Transsexual View RSS

Επικοινωνία:
transgender.support.association@gmail.com

* μέλος της Transgender Europe (TGEU)
http://www.tgeu.org

Αναρωτιόμουν λοιπόν τι γίνεται μ’ αυτά τα παιδιά που νιώθουν κάπως άβολα και κλειστοφοβικά στην ταμπέλα του «κανονικού», με τα αγοράκια για παράδειγμα που κλέβουν το κραγιόν της μητέρας τους και μελαγχολούν με τα αυτοκινητάκια, με τα κοριτσάκια που τους τη σπάει το ροζ και σιχαίνονται τη Barbie, με εκείνα τα παιδιά που στα πρώτα στάδια της ψυχοσεξουαλικής τους ανάπτυξης δε νιώθουν έλξη για το άλλο φύλο και κυρίως δε νιώθουν οικεία στο βιολογικό τους φύλο. Στην προοδευτική ακαδημαϊκή σκέψη τα λένε «transgender παιδιά» και σε αρκετές χώρες αναπτύσσουν στρατηγικές υποστήριξης στην εφηβεία και την ενηλικίωση τους, ώστε να κατοχυρώσουν το δικαίωμα της αυτενέργειας και αυτοδιάθεσης και να ζήσουν με τον τρόπο που θα επιλέξουν. Στην Ελλάδα όπου απειλούνται με αφορισμό οι βουλευτές που θα ψηφίσουν την επέκταση του Συμφώνου Συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια, οι γονείς συνήθως βάφουν πιο έντονο μπλε ή ροζ το παιδικό δωμάτιο. Κι αν η ταυτότητα φύλου δεν αντιστοιχίζεται πλήρως στο χρώμα, το έργο της «συμμόρφωσης» αναλαμβάνουν οι ψυχίατροι.

Η Συλβί ήταν ένα τέτοιο παιδί. Στην καταχώριση 'φύλο' το πιστοποιητικό γέννησης έγραφε αρσενικό. Ενηλικιώθηκε σχετικά πρόσφατα. Συναντηθήκαμε στα γραφεία του Συλλόγου Υποστήριξης Διεμφυλικών , όπου και δραστηριοποιείται από το Μάρτιο. «Οι ιστορίες των τρανς παιδιών είναι παρόμοιες» μου λέει. «Τα σημάδια εμφανίζονται σε πολύ μικρή ηλικία. Σε μένα ξεκίνησε από τα έξι, έπαιρνα τα καλλυντικά της μαμάς μου και μου άρεσαν τα γυναικεία ρούχα. Πέρασα μια περίοδο σύγχυσης και κατάθλιψης. Στα επτά με πήγαν πρώτη φορά σε ψυχολόγο. Πήγε να με αποτρελάνει, μου έλεγε ότι έχω σχιζοφρένεια ή ότι είμαι διαταραγμένη προσωπικότητα. Γενικά οι ψυχολόγοι στην Ελλάδα είναι πολύ πίσω. Όταν έρχεται ένα παιδί στα επτά και σου λέει ότι θα προτιμούσε να έχει γεννηθεί γυναίκα, περιμένει μια καλύτερη αντιμετώπιση. Να σου πω την αλήθεια, πιστεύω ότι προϋπάρχει αυτή τάση από τη στιγμή της γέννησης σου».



Τα περισσότερα τρανς παιδιά φανερώνονται από τα πρώτα παιδικά τους χρόνια με την προτίμηση και την υιοθέτηση χαρακτηριστικών του άλλου φύλου. Το οικογενειακό περιβάλλον είναι ο κρίσιμος παράγοντας για την εξέλιξη του παιδιού και η αποδοχή ή η δυσανεξία του στη διαφορετικότητα αφήνει ανεξίτηλο μάλλον ίχνος σε όλη τη διάρκεια της ζωής του ατόμου. Η Συλβί απ’ αυτή την άποψη στάθηκε τυχερή. Η οικογένεια της αναδείχθηκε πολύτιμος συμπαραστάτης σ’ αυτή τη διαδρομή και σήμερα που βρίσκεται στη διαδικασία της μετάβασης, οι γονείς ανέλαβαν πλήρως το κόστος της εγχειρητικών επεμβάσεων αναπροσδιορισμού φύλου που πρόκειται να κάνει. «Η οικογένεια μου το κατάλαβε από νωρίς. Εγώ κάποιες φορές ένιωθα ενοχικά, γιατί η μητέρα μου είχε ορισμένες ψυχολογικές μεταπτώσεις και δεν ήθελα να την επιβαρύνω. Όταν τελείωσα το σχολείο, τους το ανακοίνωσα και ήταν σα να το περίμεναν».

Για την ελληνική οικογένεια που είναι αντανάκλαση του συντηρητικού και ηθικοπλαστικού κοινωνικού πλαισίου, αυτή η αντιμετώπιση συνιστά μάλλον την εξαίρεση στον κανόνα. Ο κοινωνικός αποκλεισμός των τρανς ατόμων που γίνεται πεπρωμένο στις περισσότερες περιπτώσεις για την υπόλοιπη ζωή τους, ξεκινά ακριβώς από τον «καθαγιασμένο» οικογενειακό θεσμό. Οι περισσότεροι τρανς έφηβοι εκδιώχνονται από την οικογένεια τους όταν αποκαλύπτονται. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι οι τρανς έφηβοι έχουν τα μεγαλύτερα ποσοστά αυτοκτονικότητας διεθνώς. Σύμφωνα με αμερικάνικες έρευνες τα ποσοστά αυτοκτονίας στα νεαρά τρανς άτομα είναι δεκαπλάσια απ’ ό, τι στον υπόλοιπο πληθυσμό και τετραπλάσια ανάμεσα στα LGBT άτομα. Τα όσα συμβαίνουν στη γειτονική Ιταλία δεν είναι τόσο μακρινά. Τη «βουτιά» απελπισίας του 15χρονου Αντρέα στη Ρώμη -του αγοριού με το ροζ παντελόνι, όπως γράφτηκε στον Τύπο και τα social media- το Νοέμβρη του 2012, ακολούθησαν άλλες δύο αυτοκτονίες εφήβων που δεν ανταποκρίθηκαν στη νόρμα αρρενωπότητας και πλήρωσαν αυτή τους την απειθαρχία.

«Γνωρίζω περιπτώσεις τρανς εφήβων που εκδιώχθηκαν από την οικογένεια σε ηλικία 14-15 ετών. Γνωρίζω περιπτώσεις που υπήρξε ακραία ενδοοικογενειακή βία, ή και απειλές τον πατέρα (που έβαζε το όπλο στον κρόταφό του) ότι αν προχωρήσεις θα αυτοκτονήσω. Η ταυτότητα και έκφραση του φύλου είναι σχεδόν αδύνατον να κατασταλεί, το φύλο είναι ο ίδιος ο εαυτός μας. Η οικογένεια, λοιπόν, δυστυχώς, συχνά, δεν είναι ο πιο ασφαλής χώρος για τους τρανς ανθρώπους» μου εξηγεί η Μαρίνα Γαλανού, πρόεδρος του Σωματείου. Η Μαρίνα αναδεικνύει άλλον ένα χώρο που έχει ιδιαίτερη σημασία -συνήθως αρνητική- για τα transgender παιδιά, το σχολείο. «Νούμερο ένα πρόβλημα στο εκπαιδευτικό περιβάλλον είναι η άγνοια, πρώτα και κύρια η άγνοια των διδασκόντων. Η άγνοια όμως συχνά είναι δίδυμο αδέρφι της προκατάληψης, που δυστυχώς βασιλεύει στα σχολειά μας. Όταν οι τρανς έφηβοι/ες έρχονται σε επαφή μ’ αυτό το εκρηκτικό μίγμα, το αποτέλεσμα είναι οι έμφυλες προσβολές, η χλεύη, οι παρενοχλήσεις, και φυσικά το τρανσφοβικό μπούλινγκ. Και εκεί ασφυκτιά ο/η τρανς έφηβος/η, που είτε θα πρέπει να αντιμετωπίσει το πρόβλημα και να αντεπεξέλθει στις προκλήσεις, είτε πολλές φορές εξαναγκάζεται να φύγει από το σχολείο».



Η Teresa de Lauretis , Ιταλίδα συγγραφέας και καθηγήτρια, είχε αναφέρει πριν μερικά χρόνια στο Παρίσι (2007) ότι όλα τα παιδιά είναι «queer» εννοώντας προφανώς την πολλαπλότητα σεξουαλικών επιλογών και ταυτοτήτων που ανοίγονται σ’ ένα παιδί που θα μπορούσε να κάνει ελεύθερη χρήση του σώματος. Το εκπαιδευτικό σύστημα θα ήταν ο καθ’ ύλην αρμόδιος φορέας που θα έπρεπε να υποστηρίξει τα παιδιά σ’ αυτό το βηματισμό αναγνωρίζοντας όλες τις επιλογές ως ισότιμες. Αντ’ αυτού συχνά λειτουργεί ως δεσποτική μηχανή που αποβάλλει συμπεριφορές που χαρακτηρίζονται ως «αποκλίνουσες». Το μάθημα συχνά συνοδεύεται από χλευαστικά σχόλια έως και σωματική βία. Ως εκ τούτου τα ποσοστά της σχολική διαρροής είναι ιδιαίτερα αυξημένα σε τρανς άτομα.

Η Συλβί αναβιώνει τις δικές της άσχημες μνήμες: «Ήταν δύσκολα τα χρόνια στο σχολείο. Εννοώ και από τους καθηγητές και από τους συμμαθητές μου. Στο δημοτικό υπήρχαν αθώα και ανώδυνα πειράγματα. Μου λέγαμε για παράδειγμα ότι μοιάζω με κορίτσι. Εγώ τότε ντυνόμουν ουδέτερα αλλά δε θυμάμαι ποτέ τον εαυτό μου να βγάζει κάτι το αρσενικό. Στο γυμνάσιο υπέστην σκληρό μπούλινγκ που έφτασε μέχρι και την απόπειρα βιασμού και αναγκάστηκα να αλλάξω σχολείο. Σ’ αυτή την ηλικία έπεσε στα χέρια μου ένα περιοδικό που φιλοξενούσε μια συνέντευξη της Τζένης Χειλουδάκη, τη διάβασα και σκέφτηκα ότι αυτό θέλω να κάνω κι εγώ». Ομολογεί ότι και σήμερα ως ενήλικη πλέον υπάρχουν πολλοί χώροι που δε νιώθει άνετα , αφού η τρανσφοβία είναι πολύ ισχυρή και διεισδύει σε όλες τις σφαίρες της κοινωνικής ζωής. «Εγώ για παράδειγμα πλέον δε χρησιμοποιώ τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς παρά μόνο το αυτοκίνητο μου. Έχω πολύ νωπό ακόμα στη μνήμη μου ένα περιστατικό. Πέρσι το Μάιο ήμουν στο λεωφορείο, φορούσα ακουστικά και άκουγα μουσική. Ξαφνικά με πλησίασε ένας άνδρας με ένα μαχαίρι και φώναξε ‘’θα σε σκοτώσω ρε πούστη’’. Ο οδηγός δεν ήθελε καν να φωνάξει την αστυνομία».



Οι Πολιτείες πάντως που δεν αντιλαμβάνονται το παιδί ως απλή αναπαραγωγική μηχανή που ανάγεται σε συγκεκριμένη ταυτότητα, φύλο και σεξουαλικό προσανατολισμό μεριμνούν σταδιακά για τη διαμόρφωση ενός υποστηρικτικού πλαισίου για τους τρανς έφηβους. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, την Ολλανδία και τη Γερμανία υπάρχουν ομάδες συμβουλευτικής για τα τρανς παιδιά και τους γονείς τους. Για παράδειγμα τοπικά σχολικά και πανεπιστημιακά διοικητικά συμβούλια σε όλη την ανάγκη έχουν αναγνωρίσει την ανάγκη να αντιμετωπιστούν οι τάσεις εκφοβισμού και αποκλεισμού που βιώνουν οι διεμφυλικοί νέοι. Το Τμήμα για τα Παιδιά , τα Σχολεία και τις Οικογένειες της βρετανικής κυβέρνησης παρέχει καθοδήγηση στα σχολεία της χώρας για την τρανσφοβική βία, ενώ έχουν εκδοθεί και προγράμματα διδασκαλίας που απευθύνονται στους διευθυντές των κολεγίων και των ανώτερων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Σε μια σειρά από σχολεία στην Πολιτεία της Καλιφόρνια δεν υπάρχει διαχωρισμός φύλου στις τουαλέτες, για να αρθούν οι διακρίσεις ακόμα και σε επίπεδο σημειολογίας της καθημερινότητας. Το Πανεπιστήμιο του Τορίνο εκδίδει σπουδαστικές κάρτες ταυτότητας με το όνομα επιλογής του σπουδαστή, ακριβώς για να διευκολύνει τα διεμφυλικά άτομα. Η Γερμανία από την 1η του Νοέμβρη 2013 έγινε η πρώτη χώρα στον κόσμο που επιτρέπει στους γονείς να μη δηλώνουν το φύλο του παιδιού στο πιστοποιητικό γέννησης. Το 2011 η Αυστραλία επέτρεψε την επιλογή του «τρίτου φύλου» ή την επιλογή «Χ» στα διαβατήρια. Αυτές οι πολιτικές εκτός των άλλων προστατεύουν και μια ιδιαίτερη κατηγορία που είναι τα intersex παιδιά. Σύμφωνα με τους ειδικούς 1 στα 1.500 παιδιά γεννιέται χωρίς σαφώς προσδιορισμένα γεννητικά όργανα και πολλά intersex άτομα δεν αναπτύσσουν χαρακτηριστικά συγκεκριμένου φύλου μέχρι κάποια ηλικία. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις οι γονείς είναι αυτοί που «ορίζουν» το φύλο του παιδιού και συχνά προχωρούν σε μια σειρά από ανεπιθύμητες επεμβάσεις. Νωρίτερα φέτος, τα Ηνωμένα Έθνη καταδίκασαν τις επεμβάσεις «διόρθωσης» στις περιπτώσεις των intersex ατόμων καθώς τις περισσότερες φορές δημιουργεί περισσότερα προβλήματα στο ίδιο το άτομο παρά το βοηθά.

Πριν λίγες μέρες, η Λουάνα, ένα εξάχρονο κορίτσι από την Αργεντινή έγινε το πρώτο αναγνωρισμένο τρανσέξουαλ παιδί στον κόσμο. Η Λουάνα γεννήθηκε ως Μανουέλ αλλά δυσφορούσε στο φύλο της. Στην ηλικία των 20 μηνών, όταν άρχισε να προφέρει τις πρώτες του λέξεις, είπε στη μητέρα του μια δισύλλαβη φράση: «Εγώ κορίτσι». Η μητέρα πείστηκε να κλείσει ένα ραντεβού με τους υπεύθυνους ενός προγράμματος ειδικού για τρανς άτομα, στο δημόσιο νοσοκομείο Durand του Μπουένος Αϊρες. Η επικεφαλής του τμήματος Βαλέρια Παβάν περιέγραψε στη «Λιμπερασιόν» την πρώτη της συνάντηση με τον Μανουέλ, ένα «συννεφιασμένο αγοράκι που ήθελε να αλλάξει και να το φωνάζουν Λούλου». Όταν ξαναπήγε, ντυμένο νεράιδα, ήταν πια ένα άλλο παιδί. Έλαμπε, και μαζί και η μητέρα του, που το έβλεπε να ξαναγεννιέται. Βάσει του προοδευτικού νόμου Περί Ταυτότητας Φύλου, τον οποίο ψήφισε η Αργεντινή τον Μάιο του 2012, η Λουάνα είναι επισήμως κορίτσι. Ήδη πέντε ακόμη παιδιά στη χώρα βαδίζουν στα βήματά της.

Ένας βασικός προβληματισμός στο εσωτερικό της τρανς κοινότητας σχετίζεται με τη μεθοδολογία για τις θεραπείες επαναπροσδιορισμού φύλου που στις περιπτώσεις των εφήβων αποκτά μια πιο ευαίσθητη διάσταση. Υπάρχει η άποψη ότι είναι καλύτερα για ένα τρανς παιδί να ξεκινήσει από μικρή ηλικία τη διαδικασία της μετάβασης φαρμακολογικά με ορμονοληψία, διότι αν λάβει έγκαιρα αναστολείς ορμονών πριν δράσουν οι φυσικές ορμόνες γίνεται πιο εύκολα η μετάβαση. Είναι μια μεθοδολογία που ακολουθείται κατά κόρον στις Ηνωμένες Πολιτείες, σε εξειδικευμένα κέντρα που μαζί με τη συμβουλευτική συνιστούν στις οικογένειες των διεμφυλικών εφήβων τη χορήγηση ειδικών ορμονών που αναστέλλουν την ανάπτυξη έμφυλων χαρακτηριστικών. Η Γερμανία, το Βέλγιο και η Ολλανδία επίσης διαθέτουν θεραπείες και για άτομα κάτω των 18 ετών. «Αυτό από ιατρικής άποψης είναι σωστό. Υπάρχει όμως και η άλλη άποψη, που λέει ότι είναι καλύτερα να αφήσουμε το παιδί να προχωρήσει ηλικιακά (δηλαδή τουλάχιστον στα 16-17 του χρόνια) ώστε οι αποφάσεις του να είναι πιο συνειδητές και παράλληλα να του προσφέρουμε ένα ασφαλές περιβάλλον, όπου θα γίνεται σεβαστή η ταυτότητα και έκφραση φύλου του χωρίς προκαταλήψεις. Προσωπικά τείνω ως προς τη δεύτερη άποψη, νομίζω ότι το πιο σημαντικό είναι η δημιουργία ενός ασφαλούς περιβάλλοντος για το παιδί / έφηβο και λιγότερο η μετάβαση από φαρμακολογικής άποψης (ορμόνες). Δηλαδή έμφαση στα ανθρώπινα δικαιώματα, όχι στην ιατρική αντιμετώπιση. Το παιδί χρειάζεται αγάπη και φροντίδα, η ιατρική ας περιμένει.» υποστηρίζει η Μαρίνα Γαλανού.



Στην Ελλάδα πάντως οι θεραπείες ακόμα και για τους ενήλικους είναι αρκετά δύσκολες, καθώς το κόστος τους κυμαίνεται στις 20.000 ευρώ και απ’ αυτό το Εθνικό Σύστημα Υγείας καλύπτει μόλις τα μισά με την προϋπόθεση μιας γραφειοκρατικής, μακρόχρονης και επώδυνης συχνά ψυχικά διαδικασίας. Η Συλβί μόλις ολοκλήρωσε τη δική της διαδικασία μετάβασης και μόλις τελειώσει τη θεραπεία της, θα ανοίξει ένα κομμωτήριο με το όνομα που επέλεξε να ζήσει. Εξάλλου, όπως έλεγε η πρωταγωνίστρια του Αλβοδοβάρ στην ταινία «Όλα για τη μητέρα μου» απευθυνόμενη στον πρώην σύντροφο της που πλέον ζούσε ως τρανς γυναίκα «Γίνεσαι πιο αυθεντικός, όσο περισσότερο μοιάζεις με αυτό που ονειρευόσουν να είσαι».

Χαρακτηριστική ήταν η κατάληξη της παρέμβασης της ομιλίας της Προέδρου του ΣΥΔ, Μαρίνας Γαλανού στην ημερίδα:

Και κάτι τελευταίο: όσο το ΚΕΕΛΠΝΟ, δεν αναγνωρίζει το τραγικό λάθος της συμμετοχής στις υποχρεωτικές υγειονομικές εξετάσεις, τα εκδιδόμενα πρόσωπα, δεν θα έχουν καμία, μα καμία εμπιστοσύνη προς τους γιατρούς του ΚΕΕΛΠΝΟ. Είναι απαραίτητο να αναγνωριστεί, και επιπλέον να ζητηθεί με ανθρωπιά ένα συγγνώμη προς τους ανθρώπους αυτούς.

Ήμουν προ δύο ημερών σε ημερίδα της Θετικής Φωνής, και παρενέβη κάποια στιγμή, μία κοπέλα εργαζόμενη στο ΚΕΕΛΠΝΟ και είπε ότι έχει μια φίλη οροθετική και την αποφεύγει. Ερώτημα και με αυτό καταλήγω: θαυμάσια η ιδέα για ψυχοκοινωνική υποστήριξη των εκδιδομένων προσώπων. Πώς όμως να σας εμπιστευτούν τα εκδιδόμενα πρόσωπα όταν έχετε υπάρξει μέρος στον πιο τραγικό εφιάλτη τους;

Αν θέλετε πραγματικά να υποστηρίξετε τα εκδιδόμενα πρόσωπα, όχι εγώ, όχι το ΣΥΔ, αλλά καθένα από τα πρόσωπα που είδαν τα πρόσωπά τους στα μανταλάκια των εφημερίδων, διαπομπεύθηκαν, διώχθηκαν, περιμένουν τη συγγνώμη σας. Αυτή θα είναι η αρχή μιας πραγματικής σχέσης εμπιστοσύνης, και κυρίως ανθρωπιάς.

Οποιαδήποτε έναρξη προσπάθειας υποστήριξης των εκδιδομένων προσώπων δίχως αυτό θα είναι άκυρη.

Σας ευχαριστώ.

Ωστόσο, δεν θα μπορούσε να μη σχολιαστεί, η έκδοση σχετικού δελτίου τύπου του ΚΕΕΛΠΝΟ (εδώ το Δελτίο Τύπου), το οποίο βγήκε πριν ολοκληρωθεί η ημερίδα (μοιράστηκε εντός της αίθουσας πιο πριν) και στο οποίο αναφέρεται ότι "υπογραμμίστηκε η χρησιμότητα του Κέντρου Ημέρας" (από το ΣΥΔ εννοεί), γεγονός που δεν αντικατοπτρίζει ούτε το πνεύμα ούτε την ουσία της παρέμβασης του ΣΥΔ στην ημερίδα και πολύ δε παραπάνω δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, αφού τα βασικά θέματα που τέθηκαν από το ΣΥΔ είχαν κορμό τις απαράδεκτες πρακτικές που ακολουθήθηκαν στο παρελθόν, αλλά και την καταδίκη του ισχύοντος νόμου για τα εκδιδόμενα πρόσωπα (2734/99). Δεικνύει, δε, περαιτέρω, ότι η ηγεσία του ΚΕΕΛΠΝΟ, ούτε έχει αναγνωρίσει το τραγικό παρελθόν, παρά μόνον θέλει να ασκήσει επικοινωνιακή πολιτική επί ερειπίων, καταναλώνοντας χρήματα των ΕΣΠΑ.

Παραθέτουμε την πλήρη παρέμβαση του ΣΥΔ, εκ μέρους της Μαρίνας Γαλανού:

Παρέμβαση ΣΥΔ – Ημερίδα ΚΕΕΛΠΝΟ για τα εκδιδόμενα πρόσωπα.
Μαρίνα Γαλανού | 23.1.2014.

Εκ μέρους του Σωματείου Υποστήριξης Διεμφυλικών, αναγνωρισμένου σωματείου για την υποστήριξη της τρανς κοινότητας, ευχαριστούμε για την πρόσκληση.

Δεν θα ήθελα να σας κρύψω ότι βρισκόμαστε εδώ με μεγάλες επιφυλάξεις. Με πάρα πολύ μεγάλες επιφυλάξεις.

Οι επιφυλάξεις αυτές σχετίζονται με την προϊστορία των υποχρεωτικών υγειονομικών ελέγχων, ιδιαίτερα με ότι συνέβη μετά τις 30 Απριλίου του 2012, όπου με αφορμή την Υγειονομική Διάταξη 39Α το ΚΕΕΛΠΝΟ συμμετείχε σε ένα απίστευτο πογκρόμ κατά των εκδιδομένων προσώπων, μεταναστών, χρηστών ουσιών και άλλων ευάλωτων ομάδων, ανάμεσά τους και τρανς γυναικών, που εξέθεσε διεθνώς τη χώρα μας και τις τραγικές παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων που συνέβησαν.

Την περίοδο από τις αρχές Μαίου έως τον Οκτώβριο περίπου του 2012, κατά τη διάρκεια των επιχειρήσεων «Ξένιος Δίας» και όσο ήταν σε ένταση οι υποχρεωτικές υγειονομικές εξετάσεις, έγινε ένα αδιανόητο, πέρα από κάθε έννοια ανθρωπίνων δικαιωμάτων για τα ευρωπαϊκά δεδομένα που καταδικάστηκε από όλους τους διεθνείς οργανισμούς, πογκρόμ όπου θύματά του ήταν και τρανς γυναίκες, που αποκλεισμένες από τον χώρο εργασίας, ασκούν εξαναγκαστική σεξουαλική εργασία.

Οι εξετάσεις γίνονταν χωρίς να τηρούνται τα διεθνή στάνταρντς, χωρίς να τηρείται ιατρικό απόρρητο, τα αποτελέσματα των εξετάσεων ανακοινώνονταν δημοσία και χωρίς τήρηση καμίας δεοντολογίας. Αδιανόητο για τα ευρωπαϊκά δεδομένα. Δεν υπήρξε διεθνής οργάνωση ανθρωπίνων δικαιωμάτων που να μην καταδίκασε αυτές τις απαράδεκτες και απάνθρωπες πρακτικές.

Είναι σε γνώση σας, ότι το ΣΥΔ, έχει προσφύγει δικαστικά και εκκρεμεί ενώπιον της δικαιοσύνης ομαδική μήνυση μελών μας κατά των αστυνομικών που συμμετείχαν καθώς και γιατρών του ΚΕΕΛΠΝΟ. Και αν θέλετε, η αστυνομία μας έχει συνηθίσει σε απαράδεκτες πρακτικές, το ανάλογο όμως δεν θα το περίμενε ποτέ κανείς από επιστήμονες γιατρούς που έχουν δώσει συγκεκριμένο όρκο και τούτο ήταν μία μεγάλη έκπληξη. Ποτέ κανείς δε θα περίμενε η ιατρική μπλούζα να γίνει διώκτης.

Βρισκόμαστε εδώ για να μιλήσουμε για την υποστήριξη των εκδιδομένων προσώπων. Ερώτημα λοιπόν: Πώς περιμένετε μετά από όλα αυτά να σας εμπιστευτούν τα εκδιδόμενα πρόσωπα;

Λόγω της δεδομένης προϊστορίας, αναρωτιόμαστε, πώς θα μπορούσαμε να προτείνουμε στα μέλη της κοινότητάς μας που είναι εκδιδόμενα πρόσωπα να προσφύγουν στην ψυχοκοινωνική υποστήριξη του ΚΕΕΛΠΝΟ, αν δεν δοθούν κάποιες διασφαλίσεις και αν δεν αναγνωριστεί από τη διεύθυνση του ΚΕΕΛΠΝΟ το λάθος. Πώς θα μπορούσαν να προσφύγουν για δωρεάν υγειονομικές εξετάσεις, όταν στο παρελθόν έχει συμβεί αυτό, ιδιαίτερα όταν είναι ακόμη σε ισχύ η Υγειονομική Διάταξη που την επανέφερε ο νυν Υπουργός Υγείας, και επομένως μπορεί να επαναληφθεί αυτός ο εφιάλτης. Ποιος μας εγγυάται ότι ένα τρανς εκδιδόμενο πρόσωπο θα έρθει για εξέταση για hiv και αν βρεθεί οροθετικό, δε θα βρεθεί ξαφνικά με μία δικογραφία στην πλάτη για «βαριά σκοπούμενη σωματική βλάβη;». Εσείς στη θέση τους θα αισθανόσασταν ασφάλεια;

Δεν σας κρύβω μάλιστα ότι εμείς ήμασταν η οργάνωση που απαιτήσαμε το 2012, την μη συμμετοχή του ΚΕΕΛΠΝΟ στο Athens Pride, όπως συνέβαινε κάθε χρόνο, διότι θα ήταν σκηνή από έργο του Ιονέσκο αν συμμετείχε σε εκδήλωση της κοινότητάς μας, ένας φορέας που συμμετείχε σε διώξεις μας. Και αυτό θα πρέπει να το γνωρίζετε: στην τρανς κοινότητα αλλά και ευρύτερα σε όλη την λοατ κοινότητα το άκουσμα και μόνο της λέξης ΚΕΕΛΠΝΟ, δημιουργεί οργή. Το γεγονός ότι βρισκόμαστε εδώ, δεν αναιρεί απολύτως τίποτε απ’ ότι έχει συμβεί.

Και επειδή όπως ανέφερα προηγουμένως η Υγειονομική Διάταξη βρίσκεται εν ισχύ, και επειδή γνωρίζουμε τον διάλογο που είχε γίνει το καλοκαίρι του 2013 με την Υφυπουργό κυρία Ζέτα Μακρή για την αναθεώρησή της, θα θέλαμε να μάθουμε τη θέση σας για την αναθεώρηση της Υγειονομικής διάταξης.

Επίσης, θα θέλαμε να μάθουμε τη θέση σας, αν όχι εν συνόλω, τουλάχιστον ως προς το μέρος των ιατρικών ελέγχων που προϋποθέτει ο νόμος 2734/99, που ορίζει το καθεστώς νομιμότητας των εκδιδόμενων προσώπων. Όπως γνωρίζετε, προϋποθέτει υποχρεωτικούς υγειονομικούς ελέγχους κάθε 15 ημέρες. Ποια είναι η θέση σας επ’ αυτού;

Εμείς ακολουθούμε τα διεθνή στάνταρντς, όπως έχουν οριστεί από την διακήρυξη του Διεθνούς Δικτύου των Εκδιδομένων προσώπων, όπου θεωρείται και παράλογη και αντιεπιστημονική μία τέτοια απαίτηση υποχρεωτικών ιατρικών ελέγχων.

Συγκεκριμένα όπως έχει διακηρυχθεί από το διεθνές δίκτυο NSWP:

Η καταγραφή και οι υποχρεωτικές εξετάσεις των εργαζομένων του σεξ δεν έχουν καμία αξία πρόληψης, ιδίως εφ’ όσον δεν απαιτείται να εξετάζονται οι πελάτες. Εκεί όπου συνεχίζει να υπάρχει η υποχρεωτική εξέταση, μία από τις συνέπειες είναι ότι οι πελάτες υποθέτουν ότι οι εργαζόμενοι του σεξ είναι ‘υγιείς’ και αντιστέκονται στην ανάγκη να χρησιμοποιήσουν προφυλακτικά, καθώς δεν θεωρούν ότι οι ίδιοι αποτελούν απειλή για τον εργαζόμενο του σεξ. Η καταγραφή και οι υποχρεωτικές εξετάσεις σεξουαλικής υγείας και HIV αποτελούν παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των εργαζομένων του σεξ και ενισχύουν τον στιγματισμό των εργαζομένων του σεξ ως απειλής για τη δημόσια υγεία, ενώ προάγουν τη στερεοτυπική άποψη ότι μόνο εκείνοι μπορούν να μεταδώσουν μολύνσεις στους πελάτες. Απαιτούμε τον τερματισμό της καταγραφής και της υποχρεωτικής εξέτασης.

Αυτές δεν είναι μόνο δικές μας θέσεις, αλλά επαναλαμβάνω του διεθνούς δικτύου των εργαζομένων του σεξ.

Θα μας ενδιέφερε να μάθουμε τη θέση σας επ’ αυτού, συγκεκριμένα.

Ακόμη, στον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, αλλά και στην Αμερικανική Ψυχιατρική Ένωση, έχει ξεκινήσει ο διάλογος, για την αφαίρεση από τον κατάλογο των ψυχικών διαταραχών της λεγόμενης «διαταραχής ταυτότητας φύλου» και αντικατάστασή της από τον ουδέτερο όρο «ασυμφωνία φύλου». Στην Γαλλία επί παραδείγματι, το Υπουργείο Υγείας, αποφάσισε προ ενός περίπου χρόνου την πλήρη αποϊατρικοποίηση της ταυτότητας φύλου. Αυτό είναι ένα ιδιαίτερα σημαντικό θέμα για την τρανς κοινότητα, διότι η κατηγοριοποίηση της ταυτότητας φύλου στον DSM ανάμεσα στις ψυχικές διαταραχές, μπορεί να προκαλέσει ακόμη και ζημία σε δικαιοπρακτικά δικαιώματα στους τρανς ανθρώπους. Και επ’ αυτού θα μας ενδιέφερε η θέση σας.

Πολλές, πάμπολλες φορές, ανακοινώνονται φιλόδοξα προγράμματα, το ζήτημα είναι κάθε φορά, τι πραγματικό αντίκρισμα έχουν, και αν τελικώς βρίσκουν πραγματικό αποδέκτη.

Βρίσκομαι εδώ εκπροσωπώντας μία μειονότητα ανθρώπων, των τρανς ανθρώπων, που είναι ιδιαίτερα ευάλωτη και αντιμετωπίζει αποκλεισμούς από πολλούς τομείς της δημόσιας ζωής.

Αποκλεισμούς από την εκπαίδευση, από την εργασία, την ασφαλιστική κάλυψη, από παντού. Αναρωτηθείτε απλά πόσα τρανς άτομα έχετε δει να έχουν μία κανονική δουλειά όπως όλοι μας. Πόσες φορές έχετε δει σε μία δημόσια υπηρεσία, σε μία εφορία, σε μια τράπεζα, στο ταχυδρομείο, ή ακόμη και σε ιδιωτικές επιχειρήσεις, να εργάζεται ένας τρανς άνθρωπος. Ελάχιστοι ή κανένας.

Πρόσφατα φέραμε στην επιφάνεια υπόθεση τρανς μαθήτριας που φοιτούσε σε εσπερινό λύκειο, και δεχόταν ακραίες διακρίσεις στο σχολικό περιβάλλον μέχρι και απειλές κατά της ζωής της που παραλίγο να γίνουν πραγματικότητα όταν την περιέλουσαν με βενζίνη και λίγο έλειψε να την κάψουν ζωντανή. Το καταγγείλαμε, ζητήσαμε την παρέμβαση του Συνηγόρου του Πολίτη, και τελικώς παρά τις θετικές κατευθυντήριες γραμμές που έδωσε αρχικά ο Συνήγορος, δεν άντεξε και η μαθήτρια αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σχολείο της.

Αυτό είναι μόνο ένα παράδειγμα ακραίων διακρίσεων και αποκλεισμών που αντιμετωπίζουν οι τρανς άνθρωποι.

Σε έκθεσή του, ο πρώην Επίτροπος του Συμβουλίου της Ευρώπης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, Τόμας Χάμαρμπεργκ, με τίτλο: «Ανθρώπινα Δικαιώματα και Ταυτότητα Φύλου», είχε αναφέρει:

Η κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των τρανς ατόμων σε μεγάλο βαθμό περιφρονείται, δεν δεικνύεται το ενδιαφέρον, παρ’ όλο που τα προβλήματά τους είναι πολύ σοβαρά και συναντώνται μόνο σ’ αυτή την ομάδα. Τα τρανς άτομα αντιμετωπίζουν στο μέγιστο διακρίσεις, μισαλλοδοξία και απερίφραστη βία. Τα βασικά τους ανθρώπινα δικαιώματα καταστρατηγούνται, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος στη ζωή, του δικαιώματος στην φυσική τους ακεραιότητα και αξιοπρέπεια, του δικαιώματος στην υγεία.

Με την ευκαιρία της ημερίδας αυτής, θα σας δώσουμε αργότερα αντίτυπο αυτής της πολύ σημαντικής έκθεσης, που το ΣΥΔ έκδωσε σε μικρό βιβλιαράκι μεταφρασμένη στα ελληνικά με σκοπό την ενημέρωση. Και θα θέλαμε να δώσετε ιδιαίτερη έμφαση στο κεφάλαιο που αναφέρεται σε θέματα παροχής υπηρεσιών υγείας.

Ερώτημα λοιπόν: Τι κάνει για όλα αυτά η Ελληνική Πολιτεία;

H απάντηση που είναι προφανής από τα αποτελέσματα είναι ότι αγνοεί αυτά τα σημαντικά προβλήματα και δεν νομοθετεί. Στην πλειοψηφία των Ευρωπαϊκών κρατών υπάρχει νομοθεσία προστασίας από τις διακρίσεις για λόγους ταυτότητας φύλου. Υπάρχει αντιρατσιστικός νόμος που προστατεύει από τον ρατσισμό και τη μισαλλοδοξία τους τρανς ανθρώπους. Σε άλλες υπάρχει νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου, και δυνατότητα για τους τρανς ανθρώπους να αλλάζουν τα έγγραφά τους δίχως ιατρικές διαδικασίες και διαδικασίες στείρωσης. Στην Ελλάδα, απολύτως τίποτα. Αποκλεισμοί, και στίγμα. Και λόγω αυτών, ένα μεγάλο ποσοστό των τρανς γυναικών ασκούν εξαναγκαστική σεξουαλική εργασία.

Και επειδή βρισκόμαστε στο Υπουργείο Υγείας, θα πρέπει να πούμε ότι στα περισσότερα συστήματα υγείας των ευρωπαϊκών κρατών, υπάρχουν πρωτόκολλα, ειδικές εγκύκλιοι και οδηγίες για την αντιμετώπιση των τρανς ανθρώπων στις παροχές υγείας και ιδιαίτερα όσον αφορά τον επαναπροσδιορισμό φύλου. Υπάρχουν πρωτόκολλα κατά των διακρίσεων για λόγους ταυτότητας φύλου, για την προσφώνηση και αναγνώριση των τρανς ανθρώπων στο σωστό φύλο που εναρμονίζεται με την ταυτότητα φύλου τους, υπάρχουν οδικοί χάρτες στα συστήματα υγείας για ειδικούς γιατρούς ενδοκρινολόγους και ψυχιάτρους που γνωρίζουν καλά τα θέματα επαναπροσδιορισμού και κατευθυντήριες γραμμές. Και περαιτέρω καλύπτονται ασφαλιστικά οι επεμβάσεις επαναπροσδιορισμού. Στην Ελλάδα απολύτως τίποτα. Κενό. Και σε αυτό το ιδιαίτερα σημαντικό για τους τρανς ανθρώπους, το θέμα των υπηρεσιών υγείας και συγκεκριμένα του επαναπροσδιορισμού φύλου, θα θέλαμε τη θέση σας. Γιατί μια πλήρης ψυχοκοινωνική υποστήριξη, θα πρέπει να λαμβάνει και αυτά υπόψη της.

Ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός για τα Θεμελιώδη Δικαιώματα (FRA) αναφέρει ότι οι ερωτηθέντες στην έρευνα EuroStudy ανέφεραν ανεπιθύμητες συμπεριφορές από τους εργαζομένους στον τομέα υγείας λόγω του ότι είναι τρανς. Μια άλλη έρευνα ανέφερε ότι το να είναι κανείς τρανς είχε αντίκτυπο στους τρόπους που είχαν πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας. Για το λόγο αυτό πολλά τρανς άτομα ανέφεραν ότι αποφεύγουν να πηγαίνουν σε γιατρούς όσο περισσότερο γίνεται λόγω του φόβου τους να/μήπως δεχτούν ανάρμοστη συμπεριφορά. Σύμφωνα με την αναφορά του FRA η μελέτη αυτή έδειξε ότι το 29% των ερωτηθέντων ένοιωσαν ότι με το να είναι τρανς επηρέαζαν αρνητικά το πώς αντιμετωπίζονταν από τους/ις εργαζομένους στις υπηρεσίες υγείας.

Τα αποτελέσματα όλων των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν τα τρανς άτομα στο να έχουν πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας, είναι έκδηλα στις στατιστικές τις σχετικές με τις υπηρεσίες υγείας. Πολλές μελέτες που αναφέρονται στην έρευνα του FRA δείχνουν ότι ανάμεσα στο ? με 1/3 των διεμφυλικών ατόμων έχει αποπειραθεί να αυτοκτονήσει. Σε μια έρευνα που έλαβε χώρα στην Ιρλανδία το 26% των τρανς ατόμων έχει αποπειραθεί να αυτοκτονήσει τουλάχιστον μια φορά και οι μισοί από τους ερωτηθέντες σε μια έρευνα μεγάλου βεληνεκούς σχετικά με την υγεία των LGBT ατόμων στη Σουηδία είχαν σε κάποια στιγμή της ζωής τους σκεφτεί να αφαιρέσουν τη ζωή τους – το 21% είχε όντως αποπειραθεί να το πράξει.

Και πράγματι, και στην ελληνική τρανς κοινότητα, ιδιαίτερα στις συνθήκες κρίσης που έχουμε τέτοια κρούσματα είναι ολοένα και αυξανόμενα.

Βρισκόμαστε λοιπόν στη θέση να μιλήσουμε για ψυχοκοινωνική υποστήριξη, δυστυχώς αφότου έχουμε διαπιστώσει το πτώμα. Γιατί περί αυτού πρόκειται. Έχουμε ανθρώπους πλήρως αποκλεισμένους, και γι’ αυτό έχει απόλυτη ευθύνη η πολιτεία για όλους τους λόγους που εξήγησα, έχουμε επιπλέον διωγμούς αυτών των ανθρώπων από την Πολιτεία που αντί να αναλάβει πολιτικές αποστιγματισμού και ένταξης, τους κυνηγά.

Δεν μπορούμε παρά να καλωσορίσουμε κάθε πρόθεση για υποστήριξη σε ευάλωτες κοινωνικά ομάδες. Θα πρέπει όμως η έναρξη ενός τέτοιου διαλόγου, να προϋποθέτει απαντήσεις σε σημαντικά προβλήματα αποκλεισμού και στιγματισμού που καθορίζουν μία κοινωνική ομάδα.

Διότι όπως σας περιέγραψα, υπάρχουν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που διαφοροποιούν τα εκδιδόμενα πρόσωπα που είναι τρανς, από τα υπόλοιπα εκδιδόμενα πρόσωπα άντρες ή γυναίκες.

Αν δεν λάβουμε υπόψη το γεγονός των αποκλεισμών που υφίστανται ούτως ή άλλως, αν δεν λάβουμε υπόψη το γεγονός της μη νομικής αναγνώρισης της ταυτότητας φύλου τους, δεν πρόκειται στην πραγματικότητα να κάνουμε κάποιο βήμα.

Οι υπηρεσίες υγείας και η ψυχοκοινωνική υποστήριξη, θα πρέπει να λαμβάνει υπόψη όλα αυτά, και να ανταποκρίνεται με θετικά μέτρα στήριξης, αλλά και αναγνώρισης της ταυτότητας φύλου τους.

Προτάσεις λοιπόν:

1ον Μία υπηρεσία ψυχοκοινωνικής υποστήριξης θα πρέπει να αναγνωρίζει τους τρανς ανθρώπους με το επιθυμητό φύλο και να τους απευθύνεται σ’ αυτό, και όχι στο φύλο που αναφέρεται στα έγγραφά τους.

2ον Θα πρέπει να διασφαλίζει πλήρως ότι οι ιατρικές εξετάσεις θα γίνονται με τήρηση του ιατρικού απορρήτου, και ότι τα αποτελέσματά της, δεν μπορούν να διοχετευθούν πουθενά και για κανέναν λόγο.

3ον Η ψυχολογική υποστήριξη, θα πρέπει να ακολουθήσει τον διεθνή διάλογο που γίνεται για την αλλαγή ορολογίας ως προς τις διαγνώσεις για την ταυτότητα φύλου και θα πρέπει να λαμβάνει υπόψη της ότι οι τρανς άνθρωποι συχνά είναι θύματα ακραίων διακρίσεων και αποκλεισμών.

4ον Συμβολή του ΚΕΕΛΠΝΟ, αν όχι στην κατάργηση της Υγειονομικής Διάταξης, τουλάχιστον στην αναθεώρησή της κυρίως στο άρθρο που αφορά τις υποχρεωτικές υγειονομικές εξετάσεις για τα ελεγχόμενα νοσήματα (αλλά και σε άλλα άρθρα.

5ον Ειδική μέριμνα για τα εκδιδόμενα πρόσωπα που είναι πρόσφυγες ή μετανάστες.

6ον Θετικές προτάσεις για την πλήρη προσβασιμότητα σε υπηρεσίες υγείας και για την κατάρτιση ενός πλήρους οδικού χάρτη για θέματα επαναπροσδιορισμού φύλου.

Το Σωματείο Υποστήριξης Διεμφυλικών, βρίσκεται πάντα ανοικτό σε διάλογο με θεσμικούς φορείς, περιμένουμε όμως πρώτα από εσάς να αναλάβετε θετικές πρωτοβουλίες, και κυρίως αναμένουμε να πάρετε θέση σε όσα σας θέσαμε.

Και κάτι τελευταίο: όσο το ΚΕΕΛΠΝΟ, δεν αναγνωρίζει το τραγικό λάθος της συμμετοχής στις υποχρεωτικές υγειονομικές εξετάσεις, τα εκδιδόμενα πρόσωπα, δεν θα έχουν καμία, μα καμία εμπιστοσύνη προς τους γιατρούς του ΚΕΕΛΠΝΟ. Είναι απαραίτητο να αναγνωριστεί, και επιπλέον να ζητηθεί με ανθρωπιά ένα συγγνώμη προς τους ανθρώπους αυτούς.

Ήμουν προ δύο ημερών σε ημερίδα της Θετικής Φωνής, και παρενέβη κάποια στιγμή, μία κοπέλα εργαζόμενη στο ΚΕΕΛΠΝΟ και είπε ότι έχει μια φίλη οροθετική και την αποφεύγει. Ερώτημα και με αυτό καταλήγω: θαυμάσια η ιδέα για ψυχοκοινωνική υποστήριξη των εκδιδομένων προσώπων. Πώς όμως να σας εμπιστευτούν τα εκδιδόμενα πρόσωπα όταν έχετε υπάρξει μέρος στον πιο τραγικό εφιάλτη τους;

Αν θέλετε πραγματικά να υποστηρίξετε τα εκδιδόμενα πρόσωπα, όχι εγώ, όχι το ΣΥΔ, αλλά καθένα από τα πρόσωπα που είδαν τα πρόσωπά τους στα μανταλάκια των εφημερίδων, διαπομπεύθηκαν, διώχθηκαν, περιμένουν τη συγγνώμη σας. Αυτή θα είναι η αρχή μιας πραγματικής σχέσης εμπιστοσύνης, και κυρίως ανθρωπιάς.

Οποιαδήποτε έναρξη προσπάθειας υποστήριξης των εκδιδομένων προσώπων δίχως αυτό θα είναι άκυρη.

Σας ευχαριστώ.

Το δικό τους μήνυμα αγάπης και αποδοχής έδωσαν ομόφυλα ζευγάρια στον Πειραιά με ένα συμβολικό φιλί κατά τη διάρκεια της τελετής του Αγιασμού των Υδάτων.

Την ώρα που έριχνε το σταυρό στα νερά του λιμανιού ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ, ο ιεράρχης που αποκαλεί ο Νίκος Μιχαλολιάκος «διαμάντι» και δε χάνει την ευκαιρία να διακηρύξει τις πιο ακραίες ομοφοβικές και μισαλλόδοξες απόψεις, ζευγάρια κοριτσιών και αντρών γύρισαν και φιλήθηκαν στο στόμα.

«Η αγάπη ΔΕΝ είναι αμαρτία» έγραφε το φυλλάδιο που μοίραζαν στους πιστούς με την υπογραφή #PustiRiot. Το λογοπαίγνιο παραπέμπει στο γυναικείο πανκ συγκρότημα Pussy Riots, που είχε διαμαρτυρηθεί εναντίον του Ρώσου προέδρου Βλ. Πούτιν με ένα τραγούδι μέσα στον Καθεδρικό Ναό του Σωτήρος στη Μόσχα, με αποτέλεσμα, ορισμένα μέλη του να καταλήξουν στη φυλακή.

«Δεν κρυβόμαστε — Δε σωπάμε — Δεν απολογούμαστε. Απαιτούμε ίσα δικαιώματα», αναφέρουν στα ελληνικά και στα αγγλικά οι PustiRiot στην ιστοσελίδα τους (pustiriot.blogspot.com).

Παραθέτουν χαρακτηριστικές ομοφοβικές δηλώσεις του μητροπολίτη Σεραφείμ που έχει απειλήσει με αφορισμό όσους βουλευτές συμμορφωθούν με την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και ψηφίσουν υπέρ της άρσης του αποκλεισμού των ομόφυλων ζευγαριών από το Σύμφωνο Συμβίωσης.

«Ο κ. Σεραφείμ τονίζει ότι η συγκεκριμένη τροπολογία “θέτει πλέον κατά τρόπο φρικιαστικό στη χώρα μας την θεσμοθέτηση της ανατροπής της ανθρώπινης οντολογίας και φυσιολογίας και την κατοχύρωση της ψυχοπαθολογικής εκτροπής της ομοφυλοφιλίας’».

Νέες προσφυγές για το Σύμφωνο

Ύστερα από τις παλινωδίες της κυβέρνησης που, μετά τις δηλώσεις του κ. Σεραφείμ, αρνήθηκε να νομοθετήσει την άρση του αποκλεισμού των ομόφυλων ζευγαριών από το Σύμφωνο Συμβίωσης και να εναρμονιστεί με την καταδικαστική απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, (προφανώς ο υπ. Δικαιοσύνης Χαράλαμπος Αθανασίου ακόμα περιμένει να… καθαρογραφεί και να ερμηνευτεί από το υπουργείο του η ήδη καθαρογραμμένη και τελεσίδικη απόφαση του ΕΔΔΑ), ομόφυλα ζευγάρια έχουν ήδη έτοιμες προσφυγές προς το Δικαστήριο, σύμφωνα με πληροφορίες της Εφ.Συν.

- Εδώ μπορείτε να δείτε την ερώτηση των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ: http://www.hellenicparliament.gr/UserFiles/c0d5184d-7550-4265-8e0b-078e1bc7375a/8278690.pdf

- Εδώ την ερώτηση της βουλευτού της ΝΔ: http://www.hellenicparliament.gr/UserFiles/c0d5184d-7550-4265-8e0b-078e1bc7375a/8241690.pdf

Έκπληξη πρώτη: το κείμενο των δύο ερωτήσεων είναι πανομοιότυπο στην ουσία, αλλά και στην γλώσσα.

Έκπληξη δεύτερη: ο αναγνώστης στο ξεκίνημα της ερώτησης των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, βλέπει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ βασίζει ερώτησή του σε καταγγελίες "Κίνησης Κατοίκων" (!!!!!!!!!!!). Νομίζω ότι οι περισσότεροι/ες γνωρίζουμε καλά κατά καιρούς πίσω από τις λεγόμενες "κινήσεις κατοίκων", ποιοί κρύβονται.

Έκπληξη τρίτη: στην κατάληξη της ερώτησης των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, ζητείται καταστολή από τον Υπουργό Δένδια. Ζητείται καταστολή για τους "παράνομους οίκους ανοχής", χωρίς να αναρωτιούνται οι συγγραφείς, τί το προκαλεί αυτό, που δεν είναι άλλο από τον ΑΘΛΙΟ - πέρα για πέρα άθλιο - νόμο 2734/1999 (περί εκδιδομένων προσώπων), που μάλιστα βάζει τόσο παρόλογες απαιτήσεις που δεν είναι καν δυνατόν να λειτουργούν νόμιμα οίκοι ανοχής. Γιατί είναι παράνομοι, διότι ο νόμος αυτός απαιτεί να μην υπάρχει σε ακτίνα 200μ. εκκλησία, σχολείο κ.α.

Από το κείμενο ο αναγνώστης καταλαβαίνει, δε, ότι μάλλον δεν τους ενοχλεί το γεγονός ότι η καταστολή και ποινικοποίηση, που όπως έχουν αποδείξει μελέτες παντού στον κόσμο, επιφέρουν επιπλέον στίγμα στα εκδιδόμενα πρόσωπα. Αντί να ζητούν με ένταση να αλλάξει ένας άθλιος νόμος που καθιστά σώνει και καλά παράνομη την δραστηριότητα, επιφέρει επιπλέον στίγμα, και οδηγεί κάθε τρεις και λίγο τα εκδιδόμενα πρόσωπα (που κάποιες φορές είναι θύματα τράφικινγκ) στα αστυνομικά τμήματα και το κράτος να τους συμπεριφέρεται ως νταβατζής (ζητώντας μερίδιο μέσω των προστίμων), οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ ζητούν επιπλέον καταστολή από τον Δένδια.

Εν ολίγοις, η ερώτηση των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, τίθεται στο ίδιο αν όχι χειρότερο πλαίσιο από αυτό της Φωτεινής Πιπιλή, που δεν προκαλεί καμία έκπληξη, ανήκει σε ένα συντηρητικό κόμμα. Καταστολή θα ζητούσε η Φωτεινή Πιπιλή, τί άλλο; Οι τρεις βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ;


Μαρίνα Γαλανού. marinagalanou1@gmail.com