχτα – και δεν ήσουν εσύ. Κάποιος, κάποιοι μπήκαν στο σπίτι μου και φοβήθηκαν όχι ότι θα με ξυπνούσε ο δικός τους θόρυβος (ήταν πολύ αλαφροπάτητοι), αλλά το πρελούδιο της σταγόνας που ενοχλούσε και τους ίδιους· ίσως και ν’ απόρησαν πως και δεν ξυπνούσα. Έτσι, οι παμπόνηροι έκαναν αυτό που θα έκανε και η γειτόνισσα: έκλεισαν το νερό.

Και μετά; Τα βιβλία είναι βαλμένα με τη συνηθισμένη τους αταξία, θα μπορούσαν να περάσουν οι μυστικές υπηρεσίες της μισής υφηλίου και να τα ξεφυλλίσουν ένα προς ένα και δε θα το έπαιρνα χαμπάρι. Είναι άσκοπο να κοιτάξω τα συρτάρια ή να ανοίξω τη ντουλάπα της εισόδου. Αν ήθελαν να ανακαλύψουν κάτι, τη σήμερον ημέρα ένα είναι αυτό που πρέπει να κάνουν: να ψάξουν στο κομπιούτερ. Ίσως, για να μη χάσουν χρόνο, να αντέγραψαν τα πάντα και να γύρισαν στο σπίτι τους. Και τώρα, έχοντας ανοίξει και ξανανοίξει κάθε έγγραφο, να συνειδητοποίησαν ότι δεν υπάρχει τίποτα που να τους ενδιαφέρει στο κομπιούτερ.

Τι ελπίζανε να βρουν; Είναι προφανές – θέλω να πω ότι δε βλέπω άλλη εξήγηση – ότι έψαχναν κάτι σχετικό με την εφημερίδα. Δεν είναι ανόητοι, θα σκέφτηκαν ότι…»

Ουμπέρτο Έκο

Φύλλο μηδέν

Εκδόσεις Ψυχογιός, 2015

Δεν θα μας τρελάνει ο καιρός, θα τον τρελάνουμε εμείς!!! 3 Jun 2015 3:40 AM (9 years ago)

Shantel - Borino Oro

Ισαάκ Ασίμωφ - Γαλαξιακή Αυτοκρατορία 29 May 2015 12:23 AM (9 years ago)

«Μ’ αυτό το σκοπό σας τοποθετήσαμε πάνω σ’ έναν τέτοιο πλανήτη και σε μία τέτοια χρονική περίοδο, ώστε σε πενήντα χρόνια καταφέραμε και σας μανουβράραμε έτσι που να μην έχετε πια ελευθερία δράσης. Από δω κι εμπρός, και για πολλούς αιώνες, ο δρόμος που θα πρέπει ν’ ακολουθήσετε είναι αναπόφευκτος. Θα αντιμετωπίσετε μία σειρά κρίσεων, όπως τώρα αντιμετωπίζετε την πρώτη, και σε κάθε περίπτωση τα όρια της ελευθερίας σας για δράση θα έχουν καθοριστεί με τέτοιο τρόπο, ώστε να είστε εξαναγκασμένοι να προχωρήσετε πάνω σ’ ένα και μοναδικό δρόμο.

Είναι αυτός ο δρόμος για τον οποίο η ψυχολογία μας υπολόγισε – και για μια αιτία.

Αιώνες τώρα ο γαλαξιακός πολιτισμός αδρανεί και φθείρεται, παρόλο που πολύ λίγοι το αντιλήφθηκαν. Τώρα όμως, επιτέλους, η Περιφέρεια αποσπάται και η πολιτική ενότητα της Αυτοκρατορίας κομματιάζεται. Κάπου μέσα στα πενήντα χρόνια που μόλις πέρασαν, βρίσκεται το σημείο στο οποίο οι ιστορικοί του μέλλοντος θα τοποθετήσουν μία υποθετική γραμμή και θα πουν: Εδώ σημειώνεται η Πτώση της Γαλαξιακής Αυτοκρατορίας. Και θα έχουνε δίκιο, αν και κανένας δεν θα έχει αναγνωρίσει αυτήν την Πτώση για πολλούς ακόμη αιώνες.

Και μετά την Πτώση θα έρθει η αναπόφευκτη βαρβαρότητα, μία περίοδος που, σύμφωνα με την ψυχοϊστορία μας, θα έπρεπε να κρατήσει τριάντα χιλιάδες χρόνια. Δε μπορούμε να σταματήσουμε την Πτώση. Δεν επιθυμούμε κάτι παρόμοιο· γιατί ο πολιτισμός της Αυτοκρατορίας έχασε κάθε ισχύ και αξία που κάποτε διέθετε. Μπορούμε όμως να συντομεύσουμε αυτήν την περίοδο της βαρβαρότητας που πρέπει ν’ ακολουθήσει, να την κάνουμε μονάχα χίλια χρόνια.

Τις λεπτομέρειες αυτής της συντόμευσης δε μπορούμε να σας τις πούμε· όπως δε μπορούσαμε να σας πούμε την αλήθεια για το Θεμέλιο πριν από πενήντα χρόνια. Αν ανακαλύπτατε κάτι σχετικό μ’ αυτές τις λεπτομέρειες, μπορεί το σχέδιό μας να ναυαγούσε· όπως θα είχε ναυαγήσει, αν είχατε μυριστεί την απάτη της Εγκυκλοπαίδειας παλιότερα· γιατί τότε, με τη γνώση, η ελευθερία δράσης σας θα απλωνότανε κι ο αριθμός των πρόσθετων παραλλαγών που θα εισχωρούσαν θα γινόταν μεγαλύτερος απ’ όσο η ψυχολογία μας μπορούσε να προβλέψει.

Όμως δεν θ’ ανακαλύψετε τίποτε, γιατί δεν υπάρχουν ψυχολόγοι στον Τέρμινους, και ποτέ δεν υπήρξαν, εκτός απ’ τον Αλιούριν – αλλά κι αυτός ήταν δικός μας.

Τούτο, όμως, μπορώ να σας το πω: ο Τέρμινους και ο αδελφικός του, το Θεμέλιο, στην άλλη άκρη του Γαλαξία, είναι οι σπόροι της Αναγέννησης κι οι μελλοντικοί θεμελιωτές της Δεύτερης Γαλαξιακής Αυτοκρατορίας. Και είναι η σημερινή κρίση που δίνει στον Τέρμινους την εκκίνησης προς αυτήν την κλιμάκωση.

Αυτή, αλήθεια, είναι μία μάλλον συγκεκριμένη κρίση, πολύ πιο απλή απ’ αυτές που θ’ ακολουθήσουν. Για να την απλοποιήσουμε στα βασικά της προβλήματα, σας λέω τα εξής: Είστε ένας πλανήτης αποκομμένος ξαφνικά απ’ τα ακόμη πολιτισμένα κέντρα του Γαλαξία, κι απειλείστε απ’ τους δυνατότερους γειτόνους σας. Είστε ένας μικρός κόσμος επιστημόνων που περιβάλλεται από τεράστιες εκτάσεις βαρβαρότητας που είναι αχανείς και που απλώνονται με ταχύ ρυθμό. Είστε ένα νησί ατομικής ενέργειας σ’ έναν ωκεανό που φουσκώνει κι έχει πιο πρωτόγονες ενέργειες· είστε όμως ανίσχυροι γιατί σας λείπουν τα μέταλλα.

Βλέπετε, λοιπόν, ότι βρίσκεστε αντιμέτωποι με τη σκληρή αναγκαιότητα κι ότι σας επιβάλλεται να δράσετε. Η φύση αυτής της δράσης – δηλαδή η λύση του διλήμματός σας – είναι, βέβαια, ολοφάνερη!»

Η εικόνα του Χάρι Σέλντον άπλωσε το χέρι της στον αέρα και το βιβλίο ξαναπαρουσιάστηκε στην παλάμη του. Το άνοιξε και είπε:

«Οποιαδήποτε όμως κι αν είναι η πορεία που θα χαράξει η μελλοντική σας ιστορία, να δίνετε πάντοτε στους απογόνους σας να καταλαβαίνουν ότι ο δρόμος έχει χαραχτεί, και ότι στο τέλος του βρίσκεται μια καινούρια και μεγαλύτερη Αυτοκρατορία!»

Μαριάννα Χατζοπούλου 30 Apr 2015 8:57 AM (9 years ago)

"Η Μαριάννα Χατζοπούλου, η 69χρονη «τυφλή» τραγουδίστρια, υπήρξε μια από τις μεγάλες δόξες του ελληνικού πενταγράμμου τη δεκαετία του 50. Γεννήθηκε στη Νάξο. Εγινε γνωστή στο ευρύ κοινό το 1958, όταν διακρίθηκε ως η καλύτερη τραγουδίστρια εκείνης της χρονιάς στο διαγωνισμό του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας. Ακολούθησαν δύο από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της, τα τραγούδια «Ζαφείρα» και «Να ζήσουν τα φτωχόπαιδα». Μεγάλες επιτυχίες της, όμως, ήταν και τα «Κάνε κότσο τα μαλλιά σου», «Η μάνα μου με δέρνει», «Τα δάκρυα», «Δεν μετανιώνω που σ' αγάπησα πολύ» αλλά και, σε δεύτερη εκτέλεση, το «Γαρίφαλο στ' αυτί». Δική της και η ερμηνεία στο τραγούδι «Το νυφικό σου φόρεμα» (σε μουσική Γιώργου Μωράκη και στίχους Χρήστου Γιαννακόπουλου) που ακούγεται στην ταινία «Της κακομοίρας» του Ντίνου Κατσουρίδη με τον αξεπέραστο μπακαλόγατο Κώστα Χατζηχρήστο. Στη δεκαετία του '60 η Μαριάννα Χατζοπούλου έζησε στην Αμερική, όπου χειρουργήθηκε και στα μάτια της, τραγουδώντας για τους ομογενείς. Επιστρέφοντας, ξεχασμένη από τις δισκογραφικές, συνέχισε να τραγουδά για το κέφι της σε εκδηλώσεις και για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Από τους ανθρώπους που τη βοήθησαν στην καριέρα της ήταν και η Δανάη Στρατηγοπούλου. Η Μαριάννα Χατζοπούλου πέθανε σε ηλικία 69 ετών μετά από δίμηνη νοσηλεία στην Εντατική με βαρύτατες κακώσεις, ύστερα από τροχαίο. "

Πηγή: http://www.greekbooks.gr/hajopulu-marianna.person

Bratz 29 Apr 2015 11:51 PM (9 years ago)

Μία γυναίκα είχε την ιδέα να ξεβάψει με ασετόν τις κούκλες Bratz (λέξη που στα ελληνικά σημαίνει κακομαθημένα κορίτσια) και να τις κάνει να μοιάζουν περισσότερο με καθημερινά κορίτσια, προσπαθώντας να αλλάξει τα πρότυπα που επιβάλλονται στην κόρη της και τις φίλες της από την παγκόσμια ισοπέδωση.

Εδώ το αρθράκι και το βιντεάκι στ' αγγλικά.

Μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα εκπομπή για το Πάσχα και την ιεροτελεστία της Άνοιξης. 7 Apr 2015 8:23 AM (10 years ago)

εδώ

Sylvie Guillem 12 Mar 2015 3:23 AM (10 years ago)

Η Sylvie Guillem, γεννημένη στη Γαλλία το 1965, ήταν από τις κορυφαίες χορεύτριες του Μπαλέτου της Όπερας του Παρισιού κατά τα έτη 1984-1989 πριν γίνει κύρια «γκέστ» χορεύτρια στο Βασιλικό Μπαλέτο του Λονδίνου, ενώ από το 2006 ασχολείται με τον σύγχρονο χορό στο Sadler's Wells Theatre του Λονδίνου. Το 1981 σε ηλικία 16 ετών έγινε μόνιμο μέλος του κυρίως «σώματος» του χορού που πλαισίωνε τους σολίστ στις παραστάσεις. Το 1984 σε ηλικία 19 ετών έγινε η νεότερη πρίμα μπαλαρίνα του Μπαλέτου της Όπερας του Παρισιού. Έχει δεχθεί πολλές διακρίσεις και βραβεία, για μία εκ των οποίων, το 2001, στην ομιλία της για την αποδοχή του βραβείου, σχολίασε την κουλτούρα «σουπερ-μάρκετ» τέτοιων βραβείων. Μια από τις σημαντικότερες συνεργασίες της στο σύγχρονο χορό ήταν με τον Akram Khan.

Το 1984

το 1996

το 2010

Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΒΟΥΔΑ (μία αλληγορία ή μία ιστορία ζωής άξια μίμησης) 5 Mar 2015 9:02 AM (10 years ago)

Μέρος τρίτο

«Ο Βούδας βρήκε τη φώτιση σε μία φευγαλέα στιγμή. Αυτή η απειροελάχιστη στιγμή είναι ο χρόνος που χρειαζόμαστε για να κατανοήσουμε ότι η «στιγμή» δεν εξηγείται.»

Ο Σιντάρτα ήταν τώρα 35 ετών και είχε περάσει 4 γιάνα για να φτάσει στη φώτιση και να γίνει Βούδας, ο Αφυπνισμένος. Στη συνέχεια, πέρασε 7 μέρες κάτω από το δέντρο διαλογιζόμενος, σε κατάσταση πλήρους ευδαιμονίας, κατά την οποία το μυαλό είναι πολύ καθαρό κι ευαίσθητο. Σ’ αυτήν την κατάσταση της απόλυτης αρμονίας ο Βούδας βρήκε μία διέξοδο στον αναπόφευκτο κύκλο του γήρατος, της ασθένειας και του θανάτου. Συνειδητοποίησε ότι αν απαρνηθούμε την επιθυμία θα αποφύγουμε τη δυσαρέσκεια και τα βάσανα της ζωής. Κύρια αιτία του πόνου και της απογοήτευσης στη ζωή είναι οι απαιτητικές επιθυμίες. Υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο πως θέλεις να είναι τα πράγματα και πως είναι στην πραγματικότητα.

Η ενόραση του Βούδα κάτω από το δέντρο ήταν η γέννηση του βουδισμού. Ο Βούδας συνόψισε τη σοφία του σε 4 ευγενείς αλήθειες που είναι το θεμέλιο της βουδιστικής πίστης. Η πρώτη είναι ότι η ζωή έχει βάσανα. Η δεύτερη διέγνωσε ότι αιτία των βασάνων είναι η επιθυμία. Στην τρίτη αλήθεια, όπως ένας γιατρός, ο Βούδας αποκάλυψε ότι υπάρχει θεραπεία για την επιθυμία. Στην τέταρτη ευγενή αλήθεια έδωσε τη συνταγή. Πώς θεραπεύεις την ασθένεια κι επιτυγχάνεις τη φώτιση ή Νιρβάνα. Απώτερος σκοπός ήταν η επίτευξη μιας κατάστασης στην οποία το μυαλό είναι τελείως ελεύθερο από επιθυμίες, έγνοια, απληστία, μίσος και απογοητεύσεις, δηλαδή ελεύθερο από κάθε αιτία μιας μελλοντικής αναγέννησης. Όταν πεθαίνει ένας φωτισμένος περνάει πέρα από την αναγέννηση σε μία κατάσταση πέρα από το χώρο και το χρόνο. Δεν επιστρέφει, κι αυτό είναι μία κατάσταση απελευθέρωσης. Στη συνέχεια, ο Βούδας δίδαξε ότι ηθική, διαλογισμός και σοφία είναι οι ενδιάμεσοι σταθμοί της φώτισης. Αφιέρωσε τη ζωή του βοηθώντας τους άλλους να τον ακολουθήσουν στο δρόμο προς την ελευθερία από τα βάσανα. Καθώς ο αριθμός των πιστών αυξανόταν, ίδρυσε μία σχολή ή Σάνγκα.

Οκτώ χρόνια αργότερα γύρισε στο παλάτι και την οικογένειά του. Μαθαίνουμε ότι ο πατέρας του τον συγχώρεσε. Ο βασιλιάς συνειδητοποίησε τη σπουδαιότητα της αναζήτησης του γιού του. Η θετή του μητέρα τον ικέτεψε να την κάνει μέλος της Σάνγκα του κι έγινε η πρώτη μοναχή στην ιστορία. Ο Βούδας θα εγκατέλειπε πάλι την οικογένειά του. Συνέχισε να διδάσκει τα επόμενα 40 χρόνια. Πριν φύγει, χειροτόνησε το γιό του μοναχό.

Με την πάροδο του καιρού, το μήνυμά του εξελίχθηκε σε διαφορετικές παραδόσεις, κάθε μία με τη δική της ερμηνεία και μοναστική πρακτική.

Οι περισσότεροι δυτικοί δε βλέπουν το βουδισμό ως μία διέξοδο από τον πολιτισμό. Βλέπουν όμως το διαλογισμό ως έναν τρόπο για να γίνουν πιο αποτελεσματικοί στην κοινωνία. Έτσι, το μήνυμα του βουδισμού παίρνει ένα διαφορετικό νόημα επειδή γίνεται ένας τρόπος να βελτιώσουμε τον εαυτό μας, ν’ αντιμετωπίσουμε τα άγχη της ζωής και να ξεκαθαρίσουμε τους στόχους και τους σκοπούς μας.

Είναι μεγάλη ειρωνεία ότι μετά το θάνατο του Βούδα, ο άνθρωπος που κήρυξε τη ματαιότητα των τελετουργικών και τη ματαιότητα της λατρείας μιας προσωπικότητας, έγινε μία μορφή τελετουργικής λατρείας που όμοιά της δεν υπήρχε στην ιστορία.

Ο βουδισμός αποτέλεσε την πρώτη παγκόσμια θρησκεία. Μία θρησκεία χωρίς θεό, όπου ο δρόμος για τη φώτιση βρίσκεται στο μυαλό όλων μας.

Το κείμενο είναι βασισμένο αποκλειστικά σε ντοκυμαντέρ του BBC, με ελληνική μετάφραση και η Μαρίτσα έκανε το ρεζουμέ.

Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΒΟΥΔΑ (μία αλληγορία ή μία ιστορία ζωής άξια μίμησης) 26 Feb 2015 10:33 PM (10 years ago)

Μέρος δεύτερο

«Αν θέλουμε να εξηγήσουμε το βουδισμό με δύο λέξεις θα λέγαμε ότι είναι εξάσκηση της σκέψης».

Το τελευταίο σημάδι καθόρισε τη ζωή του Σιντάρτα, αφού αποφάσισε να εγκαταλείψει τη ζωή στο παλάτι, τη γυναίκα του και το παιδί του και να ψάξει να βρει απαντήσεις για τη ζωή. Ξεκίνησε το ταξίδι του προς τη γνώση, αφού έβγαλε πρώτα όλα τα κοσμήματα και τα ρούχα του, κούρεψε τα μακριά μαλλιά του και φόρεσε κουρέλια. Ο Σιντάρτα ήταν πρώτη φορά μόνος. Όταν πήγε στις πόλεις αντιμετώπισε δυσκολίες. Συνειδητοποίησε ακόμα περισσότερο ότι τα βάσανα είναι κάτι που βιώνουν όλοι οι άνθρωποι σε κάθε κοινωνία. Συνειδητοποίησε ότι δε μπορούσε να βρει απάντηση σ’ αυτό μέσω της βραχμανικής πίστης, με την οποία ζούσαν τότε οι άνθρωποι κι έτσι αποφάσισε να την προκαλέσει. Οι βραχμάνοι ιερείς είχαν μία κατοχυρωμένη θέση στην κοινωνία τότε και ο Σιντάρτα θέλησε η λύση στα βάσανα της ζωής να είναι εφικτή σε όλους κι όχι σε λίγους εκλεκτούς, όπως στη βραχμανική παράδοση. Ο Βούδας διαφώνησε με τους βραχμάνους. Είπε ότι δε γεννιέσαι, αλλά γίνεσαι βραχμάνος, διάγοντας καλή ζωή. Δε γεννιέσαι παρείσακτος, γίνεσαι, διάγοντας άσχημη ζωή. Είναι σαν να λες στη σύγχρονη κοινωνία, ότι ευγενής δεν είναι ο γόνος μίας συγκεκριμένης οικογένειας, αλλά αυτός που συμπεριφέρεται καθώς πρέπει.

Στην αναζήτησή του ο Σιντάρτα ταξίδεψε στη Β. Ινδία, αναζητώντας έναν εναλλακτικό τρόπο ζωής που θα τον βοηθούσε να ξεπεράσει τα βάσανα που έβλεπε γύρω του. Ενδιαφερόταν για κάθε νέα φιλοσοφία, αλλά ήθελε να προχωρήσει ακόμα παραπέρα, να φτάσει στα βάθη του μυαλού του. Για να το καταφέρει αυτό, αποφάσισε να επικεντρωθεί στην τεχνική του διαλογισμού, αναζητώντας τους κορυφαίους γκουρού της εποχής του. Τα πιο διαδεδομένα είδη διαλογισμού προϋπέθεταν υποβολή σε διάφορες πιέσεις, όπως ο έλεγχος της αναπνοής και η νηστεία. Σκοπός ήταν η επίτευξη αυτού που ονομάζουμε τροποποιημένες συνειδησιακές καταστάσεις. Λέγεται ότι ο Σιντάρτα ήταν τόσο καλός στο διαλογισμό που συγκέντρωσε γύρω του μία ομάδα πέντε μαθητών, και οι δάσκαλοι του ζητούσαν ν’ αναλάβει τις σχολές τους. Ο Σιντάρτα δε μπόρεσε να καλυφθεί μ’ αυτόν τον τρόπο, αφού δε βρήκε λύση στα βάσανα της ζωής και τη μετενσάρκωση. Έτσι, αποφάσισε να εξερευνήσει κι άλλες τεχνικές. Αυτή τη φορά δοκίμασε τον αυστηρό ασκητισμό. Αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να νηστεύει, να μην πλένεται και να διαλογίζεται κρατώντας την αναπνοή για μεγάλο διάστημα. Οι ασκητές λιμοκτονούσαν, ακρωτηριάζονταν. Ξεπερνώντας την προσκόλληση στο σώμα, θεωρούσαν ότι απελευθερώνονταν. Ο Σιντάρτα νήστεψε τόσο πολύ που κόντεψε να πεθάνει από ασιτία. Κάποια στιγμή συνειδητοποίησε ότι θα πέθαινε και δεν θα κατόρθωνε τίποτα, δεν θα έλυνε το πρόβλημα. Δοκίμασε ό,τι διαθέσιμο υπήρχε, αλλά δεν κατάφερε τίποτα. Τότε θυμήθηκε τον αυθόρμητο διαλογισμό των εφηβικών του χρόνων και σκέφτηκε ότι ίσως ήταν ένας τρόπος αφύπνισης. Τυχαία συνάντησε ένα μουσικό που κούρδιζε το σιτάρ του. Όταν η χορδή ήταν πολύ χαλαρή, δεν έπαιζε, όταν ήταν πολύ τεντωμένη, έσπαζε. Σε μία ενδιάμεση θέση, ο ήχος ακουγόταν μελωδικός. Ο Σιντάρτα και πάλι συνειδητοποίησε ότι αυτή η απλή παρατήρηση δείχνει κάτι πολύ σημαντικό. Η μέση οδός θα τον οδηγούσε στην πνευματική κατάσταση που ήθελε, σε μία κατάσταση αρμονίας, τη φώτιση. Η λύση που βρήκε στο πώς να το επιτύχει αυτό είναι αυτό που αποκαλούμε «επίγνωση του σώματος». Δηλαδή ούτε το αγνοείς, ούτε προσπαθείς να το υποτάξεις. Αυτές οι σκέψεις τον οδήγησαν στην εξοχή.

Ταξίδεψε έξι χρόνια, βίωσε πόνο και βάσανα κι είχε επεκτείνει τα όρια του μυαλού του. Ο Σιντάρτα έφτασε στο Μπόντ Γκαγιά. Εδώ θα τελείωναν τα βάσανά του. Κάθισε κάτω από ένα δέντρο κι ορκίστηκε να μη φύγει αν δεν έφτανε στη φώτιση. Αποφάσισε να σκεφτεί ήρεμα την κατάσταση και να δει πως λειτουργεί η ζωή. Επικέντρωσε τις σκέψεις του στις αργές κινήσεις της αναπνοής. Πως κινείται ο αέρας προς τη μύτη, τον εγκέφαλο και καλμάρει, ταξινομεί και καθαρίζει το μυαλό. Το μυαλό του Σιντάρτα ήταν τόσο συγκεντρωμένο που μπόρεσε να περάσει στο σκοτεινό υποσυνείδητό του. Εκεί αντιμετώπισε το τελευταίο και μεγαλύτερο μαρτύριο. Ο δαίμονας Μάρα, ο άρχοντας του Εγώ, εμφανίστηκε μπροστά του. Μπορούσε να κάνει κάθε τρόμο αληθινό στο μυαλό του Σιντάρτα. Είναι σημαντικό να θυμηθούμε ότι ο βασιλιάς δαίμονας Μάρα δεν είναι όπως ο Σατανάς της χριστιανικής πίστης επειδή δε βάζει τους πιστούς σε πειρασμό ούτε είναι ο αντίπαλος του Θεού. Είναι οι ψυχολογικές δυνάμεις που όλοι έχουμε μέσα μας. Ο Μάρα εξαπέλυσε επίθεση με μία στρατιά δαιμόνων που έριχναν φλεγόμενα βέλη εναντίον του Σιντάρτα. Εκείνος όμως τα μετέτρεπε σε άνθη λωτού κι έπεφταν γύρω του χωρίς να τον πλήττουν. Αφού απέτυχε, ο Μάρα επιχείρησε να τον δελεάσει με τις κόρες του. Ο βασιλιάς δαίμονας τον βασάνισε με μία φροϋδική έννοια του θανάτου και της επιθυμίας. Η επιθυμία είναι θάνατος και ο θάνατος επιθυμία. Ο βασιλιάς δαίμονας του πρόσφερε τις τρεις κόρες του που προκαλούσαν ταυτόχρονα πάθος ή πόθο και αποστροφή. Και τα δύο είναι εξίσου άσχημα. Αν ντραπείς και φύγεις λέγοντας ότι σου προκαλεί αηδία δεν παύεις να είσαι σκλάβος του πάθους. Εκείνος παρέμεινε ήρεμος κι απλώς τις κοιτούσε αδιάφορα χωρίς να νιώθει έλξη ή αποστροφή. Το πρόσωπο των θυγατέρων του Μάρα άρχισε να σαπίζει μπροστά στα μάτια του Σιντάρτα. Οι κακές κόρες χάθηκαν μέσα στη γη. Μπορούμε να πούμε πως ο Βούδας αναγνώρισε ότι ο Μάρα ήταν μία πλευρά του εαυτού του. Κι αυτή η αναγνώριση ήταν η φώτισή του. Λέγεται ότι η γη σείστηκε όταν απομάκρυνε το δαίμονα.

Συνεχίζεται…

Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΒΟΥΔΑ (μία αλληγορία ή μία ιστορία ζωής άξια μίμησης) 25 Feb 2015 2:16 AM (10 years ago)

Μέρος πρώτο

«Η ψυχολογία σήμερα έχει πάρει έναν από τους βασικότερους ρόλους που είχε η θρησκεία παλιότερα. Είναι ένα θεραπευτικό μέσο για την αντιμετώπιση των προβλημάτων της ζωής.»

500 χρόνια πριν το Χριστό, έζησε στην Ινδία ένας πρίγκιπας, ο οποίος εγκατέλειψε την πολυτέλεια του παλατιού για ν’ αποκτήσει σοφία. Ίδρυσε την πρώτη παγκόσμια θρησκεία που σήμερα έχει περισσότερους από 400 εκατομμύρια πιστούς. έγινε σύμβολο ειρήνης, συμπόνιας, σύμβολο κατά της βίας. Δίδαξε πως μέσα από τη δική μας προσπάθεια και με τη βοήθεια του διαλογισμού, μπορούμε να γνωρίσουμε την υπέρτατη πραγματικότητα. Ο βουδισμός είναι μία θρησκεία που δεν έχει θεό, αλλά ένα μεγάλο δάσκαλο, το Βούδα. Όπως πολλές θρησκείες, και ο βουδισμός δέχθηκε πολλές ερμηνείες.

Πριν 100 χρόνια, η ζωή του Βούδα ήταν άγνωστη στη Δύση. Κατά τη διάρκεια των βρετανικών αποικιών στην Ινδία, ο βουδισμός είχε εξαφανιστεί από Ινδουϊστές βασιλείς και Μουσουλμάνους εισβολείς. Γύρω στα 1860, οι άποικοι βρετανοί αρχαιολόγοι έκαναν ανασκαφές στη Β. Ινδία κι έφεραν στο φως ιστορικές αποδείξεις για τη ζωή του. Μετά από 100 χρόνια αρχαιολογικών ερευνών και μέσα από πολλές διαφωνίες, βρέθηκε η γενέτειρα του Βούδα, το σημερινό Τιλαουρακότ του Νεπάλ. Στο κέντρο της πόλης υπάρχει ένα παλάτι, από το οποίο ξεκίνησε η ιστορία του Βούδα.

Πριν 2000 χρόνια, η Ινδία ήταν διαιρεμένη σε βασίλεια και δημοκρατίες. Ο πατέρας του Βούδα ήταν αιρετός άρχοντας της φυλής Σάκυα. Κυβερνούσε το βασίλειο από το παλάτι που βρισκόταν στου πρόποδες των Ιμαλαΐων. Μετά τη γέννηση του γιού του Σιντάρτα (που σημαίνει εκπλήρωση όλων των επιθυμιών), η οικογένεια κάλεσε βραχμάνους ιερείς κι έναν προφήτη για να προβλέψουν το μέλλον του νεαρού πρίγκιπα. Ορισμένα σημάδια στο σώμα του θεωρήθηκαν ευοίωνα κι εμφανίζονταν είτε όταν κάποιος θα γινόταν πνευματικός ηγέτης ή παγκόσμιος αυτοκράτορας. Ο πατέρας του τον προόριζε για μεγάλο πολιτικό ηγέτη, γι’ αυτό αγωνιούσε και «προστάτευε» το γιό του ώστε να μη βλέπει πράγματα που θα τον έστρεφαν στη θρησκεία.

Οι αρχαιολογικές ανασκαφές στο Καπιλαβάστου (όπως λεγόταν τότε η πόλη), έδειξαν ότι επρόκειτο για μία πόλη που αποτελούσε το κέντρο μιας μικρής βιομηχανίας (της εποχής). Πιθανά ήταν ένας μικρός οικισμός που σήμερα δύσκολα θ’ αποκαλούσαμε πόλη. Η πλειονότητα του πληθυσμού ζούσε στην αγροτική περιφέρεια. Αυτή η περιοχή, έξω από τα τείχη της πόλης φαίνεται ότι γοήτευσε το Σιντάρτα. Ήθελε πολύ να πάρει μέρος στην ετήσια γιορτή του οργώματος και ο πατέρας του το επέτρεψε όταν ήταν 9 ετών. Αυτό το γεγονός αποτέλεσε ένα σημείο καμπής στη ζωή του Σιντάρτα. Λέγεται ότι είδε έναν αγρότη να οργώνει. Είδε το μόχθο της δουλειάς που δεν είχε δει στο παλάτι. Κατάφερε να ξεφύγει απ’ τη γιορτή και να μείνει μόνος. Κάθισε κάτω από ένα δέντρο κι άρχισε να σκέφτεται αυτά που είδε. Το αλέτρι να χαράζει και ν’ αυλακώνει το έδαφος. Ένα πουλί να τρώει ένα σκουλήκι που ξεσκέπασε το αλέτρι. Αναρωτήθηκε γιατί πρέπει να υποφέρουν έτσι τα ζωντανά πλάσματα. Σκέφτηκε ότι αν ο αγρότης δεν όργωνε, το πουλί δεν θα έτρωγε το σκουλήκι. Συνειδητοποίησε ότι όλα συνδέονται μεταξύ τους και ότι κάθε ενέργεια έχει και συνέπειες. Αυτή η απλή παρατήρηση έγινε ο ακρογωνιαίος λίθος της διδασκαλίας του, το κάρμα. Το μυαλό του επικεντρώθηκε σ’ αυτές τις βαθιές σκέψεις και πέρασε σε μία κατάσταση ύπνωσης (διαλογισμού), μία πνευματική κατάσταση που έγινε το πρώτο βήμα για τη φώτιση (Βούδας σημαίνει ο πεφωτισμένος).

Καθώς μεγάλωνε ο Σιντάρτα, ο πατέρας του έκανε ότι μπορούσε για να τον δελεάσει να μείνει στο παλάτι. Του βρήκε μία νύφη, με την οποία απέκτησε ένα παιδί. Ο πατέρας του προσπάθησε να δημιουργήσει έναν τέλειο κόσμο για εκείνον. Ανήμπορος όμως πια ν’ αντισταθεί στις πιέσεις του γιού του, υπέκυψε. Φρόντισε όμως, όταν θα έβγαινε ο Σιντάρτα να ‘χει εξαλειφθεί κάθε τι που θα μπορούσε να τον πληγώσει. Οι άρρωστοι, οι φτωχοί και οι γέροι, απομακρύνθηκαν απ’ τον φανταστικό κόσμο που του παρουσιάστηκε. Παρά τις προσπάθειες του πατέρα του, ο έξω κόσμος κίνησε το ενδιαφέρον του Σιντάρτα. Με την αφέλεια ενός παιδιού, ξεκίνησε με τον οδηγό του κι έκανε τέσσερα ταξίδια στα οποία είδε τέσσερα σημάδια.

Στο πρώτο του ταξίδι στην επαρχία, πρόσεξε ένα γέροντα που περπατούσε με κόπο. Ρώτησε τον οδηγό του τι πρόβλημα έχει αυτός ο άνθρωπος κι εκείνος του εξήγησε τη διαδικασία του γήρατος. Ο Σιντάρτα θορυβήθηκε όταν έμαθε ότι είναι αναπόφευκτη για όλους. Σύντομα ακολούθησε το 2ο σημάδι όταν είδε έναν άρρωστο, κι έμαθε ότι όλοι οι άνθρωποι αρρωσταίνουν. Κατόπιν, είδε τη σωρό ενός νεκρού και συγκλονίστηκε όταν έμαθε ότι όλοι οι άνθρωποι είναι θνητοί και ότι σύμφωνα με τη βραχμανική πίστη (που ήταν τότε πολύ διαδεδομένη) ξαναγεννιούνται για να υποφέρουν και να πεθάνουν πάλι. Το γήρας, η αρρώστια και ο θάνατος παρουσιάζονται μ’ αυτόν τον αλληγορικό τρόπο στην ιστορία της ζωής του Βούδα, αφού φαίνεται μάλλον απίθανο να μη γνώριζε τίποτα γι΄ αυτά. Προφανώς η ιστορία θέλει να τονίσει τον τρομερό αντίκτυπο που έχουν αυτά τα βασικά στοιχεία της ανθρώπινης ύπαρξης και πόσο επιτακτική είναι η ανάγκη να κάνουμε κάτι γι’ αυτά. Το τέταρτο σημάδι αφορούσε ένα ζητιάνο που του ζήτησε ελεημοσύνη. Ο Σιντάρτα αναρωτήθηκε για ποιο λόγο αφήνει κανείς τις χαρές του κόσμου και γυρνάει στην επαρχία ζητιανεύοντας. Ο οδηγός του τού είπε ότι απαρνείται κάποιος τις χαρές για να δει την πραγματικότητα και να βρει απαντήσεις γι’ αυτή την επώδυνη ζωή.

Συνεχίζεται…

Sedate Illusion 5 Feb 2015 8:38 AM (10 years ago)

Οι Sedate Illusion είναι ένα project του Βαγγέλη Κακαρούγκα (πρώην μέλος των Kinetic και των Equal Vector) με έδρα την Κέρκυρα. Ξεκίνησε το 2004 και βγήκε την ίδια χρονιά ένας instrumental δίσκος με τίτλο "Sedate Illusion" όπου και συμμετείχε ενεργά στη σύνθεση και ο Θοδωρής Πεγκούσης. Το συγκρότημα σήμερα κινείται στους χώρους του progressive/experimental metal κι απαρτίζεται από τους παρακάτω μουσικούς, οι οποίοι το 2014 δημιούργησαν το τρίτο studio album με τίτλο «What Remains».

Vangelis Symphonyx - Keyboards/ Vocals

Anastasios Kibizis – Guitars

Vagelis Glavinas - Bass Guitar

Antreas Alamanos - Drums

Στο τεύχος Φεβρουαρίου 2015,το περιοδικό Metal Hammer φιλοξενεί τους Sedate Illusion. Παραθέτουμε την κριτική του περιοδικού για το τελευταίο τους cd.

«Το πιστεύω πλέον ακράδαντα: το 2014 ήταν η καλύτερη χρονιά για το ελληνικό μέταλ. Αμέτρητες δισκάρες σε όλα τα υποείδη και απ’ όλη τη χώρα. Πάρε για παράδειγμα το τρίτο (!) studio album των Sedate Illusion από την Κέρκυρα, που κυκλοφόρησε ανεξάρτητα στις αρχές του περασμένου έτους. Η προϋπηρεσία τους στους Equal Vector μόνο τυχαία δεν είναι. Ένα στολίδι του προοδευτικού σκληρού ήχου του σήμερα, ιδίως αν είσαι οπαδός των Tool, των Opeth, του Steven Wilson ή ακόμα και των Evergrey. Γλυκός, διαυγής ήχος με τις σκληρές κιθάρες και τα πλήκτρα στο προσκήνιο, ακουστικές κιθάρες κι «εξωσχολικά» όργανα, ενώ γυναικείες και ανδρικές φωνές εξιστορούν το (άγνωστο ακόμα) concept των στίχων. (ΝΤ-8)»

Οι Sedate Illusion δηλώνουν «ιδιαίτερα χαρούμενοι για αυτό το γεγονός διότι το περιμέναμε με μεγάλη ανυπομονησία και τελικά συνέβη. Ευχαριστούμε θερμά το METAL HAMMER GREECE (Official),για την υπέροχη κριτική του και το βαθμό του 8/10. Cheers».

Ακολουθεί το επίσημο videoclip του τραγουδιού με τίτλο Solitude. Κερκυραίοι είναι και οι συντελεστές. Η σκηνοθέτις, Κατερίνα Τζέκου, ο πρωταγωνιστής, Νικόλας Κατσαρός. Στους φωτισμούς, τις κάμερες και τις ιδέες, ο Δημήτρης Μιχαήλ. Τα γυρίσματα έγιναν στο Πολύτεχνο, με τη φιλοξενία του Νίκου Μασσαρά και στο χώρο της Βάσιας Νικάκη. Απολαύστε!

Ντουντεϊσμός 5 Jan 2015 1:28 AM (10 years ago)

Για όλους εσάς που ακόμα αναρωτιέστε, ψάχνοντας τη θρησκεία που σας εκφράζει περισσότερο…

Εσείς που θέλετε να ξεφύγετε από τη θρησκεία που διάλεξαν για εσάς χωρίς εσάς, οι γονείς σας…

Με χαρά σας ανακοινώνω ότι εγώ βρήκα τη δική μου και σας τη συστήνω ανεπιφύλακτα!

Ο Ντουντεϊσμός, ο οποίος διδάσκει μία αρχαία φιλοσοφία, είναι εδώ και λίγα χρόνια επίσημη θρησκεία, ενώ μπορεί εύκολα κανείς να γίνει ιερέας (ή ιέρεια) και να τελεί ακόμα και γάμους (τουλάχιστον στις ΗΠΑ). Το μεγάλο διδάσκαλο της θρησκείας ενσαρκώνει με επιτυχία στην ταινία των αδελφών Κοέν του 1998 «ο Μεγάλος Λεμπόφσκι», ο Τζέφ Μπρίτζες (γιατί δηλαδή, καλύτερος είναι ο Ιησούς που τον ενσαρκώνει ο Ρόμπερτ Πάουελ στην τηλεοπτική μίνι σειρά «ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ» του Φράκο Τζεφιρέλι;).

Ο διδάσκαλος Λεμπόφσκι είναι ένας άνεργος χίπης, ένας επαγγελματίας τεμπέλης με αξέχαστες «dude» ατάκες, ο οποίος μαζί με τον οξύθυμο φίλο του Γούλτερ, έναν βετεράνο του Βιετνάμ, προσπαθούν στα διαλείμματα ενός τουρνουά μπόουλινγκ να ξεδιαλύνουν την υπόθεση μιας απαγωγής, ενός κατουρημένου χαλιού και της συνωνυμίας του Λεμπόφσκι με ένα διάσημο εκατομμυριούχο, εξαιτίας της οποίας τον απειλούν κάτι γκάνγκστερ θεωρώντας ότι τους χρωστά χρήματα.

Ο διδάσκαλος Λεμπόφσκι είναι κατά του υφιστάμενου πολιτεύματος που καταπνίγει την ελευθερία του λόγου και της σκέψης, είναι ενάντια στον αντισημητισμό, τους πολέμους, το φαρισαϊσμό, ενώ προωθεί έναν αντικαπιταλιστικό τρόπο ζωής, στον οποίο δεν θα χρειάζεται να δουλεύουμε, να πληρώνουμε νοίκι και γενικά δεν θα υπάρχουν όλες αυτές οι καταπιεστικές υποχρεώσεις που βιώνει ο σημερινός πολίτης. Παράλληλα, θα ζούμε ελεύθερα, συμβιώνοντας οι αρσενικοί με τους θηλυκούς, τεκνοποιώντας όποτε και με όποιον θέλουμε και σε όποια ηλικία θέλουμε έχοντας εξουδετερώσει κάθε «πρέπει» που έχει χτίσει μεθοδικά η κοινωνία τόσους αιώνες. Τέλος, ο διδάσκαλος Λεμπόφσκι, μας βοηθά να σκεφτούμε το θάνατο ξεπερνώντας το φόβο του, αφού στο τέλος όλοι θα γίνουμε στάχτη και θα καταλήξουμε στα μαλλιά και τα μουστάκια κάποιου!

Παραθέτω την επίσημη ιστοσελίδα της θρησκείας και μεταφράζω τα εισαγωγικά, τις βασικές αρχές και λίγα ιστορικά στοιχεία.

Ντουντεϊστές όλου του κόσμου ενωθείτε!

Ασπασθείτε την θρησκεία που απλώνεται με τον αργότερο ρυθμό σ’ ολόκληρο τον κόσμο, το Ντουντεϊσμό. Μία αρχαία φιλοσοφία που κηρύσσει το μη-κήρυγμα, πράττει όσο το δυνατόν λιγότερα και πάνω απ’ όλα….εεε, έχασα τον ειρμό των σκέψεών μου. Τέλος πάντων, εάν θέλετε να βρείτε γαλήνη στη γη και καλοσύνη, δικέ μου, θα σας βοηθήσουμε να ξεκινήσετε. Αμέσως μετά από έναν υπνάκο.

…

Ενώ ο Ντουντεϊσμός στην επίσημη μορφή του οργανώθηκε σε θρησκεία πρόσφατα, προϋπήρχε ανά τους αιώνες με διαφορετικές μορφές. Πιθανά η πρωιμότερη μορφή του Ντουντεϊσμού ήταν ο κινεζικός Ταοϊσμός, πριν αρχίσει τα περίεργα με τα μαγικά κόλπα και τα σωματικά υγρά. Ο μεγάλος διδάσκαλος του Ταοϊσμού, ο Λάο Τζου, βασικά είπε, «καπνίστε τα, άμα τα ‘χετε» και «χαλάρωσε, φίλε μου», απλά τα είπε στην αρχαία κινεζική γλώσσα, οπότε κάτι μπορεί να χάθηκε στη μετάφραση.

Ανά τους αιώνες αυτό το επαναστατικό σήκωμα των ώμων, ενίσχυσε πολλά επιτυχημένα θρησκεύματα, όπως ο Βουδισμός, ο Χριστιανισμός, ο Σουφισμός, ο Τζον Λενινισμός, ο Γιο-πες-τα-αράπη-μου-bro-ισμός. Η ιδέα είναι η εξής: η ζωή είναι σύντομη και περίπλοκη και κανένας δεν ξέρει τι να την κάνει. Γι’ αυτό μην κάνεις τίποτα. Πάρ’ το χαλαρά, δικέ μου. Σταμάτα να αγχώνεσαι για το αν θα τα καταφέρεις στον τελικό. Άραξε με τους φίλους σου, πιές και κάνα χυμό βρώμης και είτε πετυχαίνεις στράικ ή η μπάλα βγαίνει στο αυλάκι (του μπόουλινγκ), κάνε ότι μπορείς για να παραμένεις πιστός στο να είσαι αληθινός με τον εαυτό σου και με τους άλλους.

http://dudeism.com/

Enemy – Ο άνθρωπος αντίγραφο 5 Dec 2014 1:40 AM (10 years ago)

Κριτική ταινίας

Enemy – Ο άνθρωπος αντίγραφο

Μία ταινία του Καναδού Denis Villeneuve του 2013 με πρωταγωνιστή τον Αμερικανό «μπλοκμπαστερά» Jake Gyllenhaal. Βασισμένη στην ομώνυμη (Homem Duplicado) νουβέλα του Πορτογάλου νομπελίστα Ζοζέ Σαραμάνγκου.

Ο συνεσταλμένος καθηγητής ιστορίας Άνταμ πηγαινοέρχεται στη δουλειά, συζεί με τη φίλη του έχοντας μία χλιαρή σχέση και γενικά αισθάνεται ότι ζει μία κάπως επίπεδη ζωή. Σε μία καθημερινή (και κατά τα φαινόμενα τυχαία και αθώα) συζήτηση μ’ έναν συνάδελφο, ο δεύτερος του προτείνει κάποια ταινία και ο Άνταμ πηγαίνει να νοικιάσει το dvd για να τη δει. Βλέποντάς την, παρατηρεί ένα κομπάρσο που του μοιάζει καταπληκτικά. Αποφασίζει να ψάξει να βρει τον ηθοποιό και τελικά καταφέρνει να τον συναντήσει. Ο Άντονι είναι ένας τριτοκλασάτος ηθοποιός που ζει με την έγκυο σύζυγό του σ’ ένα διαμέρισμα και μάλλον αισθάνεται ότι η δουλειά του είναι επιφανειακή και ανούσια.

Η σκηνοθεσία της ταινίας έχει κάτι από David Lynch με μία αίσθηση παράδοξης ονειρικής κατάστασης. Σ’ αυτό το κλίμα γίνονται και οι συναντήσεις του Άνταμ με τον Άντονι, οι οποίοι εμφανισιακά μοιάζουν σαν δύο σταγόνες νερό. Αρχίζει σταδιακά να υποβόσκει μία αίσθηση φθόνου του ενός για τον άλλο. Ο Άνταμ φθονεί αυτό που ο ίδιος θεωρεί σαν ενδιαφέρουσα, τη ζωή ενός ηθοποιού. Μπαίνει κρυφά στο διαμέρισμά του και παρακολουθεί την έγκυο γυναίκα του Άντονι, φθονώντας το συζυγικό βίο και το γεγονός ότι ο Άντονι κατάφερε ν’ αφήσει έγκυο τη γυναίκα του, θαυμάζοντας το μυστήριο της εγκυμοσύνης. Ο Άντονι από την άλλη, φθονεί την ακαδημαϊκή καριέρα του Άνταμ. Ενώ τον αγχώνει η εγκυμοσύνη της γυναίκας του, φθονεί αυτό που εκείνος θεωρεί σαν παθιασμένη και χωρίς πιεστικές δεσμεύσεις, τη σχέση που έχει ο Άνταμ με τη φίλη του.

Μία ενοχλητική κατάσταση/σκέψη που ενδεχομένως κάποια στιγμή μας έχει ταλαιπωρήσει όλους, σχετικά με τις επιλογές που κάναμε στη ζωή μας και το πώς αλλιώς θα μπορούσαμε να είμαστε αν δεν ήμασταν αυτό που είμαστε! Σκέψεις που αν μας κολλήσουν στο μυαλό με τον εφιαλτικό τρόπο που ο Άνταμ φθονούσε τον Άντονι (και το αντίστροφο) είναι ικανές να μας αρρωστήσουν και να μας οδηγήσουν σε ακραίες πράξεις. Μία κατάσταση που μας οδηγεί να δημιουργήσουμε με το μυαλό μας τον εχθρό μας, αντιμετωπίζοντας τον άλλο σαν τέτοιο. Έναν εχθρό που έχει αυτό που δεν έχουμε και (σε ακραίες περιπτώσεις) θα κάνουμε τα πάντα για να του το πάρουμε και να τον βλάψουμε, βλάπτοντας πρώτα απ’ όλα τον εαυτό μας.

Lauren Slater – Το κουτί της ψυχής 30 Sep 2014 9:45 AM (10 years ago)

Το 1964 στη Νέα Υόρκη η 28χρονη Κάθριν Τζενοβέζε σχόλασε απ’ τη δουλειά της σ’ ένα μπαρ και κατά τις 3 τα ξημερώματα έφθασε στο σπίτι της. Πάρκαρε το αμάξι της στο χώρο στάθμευσης κάτω από τη πολυκατοικία και κατευθύνθηκε προς την είσοδο. Κάποια στιγμή αντιλήφθηκε μία ανδρική παρουσία πίσω της κι ενστικτωδώς πήγε προς τον τηλεφωνικό θάλαμο της αστυνομίας που βρισκόταν στη γωνία. Η Κάθριν Τζενοβέζε δεν κατάφερε ποτέ να φτάσει μέχρι το θάλαμο. Ο άνδρας, του οποίου η ταυτότητα αναγνωρίστηκε αργότερα και ήταν ο Γουίνστον Μόουζλι, τη μαχαίρωσε στην πλάτη κι ύστερα, όταν εκείνη γύρισε να τον αντικρύσει, στην κοιλιά. Εκείνη στρίγγλισε και φώναξε δυνατά για βοήθεια. Αμέσως τα φώτα τρεμόπαιξαν στην πυκνοκατοικημένη γειτονιά, αλλά κανείς δεν κατέβηκε να βοηθήσει. Μόνο κάποιος φώναξε «άσε ήσυχο το κορίτσι». Έτσι ο Μόουζλι το ‘σκασε και η Κάθριν μαχαιρωμένη σύρθηκε μέχρι την είσοδο ενός βιβλιοπωλείου. Τότε τα φώτα απ’ τα διαμερίσματα έσβησαν. Ο Μόουζλι, αφού αφουγκράστηκε την ησυχία, επέστρεψε για ν’ αποτελειώσει το έργο του. Βρήκε την Κάθριν και βάλθηκε α τη μαχαιρώνει ανοίγοντάς τη στα δύο στο λαιμό και στα γεννητικά όργανα. Εκείνη ούρλιαξε ξανά. Τα φώτα των διαμερισμάτων άναψαν ξανά. Όλοι όμως ήταν τόσο παρόντες όσο και απόντες. Ο Μόουζλι υποχώρησε κι εκείνη κατάφερε να συρθεί μέχρι την είσοδο της πολυκατοικίας της. Μετά από λίγα λεπτά ο Μόουζλι επέστρεψε και προσπάθησε να τη βιάσει, ενώ εκείνη είχε χάσει πλέον τις αισθήσεις της. Το έγκλημα συνέβη σε χρονικό διάστημα 35 λεπτών. Κανείς δεν κατέβηκε ποτέ να βοηθήσει, ενώ από τους συνολικά 38 αυτόπτες μάρτυρες (που αργότερα κλήθηκαν στη δίκη) κάποιος τηλεφώνησε στην αστυνομία 10 λεπτά αφού είχαν τελειώσει όλα και η Κάθριν ήταν πλέον νεκρή. Κατά τις 4 το πρωί ήρθε και τη μάζεψε το ασθενοφόρο κι εκείνοι που τα είχαν δει όλα πήγαν πάλι για ύπνο. 38 φυσιολογικοί, καθημερινοί άνδρες και γυναίκες άκουγαν τις κραυγές της Κάθριν και δεν έκαναν απολύτως τίποτα για να βοηθήσουν ή έστω να σημάνουν συναγερμό.

Η είδηση βγήκε στη εφημερίδες. Ο Τζόν Ντάρλεϊ από το Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης και ο Μπιμπ Λατανέ από το Πανεπιστήμιο της Κολούμπια αναρωτήθηκαν για την παραπάνω αντίδραση. Ήταν λόγω απάθειας ή να επέδρασαν άραγε άλλες ψυχολογικές δυνάμεις; Ίσως να σκέφτηκαν και άλλα περιστατικά, πιο απλά και καθημερινά, όπως εκείνο όταν περπατάς στο δρόμο και κάποιος σκοντάφτει και πέφτει και κανείς δεν προσφέρεται να τον βοηθήσει, ενώ κι εσύ συνεχίζεις το δρόμο σου. Μ’ αυτές τις σκέψεις άρχισε η σύνθεση του πειράματος που δεν θα περιγράψουμε για να μην κουράσουμε, αφού θέλουμε να εστιάσουμε στο αποτέλεσμα. Στο αρχικό πείραμα συμμετείχαν ανυποψίαστοι φοιτητές, 59 γυναίκες και 13 άνδρες και αφορούσε στην αναπαράσταση μίας κρίσης επιληψίας. Το ανυποψίαστο υποκείμενο δε μπορούσε να δει αυτόν που πάθαινε την υποτιθέμενη κρίση γιατί βρισκόταν σε άλλο δωμάτιο (η επικοινωνία γινόταν με μικρόφωνα), ούτε μπορούσε να δει τις αντιδράσεις των υπολοίπων (ανύπαρκτων) ακροατών. Η επίπλαστη επιληπτική κρίση διήρκεσε 6 λεπτά. Οι φοιτητές είχαν την ευκαιρία πρώτα να σκεφτούν κι έπειτα να πράξουν. Τελικά μόλις το 31% ενήργησε. Το αποτέλεσμα άλλαξε δραματικά όταν τροποποιήθηκε το μέγεθος των «ομάδων». Όταν το υποκείμενο πίστευε ότι βρισκόταν σε μία ομάδα 4 ή και περισσοτέρων ατόμων, ήταν σχεδόν απίθανο να ζητήσει βοήθεια για λογαριασμό του θύματος (πιθανά επικρατούσε στο μυαλό του αναποφασιστικότητα και σύγκρουση). Το 85% όμως των υποκειμένων που πίστευαν ότι αποτελούσαν μέρος μιας δυάδας μαζί με το θύμα, αναζήτησε βοήθεια και μάλιστα στα 3 πρώτα λεπτά της κρίσης, χρόνος που θεωρήθηκε κρίσιμος για καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης (δηλαδή αν δεν ενεργήσουμε μέσα στα 3 πρώτα λεπτά, το πιθανότερο είναι να μην ενεργήσουμε καθόλου). Επειδή τα ποσοστά αντίδρασης συνδέονταν με το μέγεθος της ομάδας, οι Ντάρλεϊ και Λατανέ ονόμασαν το φαινόμενο «διάχυση της ευθύνης». Ότι δηλαδή όσο περισσότερα άτομα παρίστανται ως μάρτυρες σε κάποιο γεγονός, τόσο λιγότερο υπεύθυνο αισθάνεται το κάθε μεμονωμένο άτομο. Οι Ντάρλεϊ και Λατανέ θέλησαν να ψάξουν τι συμβαίνει όταν αυτός ο «άλλος» που χρειάζεται τη βοήθεια είμαστε εμείς. Θα ενεργήσουμε τουλάχιστον για λογαριασμό της δικής μας σωματικής ακεραιότητας; (η εμπειρία από την κοινωνικο-οικονομικο-πολιτικήκατάσταση στην Ελλάδα, αλλά και τον κόσμο δείχνει όχι). Έτσι πραγματοποίησαν ένα δεύτερο πείραμα (που δεν θ’ αναλύσουμε εδώ για τους ίδιους λόγους), το οποίο έδειξε ότι όταν η ομάδα είναι μεγάλη και κινδυνεύει και κανείς δεν κάνει τίποτα, δεν θα αντιδράσουμε κι εμείς. Όταν όμως είμαστε μόνοι και κινδυνεύουμε, θ’ αντιδράσουμε οπωσδήποτε. Προτιμάμε να θέσουμε τη ζωή μας σε κίνδυνο, παρά να ενεργήσουμε αντίθετα μ’ αυτό που κάνουν όλοι. Δίνουμε, ίσως, μεγαλύτερη αξία στα κοινωνικά πρότυπα απ’ ότι στην επιβίωσή μας, αμφιταλαντευόμενοι μ’ αυτό που θεωρούμε σαν πιθανό κίνδυνο. Έτσι, οι Ντάρλεϊ και Λατανέ επισημαίνουν ότι οι καταστάσεις έκτακτης ανάγκης δεν είναι γεγονότα αλλά συνειδητές ερμηνείες.

Οι Ντάρλεϊ και Λατανέ κωδικοποίησαν με τη μορφή των 5 σταδίων τη συμπεριφορά παροχής βοήθειας:

1. Εσύ, ο πιθανός αρωγός, πρέπει να παρατηρήσεις ότι συμβαίνει ένα γεγονός

2. Πρέπει να ερμηνεύσεις αν το γεγονός απαιτεί τη βοήθειά σου

3. Πρέπει να αναλάβεις προσωπική ευθύνη

4. Πρέπει ν’ αποφασίσεις πως θα δράσεις

5. Και τότε, πρέπει να δράσεις

Ο Άρθουρ Μπίμαν, κοινωνικός ψυχολόγος στο Πανεπιστήμιο της Μοντάνα συνεργάστηκε με συγγραφείς και παρουσίασε το 1979 σε άρθρο τους το εξής (σε ρεζουμέ) κατ’ εμέ αυτονόητο. Αν μία ομάδα ανθρώπων επιμορφωθεί σχετικά με την ιδέα του κοινωνικού ερεθίσματος, την άγνοια του πλήθους και το φαινόμενο του παρατηρητή, είναι κατά κάποιον τρόπο, σαν να εμβολιάζεται για το μέλλον έναντι των συμπεριφορών αυτών.

Χάρηκα που είχα την ευκαιρία να διαβάσω αυτό το βιβλίο της Αμερικανίδας ψυχολόγου, δημοσιογράφου, συγγραφέως και διδάκτορος ψυχιατρικής του Πανεπιστημίου της Βοστώνης, που περιγράφει τα 10 σπουδαιότερα ψυχολογικά πειράματα του 20^ου αιώνα. Σίγουρα τα «δημοφιλή» πειράματα του Σκίνερ (με την εξαρτημένη μάθηση), του Μίλγκραμ (με την υπακοή στην εξουσία) και του Έγκαζ-Μονίζ (με τη λοβοτομή) προκαλούν έντονα συναισθήματα, αλλά το πείραμα των Ντάρλεϊ και Λατανέ σχετικά με τη συμπεριφορά των αυτοπτών μαρτύρων μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση και μου’ χει μείνει. Το βιβλίο το βρήκα διαβάζοντας μία ανάρτηση του μπλόγκερ Γελωτοποιού που αναφερόταν σ’ αυτό, το βρήκα ενδιαφέρον κι έσπευσα (πριν το ξεχάσω) να το αγοράσω… Ένα βιβλίο εκλαϊκευμένης επιστήμης που κατά τη γνώμη μου απευθύνεται σ’ ένα περισσότερο εξοικειωμένο αναγνώστη, χρησιμοποιώντας εύληπτο λόγο που δε στερείται επιστημονικής εγκυρότητας.

Η άνοδος 25 Sep 2014 9:26 AM (10 years ago)

Οι Muse (δηλαδή η μούσα) είναι ένα βρετανικό ροκ συγκρότημα που σχηματίστηκε το 1994. Έχοντας τον χαρακτηριστικό (πλέον) ήχο των ποπ-ροκ-ηλεκτρονικών βρετανικών συγκροτημάτων έγραψαν (για την ακρίβεια ο τραγουδιστής-κιθαρίστας του συγκροτήματος) σ’ αυτό το μοτίβο το τραγούδι Uprising (δηλαδή άνοδος) που κυκλοφόρησε το 2009. Νομίζω ότι η μετάφραση των στίχων τα λέει όλα και κάθε σχόλιο περιττεύει…

Η παράνοια ευδοκιμεί

Οι εκπομπές PR θα ξαναξεκινήσουν

Θα προσπαθήσουν να σπρώξουν ναρκωτικά για να μας αποβλακώσουν,

ελπίζοντας ότι δεν θα δούμε την αλήθεια

(έλα λοιπόν)

Άλλη μία υπόσχεση, άλλη μία σκηνή,

Άλλο ένα πακεταρισμένο ψέμα για να μας κρατήσει αιχμάλωτους της απληστίας,

και όλες οι πράσινες ζώνες δεμένες γύρω από τα μυαλά μας,

κι ατέλειωτη κόκκινη ταινία για να κρατήσει περιορισμένη την αλήθεια

(έλα λοιπόν)

Δεν θα μας εξαναγκάσουν

Θα σταματήσουν να μας μειώνουν

Δεν θα μας ελέγξουν

Θα νικήσουμε

(έλα λοιπόν)

Εναλλασσόμενος έλεγχος του νου,

ας επιτρέψουμε την επανάσταση με τα θύματα που θα φέρει,

αν μπορούσες να πατήσεις το διακόπτη και ν’ ανοίξεις το τρίτο σου μάτι,

θα έβλεπες ότι

δεν θα έπρεπε ποτέ να φοβόμαστε να πεθάνουμε

(έλα λοιπόν)

Ας σηκωθούμε κι ας ανακτήσουμε την εξουσία,

ήρθε η ώρα οι «παχιές αγελάδες» να πάθουν έμφραγμα,

το ξέρεις ότι έρχεται το τέλος τους,

πρέπει να ενωθούμε και να δούμε τη σημαία μας ν’ ανεβαίνει.

Εγώ ελπίζω να τη βολέψω... 17 Sep 2014 2:48 AM (10 years ago)

"Ο Ναπολιτάνος Μαρτσέλο Ντ' Όρτα, δημοσιεύοντας τις πιο διασκεδαστικές εκθέσεις των μαθητών του, που τις συγκέντρωσε στη διάρκεια της δωδεκαετούς θητείας του στο Δημοτικό Σχολείο του Αρζάνο, έγινε ο διασημότερος δάσκαλος της Ιταλίας. Το "Εγώ ελπίζω να τη βολέψω", κυκλοφόρησε το Φεβρουάριο του 1990, έχει φτάσει τις τριάντα εκδόσεις και έχει πουλήσει πάνω από ένα εκατομμύριο αντίτυπα: ένα απόλυτο ρεκόρ. Απ' αυτό το βιβλίο έλκουν την υπόθεση τους μια κινηματογραφική ταινία και μια θεατρική παράσταση, ενώ τα δικαιώματα της μετάφρασης έχουν πουληθεί σε έξι χώρες, ανάμεσα στις οποίες η Ουγγαρία και η Ρωσία. Ο Ντ' Όρτα ζευγάρωσε τις επιτυχίες του με μια δεύτερη συλλογή εκθέσεων. "Ο Θεός μας έπλασε τζάμπα"(1992) με θέμα τη θρησκεία."

από το tvxs

ΠΟΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΟΛΛΕΣ ΠΑΡΑΒΟΛΕΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΠΡΟΤΙΜΑΤΕ;
Εγώ προτιμάω το τέλος του κόσμου, γιατί δε φοβάμαι, επειδή θα είμαι πεθαμένος από ένα αιώνα κιόλας.
Ο Θεός θα ξεχωρίσει τις κατσίκες από τους βοσκούς, ένας δεξιά και ένας αριστερά, στη μέση αυτοί που θα πάνε στο Καθαρτήριο.
Θα είναι πάνω από χίλια δισεκατομμύρια, περισσότεροι και από τους Κινέζους, ανάμεσα σε κατσίκες, βοσκούς και αγελάδες. Αλλά ο Θεός θα έχει τρεις πόρτες. Μια πάρα πολύ μεγάλη (που είναι η Κόλαση), μια μεσαία (που είναι το Καθαρτήριο) και μια πάρα πολύ στενή (που είναι ο Παράδεισος). Μετά ο Θεός θα πει: - Βγάλτε το σκασμό όλοι! και μετά θα τους χωρίσει. Ένας απο δω και τον άλλο από κει. Μερικοί που θέλουνε να κάνουνε τους πονηρούς θέλουνε να πάνε από δω, αλλά ο Θεός τους βλέπει. Οι κατσίκες θα πούνε ότι δεν έχουνε κάνει τίποτα, αλλά λένε ψέματα. Ο κόσμος θα σκάσει, τα άστρα θα σκάσουν, το Αρζάνο θα γίνει χίλια κομματάκια. Ο δήμαρχος του Αρζάνο και ο δημοτικός σύμβουλος θα πάνε ανάμεσα στις κατσίκες. Θα υπάρχει μεγάλο μπέρδεμα, ο ’ρης θα σκάσει, οι ψυχές θα πάνε και θα γυρίσουνε από τη γη για να πάρουνε τα κορμιά, ο δήμαρχος του Αρζάνο και ο δημοτικός σύμβουλος θα πάνε ανάμεσα στις κατσίκες. Οι καλοί θα γελάνε και οι κακοί θα κλαίνε, εκείνοι από το Καθαρτήριο λίγο θα γελάνε και λίγο θα κλαίνε. Τα αβάφτιστα μωρά θα γίνουν πεταλούδες.
Εγώ ελπίζω να τη βολέψω.

ΓΡΑΨΕ ΓΙΑ ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΒΑΦΤΙΣΗΣ
Σήμερα όλοι οι γονείς πιστεύουνε ότι για να σώσεις ένα μωρό και για να το κάνεις να πάει στον Παράδεισο, φτάνει να το βαφτίσουνε.
Αλλά για μένα, αν μπορώ να το πω, η Βάφτιση δε χρησιμεύει σε τίποτα, χρησιμεύει μόνο για να δώσεις όνομα σ' ένα μωρό.
Για παράδειγμα ο Χίτλερ, μήπως επειδή τον βαφτίσανε θα πάει στον Παράδεισο; Αυτός, ακόμα και αν πέθαινε στην κοιλιά της μαμάς, θα πήγαινε στον Κόλαση, γιατί ο Θεός που βλέπει στο μέλλον, το ήξερε όλο το κακό που θα έκανε.
'Η ο ληστής στο σταυρό, αυτόν ο Χριστός τον έστειλε στον Παράδεισο και δεν ήταν βαφτισμένος.
Εγώ όμως τα παιδιά μου θα τα βαφτίσω, ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται.

ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΤΕ ΟΤΙ ΓΡΑΦΕΤΕ ΕΝΑ ΓΡΑΜΜΑ Σ' ΑΥΤΟΝ/ΗΝ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΤΕ
Αγαπητή Μαρίνα, εγώ ξέρω το όνομα σου, γιατί το άκουσα από μια φίλη σου που έχει μείνει. Είναι η Λουτσία Σαβαστάνο, αυτή που πέρσι πήγαινε στην ίδια τάξη μ' εμένα. Μετά απ' αυτό, δεν ξέρω τίποτα άλλο για σένα. Εκτός ότι μένεις στην οδό Σερτζέντε Ματζόρε, ότι ο πατέρας σου έχει γωνιακό μαγαζί που πουλάει παπούτσια και ότι την Κυριακή πηγαίνεις στην ενορία του Αγίου Φερντινάντο.
Εγώ, από την πρώτη μέρα του σχολείου είμαι ερωτευμένος μαζί σου, για κείνα τα βαθιά γαλάζια μάτια σου κι εκείνη τη μακριά πισινή αλογοουρά σου. Αγαπητή Μαριάννα, εσύ είσαι ο έρωτας μου και σε πήρα από πίσω πολλές φορές μέχρι το μαγαζί σας, αλλά δεν είχα το θάρρος να σε σταματήσω, σταμάταγα πάντα ένα δυο μέτρα πριν. Αλλά κι αν κατάφερνα να σε σταματήσω, τι θα σου έλεγα; Από την ντροπή σίγουρα θα μου ερχόταν συγκοπή. Κι όμως, εγώ, θα ήθελες να ήξερες για τον έρωτα μου και να με αγαπούσες κι εσύ. Αν αραβωνιαζόμασταν, σου υπόσχομαι ότι θα σ' αγαπώ πάντα και ότι θα σου έκανα πολλά δώρα, και μετά βλέπεις αν δεν κρατήσω το λόγο μου. Το σημαντικό είναι να μην αλλάξεις σπίτι και να 'χεις λίγη υπομονή μαζί μου.
Αν μου περάσει η ντροπή, το πρώτο πράγμα που θα κάνω, είναι να σε παντρευτώ.
Αυτό το γράμμα το έγραψα σ' εσένα για να αραβωνιαστούμε, αλλά αν δε γουστάρεις θα αλλάξω το όνομα και θα το στείλω στη Γκαμπριέλα.

Mike Dawes 17 Sep 2014 2:34 AM (10 years ago)

O Gotye είναι ένας Βελγο-Αυστραλός ερμηνευτής που έγραψε αυτό το τραγούδι και το ερμήνευσε με την Νεοζηλανδή Kimbra. Το τραγούδι έγινε φοβερή επιτυχία το 2012 (μέχρι σήμερα έχει πουλήσει πάνω από 13 εκατομμύρια αντίγραφα) και μιλάει για ένα ζευγάρι που χώρισε και τώρα ο ένας είναι για τον άλλο απλά ένας γνωστός (somebody that I used to know). Το κομμάτι αυτό έχει διασκευαστεί πολλές φορές με μία από αυτές να είναι τόσο καλή που να ξεπερνά την αυθεντική εκτέλεση.

Ο Mike Dawes είναι ένας 23χρονος Βρετανός βιρτουόζος της κιθάρας που χρησιμοποιεί την τεχνική fingerstyle, δηλαδή χρησιμοποιώντας τα δάχτυλα χτυπάει και τραβάει απότομα τις χορδές, τόσο στο ηχείο, όσο και στο «μπράτσο» και γενικά σε όλο το μήκος τους, καταφέρνοντας με αυτόν τον τρόπο να κρατάει μία βασική μελωδία (ή και περισσότερα τμήματά της) ενώ παράλληλα παίζει και το σόλο. Χρησιμοποιεί επίσης τον καρπό και άλλα τμήματα του χεριού να χτυπήσει την κιθάρα σε διάφορα σημεία της (και όχι μόνο στις χορδές) κρατώντας μιμούμενος το ρυθμό της «μπότας» και του ταμπούρου ενός κρουστού οργάνου. Δεν ξέρω αν τα περιέγραψα καλά, αλλά το βίντεο κάνει αρκετά κοντινά πλάνα, οπότε προσπαθήστε να παρατηρήσετε και ν’ ακολουθήσετε τα χέρια του σε όλη την επιφάνεια του μαγικού αυτού μουσικού οργάνου σε συνδυασμό με τους ήχους που ακούτε.

Τελευταίος χορός 17 Sep 2014 1:55 AM (10 years ago)

Το τραγούδι που ακολουθεί έγραψε και ερμηνεύει η Indila, μία 30χρονη γαλλίδα με ινδική, αλγεριανή, καμποτζιανή και αιγυπτιακή καταγωγή και μιλάει για το ρατσισμό. Μια νεαρή μετανάστρια αντιμετωπίζει καθημερινά οδυνηρές καταστάσεις λόγω των διακρίσεων που γίνονται εξαιτίας της φυλετικής της καταγωγής. Ενώ τα σύννεφα (του ουρανού του Παρισιού και της ανθρώπινης προκατάληψης) πυκνώνουν, η διάδοση του ρατσισμού τελικά οδηγεί σε ακραία (καιρικά) κοινωνικά φαινόμενα που καταστρέφουν τα πάντα στο πέρασμά τους.
Η Indila τραγουδάει πως νιώθει τον πόνο από τις προσβολές που δέχεται, η καρδιά της όμως είναι μεγάλη, είναι κι αυτή ένα παιδί τους κόσμου και θέλει μέσα στον άνεμο και τη βροχή να χορέψει τον τελευταίο χορό για να ξεχάσει τον πόνο και να σταματήσει να φοβάται.

(Εμείς) Θα… 16 Sep 2014 1:47 AM (10 years ago)

Ένα τραγούδι των Kerredine Soltani, Tryss, Louise Becue, Olivier Volovitch που ερμηνεύει η δημοφιλής Zaz. Άλλο ένα pop τραγούδι που αξίζει (ναι, δεν είναι όλα για πέταμα!) να το ακούσουμε για την ιδιαίτερη φωνή της Zaz, αλλά και τους στίχους που μιλούν για τους διαφορετικούς πολιτισμούς, για τις διαφορετικές «ανθρώπινες αποχρώσεις», για το πόσο εύκολο είναι να βρεθεί ο καθένας μας πραγματικά ή και μεταφορικά στα διάφορα μέρη του κόσμου (Θα πιούμε «τσάι στα παζάρια του Αμμάν», «θα σηκώσουμε το βλέμμα στην οροφή της Καπέλα Σιξτίνα», ή ακόμα «θα ξύσουμε (στους ουρανοξύστες) τον ουρανό του Κυότο»), και για το πόσοι πολλοί είμαστε εμείς οι διαφορετικοί και πόση δύναμη έχουμε («είστε ένας κόκκος άμμου και είμαστε η έρημος»).

Όλοι ίδιοι... 16 Sep 2014 12:35 AM (10 years ago)

Ένα τραγούδι (γραμμένο από τον Stromae ή αναγραμματισμένο Maestro) «ύμνος» της μονίμως προδομένης γυναίκας που αναρωτιέται «μα που πήγαν όλοι οι άντρες» κατηγορώντας δεξιά κι αριστερά ότι όλοι είναι ίδιοι (άπιστοι, αναίσθητοι, ευθυνόφοβοι, καλομαθημένοι μαμάκηδες), μη μπορώντας να αντιμετωπίσει τη δική της παραπαίουσα συναισθηματική κατάσταση, ρίχνοντας πάντα το φταίξιμο σε κάποιον άλλο (εκτός από τον εαυτό της). Ένα κοινωνικό φαινόμενο της εποχής που αφορά και στα δύο φύλα («οι γυναίκες είναι όλες π*** και σε κοιτάνε μόνο στο πορτοφόλι, είναι ζηλιάρες, υστερικές, γκρινιάρες» κλπ) που εκφράζεται κατά την άποψή μου στο βιντεοκλίπ με τον πρωταγωνιστή να είναι μισός άνδρας μισή γυναίκα, θίγοντας παράλληλα κι ένα άλλο βιολογικό-κοινωνικό-ηθικό δίλημμα, της διπλής φύσης που μπορεί να αισθάνεται ότι έχει ο κάθε άνθρωπος. Στο κρεσέντο – ρεφρέν συνδιαλέγεται (χορεύοντας και) παλεύοντας (ξιφασκώντας) με το άλλο φύλο, αλλά και με τον ίδιο του τον εαυτό, μέχρι που κάποια στιγμή συναντά το άλλο του μισό (που τόσο του μοιάζει –εκφραζόμενο στο βιντεοκλιπ φορώντας το ίδιο πανωφόρι) και καταλήγει μετά τον ερωτικό χορό, στην καθημερινότητα που φθείρει, στη μάχη και τελικά στον αναπόφευκτο (;) χωρισμό. Απαισιόδοξο, αλλά στατιστικά ακριβές.

Πίνακας ανακοινώσεων...."τύπου"! 10 Sep 2014 2:44 AM (10 years ago)

Ενδορφίνες και ευφορία! 3 Sep 2014 1:44 AM (10 years ago)

"Ολοι οι αθλητές έχουν ακούσει για την «ευφορία του δρομέα», οι περισσότεροι πιστεύουν ότι υπάρχει και πολλοί ισχυρίζονται ότι την έχουν νιώσει. Ωστόσο, επί χρόνια, οι επιστήμονες δεν μπορούσαν να επαληθεύσουν την ύπαρξή της, αφού αδυνατούσαν να την αποδείξουν πειραματικά.

Αναζήτηση αιτίων

Κι όμως Πολλοί δρομείς επέμεναν ότι ένιωθαν τόσο καλά όταν αθλούνταν που θα μπορούσε κανείς να φανταστεί ότι είχαν πάρει κάποιο φάρμακο. Αραγε η ευφορία που ένιωθαν ήταν αληθινή ή μήπως επρόκειτο για παραίσθηση; Ακόμα, όμως, κι αν ήταν πραγματική, ποιο ήταν το αίτιο που την προκαλούσε; Κάποιοι υποστήριζαν ότι ένιωθαν ηρεμία και κάποιες φορές ευφορία, στους δρόμους μεγάλων αποστάσεων. Πολλοί, επίσης, υποστήριζαν ότι ένιωσαν ευφορία μόνο όταν έφτασαν στα πρόθυρα της λιποθυμίας από την κούραση και την προσπάθεια, όπως λόγου χάρη μετά από δρόμο πέντε χιλιομέτρων.

Οπως λένε οι ειδικοί η ευφορία των δρομέων κατά πάσα πιθανότητα οφείλεται σε βιοχημική μεταβολή στον εγκέφαλο, που προκαλείται από τη σωματική άσκηση. Οι ενδορφίνες, τα φυσικά οπιοειδή του οργανισμού, που απελευθερώνονται μπορούν να αλλάξουν τη διάθεση του δρομέα.

Το πρόβλημα όμως ήταν ότι η θεωρία αυτή δεν μπορεί να επαληθευτεί πειραματικά. Βέβαια, οι ερευνητές μπορούν να ανιχνεύσουν τις ενδορφίνες στο αίμα των αθλητών αλλά αυτές οφείλονταν σε αντίδραση στο στρες και δεν ήταν δυνατό να περάσουν από το αίμα στον εγκέφαλο και έτσι δεν μπορεί να ευθύνονται για τη βελτίωση της διάθεσης των αθλητών.

Τώρα τα πράγματα αλλάζουν. Ερευνητές στη Γερμανία υποστηρίζουν, όπως γράφει η επιθεώρηση Celebral Cortex ότι η «λαϊκή πεποίθηση» περί ευτυχίας του δρομέα είναι πράγματι ορθή. Το τρέξιμο προκαλεί την απελευθέρωση ενδορφινών στον εγκέφαλο.

Τόσο για τους αθλητές όσο και για όσους αγαπούν υπερβολικά τον καναπέ τους τα αποτελέσματα ανοίγουν ένα καινούργιο κεφάλαιο στην «επιστήμη της άσκησης» αποδεικνύοντας ότι είναι δυνατόν να προσδιοριστεί και να μετρηθεί η ευφορία των δρομέων και να βρεθούν τα αίτιά της. Κατά συνέπεια γεμίζει ελπίδες όσους αν και δεν αγαπούν πολύ τη γυμναστική, αθλούνται.

Ο συντονιστής της πρόσφατης έρευνας, δρ Χένιγκ Μπέκερ του πανεπιστημίου της Βόννης λέει ότι εμπνεύστηκε την ιδέα δοκιμής της θεωρίας των ενδορφινών όταν διαπίστωσε ότι μπορούσε να εφαρμόσει τις ίδιες μεθόδους που χρησιμοποιούσε και για τη μελέτη του πόνου.

Εφάρμοσε τη μέθοδο της τομογραφίας με εκπομπή ποζιτρονίων (PET Scan) μαζί με νέα χημικά που αποκαλύπτουν τις ενδορφίνες στον εγκέφαλο. Αν οι τομογραφίες έδειχναν ότι οι ενδορφίνες παράγονταν και παρέμεναν σε περιοχές του εγκεφάλου που διαχειρίζονταν τη διάθεση, είχε αποδειχθεί η υπόθεση του «ευτυχισμένου δρομέα».

Ο δρ Μπέκερ και οι συνεργάτες του ζήτησαν από δέκα δρομείς μεγάλων αποστάσεων να συμμετάσχουν σε ένα πείραμα για τη μελέτη των υποδοχέων οπιοειδών στον εγκέφαλο. Ομως, οι δρομείς δεν γνώριζαν τι ακριβώς αναζητούσαν οι ερευνητές, δηλαδή, ότι ήθελαν να καταγράψουν την έκκριση ενδορφινών και την ευφορία του δρομέα.

Μελέτη και για πόνο

Οπως έδειξαν τα πειράματα οι ενδορφίνες που παρήχθησαν κατά τη διάρκεια του δρόμου παρέμειναν σε περιοχές του εγκεφάλου που συνδέονταν με τα συναισθήματα και κυρίως στην υπερμεσολώβιο έλικα και την προμετωπιαία περιοχή. Και οι δύο, εξηγεί ο δρ Μπέκερ, δραστηριοποιούνται όταν οι άνθρωποι είναι ερωτευμένοι ή ακούν την αγαπημένη τους μουσική.

Επίσης, σε επόμενη μελέτη οι ερευνητές θέλησαν να δουν κατά πόσο η γυμναστική επηρεάζει και την αντίληψη του πόνου. «Διαπιστώσαμε ότι οι δρομείς έχουν αυξημένη αντοχή στον πόνο», λένε, γεγονός που εξηγεί γιατί κάποιες φορές παρότι οι δρομείς υφίστανται κατάγματα ή ακόμα και καρδιακή προσβολή εξακολουθούν να τρέχουν."

Εφημερίδα Καθημερινή

http://www.kathimerini.gr/318289/article/epikairothta/kosmos/vioxhmikh-metavolh-prokalei-eyforia-sto-tre3imo

Και μια ωραία ασκησούλα!

πατεντοχειροτεχνία υπ' αριθμ. 3.528 3 Sep 2014 1:42 AM (10 years ago)

Erika Janunger - Weightless (ξανά) 29 Aug 2014 1:23 AM (10 years ago)

Μία βραβευμένη μικρού μήκους ταινία του 2007 (επρόκειτο για μεταπτυχιακή εργασία), σε σκηνοθεσία, σκηνογραφία και χορογραφία της σουηδής καλλιτέχνιδας Erika Janunger με χρήση της αρχιτεκτονικής και του χορού σχετικά με την αψήφηση της βαρύτητας. Η ταινία μας ωθεί να προβληματιστούμε για τη σχέση που έχει το σώμα μας με το σύγχρονο περιβάλλον με τη χρήση της οπτικής ψευδαίσθησης. Όπως αναφέρει και η ίδια στην ιστοσελίδα της, «το φίλμ αφηγείται μία ιστορία για το πόσο εύκολα μπορεί να εξαπατηθεί η όρασή μας και για το πόση ανάγκη έχει κανείς να αποδεσμευτεί από τη δύναμη που του περιορίζει τις κινήσεις, την αμείλικτη δύναμη της βαρύτητας.» Το βίντεο συνοδεύεται από ένα κομμάτι σε μουσική, στίχους και ερμηνεία της ίδιας που μιλάει για τις διαφορετικές πτυχές του χαρακτήρα μας και κατά πόσο είμαστε εμείς έτοιμοι «ν’ αποδεσμευτούμε από τη δύναμη που περιορίζει τις κινήσεις μας», ενδεχομένως τη δύναμη της αδράνειας, να τις εξωτερικεύσουμε και κατά πόσο είναι ο σύντροφός μας έτοιμος να τις δεχθεί και να τις δει.

Η ιστορία της καμήλας που δάκρυσε 29 Aug 2014 12:26 AM (10 years ago)

Την άνοιξη εκείνου του έτους, στην έρημο Γκόμπι της Μογγολίας, σε μια οικογένεια νομάδων βοσκών (που δεν είναι ηθοποιοί), μια καμήλα γεννά επώδυνα ένα λευκό καμηλάκι, ενώ η όλη η οικογένεια (των ανθρώπων) βοηθά στον τοκετό ενός μέλους από την επιβίωση του οποίου εξαρτούνται και όλα τα υπόλοιπα μέλη. Η καμήλα στη συνέχεια αρνείται να το θηλάσει, ή και να το πλησιάσει δίνοντας την απαραίτητη μητρική φροντίδα, με αποτέλεσμα το νεογέννητο να κινδυνεύει να πεθάνει. Ύστερα από πολλές ατυχείς προσπάθειες, η οικογένεια ανατρέχει σαν έσχατη λύση σε ένα παλιό ιερό τελετουργικό για να μονιάσει τη μητέρα καμήλα με το παιδί της. Στέλνει τα δύο μικρά της αγόρια να φέρουν από το «κοντινό» χωριό, ξοδεύοντας τα λιγοστά χρήματα που διαθέτει (αφού στη νομαδική ζωή αυτά είναι σχεδόν άχρηστα), έναν βιολιστή για να παίξει τη μουσική του στην καμήλα. Η καμήλα δέχεται τα χάδια της νεαρής γυναίκας που του τραγουδάει κι ενώ ηρεμεί υπό τον ήχο του βιολιού, φαίνεται να δακρύζει και τελικά δέχεται κοντά της το νεογέννητο. Ανάμεσα στο ντοκιμαντέρ και τη μυθοπλασία, μια συγκινητική ταινία – πτυχιακή εργασία φοιτητών, που αποτυπώνει με αυθεντικότητα έναν άγνωστο σε μας κόσμο.

συνειρμός View RSS

Επαγωγική μέθοδος 26 Jul 2016 8:18 AM (8 years ago)

Δεν θα μας τρελάνει ο καιρός, θα τον τρελάνουμε εμείς!!! 3 Jun 2015 3:40 AM (9 years ago)

Ισαάκ Ασίμωφ - Γαλαξιακή Αυτοκρατορία 29 May 2015 12:23 AM (9 years ago)

Μαριάννα Χατζοπούλου 30 Apr 2015 8:57 AM (9 years ago)

Bratz 29 Apr 2015 11:51 PM (9 years ago)

Μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα εκπομπή για το Πάσχα και την ιεροτελεστία της Άνοιξης. 7 Apr 2015 8:23 AM (10 years ago)

Sylvie Guillem 12 Mar 2015 3:23 AM (10 years ago)

Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΒΟΥΔΑ (μία αλληγορία ή μία ιστορία ζωής άξια μίμησης) 5 Mar 2015 9:02 AM (10 years ago)

Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΒΟΥΔΑ (μία αλληγορία ή μία ιστορία ζωής άξια μίμησης) 26 Feb 2015 10:33 PM (10 years ago)

Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΒΟΥΔΑ (μία αλληγορία ή μία ιστορία ζωής άξια μίμησης) 25 Feb 2015 2:16 AM (10 years ago)

Sedate Illusion 5 Feb 2015 8:38 AM (10 years ago)

Ντουντεϊσμός 5 Jan 2015 1:28 AM (10 years ago)

Enemy – Ο άνθρωπος αντίγραφο 5 Dec 2014 1:40 AM (10 years ago)

Lauren Slater – Το κουτί της ψυχής 30 Sep 2014 9:45 AM (10 years ago)

Η άνοδος 25 Sep 2014 9:26 AM (10 years ago)

Εγώ ελπίζω να τη βολέψω... 17 Sep 2014 2:48 AM (10 years ago)

Mike Dawes 17 Sep 2014 2:34 AM (10 years ago)

Τελευταίος χορός 17 Sep 2014 1:55 AM (10 years ago)

(Εμείς) Θα… 16 Sep 2014 1:47 AM (10 years ago)

Όλοι ίδιοι... 16 Sep 2014 12:35 AM (10 years ago)

Πίνακας ανακοινώσεων...."τύπου"! 10 Sep 2014 2:44 AM (10 years ago)

Ενδορφίνες και ευφορία! 3 Sep 2014 1:44 AM (10 years ago)

πατεντοχειροτεχνία υπ' αριθμ. 3.528 3 Sep 2014 1:42 AM (10 years ago)

Erika Janunger - Weightless (ξανά) 29 Aug 2014 1:23 AM (10 years ago)

Η ιστορία της καμήλας που δάκρυσε 29 Aug 2014 12:26 AM (10 years ago)